2

บท 2

บัวหอมเข้ามาทำงานในบริษัทในตำแหน่งกรรมการฝ่ายการตลาด ด้วยความที่เธอชำนาญการใช้ภาษาต่างประเทศถึงหกภาษา ทำให้การทำงานกับตลาดต่างประเทศของบริษัทเศวต กรุ๊ป มีความคล่องตัวมากขึ้นด้วยความครอบคลุมภาษาประเทศหลัก ญี่ปุ่น สเปน จีนกลาง อังกฤษ ฝรั่งเศสและเยอรมัน และความละเอียดรอบครอบด้านเอกสาร ไม่ถึงหนึ่งเดือนเธอได้รับคำชื่นชมในการทำงาน จากกรรมการบริหารทุกคน จะมีข้อตำหนิก็อยู่ที่เป็นคนขี้โวยวายและทำตัวหักหน้าไม่ให้เกียรติประธานบริษัทคนใหม่อย่างแดนไตร

สำหรับแดนไตร ประธานบริษัทคนใหม่พิสูจน์ตัวเองจนได้รับการยอมรับโดยการทำให้สองไตรมาสแรกของปีงบประมาณไม่อยู่ในภาวะขาดทุน ผลของการนำเงินเก็บส่วนตัวมาอัดฉีดลงทุนกับการโปรโมทให้เศวต กรุ๊ปกลับมาโดดเด่น โด่งดังอีกครั้ง บวกกับความเป็นคนรุ่นใหม่ที่เก่งกาจจากดีกรีปริญญาเอกการเงินและการลงทุนจากวอชิงตันอเมริกา และยังติดโผหนุ่มโสดเนื้อหอมที่มีแฟนคลับตามติดแม้ไม่ได้เป็นดารานายแบบ ยิ่งช่วยให้บริษัทภายใต้การบริหารของคนรุ่นใหม่ไฟแรงเป็นที่น่าสนใจในการลงทุนร่วมหุ้นมากขึ้น

บ่อยครั้งที่หนังสือพิมพ์หน้าข่าวสังคมลงภาพและข่าวคราวของแดนไตรในเรื่องของกิจกรรมสาธารณประโยชน์มากมาย ด้วยความที่เขาเป็นเด็กกำพร้า เติบโตจากวัดและหลวงตาทำให้เขาอ่อนไหวพิเศษในการให้ความช่วยเหลือเด็กกำพร้าและด้อยโอกาส และแน่นอนว่าการบริจาคทุนต่างๆ แม้จะเป็นเงินส่วนตัวที่เขาหามาเอง ก็ยังยินดีที่จะบริจาคในนามของบริษัทเศวต กรุ๊ป เพื่อให้ภาพลักษณ์บริษัทดูดี

“เอาหน้า! เงินที่บริจาคก็เงินจากบริษัทฉันทั้งนั้น” บัวหอมขบเขี้ยวฟันด้วยความโมโหกรุ่น เธอไม่รู้ตื้นลึกหนาบางและด้วยความอคติเธอไม่คิดที่จะค้นหาความจริงหรือสอบถามอะไรจากเขา ลึกๆแล้วเกิดกลัวว่าคำตอบมันจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดและเผลอที่จะภูมิใจในตัวของเขา ที่ทุ่มเทเพื่อมอบโอกาสให้แก่คนอื่น มือบางกระแทกปิดหนังสือพิมพ์ พร้อมทั้งวางมือจากมื้อเช้าที่พึ่งกินไปได้เพียงสามคำ ใครจะเป็นกินลง เช้ามาเจอประโยคอวยยศคนเนรคุณพันธุ์นั้นให้คลื่นเหียน

“ทำไมกินน้อยนักล่ะลูก” น้ำเสียงแหบแห้งของผู้เป็นแม่ทำให้คนเป็นลูกสาวรู้สึกตัวว่าเผลอหงุดหงิดบนโต๊ะอาหาร

“วันนี้หนูไม่ค่อยหิวค่ะ” ตอบยิ้มๆให้กับคนป่วยที่นั่งพับอยู่บนวีลแชร์ บัวหอมยิ้มหวานอ้อนคุณแม่เพื่อให้ท่านไม่ต้องกังวลในตัวเธอมากนัก ตอนนี้ท่านป่วยหนักช่วยเหลือตัวเองลำบาก ต้องการกำลังใจจากลูกสาวอย่างเธอมากกว่าสิ่งใด

“พี่ตุ่นเป็นยังไงบ้างลูก เขาสบายดีใช่ไหมคะ การทำงานมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า” นางอุบลถามต่อ เนิบช้า ยังคงมีอาการเจ็บปวดใจร้าวเหมือนเดิมยามเมื่อนึกถึงผู้บริหารบริษัทคนใหม่ คนที่นางเห็นแก่ตัวยกเอาบุญคุณมาอ้างเพื่อให้ทำหน้าที่ที่กดดันหนักหน่วง คนแก่ที่ทำผิดพลาดซ้ำยังป่วยใกล้ตายรู้สึกผิด

“ค่ะ เราทำงานด้วยกันอย่างเข้าใจ” ซึ่งอาการเงียบลงแบบนั้นบัวหอมตีความว่าเกิดจากความเจ็บใจที่ถูกเด็กในอุปการะเนรคุณยึดบริษัทไป ยิ่งเพิ่มความโกรธแค้นให้เธอ

“แม่ขอโทษนะลูก ตำแหน่งประธานบริษัทมันควรจะเป็นของหนูอย่างชอบธรรม แต่แม่ก็ทำให้หนูพลาดโอกาสนั้น” คนเป็นแม่รู้สึกผิด ถ้านางเก่งกว่านี้ ถ้าทันตลาดโลกมากกว่านี้ ก็คงไม่ทำลายกรรมสิทธิ์ทุกอย่างของลูกสาวจนเกือบจะต้องสูญเสียทุกอย่างให้คนอื่น ซ้ำยังติดหนี้จนแทบจะถูกฟ้องล้มละลาย

“แม่คะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ หนูบัวไม่อยากเป็นประธานบริษัทหรอกค่ะ งานเยอะ หนูบัวไม่ไหว” รีบพูดให้แม่สบายใจ แต่เข่นเขี้ยวโกรธแค้นคนเนรคุณที่แย่งบริษัทไปจากเธอและแม่มากขึ้นเท่าทวีคูณ

“แม่ขอโทษนะหนูบัว” หญิงชรามีน้ำตา ก่อนจะไอออกมาโขลกใหญ่จากการร้องไห้สำลัก ต้องใช้เวลาปลอบใจกันอยู่สักพัก จึงเป็นปรกติ

“คุณแม่อย่าคิดมากนะคะ เดี๋ยวหนูจะเข้าบริษัทนะคะ วันนี้มีส่งของล็อตใหญ่ จะไปดูความเรียบร้อยของเอกสารอีกทีก่อนจัดส่งค่ะ” พาคนเป็นแม่เข้ามาที่เตียงนอนก่อนจะสะพายกระเป๋าทำงานขึ้นมา

“บุญรักษานะหนูบัว” นางอุบลอวยพรก่อนจะค่อยๆกระเถิบกายขึ้นนอนบนเตียง รอจนลูกสาวเดินออกจากบ้านไปทำงานถึงเริ่มร้องไห้โศกเศร้าอีกครั้ง

“ทำไมฉันไม่ตายไปให้พ้นๆอยู่เป็นภาระลูกทำไมกัน” นางอุบลเริ่มร้องไห้เสียงดัง จนพยาบาลพิเศษที่แดนไตรจัดหารมาให้เข้ามาดูแล กลัวนางจะช็อกไป

“ใจเย็นๆนะคะคุณ”

ชีวิตที่ติดเตียงเพราะปัญหาเนื้องอกในมดลูกและลามเป็นเชื้อร้าย ซ้ำเชื้อยังลามเข้ากระดูกเชิงกรานและกัดกินจนถึงกระดูกสันหลัง เจ็บปวดทรมานทั้งรักษาและไม่รักษา แต่ต่อหน้าลูกต้องกัดฟันข่มสู้ความเจ็บปวดและทำเหมือนป่วยด้วยอาการคนแก่แข้งขาอ่อนแรง ทั้งๆที่จริงแล้วนั้น นางคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน อาจจะเดือนหน้า ปีหน้า หรือไม่กี่วันข้างหน้า ก็ไม่อาจเดาได้

เช้านี้มีประชุมคณะกรรมการบริหารบริษัทและหุ้นส่วนในเครือ หุ้นส่วนทุกคนตอนนี้เปลี่ยนใหม่จนไม่มีใครสักคนที่บัวหอมคุ้นหน้า จะคุ้นก็แต่กรรมการบริหารรุ่นเก่าๆที่เคนทำงานร่วมกับคุณพ่อและคุณแม่ของหญิงสาว

การประชุมครั้งนี้มีเพียงการสรุปที่เธอจับใจความได้สั้นๆว่า ยังไม่มีผลกำไรมากมาย แต่ก็ไม่ขาดทุนแล้ว ด้วยการอัดฉัดเม็ดเงินลงทุนจากแดนไตร ท่านประธานบริษัทคนใหม่ ซ้ำยังเป็นเจ้าของบริษัทคนใหม่ ที่กำลังพาให้ผลกำไรบริษัทงอกเงย แล้วยังจะขยับขยายไปลงทุนเกี่ยวกับการแปรรูปอ้อยน้ำตาลอีก

ทั้งห้องประชุมต่างอวยยศและสรรเสริญกันเกือบชั่วโมงจนลูกสาวอดีตเจ้าของบริษัทอย่างบัวหอมเอียนอยากจะอ้วก แต่อยู่ต่อหน้าคนอื่น หญิงสาวทำได้แค่ปั้นหน้ายิ้มแย้มอ่อนหวาน ยินดีกับความสำเร็จอีกขั้นของเศวต กรุ๊ปภายใต้การกุมบังเหียนของ Dr.แดนไตร พ่อมดตลาดหลักทรัพย์และนักบริหารมือฉมัง ดีกรีปริญญาเอกบริหารธุรกิจจากอเมริกา ผู้มีวิสัยทัศน์เฉียบแหลมและลึกล้ำ

การประชุมจบลง บัวหอมแทบจะเก็บอาการคันไม้คันมือและคันปากอยากจะเล่นงานคนเนรคุณอย่างเขาไม่ไหว จนต้องเสียมารยาทขออนุญาตออกจากห้องประชุมก่อนใคร ด้วยข้ออ้างว่าต้องการเข้าห้องน้ำ และเหมือนความเป็นแดนไตรจะตามหลอกหลอนกันได้ถึงในห้องส้วม เมื่อนักธุรกิจหญิงวัยกลางคนมาเข้าห้องน้ำพร้อมกันถึงสามคน พวกเธอเป็นบรรดาคณะกรรมการ และแน่นอนว่าการเข้ามาในห้องน้ำยังนำมาความเอ็นดูและชื่นชมในตัวของเด็กวัดพันล้านอย่างแดนไตรเข้ามาให้บัวหอม ซึ่งกำลังใช้ห้องน้ำอยู่ได้ยินได้ฟังด้วย

“คุณแดนไตรนี่เขาเก่งนะ อายุยังน้อยแต่ติดอันดับนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงมีอิทธิพลลำดับต้นๆของประเทศ”

“ไม่เก่งได้ยังไงล่ะคะคุณ ตอนแรกน่ะดิฉันทำใจไว้แล้วว่าหุ้นบริษัทนี้ที่ถืออยู่น่ะขาดทุนยับเยินจมดินแน่ๆถ้าคุณนายอุบลยังดื้อดึงบริหารต่อ จนขายต่อยังไม่มีคนอยากจะซื้อ กัดฟันขาดทุนเก็บไว้เอง แล้วอีท่าไหนไม่รู้ได้คุณแดนไตรเขามาเทคโอเวอร์บริษัท ตอนนี้ผลกำไรกำลังกลับเข้ามาแล้วค่ะ แล้วยังจะพาเราไปทำกำไรกับธุรกิจแปรรูปอ้อยน้ำตาลอีก ไม่ทนแต่จะรับทรัพย์” พูดติดขำโลกสวย ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าธุรกิจตัวใหม่ที่จะเอามาเสริมทัพเศวตร กรุ๊ปจะประสบความสำเร็จกี่มากน้อย

“แต่จะพูดถึงคุณอุบล ตอนนี้เห็นว่าป่วยหนักจนลุกเดินเหินไม่ได้แล้วนิคะ มีลูกสาวอยู่กับเขาคนเดียว ได้มาเป็นกรรมการบริหาร ทั้งๆที่ดูจากสัดส่วนหุ้นแล้วน่ะ เขาไม่มีสิทธิ์มาบริหารบริษัทอีกต่อไปแล้ว ถ้าจะอยู่ในบริษัทต่อ ก็คงจะได้เป็นพนักงานธรรมดา แต่วงในลือว่าคุณแดนไตรเห็นแก่คุณอุบลเลยยังให้เข้ามาร่วมเป็นกรรมการบริหารอยู่ แต่ดิฉันว่า ยังไงก็น่าจะมีนอกหรือมีในมากกว่านั้นค่ะ ผลประโยชน์เป็นร้อยๆพันๆล้าน คงไม่ใช่แค่เกรงใจกันเฉยๆ แล้วลูกสาวคุณอุบลก็สวยจัดขนาดนั้น”

“ยังไงเหรอคะคุณพี่” ประเด็นชู้สาว เป็นประเด็นที่ได้รับความสนใจมากยิ่งกว่าประเด็นใดๆ แม้ผู้ที่อยู่ในวงสนทนาจะเป็นนักธุรกิจพันล้านก็ตามที

“คิดดูเถอะค่ะ หนุ่มหล่อ สาวงาม เดิมพันกันด้วยผลประโยชน์ สำหรับสาวนักเรียนนอกหัวสมัยใหม่อย่างหนูบัวหอมทำไมเขาจะแลกไม่ได้คะ กับการอยู่สุขสบายแล้วยังได้ทำงานมีเกียรติในบริษัทนี้อยู่”

“คุณพี่หมายถึงเอาตัวเข้าแลกเหรอคะ” หนึ่งในนั้นขึ้นเสียงด้วยความตื่นเต้น ทำหน้าเอือมระอาแต่แววตาซุกซน คล้ายกับถูกใจที่บัวหอมเป็นแบบนั้น

“ก็คงจะไม่พ้นแบบนั้นหรอกค่ะ มีอย่างที่ไหน แม่ตัวเองทำขาดทุนตั้งหลายร้อยล้านแทบจะถูกฟ้องล้มละลาย จะมีอัศวินขี่ม้าขาวที่ไหนมาช่วยฟรีๆ ซ้ำยังให้งานให้เงินเดือนเป็นแสนๆ ผลกำไรประกอบการอีกเท่าไหร่ มันก็มีท้วงท่าลีลาการตะแคงอะไรสักอย่างที่ถูกใจแหละค่ะ” บรรดาสาวใหญ่ไร้ผัวทั้งสามพูดส่อเสียดให้ร้ายกันสนุกปาก เพราะเธอคิดว่าไม่มีใครใช้ห้องน้ำ แต่ถ้าสังเกตให้ดี ประตูห้องน้ำห้องในสุดมันถูกปิดล็อกจากด้านในเพราะมีคนเข้าใช้งานอยู่

บัวหอมกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้น ทีแรกที่พวกป้านั้นเข้ามา มาชมแดนไตรให้เธอได้ยินว่ารับไม่ได้แล้ว แต่อยู่ๆกลับเบี่ยงประเด็นมาว่าร้ายแม่และเธอ มันยอมไม่ได้

“สงสัยว่าจะอยู่กันดีๆไม่ได้” ถึงกับรีบออกจากห้องน้ำด้วยความทนฟังต่อไม่ไหว เตรียมจะเล่นงานคนที่บังอาจนินทาเธอและแม่ลับหลัง ซ้ำยังนินทาว่าร้ายส่อเสียดไปถึงการเอาตัวเองเข้าแลกกับผลประโยชน์จากคนเนรคุณพันธุ์อย่างนั้นด้วย

“นะ...หนูบัวหอม” นักธุรกิจสาวแกร่งทั้งสามกลับใบ้กินกะทันหันเมื่อเห็นร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วยังก้าวตรงมายังพวกเธอช้าๆแต่มั่นคง สายตาจดจ้องมาดมั่นว่าจะต้องได้เห็นดีกันแน่นอน ตลอดเวลาที่เธอให้ความเคารพและวางตัวดีๆ อ่อนโยน อ่อนหวานมีสัมมาคารวะ มันคงไม่ได้ทำให้ใครมองภาพเธอดีไปกว่าคนจนตรอก ที่ครอบครัวบริหารงานพลาด และเอาตัวเข้าแลกกับงานอย่างจมไม่ลง

“ทำไมล่ะคะ หยุดทำไม ทำไมไม่พูดต่อ เรื่องที่มโนกันไปเองกลับพูดกันได้อย่างสนุกสนานลื่นปาก สนุกกันจนลืมตัวแล้วหรือเปล่าคะ ว่าอายุอานามก็เยอะกันแล้ว มาพูดจาสองแง่สามง่ามให้เด็กมันถอนหงอกแบบนี้ มันไม่คุ้มค่ะ” หญิงทั้งสามอ้าปากค้างในสิ่งที่เด็กรุ่นลูกบอก แม้ไม่มีคำหยาบแต่มันแสบสันจนแทบจะเถือกระดูกไปด้วย

“ประสาทจะกิน” บัวหอมสะบัดหน้าไล่อารมณ์ขุ่นก่อนจะเดินปั้นปึงกลับห้องทำงานของตน ผู้ใหญ่ประเภทนี้ไหว้เสียมือเปล่าจริงๆ 

ในระหว่างทางที่เดินผ่านออฟฟิศของฝ่ายการตลาดและฝ่ายขาย ที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายกับงานเอกสารปึกใหญ่ ฉับพลันนั้นเธอนึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้ บางอย่างที่จะทำให้เธอรู้สึกบันเทิงอย่างแน่นอน

สายตาคู่สวยมองรอบๆเพื่อประเมินสถานการณ์ ก่อนจะมองเห็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดและฝ่ายขาย ร่างบางรีบตรงเข้าไปหาทันที

“เอกสารประกอบการจัดส่งสินค้า เอามาให้ฉัน ฉันจะจัดการเอง” หญิงสาวเดินฉับมาคว้าเอกสารในมือของฝ่ายจัดส่งสินค้า ยกยิ้มกับแผนปั่นป่วนชีวิตของแดนไตร

“เปลี่ยนจากส่งของไปแคนาดาเป็นส่งไปเยอรมันแทน”

พนักงานชั้นผู้น้อยถึงกับผงะต่อคำสั่งที่ได้ยิน ออเดอร์ส่งสินค้าถูกสลับเปลี่ยนคิวกะทันหันแบบนี้ คงจะเกิดเรื่องวุ่นวายตามมาไม่น้อย “แต่ว่าคุณบัวหอมคะ” พยายามจะทักท้วงแต่เจอกับสายตากดจิกที่พุ่งเข้ามา

“มีปัญหาอะไรหรือยังไง จะคิวแรกหรือคิวสุดท้าย ยังไงเขาก็ได้สินค้าอยู่ดี นี่! จัดคิวใหม่ บริษัทไหนคิวสุดท้าย ส่งของให้ก่อน เจ้าไหนยังไม่โอนเงิน ก็ส่งไปตามออเดอร์ ให้เขาเอาของไปขายก่อน เดี๋ยวถึงกำหนดจ่ายเงิน เขาก็จ่ายเองแหละ มันไม่ใช่หน้าที่เราแล้วที่ต้องไปเดือดร้อนว่าจะทวงค่าสินค้าได้หรือเปล่า”

สำหรับบัวหอม เธอไม่สนหรอกว่าจะมีปัญหาอะไรตามมา เพราะปัญหานั่นแหละ คือสิ่งที่เธอต้องการให้เกิดขึ้น ขอแค่ให้แดนไตรทุกข์ร้อนบ้าง แม้จะเรื่องเล็กน้อยอย่างสลับคิวส่งของก็เป็นเรื่องที่บัวหอมยินดีทำอย่างสนุกสนาน

“แต่ว่า...”

“ทำตามที่ฉันสั่งถ้ายังอยากอยู่ในบริษัทนี้!” ขึ้นเสียงทิ้งท้ายก่อนจะเชิดหน้า  พักหลังมานี้เธอเริ่มเสพติดคำว่า ‘ลูกเจ้าของบริษัท’ และการเป็นคนที่ท่านประธานคนใหม่ให้ความเกรงอกเกรงใจ จนเกิดย่ามใจว่าต่อให้ทำอะไรก็ไม่มีใครกล้ากล่าวโทษอย่างแน่นอน

“ค่ะ ขอประทานโทษค่ะ ดิฉันจะทำตามที่คุณบัวหอมสั่งค่ะ” ฝ่ายจัดส่งถึงกับหน้าถอดสี จะปฏิเสธคนสั่งก็เป็นลูกสาวของคุณอุบล จะทำตามก็รู้ทั้งรู้ว่าจะเกิดผลเสียแน่นอน เพราะสำหรับอาหารกระป๋อง ถ้ามีการพลาดคิวจัดส่งไป นั่นหมายถึงลูกค้าต้องรอสินค้าใหม่อีกหลายเดือน บริษัทต้องโดนฟ้องแน่นอนที่ไม่มีของส่งให้เขา

“ดีมากค่ะ” ยิ้มร่า หญิงสาวถึงกับถอนหายใจแรงด้วยความสนุกสนานชื่นปอดกับการกลั่นแกล้งปั่นป่วนคนในยามเช้าอันสดชื่น จะคอยดูว่าจะไปได้สักกี่น้ำ!

บัวหอมเข้ามาสะสางงานตนเองต่อในห้องทำงาน เช้านี้เธอได้แกล้งไอ้เนรคุณคนนั้น มันทำให้อารมณ์ดีจนถึงกับฮัมเพลงเบาๆ ยิ่งนึกถึงผลงานปั่นประสาทเขาก็ยิ่งภาคภูมิใจ

“เก่งนักเหรอไอ้คุณแดนไตร” เบะปากหมั่นไส้ที่ตลอดเวลาเขาได้รับคำชมมากมาย ตั้งแต่ก่อนเธอจะเข้ามาร่วมทำงานจนกระทั่งเธอเข้ามาร่วมงาน คำชมที่เขาได้รับมันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนลูกสาวประธานบริษัทและผู้ก่อตั้งแท้ๆอย่างเธอ แทบไม่มีความหมาย ซ้ำยังถูกมองเป็นเด็กมุทะลุเหลือขอ

กว่าสองอาทิตย์ ที่ผลของการสลับออเดอร์ลูกค้าที่เธอสั่งให้ฝ่ายขายทำจะเริ่มส่งผลกระทบ ตลอดทั้งเช้าจนใกล้จะพักเที่ยงแดนไตรเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกลมกลางออฟฟิศขายซึ่งถูกจัดให้เป็นออฟฟิศเฉพาะกิจสำหรับแก้ไขปัญหาออเดอร์ที่ผิดสัญญา เป็นเรื่องวุ่นวายน่าดูมีทั้งฝ่ายบุคคล ฝ่ายกฎหมาย เข้าร่วมคุยงานด้วย แล้วยังมีผู้จัดการและบรรดาหัวหน้างานต่างๆของฝ่ายขายและตลาดต่างประเทศเข้าร่วมวงโต๊ะกลม ที่สำคัญคือคนจากฝ่ายขายต่างมีสีหน้าซีดเผือดและมองมาทางเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่บัวหอมกลับเมินเฉยและนิ่งราวกับไม่รับรู้ปัญหา

แดนไตรถอนหายใจเพื่อระบายความตรึงเครียดออกมา พร้อมทั้งมองที่ประตูห้องกระจกของหญิงสาวด้วยสีหน้าหนักใจ ราวกับรู้อยู่แล้วว่าใครเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด เขาแก้ไขปัญหาจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับห้องทำงานใหญ่ของตน

จากนั้นไม่ถึงสิบนาที ได้มีสายเรียกเข้าจากห้องของประธานบริษัท ให้บัวหอมเข้าไปพบ ทีแรกหญิงสาวอิดออดเพราะกลัวกับการกระทำของตัวเองว่าเขาอาจจะตำหนิและไล่เธอออก ตอนนี้เริ่มกลัวในการมีอำนาจของเขาในฐานะประธานบริษัท

“คุณแดนไตรเรียกพบดิฉัน มีธุระอะไรเหรอคะ” ถามเขาด้วยน้ำเสียงเหินห่างและท่าทีหมางเมิน ไม่เจอกันเป็นสิบปีความคิดถึงใจแทบขาดระหว่างกันและกันถูกแทนที่ด้วยความโกรธแค้นกับความเนรคุณเลี้ยงไม่เชื่อง

“คุณบัวครับ คุณเป็นคนแก้ออเดอร์ส่งของลูกค้าให้เป็นเยอรมันแทนที่จะไปส่งที่แคนาดาเหรอครับ” แดนไตรตั้งคำถามด้วยความสุภาพ เจียมตัวเหมือนที่เคยทุกครั้ง ในขณะที่บัวหอมเชิดหน้าจองหอง เขาถามจนได้ความว่าทุกอย่างเป็นการขู่บังคับจากเธอรวมทั้งเป็นคนแก้ไขปัญหาเหล่านี้จนเรียบร้อย และในตอนนี้เขาต้องการคำอธิบายว่าเธอจะทำลายบริษัทที่เป็นหม้อข้าวหม้อแกงของตนเองทำไม

“ค่ะ ฉันเอง มีปัญหาอะไรไหมคะคุณแดนไตร” ยอมรับในสิ่งที่จงใจทำลงไปอย่างท้าทาย ตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าเขาคือคนที่พรากสิทธิ์ในบริษัทของเธอไป ก็ไม่มีวันไหนที่จะแทนตัวเองและเรียกเขาเป็นพี่ๆน้องๆน่ารักๆอย่างที่เคยทำในอดีตอีกเลย

“คุณทำแบบนี้ทางแคนาดาตำหนิเราด้วยความไม่พอใจมากนะครับ เขาถือว่าเราไม่ให้เกียรติและละเมิดสัญญาส่งของที่ตกลงกันไว้ว่าจะส่งสินค้าเมื่อสัปดาห์ก่อน”

ด้วยความไว้ใจว่าหญิงสาวจะจัดการได้ เลยมอบหน้าที่กรรมการฝ่ายการตลาดและจัดส่งให้เธอช่วยดูแล แต่เธอกลับสลับออเดอร์มั่วไปหมดจนหลายประเทศส่งหนังสือทวงสินค้าที่ชำระเงินเรียบร้อย ซ้ำบางที่ที่เคร่งครัดต่อสัญญายังทำเรื่องฟ้องร้องข้ามชาติ อย่างเช่นกรณีของประเทศแคนาดา ที่ดันเบี้ยวส่งสินค้าให้ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศนั้น และตอนนี้ อีเมล์แจ้งฟ้องร้องก็เข้ามาถึงบริษัทและเมล์ส่วนตัวของเขาเรียบร้อยแล้ว

“แล้วยังไงล่ะคะ ไหนๆก็รอมาห้าเดือนแล้วนิ รออีกสักสองเดือนจะเป็นอะไรไป”

ลอยหน้าลอยตาตอบ ทำเอาคนใจเย็นอย่างแดนไตรความดันแทบพุ่ง ชายหนุ่มถอนใจสั้นๆหนักๆก่อนจะคว้าร่างบางเข้ามาเผชิญหน้า

“ถ้าทางแคนาดาเขาฟ้องร้องขึ้นมา สิ่งแรกที่พวกเราจะทำก็คือไล่พนักงานฝ่ายการตลาดออกเพื่อหาคนรับผิดชอบ” เขาเอาความเป็นอยู่และอาชีพคนอื่นมาขู่ หวังว่าจะได้รับรู้ความสำนึกผิดจากเธอบ้าง แต่ปากเชิดยังคงเชิดเด่นท้าทาย

“แล้วไง”

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปพักใหญ่เพราะผิดหวังในตัวน้องน้อยเหลือเกินที่เธอไร้น้ำใจได้ขนาดนี้ เพื่อกลั่นแกล้งปั่นป่วนเธอทำได้ถึงขนาดเอาความเป็นอยู่ของคนหรือครอบครัวคนอื่นมาเป็นหมากในการต่อรอง

“ทำไมใจดำแบบนี้!!” เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาผลุสวาทด่าเพศแม่อย่างสติขาดขนาดนี้ แต่อารมณ์โมโหยิ่งนับวินาทีกลับมีแต่จะเพิ่มขึ้น

“นี่!” หญิงสาวอึ้งเพราะไม่มีสักครั้งที่เขาจะกล้าทำขนาดนี้ต่อเธอ ไม่มีสักครั้งที่เขาจะเข้ามาถูกเนื้อต้องตัวเธอแบบนี้ “ปล่อยฉันนะ เรื่องอะไรมาว่าฉันใจดำ” คนทำผิดพอถูกด่าจริงๆก็รับไม่ได้ พี่ตุ่นไม่เคยใช้คำพูดทำร้ายจิตใจเธอ

“ทำไมน้องบัวทำแบบนี้ ทำไมทำลายเครดิตบริษัทตัวเองล่ะครับ” เขาจับเธอเขย่าพร้อมทั้งถามเพื่อให้คิด แต่คนที่ความงี่เง่าบังตามีหรือจะฟัง

“ฉันทำลายคุณต่างหากล่ะ คนที่จะเสียไม่ใช่บริษัทแต่เป็นประธานบริษัทที่แย่งตำแหน่งคนอื่นไปแบบคุณ” ยังดื้อรั้นอวดฉลาด

“ผมจะเสียหายอะไร แค่ผมชี้แจงในที่ประชุมว่าทุกอย่างเป็นเพราะคุณหนู กรรมการบริหารทุกคนก็จะตำหนิคุณหนู”

เสียงเข้มข้นดุๆนั้นทำให้คนบ้าได้สติ ร่างบางชะงักไปกับสิ่งที่ไม่ทันได้คิดให้ดีก่อนจะทำ แต่ด้วยทิฐิทำให้สาวนักเรียนนอกยังเชิดหน้าทระนง

“แล้วไง?”

แววตาอาทรของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อยเพราะเริ่มรู้สึกได้ว่าคุณหนูคนงามที่อ่อนโยน หัวอ่อนของเขาได้หายไปจากโลกนี้แล้ว มีแต่คุณหนูบัวหอมที่งี่เง่า ยังยิ้มเยาะเขาอยู่ได้ทั้งๆที่ทำบริษัทปั่นป่วนและโดนฟ้องร้องเป็นสิบๆล้านเหรียญ อีกทั้งใจจืดใจดับท้าทายให้ไล่พนักงานฝ่ายขายออก เธอไม่มีน้ำใจแบบนี้จะปกครองคนได้ยังไง

ทั้งคู่จ้องตากันอยู่นานอย่างไม่มีใครคิดที่จะยอมแพ้ บัวหอมเบะปากทำหน้ายิ้มเยาะท้าทาย ลดทอนสติและความชั่งใจของแดนไตรจนหลวงตาหรือพระเจ้าก็เอาไม่อยู่ วินาทีนั้นเขาตัดสินใจที่จะสั่งสอนเด็กนิสัยไม่ดี วิธีการเดียวที่นึกออก คือวิธีการเดียวกันกับที่เขาใช้ลงโทษเด็กในปกครอง

“มานี่!” กระชากเสี่ยงห้วนจัดพร้อมทั้งออกแรงรั้งร่างบางที่ดีดดิ้นไปยังโซฟา หวังจะทำโทษเด็กงี่เง่าที่ถูกตามใจตั้งแต่เด็กจนคิดว่าทำเรื่องเสียหายอย่างไรก็ได้

“ทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ ไอ้คุณแดนไตร ไอ้บ้าทำอะไร” กรีดเสียงลั่นด้วยความตกใจระทึก อยู่ๆเขาก็กระชากลากถูกเธอมาที่โซฟา ที่ตัวลงนั่งและจับเธอคว่ำหน้าพาดอยู่กับตักแข็งแรง “ทะ...ว้าย!” ยังไม่ทันได้ตั้งหลักดีๆ ฝ่ามือหนักๆก็เหวี่ยงฟาดเข้ามาที่สะโพก มันดังฉาดใหญ่จนเจ้าของก้นงามงอนสะดุ้งเฮือก ความเจ็บแล่นตุบๆจนลามไปถึงขา

“ไอ้เด็กกำพร้า กล้าดียังไงมาตีฉัน” ร่างบางดิ้นรนจะหนี ทั้งเจ็บทั้งตกใจที่เขาทำรุนแรงแบบนี้ เกิดมาแม้แต่คุณแม่ยังไม่เคยตีเธอสักแปะ เขากล้าดียังไงก็แค่เด็กวัด!

“ทำอะไรลงไป คุณหนูรู้ตัวบ้างไหม!”

“เจ็บนะ” ยิ่งโวยวาย ยิ่งดิ้นรนฝ่ามือยิ่งฟาดลงมาแรง อีกสัก 2-3 ที จนร่างบางสงบนิ่งทิ้งร่างลงกับตักอย่างสิ้นหวัง จึงยอมคลายมือปล่อยร่างบางออก เจตนาต้องการจะสั่งสอนเหมือนกับผู้ใหญ่ลงโทษเด็ก เขาเองก็โตมากับไม้เรียวหลวงตาและบรรดาแม่ชีในวัด วิธีลงโทษคนทำผิดแล้วไม่รู้จักสำนึกคือการหวดฟาดจนกว่าจะสำนึก

“ไอ้พี่ตุ่นบ้า ไอ้คนบ้า” บัวหอมถึงกับโซเซ เบะปากน้ำตาซึมกับความเจ็บปวดและเจ็บใจ แดนไตรมีท่าทีนิ่งเฉย แม้เมื่อครู่จะลงแรงฟาดก้นเธอแรงมาก แต่พอใช้กำลังสั่งสอนก็เห็นแล้วว่ามันไม่ได้ช่วยให้หายโมโห เขายังโกรธในสิ่งที่เธอทำอยู่ คงต้องหาวิธีใหม่ในการสั่งสอนผู้หญิงงี่เง่าคนนี้

“น้องบัวจะฟ้องคุณแม่ ฮึก น้องบัวจะฟ้องว่าพี่ตุ่นรังแกน้องบัว” คนเจ็บเริ่มมีตรรกะเพี้ยน ทั้งๆที่ตนเองเป็นคนทำผิดที่พอถูกจับได้และโดนลงโทษกลับมาเรียกร้องสิทธิให้ตนเอง

แดนไตรถอนหายใจช้าๆ รวบรวมสติกลับมา ยกฝ่ามือหยาบกร้านทำงานหนักของตนขึ้นมาพิจารณา ฝ่ามือของเขาแดงเถือกจากแรงปะทะเมื่อครู่ สะโพกงามงอนของร่างบางจะขนาดไหน เธอคงระบมน่าดู

“น้องบัว” ความโมโหและอยากจะส่งสอน ทำให้เลือกใช้วิธีรุนแรง เธอเจ็บปวดเขารู้ เพราะเขาเองก็เจ็บที่ใจยามเห็นน้องน้ำตาร่วงหล่น ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ ค่อยๆรั้งร่างบางที่กำลังสั่นเทาเข้ามาในอ้อมแขน ทีแรกเธอตัวสั่นเพราะกลัวแต่พอถูกความอบอุ่นจากอ้อมแขนแกร่งโอบล้อมก็เริ่มคลายกังวล

“พี่ตุ่นบ้า คนบ้า บ้าที่สุด” กำปั้นน้อยออกแรงทุบอกอีกฝ่าย แต่กำแพงแข็งแกร่งยังคงไม่สะเทือนสะท้าน เขากอดรัดร่างบางแน่นขึ้น สูดหายใจรับกลิ่นหอมหวานที่ทำให้ความรู้สึกมากมายปะทุ ทั้งรัก คิดถึง ห่วงหาและโมโห เมื่อครู่เขาลงโทษเธอ มันเจ็บราวกับว่าทุบตีตัวเอง บัวหอมคือทุกสิ่งทุกอย่างเขาของ แรงผลักดันสำคัญที่ทำให้หมั่นเพียรสร้างอนาคต วันนี้เขากลับลงไม้ลงมือกับเธอ แม้จะทำในนามของความหวังดีและลงโทษเพื่อเตือนสติก็ตาม

จวบจนประทุษร้ายหนำใจ ถึงยอมคลายอาการพยศแข็งขืน สงบเสงี่ยมในอ้อมกอดอบอุ่น คือถึงเหลือเกินกับผู้ที่เป็นเหมือนญาติ เหมือนพี่ชาย คนที่เป็นรักแรกของเธอ แต่ยิ่งรักและคิดถึงมากเท่าไหร่ ใจก็ยิ่งเจ็บปวดกับการถูกแก่งแย่งทรยศมากเท่านั้น

เสียงหวานสะอื้นโหย แขนเรียวยกกอดเอวสอบไว้หมดแรง หมดพลังและสิ้นหวัง ถูกหักหลังแย่งชิงทุกอย่างจากคนที่คิดว่าจะช่วยเธอรักษาทุกอย่างในชีวิต ยิ่งคิดยิ่งสิ้นหวังและแค้นเคือง

“พี่ตุ่นแย่งของน้องบัว แย่งของน้องบัวไปหมดเลย ฮือๆ” มือบางยกขึ้นขยี้หูตางอแงเป็นเด็ก แดนไตรทั้งสงสารละคนเห็นใจ แต่ด้วยสัญญาลูกผู้ชายก็เลยไม่อาจทำให้เธอผิดหวังในตัวแม่บังเกิดเกล้าได้

“พี่ตุ่นขอโทษนะคะน้องบัว” นับครั้งไม่ถ้วนในชีวิตของแดนไตรที่เอ่ยคำขอโทษต่อน้องน้อยยามเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ น้ำตาของบัวหอมมีอิทธิพลต่อใจของเขาเสมอ ตั้งแต่เธออายุไม่กี่เดือน จนกระทั่งตอนนี้ ฝ่ามือบางลูบเรือนผมหอมนุ่ม ก่อนจะค่อยๆประครองอีกฝ่ายเพื่อจะพาไปยังโซฟา ให้เธอได้พักก่อนค่อยคุยกันใหม่

แต่ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังประครองกันอย่างแนบชิด บานประตูห้องทำงาน ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของแดนไตรและไม่ได้มีไว้คุยงานหรือรับแขกก็ถูกเปิดออก คนที่เข้ามาใหม่คือสาวหุ่นนางแบบที่กำลังยิ้มร่าเริง “ตุ่นคะ ไปกินข้าวกันค่ะ” ใบหน้าเนียนเกลี้ยงค่อยๆหุบยิ้มเมื่อพบกับภาพบาดใจ

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ เดี๋ยวรีนกลับก่อนก็ได้” หญิงสาวคนสวยที่เปิดประตูเข้ามาเห็นฉากชวนให้เข้าใจผิด เธอรีบกลับหลังหันเตรียมจะเดินหนี เพื่อให้พื้นที่ส่วนตัวแก่ผู้เป็นเขา กอดกันแนบชิดขนาดนั้นคงจะเป็นสาวๆที่ตามมาติดพันเขา แม้จะแปลกใจอยู่มากว่าทำไมเขาถึงยอมให้ผู้หญิงขึ้นมาถึงที่ทำงาน อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เดี๋ยวก่อนครับรีน” แดนไตรเป็นฝ่ายร้องเรียก “คุณกำลังเข้าใจผิดนะครับ” รีบพยายามอธิบาย เจตนาของเขาคือไม่ต้องการให้บัวหอมถูกมองไม่ดี แต่สิรินนภาจินตนาการไปไกลว่าเขาห่วงใยความรู้สึกของตน

“เข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอคะ” สาวเจ้าเก็บอาการไม่เก่งนัก ในแววตามีความร้าวลึกในใจปนกับความหึงหวงยามเห็นเขาใกล้ชิดผู้หญิงคนอื่น

“คนนี้คือคุณบัวหอม ลูกสาวของคุณอุบล แม่พระที่มอบโอกาสจนผมมีทุกอย่างในชีวิตวันนี้ครับ” เขารีบแนะนำเธออย่างภาคภูมิใจ

“สวัสดีค่ะคุณบัวหอม” สิรินนภาผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวยิ้มหวานให้กับแขกของคนสำคัญ

“คุณหนูครับ นี่คุณรีน สิรินนภา เพื่อนของผมเอง” เขาพยายามสร้างบรรยากาศดีๆ เผื่อวันข้างหน้าหญิงสาวทั้งสองจะเป็นเพื่อนกันได้ สิรินนภาหน้าเจื่อนเล็กน้อยที่เขาใช้คำว่าเพื่อนแนะนำตัวเธอต่อหน้าหญิงอื่น ซึ่งอาการแบบนี้แดนไตรรู้ดีว่าเธอกำลังคิดมากกับการเสียเขาไป “เพื่อนที่ผมสนิทที่สุด” ต้องเพิ่มคำว่าสนิทที่สุด เพื่อรักษาน้ำใจออกไปแบบนั้น แม้สุดท้ายแล้วเขาก็เหมือนเดิม ไม่กล้าชัดเจนว่าปฏิเสธสิ้นเชิงกลัวเธอเสียน้ำใจแต่ก็รู้เต็มอกว่าผลกระทบจากการรักษาน้ำใจคือทำให้สาวช่างฝันยังคงอยู่ในโลกแห่งความฝัน ไม่ยอมรับความจริงเสียทีว่ามันจะไม่มีวันเป็นมากไปกว่าเพื่อนสนิท

“กำลังแปลกใจอยู่เชียวค่ะ ว่าตุ่นจะพาสาวที่ไหนขึ้นห้องทำงาน รีนเกือบจะทำตัวไร้เหตุผลใส่ตุ่นเสียแล้ว ขอโทษด้วยนะคะตุ่น” เธอค่อยมีสีหน้าที่ดีขึ้นหน่อย เมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่เขาจะนอนด้วย แต่เป็นลูกของคนที่มีพระคุณ ที่แดนไตรรักและเคารพมากที่สุดในชีวิต

“ไม่เป็นอะไรครับ” แดนไตรยิ้มหวานตอบด้วยความไม่ถือสา ในขณะที่สิรินนภา คนที่รักเขาอีกคน นั้น ไม่ได้ทำอะไรผิดที่เขาต้องโกรธเลย แม้จะไม่ได้ชัดเจนว่าเขากับเธอเป็นแฟนหรือผัวเมียกัน แต่ก็ยังถือว่ากำลังทดกันไว้ในใจรอให้เขาเปิดตามองใครอื่นนอกจากบัวหอมบ้าง รอให้เขารู้สึกรักในตัวเธอมากเกินกว่าเพื่อนบ้าง

“วันนี้รีนมีสอนตอนเช้าแล้วตอนบ่ายว่างค่ะ เลยมาชวนคุณไปกินข้าวเที่ยงหรือก็ดื่มกาแฟด้วยกันที่ร้านของยายมุก เชิญคุณบัวหอมด้วยนะคะ” ยิ่งอาจารย์สาวอยู่ใกล้แดนไตรมากเท่าใด รอยยิ้มของเธอยิ่งสดชื่นแจ่มใสและอ่อนหวานมากเท่านั้น เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หญิงสาวอีกคนรู้สึกร้อนรนและหงุดหงิดใจมากขึ้นเรื่อยๆแต่เธอตอบโต้ไปได้เพียงแค่รอยยิ้มบางๆ

“ดีครับ ตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้กินข้าวเลย” ตอบรับเหมือนอย่างเคยนับตั้งแต่รู้จักกันมา เขาปฏิเสธเธอเพียงเรื่องเดียวคือเรื่องหัวใจ และนั่นยิ่งทำให้บัวหอมหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นไปอีก เขาทำเสียงดุใส่เธอแต่กลับพูดจาสุภาพเรียบร้อยต่อหญิงสาวอีกคน

“แอ่ม” บัวหอมต้องกระแอมเบาๆให้ชายหนุ่มที่เป็นคนกลางได้ยิน รู้สึกฉุนโกรธในตัวชายหนุ่มมากขึ้นที่ให้ความสนใจผู้หญิงคนอื่นนอกเหนือจากเธอ ทั้งๆที่เป็นคนที่แย่งทุกอย่างไปจากเธอ

“อ้อ คุณหนูไปทานข้าวกับผมนะครับ” เขาหันมาเชิญชวนด้วยคน แต่สาวเจ้ากับแอบค้อนเข้าให้ แดนไตรไม่ถือสาเขายังยิ้มหวานให้เธออยู่เช่นเดิม “ไปด้วยกันนะครับ ร้านของน้องมุกน้องสาวคุณรีนทำอาหารอร่อยนะ”

บัวหอมหน้าตายังบึ้งตึง ยิ่งมาเห็นภาพการสนทนาด้วยความสนิทสนมและอ่อนโยนของพวกเขา ดูก็รู้ว่าสายตาของผู้หญิงสาวสวยคนนี้รักนายแดนไตร และท่าทางของเขาเองก็ดูเกรงอกเกรงใจ เธอเป็นผู้หญิงฉลาด แดนไตรให้ความสำคัญต่อเธอมาก เธอรู้ดีที่สุด ถ้าหากตอนนี้สิรินนภาอาจจะเป็นผู้หญิงที่สำคัญต่อใจของเขา แต่เธอจะต้องเป็นคนที่สำคัญต่อชีวิตของเขามากที่สุดให้ได้!

“ไม่ไปค่ะ” ปฏิเสธบึ้งตึงไร้เยื่อใย จากนั้นค้อมหัวให้สิรินนภาเป็นการอำลาและเดินออกจากห้องทำงานของผู้บริหารหนุ่ม

“รีนอย่าถือสาเลยนะ เมื่อครู่นี้ผมพึ่งดุคุณหนูไปน่ะ” รีบมาแก้ต่าง เขาไม่อยากให้ใครมองคุณหนูของเขาไร้มารยาท เมื่อครู่เธอถูกตีก้นหลายทีซ้ำยังถูกดุที่ทำผิด ไม่แปลกและไม่ผิดที่จะกระฟัดกระเฟียดใส่เขาไม่เก็บอาการ

“ค่ะ เราไปกันเถอะค่ะตุ่น” ยิ้มหวานใจกว้างแต่ในหัวคิดจนว้าวุ่นถึงอาการให้ความสำคัญต่อคุณหนูคนงามคนนั้นจนในตอนนี้ไม่มีเธอในสายตาของเขาเลย

“เดี๋ยวผมขอเวลาสักครู่นะ ขอจัดการเอกสารแฟ้มนี้ก่อน” ในเมื่อคุณหนูบัวหอมไม่ไปด้วยก็ไม่จำเป็นต้องรีบ

“ค่ะ” สุดท้ายแล้วสิรินนภาก็ต้องนั่งรอเขา แต่ไหนแต่ไรมีแต่เธอที่เป็นฝ่ายรอและไม่ปริปากบ่น เธอจะต้องรอเสมอ อย่าคิดว่าเรื่องการรอแม้ระยะเวลาสั้นๆมันจะไม่มีผลต่อความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะมันสะท้อนว่าเธอไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญอันดับหนึ่งในชีวิตของเขา

บัวหอมยืนมองคู่หญิงชายเดินหัวร่อต่อกระซิกจากบริเวณบันไดวนของบริษัท สายตาโกรธแค้นถูกส่งไปแผดเผาทั้งคู่ แดนไตรสุภาพอ่อนโยนเวลาอยู่ต่อหน้าสิรินนภา ผิดกับเวลาเผชิญหน้ากับเธอที่มีแต่ความเฉยชา เขาพร้อมที่จะดูถูกเหยียดหยามเธอทางสายตา ผิดกับมองไปที่เพื่อนสนิทของเขาอย่างหวานซึ้ง

“เพื่อนสนิทสินะ” ความสนิทสนมของเขาทั้งคู่ทำให้ในหัวนึกแผนปั่นหัวเขาขึ้นมาใหม่ได้อีกแผน ถ้าให้ปั่นป่วนบริษัทก็เท่ากับทำไม่ดีกับหม้อข้าวหม้อแกงของตัวเอง งั้นก็สั่นประสาทเขาด้วยเหตุผลหึงหวงดีกว่า

แดนไตรกับสิรินนภาออกไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันร่วมสองชั่วโมงแล้ว และไม่นานนักฝ่ายชายก็ติดต่อกลับมาทางเลขาหน้าห้องว่าวันนี้จะไม่กลับเข้าออฟฟิศแล้ว และภาระงานที่เหลือขอมอบอำนาจให้กรรมการบริหารบริษัทอย่างบัวหอมมีอำนาจในการจัดการแทนในวันนี้เพียงวันเดียว ซ้ำยังกำชับว่าให้ระมัดระวังการจัดการสินค้าที่จะจัดส่งไม่ให้ไปผิดประเทศซ้ำอีก นักธุรกิจสาวโมโหขึ้นไปอีกที่เขาลงโทษเธอตอนสายไม่พอซ้ำยังทิ้งภาระงานให้เธอทำอีก

“แย่งชิงบริษัทฉันไปแล้วยังมีหน้าให้ฉันทำงานเป็นทาสอีกเหรอ คนทุเรศ” ด่าด้วยความจงเกลียดจงชังและอคติ ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางมองเขาในแง่ดีว่านี่คือโอกาสแก้ตัวที่เขามีให้เพื่อทดแทนสิ่งที่ทำผิดพลาดไปครั้งก่อน