โปรย

บทที่ 1

วัดเก่าย่านชุมชนแออัดของเมืองหลวง เป็นสถานที่เงียบสงบที่นางอุบลเลือกมาทำบุญในวันครบรอบวันเกิดอายุหกสิบปี และครบรอบหนึ่งปีของการจากไปของสามีสุดที่รัก

ถึงแม้การแต่งกายหรูหรากับใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจะฉาบเคลือบความชราจนมิด แต่แววตาอิดโรยจากอาการเจ็บป่วยภายในและความเหนื่อยยากจากการบริหารงานบริษัทแทนสามียังคงฉายชัดออกมาให้ผู้พบเห็นรู้สึกไม่สบายใจ

“โยม มาวัดแล้วทำไมทำหน้าเศร้านักล่ะ” หลวงตาเอ่ยทักด้วยความเมตตาหลังจากนั่งลงที่อาสนะ เตรียมพร้อมสำหรับให้ศีลให้พรแก่ญาติโยมที่มาทำบุญที่วัด นางอุบลเป็นญาติโยมที่มักจะนั่งรถจากใจกลางย่านธุรกิจของเมืองหลวงมาสู่ชุมชนแออัดกลางเมืองเพื่อทำบุญที่วัดนี้อยู่เป็นประจำ จนมีความสนิทสนมกับคนในวัดนี้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะลูกสาวของนางที่เป็นเพื่อนเล่นกับเด็กวัดที่นี่อย่างไม่ถือตัว

“นมัสการเจ้าค่ะหลวงพ่อ” ก้มลงกราบสามครั้งก่อนจะเก็บกลืนความไม่สบายใจลงคอ ไหนๆ วันนี้ก็เป็นวันคล้ายวันเกิดเลยอยากจะทำจิตใจให้สบาย “วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดดิฉันค่ะ เลยอยากจะมาทำบุญ แล้วก็อยากมอบทุนการศึกษาให้กับโรงเรียนวัดด้วย จะได้เอาไว้ให้เด็กในชุมชนกับเด็กวัด”

“เจริญพรโยม เด็กพวกนี้เป็นเด็กกำพร้า น่าสงสาร เขาเฝ้ารอโอกาสจากคนที่มีพร้อมกว่ามาหยิบยื่นให้ นั่นเจ้าตุ่น ปีนี้ขึ้น ม.4 แต่อายุสิบแปดแล้ว เรียนช้าหลายปี ยังไม่รู้อนาคตจะเป็นยังไงต่อ ถ้าได้ทุนการศึกษาจากโยม คงจะพอช่วยอะไรได้บ้าง เอาล่ะ ตั้งใจรับศีลรับพรนะโยม”

หลวงตาบุ้ยหน้าไปทางเด็กหนุ่มวัยรุ่นหัวเกรียนดูปอนๆ ที่กำลังใช้ผ้าชุบน้ำขัดถูพื้นโบสถ์อย่างขะมักเขม้น เด็กวัดเหล่านี้อธิบายสัจธรรมได้ดี หลายชีวิตมีมากจนเกินล้น ในขณะที่อีกหลายชีวิตต้องดิ้นรน เด็กวัดมีช่วงอายุตั้งแต่ไม่ถึงขวบจนถึงสิบแปดปี เพราะเป็นมูลนิธิสงเคราะห์เด็กกำพร้า เด็กตาดำๆ ที่เลือกเกิดไม่ได้ต้องอาศัยป่าช้าเผาผีเป็นที่ซุกหัวนอนและใช้ชีวิตพร้อมๆ กับอาศัยข้าวก้นบาตรยาไส้ไม่ให้หิวตาย

นางอุบลมองตามอย่างเอ็นดู สิบกว่าปีที่มาวัดแห่งนี้และพบเด็กหนุ่มคนนี้คอยช่วยเหลืองานและปรนนิบัติพระในวัด ก็พอรู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ซื่อสัตย์ ฉลาดเฉลียว และมีสติปัญญา แดนไตรเป็นเด็กวัดที่มีแม่วัยรุ่นคลอดและนำมาทิ้งไว้หน้ากุฏิหลวงตา ด้วยความเมตตาอารีของพระในวัดเลยให้อาศัยข้าวก้นบาตรและบวชเรียน แต่ตอนนี้เขาอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญระหว่างการเรียน แต่แดนไตรเป็นเด็กรักดี หากเลี้ยงไว้อย่างไรก็คงไม่เสียข้าวสุก

หลังจากรับศีลรับพรเรียบร้อย นางอุบลลุกขึ้นเตรียมกลับ ขาออกมาเห็นแดนไตรกวาดลานวัดอยู่เลยสั่งให้คนขับรถจอดรถและเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่ม

“สวัสดีครับ” แดนไตรวางไม้กวาดก่อนจะยกมือไหว้ด้วยความสุภาพนอบน้อม

“กำลังจะขึ้น ม.4 เหรอ”

“ครับผม”

“โตไวเหมือนกันนะเนี่ย” นางเห็นแดนไตรมาตั้งแต่ยังแบเบาะ เพราะอีกฝ่ายเป็นเด็กวัดในอุปการะร่วมกันระหว่างวัดและครอบครัวของนางที่ช่วยกันหยิบยื่นแบ่งปันความเอื้ออาทรมาให้ต้นกล้าน้อยๆ ของสังคมได้เติบโตขึ้นอย่างกตัญญูรู้คุณ

“น้องบัวล่ะครับคุณนาย” เด็กหนุ่มถามหาน้องน้อยที่เขาเห็นมาตั้งแต่แรกเกิด ที่นางอุบลและผู้เป็นสามีอุ้มมาให้หลวงตาที่วัดตั้งชื่อให้ เด็กหญิงบัวหอม เศวตฉัตร

“น้องไปเรียนพิเศษจ้ะ”

“ครับผม”

“ตุ่นตั้งใจเรียนนะลูก” ว่าจบก็ยื่นเงินให้สองพันบาท “เอาไปซื้อของที่อยากได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับคุณนาย ผมได้รับเงินจากหลวงตาอยู่แล้วครับ” เด็กหนุ่มก้มหน้าปฏิเสธ 

“รับไว้เถอะ เอาไปซื้อในสิ่งที่อยากจะได้” นางอุบลยืนยันคำเดิมก่อนจะยัดเงินใส่มือสากๆ แล้วกลับขึ้นรถไป

แดนไตรมองเงินสองพันบาทในมือ เงินที่มีค่ามากที่สุดเท่าที่เคยได้ครอบครองเป็นเจ้าของในชีวิต เขากำมันไว้แน่นก่อนจะยิ้มอ่อนโยน รู้คุณ เขาจะนำเงินนี้ไปต่อยอดซื้อในสิ่งที่เขาอยากได้ ซื้ออนาคตของเขาเอง

เด็กหญิงวัยสิบขวบเดินวนไปวนมาที่หน้าบ้านหลังงาม ท่าทีกระวนกระวายใจค่อยๆ คลายลงเมื่อเห็นรถคันหรูของผู้เป็นแม่เลี้ยวเข้ามาในบริเวณบ้าน เด็กหญิงบัวหอมยิ้มกว้างต้อนรับการกลับมาของคุณแม่ก่อนจะพาร่างเล็กในชุดสวยหวานราวเจ้าหญิงเข้าไปหา

“คุณแม่ขา หนูไปเรียนเปียโนกลับมาไม่เห็นคุณแม่ หนูคิดถึงคุณแม่มากๆ เลยค่ะ หนูมีของขวัญวันเกิดให้คุณแม่ด้วยนะคะ” บัวหอมออดอ้อน ปีนี้คุณแม่ของเธออายุหกสิบปีแล้ว ด้วยความที่นางอุบลมีลูกตอนอายุมากและเมื่อปีที่ผ่านมาสามีคู่ทุกข์คู่ยาก พ่อที่แสนดีของลูกได้ตายจากไปด้วยอุบัติเหตุ ตอนนี้ทั้งบ้านจึงเหลือกันเพียงสองคนแม่ลูก ทั้งชีวิตของทั้งคู่มีกันและกันอยู่แค่นี้

“แม่ไปวัดมา วันนี้แม่ไปเจอพี่ตุ่นด้วยนะ”

“อ๋อ พี่ตุ่นมอมแมมเหรอคะ คิกๆ” เด็กหญิงหัวเราะยามเมื่อนึกภาพพี่ตุ่น เด็กวัดผู้เป็นเพื่อนเล่นของเธอทุกครั้งยามติดสอยห้อยตามคุณพ่อคุณแม่ไปทำบุญที่วัดแห่งนั้น แดนไตรชอบพาเธอไปเดินเล่นเปิดหูเปิดตารอบๆ วัดพร้อมกับสอนให้รู้จักกตัญญูรู้คุณและรู้จักแบ่งปัน พี่ชายตัวมอมแมมตลอดเวลาเพราะมีหน้าที่เก็บกวาดและทำความสะอาดทุกสิ่งทุกอย่างในวัด

“เข้าบ้านกันเถอะลูก เดี๋ยววันนี้กินข้าวกับแม่นะ” วันเกิดเรียบง่ายที่ผิดไปจากปีก่อนๆ ที่สามียังอยู่ วันนี้สองแม่ลูกรับกับข้าวง่ายๆ ไม่ต้องมีเค้กวันเกิดก้อนโตๆ ไม่ต้องมีของขวัญราคาแพง ขอแค่วันนี้มีลูกสาว ขอแค่มีบัวหอม นางอุบลก็สุขใจกับวันเกิดปีนี้แล้ว สำหรับชีวิตเศรษฐี นี่คือการกลับคืนสู่สามัญที่มีความสุขที่สุด

“ค่ะ วันหน้า ถ้าคุณแม่ไปวัดอีก ให้หนูบัวไปด้วยนะคะ”

“ได้สิคะ เดี๋ยวแม่จะพาน้องบัวไปไหว้พระและไปหาพี่ตุ่นนะลูก”

เกือบยี่สิบปีต่อมา

บริษัท เศวต กรุ๊ป บริษัทส่งออกอาหารแปรรูปที่ ‘เคย’ เจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่งเมื่อสักยี่สิบปี หรืออาจจะเป็นสามสิบปีก่อนก็ไม่มีใครจำได้หรือให้ความสนใจอีก เพราะตอนนี้ แม้แต่นางอุบล ประธานบริษัทคนที่สามที่เข้ามารับช่วงต่อแทนสามีที่เสียชีวิตไปเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อนก็ยังไม่สนใจความยิ่งใหญ่ในอดีตของบริษัทเท่ากับการที่ปัจจุบันนี้ ปีนี้ เวลานี้ บริษัท เศวต กรุ๊ป ขาดทุนหนักกว่าปีที่แล้วเกือบสามสิบเท่า ด้วยปัญหาการเมืองภายใน ปัญหาระบบเศรษฐกิจโลก บวกกับปัญหาสุขภาพ และหุ้นส่วนที่พร้อมใจกันเทขายหุ้นที่ตนถืออยู่ไปให้คนอื่นที่นางรู้จักมักคุ้นแม้จะเป็นเศรษฐีใหม่ที่มีนามสกุลว่าวิริยะกิจ

“คุณอุบลคะ ดิฉันทราบดีนะคะ ว่าบริษัทนี้ พ่อสามีของคุณเป็นคนสร้างขึ้น มันเป็นของสามีคุณ และคุณก็รักมันมาก เพราะตั้งแต่ที่ท่านประธานคนก่อนเสียไป ก็มีคุณอุบลนี่แหละเข้ามาบริหารต่อ แต่ตอนนี้บริษัทของเราเป็นบริษัทแปรรูปอาหารเล็กๆ เทียบไม่ได้กับบริษัทยักษ์ใหญ่ข้ามชาติ แล้วยังมีบริษัทใหญ่ในชาติที่ผูกขาดการส่งออกอาหารอีก ถ้าเรายังทำธุรกิจนี้ต่อ หรือบริหารบริษัทนี้ต่อ มันถึงทางตันแน่ๆ ค่ะ สุขภาพคุณยิ่งไม่ดีและอายุก็มากแล้ว” ใจความสำคัญของหุ้นส่วนคนนี้มีอยู่แค่ว่า ตอนนี้ไม่ไว้ใจในวิสัยทัศน์ของนางแล้ว และไม่อยากจะร่วมหุ้นฝืนการขาดทุนต่อไปอีก ตอนนี้หุ้นส่วนที่ร่วมมือกันมาไม่อาจทนการขาดทุนแบบเจ็บเข้ากระดูกแบบนี้ได้อีกต่อไป

“ผมประกาศขายหุ้นในการบริหารให้กับคนของทางวิริยะกิจ เขายินดีรับสภาพบริษัท ผมเลยมาขอใช้โอกาสนี้ในการประกาศต่อหน้าคณะกรรมการบริหารทุกท่านว่าผมจะขอถอนตัวจากหุ้นทั้งหมด และจะมีคนของวิริยะกิจ ผู้ซื้อหุ้นจากผมเข้ามาร่วมบริหารแทน” นายมงคลรีบประกาศต่อจากนางรัศมี จากนั้นก็เป็นอย่างที่หญิงชราวัยเจ็ดสิบหกปีที่มีสีหน้าอมทุกข์ตลอดเวลาคาดไว้ ไม่นานนักคณะกรรมการบริหารทุกคนก็พร้อมใจกันถอนตัวจากการเป็นหุ้นส่วน โดยยกหน้าที่ให้คนของทางวิริยะกิจเข้ามาบริหารงานต่อ

นางอุบลถอนใจ เจ็บปวดเสียใจกับสิ่งที่พ่อสามีและสามีสร้างมา แต่มาพังเพราะสะใภ้ขี้โรคและไม่เอาไหนอย่างนาง ซึ่งตอนนี้ไม่ใช่ผู้ถือหุ้นรายใหญ่อีกต่อไป หากแต่เป็นผู้ถือหุ้นเพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์จากทั้งหมด และบริษัท เศวต กรุ๊ปที่เป็นความภาคภูมิใจสูงสุดกำลังมี นายแดนไตร วิริยะกิจ เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่แทน

นึกย้อนถึงวันที่นางก้มลงคุกเข่า หมดแรง หมดไฟ หมดปัญญาที่จะบริหารงานให้เข้ากับยุคสมัย นางยอมอ้อนวอนขอให้ชายหนุ่มรุ่นลูกคนนั้นช่วยเข้ามาลงทุนโดยการเสนอซื้อหุ้นจากหุ้นส่วนคนอื่นๆ จะว่านางเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ครั้นจะให้บริษัทมันพังกับมือก็ไม่ใช่เรื่อง ทางเลือกจึงมีเพียงขายมันให้กับคนรู้จักที่ไว้ใจได้ มีเพียงทางนั้นทางเดียวจริงๆ

“ฉันขอร้องเถอะนะ ฉันไม่ไว้ใจใครที่ไหนทั้งนั้น ช่วยดูแลบริษัทนี้ ช่วยซื้อหุ้นบริษัทนี้ทั้งหมดทีเถอะนะ แล้วช่วยรับลูกบัวเข้ามาทำงานด้วยนะ ฉันกลัวเขาจะอยู่ไม่ได้ถ้าเราสิ้นเนื้อประดาตัว ให้ฉันกราบก็ยอม” วันนี้ธุรกิจพัง โดนฟ้องล้มละลาย บ้านถูกยึด บริษัทถูกหุ้นส่วนเทขายหุ้น จนต้องบากหน้ามาขอให้แดนไตรเข้าซื้อกิจการ ซ้ำยังขอต่อรองให้ลูกสาวเข้ามาทำงานที่นี่ด้วยเพราะกลัวลูกจะอดตาย

“คุณนาย อย่าทำแบบนี้ครับ” ชายหนุ่มรีบทรุดตัวประคองคนสูงวัยที่ก้มลงจะกราบตนให้ได้ ใบหน้าคมคายแสดงความลำบากใจ ถ้าให้เขาเข้าช่วยกิจการ กำลังทรัพย์ของเขาก็เพียงพอและสามารถช่วยได้ แต่ที่ลำบากใจคือเศวต กรุ๊ปเป็นบริษัทของผู้มีพระคุณ และจิตใจของบัวหอม ทายาทคนเดียวของตระกูลจะรับได้กี่มากน้อยกับการที่ตนเองต้องหมดสิทธิ์ในการบริหารเพราะบริษัทถูกเปลี่ยนมือถือครอง

“ตุ่นช่วยฉันเถอะนะ ฉันกราบล่ะ ตุ่นช่วยซื้อหุ้นทั้งหมดที่หุ้นส่วนจะขายด้วยเถอะนะ ฉันไม่ไว้ใจให้บริษัทของฉันไปอยู่ในมือของคนอื่น” ถ้ามันจะเป็นของคนอื่นจริงๆ ก็ขอให้เป็นของแดนไตร เพราะอย่างน้อยๆ ก็ถือว่าเคยอุปการะเลี้ยงดูกันมาตั้งแต่เด็กๆ เขาคงจะกตัญญูและไม่กล้าเนรคุณเธอ และคงจะพอมีน้ำใจให้ความช่วยเหลือลูกสาวเธออยู่บ้าง

“ผมว่าคุณนายอย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ผมลำบากใจ” แดนไตรซื่อเสมอสำหรับผู้มีอุปการคุณอย่างหญิงสูงวัยคนนี้

“หรือว่า...หรือว่าเธออยากจะได้อะไรมาแลกเปลี่ยน เผื่อเธอจะตัดสินใจซื้อหุ้นได้ง่ายขึ้น” นางอุบลเริ่มชะงัก ในใจเริ่มหวาดวิตกคิดเตลิดกับท่าทางของแดนไตรที่ดูลำบากใจและดูพยายามหาความคุ้มค่าตามประสานักธุรกิจ หวังว่าเขาจะไม่ต้องการลูกสาวของเธอเพื่อเป็นของบรรณาการ แลกกับการเสียเงินหลายร้อยล้านครั้งนี้ด้วยหรอกนะ “ถะ...ถะ...ถ้าฉันให้ลูกบัวแต่งงานกับเธอ เธอจะตัดสินใจง่ายขึ้นไหม” ความคิดขายลูกสาวไม่มีอยู่ในหัวนางแน่นอน แต่การฝากฝังลูกสาวไว้ให้ไม่รู้ว่าสำหรับเศรษฐีหนุ่มหน้าใหม่ที่ตอนนี้เพียบพร้อมทุกอย่างและร่ำรวยมหาศาลช่วยดูแลก็คงจะเป็นเรื่องที่ไม่ลำบากใจนัก เพราะลูกสาวเธอก็สวยงามน่ารัก ซ้ำทั้งคู่ยังสนิทสนมรักใคร่กันมาตั้งแต่เด็กๆ แม้จะไม่ได้รักกันลึกซึ้ง แต่แดนไตรก็ยังคงมีท่าทีเอ็นดูบัวหอม

แดนไตรรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เขาไม่เคยมีความคิดอยากจะครอบครองลูกสาวของนางอุบลด้วยวิธีนั้น เขารักและหวังดีกับเธอมาตั้งแต่เด็กๆ เขาจะไม่หักหาญน้ำใจพวกเธอเพื่อให้ได้ครอบครองหญิงสาว และเขาจะไม่ลบหลู่ตัวเองที่ต้องใช้วิธีแบบนั้นเพื่อหาสาวมาขึ้นเตียง คนอย่างแดนไตรไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ เขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จะทำอย่างนั้นกับใครก็ได้โดยปราศจากความรัก แม้เขาจะรักและหวังดีกับบัวหอม แม้จะมีสาวๆ เสนอตัวให้เขามากมายก็ตาม ชีวิตของนักธุรกิจอย่างเขามีเรื่องให้ทำมากมายที่ไม่ได้จดจ้องอยู่แค่เรื่องบนเตียง

“ไม่ใช่แบบนั้นครับคุณนาย ผมเป็นห่วงความรู้สึกของคุณบัว กลัวเธอจะรับไม่ได้ที่บริษัทเปลี่ยนเจ้าของ แล้วยังต้องกลายเป็นลูกจ้างในบริษัทตัวเองอีก” พี่ชายห่วงความรู้สึกน้องสาวนอกไส้คนนี้เสมอ บัวหอมเป็นลูกคุณหนูตั้งแต่เกิด เธอถือช้อนเงินช้อนทองและไม่เคยทำงานหนัก ชีวิตในไทยและต่างแดนของเธอสูงส่งราวกับเจ้าหญิงเพราะความมั่งคั่งไฮโซของเศวต กรุ๊ป แต่พอเธอกลับมาจากเมืองนอก ทันทีที่เหยียบประเทศไทย เธอก็จะกลายเป็นคนไร้บ้าน ต้องอาศัยในบ้านเช่าที่นางอุบลหาไว้ และจะกลายเป็นเพียงลูกจ้างในบริษัทของตัวเอง เธอจะรับได้ไหม

“น้องบัวคงจะรับไม่ได้ที่บ้านล้มละลาย เขาคงจะเกลียดแม่ที่ไม่เอาไหนอย่างฉัน ที่ทำลายชีวิตของเขาจนล่มจมแบบนี้ โฮ...” คนเป็นแม่ที่ล้มเหลวหัวใจสลาย ทำให้ลูกได้รับความทุกข์ยากลำบาก แดนไตรถึงกับหัวใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร

“ช่วยฉันนะแดนไตร เธอจะว่าฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวที่จมไม่ลงก็ได้ แต่ฉันทำใจไม่ได้จริงๆ ที่เศวต กรุ๊ปจะต้องกลายเป็นของคนอื่น ฉันไว้ใจเธอ ฉันเชื่อว่าถ้าเธอได้บริษัทไปเธอจะไม่ทอดทิ้งลูกสาวฉัน รับปากฉันนะว่าจะดูแลบริษัทและบัวหอมของฉัน ช่วยทำหน้าที่ปกป้องเขาจากกรรมการบริหารคนอื่นแทนแม่ที่ไม่เอาไหนอย่างฉันด้วยนะ”

จากนั้นก็ไอโขลกอีกหลายครั้งจนกระอักเป็นลิ่มเลือดออกมา จนต้องปฐมพยาบาลกันยกใหญ่ พอได้รับการดูแลอย่างดีและชายหนุ่มไม่มีทีท่ารังเกียจคุณอุบลจึงค่อยวางใจ ถ้าเป็นแดนไตรก็น่าไว้วางใจกว่าคนอื่น

“ผมสัญญาว่าจะช่วยเหลือคุณนายทุกวิถีทาง จะดูแลประคับประคองคุณหนูบัวหอมเท่าที่ชีวิตเด็กกำพร้าอย่างผมจะตอบแทนบุญคุณของคุณนายกับคุณหนูได้”

เงินลงทุนถูกประกาศตัวเลขอย่างเป็นทางการที่เก้าสิบห้าล้านบาท สำหรับการซื้อหุ้นทั้งหมดของบริษัท เศวต กรุ๊ป และมีแดนไตรมานั่งเก้าอี้บริหารงานบริษัทในตำแหน่งประธานคนใหม่ เขาถือสิทธิ์ขาดทุกอย่างเพราะเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่เพียงคนเดียวและเป็นกรรมการบริหารไปโดยปริยาย แน่นอนว่าเขาตกอยู่ท่ามกลางสายตากังขาและความขุ่นข้องหมองใจของผู้ถือหุ้นรายอื่นๆ ที่คิดว่าจะช้อนซื้อหุ้นจากนางอุบลที่กำลังป่วยทรุดหนักจนลุกยืนไม่ได้ นอกจากนี้ แดนไตรยังต้องเพิ่มเงินพิเศษสำหรับการชดใช้หนี้สินอีกเกือบสองร้อยล้านบาทที่เกิดจากการตัดสินใจผิดพลาดในการบริหารงานของนางอุบล

วันนี้บริษัท เศวต กรุ๊ป มีการประชุมระหว่างกรรมการบริหารทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่ ร่วมกับประธานบริษัทคนใหม่ หนุ่มหล่อ ร่ำรวย และไฟแรงที่อาศัยความเฉลียวฉลาดในการอ่านหุ้นขาดจนได้เข้ามาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของที่นี่ หลังบริษัทเข้าสู่ระดับมหาชนได้เพียงไม่กี่ปี บริษัทแห่งนี้ก็ถูกเปลี่ยนมือถือครองเสียแล้ว เปลี่ยนมือเพราะเจ้าของผู้ก่อตั้งนั้นเจ็บตัวจนแทบจะขาดใจตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด

บรรยากาศในห้องประชุมเช้านี้สบายๆ ได้เพียงยี่สิบนาที เมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงเอะอะจากข้างนอกเรียกร้องความสนใจจากทุกคน แต่แล้วทั้งห้องกลับต้องสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ๆ ประตูห้องประชุมก็ถูกกระชากเปิดออกพร้อมทั้งมีสาวสวยหุ่นนางแบบเดินจ้ำเข้ามาด้วยท่าทีบ้าเลือด

แดนไตรหันไปทางผู้มาใหม่ ใบหน้าสุขุมยกยิ้มด้วยความดีใจ เขาพบแล้ว ในที่สุดก็ได้พบกันเสียที คุณหนูบัวหอมของเขา

“คุณหนู...” แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เอกสารสำคัญปึกหนาก็ถูกทุ่มกระจัดกระจายตรงหน้าเขาด้วยฝีมือของหญิงสาวผู้มาใหม่ ซึ่งตอนนี้มีสีหน้าท่าทางโกรธจัด สีหน้าของชายหนุ่มเผือดซีดกับท่าทางที่อีกฝ่ายแสดงต่อเขา เห็นเธอทำท่าโกรธไม่พอใจขนาดนั้นก็เจ็บปวดที่อกซ้าย เขาคงทำให้เธอไม่พอใจมากสินะ

“นี่มันอะไรกัน คุณกลายเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของฉันได้ยังไง!” เสียงดุดันตวาดก้อง ด้วยความทึบเสียงของห้องประชุมระดับผู้บริหารทำให้ปลายเสียงมันสะท้อนตามความคดงอของผนังเก็บเสียง

“ดิฉันขอโทษค่ะท่าน” คุณมัญชรี เลขานุการคนสวยหน้าเจื่อนยามเมื่อเจ้านายหนุ่มคนใหม่ตวัดสายตาดุๆ มาคาดโทษ ความผิดของเธอคือไม่สามารถทัดทานแรงโมโหของลูกสาวประธานบริษัทคนเก่าได้

“คุณบัวหอมใจเย็นๆ ก่อนครับ” แดนไตรเริ่มปราม เขาไม่ต้องการให้หญิงสาวแสดงกิริยาแบบนี้ต่อหน้ากรรมการบริหารคนอื่นๆ ชื่อเสียงเธอจะเสียเพราะสิ่งที่เธอทำอย่างโง่ๆ ยามโมโห

“บริษัทฉันถูกแย่ง ข้าวของในบ้านถูกขาย มีแม่นอนป่วยพะงาบๆ กรรมสิทธิ์ที่ท่านเคยครอบครองตอนนี้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น นายแดนไตร วิริยะกิจ ฉันต้องใจเย็นงั้นเหรอ! ตอบฉันมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง” การกระทืบเท้ากรีดเสียงเร่าๆ และการโวยวายเพราะโกรธเลือดขึ้นหน้าทำให้กิริยาท่าทางของเธอดูไม่งามเลย ผู้ใหญ่ในห้องประชุมเริ่มซุบซิบกันเรื่องการกระทำของเธอว่าไม่ต่างอะไรจากคนชั้นต่ำไร้การศึกษา ทั้งที่เป็นลูกสาวของนางอุบลและเป็นถึงนักเรียนนอก

“บริษัทคุณเปิดขายหุ้น ผมเข้ามาซื้อ วันหนึ่งหุ้นผมมากพอที่จะเทกโอเวอร์บริษัท ผมก็ทำเหมือนๆ กับที่นักลงทุนคนอื่นเขาทำ...” แดนไตรอธิบายอย่างใจเย็น

ซ่า! แต่คำกระจ่างถูกตอบแทนด้วยกาแฟดำที่สาวเจ้าสาดมา

“หน้าด้าน!” คำด่าและฤทธิ์เดชของเธอเรียกเสียงฮือฮาทั้งห้องประชุม ส่วนหนึ่งระอากับพฤติกรรมของหญิงสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ขอโวยวายพาลพาโลไว้ก่อน

“ผมพูดความจริงนะครับคุณหนู” ชายหนุ่มพยายามใจเย็นอธิบาย พร้อมทั้งยกมือขึ้นห้ามกรรมการบริหารท่านหนึ่งที่เตรียมจะช่วยชี้แจงข้อเท็จจริงให้ลูกสาวอดีตท่านประธานได้รับรู้

“ไม่ว่าคุณจะอาศัยเล่ห์เหลี่ยมอะไรในการครอบครองกิจการของครอบครัวฉัน มันคือการโกงไปอย่างหน้าด้านๆ ทั้งนั้น! โกงอย่างน่ารังเกียจ ฉันเกลียดคุณ ไอ้คนขี้โกง!” มาถึงก็ชี้หน้าไปที่ประธานบริษัทคนใหม่ ด่ากราดไม่ยั้ง ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม น้ำเสียงของสาวสวยเฉี่ยวแสดงออกชัดว่าโกรธจัด ไม่ต่างอะไรกับเนื้อตัวที่สั่นเทิ้ม ดวงตาหงส์คู่งามแดงก่ำจดจ้องอย่างอยากจะกินเลือดกินเนื้อไปที่เป้าหมาย นานๆ ทีผู้หญิงสวยๆ อย่างเธอจะสติขาด ครั้งนี้มันหนักหนา เพราะมันหมายถึงความเป็นไปของธุรกิจครอบครัว พนักงานบริษัท และเครือข่ายร่วมหุ้น

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เธอฉลาดขึ้น วันที่จับได้ว่าเสือร้ายหิวเงินอย่าง นายแดนไตร วิริยะกิจ บังอาจขยับฐานะจากหุ้นส่วนเล็กๆ กลายเป็นผู้ที่เทกโอเวอร์ธุรกิจของครอบครัวเธอ หลังจากเข้าใจผิดมานานว่าเขาเป็นเพียงลูกแมวผู้ซื่อสัตย์ที่ครอบครัวเธอให้การส่งเสริมและเอ็นดู

ประธานบริษัทคนใหม่รูปร่างสมส่วนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแบบคนออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เป็นการต้อนรับการเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาของ บัวหอม เศวตฉัตร ลูกสาวคนเดียวของนางอุบล นักเรียนนอกที่เพิ่งเรียนจบด้านการบริหารธุรกิจมาจากประเทศออสเตรเลีย และกลับมาเพราะตั้งมั่นว่าจะบริหารธุรกิจของครอบครัว ทว่าวันนี้เขาชิงตัดหน้าช้อนซื้อหุ้นจนเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ได้สิทธิ์เป็นประธานบริหารแทนเธอ ซึ่งเป็นทายาทโดยชอบธรรมของบริษัทไปเสียแล้ว

“จะเล่ห์อะไรหรือเหลี่ยมไหน ตอนนี้ผมก็คือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของเศวต กรุ๊ป ณ ตอนนี้ผมคือประธานใหญ่ของที่นี่ ไม่ใช่คุณอีกต่อไปครับ คุณบัวหอม!” แววตาของแดนไตรชะงักเล็กน้อยจากคำผรุสวาทพร้อมทั้งชี้หน้าตราโทษจากสาวสวยผู้บุกรุกการประชุมสุดยอดผู้บริหารของบริษัท ครั้งแรกหลังจากเขาสถาปนาตัวเองเข้ารับตำแหน่งแทนนางอุบล ที่ตอนนี้เหลือหุ้นในมือไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำไป

หญิงสาวถลึงตาอย่างโกรธจัดกับสิ่งที่เขาเอ่ยออกมา เจ็บใจที่เคยญาติดีกับคนพรรค์นี้ คนไร้หัวนอนปลายเท้าที่สุดท้ายก็แว้งกัดเธอกับแม่จนได้ “คุณโกงมันไป!”

“มันคือบริษัทจำกัดมหาชน มันอยู่ที่จังหวะการซื้อหุ้นและฝีมือการบริหารของแม่คุณที่ไม่เข้ากับยุคสมัยแล้วต่างหาก” แดนไตรล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วพูดสบายๆ หน้านิ่งๆ

“คุณแม่บริหารงาน รอฉันกลับมา แต่คุณอาศัยความไว้ใจที่แม่ฉันมีให้คุณโกงมันไปจากฉัน ไอ้คนหน้าด้าน!”

หล่อนด่าเขาไม่เลี้ยงต่อหน้าต่อตาบรรดากรรมการบริหารที่เหลือ บัวหอมสัญญากับตัวเองว่าต่อให้เธอถูกข้อหาหมิ่นประมาทก็จะไม่หยุดด่า ก็เขามันไว้ใจไม่ได้ มีอย่างที่ไหนหลอกให้แม่เธอเอาบริษัทเข้าตลาดหุ้นแล้วตัวเองมาช้อนซื้อหุ้นไว้จนเกือบหมดเสียเอง มันน่าเจ็บใจนัก

“คนอย่างคุณมันเนรคุณ ไม่เคยสำนึกในสิ่งที่แม่ฉันเคยช่วยเหลือคุณเลย ฉันผิดหวังในตัวคุณ และฉันเกลียดคุณที่สุด!” สุดท้ายเป็นหญิงสาวที่ยอมพ่ายแพ้ เขาหน้าด้านหน้าทนเกินกว่าที่เธอจะสรรหาคำมาด่า เจอกันครั้งแรกในรอบสิบกว่าปี แทนที่จะดีใจเพราะเป็นพี่ชายที่แสนดีต่อเธอตั้งแต่ยังเล็ก แต่ตอนนี้เขาเป็นคนที่เธอเกลียดเข้ากระดูกดำ

“คนหน้าด้าน!” ร่างบางหันหลังเดินจากออกมา วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้

ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบอบบางน่าทะนุถนอมด้วยสายตานิ่งเฉย แต่ภายในนั้นจุกร้าวและอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย แม้เขาจะเป็นคนใจเย็นและมีเหตุผล แต่สถานการณ์ที่เผชิญอยู่มันน่าอึดอัด ถูกต่อว่าด้วยถ้อยคำรุนแรงต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องสนุก ทว่าถึงเขาจะโมโห แต่ก็ไม่อยากเอาเรื่องจึงทำได้แค่นิ่งไว้ ห้ามไม่พอใจคำด่าของบัวหอมเด็ดขาด เธอมีสิทธิ์ด่าเขา เพราะถึงยังไงเธอก็ยังเป็นคนสำคัญสำหรับเขาเสมอมา

“พักการประชุมสักสิบนาทีก็แล้วกันนะครับ” เขาหันมาบอกกับที่ประชุมก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปยังห้องพักเพื่อดับอารมณ์ที่เดือดปุดๆ

“ผมจะขออดทนบริหารงานบริษัทเพื่อความต้องการของคุณนาย แต่สำหรับบัวหอม ผมจะทนได้มากแค่ไหน ผมยังไม่รู้จริงๆ” แดนไตรบ่นกับตัวเองอย่างเหนื่อยๆ วันแรกที่เจอกันกลับถูกเธอด่ากราดสาดเสียเทเสีย แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่เขาทำจริงๆ ก็ตามที แต่ที่เขาทำกับเศวต กรุ๊ปแบบนี้มันก็มีเหตุผล พอครั้นนึกถึงท่าทีจองหองเอาเรื่องของบัวหอมเมื่อครู่ คนใจเย็นก็ยิ่งโมโหโกรธา มันทั้งโกรธและน้อยใจที่ได้แต่ยืนเงียบๆ ให้เธอต่อว่าทั้งที่อยากเถียงใจแทบขาด

“สิ่งที่พี่ทำ มันเป็นการเนรคุณน้องบัวกับคุณนายมากใช่ไหม”

นักบริหารหนุ่มรำพึงรำพันกับตัวเอง เขาทำเพื่อผู้มีพระคุณ แต่กลับถูกมองว่าเนรคุณ ความกตัญญูเดินมาถึงทางแยกเพราะมันมีคนไม่พอใจ

บัวหอมขับรถกลับบ้านด้วยความโกรธสุดขีด เธอแทบจะอดทำลายข้าวของไม่ไหว คนอย่างไอ้พี่ตุ่นน่าโกรธก็จริงอยู่ แต่เธอโกรธคนเป็นแม่และโกรธตัวเองมากกว่าสิ่งใด เพราะเป็นคนมอบความรักและความไว้วางใจให้เขาแท้ๆ ชายคนนั้นที่เธอรักและไว้ใจอย่างสุดหัวใจตั้งแต่เด็กและเสมอมา ชายคนที่ตอนนี้ยึดทุกอย่างไปจากเธอ แม้กระทั่งข้าวของเครื่องประดับตกแต่งหรูหราก็ยังไม่ทิ้งไว้ให้กันสักชิ้น

“เซเรน่า เธอพูดถูก!” เธอหวนนึกถึงตอนที่เพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัยในออสเตรเลียมีปัญหาหย่าร้างกับสามีและถูกโกงทรัพย์สินจนสิ้นเนื้อประดาตัว ต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยไปทำงานหารายได้เสริม “เธอสอนฉันว่าอย่าไว้ใจสิ่งที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าเราไม่รู้ว่าสิ่งนั้นเก็บสมองของมันไว้ที่ไหน ฉันกับแม่ไม่น่าพลาดไว้ใจเขาเลย” 

แววตาโกรธแค้นมองตรงไป มือบางกำพวงมาลัยรถแน่นจนขึ้นเส้นปูดโปน เท้าก็เหยียบคันเร่งจนรถแทบจะเหาะเหิน แต่พอนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก็ค่อยๆ ชะลอความเร็วลงเหลือตามที่กฎหมายกำหนด ความโกรธแค้นและความรู้สึกทุกๆ อย่างที่มีต่อแดนไตรสุดท้ายก็ตกผลึกเป็นความผิดหวังอย่างรุนแรง เขาทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของเธอที่ถักทอสั่งสมมาสิบกว่าปี

“ทำไมทำกับฉันแบบนี้ ทำไมทำแบบนี้!” เธอจะไม่มีวันเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปอย่างคนแพ้ เธอจะทวงคืนทุกอย่างและทำให้คนอย่างแดนไตรรู้จักกับคำว่าสำนึก

“คนอย่างแดนไตร เลี้ยงไม่เชื่อง!”