7. สิ่งที่ติดตามมาในความมืด

[7]

สิ่งที่ติดตามมาในความมืด

"วันนี้ผมคงไปช่วยหลวงปู่บิณฑบาตไม่ไหวแล้วล่ะ"

ฟีฟ่าเดินเดี้ยงออกมายังชานหน้าบ้านทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอนตัวเก่ง เวลาตีห้ากว่าแล้วแต่ท้องฟ้ายังคงมืดสนิทและไม่มีวี่แววว่าพระอาทิตย์จะขึ้นสักนิด ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เหมือนเวลากลางคืนจะยาวนานกว่าปกติ

"ไม่ไหวก็ไม่ต้องไป ไม่มีนายหลวงปู่ยังมีลูกศิษย์อีกเยอะ"

"ชิ!"

ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้สักทองและมองออกไปรอบตัวบ้าน กิ่งไผ่สูงท่วมหัวโอนเอนไปตามสายลมดูน่ากลัวจนต้องลุกไปนั่งอยู่ใกล้ ๆ กับภพภูมิ

"เป็นอะไรอีกล่ะ"

"ตะ..ต้นไผ่มันโยกไปโยกมา น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้"

ดวงตาคู่คมมองออกไปตามที่ฟีฟ่าบอก แม้ไม่เห็นเป็นตัวเป็นตนแต่ก็รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ในเมื่อต่างคนต่างอยู่เขาจึงไม่ทำอะไร และบริเวณเรือนไม้สีขาวก็ได้ทำการลงอาคมเพื่อป้องกันสิ่งเหล่านี้เอาไว้แล้ว

"ถ้ากลัวแล้วจะมองทำไม กลัวมากก็มานั่งสมาธินี่"

เอะอะก็จะให้นั่งสมาธิอยู่เรื่อย ไอ้ฟ่าไม่เอาด้วยหรอก แต่อีกคนไม่สนใจหลังก้มกราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็เข้าสู่สมาธิโดยมีฟีฟ่านั่งอยู่ข้าง ๆ คนไม่มีอะไรทำก็เริ่มง่วงขึ้นมาสุดท้ายก็ฟุบหลับไปบนตักของภพภูมิ

เปลือกตาสีอ่อนเปิดขึ้น รู้สึกจิตใจสงบกว่าที่ผ่านมา ดวงตาคู่คมเหลือบมองร่างเล็กที่นอนหนุนตักอยู่พลันขมวดคิ้วแน่น เพราะไอ้โรคจิตนี่เหรอ ไม่ใช่หรอกมั้ง..

คิดพลางจับคอเสื้อของฟีฟ่าเอาไว้ตั้งใจจะโยนตัวออกไปเหมือนทุกครั้ง แต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นแก้มก้นขาวโผล่ออกมาจากกางเกงวิ่งตัวเดิมถึงกับต้องเปลี่ยนมากุมขมับแทน พลันให้นึกถึงร่างเปลือยที่เคยขยับโยกอยู่บนกายแกร่งในคืนที่แสนจะเร่าร้อนนั้น

"แม่งเอ๊ย.."

ภพภูมิจับศีรษะทุยยกขึ้นและขยับตัวออกโดยเอาเบาะรองนั่งมาหนุนให้แทน ร่างสูงลุกกลับไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงจากเรือนไป โดยทิ้งฟีฟ่าให้นอนอยู่ลำพัง

เวลาใกล้หกโมงเช้าแต่บริเวณเรือนไม้สีขาวยังคงมืด ทั้งที่โดยรอบเริ่มมีแสงอาทิตย์สาดส่องลงมาแล้ว ภพภูมิเดินหายเข้าไปในป่าไผ่ที่สูงท่วมหัว ตรงไปยังจุดนัดหมายกับลูกน้องคนสนิท

"ของที่คุณภพสั่งได้แล้วครับ"

ภพภูมิรับถุงใส่อาหารที่สั่งให้ลูกน้องคนสนิทเอามาส่ง เปิดดูได้ของครบตามที่สั่ง จากนั้นจึงถามถึงความคืบหน้าของงานที่ให้ไปทำ

"มีอะไรคืบหน้าบ้างมั้ย"

"ครับ สายรายงานมาว่าระยะนี้คุณภีมมีการติดต่อกับหัวหน้าสาขาที่ไม่เห็นด้วยกับนโยบายของอดีตนายใหญ่ ส่วนคุณเท็นมะกำลังจับตาดูคุณคิมอยู่ ถ้ามีอะไรคืนหน้ามากกว่านี้คุณเท็นมะบอกว่าจะคุยกับคุณภพเองครับ"

แม้จะไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมมากนักแค่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย ตัวเขาตอนนี้ยังทำอะไรมากไม่ได้นอกจากรอฟังข่าวจากคนที่ไว้ใจได้ พร้อมเมื่อไหร่เขาจะจัดการเรื่องทั้งหมดด้วยตัวเองอีกครั้ง

"นายกลับไปได้แล้ว และอย่าให้ใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่"

"ครับ" ชายหนุ่มโน้มตัวเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพก่อนหมุนตัวเดินออกจากป่าไผ่ไป

ภพภูมิยืนมองลูกน้องคนสนิทจนพ้นสายตา จากนั้นจึงหันหลังและเดินกลับไปยังเรือนไม้สีขาวโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามองโดยใครบางคนที่แอบซ่อนอยู่ในที่ลับตา

พอกลับขึ้นเรือนก็เห็นร่างเล็กยังนอนอยู่ที่เดิม ภพภูมิจึงนำอาหารที่สั่งมาไปวางบนโต๊ะ เพียงแค่หยิบแก้วกาแฟขึ้นมากลิ่นหอมก็ลอยฟุ้งไปทั่ว จมูกรั้นขยับฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นหอมจากกาแฟราคาแพงจึงลืมตาตื่นขึ้นทันที

"ขี้งก! แอบกินกาแฟคนเดียวอีกแล้วนะ" คนอยากกินโวยวายโดยที่ไม่มองบนโต๊ะให้ดีก่อนว่ามีแก้วกาแฟอีกใบวางอยู่ด้วย

"ดูท่านายคงอยากจะนอนไปตลอดชีวิตใช่มั้ย โน่น..ของนายอยู่นั่นไง!"

ดวงตาคู่คมมองไปยังแก้วกาแฟแบรนด์ดังอีกใบก่อนมองใบหน้าสะลึมสะลือของฟีฟ่า คนตัวเล็กยิ้มแหย ๆ พลางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้สักทองอีกตัวและหยิบกาแฟขึ้นดื่มและยิ้มอย่างฟิน ของฟรีนี่มันอร่อยจริง ๆ สมัยทำงานเขาได้ดื่มแค่อาทิตย์ละแก้วเท่านั้นเพราะสู้ราคาไม่ไหว และถ้าเฮียยูโรรู้ว่าเขาฟุ่มเฟือยก็จะโดนดุอีก

นอกจากกาแฟแล้วภพภูมิยังสั่งอาหารเช้าเผื่ออีก เขาบอกกับฟีฟ่าว่าต่อไปไม่ต้องแบ่งข้าววัดมาอีกเพราะกับข้าวส่วนใหญ่ฟีฟ่ากินไม่เป็น เมื่อวานก็เหลือทิ้งตั้งเยอะ เห็นแล้วเสียดายของ สู้เอาไปให้คนอื่นกินยังมีประโยชน์กว่า

เวลาบ่าย..

คนมาปฏิบัติธรรมเพื่อสะเดาะเคราะห์ตอนนี้กำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนแคร่ใต้ต้นลีลาวดีแทนที่จะไปนั่งสมาธิเจริญสติเหมือนคนอื่นเขา

ฟีฟ่าถูกแยกตัวออกมาเพราะเหตุผลบางอย่างจึงไม่ได้เคร่งครัดมากนัก เขาได้รับอนุญาตให้ไม่ต้องใส่ชุดขาวขณะอยู่ที่นี่ยกเว้นตอนไปช่วยหลวงปู่ถือของใส่บาตรและตอนเข้าไปในเขตวัด อย่างช่วงเย็นวันนี้หลวงปู่จะมีเทศนาให้ญาติธรรมฟัง ซึ่งฟีฟ่าต้องไปด้วย

หลังทำวัตรเย็น ภพภูมิและฟีฟ่าซึ่งสวมชุดขาวด้วยกันทั้งคู่ได้พากันมายังจุดที่หลวงปู่ใช้เทศนาธรรมซึ่งเป็นลานกว้าง ขณะเดินออกจากป่าช้าฟีฟ่าได้แอบมองร่างสูงที่อยู่ในชุดเหมือนกัน อีกคนกลับดูมีสง่าราศีมากกว่านัก แต่ใบหน้าหล่อยังคงความน่าเกรงขามอยู่ไม่น้อย

พอมาถึงที่หมายพวกเขากลับพบเพียงหลวงปู่และลูกศิษย์หนึ่งคนเท่านั้น จึงพากันเข้าไปก้มกราบท่าน

"สีหน้าดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานอีกนะ"

หลวงปู่เอ่ยทักภพภูมิ สีหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจก่อนจะหันมาทางฟีฟ่าและสนทนากันสั้น ๆ จากนั้นจึงเรียกให้ทั้งคู่ย้ายมานั่งด้านข้างโดยหันหน้าเข้าหาลานกว้าง

"ได้เวลาแล้ว โยมทั้งสองย้ายมานั่งตรงนี้สิ"

ภพภูมิและฟีฟ่าขยับไปนั่งด้านข้างหลวงปู่ พอหันกลับมาทางลานกว้างอีกครั้งก็พบผู้คนจำนวนไม่น้อยกว่าสามสิบคนมานั่งอยู่เบื้องหน้า ไม่รู้ว่ามากันตอนไหนเพราะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าสักนิด ภพภูมิและลูกศิษย์ของหลวงปู่ดูไม่สงสัยอะไรยกเว้นฟีฟ่า อยากจะถามแต่ถูกภพภูมิห้ามไว้

ผู้ที่มาฟังธรรมในยามนี้ดูสำรวมนัก หลวงปู่เริ่มเทศนาโดยได้ยกเรื่องราวในพระไตรปิฎกตอนหนึ่งออกมาเทศนาให้ญาติธรรมฟัง ทุกคนล้วนนั่งก้มหน้านิ่งและฟังด้วยความตั้งใจ ไม่มีการพูดคุย ต่างไม่สนใจคนข้าง ๆ บรรยากาศรอบตัวมีเพียงเสียงของหลวงปู่ที่ดังก้องกังวานแม้ไม่ได้ใช้เครื่องขยายเสียง สลับกับเสียงหมาหอนดังมาเป็นระยะ

"เป็นอะไร สำรวมหน่อยสิ" เสียงทุ้มพูดอยู่ข้างหูฟีฟ่าเมื่อมือเล็กบีบท่อนแขนแกร่งแน่น

"ตะ..ตรงนั้น.."

ฟีฟ่ามองเลยกลุ่มคนที่มาฟังธรรมออกไป เห็นเป็นเงาสูงกว่าต้นมะพร้าวโอนเอนไปมาในความมืด

"อย่าไปมอง ไม่มีอะไรหรอก"

"ตะ..แต่ฟ่ากลัว"

"ถ้ากลัวก็หลับตา"

มือหนาดันศีรษะฟีฟ่าแนบไปกับต้นแขนแกร่ง ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความกลัวจนภพภูมิสัมผัสได้ ดวงตาคู่คมมองทอดไปเบื้องหน้ามองญาติธรรมแล้วหันกลับมามองฟีฟ่าอีกครั้งพลางถอนหายใจ ถ้าฟีฟ่ารู้ว่าคนพวกนี้เป็นใครมีหวังหัวใจวายตายก่อนแน่

เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ รู้แต่ตลอดเวลาที่หลวงปู่แสดงธรรมฟีฟ่าไม่กล้าลืมตามองไปข้างหน้า กระทั้งถูกเรียกด้วยเสียงทุ้มอีกครั้งจึงลืมตาขึ้นก็ไม่พบคนที่มาฟังธรรมสักคน

"คนไปไหนหมดแล้วล่ะ?"

"ก็กลับกันหมดแล้วนะสิ"

ตอนนี้บริเวณลานกว้างนอกจากเขาและภพภูมิก็มีเพียงหลวงปู่กับลูกศิษย์หนึ่งคนเท่านั้น น่าแปลก..เขาก็ไม่ได้นอนหลับนี่นาทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าสักนิดเลยล่ะ คนตั้งเยอะถ้าลุกเดินเขาน่าจะรู้สึกตัวบ้างสิ

"ดึกแล้ว โยมสองคนกลับไปพักผ่อนเถอะ" หลวงปู่บอกกับทั้งคู่พร้อมลุกขึ้นจากอาสนะโดยมีลูกศิษย์ช่วยประคอง

"อ้อ..ขากลับเดินระวังกันหน่อยนะ ทางมันมืด" และได้ย้ำกับทั้งสองคนอีกครั้งว่าให้เดินอย่างระมัดระวังเพราะทางมันมืด

"ครับ หลวงปู่"

ภพภูมิและฟีฟ่าก้มกราบลาหลวงปู่และพากันเดินกลับไปทางหลังวัด พอเข้าเขตป่าช้ารอบตัวก็มืดสนิทจนมองไม่เห็นทาง ไฟสักดวงก็ไม่มี มีเพียงแสงจากไฟฉายกระบอกเดียวในมือของภพภูมิที่สาดไปด้านหน้า

"เดินดี ๆ สิ เกาะติดแบบนี้มันเดินไม่ถนัดรู้มั้ย!"

ท่าเดินของฟีฟ่าไม่ปกติ ขาเขาสั่นยิ่งกว่าตอนอยู่ที่ลานแสดงธรรมเสียอีก จิตแข็งแค่ไหนลองมาเดินในป่าช้าตอนห้าทุ่มเที่ยงคืนต้องมีจิตหลุดกันบ้างล่ะ ยิ่งคนประสาทอ่อนอย่างฟีฟ่าไม่ต้องพูดถึง

"ฮือ..พี่ภูมิอย่าทิ้งฟ่านะ ฟ่ากลัว"

"ถ้านายไม่หยุดทำเสียงแปลก ๆ และเดินดี ๆ ฉันทิ้งนายแน่!"

พอได้ยินว่าจะโดนทิ้งฟีฟ่าก็กลัวหนักกว่าเก่า แม้ภพภูมิจะใช้ทางที่สั้นกว่ากลับเรือนแต่ฟีฟ่ากลับรู้สึกเหมือนมันไกลขึ้นเป็นสิบกิโล

ยิ่งใกล้ถึงเรือนไม้สีขาว อากาศกลับเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ แม้แต่ภพภูมิยังขนลุก ไม่ใช่ว่ากลัวแต่สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่รอบตัว ดวงตาคู่คมมองสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนมือหนาจะกระชับตัวฟีฟ่าเข้ามาใกล้กว่าเดิม

"มะ..มีอะไรเหรอ?"

"ใกล้ถึงเรือนแล้ว เดินให้เร็วกว่านี้หน่อย"

พูดนะง่ายแต่อย่าลืมสิว่าไอ้ฟ่าขาสั้น จู่ ๆ ภพภูมิก็สาวเท้าเร็วขึ้น ก้าวเดียวของเขาเท่ากับฟีฟ่าสองก้าวแล้วอย่างนี้จะไปตามทันได้ยังไง

"พะ..พี่ภูมิช้าหน่อย ฟ่าตามไม่ทัน"

เห็นเรือนไม้สีขาวอยู่ไม่ไกลขายาวก็จ้วงเดินเร็วขึ้น พื้นที่ไม่เรียบบวกกับรองเท้าแตะหนีบทำให้ฟีฟ่าเดินไม่ถนัดและสะดุดเข้าจนได้ มือที่จับชายเสื้อคนข้างหน้าหลุดออกทำให้ล้มหน้าคะมำ

"ฟ่า!"

ร่างสูงหันกลับมาดู ส่องไฟฉายเห็นฟีฟ่านอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นจึงเข้าไปช่วยดึงตัวขึ้น

"เดินยังไงให้หกล้มวะ!"

"ก็พี่เล่นก้าวยาวขนาดนั้น ฟ่าจะไปตามทันได้ยังไงเล่า!" ฟีฟ่าเถียงกลับไปและค่อย ๆ พาตัวเองลุกขึ้น

ทันใดนั้น ได้มีเงาดำพุ่งมาจากทางด้านหลังของฟีฟ่าตรงเข้ามาหมายจะขย้ำ ภพภูมิจึงใช้ท่อนแขนปัดมันออกไปก่อนจะมาถึงตัว

"มีอะไรหรือครับ?"

ฟีฟ่ามองไม่เห็นเงาดำนั้น เขารู้สึกเหมือนมีลมวูบหนึ่งผ่านหลังไปเท่านั้น หลงเหลือเพียงกลิ่นเหม็นสาบที่ยังคละคลุ้งอยู่ ยิ่งทำให้ฟีฟ่าหลอนกว่าเก่า

"ไม่มีอะไร รีบลุกขึ้นเร็ว"

มือหนาหิ้วร่างของฟีฟ่าจนลอยจากพื้นและบอกให้รีบเดินตามมา ฟีฟ่าจับชายเสื้อคนข้างหน้าไว้แน่นและเดินตามติดแผ่นหลังกว้างจนถึงเรือนท่ามกลางสายตาแดงก่ำนับสิบคู่ที่จับจ้องมายังพวกเขาสองคน

ครั้นพอย่างเท้าเข้าสู่บริเวณเรือนไม้สีขาวบรรยากาศที่แสนจะอึมครึมก็อันตรธานหายไปในทันที เหลือเพียงเสียงโหยหวนที่ดังไล่หลังของทั้งสองคนมา ซึ่งแม้แต่ฟีฟ่ายังได้ยิน ยิ่งทำให้คนตัวเล็กกลัวจนตัวสั่น ยังดีที่มันดังอยู่ไม่นานก็หายไปและทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบของรัตติกาลอีกครั้ง

ภพภูมิรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ติดตามเขาและฟีฟ่ามานั้นไม่สามารถเข้ามาในอาณาเขตของเรือนไม้สีขาวแห่งนี้ได้ เพราะนอกจากจะมีอาคมป้องกันแล้วสิ่งที่สถิตอยู่ ณ ที่แห่งนี้ยังไม่ธรรมดาอีกด้วย

"ไปอาบน้ำซะ" เสียงทุ้มออกคำสั่งเมื่อเห็นชุดขาวของฟีฟ่าเปื้อนดินตอนที่หกล้ม แต่คนกลัวผีไล่ให้ตายยังไงก็ไม่ไป

"ผมอาบไปแล้วเมื่อตอนเย็น จะอาบทำไมอีก"

นอกจากจะไม่ยอมอาบน้ำแล้วฟีฟ่ายังกระโดดขึ้นไปนอนบนฟูกก่อน ตั้งใจจะให้ภพภูมิเป็นคนปิดไฟเอง

"เดี๋ยวนายต้องมานอนข้างฉัน มันสกปรก"

"ไม่! ฟ่าไม่อาบ ถ้าพี่กลัวสกปรกคืนนี้พี่ก็ไม่ต้องมากอดฟ่าสิ"

เรื่องอะไรจะยอม นอนกับฟีฟ่านอกจากจะหลับสนิทแล้วเหมือนดูเหมือนพลังพิเศษของเขาดูเหมือนจะค่อย ๆ กลับมาอีกด้วย แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมอาบน้ำจึงสั่งให้ไปเปลี่ยนชุดใหม่และเช็ดตัวให้สะอาดแทน โดยเขาต้องยอมลงไปเอาน้ำใส่กะละมังมาให้

"อย่าคิดว่าฉันพิศวาสนายนะ ถ้าตัวนายมีกลิ่นเหม็นฉันโยนนายลงเรือนแน่!"

ขู่เขาแล้วยังจะนอนกอดเขาอีก คนอะไรหน้าไม่อายจริง ๆ

หลังปิดไฟในห้องแล้วร่างสูงจึงกลับที่ไปฟูกและทิ้งตัวลงนอน แขนแกร่งดึงร่างเล็กเข้ามาแนบอก ตัวของฟีฟ่าไม่เหม็นกลิ่นเหงื่อให้หงุดหงิดกลับเป็นกลิ่นเฉพาะกายที่ชวนให้สบายใจ ใบหน้าหล่อน่าเกรงขามฝังปลายจมูกลงบนเรือนผมสีอ่อน ไม่นานก็เคลิ้มหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีบางสิ่งมาถูไถกับต้นขาแกร่ง จึงลืมตาขึ้นมองเห็นฟีฟ่ากำลังใช้ลำท่อนขนาดน่ารักถูกับต้นขาอยู่ จากที่ง่วงถึงกับตาสว่างขึ้นทันที

"อะ..ไอ้โรคจิต นี่มึงจะข่มขืนต้นขากูเหรอ!!"

"มะ..ไม่ใช่นะ ฟังฟ่าก่อน!"

คนพี่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขาจับคอเสื้อของฟีฟ่าด้วยมือเดียวและเหวี่ยงร่างเล็กไปกระแทกกับมุมห้อง จุดเดิมกับเมื่อครั้งก่อนเป๊ะ

"โอ๊ย..ทำบ้าอะไรของพี่น่ะ!"

"กูต้องเป็นฝ่ายถามมากกว่า มึงคิดจะลักหลับกูเหรอ!"

"ใช่ที่ไหนกัน พี่ต่างหากล่ะที่ลักหลับฟ่า!"

ภพภูมิเบิกตากว้างมองร่างเปลือยท่อนล่างของคนตัวเล็กก่อนเหลือบมองกางเกงขาสั้นที่หล่นอยู่บนฟูก เขาไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะละเมอถอดกางเกงของอีกฝ่ายออก กลับกัน..น่าจะเป็นฟีฟ่านั่นแหละที่ถอดเองและพยายามจะลักหลับเขา