10. คนหน้าคล้าย

[10]

คนหน้าคล้าย

จากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ฟีฟ่าไม่อยากมองหน้าภพภูมิอีกเลย คนใจดำ รู้ทั้งรู้ว่าเขากลัวผียังบังคับให้เปิดโลงดูศพและยังถีบตกฟูกอีก คิดแล้วน่าโมโหจริง ๆ คนตัวเล็กนั่งหันหลังให้ ในมือถือแซนด์วิชไข่ ปากก็เคี้ยวตุ้ย ๆ ไปด้วย

"ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว คิดว่าน่ารักมากหรือไง"

คนถูกว่าเพียงแค่เหลือกตามองและหันกลับไปกินแซนด์วิชต่อ คิดซะว่าได้ยินเสียงหมาเห่าหมาหอนละกัน

ภพภูมินั่งไขว่ห้างพลางจิบกาแฟ มืออีกข้างก็ไถมือถือไปด้วย เห็นข้อความจากเท็นมะเข้ามา เมื่อคืนเพราะมีเรื่องวุ่นวายจึงไม่ทันสังเกตเห็น พอกดเข้าไปดูก็ขมวดคิ้วแน่น

"ทำถึงขนาดนี้เชียวเหรอ"

ร่างสูงลุกขึ้นและสั่งให้ฟีฟ่าไปเปลี่ยนชุดเพราะจะไปกราบหลวงปู่ด้วยกัน

ฟีฟ่าดูดนิ้วหลังกินทุกอย่างหมดแล้ว แกล้งไปเช็ดมือกับเสื้อของภพภูมิและรีบวิ่งเข้าห้องก่อนโดนต่อย เขากลับออกมาในชุดขาวเหมือนอย่างทุกครั้ง แต่คราวนี้ภพภูมิกลับบอกให้เปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาแทน

"แล้วไม่บอกแต่แรก เสียเวลาชะมัด"

ฟีฟ่าบ่นอุบและกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง คราวนี้ออกมาในชุดทันสมัย ยิ่งทำให้คนตัวเล็กดูเด็กกว่าเก่า จากนั้นจึงตามภพภูมิไปยังกุฏิของหลวงปู่ ซึ่งท่านได้นั่งรออยู่แล้วทั้งคู่จึงเข้าไปก้มลงกราบ น่าแปลกที่อยู่ตรงนี้แล้วกลับรู้สึกจิตใจสงบอย่างบอกไม่ถูก

"เป็นยังไง ชินกับที่นี่บ้างหรือยัง" หลวงปู่ถามฟีฟ่า

"ครับ ถ้าไม่ติดว่า.."

กำลังจะฟ้องหลวงปู่ว่าตัวเองโดนแกล้งสารพัดและโดนทำร้ายร่างกายอย่างแสนสาหัส ครั้นพอหันเห็นสายตาราวกับจะฆ่ากันให้ตายที่อีกฝ่ายจ้องมาฟีฟ่าถึงกับไม่กล้าพูดต่อ

"ชะ..ชินแล้วครับ พี่ภูมิดูแลผมดีมากเลยครับ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ดี" หลวงปู่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย

ในสายตาของฟีฟ่าหลวงปู่ต่างจากพระที่เขาเคยพบ อิริยาบถที่สำรวมทำให้ผู้คนเลื่อมใสศรัทธาแต่แฝงไว้ซึ่งความน่ายำเกรงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งยังรอยสักบนร่างกายที่มีลวดลายต่างจากผู้มีวิชาทั้งหลายโดยสิ้นเชิง ถ้าไม่ห่มจีวรเขาคงคิดว่าหลวงปู่เป็นพวกยากูซ่าแน่ ๆ

พระอาวุโสสังเกตเห็นท่าทางของฟีฟ่าแล้วเผยยิ้มขึ้นอีกทำเอาภพภูมิถึงกับทำหน้าฉงน เขาอยู่กับหลวงปู่มานานยังไม่เคยเห็นท่านยิ้มบ่อยแบบนี้มาก่อน

"สีหน้าโยมดีขึ้นมากเลยนะ"

หลวงปู่หันมาพูดกับภพภูมิบ้าง ดวงตาจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้ภายใต้ขอบตาที่เคยดำคล้ำกลับหายสนิท คนที่นอนไม่หลับมาหลายเดือน ตอนนี้คงหลับสบายแล้วสินะ

"ครับหลวงปู่" ถึงหมอนข้างจะนุ่มนิ่มไปหน่อยแต่ก็กอดสบายอยู่

ภพภูมิสนทนาธรรมกับหลวงปู่ ในขณะที่คนนั่งฟังเฉย ๆ กลับง่วงนอนเพราะฟังภาษาธรรมไม่เข้าใจ จึงทิ้งตัวพิงร่างสูงไว้

"สำรวมหน่อย" เสียงทุ้มตำหนิ เพราะอยู่ต่อหน้าหลวงปู่หรือไงนะน้ำเสียงถึงฟังนุ่มนวลขึ้น ฟีฟ่าคิดเช่นนั้น

"ก็ฟ่าง่วงนี่" ฟีฟ่าลุกขึ้นนั่งเพราะโดนมือหนายันหัวออก

"เด็กสมัยนี้ก็แบบนี้แหละ แต่อดทนอยู่วัดมาได้ถึงครึ่งเดือนนี่ก็นับว่าเก่งมากแล้ว"

ฟีฟ่าอยากจะบอกหลวงปู่เสียเหลือเกินว่าไม่ได้ทนอยู่ แต่ที่ต้องอยู่ก็เพราะโดนบังคับต่างหาก เขาถูกภพภูมิบังคับให้เป็นหมอนข้างและใช้กอดนอนทุกคืน พอตื่นก็เขวี้ยงเขาทิ้งอย่างไม่ไยดี

"อยู่แต่วัดคงเบื่อแย่ วันนี้โยมภูมิพาโยมน้องออกไปเที่ยวข้างนอกสักวันก็ได้นะ"

"จริงหรือครับหลวงปู่"

ฟีฟ่าหูผึ่งเมื่อได้ยินหลวงปู่อนุญาตให้ออกจากวัดได้ มิน่าวันนี้ไอ้หัวหยิกถึงยอมให้เขาใส่ชุดธรรมดาไม่ใช่ชุดขาวเหมือนทุกวัน

หลังเสร็จธุระทั้งคู่ก้มลงกราบลาหลวงปู่ ขณะเดินลงจากกุฏิหลวงปู่ได้เรียกภพภูมิเอาไว้และพูดบางอย่างกับเขา

"คืนนี้ถ้ากลับไม่ทันก็ค้างข้างนอกไปเลยนะ"

"ครับหลวงปู่" ภพภูมิพนมมือขึ้นไหว้ลาหลวงปู่อีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินลงจากกุฏิเพราะไอ้คนที่รออยู่ด้านล่างแหกปากเรียกแล้ว ไม่รู้จักเกรงใจพระเกรงใจเจ้าบ้างเลย

"พี่ภูมิเร็วหน่อย ฟ่าอยากกินไห่ตี้เหลาแล้วน้าาา.."

"หนวกหูน่า กำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ หัดเกรงใจคนอื่นเขาบ้างสิ!" เสียงทุ้มตะโกนตอบกลับไป

วันนี้ภพภูมิไม่ได้ใช้รถสปอร์ตคันหรูเพราะเท็นมะเอาไปขับ เขาใช้รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ราคาเฉียดสิบล้านแทน มือหนาส่งหมวกกันน็อกที่สั่งคนสนิทให้เตรียมไว้สำหรับฟีฟ่าก่อนตวัดเท้าขึ้นคร่อมตัวรถด้วยท่วงท่าทะมัดทะแมง

"หนักชะมัด"

ฟีฟ่าบ่นอุบเมื่อสวมหมวกกันน็อกลงบนศีรษะ กลัวว่าลำคอเล็กจะหักจริง ๆ ดวงตากลมมองร่างสูงสวมแจ็กเกตหนังสีดำและกำลังสวมหมวกกันน็อกแบบเดียวกัน ภพภูมิในตอนนี้ดูเท่จนฟีฟ่าละสายตาไม่ได้ กระทั่งอีกฝ่ายเปิดหน้ากากออกและเรียกให้เขาขึ้นซ้อนท้าย

"จะยืนซื่อบื้ออีกนานมั้ย ขึ้นมาเร็ว"

"ชิ!"

ฟีฟ่าจิ๊ปากพร้อมตั้งท่าจะปีนขึ้นท้ายรถ ขุ่นพระ!! รถมันจะสูงไปไหนวะเนี่ย เขามองเรียวขายาวที่เหยียบบนพื้นอย่างสบายและก้มมองขาตัวเอง สั้นขนาดนี้จะปีนท่าไหนดีวะ

เจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดจุดหนึ่งเซนติเมตรมองที่วางเท้าด้านหลังก่อนขึ้นไปเหยียบโดยอาศัยบ่ากว้างเป็นที่ยึดเหวี่ยงปลายเท้าขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายได้อย่างสวยงาม ยังไม่ทันตั้งตัวรถคันใหญ่ก็พุ่งตัวออกไปทันที ทำเอาฟีฟ่าเกือบหงายเงิบ ดีกว่าคว้าเอวแกร่งไว้ได้ทัน

"หึ!"

รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นภายใต้หมวกกันน็อกก่อนจะลดความเร็วลง ขับขี่ช้า ๆ ออกจากพื้นที่วัดและไปตามทาง พอพ้นเขตหมู่บ้านออกสู่ถนนใหญ่เท่านั้น รถบิ๊กไบค์คันงามก็ถูกขับขี่ด้วยความเร็วที่มากขึ้น เข้าโค้งแต่ละทีทำเอาหัวใจไอ้ฟ่าจะวายให้ได้

ภพภูมิขี่รถเข้าสู่กรุงเทพฯ นอกจากจะพาฟีฟ่ามาเที่ยวแล้วเขายังมีภารกิจอื่นที่ต้องทำอีก บิ๊กไบค์คันสีดำสนิทเลี้ยวเข้ามาในตึกสูง หลังเข้าจอดเรียบร้อยจึงพากันขึ้นไปด้านบน ฟีฟ่าเพิ่งรู้ว่าภายในตึกที่เหมือนกับสำนักงานแห่งนี้ไม่ได้ต่างจากห้างสรรพสินค้าเลยและยังมีผู้คนเดินช้อปปิ้งกันอย่างหนาแน่น เขาไม่รู้ว่านอกจากที่เห็นอยู่ตอนนี้แล้วด้านบนยังเป็นสถานบันเทิงที่คาดไม่ถึงอีกด้วย

"ฟ่าหิวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันก่อนนะ"

ซ้อนท้ายมาตั้งนานโดยไม่แวะพัก ลงมาเดินต่อได้นี่ก็นับว่าเก่งแล้ว แม้ขาของฟีฟ่าจะออกอาการสั่นให้เห็นก็ตาม

ภพภูมิถอดเสื้อหนังทิ้งไว้ที่รถและหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมเพื่อพรางตัว เพราะแว่นเด็กเนิร์ดทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาไม่ค่อยสนใจเขามากนัก ซ้ำยังทำให้บุคลิกที่ดูน่ากลัวลดลงอีกด้วย ทำเอาฟีฟ่าใจเต้นตึกตักอีกครั้งทั้งที่เคยบอกอีกฝ่ายไม่ใช่สเปค แต่เป็นเพราะฟีฟ่าชอบแนวสาวเนิร์ดสวมแว่นตานั่นเอง

พออยู่ที่นี่ภพภูมิดูต่างจากตอนอยู่วัดนิดหน่อย เขาไม่ดุและยังตามใจฟีฟ่าอีกด้วย พอฟีฟ่าบอกว่าหิวก็พาไปร้านอาหารทันทีและยังให้เลือกร้านที่ชอบอีกต่างหาก

"ไม่ต้องรีบกินก็ได้ ใช่ว่าจะกลับตอนนี้ซะที่ไหน" เขาบอกกับฟีฟ่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายคีบอาหารใส่ปากแบบไม่พัก กลัวจะติดคอเอาเสียก่อน คิดว่าถ้าฟีฟ่าชอบกินขนาดนี้ไว้จะสั่งให้คนสนิทเอามาส่งให้ที่เรือนไม้ดีมั้ยนะ

"ไม่ได้หรอก นาน ๆ จะได้ออกมาที กินเร็ว ๆ จะได้มีเวลาเที่ยวเยอะ ๆ ไง"

ฟีฟ่ารีบกินเพราะอยากขึ้นไปช้อปปิ้งและไปที่เกมเซนเตอร์ ตั้งใจจะร้องคาราโอเกะด้วย เขาเห็นป้ายโฆษณาตอนเดินเข้ามาในตึก เวลาตอนนี้ก็จะบ่ายสองโมงถ้าไม่รีบเดี๋ยวก็ต้องกลับวัดแล้ว โอกาสแบบนี้ไม่รู้จะมีอีกเมื่อไหร่ ไอ้ฟ่าจะไม่ยอมพลาดเด็ดขาด ที่คิดเช่นนั้นเพราะเขาไม่รู้ว่าวันนี้หลวงปู่อนุญาตให้ค้างข้างนอกได้

"ฟ่าขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ฟีฟ่าพูดขึ้นหลังทานอาหารเรียบร้อย พอดีกินน้ำเยอะไปหน่อยก็เลยปวดฉี่

"นายนี่มันเรื่องมากจริง ๆ ฉันรออยู่ตรงนี้ รีบไปรีบมาล่ะ"

"ครับ ๆ"

ฟีฟ่าวิ่งจู้ดเพื่อไปเข้าห้องน้ำ ขณะยืนทำธุระส่วนตัวอย่างสบายอารมณ์ โถติดกันได้มีชายวัยกลางคนเข้ามาใช้ ทีแรกก็ไม่ได้สนใจแต่กลิ่นแอลกอออล์ที่ตีเข้าจมูกทำให้เขาต้องหันกลับไปมองทำให้สบตากับอีกฝ่ายเข้าพอดี ดวงตาแดงก่ำมองเขาด้วยความไม่พอใจ ฟีฟ่าหลบสายตาแทบไม่ทันดีที่ทำธุระเสร็จพอดีจึงรีบเก็บอาวุธ รูดซิปกางเกงและเดินหนีกลับถูกชายคนนั้นคว้าแขนเอาไว้

"เฮ้ย..มองหน้าแล้วเดินหนีอยากมีเรื่องมากหรือวะ"

ฟีฟ่ามองมือที่เพิ่งจับหนอนตัวอวบแล้วมาจับแขนตนด้วยความขยะแขยง แม่ง..สกปรกฉิบหาย จึงพยายามสะบัดออกแต่อีกฝ่ายกลับบีบแน่นขึ้น

"ปล่อยผมเถอะครับ พี่เมาแล้วผมว่าพี่กลับบ้านไปนอนดีกว่านะ" ฟีฟ่าไม่อยากมีเรื่องกับคนเมาจึงพูดดีด้วย แต่ทำให้อีกฝ่ายโมโหกว่าเก่า

"ใครบอกกูเมา กูไม่ได้เมาสักหน่อย!"

ชายวัยกลางคนตวาดเสียงดังใส่หน้าฟีฟ่า มือที่จับท่อนแขนอยู่บีบแน่นก่อนจะเหวี่ยงร่างเล็กกระเด็นไปกองอยู่กับพื้น ทำเอาผู้คนในห้องน้ำแตกตื่นรีบพากันวิ่งออกมา

"เข้าห้องน้ำแค่นี้ทำไมนานนักนะ"

ภพภูมิที่ยืนรออยู่ด้านนอกมองนาฬิกาอยู่หลายรอบฟีฟ่าก็ยังไม่ออกมาสักทีจึงจะเข้าไปตามข้างใน จังหวะนั้นหางตาได้เหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทอย่างดีเดินอยู่อีกฝั่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

"..มาทำอะไรที่นี่นะ?" กำลังจะเดินข้ามไปอีกฝั่งก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากทางห้องน้ำชายและผู้คนต่างพากันวิ่งออกมาจึงหันไปดู เห็นร่างเล็กถูกเหวี่ยงกระเด็นออกมากระแทกผนังด้านนอกและมีชายวัยกลางคนตามออกมาด้วยท่าทางโมโหสุดขีด

เขาหันกลับไปมองชายสวมสูทคนนั้นอีกครั้งและหันกลับมามองฟีฟ่า และตัดสินใจเข้าไปช่วยฟีฟ่าก่อน

"แม่งเอ๊ย..หาแต่เรื่องเก่งจริง ๆ"

เสียงดังโวยวายและผู้คนที่วิ่งแตกตื่นออกมาจากห้องน้ำดังไปถึงฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มในชุดสูทราคาแพงได้หันกลับมามองเหตุการณ์ชุลมุนนั้นและสะดุดเข้ากับภพภูมิพอดี เห็นอีกฝ่ายกำลังวิ่งสวนผู้คนเข้าไปด้านใน

"มีอะไรหรือครับคุณ..."

"ไม่มีอะไร"

ร่างสูงหมุนตัวหันหลังเดินไปยังลิฟต์ส่วนตัวเพื่อขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตึก

"มองหน้าหาเรื่องหรือวะ มึงไม่รู้เหรอว่ากูเป็นใคร!"

โครม!!

"มึงจะเป็นใครก็เรื่องของมึง แต่ไอ้นี่คนของกู"

ชายวัยกลางคนถูกถีบกระเด็นออกจากฟีฟ่าก่อนที่หมัดจะต่อยถูกใบหน้าหวาน เป็นเพราะไอ้ขี้เมาทำให้เขาพลาดเรื่องสำคัญอยากจะกระทืบให้ตายคาตีนนัก แต่ในที่ชุมชนถ้ามีการทำร้ายร่างกายมันคงดูไม่ดี ภพภูมิจึงต่อยมันไปหมัดหนึ่งเพื่อให้หายโมโห เพียงเท่านี้ก็ทำเอาชายวัยกลางคนถึงกับสลบเหมือด

"ลุกขึ้นได้แล้ว"

เสียงทุ้มออกคำสั่งพลางมองรอยแดงบนแก้มของฟีฟ่า ฟันขาวขบกันดังกรอดและเหลือบไปมองชายวัยกลางคนที่นอนอยู่บนพื้น บังอาจทำหมอนข้างของเขาเป็นรอย ต่อยแค่หมัดเดียวคงไม่พอละมั้ง

ฟีฟ่าลุกขึ้นและรีบเดินตามร่างสูงออกไปก่อนพนักงานรักษาความปลอดภัยจะมาถึง เจอแบบนี้เข้าไปก็ถึงกับหมดอารมณ์เดินเที่ยวเลยทีเดียว

"อยากไปเล่นเกมมั้ย" ภพภูมิถามขึ้นเมื่อเห็นฟีฟ่าทำหน้าจ๋อย เพราะมันดูไม่เหมาะกับเขาเลย 

ฟีฟ่าส่ายหน้าพลางเอามือลูบแก้ม โดนตบแค่ทีเดียวทำเอาแก้มขาวขึ้นเป็นรอยแดง ถ้าเป็นทุกครั้งคงโดนสมน้ำหน้าไปแล้ว แต่ครั้งนี้กลับดูน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก

"รอฉันอยู่ตรงนี้ก่อน อย่าไปเดินเพ่นพานล่ะ" ภพภูมิบอกกับฟีฟ่าก่อนเดินแยกไป ระหว่างนั้นก็ได้หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาคนสนิทไปด้วย

[ครับคุณภพ]

"นายไปดูกล้องวงจรปิดที่หน้าห้องน้ำชั้น 7 ของตึกไนท์ไดมอนด์ แล้วจัดการไอ้ขี้เมาที่มาก่อเรื่อง เอาให้หนักแต่อย่าให้ถึงตายนะ"

[ครับ]

หลังวางสายภพภูมิก็เดินไปทางร้านขายยาเพราะกลัวแก้มแดงจะอักเสบขึ้นมาเสียก่อน นอนกอดทุกคืนมีหรือที่จะไม่รู้ว่าไอ้ตัวแสบผิวบางแค่ไหน ขนาดยุงสักตัวเขายังไม่ยอมให้บินเข้ามาในห้องได้เลย ไอ้แก่นั่นเป็นใครบังอาจมาทำให้คนของเขาเป็นรอยได้

ทางด้านฟีฟ่าก็นั่งรอตามคำสั่งอย่างเรียบร้อยต่างจากทุกครั้ง ระหว่างนั้นก็มองสำรวจร้านค้าที่เปิดอยู่ภายในตึกไปด้วย เพิ่งสังเกตว่ามีแต่แบรนด์ไฮเอนด์ที่คนฐานะอย่างเขาจะซื้อสักชิ้นยังต้องเก็บเงินอยู่หลายเดือน ทำให้แผนที่จะช้อปปิ้งให้สนุกต้องพับเก็บเอาไว้ทันที

"นั่นมันพี่ภูมินี่ หน็อย..คิดจะทิ้งเราไว้ที่นี่คนเดียวเหรอ ไม่มีทางซะหรอก

ฟีฟ่าบังเอิญหันไปเห็นร่างสูงกำลังเดินออกไปทางลานจอดรถ บอกให้คนอื่นรอแต่ตัวเองกลับไปเปลี่ยนเป็นสูทอย่างหล่อและคิดจะหนีกลับคนเดียวเหรอ ไอ้ฟ่าไม่ยอมหรอกนะ เขารีบลุกขึ้นและเข้าไปยืนขวางร่างสูงเอาไว้ พลางต่อว่าที่อีกฝ่ายจะทิ้งตัวเองไว้และกลับไปคนเดียว

"จะไปไหนน่ะ คิดจะทิ้งฟ่าเหรอ!"

คนตัวสูงรู้สึกแปลกใจที่จู่ ๆ ฟีฟ่าเข้ามาขวางและยังทำหน้าจริงจังใส่อีก คนที่ติดตามมาด้วยเข้าไปต่อว่าฟีฟ่าที่มาขวางทางเจ้านายของตนและทำท่าจะเอาเรื่องแต่ถูกห้ามไว้และถูกตำหนิด้วยสายตาจึงรีบหลบไปอยู่ด้านหลังตามเดิม

"เรารู้จักกันด้วยหรือครับ" น้ำเสียงที่สุภาพแฝงความขี้เล่นถามขึ้น

ฟีฟ่าแหงนขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าให้เต็มตาอีกครั้ง ส่วนสูงที่ไม่ต่างจากเปรตนอกจากภพภูมิแล้วยังมีคนอื่นอีกเหรอ นอกจากส่วนสูงแล้วหน้าตายังละม้ายคล้ายกันราวกับฝาแฝด แต่สายตากรุ้มกริ่มแบบนี้ไม่มีทางใช่ภพภูมิแน่ ๆ

"ขะ..ขอโทษครับ ผมจำคนผิด" ฟีฟ่ารีบหลีกทางให้ทันที คิดว่าต้องถูกต่อว่าแน่ ๆ แต่ไม่เป็นเช่นนั้น

แทนที่จะโกรธชายหนุ่มกลับเผยยิ้มออกมา มือหนาวางลงบนบ่าของฟีฟ่าและโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ สอดประสานสายตาเข้าด้วยกัน ทำเอาฟีฟ่าขนลุกซู่

"ไม่เป็นไรครับ ผมคงหน้าโหลไปหน่อย เอาไว้ถ้าเจอกันคราวหน้าหวังว่าจะไม่ทักผิดคนอีกนะครับ" พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไปพร้อมกับผู้ติดตามทั้งสองคนทิ้งฟีฟ่าให้ยืนงงอยู่ตรงนั้น

เจอกันคราวหน้าอะไรกัน คงไม่มีครั้งที่สองหรอก "คนอะไรสายตาเจ้าชู้ชะมัด" ฟีฟ่าพึมพำกับตัวเองและหันไปเห็นภพภูมิเดินกลับมาพอดี