9. ชายปริศนาในป่าไผ่

[9]

ชายปริศนาในป่าไผ่

"เลิกทำหน้าแบบนั้นสักทีเถอะ เห็นแล้วกินข้าวไม่ลง"

เสียงทุ้มว่าคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างกัน มองปากที่กำลังเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ แต่ตานี่ขวางเชียว ก็นะ..ลองมาถูกเหวี่ยงดูบ้างมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่าเจ็บแค่ไหน นอนด้วยกันมาอาทิตย์กว่าแต่ทั้งตัวไอ้ฟ่านี่มีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด

"ไม่รู้ล่ะ ก็ใครใช้ให้พี่มาทำร้ายฟ่าก่อนล่ะ!"

"ก็นายอยากคิดไม่ดีกับฉันก่อนทำไม หน็อย..คิดจะลักหลับฉันเป็นครั้งที่สองเหรอ เอาไว้ชาติหน้าเถอะ วันนั้นถ้านายไม่ใช้ยาปลุก บอกไว้เลยนะว่าขนสักเส้นของฉันนายก็ไม่มีทางได้เห็นหรอก!"

"แหวะ..อยากเห็นตายล่ะ" ฟีฟ่าพึมพำเบา ๆ เพราะกลัวถูกเหวี่ยงลงจากเรือน ขี้เกียจเถียงด้วย ทั้งที่เมื่อคืนตัวเองนั่นแหละที่เป็นคนถอดกางเกงของเขาออกแท้ ๆ

แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ กะอีแค่มีเซ็กซ์ครั้งเดียวทำไมต้องอาฆาตกันขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้ ฟ่าไม่เข้าใจจริง ๆ เป็นผู้ชายซะเปล่า ตัวก็ใหญ่อย่างกับควายแต่ใจแคบชะมัด ทั้งที่ตอนนั้นตัวเองก็เป็นฝ่ายได้เสียบแท้ ๆ ไอ้หัวหยิกเอ๊ย..

อ้อ..อีกอย่าง บอกไว้เลยนะถ้าคืนนั้นไม่เมาจนขาดสติคนอย่างฟีฟ่าไม่มีทางทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้เด็ดขาด

ถึงจะงอนแต่ฟีฟ่าก็กินข้าวจนหมดเกลี้ยงแถมยังกินส่วนของภูมิไปด้วยเพื่อให้หายแค้น และพรุ่งนี้ยังขอของหวานเพิ่มอีกซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ขัดอะไร

วัน ๆ หนึ่งของฟีฟ่าแทบไม่มีอะไรทำ หลังไปบิณฑบาตกับหลวงปู่แล้วที่เหลือก็มีแต่สวดมนต์กับนั่งสมาธิซึ่งเป็นอะไรที่ฟีฟ่าไม่ถนัดเลย อย่างวันนี้ต้องนั่งสมาธิในตอนบ่าย ไม่ถึงสิบนาทีก็ฟุบลงบนตักแกร่งอีกตามเคย

ดวงตาคู่คมลืมขึ้นมองคนตัวเล็กที่นอนหนุนตักอย่างสบายใจ เสียงกรนน่ารำคาญจนอยากจะโยนตัวมันออกไปไกล ๆ เหมือนทุกครั้งแต่ก็ไม่ทำเพราะจู่ ๆ ก็เกิดง่วงขึ้นมาบ้าง สงสัยจะติดโรคขี้เกียจจากไอ้เด็กโรคจิตนี่แน่ ๆ

ร่างสูงเปลี่ยนอิริยาบถเพื่อพักสายตา วางศีรษะลงบนเบาะรองนั่ง ดึงร่างเล็กมากอดแทนหมอนข้างและหลับตาลง ไม่นานก็หลับตามไปอย่างง่ายดาย

ทั้งคู่นอนหลับอยู่ชานหน้าเรือน จนตะวันเริ่มคล้อยภพภูมิจึงได้ลืมตาขึ้นซึ่งเป็นเวลาผีตากผ้าอ้อมพอดีจึงปลุกฟีฟ่าให้ตื่น เกรงว่าถ้านอนตอนนี้ไอ้คนกลัวผีอาจได้เห็นผีเข้าจริง ๆ ก็ได้

"ฟ่า..ตื่นได้แล้ว"

มือหนาเขย่าร่างเล็กเพื่อปลุกให้ตื่น ฟีฟ่างัวเงียลุกขึ้นและมองไปทางเสาตกน้ำมัน เห็นเงาเลือนรางของหญิงสาวสวมสไบนั่งพับเพียบอยู่ตรงนั้นและส่งยิ้มหวานมาให้

..ไอ้หัวหยิกนี่ก็ร้ายเหมือนกันนะ ฉวยโอกาสตอนเขาหลับแอบพาผู้หญิงขึ้นมาบนเรือนซะด้วย

เขาคิดพลางมองหน้าภพภูมิทั้งที่ยังตื่นไม่เต็มตา

"มองอะไร ขนลุก! รีบตื่นและก็ลงไปกวาดลานหน้าบ้านได้แล้ว"

ภพภูมิสั่งเสียงเขียวและหันไปมองยังเสาตกน้ำมัน หญิงสาวในชุดสไบก็หายวับไปทันที

ใบไผ่ปลิดปลิวจนเต็มลานหน้าเรือนไม้สีขาว จะกวาดเท่าไรก็ไม่หมดสักที ไหนจะดอกลีลาวดีอีกขยันร่วงกันจริง ๆ

ฟีฟ่ายืนหาวหวอดใหญ่พลางกวาดลานไปด้วย จากใบไผ่กองเล็ก ๆ ก็เริ่มใหญ่ขึ้น

..เด็กคนนี้น่ารักจัง ฉันล่ะอยากพาไปอยู่ด้วยจริงๆ..

..ถ้าหล่อนไม่กลัวพ่อรูปหล่อคนนั้น ก็ลองดูสิ..

น้ำเสียงเยือกเย็นพูดคุยกันอยู่บนแคร่ใต้ต้นลีลาวดี พอเหลือบขึ้นไปบนเรือนก็ประสานเข้ากับดวงตาแข็งกร้าวที่มองลงมาจึงรีบสลายร่างไป

หลังพระอาทิตย์ตกดิน ก็เป็นเวลานั่งสมาธิก่อนเข้านอน แต่วันนี้หลังอาบน้ำเสร็จภพภูมิได้ให้ฟีฟ่าสวมชุดขาวและสะพายย่ามเอาไว้

"วันนี้ไม่ต้องนั่งสมาธิเหรอ?"

"คืนนี้เราจะเข้าไปในป่าช้ากัน" มือหนาส่งเทียนไขให้ฟีฟ่าถือไว้

"ป่าช้า!! ไม่เอาฟ่าไม่ไปเด็ดขาด พี่ก็รู้ว่าฟ่ากลัวผียังจะให้ไปหาผีอีกเหรอ!"

ฟีฟ่าจะวิ่งกลับขึ้นเรือนแต่ถูกคว้าคอเสื้อเอาไว้และดึงตัวกลับมายืนที่เดิม

"หลวงปู่สั่งมา คืนนี้ให้พวกเราไปนั่งสมาธิในป่าช้าเพื่อแผ่ส่วนบุญให้ผีไร้ญาติ"

ศพไร้ญาติที่ป่าช้าแห่งนี้มีจำนวนไม่น้อยและถูกฝังติด ๆ กันเหลือเพียงทางเดินเล็ก ๆ เท่านั้น ที่ผ่านมาฟีฟ่าเห็นแค่หลุมศพที่อยู่รอบเรือนไม้สีขาว เขายังไม่เคยเดินไปด้านหลังป่าไผ่ที่ทั้งมืดและน่ากลัวแม้จะเป็นในเวลากลางวันก็ตาม

"ไม่ต้องกลัว ฉันจะคอยอยู่ข้าง ๆ นายเอง"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่คนกลัวผียังไงก็กลัวอยู่ดี รู้ตัวอีกทีฟีฟ่าก็วิ่งหนีขึ้นเรือนไปแล้ว มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูด เส้นเครียดผุดขึ้นตรงหน้าผากก่อนเดินตามขึ้นไป

"ถ้านายไม่ลงมาดี ๆ ฉันจะเอานายไปฝังที่หลังป่าไผ่ คอยดู!"

เพียงเท่านี้ร่างเล็กก็รีบวิ่งลงมาแทบไม่ทันและยอมไปด้วยกันแต่โดยดี

ฟีฟ่าเดินตัวติดกับภพภูมิ มือหนึ่งจับชายเสื้ออีกมือหนึ่งถือเทียนไขไว้ เปลวไฟจากแสงเทียนให้ความสว่างเพียงน้อยนิดแต่ให้ความน่ากลัวเต็มคาราเบล

"เดินดี ๆ สิ ไฟไหม้แขนฉันหมดแล้ว!"

ภพภูมิเสียงเขียวเมื่อถูกเปลวไฟจากเทียนไขลนเข้าที่ต้นแขนอยู่หลายครั้ง ถ้ามันไหม้โดนแขนเสื้อเขาคงโดนฌาปนกิจไปแล้ว

"ก็ฟ่ากลัวนี่ อีกอย่างทำไมพี่ถึงใช้ไฟฉายคนเดียวล่ะ"

ฟีฟ่าต้องสวมชุดขาวสะพายย่าม ใส่รองเท้าแตะคีบและถือเทียนไข ในขณะที่ภพภูมิสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงอย่างเท่ สวมรองเท้าหนังสีดำและถือกระบอกไฟฉาย ส่วนข้าวของที่เตรียมมาด้วยก็ใส่ย่ามให้ฟีฟ่าสะพายไว้

"เป็นแค่คนอาศัยอย่าเรื่องมากนักเลย รีบเดินได้แล้วเดี๋ยวจะดึก"

ทั้งคู่เดินพ้นเขตอาคมของเรือนไม้สีขาวออกมาแล้ว ตอนนี้เบื้องหน้ามีเพียงหลุมศพจำนวนมากปรากฏอยู่ ฟีฟ่าอยากจะเป็นลมแต่กลัวถูกทิ้งไว้ จำต้องฝืนทำใจแข็งหยิบผ้าออกมาปูเพื่อนั่งสมาธิ มือเล็กสั่นจนผ้าที่ปูไม่เรียบ พอร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิเท่านั้น เขาก็กระโดดไปนั่งเบียดทันที อีกนิดก็จะนั่งบนตักแล้ว

"จะมานั่งเบียดทำไม ถอยออกไปหน่อย มันอึดอัดไม่รู้หรือไง!"

"มะ..ไม่เอา ฟ่ากลัว.." ตีให้ตายไอ้ฟ่าจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น มือเล็กคล้องแขนแกร่งไว้แนบแน่น

เป็นแบบนี้ใครจะนั่งสมาธิได้ ภพภูมิก็เช่นกัน ร่างสูงลุกขึ้นและบอกให้ฟีฟ่าตามมา เขาเดินไปทางหลุมศพหลุมหนึ่งที่เพิ่งถูกนำมาฝั่งเมื่อไม่กี่วัน ดินยังไม่ได้กลบจึงมองเห็นโลงไม้ชัดเจน ฟีฟ่ามองลงไปแล้วลมแทบจับ

"ไปเปิดฝาโลงออก!"

ภพภูมิออกคำสั่งเสียงเข้มโดยไม่สนใจใบหน้าไร้สีเลือดของคนกลัวผี ฟีฟ่ากลัวจนร้องไห้ออกมาและไม่ยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอก ทั้งยังต่อว่าคนใจร้ายใจดำอีก

"ไม่เอา..ฟ่าไม่ไป..ไอ้คนเลือดเย็น รู้ว่าเค้ากลัวผียังจะแกล้งอีก คอยดูนะถ้าฟ่าหัวใจวายตายจะตามไปหักคอถึงบ้านเลย ฮือ.."

"ฉันบอกให้ไปไง ไม่งั้นฉันจะจับโยนลงไปนะ ของแบบนี้เห็นบ่อย ๆ จะได้ชิน"

"ใครจะชินวะไอ้พี่บ้า! ยังไงฟ่าไม่มีทางเปิดโลงดูเด็ดขาด"

ภพภูมิตั้งใจจะฝึกฟีฟ่าให้เลิกกลัวผี แต่คนกลัวยังไงก็กลัววันยังค่ำ ฟีฟ่าดิ้นหนีจนทำเทียนไขหลุดมือ ตอนนี้จึงเหลือเพียงแสงสว่างจากไฟฉายในมือของภูมิเท่านั้น

"ฟ่าอย่าวิ่ง มันอันตราย!"

คนตัวเล็กกลัวจะถูกจับโยนลงไปในหลุมจึงวิ่งหนีทั้งที่ไม่รู้ทาง ด้วยความกลัวทำให้ไม่ได้ยินเสียงตะโกนไล่หลัง ภพภูมิเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งตามไป ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและฟีฟ่าได้คลาดสายตาไปตอนไหนก็ไม่รู้

ฟีฟ่าแทบจะหลับตาวิ่งโดยไม่รู้ว่าทางในป่าช้าแห่งนี้เชื่อมถึงกันทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่บริเวณต้องห้ามอย่างป่าไผ่

"ทะ..ที่ไหนกันเนี่ย"

เขาเหมือนจะหลุดเข้ามาอีกโลกหนึ่ง พอหันหลังกลับก็พบว่าทางที่เพิ่งวิ่งมาได้หายไปเสียแล้ว รอบตัวแม้จะไม่มีหลุมศพให้เห็นแต่บรรยากาศกลับน่ากลัวยิ่งกว่าจุดที่ภพภูมิพาเขาไปนั่งสมาธิเสียอีก

เอี๊ยดดดด..อี๊ดดดด..

ร่างเล็กสะดุ้งทุกครั้งยามลมพัดกิ่งไผ่เสียดสีกันจนเกิดเป็นเสียงโหยหวน ต้นไผ่สูงท่วมหัวโยกไหวไปมามองเห็นเป็นรูปร่างคล้ายคน คนจิตอ่อนอย่างฟีฟ่าถึงกับแข้งขาอ่อนจะเป็นลมเสียให้ได้ เขาพาร่างที่สั่นเทาไปนั่งซุกอยู่ใต้กอไผ่ต้นใหญ่และหลับตาแน่นด้วยความกลัว

..นะ..นี่คือความฝัน ไอ้ฟ่ามึงตื่นสิ รีบตื่นเดี๋ยวนี้!..

ฟีฟ่าพยายามบอกตัวเองว่านี่คือความฝัน ถ้าตื่นขึ้นมาเขาคงนอนอยู่ในอ้อมกอดของภพภูมิเหมือนทุกวัน

หนุ่มวัยเบญจเพสส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งป่าช้า ท่ามกลางความมืดมิดฟีฟ่าได้ตกเป็นเป้าสายตาของสิ่งที่ไร้ชีวิตบริเวณนั้น พวกมันต่างต้องการผู้ที่จะมาเป็นตัวตายตัวแทนเพื่อจะได้ไปผุดไปเกิดสักที โดยเฉพาะวิญญาณร้ายที่มีดวงตาสีแดงก่ำ มันแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าต้องการชีวิตคนตรงหน้านี้ และด้วยมนต์ดำที่แกร่งกล้าเมื่อครั้งยังเป็นมนุษย์ทำให้วิญญาณชั้นต่ำทั้งหลายต่างไม่กล้าเข้ามาแย่งเหยื่อกับมัน สายตามุ่งร้ายจับจ้องไปยังร่างเล็กและพร้อมพุ่งออกไปยังเป้าหมายทุกเวลา

"ดึก ๆ ดื่น ๆ มาทำอะไรแถวนี้ ไม่กลัวผีหลอกเอารึ?" น้ำเสียงทุ้มต่ำฟังนุ่มนวลถามขึ้น

ฟีฟ่าหรี่ตาขึ้นเพียงเล็กน้อยเพื่อดูว่าใครกำลังพูดกับตน พอเห็นว่าเป็นคนจึงค่อยโล่งใจ คิดว่าเป็นชาวบ้านแถวนี้มาหาหน่อไม้ตอนกลางคืน

"กะ..กลัวสิ.."

ร่างที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของฟีฟ่าเป็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น แต่บรรเหล่าวิญญาณร้ายรวมถึงวิญญาณชั้นต่ำที่จับจ้องฟีฟ่าอยู่ต่างไม่กล้าย่างกรายเข้ามาใกล้รัศมีของเขา พวกมันมีทีท่าหวาดกลัวต่อชายผู้นี้และรีบสลายร่างไปอย่างรวดเร็ว

ร่างเล็กลุกขึ้นยืนพลางใช้มือปัดฝุ่นที่ติดอยู่บนชุดขาวออก ถ้าทำเลอะมันจะซักยาก ไอ้หัวหยิกก็งก ต้องอยู่ด้วยกันถึงสองเดือนกลับให้มาแค่สองชุดเท่านั้น

"แล้วเจ้า เอ่อ..แล้วเธอมาทำอะไรอยู่แถวนี้ล่ะ กลางค่ำกลางคืนมันอันตรายนะ บิดามารดาของเธอไม่บอกรึ"

"ฮะ.."

คำพูดของคนตรงหน้าฟังแปร่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฟีฟ่าคิดว่าเป็นภาษาท้องถิ่นของคนแถวนี้จึงไม่ได้สงสัยอะไร คิดแต่ว่าผู้ชายหมู่บ้านนี้หน้าตาผิวพรรณช่างผุดผ่องเสียเหลือเกิน ราวกับกินหลอดแอลอีดีเข้าไปยังไงยังนั้น เพราะในความมืดยังมองเห็นชัดเจนราวกับเปล่งแสงได้ สงสัยจะเป็นญาติกับหิ่งห้อยแน่ ๆ

ฟีฟ่าเพียงแค่คิดในใจ แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับหลุดหัวเราะออกมาในทันที

"ฮ่า ๆ ๆ เราไม่ได้เป็นญาติกับหิ่งห้อยหรอกนะ"

"เอ๊ะ?"

"ไม่มีอะไร เธอพูดต่อเถิด"

"ผมโดนเพื่อนแกล้ง พี่เป็นคนแถวนี้เหรอ รู้จักเรือนไม้สีขาวมั้ย ช่วยพาผมไปส่งที่นั่นทีสิ"

พูดแล้วโมโห ถ้าไอ้หัวหยิกไม่บังคับให้ไปเปิดโลงดูศพในนั้นเขาคงไม่ตกใจกลัวจนต้องวิ่งเตลิดมาแบบนี้ และสุดท้ายก็หลงทางจนได้

"เราว่าเธอรออยู่ตรงนี้จะดีกว่า สหายของเธอกำลังเดินทางมารับ นี่ก็คงใกล้ถึงแล้ว"

"พี่รู้ได้ไง ป่านนี้กลับคงกลับเรือนไปนอนตีพุงแล้ว"

คนใจดำแบบนั้นคงไม่มาตามหาเขาหรอก ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่ฟีฟ่ากลับได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนเรียกชื่อตนดังแว่วมาในความมืด สักพักร่างสูงก็มายืนอยู่ต่อหน้า เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศเย็นจัด เห็นแบบนั้นแล้วก็อดดีใจไม่ได้ ไม่คาดคิดว่าภพภูมิจะมาตามหาตนจึงรีบวิ่งเข้าไปหา

"พะ..พี่ภูมิ ฟ่าอยู่นี่ โอ๊ย!!"

ฟีฟ่าวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจกลับถูกเขกกะโหลกไปโป๊กใหญ่ ทำเอาร้องจนป่าช้าแทบแตก

"ฉันบอกให้หยุดไม่ได้ยินหรือไง ซี้ซั้ววิ่งแบบนี้มันอันตรายนะ นายนี่มันโง่จริง ๆ"

"กะ..ก็ฟ่ากลัวนี่"

มือเล็กลูบหัวป่อย ๆ ในขณะที่ภพภูมิถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ดวงตาคู่คมมองไปรอบตัวที่เป็นป่าไผ่พร้อมกับเงียบเสียงลงชั่วครู่

"นายมาที่นี่ได้ยังไง?"

"ฟ่าก็ไม่รู้เหมือนกัน"

ฟีฟ่าวิ่งมาตามทางที่มีใครบางคนตั้งใจสร้างขึ้นเพื่อชักนำให้เขามายังจุดนี้ ระหว่างที่วิ่งฟีฟ่ารู้สึกถึงอันตรายที่อยู่รอบตัวตลอดเวลา กระทั่งผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้นแรงกดดันและความอึดอัดทั้งหลายก็หายไปทันที

"จริงสิ..พี่คนนี้เขามาอยู่เป็นเพื่อนฟ่าด้วยนะ"

หันมาอีกทีชายหนุ่มร่างเรืองแสงที่เป็นญาติกับหิ่งห้อยก็หายไปซะแล้ว ฟีฟ่าคิดว่าอีกฝ่ายคงจะกลัวภพภูมิจึงแอบหนีไปก่อน

"หายไปไหนแล้วล่ะ?"

"ใคร?" ภูมิถามเสียงเครียด

"คงเป็นชาวบ้านแถวนี้ละมั้ง"

ภพภูมิเงียบลงอีกครั้ง รอบ ๆ ป่าช้าแห่งนี้ไม่มีบ้านคนอาศัยอยู่สักหลัง เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับฟีฟ่าแต่บอกให้คนตัวเล็กรีบกลับเรือนเพราะยิ่งดึกกลิ่นอายของวิญญาณก็ยิ่งรุนแรงขึ้นซึ่งถ้าได้รับเข้าไปมาก ๆ จะไม่เป็นผลดีต่อร่างกายของมนุษย์ ยิ่งคนจิตอ่อนอย่างฟีฟ่าอาจได้รับผลกระทบได้

"ทำไมไม่รีบตามมาล่ะ ชักช้าเดี๋ยวก็ทิ้งไว้ตรงนี้เลย"

"ฟ่าเดินไม่ไหว พี่ภูมิให้ฟ่าขี่หลังออกไปหน่อยนะ"

"ห๊า! ทำไมฉันต้องให้นายขี่หลังด้วยล่ะ นี่นายกำลังหาเรื่องกอดฉันใช่มั้ย ไอ้เด็กโรคจิต!"

ภพภูมิทำหน้าตาขยะแขยงเสียเต็มประดาเมื่อต้องถูกเนื้อต้องตัวฟีฟ่า แต่เพราะความรู้สึกผิดที่บังคับให้ไปเปิดโลงศพจึงยอมให้อีกฝ่ายขึ้นหลังแต่โดยดี

ร่างสูงย่อตัวลงเพื่อให้คนตัวเล็กขี่หลังและแบกพากลับเรือน เขาใช้เส้นทางที่อ้อมไปทางด้านหลังที่ทั้งมืดและมีแต่ต้นไผ่สูงท่วมหัว

ตลอดทางกลับเรือนได้มีดวงจิตชั่วร้ายติดตามพวกเขากลับมาด้วย หลายครั้งที่มันพยายามพุ่งเข้ามาทำร้ายแต่ถูกพลังงานบางอย่างซัดกระเด็นออกไป ทำให้ไม่สามารถเข้าใกล้ทั้งสองคนได้

"รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วรีบมานอนได้แล้ว" ภพภูมิพูดขึ้นเมื่อกลับถึงเรือน ดวงตาคู่คมมองชุดขาวที่เปื้อนดินพลางถอนหายใจออกมา

ทั้งที่ออกจากเรือนไปตอนหัวค่ำ แต่เวลาตอนนี้กลับปาไปหลังเที่ยงคืน เป็นเพราะติดอยู่ในอีกห้วงเวลาหนึ่งนานเกินไปนั่นเอง

ฟีฟ่ากลับออกมาในชุดเก่ง ซึ่งภพภูมิดูเหมือนจะชินแล้วเพราะไม่ได้บ่นอะไร หลังปิดไฟก็ได้ดึงตัวฟีฟ่าเข้ามากอดไว้ ร่างเล็กนุ่มนิ่มและอบอุ่นทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม กำลังจะหลับอีกฝ่ายดันพลิกตัวเข้าหาและใช้ขากอดก่ายไว้ ทำให้ไข่เล็ก ๆ ของฟีฟ่าแนบเข้ากับหน้าขาแกร่ง เท่านั้นแหละ ภพภูมิถึงกับหายง่วงทันที

โครม!!

"โอ๊ย!!"

"ทำไมถึงไม่ใส่กางใน นี่นายคิดจะลักหลับฉันอีกแล้วใช่มั้ย!"

"ใช่ที่ไหนกันเล่า ฟ่ายังไม่ได้ซักผ้าต่างหาก"

ร่างเล็กถูกถีบลงจากฟูกและค่อย ๆ คลานกลับขึ้นมานอนตามเดิม ในความมืดทำให้เขาไม่ทันได้เห็นใบหน้าแดงฉานของภพภูมิและส่วนกลางของร่างกายที่แข็งขึ้น