8. เพื่อนรักเพื่อนเลิฟ

[8]

เพื่อนรักเพื่อนเลิฟ

รถสปอร์ตคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดยังหน้าตึกสูงและได้รับการต้อนรับอย่างดีจาก รปภ. ร่างสูงในชุดฉูดฉาดลงจากรถออกมายืนด้วยท่าทีสง่างาม มือหนาขยับแว่นตากันแดดให้เข้าที่พลางยกยิ้มด้วยความมั่นใจ ไม่สนว่าจะตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนในบริเวณนั้น ช่วงขายาวก้าวเข้าไปในตึกอย่างมาดมั่นตรงไปยังลิฟต์สำหรับผู้บริหารเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุด

"แต่งตัวอะไรของมึงวะไอ้เท็น ระหว่างทางหมาไม่เห่าบ้างหรือไงวะ"

ผู้บริหารหนุ่มถึงกับวางมือจากเอกสารที่กำลังเซ็นอยู่และลุกขึ้นมาหาชายหนุ่ม ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามมองอีกฝ่ายตั้งหัวจดเท้าอีกครั้ง

"ทำไม? กูก็แต่งธรรมดานี่ ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย"

"เออ..ไม่แปลกก็ไม่แปลก และมึงก็เลิกสูบบุหรี่ในห้องกูได้แล้ว แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดทีไรก็นึกว่ามีขโมยเข้ามาในห้องกูอยู่เรื่อย"

ดวงตาเรียวเหยียดมองสูทลำลองสีแดงเข้มเข้าชุดกับกางเกง และไหนจะเสื้อยืดคอกว้างและลึกโชว์ขนหยิกหย็อยบนกล้ามหน้าอกกับรอยสักบนร่างกายด้านซ้าย ใครเห็นต่างก็วิ่งหนีกันหมด ถ้าลูกค้ามาเห็นว่ามีคนแบบนี้ในบริษัทของเขามีหวังความน่าเชื่อถือคงไม่เหลือ

"เรื่องมากฉิบหาย ต่อให้กูไม่สูบบริษัทมึงก็ไม่น่าเชื่อถืออยู่แล้วมั้ยวะ" เท็นมะพ่นควันลอยสูงขึ้นก่อนขยี้บุหรี่ที่เพิ่งจุดลงบนที่เขี่ยด้านหน้า ร่างสูงนั่งกางขากว้าง เท้าแขนและเอนตัวพิงไปกับโซฟา ท่าทางอย่างกับนักเลงมาทวงหนี้แบบนี้ถึงว่าไม่มีบริษัทไหนกล้ารับเข้าทำงาน

ชายหนุ่มที่กล้าพูดเช่นนี้กับเท็นมะมีชื่อว่าเจย์ เขาเป็นถึงทายาทนักธุรกิจใหญ่ระดับโลก เบื้องหน้าที่ใครเห็นว่าขาวสะอาดนั้นย่อมมีเบื้องหลังที่เป็นสีเทาเช่นกัน พวกเขาคบเป็นเพื่อนกันมาเกินสิบปี จนแทบไม่มีเรื่องปิดบังกันแล้ว

"ว่าแต่ช่วงนี้ไอ้ภพเป็นไงบ้าง มึงได้เจอมันบ้างมั้ย"

"มันไปถือศีลที่วัดกูเลยไม่อยากไปรบกวน หนุ่มซิงก็แบบนี้แหละ เอาผู้หญิงไม่ได้เลยต้องไปนอนวัดแทน"

"มึงก็พูดไป ระวังนรกจะกินกระบาลเอาล่ะ"

นอกจากนายใหญ่ที่เสียชีวิตไปแล้วก็มีเท็นทะกับเจย์ที่รู้เรื่องความสามารถพิเศษของภพภูมิ และยังรู้ด้วยว่าหลังเกิดอุบัติเหตุรถตกเหวเมื่อตอนถูกไล่ยิงพลังนี้ก็ได้หายไปด้วย

"ใครจะรู้ ว่าคนหล่อเหี้ย ๆ แบบไอ้ภพจะยังเวอร์จิ้นวะ เสียทีที่เกิดเป็นผู้ชาย ฮ่า ๆ ๆ"

เท็นมะว่าพลางหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ เพราะพลังพิเศษทำให้ภพภูมิต้องรักษาพรหมจรรย์มาจนถึงตอนนี้ มีที่ไหนที่ผู้ชายอายุจะสามสิบแต่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ถ้าถึงเวลาต้องเอากันจริง ๆ ไม่รู้จะทำเป็นหรือเปล่า ยิ่งคิดเท็นมะก็ยิ่งขำ

"ถ้าไอ้ภพหล่อเหี้ย ๆ มึงก็หล่อสัด ๆ แล้วล่ะไอ้เท็น ไม่งั้นจะคบกันมาได้นานขนาดนี้เหรอ" เจย์ว่ากลับไปเพราะรำคาญเสียงหัวเราะที่ดังจนปวดประสาท ก่อนจะถามถึงเรื่องที่ภพภูมิไหว้วานให้ช่วย

"เลิกพูดมากได้แล้ว เรื่องพี่ชายของไอ้ภพที่มึงให้กูช่วยสืบ เห็นว่าตอนนี้ไปร่วมมือกับคู่แข่งประมูลงานก่อสร้างทางเหนืออยู่"

"พี่ภีมนะเหรอ"

นินทาเพื่อนจนพอใจแล้วทั้งคู่จึงเริ่มเข้าสู่โหมดจริงจังกันบ้าง นอกจากเท็นมะแล้วก็มีเจย์นี่แหละที่ช่วยสืบหาคนบงการฆ่าคุณพ่อของภพภูมิอยู่เงียบ ๆ

ขณะคุยกันเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นก่อนคนข้างนอกจะเปิดเข้ามา ทั้งคู่มองหน้ากันเครียดเพราะพนักงานที่นี่ต่างรู้กันว่าถ้าเท็นมะมาที่นี่ ห้ามทุกคนเข้ามารบกวนเด็ดขาด ทั้งคู่หันไปมองคนมาใหม่เป็นตาเดียว

"คุณเข้ามาทำไม ไม่มีใครบอกหรือว่าไงห้ามรบกวน!" น้ำเสียงขุ่นเคืองถามด้วยความไม่พอใจและมองอีกฝ่ายด้วยสายตาตำหนิ 

"ขะ..ขอโทษครับ พอดีผมเห็นว่าคุณเจย์มีแขกแต่ไม่มีใครชงกาแฟมาให้ ผมก็เลย.."

ดวงตาเรียวเล็กภายใต้กรอบแว่นสีเงินก้มมองต่ำเพื่อหลบสายตาเฉียบคมที่จ้องเขม็งของผู้เป็นนาย แค่นี้มือไม้ก็อ่อนแรงจนแทบจะทำถาดในมือหล่นแล้ว ขาเจ้ากรรมยังจะสั่นอีก

"ออกไป!"

เพล้ง!!

เสียงตวาดทำเอาชายหนุ่มตกใจจนถาดหลุดจากมือ ทำให้แก้วเครื่องดื่มที่อยู่บนนั้นหล่นกระแทกพื้นแตกกระจาย

"ขะ..ขอโทษครับ"

เขารีบก้มลงเก็บเศษแก้วบนพื้นใส่ถาดก่อนที่เจย์จะโมโหไปมากกว่านี้ 

"เสียงดังแบบนี้เขาก็ตกใจหมดสิวะไอ้เจย์ ดูสิสั่นไปทั้งตัวแล้ว"

เท็นมะลุกขึ้นไปนั่งยอง ๆ เบื้องหน้าเลขาหนุ่ม รูปร่างสูงใหญ่กล้ามเนื้อเป็นมัดดูน่ากลัว แต่ไม่เท่ารอยสักบนหน้าอกด้านซ้ายที่มีขนหยิกหย็อยขึ้นอยู่ ดวงตาเรียวเล็กมองจากข้างล่างไล่ขึ้นมาถึงใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกลาขัดกับรูปร่างและสะดุดเข้ากับรอยยิ้มแสยะน่าขนลุก เจอแบบนี้เป็นใครก็กลัววะ เลขาหนุ่มถึงกับตกใจจนต้องทิ้งตัวลงนั่งบนพื้น

"คะ..คะ..คุณ.."

มะ..มะ..ไม่จริงใช่มั้ย นี่ก็แค่คนหน้าเหมือน ไม่ใช่ไอ้บ้ากามที่เขาเจอที่คลับเมื่อคืนนั้นหรอก!!

"ใครวะ?" เท็นมะหันกลับไปถามเจย์ แสร้งทำเป็นไม่เคยพบเลขาหนุ่มมาก่อน

"เลขาใหม่ เพิ่งมาทำงานได้สองเดือน ทำไม..มึงรู้จักเหรอ?"

"เปล่า..บังเอิญว่าวันนี้กูอยากได้คนมาดูแลนิดหน่อย มึงคงไม่ว่าอะไรนะ"

เจย์เงียบไปชั่วครู่ ไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนบ้าคิดอะไรอยู่ ที่ผ่านมาไม่เห็นจะเคยสนใจพนักงานของเขาสักคน ที่สั่งห้ามใครรบกวนก็มันนี่แหละ

"ตามใจ"

เมื่อได้รับอนุญาตเท็นมะจึงพาเลขาหนุ่มมานั่งบนโซฟาด้วยกัน ท่อนแขนแกร่งโอบบ่าบางไว้ ทำเหมือนออฟฟิศเป็นบาร์โฮสต์ก็ไม่ปาน

"น้องชื่ออะไรหรือครับ" มือหนาอยู่ไม่สุขหยิบบัตรคล้องคอขึ้นมาอ่านชื่อเองโดยไม่รอให้เจ้าตัวแนะนำ

"นายทศวรรษ วรางค์นิธิธรรม ชื่อน่าเลิฟจังเลยนะครับ"

เลขาหนุ่มสะดุ้ง เริ่มมั่นใจแล้วว่าไอ้ยักษ์คนนี้คือคนเดียวกับที่เจอคืนนั้นแน่ ๆ

เท็นมะและเจย์เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทนเพราะมีบุคคลที่สามอยู่ร่วมห้องด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นเท็นทะที่แกล้งพนักงานใหม่ของเจย์มากกว่า ทั้งขู่ว่าถ้าไม่ให้ความร่วมมือจะไม่ให้ผ่านโปร งานดีเงินเดือนสูงแบบนี้ใครจะกล้าปล่อยให้หลุดมือกัน เขาใช้เวลาถึงสองปีเชียวนะกว่าจะถูกเรียกตัว คิดว่าเป็นโชคดีในวัยเบญจเพสแต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว

"วันนี้กูไม่ได้เอารถมา ให้เลขามึงขับรถไปส่งกูหน่อยได้มั้ยวะ"

เจย์เงียบไปอีกครั้งก่อนจะบอกให้เลขาของตนขับรถไปส่งเท็นมะและอนุญาตให้เลิกงานก่อนเวลาได้ เขารู้อยู่แล้วว่าเท็นมะขับรถมาจอดไว้ด้านหน้าตึก ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ถึงอยากให้เลขาคนใหม่ไปส่ง

ส่วนเลิฟแม้ไม่อยากไปส่งไอ้บ้านี่แต่ก็ไม่อยากหางานใหม่ ยิ่งในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ด้วย จำต้องยอมทำตามคำสั่งของเจ้านาย

เลิฟกลับไปเอากระเป๋าที่แผนก ออกมาก็เห็นร่างสูงยืนรออยู่หน้าลิฟต์ เขาไม่อยากอยู่ใกล้คนแบบนี้เลย เพราะนอกจากจะน่ากลัวแล้วแค่ยืนใกล้ก็รู้สึกอาย กล้าแต่งตัวแบบนี้ออกจากบ้านได้ยังไงกัน ไม่รู้ว่ามั่นใจหรือมั่นหน้ากันแน่

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงหลีกทางให้เลิฟเข้าไปด้านในก่อน หนุ่มแว่นหลบเข้าไปยืนชิดมุมเพื่อให้อยู่ห่างจากเท็นทะมากที่สุด บรรยากาศโคตรจะอึดอัดเพราะอีกคนเอาแต่จ้องเขาด้วยสายตาน่าขนลุก

"ทำไมยืนห่างขนาดนั้นล่ะ ขยับมานี่หน่อยสิ!" เสียงทุ้มออกคำสั่งทำให้เลิฟต้องขยับออกจากมุมมาก้าวหนึ่ง

"จะกลัวอะไรฉันนักหนา ขยับเข้ามาอีก ถ้านายไม่เชื่อฟังฉันจะบอกให้ไอ้เจย์ไล่ออก ไม่รู้หรือไงว่ามีคนจ้องจะเสียบตำแหน่งนายตั้งเยอะ"

โดนขู่จะไล่ออกเลิฟจำต้องเข้าไปยืนใกล้กับร่างสูง รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกลาทำเอาเขิน แต่พอเห็นลายสักบนหน้าอกหนาที่มีขนยุบยับก็เกิดกลัวขึ้นมา ไอ้หมอนี่มันหล่อแบบควรตัดหัวทิ้งจริง ๆ 

"ว่าง่าย ๆ จะได้อายุยืน ฮ่า ๆ ๆ" ท่อนแขนแกร่งวางลงบ่าไว้ทำเอาคนตัวบางกว่าบ่าแทบทรุด ยิ่งเสียงหัวเราะที่ชวนปวดประสาททำให้เลิฟอยากจะบ้าตาย

เท็นมะเดินตามหลังเลิฟไปที่รถ สายตาเอาแต่จับจ้องสะโพกกลมกลึงที่ขยับตอนก้าวเท้า ถึงจะผอมแต่ก้นนี่สวยใช้ได้เลย

"ละ..เลิกมองสักทีได้มั้ย.." มือเรียวเอื้อมมาปิดที่ก้นเมื่อรู้สึกถึงสายตาคุกคาม

"ก็ตูดนายสวย ฉันชอบ"

"สะ..สวยอะไรกัน อย่ามาพูดจาแบบนี้กับผมนะ" ใบหน้าขาวแดงฉานและรีบเดินไปที่รถ พอเปิดประตูก็ถูกแย่งกุญแจไป เท็นมะบอกจะเป็นคนขับให้เอง

"ฉันขับเอง"

"ผมขับให้ดีกว่าครับ"

เลิฟว่าพลางจับมือหนาที่ตะบปก้นและบีบเล่นอย่างสนุกมือออก รีบเข้าไปนั่งในรถและสตาร์ทเครื่องทันที ถ้าอยู่ใกล้หมอนี่มีแต่จะยิ่งอันตราย รีบไปส่งและรีบกลับบ้านดีกว่า

เท็นมะไหวไหล่และเบะปากก่อนเดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่ง ช่วงขาที่ยาวกว่าชาวบ้านทำให้เขาต้องถอยเบาะไปจนสุดและบ่นไปด้วย

"รถนายแคบชะมัด"

ก็รถอีโคคาร์ราคาไม่กี่ถึงล้าน จะเอาที่ไหนมากว้างล่ะ เขากับฟีฟ่ายังนั่งกันได้สบายเลย เลิฟเพียงแค่คิดในใจและรีบขับรถไปส่งเท็นมะโดยไม่ถามทางเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายพักอยู่ที่ไหน

"นี่!" เท็นมะพูดขึ้นขณะรถติดไฟแดงและเลิฟก็เอาแต่นั่งเงียบตลอดทาง

"ครับ"

"แวะโรงแรมกันเถอะ เห็นก้นนายแล้วฉันเกิดอารมณ์ว่ะ"

"คะ..คุณ!!"

เลิฟทั้งโกรธทั้งอายจนอยากถอนเท้าที่เหยียบเบรกขึ้นมาถีบยอดหน้าคนข้าง ๆ มันไม่ได้พูดหน้าตาเฉยยังแอ่นเป้าให้เลิฟดูอีก กลัวไม่เชื่อว่ามันแข็งขึ้นมาแล้ว ดีที่ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวซะก่อนเลิฟจึงเปลี่ยนมาเหยียบคันเร่งแทน รีบไปส่งหมอนี่ให้เสร็จ ๆ จะได้กลับบ้านไปพักสมองสักที งานนี้พาราต้องเข้าแล้ว

เพราะเคยมาส่งเท็นมะที่คอนโดเลิฟจึงไม่ต้องถามทาง เขามุ่งหน้าไปยังที่หมายโดยไม่สนใจเสียงเร้าหรือของคนตัวใหญ่ ถ้ามันไม่ฉวยโอกาสลวนลามเขาก่อน อีกไม่เกินสิบกิโลก็จะถึงแล้ว อดทนไว้นะไอ้เลิฟ

เอี๊ยดดด..โครม!!

เสียงเบรกยาวดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงชนท้ายโครมใหญ่ รถคันเล็กพุ่งไปด้านหน้าทั้งที่คนขับเหยียบเบรกอยู่ รถคันหลังตั้งใจดันรถของเขาให้ไปชนกับเสาไฟข้างทาง ดีที่เท็นมะเอื้อมมือไปช่วยบังคับพวงมาลัยทำให้หักหลบได้ทัน

"กะ..เกิดอะไรขึ้น!"

"ใจเย็น คอยดูข้างหน้าเอาไว้นะ!"

ด้วยความตกใจทำให้เลิฟบังคับรถไม่อยู่ เท็นมะจึงช่วยบังคับพวงมาลัยให้แทน ส่วนสายตาก็คอยมองไปยังรถที่อยู่ข้างหลังอยู่เป็นระยะ

สีดำซีรีส์เจ็ด..ของพวกไหนกันนะ

เท็นมะบังคับรถให้จอดเข้าข้างทางได้อย่างปลอดภัย ในขณะที่รถหรูชนยังชนท้ายอยู่ พวกมันใช้โอกาสที่ถนนโล่งตั้งใจขับเข้ามาชน สถานการณ์ตอนนี้ดูท่าจะไม่ดีซะแล้ว

ร่างสูงเปิดประตูลงมาพร้อมกับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ลงมาจากรถคู่กรณี ในมือของพวกมันมีท่อเหล็กและไม้เบสบอลแต่ไม่มีปืน หมายความว่าพวกมันแค่มาขู่ให้กลัวไม่ได้กะให้ถึงตาย

ไม่พูดพร่ำให้เสียเวลา เปิดก่อนย่อมได้เปรียบ เท็นมะพุ่งเข้าแลกหมัดกับพวกมันที่มีอาวุธครบมือ อาศัยเพียงร่างกายที่กำยำกับฝีมือก็เป็นต่อแล้ว

เลิฟตั้งใจจะฉวยโอกาสที่พวกมันกำลังต่อสู่กับเท็นมะหลบหนี แต่ก็เป็นห่วงเพื่อนเจ้านาย ถ้าเจ้านายรู้ว่าเขาปล่อยให้เพื่อนถูกกระทืบตายข้างถนนมีหวังโดนไล่ออกจากงานแน่ ๆ จึงเปลี่ยนมาโทรแจ้งตำรวจแทน

เจ้ากรรม..ยังไม่ทันกดตัวเลขครบพวกมันดันหันมาเห็นเข้าเสียก่อน หนึ่งในสี่คนตรงมาทางเขาใบหน้าถมึงทึง ด้วยความกลัวทำให้เลิฟก้าวขาไม่ออกและทรุดลงกับพื้น

ตาย..ตายแน่ ๆ ไอ้เลิฟ นี่มันคราวซวยรับเบญจเพสหรือไงวะ รู้แบบนี้เขาเข้าวัดไปปฏิบัติธรรมเพื่อต่อชะตากับไอ้ฟ่าดีกว่า

"ลุกขึ้น!"

มือหนาฉุดแขนเลิฟให้ยืนขึ้นหลังใช้เท้าถีบชายที่ถือท่อเหล็กจะเข้ามาฟาดจนกระเด็นออกไปและดันตัวเลิฟให้ไปอยู่ด้านหลังเพื่อรับมือกับอีกสามคนที่พุ่งเข้ามาพร้อมกัน

"นายไปมีเรื่องกับคนพวกนี้ได้ยังไงกัน" เท็นมะถามขึ้นในขณะปล่อยหมัดใส่หน้าชายฉกรรจ์อย่างแรง

"ใช่ผมที่ไหนกัน คุณต่างหากล่ะ!"

กล้าถาม..เด็กเนิร์ดอย่างเขาจะไปมีศัตรูที่ไหนได้ พวกมันคงตั้งใจมากระทืบนักเลงอย่างเท็นมะมากกว่า

"ฮะ ๆ ๆ ๆ"

เท็นมะหัวเราะด้วยน้ำเสียงเสียดแทงประสาท ดูเขาสนุกกับการต่อสู้กับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ตั้งใจมาหาเรื่อง ยิ่งเห็นเลือดก็ดูจะยิ่งคลุ้มคลั่งเหมือนหมาบ้า ทั้งที่ใช้แค่มือเปล่ากลับสู้กับพวกมันได้อย่างสูสี

กระทั่งมีรถตู้อัลพาร์ตสีดำติดฟิล์มมืดทั้งคันขับเข้ามาจอด และมีชายฉกรรจ์อีกกลุ่มลงมาล้อมเท็นมะไว้ เลิฟถึงกับจะเป็นลม คนเยอะขนาดนี้ไอ้ยักษ์นี่ไม่รอดแน่ ๆ แต่ไม่ใช่อย่างที่เลิฟเข้าใจ

"เป็นยังไงบ้างครับคุณเท็นมะ"

"ฉันไม่เป็นไร" 

เท็นมะว่าพลางปล่อยให้ชายฉกรรจ์อีกกลุ่มเข้าไปจัดการกับพวกที่มาดักทำร้ายและจับกุมตัวเอาไว้ได้ทั้งหมด

"แล้วจะให้ทำยังไงกับพวกนี้ดีครับ"

"เอาไปขังไว้ที่โกดัง แล้วค่อยจัดการอีกที"

"ครับ" ชายหนุ่มรับคำสั่งและสั่งให้ลูกน้องพาตัวทั้งสี่คนใส่รถไป

หลังจบเรื่องเลิฟถึงกับยืนไม่อยู่ คนตัวบางทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดแรง นะ..นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์แบบนี้เคยเห็นแต่ในหนังเท่านั้น ไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน

"เฮ้ย ๆ ๆ เป็นอะไรไป แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ" เท็นมะดึงตัวเลิฟขึ้นมาอีกครั้ง

"คะ..คุณเป็นใครกันแน่ นะ..นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

ทรงโจรแบบนี้ไม่แคล้วโดนคู่อริตามเก็บแน่ ๆ แค่คิดเลิฟก็รู้สึกชีวิตไม่ปลอดภัยซะแล้ว