6. นายต้องเป็นหมอนข้างให้ฉัน

[6]

นายต้องเป็นหมอนข้างให้ฉัน

ฟีฟ่าย่องขึ้นเรือนโดยมีเป้าหมายอยู่ที่กล่องแซนด์วิชบนโต๊ะไม้สักทอง เจ้าของนั่งหันหลังให้แบบนี้ยังไงก็ไม่มีทางเห็นแน่นอน เสร็จไอ้ฟ่าล่ะ

มือเล็กคว้ากล่องแซนด์วิชได้สำเร็จ ตั้งใจจะเอาลงไปกินข้างล่างเป็นมื้อเที่ยง บังเอิญเหลือบไปเห็นเห็นอกไก่ไร้ไขมันชิ้นใหญ่ในกล่องอาหารคลีนก็เกิดอยากกินขึ้นมา คิดว่าเอาไปแค่ชิ้นเดียวอีกฝ่ายคงไม่รู้หรอก

"เสร็จโจร อิอิ.."

มัวแต่ย่ามใจค่อย ๆ เปิดกล่องจึงไม่รู้สึกตัวว่าร่างสูงได้มายืนอยู่ด้านหลังแล้ว และกำลังมองพฤติกรรมของเขาอยู่

"ทำอะไรน่ะ!"

เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาฟีฟ่าตกใจจนแทบทำของในมือร่วง ดีที่ว่าคว้าเอาไว้ได้ทัน เขาหันกลับมามองร่างสูงและยิ้มแหย ๆ

"นะ.. นั่งสมาธิเสร็จแล้วหรือครับ แฮะ ๆ"

"ถ้ายังไม่เสร็จฉันจะจับขโมยได้เหรอ"

ร่างสูงโน้มลงต่ำและยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ดวงตาคู่คมมองกล่องแซนด์วิชที่อยู่ในมือของฟีฟ่าและยิ้มเหี้ยม

..วิ่งสิครับจะรออะไร!!

ฟีฟ่าถอยหลังหนีและรีบวิ่งลงจากเรือน ยังไม่พ้นบันไดขั้นแรกก็ถูกมือหนาคว้าคอเสื้อเอาไว้ได้ นี่สินะ..ข้อเสียเปรียบของคนขาสั้น ฟีฟ่าถูกคนตัวใหญ่กว่าเหวี่ยงกระเด็นกลับขึ้นไปบนเรือน แผ่นหลังบางกระแทกโดนเสาตกน้ำมันกลางบ้านดังแอ๊ก

"จะ..เจ็บ ทำไมถึงชอบใช้ความรุนแรงนักนะ ไอ้คนป่าเถื่อน!"

"ขี้ขโมยและยังปากดีอีกนะ!"

ร่างสูงยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของฟีฟ่า ใบหน้าหล่อยามนี้ดูน่ากลัวยิ่งกว่าผีซะอีกเมื่อโดนคนอายุน้อยกว่าเข้าให้ ภพภูมิมองร่างเล็กนั่งกอดเสาตกน้ำมันตาขวาง ทำเอาไอ้ฟ่ากลัวจนแทบจะฉี่ราด

"อยากกินทำไมไม่ขอดี ๆ"

"ถ้าขอดี ๆ แล้วจะให้มั้ยล่ะ!" ฟีฟ่าถามกลับไปบ้าง

"ไม่ให้"

"เห็นมั้ยล่ะ พี่มันขี้งก"

ฟีฟ่าเบะปาก มือที่กอดยังลูบไล้เสาตกน้ำมันไปมา เห็นดังนั้นภูมิจึงไปลากตัวฟีฟ่าให้ออกห่างและหิ้วเข้าเอวด้วยแขนข้างเดียวพาลงไปด้านล่างพร้อมกล่องอาหาร

"อยากกินก็กิน ถ้ากินไม่หมดฉันจะผ่าท้องนายและยัดมันเข้าไปแทน!"

"ให้กินดี ๆ แต่แรกก็จบมั้ย"

ถึงปากจะบ่นแต่ฟีฟ่าก็จัดการกับอาหารตรงหน้าโดยไม่เกรงใจเจ้าของ ตัวก็แค่นี้ไม่รู้กินแล้วเอาไปเก็บไว้ไหนหมด

ขณะฟีฟ่ากำลังหยิบแซนด์วิชใส่ปาก ภพภูมิได้มองขึ้นไปบนเรือนไม้ ปรากฏกลุ่มควันสีเทาปกคลุมอยู่รอบเสาตกน้ำมัน ดวงตาคู่คมถลึงใส่ กลุ่มควันนั้นก็หายวับไปทันที

ดอกลีลาวดีสีขาวร่วงลงมาบนแคร่ใต้ต้น ตั้งใจหล่นมาตรงหน้าของสองหนุ่ม ภพภูมิแหงนหน้าขึ้นมอง ดอกไม้จึงได้ร่วงไปที่พื้นแทน

"ทำไมผมต้องกวาดใบไม้ด้วยล่ะ ร่วงทั้งวันแบบนี้กวาดเท่าไรก็ไม่หมดหรอก"

ฟีฟ่ารับไม้กวาดที่ภพภูมิส่งให้มาถือไว้ หลังทานอาหารเสร็จแทนที่จะได้นั่งพักกลับต้องมาทำงานอีก

นอกจากดอกลีลาวดีแล้วรอบเรือนยังมีต้นไผ่สูงท่วมหัวปลูกอยู่ด้วย ใบก็ปลิดปลิวทั้งวัน ป่าช้าแห่งนี้มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นรกมาก ยิ่งด้านหลังหนาจนแทบมองไม่เห็นทางเดิน

"ไม่ต้องบ่น กวาดไป"

สั่งคนอื่นให้กวาดพื้นแต่ตัวเองกลับไปนั่งอ่านหนังสือเฉย ไม่คิดจะมาช่วยกันบ้างหรือไง ฟีฟ่ายืนกวาดใบไม้อยู่หน้าเรือนไม่กล้าไปไกลกว่านั้น สัญชาตญาณของเขาบอกว่ามันไม่ปลอดภัย

ในขณะที่ฟีฟ่ากวาดพื้นอยู่นั้น ร่างสูงก็ถูกขนาบข้างด้วยสองหญิงงาม ต่างกำลังช่วยกันบีบนวดเอาใจ พลางพูดถึงฟีฟ่าไปด้วย

..เด็กคนนั้นน่ารักดีเนอะ ถ้าเขาไม่รอดเบญจเพส พวกเรารับเขามาอยู่ด้วยดีมั้ย..

..นั่นสิ ฮิ..ฮิ..ฮิ..

"ถ้าแตะต้องเด็กคนนั้น พวกเธอไม่ได้ผุดได้เกิดแน่!"

น้ำเสียงกร้าวดังอยู่ในห้วงจิต ผีสาวสองตนจึงรีบสลายร่างไป เพราะเกรงจะถูกทำให้เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

"โอ๊ย! กวาดเท่าไรก็ไม่หมดสักที ไม่ก่งไม่กวาดมันแล้ว"

ฟีฟ่าโยนไม้กวาดทิ้งและเดินอาด ๆ เข้าไปนั่งข้างร่างสูงพร้อมทิ้งศีรษะลงบนตักแกร่ง อีกฝ่ายกลับลุกหนีจนหัวของฟีฟ่ากระแทกลงกับแคร่อย่างแรง

"พี่ลุกหนีทำไมอะ!"

"ใครใช้ให้นายมานอนตักฉัน ขยะแขยง!"

"ขยะแขยงอะไรกัน คืนนั้นพี่อมของฟ่าเข้าไปทั้งพวงไม่เห็นจะบ่นขยะแขยงเลย"

คืนนั้นถึงฟีฟ่าจะเมาแต่ตอนท้ายเขาก็พอมีสติอยู่บ้าง และรู้ว่าตัวเองโดนอีคนพี่ทำอะไรไว้บ้าง

"นะ..นาย.."

"ก็พี่เล่นปลุกฟ่าให้ไปช่วยหลวงปู่บิณฑบาตตั้งแต่ตีสี่ ใช้ให้ทำงานทั้งวัน ฟ่าก็ต้องง่วงน่ะสิ"

ฟีฟ่าไม่กล้านอนคนเดียว มีเพื่อนอยู่ด้วยอุ่นใจกว่าเยอะ แต่ดูเหมือนภพภูมิจะไม่ยอมให้ทำแบบนั้น เขาหิ้วตัวฟีฟ่าจนลอยพากลับขึ้นไปบนเรือนและไปโยนไว้หน้าโต๊ะทำพิธี ก่อนปาเบาะรองนั่งใส่หน้า ดีที่รับไว้ได้ทันไม่งั้นดั้งจมูกโด่ง ๆ ของไอ้ฟ่าบี้แน่

"นั่งสมาธิจะช่วยให้หายง่วง"

"ฮะ! นั่งสมาธิเนี่ยนะ มีแต่จะหลับนะสิ"

ภูมิโยนเบาะรองนั่งอีกใบลงข้างฟีฟ่าและเข้าไปนั่งข้างกัน เปลือกตาสีอ่อนปิดลงเพื่อทำสมาธิและสั่งให้อีกคนทำตาม

ฟีฟ่าหลับตาได้ไม่ถึงห้านาทีก็เริ่มสัปหงก ร่างเล็กโอนเอนไปมาอยู่หลายรอบก่อนมาหยุดอยู่ที่ไหล่หนา อยู่นิ่งได้สักพักก็ค่อย ๆ ทิ้งตัวลงจนศีรษะอยู่บนตักแกร่งอีกครั้ง

"นั่งสมาธิแค่นี้ก็ทำไม่ได้ ไม่ได้เรื่องจริง ๆ"

ภพภูมิอุ้มร่างเล็กและลุกขึ้นเต็มความสูงเพื่อพาเข้าไปในห้อง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาผีตากผ้าอ้อมพอดี

"ห้ามกวนเขา"

เสียงทุ้มพูดขึ้นพลางวางตัวลงบนฟูกและห่มผ้าให้ก่อนเดินออกมา คนตัวเล็กนอนหลับสนิทจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายลงจากเรือนไปแล้ว

หลังป่าไผ่..

"ปกติคุณภพไม่ทานมื้อเย็นนี่ครับ"

"อย่าถามมาก ส่งของมา"

"ขะ..ขอโทษครับ"

เสียงทุ้มตำหนิคนสอดรู้และยื่นมือไปรับถุงใส่กล่องอาหารที่โทรสั่งให้ลูกน้องคนสนิทนำมาส่ง ปกติจะสั่งให้มาแค่ตอนเช้า แต่วันนี้จู่ ๆ กลับเรียกให้มาตอนเย็นอีกรอบก็เลยสงสัย

"อ้อ..พรุ่งนี้ขอกาแฟเพิ่มอีกแก้วนะ"

"เอ๊ะ..อ๋อ..ครับ ได้ครับ"

ยิ่งได้รับคำสั่งให้ซื้อกาแฟเพิ่มก็ยิ่งแปลกใจ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมากเพราะเป็นเรื่องของเจ้านาย ก่อนกลับนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงรีบบอกกับภพภูมิก่อนจะลืม

"คุณธีร์ถามว่าเมื่อไหร่คุณภพจะกลับบ้านครับ"

"ไม่ใช่ตอนนี้"

"ครับ"

ธีร์เป็นสมาชิกคนหนึ่งของพรรคและเป็นคนที่เห็นด้วยทุกอย่างกับนายใหญ่ เขายังรู้ด้วยว่าภพภูมิสามารถมองเห็นพลังงานลี้ลับได้ แต่ไม่รู้ว่าความสามารถนี้ได้หายไปเมื่อตอนเกิดอุบัติเหตุแล้ว

"เฮ้ย..ตื่นได้แล้ว จะนอนไปถึงไหนกัน เดี๋ยวคืนนี้ก็นอนไม่หลับหรอก!"

ฟีฟ่าถูกปลุกด้วยฝ่าเท้าของคนตัวสูง ร่างเล็กงัวเงียตื่นและลุกขึ้นมานั่งทั้งที่ยังเมาขี้ตาอยู่ แต่จมูกกลับได้กลิ่นหอมลอยเข้ามาในห้อง

"กลิ่นอะไรน่ะ หอมจัง"

ฟีฟ่าเดินตามหลังภูมิออกมาที่ชานบ้าน ตรงโต๊ะไม้สักทองตัวเดิมมีถุงใส่กล่องอาหารร้านดังวางอยู่จีงปรี่เข้าไปแกะดูด้วยความตื่นเต้น

"นี่มันไก่ย่างซอสเกาหลีไม่ใช่เหรอ พี่ไปซื้อมาตอนไหนน่ะ"

เด็กหิวโหยเปิดกล่องหยิบไก่ย่างชุ่มซอสขึ้นมากินโดยไม่รอให้เจ้าของอนุญาต ของเข้าปากแล้ว อยากได้คืนก็รอพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ไอ้ฟ่าจะไปเอาออกมาให้เอง

"ตายอดตายอยากมาจากไหนกัน ไม่ต้องรีบกินก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก"

ร่างสูงว่าพลางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ใช้นิ้วเช็ดพวงแก้มที่เปื้อนซอสสีแดงออกให้ ทำเอาฟีฟ่าขนลุก อ้าปากค้างจนไก่ในปากหลุดออกมาจึงรีบเก็บใส่ปากไปอีกครั้ง เคี้ยวตุ้ย ๆ และกลืนลงคอ

"ผีเข้าปะเนี่ย!" จู่ ๆ มาใจดีด้วยไอ้ฟ่าก็ตกใจหมดนะสิ เพิ่งคิดได้ว่าเอาของกินมาล่อแบบนี้ต้องมีเจตนาไม่ดีแน่ ฟีฟ่ารีบวางไก่ย่างในมือลงและยื่นคืนให้ทันที "อะ..เอาคืนไป"

"ทำไม? หรือนายอยากกินข้าววัดมากกว่า"

"มะ..ไม่ใช่สักหน่อย จู่ ๆ มาทำดีแบบนี้ พี่ต้องการอะไรก็พูดมาตรง ๆ เลย" ฟีฟ่าเริ่มไม่ไว้ใจคนตรงหน้าแล้ว

แต่เมื่อถามมาภพภูมิจึงบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงออกไป

"คืนนี้ฉันอยากให้นายมาเป็นหมอนข้างให้ฉัน"

"อะ..อะไรนะ หมอนข้างเหรอ?" ปกติหวงเนื้อหวงตัวจะตาย จู่ ๆ จะมาขอกอดนอนนี่นะ ฟีฟ่าไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย หรือว่าเขาจะฟังผิดไป

"ที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะแตะต้องตัวนายเท่าไรหรอกนะ ตัวก็ลื่น ๆ หยึย ๆ แค่คิดก็ขนลุก น่าขยะแขยงจะตาย"

"นี่พี่หลอกด่าฟ่าเหรอ ถ้าขยะแขยงนักก็ไม่ร้องมาโดนตัวฟ่าสิ!"

"ถ้าไม่ยอม คืนนี้และคืนต่อไปนายต้องไปนอนข้างล่าง และฉันจะไม่ทำพิธีสะเดาะเคราะห์ให้นายด้วย"

"ฮะ?!!"

ให้นอนชานหน้าบ้านฟีฟ่าก็กลัวจนฉี่จะราดแล้ว ให้ไปนอนข้างล่างซึ่งก็คือตรงแคร่ใต้ต้นลีลาวดีมันน่ากลัวกว่าอีก แบบนี้ไอ้ฟ่าไม่หัวใจวายตายก่อนเหรอ

"ก็ได้..ฟ่ายอมเป็นหมอนข้างก็ได้ แต่พี่ต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่ทำอะไรฟ่า"

"ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนพูดคำนั้นไม่ใช่นาย ลองนายคิดเกินเลยกับฉัน รับรองถูกฝังทั้งเป็นแน่!"

ภพภูมิอยากทดสอบว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง หลังจากได้กอดฟีฟ่าแม้จะแค่ไม่มีกี่ชั่วโมงเขากลับนอนหลับสนิท คืนนี้ตั้งใจจะนอนตั้งแต่หัวค่ำเพราะอีกฝ่ายต้องตื่นตีสี่เพื่อติดตามหลวงปู่ไปบิณฑบาต

หลังเฝ้าฟีฟ่าอาบน้ำแล้วภพภูมิจึงอาบต่อ เดินขึ้นเรือนมาพร้อมกับเช็ดผมที่เปียกไปด้วย เห็นร่างเล็กกำลังปูที่นอนอยู่จึงเรียกให้ออกมาสวดมนต์และนั่งสมาธิก่อนนอน

"นายไม่มีชุดที่มันดีกว่านี้แล้วหรือไง!"

เขาละเกลียดไอ้กางเกงวิ่งตัวนี้ของไอ้ฟ่าจริง ๆ อีกฝ่ายก็ชอบใส่เสียเหลือเกิน

"ก็มันใส่สบายนี่ แต่พี่ภูมิไม่ต้องห่วงนะ คราวนี้ฟ่าใส่กางเกงในเรียบร้อยแล้ว" ฟีฟ่าว่าพลางถกกางเกงขึ้นให้ดู

"บอกว่าไม่ต้องถกไง!"

เหนื่อยใจที่จะพูดภพภูมิจึงเขี่ยเบาะนั่งให้ฟีฟ่า คนตัวเล็กนั่งขัดสมาธิและสวดมนต์ตามคนนำจึงจะท่องได้ พอนั่งสมาธิเท่านั้นแหละไม่ถึงห้านาทีก็เกิดง่วงขึ้นมา

"ละ..แล้วผมต้องนอนตรงไหนเหรอ?"

ที่นอนสามฟุตแคบจะตาย แค่ภพภูมิคนเดียวก็เต็มแล้ว

"ไปปิดไฟแล้วมานี่"

ฟีฟ่าเดินไปปิดไฟที่หน้าประตูและรีบวิ่งกลับไปยังที่นอน คราวนี้ไม่ถามว่าให้นอนตรงไหน เขากระโดดทิ้งตัวทับร่างสูงที่นอนเหยียดยาวอยู่บนฟูกทันที ดีนะที่อีกฝ่ายรับไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นมีคนจุกแน่

"เดินมาดี ๆ ไม่ได้หรือไง!"

"ก็มันมืด ฟ่ากลัวนี่นา"

"กลัวบ้าอะไร มานอนตรงนี้"

มือหนายกร่างฟีฟ่าข้ามกายแกร่งมานอนด้านในเพราะกลัวไอ้ตัวแสบจะกลิ้งหล่นลงไป อ้อมแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกอดคนตัวเล็กและดึงแผ่นหลังบางเข้ามาแนบชิด ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าไม่ถึงห้านาทีเปลือกตาของภพภูมิก็รู้สึกหนัก ความรู้สึกผ่อนคลายทำให้ร่างกายที่สะสมความเหนื่อยล้ามาแรมเดือนเกิดอยากพักขึ้นมาทันที

เขานอนหลับก่อนฟีฟ่าซะอีก ครั้นพออีกฝ่ายยุกยิกเพราะความอึดอัดก็จะถูกท่อนแขนแกร่งกอดแน่นขึ้นทำให้สะโพกกลมกลึงเบียดไปกับลำท่อนที่อยู่ภายใต้กางเกงวอร์มขายาว

"แอ๊ก!"

กลางดึกฟีฟ่าต้องสะดุ้งตื่นเพราะถูกท่อนขาแกร่งยกพาดเข้าที่กลางลำตัว ซ้ำยังถูกกดศีรษะจนใบหน้าจมหายไปในอกแกร่ง ดิ้นอยู่นานกว่าจะหลุดออกได้

"นึกว่าจะขาดอากาศตายซะแล้ว ผู้ชายอะไร นมใหญ่ฉิบหาย" ก็ไม่อยากจะเปรียบเทียบหรอกนะ ฟีฟ่าคิดว่านมแฟนสาวคนล่าสุดของเขายังใหญ่สู้ของภูมิไม่ได้เลย แม้สัมผัสจะต่างกันก็ตาม

ทั้งที่ภายในห้องมีเพียงพัดลมเก่า ๆ พัดส่ายไปมาพร้อมส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด แต่อากาศกลับเย็นยะเยือกจนฟีฟ่าขนลุก ตัวฟีฟ่าเองก็ไม่ได้พิศวาสไอ้คนนอนข้าง ๆ เท่าไรแต่เพราะร่างกายที่มีแต่กล้ามเนื้อมันทำให้อุ่น เขาจึงต้องนอนเบียดกายเข้าหา

ติ๊ด ๆ ๆ

เสียงมือถือที่ตั้งปลุกไว้ดังขึ้นตอนตีสี่ เปลือกตาสีอ่อนเปิดขึ้นช้า ๆ พลางเอื้อมมือไปหยิบเพื่อเอามาปิดเสียง จู่ ๆ ก็เกิดขยับตัวไม่ได้และรู้สึกหายใจไม่ออก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน อยู่ที่นี่มาเป็นเดือนนี่เป็นครั้งแรกที่โดนผีอำ

"หน็อย.." ไอ้ผีตัวไหนนะที่กล้ามาอำเขา ดูท่าจะไม่อยากไปผุดไปเกิดสินะ

มือหนาจับเงาดำที่ทับอยู่บนกายแกร่งและเหวี่ยงไปที่มุมห้อง เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องทำให้เขาต้องลุกขึ้นไปเปิดไฟเพื่อดูว่ามันคือผีตนไหน ยังไม่ทันได้สวดมนต์ขับไล่ทำไมมันถึงได้ร้องโหยหวนขนาดนี้ล่ะ

ทันทีที่ภายในห้องสว่างขึ้น ภพภูมิถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"ไอ้ฟ่า!"

"ฮือออ..พี่ภูมิเหวี่ยงฟ่าทำไมอะ ฟ่าเจ็บนะ.."

"ใครใช้ให้นายมานอนทับบนตัวฉันล่ะ ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ ฉันก็นึกว่าผีอำนะสิ!"

ร่างสูงปรี่เข้าไปอุ้มฟีฟ่ากลับมานอนบนฟูกตามเดิม คนโดนทุ่มน้ำตาไหลพราก กว่าจะครบสองเดือนไอ้ฟ่าคงไม่ครบสามสิบสองแล้วมั้ง