บทที่ 2

              ขณะเดียวกันในโลกแห่งความเป็นจริง  ร่างของมนสิชาและหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ถูกเข็นเข้ามาในโรงพยาบาลกิตติวินท์  วินมอเตอร์ไซค์มีเลือดเปรอะลำตัวและใบหน้า  ข้อศอกทำองศาบิดเบี้ยวอย่างคนแขนหัก  มีแผลแตกตามตัว  สัญญาณชีพของเขาหายไปจากหน้าจอ  พยาบาลจึงกระโดดขึ้นบนเตียงเพื่อปั๊มหัวใจให้ชายหนุ่ม 

              "สัญญาณชีพไม่มาเลยค่ะ"

              พยาบาลรายงานหมอเวรที่เดินกึ่งวิ่งเข้ามา

              "กระตุ้นหัวใจด้วยเครื่องช็อกไฟฟ้า"  หมอเวรเอ่ยเสียงเรียบ

              พยาบาลติดตั้งเครื่องช็อกไฟฟ้า  หมอหนุ่มมองเครื่องช็อกไฟฟ้า  ก่อนหันมาสั่งเสียงเฉียบขาด

              "กดปุ่มช็อก"

              หมอกดเครื่องช็อตไฟฟ้าลงไปบนหน้าอก  แล้วกด

หน้าอกต่อ  ทำซ้ำหลายครั้ง ร่างของวินมอเตอร์ไซด์สงบนิ่ง  ไม่ตอบสนองต่อการช่วยเหลือ

              "เวลาเสียชีวิต  สิบเอ็ดนาฬิกายี่สิบเอ็ดนาที"

              พยาบาลถือชาร์ตคอยจดตามหลัง  เสียงเขียนทำลายความเงียบในห้องฉุกเฉิน  หมอเวรถอนหายใจเดินไปยังเตียงของมนสิชาซึ่งอยู่ถัดไป  ตอนเกิดอุบัติเหตุมนสิชาโดนรถเก๋งสีดำกระแทกขาเข้าอย่างจัง  ที่ขาเธอจึงมีเผือกชั่วคราวใส่เอาไว้  นอกจากนี้ศีรษะกระแทกพื้น  แม้จะใส่หมวกกันน็อคแต่ก็เป็นหมวกราคาถูก  ไม่ได้ซับแรงกระแทกสักเท่าไหร่ 

              ทันใดนั้นก็มีบุคคลสำคัญเดินเข้ามาในห้องฉุกเฉิน  พยาบาลที่เดินอยู่รอบๆ ยกมือไหว้ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลที่เดินเข้ามา  หมอเวรรับรู้ได้ถึงการมาของเขา  แต่มุ่งความสนใจไปที่คนไข้ฉุกเฉินก่อน  ผู้อำนวยการเดินมาหยุดที่เตียงของมนสิชา

              "ผลเอ็กซเรย์บอกว่าเธอมีเลือดคั่งในสมอง  เตรียมผ่าตัดด่วนเลยครับ"  หมอเวรบอกพยาบาล  "ติดต่อญาติคนไข้ได้หรือยัง"

              "เรียบร้อยแล้วค่ะ"

              "สวัสดีครับท่านผอ."  หมอเวรทักทายเมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการเดินเข้ามา

              "คนไข้คนนี้เดี๋ยวผมดูแลเอง  คุณไปดูเคสอื่นเถอะ"  ผู้อำนวยการสั่งอย่างวางอำนาจ  เขาเป็นชายศีรษะล้าน  ตัวผอม  สูงชะลูดและสวมแว่นตากรอบหนาสีดำ  ใบหน้ามีรอยยิ้มใจดีเป็นมิตร  หมอเวรทำสีหน้าไม่พอใจนัก  เพราะถือเป็นการก้าวก่ายหน้าที่กัน

              "ผมดูแลเคสที่คนไข้มีปัญหาด้านสมองอยู่  กำลังทำวิจัยอยู่น่ะ  หวังว่าจะเข้าใจนะ"  เขาเอ่ยอย่างรู้ใจ

              "งั้นผมขอตัวครับ"

              ถึงจะขัดใจแต่หมอเวรก็ทำอะไรไม่ได้  นอกจากเดินลงส้นเท้าออกจากห้องไป

              "เข็นคนไข้ไปห้องผ่าตัดเลย" 

              ห้องผ่าเปิดแอร์เย็นเฉียบ  หลังวิสัญญีแพทย์วางยาสลบเรียบร้อย  ผู้อำนวยการก็ให้เหลือพยาบาลในห้องแค่สองคน  ซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่ของเขามาเนิ่นนาน  จะว่าไปต่อให้มีคนนอกก็ไม่มีผล  นอกจากเขาจะรั้งตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้แล้ว  เขายังเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่อีกด้วย  หากเขาไม่สั่งให้มีการเปิดปากเกี่ยวกับเรื่องนี้  ก็ไม่มีใครทำอะไรได้

              เครื่องมือผ่าตัดเรียงตัวอย่างสงบนิ่งบนถาด  สองพยาบาลสาวใหญ่ยืนอยู่ห่างๆ  ผู้อำนวยการยกมือขึ้นสองข้างเหนือร่างกายของมนสิชา  เขาร่ายคาถาเสียงสูงๆ ต่ำๆ เป็นภาษาที่ไม่มีใครพูดกันบนโลก  อุณหภูมิในห้องผ่าตัดร้อนขึ้นราวถูกไฟแผดเผา  แสงสีเหลืองทองส่องแสงออกมาจากผ่ามือของเขา

              นับจากนี้ไปมนสิชาจะไม่ตื่นจนกว่าเขาจะรู้วิธีทำให้เธอตื่นพร้อมๆ กับคนอื่น  แต่อย่างน้อยเธอก็จะไม่ตายอย่างแน่นอน