บทที่ 8

              เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น  ชูครีมจูงมือมนสิชาไปเข้าเรียน  ห้องเรียนเป็นห้องเรียนในอุดมคติ  มีนักเรียนสิบกว่าคนต่อครูคนเดียว  ครูที่นี่หน้าตาเหมือนเด็กมัธยม  สิ่งที่แยกพวกเขาได้คือชุดที่สวมเท่านั้น  ห้องเรียนประดับไปด้วยสายรุ้งแฟนซีและลูกโป่ง  ทุกคนหน้าตายิ้มแย้มไม่เหมือนกำลังมาเรียนหนังสือแต่มาเล่นสนุกกันมากกว่า

              "ครูดวงใจคะ  วันนี้มีนักเรียนใหม่มาเรียนกับพวกเราด้วยค่ะ"  ชูครีมดันหลังมนสิชาให้เดินไปข้างหน้า

              "มนสิชา  ภูริเดโชค่ะ"  เธอแนะนำตัว

              "ยินดีต้อนรับนะ  นั่งก่อนสิค่ะ  แล้วปุยฝ้ายหายไปไหนอีกแล้ว"  ดวงใจเอ่ย  เธอดูสนิทกับนักเรียนทุกคน

              "หลับไม่ฝันค่ะ"  ชูครีมตอบสั้นๆ  ดูง่วนกับการหาขอบางอย่างในกระเป๋านักเรียน

              "แต่ก็ช่างเถอะ  เพราะวันนี้เราไม่ได้จะเรียนในห้องเรียน

กัน"  มนสิชามองสายรุ้งประดับอย่างเสียดาย  เธอชอบสีสันของมันแท้ๆ  "เมื่อวานสวนดอกไม้ส่วนกลางและสวนดอกไม้ของโรงเรียนเราแห้งเหี่ยวไปหมดเลย  ครูก็เลยจะพาพวกเราไปจัดการสักหน่อย"

              นักเรียนในห้องปรบมือกัน  มนสิชาไม่คิดว่าพวกเขาจะตบมือเพราะดีใจที่ดอกไม้เหี่ยว  แต่ดีใจที่ไม่ต้องเรียนมากกว่า พวกเธอลงจากอาคารเรียนมาหน้าอาคารเรียน  แปลงดอกไม้ยืนตายทั้งต้นเหมือนดอกไม้ส่วนกลางไม่ผิดเพี้ยน  นักเรียนส่วนหนึ่งไปเอาอุปกรณ์มาจากโรงเก็บอุปกรณ์  ส่วนอีกส่วนหนึ่งก็ไปเอาต้นกล้ามาจากโรงเพาะชำ  มนสิชาไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี  ชูครีมดึงดอกไม้ออกจากสวนด้วยมือเพียงข้างเดียว  แล้วหยิบจอบมาขุดรากดอกไม้ออกจนหมด  ทั้งเธอทำเพียงคนเดียวและทำอย่างว่องไว

              "สเลฟจงออกมา"

              ประตูมิติเปิดออกพร้อมมังกรน้ำเงินตัวโต  มันร้องคำรามอยู่เหนือหัวเหล่านักเรียน

              "บลูฮาร์ทช่วยขุดหน่อยสิ"  เธอสั่งมัน  มังกรตัวเขื่องจึงใช้หางแข็งแรงเจาะพื้นเป็นรูขนาดพอเหมาะทีละรูๆจนหมดทั้งแปลง  นักเรียนแปลงอื่นมองเธอทำงานอย่างอิจฉา  มนสิชารู้สึกว่าเธอจะยอมแพ้ไม่ได้  เธออยากมีคุณค่าต่อโรงเรียนแห่งนี้เช่นเดียวกับที่  ชูครีมมีคุณค่า  เธอจึงถอนดอกไม้ในแปลงตนเองบ้าง  ถึงจะไม่เบาหวิวเท่าชูครีม  แต่ก็ทำได้อย่างรวดเร็ว

              "สเลฟจงออกมาๆ"

              เสียงนักเรียนชายและหญิงร้องขึ้น  ประตูมิติส่งแมวขาวหน้าตาน่าเอ็นดูออกมา  อีกคนหนึ่งมีสเลฟเป็นนกแก้ว  และอีกคนเป็นหมูแคระ  พวกเจ้าของใช้เวลากับสเลฟของตัวเอง  มนสิชามองเห็นควันสีดำที่คลุมร่างของสเลฟอีกครั้ง  เธอสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านแล้วทำงานอย่างขะมักเขม้น  ครูดวงใจเดินมาดูแปลงดอกไม้ของมนสิชา

              "ว่าไงเด็กใหม่  เริ่มชินกับที่นี่หรือยัง"

              "ก็ดีขึ้นบ้างค่ะ"  มนสิชาตอบกลางๆ  เธอนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนตกลงใจถาม  "ครูดวงใจคะ"

              "ว่าไงจ๊ะ"

              "ควันหรือออร่าสีดำที่คลุมสเลฟอยู่คืออะไรเหรอคะ"

              "ช่างสังเกตดีนี่"  ครูดวงใจชม  "มันเกิดจากพลังของแต่ละคนจ้ะ  ครูเดาว่าโรงเรียนแห่งนี้สร้างขึ้นมาจากพลังงานบางอย่างที่ดึงเอาความเชื่อมโยงจากตัวพวกเราทุกคนไว้ด้วยกัน  แล้วพลังบางอย่างที่เกิดจากตัวเรานอกจากจะสร้างสเลฟที่รูปร่างไม่เหมือนกันแล้ว  พลังงานที่ดึงออกมานั้นได้สร้างออร่าสีดำนั้นออกมาด้วย  แต่พลังงานที่เราใช้นั้นมาจากส่วนไหนของเรา  ครูก็ไม่รู้เหมือนกันนะ"

              มนสิชางงและจับใจความได้ไม่กี่อย่าง  เธอเงียบไปเพราะมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องที่ครูดวงใจพูด  จึงไม่ได้เอ่ยอะไรมาอีก

              "ตั้งใจทำงานเข้าล่ะ  ดูจากการทำงานแล้ว  เธอมีพลังในระดับปานกลางนะ"

              "ครับผม"  มนสิชาตะเบ๊ะ

              "สาวๆ"  ปุยฝ้ายทักชูครีมและมนสิชา  ก่อนทิ้งตัวลงนั่ง

บนพื้นหญ้าใกล้ๆ  "ทำสวนอีกแล้วเหรอ"

              "ใช่  คุณปุยฝ้ายพอจะดูออกไหมคะ  ว่าทำไมดอกไม้เป็นแบบนี้"  ชูครีมถามเพื่อนสาว

              ปุยฝ้ายเงียบไปพักหนึ่งแล้วเดินไปสำรวจดอกไม้ที่ยังอยู่ในแปลง  ใช้มือแหวกดอกไม้ไปมาก่อนตอบคำถาม

              "ดอกกับใบเหี่ยวแล้วก็หงิก ส่วนต้นยังมีที่เขียวๆ อยู่บ้าง  น่าจะเป็นเหตุผลเดียวกับที่ฝนตก  ดอกไม้ก็คงเป็นโรคได้เหมือนกัน" 

              ทุกคนพยักหน้าอย่างช้าๆ  แปลกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง  แต่ไม่มีใครรู้เบาะแสอะไรเลย

              พวกเธอทำงานอยู่เกือบสองชั่วโมงจึงเสร็จ  ชูครีมเดินไปบอกครูดวงใจแบบที่ได้ยินมาจากปุยฝ้าย  ก่อนกลับมาช่วยปุยฝ้ายที่ลงดอกไม้จนเกือบเสร็จแล้ว  พวกเธอรู้สึกร้อนและเหนื่อยกันมาก  มนสิชาเอามือเช็ดเหงื่อด้วยความเคยชิน  แต่ไม่มีเหงื่อออก  เธอดมเสื้อตัวเอง  ไม่มีกลิ่นตัวเช่นกัน

              "เก็บของแล้วไปอาบน้ำกันเถอะ"  ปุยฝ้ายชวน

              "สมจริงอีกแล้ว"  มนสิชาพึมพำ

              "ความจริงไม่ต้องอาบก็ได้นะ แต่ถ้าอาบแล้วจะรู้สึกดีมาก"  ปุยฝ้ายบอก

              "ตั้งแต่มาที่นี่ได้สองวัน  นี่ก็เพิ่งได้อาบน้ำครั้งแรกนี่แหละ  แล้วเราจะไปอาบที่ไหนกัน"  มนสิชาถาม

              "ที่โรงเรียนมีห้องอาบน้ำด้วยนะ  เราไปเอาชุดนักเรียนจากห้องสวัสดิการแล้วอาบน้ำกัน"  ปุยฝ้ายบอกด้วยเสียงร่าเริง  เธอวิ่งนำไปห้องสวัสดิการ  ดึงชุดนักเรียนออกมาแล้วโยนให้ทั้งสองคน  จากนั้นก็วิ่งขึ้นไปบนชั้นห้าซึ่งมีห้องอาบน้ำรวมอยู่

              มนสิชาเดินมาดูห้องอาบรวมที่ว่า  มีอ่างน้ำที่ทำมาจาก  ปูนซีเมนส์ก่อตัวสูงขึ้นมาจากพื้นในรูปทรงสี่เหลี่ยม  ขันน้ำวางไว้รอบๆอ่าง  มนสิชาไม่มีแม้แต่ผ้าขนหนู  เธอตรองว่าจะทำอย่างไรดี  จึงยักไหล่แล้ววางเสื้อผ้าไว้บนชั้นวางของใกล้ๆ  ปุยฝ้ายเดินออกไปจากห้อง  ส่วนชูครีมยังเดินมาไม่ถึงเพราะดูอะไรอยู่ข้างนอกห้องอาบน้ำ หญิงสาวจึงกลั้นใจถอดเสื้อผ้าทั้งหมดแล้วตักน้ำราดตัวเอง

              "บรึ๋ย  หนาวจัง"  เธอบ่นแต่ก็รีบอาบน้ำ  ความเย็นของน้ำแทรกซึมเข้าสู่ผิวกายเธอ

              "เฮ้ย  ใจร้อนจริง"  ปุยฝ้ายเดินเข้ามาพร้อมผ้าถุงในมือ  ส่ายหน้ามองมนสิชาเปลือยเปล่า

              "ใจกล้ามากด้วยค่ะ"  ชูครีมหัวเราะ  แอบสำรวจหุ่น      มนสิชา  "แหมๆ ชูครีมสังเกตมานานแล้ว  คุณมนนี่เซ็กซี่จริงๆ เลยนะคะ"

              "ถ้ามีผ้าถุงก็รีบๆบอกกันบ้างเซ่"  มนสิชาหน้าร้อนผ่าว  เดินไปหยิบผ้าถุงจากปุยฝ้ายมาใส่

              "ฉันให้เต็มสิบเลย"  ปุยฝ้ายรีบบอก

              "หุ่นเหรอคะ"  ชูครีมถาม

              "ความใจกล้า"  ปุยฝ้ายตอบ

              ปุยฝ้ายและชูครีมระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

              "ยัยปุยฝ้าย!"  มนสิชาสาดน้ำใส่ปุยฝ้าย  ปุยฝ้ายสาดน้ำกลับ  แต่กลับโดนชูครีมแทน  เธอวิ่งไปเปลี่ยนชุดแล้วมาร่วมวงสงครามน้ำ

              พวกเธอเล่นกันจนพอใจ  แล้วจึงเดินไปสวมเสื้อผ้า

              "คุณครูดวงใจฝากบอกว่า  ตอนบ่ายนี้ให้คุณมนไปหาที่สนามฟุตบอลโรงเรียนด้วยนะคะ  คุณครูจะสอนให้เรียกสเลฟค่ะ  แล้วก็เปลี่ยนกระโปรงเป็นกางเกงด้วยค่ะ"

              ตอนบ่ายมนสิชาไปรอก่อนเวลาเล็กน้อย  ไม่มีใครเดินผ่านสนามฟุตบอลเพราะเป็นเวลาเรียน  ครูดวงใจเดินมาหา        มนสิชาที่ยืนรอกลางสนาม 

              "ขอโทษที่มาช้านะ  พอดีมีประชุมอาจารย์"   ครูดวงใจออกตัว

              "ไม่เป็นไรค่ะ"  มนสิชาบอก  "ที่นี่มีโรงเรียนแล้ว  ถ้ามีวิชาเกี่ยวกับสเลฟก็คงดีนะคะ"

              "ใครบอกว่าไม่มีจ๊ะ  มีสิ  เพียงแต่เพื่อให้เธอเรียนตาม

เพื่อนๆทัน  ครูก็เลยมาสอนแยกต่างหาก"

              "ขอบคุณมากค่ะ"  มนสิชายกมือไหว้คนเด็กกว่า  เธอตะขิดตะควงใจเล็กน้อย  แต่พอนึกว่าครูคนนี้เสียเวลาพักมาช่วยสอนเธอ  ก็รู้สึกขอบคุณไม่น้อยแล้ว

              "เริ่มเลยดีกว่า  ความจริงแล้ววิธีการเรียกสเลฟไม่ได้ยากอะไรเลย  แค่เธอสื่อใจถึงมันแล้วพูดว่าสเลฟจงออกมา  แค่นี้ก็ออกมาแล้วนะ"  ครูดวงใจอธิบาย  "ไหนลองดูซิ"

              "สเลฟจงออกมา"

              มนสิชาเรียกด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง  แต่ประตูมิติแค่ปรากฎเป็นรอยเส้นบางๆ  ไม่มีตัวอะไรออกมา

              "เธอต้องทำใจให้นิ่ง  ใช้ใจที่นิ่งตามหาพลังที่ซ่อนอยู่ในใจเธอ  จากนั้นก็เรียกมันออกมา"

              หญิงสาวทำตามที่อาจารย์บอก  เธอสงบใจแล้วก็พบว่ามีสายใยบางๆที่เชื่อมเธอไว้กับอะไรบางอย่าง  แล้วเธอก็เอ่ยด้วยเสียงดังลั่น

              "สเลฟจงออกมา"

              ประตูมิติเปิดกว้าง  แล้วม้าตัวโตก็ออกมา  มันร้องเสียงดังแล้วกระโดดไปมาด้วยอาการไม่พอใจ  มนสิชาเข้าไปลูบหัวม้าของเธอ  แต่ครูดวงใจดึงตัวเธอไว้

              "ดูลาดเลาอีกนิดดีกว่านะ  ดูมันยังไม่คุ้นกับเธอเลย"

              มนสิชายิ้มให้ม้า  เธอนึกถึงสายใยที่เชื่อมเธอกับม้าไว้ด้วยกัน  ส่งความปรารถนาดีให้ม้า  มันดูสงบลงอย่างประหลาด  แล้วม้าพยศก็ยอมให้เธอลูบหัวได้

              "เขาตั้งชื่อให้สเลฟกันด้วยใช่ไหมคะ"  มนสิชาถามดวงใจ

              "ใช่จ้ะ  ก็ดีนะ  จะได้สนิทกันมากขึ้น"

หญิงสาวนิ่งคิด  เธอสังเกตรายละเอียดของม้า  ม้าของเธอเป็นสีดำ  กล้ามเนื้อตรงแผงคอดูสวยงาม  ดูสง่าองอาจ  ท่าทางดุเอาเรื่องเหมือนม้าศึก 

              "ฟ้าลั่น  ฉันขอตั้งชื่อแกว่าฟ้าลั่นนะ"  มนสิชาเอ่ยกับมัน  เหมือนจะฟังรู้เรื่อง  เจ้าฟ้าลั่นขานรับชื่อของมัน  ชูสองขาหน้าขึ้นแล้วเอาตัวเข้ามาสีเจ้านายอย่างเอาใจ  หญิงสาวตีความท่าทางนั้นด้วยการถาม  "อะไร  อยากให้ฉันขึ้นขี่เหรอ"

              ฟ้าลั่นก้มหัวลงเป็นการยอมรับ  นายหญิงจับคอม้าไว้ให้แน่นแล้วยกตัวขึ้นขี่ม้า  ฟ้าลั่นร้องเบาๆ  แล้วเดินเยาะๆรอบสนามฟุตบอล  เสียงออดเปลี่ยนวิชาดังขึ้น  มันตกใจจึงวิ่งเตลิดไปข้างหน้า  มนสิชากอดคอม้าแน่นไม่กล้ามองไปข้างหน้า 

              ฟ้าลั่นเร่งความเร็ว  แถมยังสะบัดตัวเพื่อให้มนสิชาตกจากหลัง  เธอกอดคอม้าแน่น  แขนหญิงสาวเกร็งจนเริ่มอ่อนแรง  หากฟ้าลั่นยังไม่หยุดวิ่ง  เธอคงตกในไม่ช้า

              "สั่งให้ม้าหยุดซิมนสิชา"  ครูดวงใจตะโกนบอก

              "ไม่ไหวหรอก"  มนสิชาพูดเสียงเบาจนมีแต่เธอได้ยิน  เธอไม่มั่นใจว่าจะหยุดมันได้

              "เธอเป็นเจ้านายมันนะมนสิชา"  ครูดวงใจตะโกนเตือนสติมาจากที่ไกลๆ  "เธอต้องควบคุมมัน"

              "ฟ้าลั่น  หยุด!"  มนสิชาเอ่ยอย่างวางอำนาจ 

              เจ้าม้าพยศร้องเสียงดัง  ลดความเร็วลง  จนกลายเป็นเดิน  มนสิชาบังคับให้มันเดินกลับมาหาครูดวงใจ  ก่อนกระโดดลงมา

              "ทำได้ดีมาก"  ครูดวงใจจับมือเธออย่างชื่นชม  "ครูคิดว่าเธอน่าจะเป็นอัศวินกองหนุนได้  ถ้ามีอัศวินบาดเจ็บจนสู้ไม่ไหว  เราจะเรียกเธอไปสู้แทน"