บทที่ 13

              ผ้าม่านถูกเปิดกว้าง  ทำให้แสงสว่างสาดเข้ามาได้เต็มที่โดยไม่ต้องอาศัยหลอดไฟ  เทพทัตนั่งรอสามสาวอย่างสบายใจ  เขายกน้ำมะตูมขึ้นดื่ม  และพบว่ารสของมันหวานอมขม  เขาเป็นพวกพลังไม่เข้มแข็งเช่นกัน  แต่อยู่ในจุดที่ไม่ต้องออกแรงเอง  จึงไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนใจ

              ปุยฝ้ายเปิดประตูผัวะเข้ามาโดยไม่เคาะ  เทพทัตตกใจจนสำลักน้ำมะตูม  ไอจนหน้าแดงแล้วกลับมาวางมาดนิ่งตามปกติ    ชูครีมมองสำรวจหัวหน้านักเรียนแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร  เธอเองก็เกรงใจเขาเช่นกัน

              "เคาะประตูก่อนสิ  ปุยฝ้าย"  มนสิชาเป็นคนตำหนิเธอ

              "แหะๆ  ขอโทษทีค่ะ  หวังว่าคุณเทพทัตจะไม่เป็นอะไรนะคะ"  ปุยฝ้ายยิ้มฝืดฝืน  หน้าตาเกร็งไปหมด

              "ไม่เป็นไรครับ  เชิญเด็กๆ  เอ๊ย  พวกคุณนั่งกันก่อนเลย"  เทพทัตผายมือให้นั่ง 

              ไม่มีใครเอ่ยอะไรเป็นเวลานาน  ดูเหมือนเทพทัตจะมีเรื่องบางอย่างในใจ  ทำให้เขาไม่พูดอะไรเลย 

              "คุณเทพทัตค่ะ  มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"  มนสิชาตัดสินใจถาม

              "ครับ  ขอโทษที  ผมมีเรื่องอะไรต้องคิดเยอะ  ปัญหาไม่ใช่น้อยๆเลย"  เขาทำท่าเหมือนอยากระบาย  แต่ก็ห้ามตัวเองไว้  "ผมคิดว่าเบาะแสที่ขอผ่านการประชุมไปคงจะได้อะไรไม่มากนัก  ผมอยากได้แขนขาไปทำงานสืบว่าโรงเรียนทิศไหนที่เป็นคนส่งนกเหยี่ยวมาหาเรา" 

              "และคนที่เหมาะที่สุดที่จะไปสืบก็คือพวกเราทั้งสามคน"  ปุยฝ้ายเป็นคนเอ่ยจนจบ

              บรรยากาศเริ่มอึดอัด  เมื่อเทพทัตเสนองานใหญ่ให้พวกเธอ  ไม่มีใครคิดว่าจะทำเรื่องที่สำคัญขนาดนั้น

              "ผมไม่คิดจะให้พวกคุณทำงานนี่ฟรีๆ  แน่นอนครับ  ผมจะให้สิ่งที่คุณขอ  บ้าน  ไม่สิ  คฤหาสน์  ตำแหน่ง  หรืออำนาจที่พวกคุณอยากได้"

              ปุยฝ้าย  ชูครีม  และมนสิชามองหน้ากัน  พวกเธอใช้เวลาสุมหัวเพื่อคุยกัน  จากนั้นหันมาให้คำตอบแก่เทพทัต

              "เราอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับผู้สร้างและเรื่องเกี่ยวกับคนที่ตื่นขึ้นจากฝันค่ะ  ถ้าคุณเทพทัตสัญญาว่าจะให้ข้อมูลกับพวกเรา     เราก็สัญญาว่าจะหาหลักฐานมาให้ได้"  ปุยฝ้ายบอก  เทพทัตแปลกใจกับคำขอนั้น

              "คุณไม่ได้ขอให้เจอชีวิตที่ดีกว่าปัจจุบัน  แต่ขอออกจากเมืองนิทราสินะครับ"  เทพทัตประสานมือ  พิงพนักเก้าอี้อย่างชั่งใจ  "ตกลงครับ  ผมจะให้ตามที่ขอ  คำพูดของผมจะเป็นคำรับประกันชั้นหนึ่งสำหรับพวกคุณในอนาคต"

              ทั้งสามคนเดินออกจากห้องประชุมอย่างเหม่อลอย   พวกเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องมาลงเอยที่เกมการเมือง  แต่มันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้สามารถออกจากฝันได้  พวกเธอไม่มีทางเลือก 

              โรงเรียนแรกที่พวกเธอไปคือโรงเรียนทิศใต้  ทางเดินไปโรงเรียนทิศใต้นั้นไม่ได้ต่างกับทิศเหนือมากนัก  มีต้นไม้  มีเนินเขา  และแทบไม่มีคนเดินผ่าน  แต่เมื่อเดินเข้ามาเรื่อยๆ ก็เริ่มเห็นคน  ถ้าจะพูดให้ถูกคือนักเรียนที่นี่หน้าตาดูจริงจัง  ส่วนใหญ่กำลังอ่านหนังสือ  ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถไหนก็ตาม

              "โรงเรียนทิศเหนือน่ะเหมาะกับพวกเราที่สุดแล้วค่ะ"  ชูครีมพูด "เรียนกลางๆ ทำกิจกรรมกลางๆ  แล้วก็ให้อิสระกับ   การใช้ชีวิต"

              มีเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือหน้าเครียดอยู่ที่ม้านั่ง  มนสิชาเดินเข้าไปอย่างเกรงใจ  เสียงเดินไม่ทำให้เธอละสายตาออกมาจากหนังสือได้เลย

              "ขอโทษนะคะ  เราอยากย้ายมาเรียนที่นี่น่ะค่ะ  ไม่ทราบว่าต้องทำยังไงบ้าง"  มนสิชาถาม  นักเรียนหญิงขมวดคิ้วแล้วเงยหน้าขึ้นมา  บอกได้เลยว่าเธอไม่สบอารมณ์เอามากๆ

              "ตามหาอาจารย์ดูนะคะ"  เธอตอบแค่นั้นแล้วก้มหน้าต่อ มนสิชากำลังจะต่อว่าเธอที่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย  แต่ชูครีมจับแขนเธอไว้แล้วส่ายหน้าจนหัวแทบหลุด  มนสิชาจึงยอมถอยออกมาโดยดี

              เดินต่อมาอีกห้านาทีพวกเธอก็เห็นป้ายโรงเรียนทิศใต้ขนาดใหญ่  ตึกเรียนใหญ่กว่าทิศเหนือสองเท่า  แต่สนามฟุตบอลนั้นเล็กกว่ามาก  มีโรงยิมที่ดูไม่แข็งแรงอีกหนึ่งหลัง  ข้างนอกเขตโรงเรียนเป็นเมืองที่มีแต่ตึกสูงใหญ่ซึ่งเป็นหอพัก  ไม่มีบ้านหรือร้านค้าให้เห็นเหมือนโรงเรียนทิศเหนือ  พวกเธอเข้าไปในโรงเรียนเวลาเช้าตรู่จึงยังไม่ค่อยเจอใครมากนัก  ตรงชั้นหนึ่งมีป้ายแขวนว่าห้องพักครู  พวกเธอจึงเดินเข้าไป  มนสิชารู้สึกว่าครูทั้งห้องหันมามองด้วยแววตาเย็นชา  เธอส่ายหัวเพื่อไล่อคติออกไป  คนเจอกันครั้งแรกจะให้ไปมีความรู้สึกรักใคร่ก็คงแปลกไปสักหน่อย

              "มีธุระอะไรครับนักเรียน"  เด็กหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีเขียวอ่อนถามขึ้น

              "พวกเราอยากย้ายมาเรียนที่นี่คะ  เราได้ยินมาว่าทิศใต้เป็นที่ที่รับเด็กเรียนอย่างพวกเรา  เราไปอยู่ทิศเหนือมาตั้งนาน  รู้สึกอึดอัดมากเลยค่ะ"  ปุยฝ้ายเป็นคนกุเรื่องขึ้น  มนสิชาเลิกคิ้วสูงเพราะสงสัยว่าต้องโกหกด้วยหรือ

              "ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่รีบบอก"  ครูหนุ่มทำหน้าภูมิใจ  "ตั้งแต่ผมสอนหนังสือมา  นักเรียนโรงเรียนนี้แหละเป็นที่แรกที่ทำให้ผมไม่ผิดหวัง  มาๆๆ  คุณมาทำแบบทดสอบแยกห้องก่อน  แล้วเราจะได้เริ่มเรียนกัน"

              "อะ..เดี๋ยวก่อนค่ะ"  ชูครีมยกมือขึ้นห้าม  ครูหนุ่มทำหน้าสงสัย  "หนูเป็นอัศวินชั้นหนึ่ง  ส่วนเพื่อนคนนี้เป็นอัศวินชั้นสอง  ไม่ทราบว่ามีห้องเรียนแยกพิเศษสำหรับอัศวินด้วยหรือเปล่าคะ"

              "อ้าว  แบบนี้ก็ทิ้งกันน่ะสิ"  ปุยฝ้ายเอ่ยโดยไม่ขยับปาก  ชูครีมยิ้มแห้งๆส่งไปให้

              "มีสิ  ห้องเอสนะ  อยู่ชั้นสามเข้าไปแนะนำตัวได้เลย"   ครูหนุ่มตอบอย่างเย็นชา  ก่อนหันมาทางปุยฝ้าย  "ส่วนเธอเป็นเด็กเรียนใช่ไหม  เดี๋ยวเราจะมาวัดกันว่าอันดับต้นๆของทิศเหนือจะเป็นอันดับเท่าไหร่ในทิศใต้  ตามอาจารย์มาเลย"

              ปุยฝ้ายถูกลากออกไปโดยไม่เต็มใจ  ทั้งสองคนจึงต้องเดินไปชั้นสามตามคำแนะนำ  เสียงออดเข้าเรียนดังพอดี  พวกเขาจึงยืนอยู่หน้าห้องในขณะที่คนอื่นนั่งประจำที่หมดแล้ว

              "มีอะไรคะนักเรียน"  อาจารย์สาวถาม  เธอทาปากแดงและสวมสูทรัดรูป  นักเรียนชายมองตามเธอตาไม่กระพริบ

              "พวกเราเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่น่ะคะ  แล้วเราก็เคยเป็นอัศวินด้วย  ครูท่านหนึ่งก็แนะนำให้มาห้องนี้"

              "ครูคนไหนคะ"  เธอหงุดหงิดเมื่อมีคนไม่ทำตามกระบวนการ  สองสาวมองหน้ากันเพราะไม่ได้ถามชื่อ  "ปกติแล้วเราต้องทดสอบสมรรถภาพก่อนถึงจะให้มาเรียนห้องนี้ได้"

              "ถ้าอย่างนั้นวัดตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ"  มนสิชาเอ่ย  ไม่พอใจคนในทิศนี้มากขึ้นเรื่อยๆ  ชูครีมจับแขนมนสิชา  ไม่อยากให้เธอแสดงความก้าวร้าวออกมา

              "งั้นเรียกสเลฟออกมาก็แล้วกัน  แค่นั้นคงทำให้เราแยกแยะได้เยอะเลย"  ครูปากแดงเอ่ย

              "สเลฟจงออกมา"  มนสิชาเรียกฟ้าลั่นออกมา  ตอนนี้มันมีปีกออกมาด้วย  จึงบินอยู่กลางอากาศ  ทั้งห้องประทับใจสเลฟของเธอ  ตบมือชื่นชมกันใหญ่ 

              "ประมาณอัศวินชั้นสอง  เธอเรียนห้องนี้ได้"  ครูสาวเอ่ย

              ทั้งห้องหันมามองชูครีมที่ทำสีหน้ากังวล  เด็กสาวไม่ยอมเรียกสเลฟออกมาสักที

              "เธอเรียกสเลฟไม่เป็นเหรอคะ  ถ้าอย่างนั้นเริ่มจากเรียนห้องธรรมดาก่อนไหม"  ครูสาวถามน้ำเสียงเย้ยหยัน

              "ทำอะไรอยู่  ชูครีม  เรียกบลูฮาร์ทออกมาสิ"  มนสิชาเร่ง

              "ห้องเรียนเล็กเกินไปน่ะค่ะ  หนูเกรงว่า..."  ชูครีมอึดอัด

              ทั้งห้องหัวเราะ  คิดว่าคำพูดนั้นไร้สาระ

              "เอาเถอะๆ  ต่อให้เธอทำโต๊ะหรือเก้าอี้พัง  ครูก็จะไม่โกรธนะ  เรียกออกมาเถอะ"

              "สเลฟจงออกมา"  ชูครีมร้อง 

              บลูฮาร์ทที่ใหญ่กว่าคนห้าเท่าออกมา  มันทับโต๊ะจนพังไปสองตัว  และลมหายใจที่มีไฟก็ทำให้นักเรียนที่อยู่ใกล้ผมไหม้เกรียมไปด้วย  ครูปากแดงทำท่าตกใจ  เธอไม่เคยเห็นสเลฟใครที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน

              "ขะ..ขอบคุณที่แสดงให้เราดู  กะ..เก็บสเลฟของเธอก่อน"

              "สเลฟจงกลับไป" 

              ทั้งห้องมองชูครีมด้วยแววตาทึ่ง  พวกเขาอยากเป็นเพื่อนกับเธอแทบจะในทันที  ต่างก็แสดงที่นั่งว่างๆข้างตัวเองให้เธอเห็น  เพื่อให้เธอมานั่งด้วยกัน 

              "เอ่อ  อัศวินชั้นหนึ่ง  เธอไปนั่งกับใบเฟิร์น  ส่วนอัศวินชั้นสอง  เธอไปนั่งกับดาวเหนือแล้วกัน" 

              ใบเฟิร์นเป็นอัศวินชั้นหนึ่งที่ท่าทางไม่มั่นใจเหมือนชูครีม  หน้าตกกระและสวมแว่นตา  เธอยิ้มให้ชูครีมอย่างเป็นมิตร  ส่วนดาวเหนือเป็นเด็กหนุ่มร่างผอม  เขาหลับฟุบบนโต๊ะเมื่อเห็นว่าครูสาวไม่ได้จ้องมาที่เขา  หายใจยาวอย่างสม่ำเสมอ  มนสิชารอให้เขาตื่นไม่ไหว  จึงทำลายความเงียบขึ้น

              "ช่วยแนะนำฉันด้วยนะ  ดาวเหนือ" 

              "อืม"  เขาตอบโดยไม่เงยหน้า

              "สเลฟของนายเป็นตัวอะไรเหรอ"  มนสิชาพยายามสร้างมิตร  แต่เขาไม่สนใจ  มนสิชาทนไม่ไหวจึงทุบโต๊ะ  "นายน่ะ  ตั้งใจเรียนบ้างหรือเปล่า  นอนกลางวันแบบนี้มันเสียมารยาทต่อครูนะ"

              ดาวเหนือเงยหน้าขึ้น  มองมนสิชาอย่างประเมิน  เธอไม่หลบสายตาเขา  เด็กหนุ่มจึงถอนหายใจแล้วยอมจดสิ่งที่ครูสอนลงสมุด