บทที่ 7

              ปริญถือช่อดอกไม้เดินเข้ามาในห้องพิเศษ  เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่  กล้ามเนื้อแน่นเพราะเข้าฟิตเนส  จมูกเป็นสันเหมือนรูปปั้น  ดวงตามีแววลึกซึ้งอย่างคนฉลาด  เขาเดินมายังแผนกห้องพิเศษเพื่อตามหามนสิชา  พยาบาลสาวๆ แอบร้องกรี๊ดเมื่อเขาเดินตรงมา  หัวหน้าพยาบาลมองดูเด็กในปกครองของตัวเองออกอาการคลั่งหนุ่มหล่อจึงอดไม่ได้ที่จะปราม

              "นี่ๆ มากไปแล้วนะ"  พวกเธอแตกฮือกันไปทำหน้าที่ของตน  หัวหน้าพยาบาลส่งรอยยิ้มตามมารยาทให้ปริญ  "ติดต่อสอบถามหรือคะ"

              "ครับ  ผมกำลังตามหาห้องของมนสิชา  ภูริเดโชครับ"

              "สักครู่นะคะ"  เธอเคาะนิ้วลงบนแป้นพิมพ์  เครือข่ายห้องผู้ป่วยทั่วทั้งโรงพยาบาลประมวลผลหาชื่อนี้  ชั่วครู่รายชื่อก็ปรากฎออกมา  "ชั้นเก้า  ห้องเก้าศูนย์สามค่ะ" 

              "ขอบคุณมากครับ" 

              เขาเดินจากไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าทั้งแผนกปั่นป่วนหัวใจขนาดไหน  แม้แต่หัวหน้าพยาบาลมาดมืออาชีพเมื่อสักครู่ก็หวั่นไหวกับความหล่อเขาเช่นกัน

              "ห้องเจ้าหญิงนิทรานี่คะ"  พยาบาลสาวคนหนึ่งใจกล้าออกความเห็น

              "เพิ่งเข้าโรงพยาบาลได้สองวันเอง  เดี๋ยวก็ฟื้น"  หัวหน้าพยาบาลตอบในแง่บวก

              "แต่เขาว่ากันว่าถ้าผ่านมือผอ.เป็นต้องหลับยาวทุกที"    เธอเอ่ยอย่างปากเบา  "งานวิจัยที่ว่านั้นทำมาสองปีก็ยังไม่เสร็จสักที  มันอะไรกันแน่นะ"

              "นี่ๆ ปากแบบนี้เนี่ยนะ  เดี๋ยวฉันส่งไปทำเวรกะดึกสักสองปีเอาไหม"

              "อุ้ย  ขอโทษค่ะหัวหน้า"

              ปริญเคาะประตูห้องก่อนเปิดเข้าไป  แอร์เย็นปะทะหน้าเขาเข้าพอดี  ร่างของมนสิชานอนนิ่งบนเตียง  มีแต่หน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลง  เขาจับมือเธอเธอสำรวจ  เห็นรอยฟกช้ำตรงต้นแขน  ขายังเข้าเฝือก  ส่วนจมูกก็ยังใช้เครื่องช่วยหายใจ

              "พี่คิดถึงมนจัง"  เขาเอ่ยออกมาเสียงเบา  ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง  "ยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม"

              ภาพความทรงจำของปริญที่มีต่อแฟนสาวปรากฎขึ้นในใจเขา 

              ห้าปีก่อนมนสิชากำลังเรียนคณะบริหารธุรกิจในปีสุดท้าย  เธอเดินผ่านซอยเล็กๆแห่งหนึ่งทุกวัน  ส่วนใหญ่คนในซอยจะเปิดร้านขายอาหาร  ซอยแห่งนี้จึงคึกคักตลอด  แต่ในช่วงสงกรานต์นั้นร้านปิดกันหมด  และชาวบ้านก็ออกไปเล่นน้ำตามสถานที่ต่างๆ รวมทั้งกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดกัน  มนสิชาซื้ออาหารตามสั่งกลับมาฝากคนที่บ้าน  จึงใช้ซอยลัดอีกเช่นเคย

              คนในซอยมีเพียงเด็กชายและเด็กหญิงวัยสิบขวบสองคนกำลังเล่นกัน

              "เดี๋ยวพี่จะเตะบอลไปหานะ  แล้วกาญจน์ก็เตะกลับมา  โอเคไหม"  พี่ชายเป็นคนสั่งน้องสาว

              "ค่ะ"  เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

              เด็กชายเตะบอลมาเข้าเท้าเด็กหญิงพอดี  แต่เด็กหญิงใช้เท้าหยุดบอลพลาด  บอลจึงเด้งออกไปด้านข้าง  เธอพยายามเตะกลับไปแต่ก็วืด  สะดุดลูกบอลล้มลงเสียเอง 

              "ไม่ได้เรื่องเลย  เอาใหม่ๆ"  เด็กชายเก็บบอลกลับมา  แล้วเตะส่งไปให้อีก  เด็กหญิงรับพลาดอีกเช่นเคย  แต่คราวนี้เธอส่งบอลกลับไปได้  ลูกบอลกลับเบี้ยวออกข้างไปไกล

              เด็กชายอารมณ์เสียขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าเขาจะส่งบอลไปกี่ครั้ง  น้องสาวก็ไม่พัฒนาขึ้นเลย  มนสิชายืนดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น        เธอคิดว่าเด็กเล่นกันคงไม่มีอะไร  เด็กชายอารมณ์ปะทุเมื่อเธอรับบอลง่ายๆ พลาดอีกครั้ง  เขาเข้าไปผลักอกน้องสาวจนล้มลง  แล้วปาลูกฟุตบอลใส่หน้าเธอ

              "ไม่ได้เรื่อง  ผู้หญิงมันก็ห่วยเหมือนกันหมด"

              น้องสาวร้องไห้เสียงดัง 

              "นี่  ทำอะไรน่ะ"  มนสิชาเดินเข้าไปปรามเด็ก  พี่ชายผละออกจากน้องสาว  "รังแกน้องทำไม  ไปตามพ่อแม่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

              มนสิชาหันหลังให้เด็กชาย  ก้มลงสำรวจใบหน้าที่ถูกลูกฟุตบอลปาใส่  จมูกเธอเป็นรอยแดง  แต่ที่สำคัญคือเด็กตกใจมากกว่า  เด็กชายหันไปรอบๆตัว  เขาเห็นท่อนไม้วางอยู่บนพื้น  บนท่อนไม้มีตะปูตอกไว้  ปลายแหลมโผล่ออกมา  เขากลัวพี่สาวแปลกหน้าคนนี้จะไปฟ้องพ่อแม่  จึงฟาดไม้ไปที่ขามนสิชา 

              "โอ๊ย"  มนสิชาเจ็บเมื่อตะปูเสียบเข้าไปในน่อง  เลือดกระเซ็นออกมา  เธอล้มลงกับพื้น  แล้วเอามือกุมขาเอาไว้

              เด็กชายเตรียมตีที่ศีรษะ  หญิงสาวหลับตาปี๋  ยกมือขึ้นบัง  รู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น

              แต่ท่อนไม้ก็มาไม่ถึงเธอสักที  เธอจึงลืมตาขึ้นดู  ชายหนุ่มคนหนึ่งจับท่อนไม้ไว้ในมือ  แล้วรัดตัวเด็กชายเอาไว้

              "ปล่อยนะปล่อย  เสือกอะไรด้วยวะ"

              "พูดจาแบบนี้กับผู้ใหญ่ได้ไง"  ปริญเขกหัวเด็กชายเพื่อ

สั่งสอน  "ไปสถานีตำรวจกับพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ"

              ปริญทั้งพามนสิชาไปโรงพยาบาลแล้วก็พาไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ  พ่อแม่ของเด็กตามมาที่สถานี  สิ่งแรกที่แม่ทำคือตบหน้าลูกชาย  ส่วนพ่อยืนกอดอกอยู่ห่างๆ

              "เกลียดแม่ที่สุด"  เด็กชายเอ่ยแล้วเดินหนีไปทางอื่น 

              "กลับมานี่เลยนะกันต์  กลับไปแกโดนแน่"  พ่อเด็กกระชากแขนเด็กให้ยืนอยู่ต่อหน้ามนสิชา  "ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้"

              "ไม่ขอโทษ  ก็พามาแจ้งตำรวจแล้วไง  ทำไมต้องขอโทษอีก"

              "ทำไมพูดแบบนี้  ฉันไม่เคยสอนให้แกเป็นคนต่ำทรามแบบนี้เลยนะ"  แม่ดุด่า

              มนสิชาเข้าใจในทันทีว่าที่เด็กชายเป็นแบบนี้เพราะเห็นตัวอย่างการใช้ความรุนแรงในครอบครัว  เธอหายโกรธเด็กเป็นปลิดทิ้ง  สิ่งที่พ่อแม่ทำต่อลูก  จะกลายเป็นสิ่งที่เด็กจดจำว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง  และนำมาเลียนแบบ  เธอสงสารเด็กขึ้นมาจึงคุกเข่าลง

กับพื้นให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กชาย

              "พี่ไม่โกรธน้องแล้วนะครับ  แต่น้องกันต์รู้ตัวหรือเปล่าว่าสิ่งที่น้องกันต์ทำ  เป็นสิ่งที่อาชญากรเขาทำกัน"

              เสียงที่ออกมาจากคนพยายามทำความเข้าใจ  แทรกเข้าไปในใจเด็กชาย  เขาเลิกตาขึ้นมอง  เปิดหูเพื่อตั้งใจฟัง

              "อาชญากรคืออะไร"

              "คือคนไม่ดี  คนที่ทำผิดกฎหมายเพราะทำร้ายคนอื่น  แล้วก็ต้องติดคุกเพื่อชดใช้ความผิดครับ"  มนสิชาอธิบาย  "น้องกันต์ตีขาเพื่อให้พี่ล้ม  แล้วตั้งใจจะตีหัวพี่ด้วยใช่ไหม"

              "ใช่"

              "นั่นน่ะอาจทำให้พี่ตายหรือตาบอดได้เลย  ถ้าพี่พิการไปจริงๆ  น้องกันต์คิดว่าน้องจะไม่ต้องรับโทษอะไรเลยเหรอครับ"  มนสิชาถามกลับแบบให้คิด

              "ไม่ได้คิดถึงขนาดนั้น  แค่จะไม่ให้ไปฟ้องพ่อแม่เฉยๆ"

              "จำไว้นะครับว่าสิ่งที่ทำ  มันจะย้อนกลับมาหาเราเสมอ 

ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง"  มนสิชาบอก  คำพูดเข้าไปในใจเด็กชาย    เขาจดจำวันนี้ในฐานะวันที่ได้เรียนรู้ครั้งใหญ่  อาจจะโดนทำโทษ  แต่เป็นการทำโทษที่อธิบายเหตุผลเอาไว้แล้ว  มนสิชาหันมาทางปริญที่ยืนฟังนิ่งๆ  "ขอบคุณที่มาส่งถึงนี่นะคะ"

              "ไม่แจ้งความแล้วหรือครับ"  พ่อเด็กถามด้วยท่าทางนอบน้อม

              "ไม่ได้ตั้งใจจะแจ้งแต่แรกหรอกค่ะ"  มนสิชาตอบ       พวกผู้ปกครองทำท่าโล่งอก  แต่ก็หันไปทำหน้าดุให้ลูก  หญิงสาวหมดธุระแล้วเดินกะเผลกออกจากโรงพักไป

              "เดี๋ยวครับคุณ  เดี๋ยวผมไปส่ง"  ปริญวิ่งตามมนสิชาไป  มนสิชาหันมามองด้วยแววตาสงสัย  "เพราะว่าผมจะไปทำธุระแถวนั้นอยู่แล้ว  แล้วก็ผมชื่อปริญนะครับ"

              "มนค่ะ  มนสิชา"

              ปริญยิ้มกว้างอย่างปิดไม่มิด  มนสิชารู้สึกว่าปริญอาจสนใจเธอ  แต่เขาก็ไม่น่าจะเป็นคนร้ายในเมื่อช่วยเธอไว้ขนาดนั้น  นั่นทำให้เธอเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถเก๋งของเขา

              "ไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ  พาเด็กมาแจ้งตำรวจแบบนี้"  มนสิชาถามระหว่างนั่งรถเก๋งของชายหนุ่ม

              "ไม่เกินไปหรอกครับ  ถ้าเราปล่อยไว้โดยไม่สั่งสอน   เด็กจะคิดว่าสิ่งที่ทำเป็นสิ่งที่ถูกต้อง  เรายิ่งไม่รู้เลยว่าพ่อแม่จะสั่งสอนลูกเขาหรือเปล่า  เลยควรทำให้ถูกต้องครับ" 

              "เป็นคนซื่อตรงจังเลยนะคะ  คุณปริญเนี่ย"  มนสิชาเอ่ย

              "ผมถือว่าชมแล้วกันนะครับ"  ปริญยิ้ม

              ยิ่งปริญได้คุยกับมนสิชามากเท่าไหร่  เขาก็รู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้มีดีแค่หุ่น  แต่เธอมีมุมมองที่น่าสนใจ  ทั้งเข้าใจโลกและเข้าใจเขา  ไม่นานพวกเขาจึงคบกัน  ความทรงจำหยุดเล่นซ้ำในสมองเขา  ปริญนั่งซึมอยู่ในโรงพยาบาลอีกพักใหญ่  เขามองเสี้ยวหน้าของมนสิชาเนิ่นนานก่อนทิ้งให้เธอนอนในห้องตามลำพัง