บทที่ 5

              ชูครีมวางเครื่องเจาะคอนกรีตลงแล้ววิ่งไปยังจุดเกิดเหตุ  ปุยฝ้ายดึงมนสิชาออกมาจากบริเวณนั้นพร้อมๆกับคนอื่น             ฝูงอสูรกายติดปีกบินเขามาเหนือกำแพงเมือง  แล้วฟาดกำแพงจนถล่มลงมาอีกระลอก  พวกมันมีสองขาและสองแขนเหมือนมนุษย์  ลำตัวหนาและสูงใหญ่เกือบสองเมตร  ผิวหนังสีดำสนิท  กล้ามเนื้อแน่นเป็นมัด  ดวงตาสีแดงไร้แสงสะท้อน

              "สเลฟ*จงออกมา"  เสียงตะโกนจากเหล่าอัศวินดังขึ้น  ประตูมิติขนาดเล็กเปิดออก  มีสัตว์ทยอยกันออกมา  สเลฟของ     ชูครีมใหญ่กว่าคนหลายเท่า  ผิวหนังสากหยาบกระด้าง  ดวงตาสีทอง  ปากใหญ่นั้นเต็มไปด้วยฟันแหลมคมซี่โต  ชูครีมถีบตัวขึ้นไปบนหลังมังกรของเธอ

(คำอ่าน Slave นั้น ถ้าเป็นภาษาเขียนจะเขียนว่า สแลฟ หรือสลาฟ  แต่พอคนเขียนกดฟังภาษาจากต้นตำรับ เขาออกเสียงว่า สเลฟ ดังนั้นในเรื่องจึงเขียนว่า สเลฟ ทุกคำนะคะ)

              อสูรกายติดปีกตัวหนึ่งบินเข้ามาปะทะ  ชูครีมดึงบังเหียนให้มังกรหลบไปด้านข้าง  แต่ช้าไป  โดนกระแทกเข้าเต็มแรง  มังกรของชูครีมกระเด็นไปหลายเมตร  กางปีกก่อนบินขึ้นมาได้อีก  เด็กสาวตั้งลำมังกรใหม่  เธอรู้สึกเจ็บแปลบที่แขนขวา  เมื่อก้มมองก็แทบหมดสติเพราะแผลยาวและลึกจนทำให้ขยับแขนไม่ได้

              “ฟาดหาง!!”

              เธอบังคับมังกรให้ฟาดหาง  อสูรกายติดปีกเสียหลักพุ่งโหม่งพื้นโลก  ปีกของมันหักลู่ลงข้างหนึ่ง  มันร้องครวญคราง  แล้วเปลี่ยนเป้าหมายจากมังกรน้ำเงินเป็นฝูงชนแทน  ทุกคนวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น  ชูครีมกำลังจะลงไปจัดการให้สิ้นซาก  แต่อสูรกายติดปีกตัวต่อไปก็บินเข้ามาหาเธอ  เธอบังคับบังเหียนให้พุ่งเข้าใส่ทันที  เด็กสาวเร่งตัวเองไปช่วยคนข้างล่างแทน  แต่ราวกับอสูรกายตัวใหม่จะรู้ทัน  มันเกาะเธอเหนียวแน่นไม่ยอมปล่อย

              ปุยฝ้ายดึงแขนมนสิชาให้วิ่งตามเธอมา  แต่ตัวเองกลับสะดุดก้อนหินจึงพามนสิชาล้มลงด้วย  อสูรกายปีกหักคำรามก้องแล้วเดินเข้ามาหาเธอ

              "สเลฟของเธอล่ะปุยฝ้าย  เรียกสเลฟของเธอออกมาสิ" 

มนสิชาร้อง

              "ไม่ได้  สเลฟฉันอ่อนแอเกินไป"

              "ชูครีม!!"  มนสิชาร้องลั่น

              มังกรน้ำเงินพ่นไฟลงมาใส่  กลิ่นเนื้อสุกลอยมาเตะจมูกของทุกคน  มนสิชาผะอืดผะอมกลิ่นชวนเวียนหัวและหน้าตาน่าสยดสยองนั่น  ชูครีมมองร่างไร้พิษสงก่อนบินขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง

              "บลูฮาร์ทกัดคอมัน"  เธอสั่ง

              มังกรน้ำเงินจู่โจมจุดตายของมอนสเตอร์  เลือดสีแดงกระเซ็นไปทั่ว  ชูครีมยกหลังมือปาดเอาเลือดสีแดงออกจากหน้าเธอ  แล้วจู่โจมอสุรกายตัวต่อไป

              อัศวินกลุ่มหนึ่งมีสเลฟขนาดไม่ใหญ่นัก  พวกเขาจึงรวมกลุ่มกันต่อสู้  อสูรกายติดปีกตัวหนึ่งเดินเข้ามาในวงล้อม  สเลฟสามตัวนั้นได้แก่  มนุษย์วานร  งูยักษ์  และเสือ  ทั้งสามตัวสีสันไม่สดใสเหมือนมีกลุ่มพลังงานมืดครอบงำอยู่  แต่พวกมันกลับเชื่อฟังกับอัศวินทั้งสามเป็นอย่างดี  เมื่อลองสังเกตสเลฟของคนอื่นก็มีพลังงานดำมืดครอบร่างอยู่ด้วยทุกตัว  หากไม่มีใครบอกว่าเป็นฝ่ายมนุษย์  พวกเขาอาจคิดว่าสเลฟพวกนี้คือเหล่าร้ายไปแล้ว

              อสูรกายติดปีกกระโดดกัดมนุษย์วานรที่มีผิวบอบบาง  เมื่อปัดป้องไม่ทันจึงโดนกัดเป็นแผลลึก  มนุษย์วานรเสียเลือดมากจึงล้มลงกับพื้น 

              "ช่วยสเลฟฉันด้วย"  อัศวินหญิงขอร้องเพื่อนๆ

              "โจมตีมันตะวัน"  สิ้นเสียงสั่ง  เสือก็กระโดดเข้าใส่     อสูรกายติดปีก  รอยเขี้ยวเสือดูจะสร้างความบอบช้ำให้อีกฝ่ายได้ดี  มันล้มลงกับพื้น  งูยักษ์จึงเข้าไปบีบรัดร่างอสูรกายติดปีกจนแหลกเหลว  มีเสียงดังกร๊อบตามมา  อสูรกายติดปีกดิ้นพล่านจนหยุดเคลื่อนไหวไปในที่สุด

              "ห้ามกินเด็ดขาดเลยนะช้องนาง"  อัศวินชายคนหนึ่งตะโกนสั่งงูยักษ์  เขาเกรงว่างูจะนอนแน่นิ่งหลังต้องใช้ท้องย่อยอาหาร

              อัศวินอีกกลุ่มหนึ่งก็จัดการอสูรร้ายติดปีกได้ดี  พวกมัน

ทยอยล้มตายไปจนหมด  เทพทัตสั่งคนให้เตรียมเปลมาหามคนเจ็บ  เอารถเข็นมาใส่มอนสเตอร์ทั้งหมดเพื่อนำไปแลกเป็นเงิน 

              "เคยมีคนตายเพราะสู้กับมอนสเตอร์ด้วยหรือเปล่า"      มนสิชาถามปุยฝ้าย

              "มีบ้าง  แต่ส่วนใหญ่แล้วจะไม่เป็นไร  คราวนี้มอนสเตอร์แข็งแกร่งมากทีเดียว" 

              "พอตายแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับคนๆนั้นเหรอ"  มนสิชาถามอีก

              "ก็ไม่มีอันตรายอะไรหรอก  แค่คนนั้นจะลืมความทรงจำในฝันไปทั้งหมด  แล้วก็ไปเริ่มต้นที่ส่วนกลางเท่านั้นเอง"

              "ค่อยยังชั่ว"  มนสิชาตอบลอยๆ  เธอมองชูครีมที่เดินเข้ามาพร้อมตัวเปรอะเลือด

              "บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"  ปุยฝ้ายถามด้วยความเป็นห่วง

              ก่อนที่ชูครีมจะทันตอบอะไร ทุกอย่างพลันดับวูบ  เธอหมดสติล้มลงกับพื้นซะก่อน  ร่างหนาถูกสองสาวพยุงไปเพราะเปลถูกใช้จนหมดแล้ว  จะรอความช่วยเหลือก็อาจไม่ทันการ   ปุยฝ้ายรู้สึกเหมือนชูครีมน้ำหนักเท่ากับนักซูโม่ตัวโตๆ  จึงแทบจะออกแรงช่วยเพื่อนสาวไม่ไหว  งานหลักจึงเป็นของมนสิชาแทน

              ปุยฝ้ายนำทางมายังห้องพยาบาลซึ่งอยู่ตรงชั้นหนึ่งของอาคารเรียน  ห้องพยาบาลจุคนได้ราวยี่สิบคน  ตอนนี้แน่นขนัด  อัศวินหลายคนนอนร้องโอดโอย  เลือดเปรอะเตียงเป็นสีแดงฉาน  กลิ่นคาวเลือดฟุ้ง  ทุกคนหดหู่และหวาดกลัว  อาจารย์ประจำห้องพยาบาลที่มีใบหน้าเหมือนเด็กมัธยมเดินเข้ามา  เธอสวมเสื้อเชิ้ตและกระโปรงสีขาว เข้าไปให้กำลังใจและโปรยยิ้มให้นักเรียนที่นอนเจ็บอยู่

              ชูครีมได้สติขึ้นมา  เธอมองแขนที่มีแผลฉกรรจ์  แถมปวดตามเนื้อตัวไปหมด  เด็กสาวร้องไห้ออกมาอย่างลืมอาย

              "ร้องทำไม  ชูครีมเป็นอะไร"  มนสิชาถามด้วยน้ำเสียงอาทร

              "เจ็บจังเลย  ฮือ..ชูครีมไม่เก่งพอที่จะเป็นอัศวิน  บาดเจ็บทุกครั้งเลย  ฮือ..เป็นอัศวินแล้วมีแต่ต้องตาย  และลืมทุกคนจนหมด"   ชูครีมร้องไห้สะอึกสะอื้น

              "อย่าร้องเลย  เธอจะต้องไม่เป็นไร"  มนสิชาเอ่ยพลางลูบหัวเธอ

              "อย่าร้องเลย  เธอจะต้องไม่เป็นไร"  ปุยฝ้ายพูดตาม        มนสิชารู้สึกทะแม่งๆ ที่ปุยฝ้ายพูดตามเธอ

              "ถึงห้องพยาบาลแล้วเห็นไหม  อีกเดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว"  มนสิชาพูดต่อ

              "ถึงห้องพยาบาลแล้วเห็นไหม  อีกเดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว"  ปุยฝ้ายพูดตามอีก  แถมทำหน้าภูมิใจเหมือนคิดคำปลอบใจเอง

              "ปุยฝ้าย  อย่ามาพูดตามพี่นะ"  หญิงสาวแหว

              "ปุยฝ้าย  อย่ามาพูดตามพี่นะ"  ปุยฝ้ายยังไม่หยุด

              "ฟังนะ  ถ้าเธอไม่หยุด  พี่จะใช้สองนิ้วเสยจมูกให้เหมือนหมูเลย  แล้วจมูกเธอก็จะบานจนหุบไม่ได้ไปตลอดชีวิต"

              ปุยฝ้ายชะงัก  ไปต่อไม่ถูก  ชูครีมหัวเราะแล้วบอกว่า

              "ในที่สุดก็มีคนปราบปุยฝ้ายสำเร็จสักที"

            อาจารย์ห้องพยาบาลเดินดูจนครบทุกคน  เธอเดินมาตรงประตูทางเข้า  ที่มองเห็นทุกคนได้ถนัด  จากนั้นก็ยกสองมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เงียบ  ทุกคนเงียบเสียงลงอย่างรู้กัน

              "เขาจะทำอะไรน่ะ"  มนสิชาถาม  แต่ชูครีมทำเสียงจุ๊ให้เธอเงียบ

              อาจารย์สาวร้องเพลงด้วยเสียงอ่อนหวาน  ไม่มีดนตรีประกอบแต่เสียงหวานนั้นประโลมจิตคนฟัง  พวกเขารู้สึกสบายใจ  จิตใจที่รุ่มร้อนไปด้วยความเจ็บและความกลัวคลายตัวลง  เธอเปลี่ยนเพลงมาเป็นเพลงโทนเสียงต่ำ  แผลทำการสมานตัว  แม้แต่กระดูกที่หักก็ต่อกันดังเดิม  มนสิชาก้มมองแขนชูครีมที่กลับมาเป็นเนื้ออวบเหมือนเดิม  แม้แต่รอยช้ำก็หายไป  จากนั้นครูห้องพยาบาลก็เปลี่ยนมาร้องเพลงฮึกเหิมเพื่อปลุกใจเหล่าอัศวินอีกครั้ง  พวกเขากลับมาสดชื่นเหมือนเดิม

              "ทำไมไม่เอาอาจารย์ไปร้องเพลงในสนามรบล่ะ  พี่ว่า

อัศวินคงมีแรงสู้กว่านี้มากๆ"  มนสิชาถามอีกครั้ง

"ก็เพราะอาจารย์ห้องพยาบาลเป็นบุคคลสำคัญค่ะ  ถ้าตายตอนอยู่ในสนามรบ  พวกเราก็ต้องตายกันทุกคน  ดังนั้นเธอจึงไม่ไปใกล้ประตูมิติเด็ดขาด"

              "งี้นี่เอง"  มนสิชาตอบรับ