บทที่ 9

              มนสิชาทำหน้าเป็นกังวล  ไม่พอใจ  ถอนหายใจ  ไม่ยอมพูดกับใครตลอดทั้งวัน  ปุยฝ้ายรู้สึกว่าอารมณ์คราวนี้เป็นของจริง  จึงไม่กล้าแหย่  หันมามองชูครีมและเกี่ยงกันว่าใครจะเป็นคนถาม

              "เธอเหมาะกว่า"

              "เธอนั่นแหละ  เหมาะกว่า"

              สองสาวดันอีกคนให้เดินเข้าไป  มนสิชาเท้าคางอยู่ในห้อง  มองออกไปริมหน้าต่าง  ใจลอยจนไม่ได้ยินเพื่อนสาวเลย  ปุยฝ้ายดันชูครีม  แต่อีกฝ่ายพลิกตัวกลับแล้วดันปุยฝ้ายเข้าไป    ชูครีมเผลอใช้แรงมากไปหน่อย  ปุยฝ้ายจึงพุ่งถลาเข้าหามนสิชา  สีข้างเธอไปโดนขอบโต๊ะเข้าอย่างจัง  เธอจึงอยู่ในท่าคุดคู้  กุมสีข้างไว้แน่น

              "เจ็บนะ"  ปุยฝ้ายหันมาทำตาเขียวใส่

              "ขอโทษค่ะ"  ชูครีมรู้สึกผิด  เสียงดังโครมนั่นทำให้มนสิชากลับมาขณะปัจจุบันได้

              "แล้วเธอเป็นอะไรไหม  ชูครีม"  มนสิชาถาม

              "ไม่ยุติธรรมจริงๆ  ฉันเป็นคนที่ล้มนะ"  ปุยฝ้ายประท้วง

              "แหงล่ะ  เพราะเธอมันซนนี่"  มนสิชาหันหน้าไปอีกทาง  ชูครีมทำสัญญาณมือให้ปุยฝ้ายเป็นคนถาม

              "ก็ได้ๆ  ฉันถามเองก็ได้"  ปุยฝ้ายรับอย่างรำคาญ  ลุกขึ้นยืนต่อหน้ามนสิชา  "เธอเป็นอะไรหรือเปล่า  ทำไมถึงซึมไป"

              "เป็นห่วงที่บ้านน่ะ  ไหนจะค่ารักษาฉัน  ค่าเทอมน้อง  แล้วพวกเขายังต้องมาเฝ้าฉันอีก"  มนสิชาคอตก  "ยิ่งอยู่ในนี้นานเท่าไหร่  ครอบครัวฉันยิ่งลำบาก"

              "พวกเราเองก็ไม่ได้สบายใจนักหรอกนะคะ"  ชูครีมนั่งลงที่โต๊ะข้างๆ

              "ฉันว่าตอนนี้แขนขาฉันคงลีบหมดแล้วล่ะ  นอนติดเตียงมาสองปีแล้วนี่นะ"  ปุยฝ้ายนึกภาพตัวเองนอนนิ่งบนเตียง  แขนขาไร้เรี่ยวแรง

              "งั้นพวกเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ"  มนสิชาเสนอ 

"เราลองหาทางออกไปจากที่นี่กันไหม"

              "ยังไงล่ะ"  ปุยฝ้ายถาม

              "ลองสำรวจปลายขอบของที่นี่ดูไหม"  มนสิชาถาม

              "คงไม่ได้หมายถึง"  ปุยฝ้ายยกมือปิดปาก

              "อันตรายเกินไปค่ะ  ยังไงก็เราก็ไม่ควร.."  ชูครีมยังพูดไม่จบ  มนสิชาก็แย่งอธิบาย

              "เราก็รีบไปรีบกลับก็ได้  ขี่บลูฮาร์ทข้ามกำแพงไป  แล้วถ้าเกิดประตูมิติบังเอิญเปิดออกมีมอนสเตอร์ออกมา  เราก็ขี่บลูฮาร์ทกลับเท่านั้นเอง"  มนสิชาครุ่นคิด  เคาะโต๊ะด้วยนิ้ว

              "มันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ"  ชูครีมไม่เห็นด้วย 

              "ลองดูกันเถอะ"  ปุยฝ้ายเข้าข้างมนสิชา  "ฉันเองก็เบื่อที่นี่แล้วเหมือนกัน"

              "ถ้าอย่างนั้นก่อนจะไปที่เขตแดน  ก็ลองบินไปดูด้านบนสุดดูก่อนไหม"  มนสิชาเสนอ

              "ไปก็ไปค่ะ"  ชูครีมรับปาก

              พวกเขาเดินมายังหน้าอาคารเรียน  นาฬิกาบอกเวลาห้าโมงกว่าแล้ว  แต่ท้องฟ้ายังคงสว่างเหมือนเดิม  มีนักเรียนเดินเล่นทั่วไป  บางคนสนุกกับการเตะฟุตบอลอยู่ในสนาม  และบางคนกำลังกลับบ้าน  ไม่มีใครสังเกตว่าพวกเธอกำลังทำภารกิจลับกันอยู่

              "สเลฟจงออกมา"  ชูครีมตะโกนเสียงเข้มแข็ง  บลูฮาร์ทออกมาจากประตูมิติ  มันเอาร่างกายอันใหญ่โตเข้ามาคลอเคลียกับเจ้านาย  ชูครีมเองก็ตอบรับอาการแสนรักนั้น  "เอาไว้ก่อนนะ  บลูฮาร์ท  วันนี้เราต้องไปทำธุระกัน  อาจจะเป็นธุระสุดท้ายของฉันกับแกก็ได้"

              บลูฮาร์ทยืนเฉยๆ  มองหน้าชูครีม ก่อนก้มลงให้เจ้านายขึ้นมาบนหลัง 

              "ขอโทษนะบลูฮาร์ท  แต่เพื่อนฉันจะขึ้นไปด้วยนะ"  มังกรน้ำเงินพยักหน้าก่อนยอมให้อีกสองคนขึ้นมาด้วย  พวกเธอขึ้นไปกอดเอวต่อกัน  บลูฮาร์ทบินขึ้นไปเหนือท้องฟ้า  "บินขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดเลยนะ"

              ท้องฟ้าสูงขึ้นไปเรื่อยๆ  แสงสว่างจ้าจนแสบตา  พวกเขามองเห็นโรงเรียนทั้งสี่ทิศเป็นเพียงมดตัวกระจ้อยร่อย  และยังเห็นกำแพงที่ล้อมรอบโรงเรียนเอาไว้เหมือนเส้นด้าย  บลูฮาร์ทบินสูงขึ้นๆ  จนในที่สุดก็รักษาความสูงเอาไว้

              "ไม่บินแล้วเหรอ"  มนสิชาถาม

              "สงสัยจะสูงสุดแค่นี้แหละค่ะ"  ชูครีมบอก  เธอยืนขึ้นอย่างระมัดระวังแล้วเอื้อมไปจับเหนือหัวตัวเอง  มีแรงผลักอ่อนๆระหว่างเธอกับเพดาน  เพดานไม่มีสีหรือรูปร่างใดๆ  มีแต่แสงสว่างสีเหลืองทอง  ชูครีมนั่งลงแล้วจับบังเหียนเอาไว้  "ไปที่เขตแดนของทิศเหนือเลยบลูฮาร์ท"

              มังกรน้ำเงินลดระดับลง  มันกางปีกเอาไว้เฉยๆแล้วรอให้ตัวเองตกลงสู่พื้นเบื้องล่าง  เอียงตัวให้เข้าใกล้ชายขอบของโรงเรียนทิศเหนือ  ลมแรงประทะหน้าสาวๆจนยู่ยี่  มนสิชาหันมามองปุยฝ้าย  ปุยฝ้ายทำตาเหล่แล้วแลบลิ้น  มนสิชาหัวเราะแล้ว

เรียกให้ชูครีมดู  แต่เด็กสาวทำหน้าเป็นกังวล

              "ยังไม่แน่หรอก  อาจจะมีทางออกก็ได้"  ปุยฝ้ายตะโกนให้กำลังใจ

              บลูฮาร์ทบินเข้าใกล้กำแพงเขตแดนมากขึ้นเรื่อยๆ  จากตรงนี้พวกเธอเห็นป้ายตรงกำแพงเขียนว่าอันตรายเด่นชัด  พวกเธอใจเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว  มังกรน้ำเงินบินข้ามกำแพงอย่างง่ายดาย  มันกระแทกผนังที่มองไม่เห็นแล้วกระเด้งกลับมาชนกำแพง

"ทางตันเหมือนกัน  เรากลับกันเถอะ"  มนสิชาก้มหน้างุด  ผิดหวังที่โอกาสสุดท้ายหลุดลอยไป

              เสียงไซเรนดังขึ้นทั่วโรงเรียนทิศเหนือ  พวกเธอคิดว่าเป็นเพราะตัวเองไปแตะเขตแดน  แต่เมื่อมองไปที่กำแพงก็เจอมอนสเตอร์ตั๊กแตนตำข้าวตัวขนาดเท่าแมวบินข้ามกำแพงมา  ตั๊กแตนตำข้าวบินมาเกาะแกะบลูฮาร์ท  มันร้องคำรามแต่ไม่อาจสู้ได้เต็มที่  เพราะรับน้ำหนักเกินความสามารถของมันอยู่

              "ชูครีม  เอาพี่ลงเถอะ  เดี๋ยวจะเรียกฟ้าลั่นออกมาช่วย" มนสิชาบอก

              "รับทราบค่ะ"  ชูครีมบังคับให้บลูฮาร์ทลงจอด

              "สเลฟจงออกมา"  มนสิชาร้อง

              ฟ้าลั่นออกมาหาเจ้านายของมัน  หญิงสาวรีบกระโดดขึ้นขี่  ตอนนี้ฟ้าลั่นใส่บังเหียนแล้ว  จึงทำให้ควบคุมง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก  เธอบังคับฟ้าลั่นเข้าใกล้ตั๊กแตนตำข้าวตัวหนึ่ง

              ตั๊กแตนตำข้าวประจันหน้ากับม้าดำ  ขาหน้าที่เหมือนเคียวยกขึ้นในระดับอก  สองขากางออกแล้วเต้นฟุตเวิร์คก่อนกระโดดเข้าโจมตี  ฟ้าลั่นใช้สองเท้าหน้าดีดตั๊กแตนตำข้าว  แรงถีบของม้าทรงพลังทำให้ตัวมันบุบ  เลือดไหลออกจากตัว  นอนหงายเสียชีวิตอยู่ใกล้กำแพง  มนสิชาบังคับม้าให้เข้าไปดูใกล้ๆ  จู่ๆ ตั๊กแตนตำข้าวอีกตัวบินมาเกาะที่ตัวหญิงสาว 

              "กรี๊ด"  เธอร้องอย่างตกใจ  ใช้มือปัดออกจากตัว  แต่มือไปโดนปลายขาคู่หน้า  แขนของมนสิชาจึงโดนบาดลึก  เลือดสีแดงเปรอะชุดนักเรียน  มันบินเข้าหาหญิงสาวอีกครั้ง      เธอบังคับฟ้าลั่นให้วิ่งหนี  แต่ตั๊กแตนตำข้าวตัวนั้นก็บินตามอย่างไม่ลดละ  มือข้างหนึ่งของมนสิชากุมมือที่มีเลือดออก  มือที่โดนบาดสั่นอย่างควบคุมไม่ได้  เธอไม่กล้าเรียกให้เพื่อนช่วย  เพราะดูท่าทาง ชูครีมก็ตกที่นั่งลำบาก  มีทางเดียวคือควบม้าไปเรื่อยๆ  จนกว่าจะพ้นจากแมลงพวกนี้

              บลูฮาร์ทบินอยู่เหนือกำแพงขึ้นไปอีกสามเมตร  มันพ่นไฟตามคำสั่งของเจ้านาย  ตั๊กแตนตำข้าวตกลงบนพื้นฝูงใหญ่  หลายตัวบินมาเกาะปุยฝ้ายและชูครีม  ทั้งสองทำได้เพียงปัดป้องด้วยมือเท่านั้น

              อัศวินกลุ่มใหญ่เร่งรุดมาตามเสียงไซเรน  พวกเขาเข้าตะลุมบอนกับเหล่ามอสเตอร์ที่ออกมา  บางคนไม่เรียกสเลฟออกมาด้วยซ้ำ  แต่ใช้ไม้เบสบอลฟาดแทน  มนสิชาเห็นมนุษย์วานรเข้ามาช่วยเธอ  มันใช้สัญชาตญาณและความเร็วจับตั๊กแตนตำข้าวแล้วฉีกปีกออก  จากนั้นก็หักตัวเป็นสองท่อน  มนสิชาเห็นภาพสยองแล้วรู้สึกคลื่นเหียน  เธอเกลียดการต่อสู้ขึ้นมาจับใจ

              แม้ว่าในสมรภูมิฝ่ายมนุษย์จะได้เปรียบ  แต่ตั๊กแตนตำข้าวพวกนั้นมีจำนวนมากกว่า  พวกมันบินออกมาจนท้องฟ้ากลายเป็นสีเขียว  ฝูงแมลงบินเข้าไปในเมือง  ชาวเมืองแตกตื่นวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น   ทุกบ้านปิดประตูลงกลอน  มอสเตอร์จึงทำได้แต่บินชนประตู

              เทพทัตรับฟังปัญหาจากอัศวิน  เขาเรียกตัวอัศวินกลับมาที่โรงเรียนเพื่อรักษาตัวและประชุมเร่งด่วน  ชูครีมและมนสิชาเข้าร่วมประชุมด้วย  ในห้องประชุมมีโต๊ะประชุมตัวยาวเหมือนองค์กรใหญ่  แต่มีเหล่านักเรียนมารวมตัวกัน  อัศวินที่เข้าประชุมมีสีหน้าอิดโรย  แขนและขาล้าเต็มกำลัง 

              "ผมรู้ว่าพวกคุณเหนื่อย  แต่ตอนนี้สถานการณ์กำลังวิกฤต  พวกนักเรียนออกจากบ้านไม่ได้  นั่นหมายความว่าพวกเขามีเวลาจำกัด  เพราะอาหารในบ้านคงทำให้อยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่"  เทพทัตเล่าเชิงขอร้อง

              "ผมคิดว่าเราต้องใช้แผนครับ  อาจจะล่อพวกมันมาที่เดียวกันแล้วฆ่าทีละเยอะๆ"  อัศวินคนหนึ่งบอก 

              "ตั๊กแตนตำข้าวมันชอบกินอะไร  มีใครรู้บ้างไหมครับ"  เทพทัตถาม

              "ผมเคยเลี้ยงมันตอนยังเด็ก  พวกมันเป็นนักล่า  อาหารต้องเป็นสัตว์ที่ยังมีชีวิตเท่านั้นถึงจะยอมกิน  หรือเป็นชิ้นเนื้อที่มีคนป้อนเข้าปากครับ"  อัศวินอีกคนบอก

              "พวกแมลงมักจะทนไฟแรงๆไม่ได้  ถ้าเราหาเครื่องพ่นไฟขนาดใหญ่ได้  แล้วให้คนเดินไปพ่นใส่ตั๊กแตน  น่าจะฆ่าได้ทีละหลายตัวนะคะ  โดยเฉพาะตอนที่มันอยู่เป็นฝูง"  มนสิชาเสนอไอเดีย

              "เป็นความคิดที่ดีมาก  เดี๋ยวเลขาเจนช่วยติดต่อฝ่ายสร้างอุปกรณ์ด้วยนะครับ  เราจะจัดการภายในวันนี้เลย"  เทพทัตสั่งงานทันที

              "ค่ะ  คุณเทพทัต"  เธอรับคำแล้วเดินออกไปจัดการทันที

              "พวกคุณพักผ่อนกันสักพักนะครับ  เดี๋ยวอุปกรณ์เตรียมเสร็จแล้วไปลุยกันได้เลย"  เทพทัตบอกอย่างเป็นกันเอง  "อ๋อ  ผมจะเตรียมอาหารไว้ให้ด้วย  เชิญเลยนะครับ"

              ทุกคนลุกออกจากโต๊ะไปทานอาหารกัน