บทที่ 11

              ฝูงตั๊กแตนตำข้าวถูกนำไปแลกเงินได้มากพอจะซื้อที่ดินสร้างโรงเรียนได้อีกแห่งหนึ่ง  แต่เทพทัตแบ่งเงินให้กับนักเรียนและอีกส่วนหนึ่งเขาก็เอามาทำให้มีวันนี้  นักเรียนทิศเหนือมารวมตัวที่สนามฟุตบอล  โต๊ะยาวหลายตัวนำมาเรียงตัวกันเพื่อวางอาหารน่ากินหลายอย่าง  มีพระเอกของงานเป็นเค้กครีมสดขนาดยักษ์  เขาจัดเวทีสำหรับมินิคอนเสิร์ตให้นักดนตรีและนักร้องอาชีพ  แม้จะอยู่ในคราบนักเรียนมัธยมปลาย  แต่พวกเขาก็ทำงานในระดับมืออาชีพกันมาก่อนที่จะกลายเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายนิทรา

              นักเรียนโรงเรียนทิศเหนือจับกลุ่มคุยเป็นกลุ่มๆไป  มนสิชามองชุดนักเรียนอย่างเบื่อหน่าย  เธอคิดว่าพวกเขาควรงดเว้นไม่ใส่ชุดนี้มาบ้าง  ชีวิตจะได้มีสีสันมากกว่านี้  เธอดึงเก้าอี้หน้าเวทีออกมาแล้วนั่งไขว่ห้างเท้าคาง  ชูครีมเดินวนอยู่ที่ซุ่มของกินกับเพื่อนอัศวิน  ส่วนปุยฝ้ายคุยฟุ้งได้กับทุกคน

              นักดนตรีหันมาเล่นดนตรีแนวแอบรัก  มีนักเรียนชายตัดผมรองทรงต่ำ  เดินเข้ามาหามนสิชา  เขาดูเป็นนักเรี๊ยนนักเรียนในสายตาของหญิงสาว  เด็กหนุ่มยิ้มเอียงอายให้หล่อนก่อนเอ่ย

              "มีคนนั่งตรงนี้ไหมครับ"  เขาหมายถึงเก้าอี้ตัวที่ติดกับเธอ

              "ไม่มีค่ะ  ตามสบายเลย"  มนสิชาสงสัยว่าทำไมต้องเลือกนั่งตัวที่ติดกับเธอด้วย  ห่างออกไปสักตัวสองตัวไม่ได้หรือยังไง

              "ผมชื่อปาครับ  เธอชื่ออะไร"  เขาแนะนำตัวหน้าแดงก่ำ  ไม่ยอมสบตาคู่โต

              "มนค่ะ"  มนสิชาตอบแล้วโยกตัวตามเพลง  "มีแฟนแล้วค่ะ"

              "ครับ?"  เขาทำเสียงสูง  แล้วตะกุกตะกักทันที  "คือ..ผมไม่ได้ถามให้ตัวเองนะครับ  เอ๊ะ  ผมถามแล้วเหรอครับ  ขอโทษครับ"

              เด็กหนุ่มเด้งตัวขึ้นเหมือนติดสปริงที่ก้น  เขาเดินตัวแข็งทื่อออกจากสมรภูมิรัก  มนสิชาหัวเราะเบาๆที่เขาไม่ประสาเรื่องจีบหญิง  คงเป็นเด็กวัยรุ่นจริงๆนั่นแหละ 

              เธอดื่มน้ำส้มในมือ  มองไปที่นักร้อง  เธอมีเสียงที่นุ่มทำให้บรรยากาศน่าผ่อนคลาย  ปุยฝ้ายเดินมานั่งถัดจากเธอไปหน่อยหนึ่ง

              "ไม่กินอะไรหน่อยเหรอ  กินแต่น้ำเอง"  ปุยฝ้ายถามห้วนๆ เหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน

              "เดี๋ยวจะไป..."

              มนสิชากำลังจะตอบ  แต่มีนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา  มีเด็กหนุ่มที่ชื่อปาเดินเข้ามาด้วย  แต่หัวโจกไม่ใช่เขา เป็นเด็กชายหัวเกรียนท่าทางเหมือนนักเลง

              "ชื่อมนเหรอครับ"  เขาถาม

              "ค่ะ  แล้วนี่"  มนสิชาเว้นให้เขาตอบ

              "เจ็มครับ  ลูกน้อง  เอ๊ย  เพื่อนผมมันบอกว่ามนมีแฟนแล้วเหรอครับ"  เขาถามด้วยท่าทางยียวน  กลุ่มเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังอีกสี่คนทำให้เจ็มดูน่าเกรงขาม  เขาสังเกตเห็นปุยฝ้ายจึงทักเธอ  "เพื่อนปุยฝ้ายเองเหรอครับ  ถ้าอย่างนั้นขอร่วมวงด้วยคนได้เปล่า"

              "อยากนั่งก็นั่งเลยค่ะ  พวกเรากำลังจะไปพอดี"  มนสิชาตอบแบบไม่รักษาน้ำใจ  เธอไม่ชอบพวกนักเลง  ดูท่าทางเหมือนปาจะเป็นเหยื่อให้พวกเขาด้วย

              "ไม่ให้เกียรติผมแบบนี้จะดีหรือครับ"  เขาเดินมาขวางหน้ามนสิชา

              "นั่งก่อนๆ"  ปุยฝ้ายดึงมนสิชาให้มานั่งด้วย  เธอไม่ได้กลัวเขาแต่มีเหตุผลอย่างอื่นมากกว่า  "เจ็มอยากรู้จักมนเหรอ  นั่งก่อนๆ"

              "คุณมนนี่น่ารักนะครับ  ผมเห็นทีแรกไม่กล้าทักเลย"  เจ็มเอ่ย

              "ทำไมครับ"  เพื่อนคนหนึ่งถามให้

              "เดี๋ยวอะไรๆแข็ง"

              เสียงหัวเราะร่วนดังมาจากเหล่าเพื่อนของเขา

              "เขาหมายถึงกำมือแน่นจนมือแข็งน่ะครับ"  เพื่อนอีกคนแก้ให้

              มนสิชาทำหน้าเครียด  เธอไม่ชอบมุกสองแง่สองง่าม เพราะเป็นการไม่ให้เกียรติเธอ  และเธอได้ยินบ่อยมาทั้งชีวิตเพราะรูปร่างหน้าตาแบบนี้  ปุยฝ้ายหันมามองก็เข้าใจทันที

              "มนเขาบอกว่ามีแฟนแล้วน่ะ"  ปาบอกเสียงอ่อน  เกรงใจเจ็มและพรรคพวก

              "ถ้าบอกว่ามีแฟนในชีวิตจริง  ยังไงผมก็ยังมีหวัง  แต่ถ้ามีแฟนในฝัน  ผมอาจจะถอยให้ก็ได้"  เจ็มเอ่ยด้วยแววข่มขู่เล็กน้อย

              "ปุยฝ้ายไง  แฟนมน"  มนสิชาเดินไปนั่งตักปุยฝ้าย

              "อ้าว  ปุยฝ้ายไม่ได้เป็นแฟนชูครีมหรอกเหรอ"  เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นอย่างแปลกใจ

              "งั้นจุ๊บกันให้ดูหน่อย  ผมอยากเห็นทุ่งลิลลี่บานในรั้วโรงเรียน"  เจ็มบอก  "ถ้าดูดดื่มมากๆ  ผมจะถอยให้"

              "นายคิดว่านี่เป็นละครหรือไง  ใครๆถึงต้องมาทำตามที่นายขอ"  มนสิชาอดไม่ได้ที่จะสั่งสอนเด็กไม่รู้จักคิด  "ฉันไปหา  ชูครีมดีกว่า  อย่าทำให้ปาร์ตี้ต้องกร่อยเพราะความหื่นของนายเลยนะ"

              มนสิชาลุกออกจากตักปุยฝ้าย  แต่ปุยฝ้ายคว้าไว้แล้วหอมแก้มมนสิชาหนึ่งฟอด

              "โอเคนะ  แค่นี้ก็พอใจได้แล้วมั้ง"  ปุยฝ้ายเอ่ยกับเจ็ม  "อย่าให้เรื่องถึงหูชูครีมเลยนะ  นายเองก็จะลำบากนะเจ็ม"

              เมื่อชื่อชูครีมถูกเอามาอ้าง  เพื่อนเจ็มจึงกระซิบอะไรที่้ข้างหูเขาแล้วพวกเขาก็เดินจากไป  ปุยฝ้ายหันมาดูอาการของเพื่อนสาวที่ตอนนี้อารมณ์สงบลงแล้ว

              "ไปคุยกับชูครีมบ้างไหม  เธอไปนานแล้วเหมือนกัน"  มนสิชาถาม  ปุยฝ้ายหันไปมองชูครีมที่นั่งลงบนม้านั่งยาวกับเพื่อนอีกสองคน

              "เธอไม่อยากไปนั่งกับพวกอัศวินหรอก"  ปุยฝ้ายเอ่ยด้วยความเบื่อหน่าย  "ชูครีมเป็นยังไง  เพื่อนเขาก็นิสัยแบบนั้นเลย" 

              "แต่ถ้าเทียบกับนิสัยเธอแล้ว  ฉันว่าฉันทนคนแบบชูครีมได้นะ"

              นักร้องขอพักให้เพื่อนอีกคนขึ้นมาร้องแทน  เพราะเสียงเธอแหบหมดแล้ว  มนสิชาจึงอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้นักร้อง  เพื่อยืนยันว่าน้ำเสียงเธอสุดยอดแค่ไหน  ส่วนคนใหม่ก็เสียงดีไม่แพ้กัน  เขามีเสียงแหบเอกลักษณ์ 

              มนสิชาเดินอ้อมไปด้านหลังชูครีมเพื่อเตรียมเซอร์ไพรส์  แต่เธอหยุดนิ่ง  เมื่อได้ยินสิ่งที่อัศวินทั้งสามคนคุยกัน

              "ดูซิ  พวกเรามันไม่มีใครคบ  มานั่งกันตั้งนานแล้ว  แต่ไม่มีใครเข้ามาทักเลย"  ชูครีมเอ่ยด้วยสีหน้าช้ำใจ  เธอเห็นปุยฝ้ายเข้าไปคุยกับมนสิชา  แล้วตามด้วยผู้ชายอีกหลายคน  แต่สองเพื่อนสาวไม่ได้อยากมาคุยกับเธอเลย

              "อย่าว่าแต่ชีวิตประจำวันจะแย่เลย  ตอนเป็นอัศวินก็เกือบตายหลายครั้งแล้ว  ฉันว่าฉันไม่มีพรสวรรค์เลย  ไม่รู้คุณเทพทัตเห็นอะไรในตัวพวกเรา  ถึงได้เลือกให้เป็นอัศวิน"  อัศวินชายเพียงคนเดียวในกลุ่มพูดขึ้น

              "ฉันว่าอีกไม่นานฉันคงลาออกแล้วล่ะ  ไม่งั้นก็ตายอยู่ในสนามรบ  ตอนอยู่ก็ไม่มีใครอยากอยู่ด้วย  ตอนตายก็คงไม่มีใครอยากนึกถึง"  อัศวินหญิงอีกคนพูด

              "ฉันก็เหมือนกัน  ฉันมันห่วย"  อัศวินชายว่า

              "ฉันน่ะ  นอกจากเป็นอัศวินแล้วก็ไม่รู้จะไปเป็นอะไร ทำอะไรก็ไม่ดีไปสักอย่าง"  ชูครีมเอ่ยคอตก 

              มนสิชารู้สึกว่ามุมมองของพวกเธอช่างดำมืดซะจนไม่มีที่ให้ความเห็นธรรมดาๆจะเข้าไปแทรก  เธอจึงถอยหลังกลับแล้วเดินไปหาปุยฝ้ายที่นั่งกินเค้กอยู่

              "เห็นไหม  เธอไม่อยากเข้าไปคุยเวลาสามคนนั้นรวมตัวกันหรอก"  ปุยฝ้ายบอก 

              "พวกเขาต่อสู้แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"  มนสิชาถาม

              "ไม่เลยๆ  สามคนนั้นน่ะ  เก่งที่สุดเลยนะ"  ปุยฝ้ายบอก

              มนสิชาอึ้ง  ไม่รู้จะตลกหรือเศร้าใจดี

              ท้องฟ้ามืดครึ้ม  ทุกคนเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ  เห็นฝูงเหยี่ยวยักษ์บินมาเหนือหัว  นกบินมาจากทิศใต้และไม่มีเสียงไซเรนคอยเตือนพวกเขาเหมือนอย่างเคย  อัศวินเรียกสเลฟออกมาทันที  พวกที่ไม่มีปีกจึงทำได้แต่คอยคุ้มกันคนใกล้เคียง  ส่วนพวกมีปีกบินขึ้นไปควบคุมสถานการณ์