ep13-ทะเลาะ/ทำบุญเก้าวัด

สองวันแล้วที่วิชิตใช้รถคันเก่า ในวันแรกที่เดือนฉายได้นั่งรถคันนี้ สีหน้าของเธอนั้นดูไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมามากนัก

แต่วันนี้เดือนฉายเธอออกอาการหงุดหงิดให้เห็นอย่างชัดเจน

เมื่อรถที่ขับอยู่ดีๆ แอร์ก็ดันไม่เย็นขึ้นมาดื้อๆ จากที่อารมณ์ดีอยู่กลายร่างเป็นนางร้ายทันที

"คุณชิตค่ะ เดือนไม่ไหวแล้วนะคะ อากาศร้อนมากขนาดนี้ แล้วแอร์ยังมาเสียอีก "

"ครับ เดี๋ยวพี่จะรีบจัดการเลยครับ "

ชายหนุ่มรีบกดลดกระจกลงให้ลมยามเย็นได้พัดเข้ามาภายในรถจะได้ช่วยระบายความร้อนออกจากรถ ซึ่งก็ช่วยได้เพียงเล็กน้อย

ระหว่างทางวิชิตหันมองข้างทางเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ขายอยู่

เขาเลยแวะจอดรถข้างทางตรงร้านนั้น หวังอยากจะจอดพักให้เดือนฉายอารมณ์ดีขึ้น

แต่เขาคิดผิดเมื่อเดือนฉายเธอยิ่งทำหน้าบึ้งตึงใส่เขา และไม่ยอมพูดจาใดๆ ได้แต่นั่งมองเขาแบบไม่พอใจ

"กินก๋วยเตี๋ยวสักถ้วยก่อนนะ เดี๋ยวพี่ค่อยไปส่งที่บ้าน "

วิชิตชวนเดือนฉายคุยด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลเพราะหญิงสาวแสดงออกมาว่าไม่พอใจมาก

"เดือนว่าวันนี้เดือนกลับเองดีกว่าค่ะ ถ้าคุณชิตอยากกินก็กินเลย เดี๋ยวเดือนจะเรียกแท็กซี่กลับเองค่ะ "

พูดจบเดือนฉายก็ลุกพรวดออกจากโต๊ะที่ร้านก๋วยเตี๋ยวจัดไว้ แล้วเดินไปริมถนนเพื่อโบกแท็กซี่ทันที

วิชิตเห็นท่าไม่ดีรีบลุกขึ้นหวังจะเดินตามเดือนฉายไป

แต่ลุงเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวก็เอาก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟพอดี

วิชิตสบตากับลุงเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวครู่หนึ่งแล้วพูดออกมาว่า

"วางที่โต๊ะเลยครับลุง "

ลุงเจ้าของร้านเห็นทั้งสองลุกออกไปแบบพรวดพราดก็เกรงว่าจะโดนชิ่ง จึงพูดดักออกมาว่า

" ถ้ายังไงก็จ่ายเงินก่อนนะพ่อหนุ่ม ความรักไม่มีอะไรแน่นอนหรอก"

ได้ยินแบบนั้นวิชิตก็ชะงักเท้าหยุดเดินทันที เพราะเดือนฉายเองก็ขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว

วิชิตเลยกลับมานั่งที่โต๊ะดังเดิม หลังจากที่นำก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟแล้ว

ลุงเจ้าของร้านก็เอาน้ำมาเสิร์ฟให้วิชิต เป็นแก้วน้ำสองใบ เพราะเขาสั่งก๋วยเตี๋ยวสองชาม

พอวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ คุณลงก็พูดขึ้นว่า

" ถ้าเขารักเราถึงแม้ว่าเราไม่เหลืออะไรเลยเขาก็อยู่กับเรา แต่ถ้าใจเขาหมดรักแล้วถึงจะทุ่มเทให้มากแค่ไหนเขาก็จะรู้สึกว่ามันเล็กน้อยมากจนมองไม่เห็นคุณค่าของมันเลย"

แล้วแกก็เดินจากไป ปล่อยให้วิชิตจัดการกับก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าได้ตามใจ

วิชิตพอเข้าใจความหมายที่คุณลงร้านก๋วยเตี๋ยวพูด แต่เขายังมั่นใจว่าเดือนฉายไม่มีทางที่จะทอดทิ้งเขา

คงเป็นแค่อาการงอนที่ต้องนั่งรถเก่าแอร์ไม่เย็นเท่านั้น

 

อยู่ๆ ในสมองของวิชิตก็ปรากฏภาพเหตุการณ์เมื่อสมัยที่เขายังวัยรุ่น

เขามักจะพาหญิงสาวคนหนึ่งออกมาเที่ยวเล่นทุกสัปดาห์

โดยการตระเวนชิมอาการตามร้านข้างทางทั่วๆ ไป ที่ไม่ใช่ในห้าง

เพราะเธออยากรู้ว่าเป็นยังไง หญิงสาวเธอไม่เคยได้ออกมาเที่ยวเล่นแบบใครๆ เขา

ด้วยทางบ้านมีลูกสาวคนเดียวก็เลยพากันหวงไม่ให้ออกไปไหนไกลบ้าน

แต่ทางบ้านเธอกลับไว้ใจให้วิชิตพาเธอออกเที่ยวเล่นได้เพราะพ่อแม่ของพวกเขาสนิทกัน

พอเธอได้ลองออกมาจากกรอบเดิมก็ชื่นชอบเป็นอย่างมาก และสิ่งที่เธอชอบกินที่สุดก็คือก๋วยเตี๋ยวไก่

และนั่นก็พลอยทำให้เขาชอบก๋วยเตี๋ยวไก่ไปด้วย

วิชิตจะแพลนหาสถานที่ใหม่ๆ ให้เธอได้ลิ้มลองไปทั่วเกือบทั้งจังหวัด

พอนึกถึงเรื่องราวเหล่านั้นมุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นมา

แล้วเขาก็รีบตักก๋วยเตี๋ยวขึ้นกินอย่างเอร็ดอร่อยใช้เวลาไม่นาน วิชิตก็จัดการก๋วยเตี๋ยวจนหมดทั้งสองชามโดยไม่รู้ตัว

" เก็บตังค์ด้วยครับ "

พอกินหมดวิชิตก็เรียกลุงเจ้าของร้านให้เก็บเงินทันที

บรื่น...บรื่น...

มีบิ๊กไบค์นับสิบคันมาจอดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งนี้และส่งเสียงดังกระหึ่มทั่วบริเวณ

ทำให้ลุงเจ้าของร้านต้องรีบรับลูกค้าใหม่ก่อน แทนที่จะมาเก็บเงินจากวิชิตก่อน

พอเสียงรถบิ๊กไบค์สงบลง ทุกคนก็ลงจากรถมานั่งตามโต๊ะที่ว่างอยู่ จากที่ร้านโล่งๆ กลับกลายเป็นแน่นไปในพริบตาเดียว 

"โต๊ะนี้เอาเส้นเล็กหก ข้าวมันไก่ ห้าครับ "

พูดจบก็พากันยกโต๊ะต่อกันไม่งั้นจะนั่งไม่พอกัน

" โต๊ะนี้ข้าวมันไก่หกค่ะ"

ใช่แล้วทริปนี้ไม่ได้มีแต่ผู้ชายเพราะบางคนก็พาแฟนไปด้วย ถือเป็นการเที่ยวด้วยกันไปทีเดียวเลย

"โต๊ะนี้เอาก๋วยเตี๋ยวไก่ สองครับ "

"น้องวาครับพี่สั่งก๋วยเตี๋ยวไก่ของโปรดของน้องวาให้แล้วครับ "

แพรวาส่งยิ้มหวานให้ทินกรที่ไปนั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้ว แต่เธอจอดรถไว้ไกลออกไปเพราะเธอมาถึงช้ากว่าคนอื่น

เธอเดินกะเผลกๆ ตามเสียงเรียกของทินกร

ที่เธอเดินกะเผลกก็เพราะอาการเมื่อยและล้าจากการที่เธอไม่ได้ขับบิ๊กไบค์ไปที่ไกลๆ มานานมากแล้ว

พอได้ขับก็เมื่อยตัวมากทีเดียว แขนขาชาไปหมด

พอแพรวานั่งลงทินกรก็ยกมือขึ้นยีหัวแพรวาทันที เขารู้สึกเอ็นดูในความพยายามของเธอ

เพราะทริปครั้งนี้เป็นแพรวา ที่ชวนพวกเขาไปขับรถทำบุญเก้าวัด

และทินกรเองก็รู้ดีว่าแพรวาอยากทำบุญเก้าวัดเพราะอะไร แต่เขาก็จะไม่พูดถึงให้เสียบรรยากาศเด็ดขาด

แพรวากำลังชาเนื้อตัวอยู่ก็ไม่มีความสามารถในการขัดทินกรได้ เธอเลยปล่อยเลยตามเลย

แต่ทุกการกระทำของแพรวาและทินกรอยู่ในสายตาคมของวิชิตตลอดเวลา

วิชิตพอเขาเห็นคนเยอะก็เลยเลี่ยงมาจ่ายเงินกับป้าเจ้าของร้านที่เป็นคนลงมือทำก๋วยเตี๋ยวและข้าวมันไก่

ส่วนลุงมีหน้าที่เสิร์ฟและรับแขกที่เข้าร้าน

พอวิชิตจ่ายเงินเสร็จในจังหวะที่เขากำลังจะเข้าไปในรถได้ยินเสียงคุ้นหูคุยกัน เขาหันมองตามเสียงก็ได้เห็นว่าใช่คนที่เขารู้จักจริงๆ

และแทนที่เขาจะขับรถออกไป กลับนั่งรออยู่ในรถ และลอบมองแพรวา พร้อมกับถอนหายใจออกมาตลอดเวลา

ก็ทินกรหยอกล้อแพรวาตลอดเวลาที่กินก๋วยเตี๋ยว

จริงๆ แล้ววิชิตควรจะออกจากตรงนี้ไปได้แล้ว

แต่เพราะอะไรเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เขารู้สึกแค่ว่าสมองสั่งการให้เขาไม่ยอมไปไหน

อยู่ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างออก มุมปากของวิชิตยกยิ้มอย่างชั่วร้ายถ้าใครได้เห็นจะมองออกทันทีว่าเขากำลังจะทำในสิ่งที่ไม่ดี

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ทุกคนที่มากับกลุ่มบิ๊กไบค์ต่างเริ่มรับประทานอาหารเสร็จแล้ว

บางคนก็ออกมาจับกลุ่มสูบบุหรี่ที่ด้านนอก บางคนก็ยืนพูดคนหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะค่อยๆ ทยอยพากันขับรถออกไปจากจุดนี้

รวมถึงแพรวาและทินกรก็เช่นกัน ทินกรออกตัวและขับนำแพรวาไปก่อน เพราะทุกคนรู้จุดหมายปลายทางแล้วว่าเจอกันที่ใด

แพรวาค่อยๆ ขับรถออกมา แต่ขับมาได้ไม่กี่เมตร แพรวากลับรู้สึกว่ารถของเธอมีบางอย่างผิดปกติบาง เธอจึงจอดรถและลงมาดู ก็พบว่ายางรถของเธอนั้นไม่มีลมในยางเลยทั้งหน้าและหลัง

แพรวามองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่ก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาทินกร

แต่ก็มีมือดีมาหยิบโทรศัพท์ออก

ทำแพรวาตกใจจนตัวสั่น แต่พอหันไปเห็นว่าเป็นวิชิตเธอก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

แต่วิชิตกลับมองกลับด้วยสายตาตำหนิ

 

" มาทำอะไรตรงนี้ "

จากที่กำลังรู้สึกใจชื้น หัวใจของแพรวาก็หม่นหมองลงทันที

 

"เอาโทรศัพท์ของวามาค่ะ "

เธอเลี่ยงที่จะตอบคำถามของวิชิต แต่ทวงโทรศัพท์คืนจากวิชิต เธอกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้ทินกรจะไปไกลมากแล้ว

 

"ทำไม เห็นหน้าฉันแล้วทำยังกับเห็นผี"

แทนที่วิชิตจะพูดดีกับแพรวา เขากลับอารมณ์เสียใส่เธอ เพียงเพราะเธอไม่ยอมเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเขา

 

"วาจะโทรหาพี่ทิน "

 

"ทำไม? พี่ทินเป็นคู่หมั้นเธอหรือไง "

 

เมื่อแพรวาได้ยินวิชิตพูดแบบนั้นถึงกับเงยหน้ามองสบตากับเขา

เพราะเธอไม่รู้ว่าวิชิตต้องการอะไรจากเธอกันแน่

 

เธอไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่กลับเดินหนีไปโบกรถที่ขับไปมา

 

"ทำอะไรนะ "

 

" วาจะโบกแท็กซี่กลับบ้านค่ะ "

พอแพรวาตอบแบบนั้นวิชิตก็รีบไปคว้าแขนของแพรวาทันที เขาดึงเธอมาที่รถของเขา

 

"เดี๋ยวฉันไปส่ง "

 

แพรวาหันมองวิชิตอีกครั้งด้วยความเอือมระอา

แต่เธอก็เดินไปเปิดประตูรถของวิชิต และเข้าไปนั่งอย่างถือวิสาสะ

แล้วชะโงกหน้าออกมาตะโกนบอกวิชิตว่า

 

" ไปสิคะ วาอยากพักแล้ว "

 

พอเห็นแพรวาทำตามที่เขาบอกวิชิตก็รีบไปเปิดท้ายกระบะ

แล้วเอาบันไดสำหรับขับบิ๊กไบค์ขึ้นท้ายกระบะวางลง

 

แล้วเขาก็ค่อยๆ ขับรถขึ้นมาจอดที่ท้ายกระบะ อย่างชำนานการ

 

เพราะที่จริงแล้วกลุ่มบิ๊กไบค์ที่แพรวาคลุกคลีอยู่ก็เป็นกลุ่มเพื่อนพี่น้องของเขาเช่นกัน

 

เพียงแต่เมื่อครู่เขาไม่อยากเข้าไปทักทาย

เขาขี้เกียจตอบคำถามหลายๆอย่างจากพวกเขา

 

เมื่อใช้เชือกผูกรัดรถบิ๊กไบค์ดีแล้ววิชิตก็เข้าไปประจำที่คนขับ

และก็ขับรถออกมาจากจุดนั้นทันที แพรวาไม่ได้สนใจอะไร เธอรู้ดีว่าวิชิตคงต้องพาเธอส่งบ้านอยู่แล้ว

 

"แอร์เสียอีกแล้วเหรอคะ"

เมื่อก่อนเธอก็นั่งประจำและรู้ดีว่ารถคันนี้แอร์ไม่ค่อยดี แต่เธอก็ได้ความเงียบจากปากของวิชิต ทำเธอรู้สึกว่าควรเงียบปากไว้ดีกว่า

 

แพรวาเธอใช้เวลาที่ว่างอยู่นวดแขนตัวเองเบาๆ

เพราะขับรถมาทั้งวันก็รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวแต่ตอนนี้นวดได้แต่แขน

 

" เมื่อยมากเหรอ "

จากที่เงียบมาตั้งนานหลายสิบนาที วิชิตเพิ่งได้เอ่ยถามแพรวา

"ค่ะ"

แพรวาตอบกลับไปสั้น เธอไม่อยากพูดมากกลัวเขาจะรำคาญ

เพราะวิชิตชอบแกล้งเธอจนเธอรู้สึกระแวงกลัวเขาจะทิ้งเธอไว้กลางทาง 

"คิดจะพูดกับฉันแค่นี้จริงๆใช่ไหม "

ได้ยินคำนั้นออกจากปากวิชิตทำแพรวาต้องขมวดคิ้วชนกันและหยุดมือจากการนวดแขนมามองเขาแทน

ครืน~~ครืน~~

เสียงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋าคาดเอวของแพรวาสั่นรัวๆ ทำให้บทสนทนาเมื่อสักครู่ถูกขัดจังหวะไป

เมื่อแพรวาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์ของทินกร และเธอก็กดรับสายทันที เพราะกลัวว่าเขาจะเป็นห่วงมากกว่านี้

 

"น้องวาอยู่ไหนครับ ถึงอู่พี่กันหมดแล้ว พี่ไม่เห็นวาเลย "

" ค่ะพี่ทิน "

แพรวารีบตอบรับทันทีที่ได้ยินเสียงของทินกร ถามเธอด้วยความเป็นห่วง

" รถวายางรั่วหน้าหลังเลยค่ะ แต่พี่ทินไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ วาอยู่กับพี่ชิตค่ะ "

เมื่อได้รับคำตอบจากปากของแพรวาก็ทำทินกรหมดห่วง แต่ในใจยังสงสัยอยู่ดีว่ายางจะรั่วได้ยังไง

เขาเพิ่งเปลี่ยนยางให้แพรวาเองกับมือเมื่อวานนี้เอง และตรวจสภาพทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่ก็ต้องปล่อยผ่านเมื่อได้พูดคุยกับเธอแล้วเธอปลอดภัยดี

"งั้นถึงบ้านแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะครับ "

"ได้สิคะ เดี๋ยวถึงบ้านวาจะรีบโทรบอกนะคะ ขอบคุณที่เป็นห่วงวาค่ะ "

แพรวาทราบซึ้งในน้ำใจของทินกรเป็นอย่างมาก

เธอจึงตอบแทนน้ำใจเขาด้วยน้ำเสียงสดใสของเธอแทน

 

ทั้งสองพูดคุยกันด้วยความสนิทสนมพร้อมรอยยิ้มเวลาที่คุยกันนั้น ขัดใจคนนั่งๆ ข้างแพรวาเป็นอันมาก

 

แต่เขาก็ไม่ได้พูดขัดแพรวากับทินกรแต่อย่างใด

จนทั้งสองวางสายไป แพรวาก็ยังยิ้มไม่ยอมหุบ

" มีความสุขมากสิว่างั้น "

แพรวาหันมองเสียงประชดปนตำหนิของวิชิตแล้วก็ต้องตกใจกับท่าทีที่เธอเห็นอาการแบบนี้เธอไม่ได้เห็นจากวิชิตนานมากแล้ว

 

เหมือนเขากำลังงอนเธออยู่ แพรวาถอนหายใจออกมาแรงๆครั้งหนึ่ง

ก่อนจะตอบกลับวิชิตออกไปตามที่เธอเข้าใจ

 

"หวงเหรอ "

เธอเลิกคิ้วถามคนตรงหน้าอย่างจริงจัง

" คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลย "

วิชิตตอบกลับแพรวาทันควันเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่เขาเผลอทำไป

หึๆ

แพรวานึกขำตัวเองออกมาเบาแล้วเธอก็เสหันมองไปตามถนน

" วาก็ว่างั้นแหละ "

เธอพูดเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ ก่อนที่เธอจะหันมองหน้าวิชิต

ซึ่งเขาไม่ได้หันมามองเธอหรอก แพรวาเม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง เธอเกือบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เธอแค่อยากมองหน้าผู้ชายใจร้ายคนนี้อีกสักครั้ง

 

แล้วความเงียบสงัดก็เข้ามาแทนที่เพราะแพรวาเธอไม่อยากเอ่ยคำใดให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจอีกแล้ว

เพราะมันคงไม่มีประโยชน์อะไรเลย มีแต่จะทำให้เธอเสียใจเปล่าๆ

 

ขับรถมาไม่นานก็ถึงบ้านของแพรวา

"ขอบคุณพี่ชิตมากนะคะ ขับรถกลับดีๆ ค่ะ เดี๋ยววาเรียกเด็กในบ้าน มาช่วยเอารถลงค่ะ "

 

พูดจบแพรวาก็เปิดประตูรถแล้วออกไป

วิชิตมองตามหลังร่างบางของแพรวา ที่หายเข้าไปในบ้านหลังที่เขาเองก็คุ้นเคยดี

แล้วเขาก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง