ep4-ฉันถูกบังคับมา

หลายวันผ่านไป....

วันนี้คุณหญิงชวนชมบังคับวิชิตมารับแพรวาไปทานมื้อเที่ยง

เป็นการไถ่โทษ ที่วิชิต แกล้งแพรวาให้เธอไปรอเก้อที่สนามบินทั้งวัน และเรื่องที่วิชิตแกล้งพลักหญิงสาวตกน้ำด้วย

วิชิตขัดไม่ได้เลยต้องยอมเพราะแม่เขาขู่ไว้หลายอย่าง ชายหนุ่มเลยต้องยอมรับนัดกับแพรวา

แพรวาเธอดีใจมาก คิดว่าวิชิตเห็นความสำคัญของตัวเองมากขึ้น ถึงขั้นยอมมากินข้าวด้วยแล้ว

เพราะเธอไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับเขาสักเท่าไหร่ ถ้าเธอไม่ไปตามตื๊อเขา ก็อย่าหวังว่าเขาจะมาให้เธอเห็นแม้เงา

วันนี้แพรวาแต่งตัวสวย ด้วยชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน ดูสดใสตามวัย เพียงแค่ไม่ใช่ตัวตนของเธอเท่าไร

เธอชอบกางเกงยีน เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบมากกว่า

แต่เธอก็พอรู้ว่าวิชิตชอบสาวหวานเรียบร้อย เธอจึงยอมใส่ชุดนี้ในวันนี้ แม้จะรู้สึกเขินมากแค่ไหน

พอถึงเวลานัดวิชิตก็มารับเธอตรงเวลา แพรวาดีใจมาก เพราะในใจลึกๆ ของเธอก็กลัวว่าเขาจะปล่อยให้เธอแต่งตัวรอเก้อ

เหมือนเมื่อครั้งก่อนๆ และมันก็เกิดขึ้นบ่อยๆ จนเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว

แต่นี่เขามารับเธอ เธอไม่ได้ฝันไป... แพรวาหัวใจพอโต รู้สึกสุขใจจนบอกเป็นคำพูดไม่ได้ ได้แต่ยิ้มจนเหมือนคนบ้า

ในระหว่างทางที่อยู่บนรถในขณะที่แพรวาเธอยิ้มระรื่น วิชิตกลับหน้าบึ้งตลอดทาง และในที่สุดก็มาถึงร้านอาหาร ร้านหรูแห่งหนึ่ง

รถสปอร์ตคันหรูราคาหลายสิบล้านแล่นมาจอดที่หน้าร้าน มีพนักงานคอยดูแลเรื่องการจอดรถ เขาทั้งสองเดินคู่กันเข้าไปในร้าน ถ้าดูผิวเผินเหมือนคู่รักกำลังออกเดต

พนักงานเดินนำทั้งสองคนเข้าไปที่โต๊ะที่จองไว้ วิชิตแสดงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการเลื่อนเก้าอี้ให้แพรวานั่ง

"ขอบคุณค่ะพี่ชิต"

แพรวากล่าวขอบคุณวิชิตเสียงหวาน พร้อมรอยยิ้มชวนใจสั่น แต่วิชิตกลับเมินใส่แพรวา แล้วเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม

"ไม่ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น"

" ฉันโดนบังคับมา แล้วเธอกลับเองได้ใช่ไหม ฉันมีนัด และขอสั่งห้ามไว้เลยน่ะว่าห้ามบอกแม่ฉันเด็ดขาดว่าฉันเทเธอกลางร้านอาหาร ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่ "

วิชิตขู่แพรวาไว้

แล้วเขาก็ทำหน้าที่แพรวาคุ้นเคยดี นั้นคือแยกเขี้ยวใส่เธอ แพรวายิ้มให้กับท่าทีของชายหนุ่ม

"วันนี้เรากินอะไรกันดีค่ะ "

แพรวาเปลี่ยนเรื่องคุยไม่อยากให้บรรยากาศในการกินข้าวเสียไป

"ใครบอกว่าฉันจะกินกับเธอ รีบสั่งรีบกิน จะได้รีบกลับ"

วิชิตพูดใส่แพรวาแบบลอดไรฟัน ไม่อยากให้ใครได้ยิน นอกจากแพรวา

"ไม่ได้ค่ะวันนี้พี่ชิตนัดวาไว้แล้วก็ต้องกินข้าวกับวาก่อน ไม่งั้นวาบอกคุณหญิงป้าแน่นอน"

พอได้ยินแพรวาพูดแบบนั้น วิชิตก็ทำสีหน้าบึ้งตึงใส่แพรวาทันที

"เซ็งว่ะ น่าเบื่อด้วย เธอรู้ตัวบ้างไหมว่าเธอนะน่าเบื่อมาก "

วิชิตพูดคำว่ามากลากเสียงยาวๆ

"ไม่รู้ค่ะ มีแต่คนบอกว่าน่ารัก คิกๆๆ"

แพรวาตอบกลับพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ แต่กลับทำวิชิตคิดว่าแพรวายั่วโมโหเขา

" ชิ!! คนบ้าอะไรชมตัวเองก็เป็น "

วิชิตว่าให้แพรวา พร้อมเบะปากใส่เธอหนึ่งที

" คนบ้าอะไร คนเก่งสิไม่ว่า ถ้าไม่ชมตัวเองแล้วจะให้ชมใครละ "

แพรว่าตอบกลับทันควันพร้อมทำหน้ายียวนใส่วิชิต

พอดีพนักงานเดินถือเมนูอาหารมาพอดี การสนทนาแบบกวนประสาทกันจึงต้องหยุดลงชั่วคราว

แพรวาเธอเป็นคนหยิบเมนูอาหารมาและก็จิ้มสั่งอาหารไปสี่ห้าอย่างพนักงานคอยจด ตามที่เธอบอก แล้วเดินจากไป

แพรวาหันมายิ้มให้วิชิตอีกครั้ง แต่วิชิตกลับถอนหายใจเฮือกใส่แพรวา อย่างไม่เกรงใจเธอเลย

แพรวาหยักไหล่ใส่วิชิต เธอเริ่มออกอาการที่เป็นตัวของตัวเองออกมา

เพราะแพรวาเธอเริ่มเชื่อแล้วเขาไม่อยากอยู่ใกล้เธอเลย

แต่แพรวาเธอก็ยังไม่ท้อ เธอจะลองอดทนอีกสักครั้ง และถ้าในเวลาหลังจากนี้เธอไม่สามารถทำให้เขาเปิดใจให้เธอได้ เธอก็คงต้องยอมถอยออกมาเงียบๆ

แต่ตอนนี้ขอใช้ชีวิตที่ยังมีเขาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ไปก่อน นึกแล้วเธอก็ขำออกมาในลำคอ

"หึๆ"

เป็นการขำสมเพชตัวเองของแพรวา แต่วิชิตได้ยินกลับหาว่าแพรวาหัวเราะเยาะเย้ยเขา

และทำสีหน้าหงุดหงิดใส่แพรวาอีกครั้ง แต่รอบนี้แพรวาเธอกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ

เธอไม่ได้กลัวอะไร แค่เธอรู้สึกว่าอยากร้องไห้ แต่พอเธอกลืนน้ำลายลงคอ

ความรู้สึกที่เหมือนจะอ่อนแอกลับเข้มแข็งขึ้นมาทันที

นั่งรออยู่สักครู่ใหญ่ อาหารที่แพรวาสั่งไปก็มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ พอมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะกลับเป็นอาหารที่หน้าตาน่ารับประทานมาก

เพราะทุกอย่างเป็นของที่วิชิตชอบ

ทำวิชิตรู้สึกหิวขึ้นมาทันที แต่ก็ยังมีฟอร์มบอกแพรวาไปว่ายังไม่หิว

"พี่ชิตดูนี่ของโปรดพี่ชิตทั้งนั้นเลย "

แพรวาทำท่าจะตักกับข้าวให้วิชิต แต่กลับโดนวิชิตต่อว่า

"ไม่ต้องมายุ่งรีบกินเร็วๆ ฉันรีบ "

วิชิตพูดเสียงห้วนใส่แพรวา แพรวาชะงักไปชั่วครู่ แล้วเธอก็ยิ้มให้เขา

" รีบมากเลยเหรอคะ "

แพรวาทำหน้าหงอยๆ เหมือนรู้สึกผิด แต่แพรวาเธอก็ค่อยๆ กินอาหารแบบช้าๆ ละเมียดละไมเพื่อถ่วงเวลาให้วิชิตผิดเวลานัดกับสาว

"ชิ!!...เห็นคนอื่นดีกว่าวาก็ทะเลาะกันให้ตายไปเลย "

แพรวาเธอบ่นออกมาเบาๆเพราะตอนนี้วิชิตออกไปคุยโทรศัพท์อยู่ที่สวนหย่อมข้างๆ ร้าน

ใกล้โต๊ะที่แพรวากำลังนั่งกินข้าวอยู่มีกระจกใสกันอยู่

หน้าตาของวิชิตที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่นั้นดูเคร่งเครียดไม่น้อย

แต่แพรวาก็นั่งกินอาหารแบบชิว ๆ ชิวมาก และแพรวาเธอก็ไม่ลืมส่งสายตาเย้ยหยันคนตัวโตผ่านกระจกใส

วิชิตเองก็ส่งสายตาเชือดเฉือนมาทางแพรวาเช่นกัน

"ครับ... ครับ...เดี๋ยวพี่จะรีบไปรับน่ะครับ รอพี่ก่อนน้า...วันนี้อยากได้อะไรเดี๋ยวพี่ตามใจทั้งวันเลยน่ะครับ นะๆ ที่รัก... "

วิชิตตั้งใจพูดคำว่าที่รักให้แพรวาได้ยิน เพราะตอนนี้เขาเดินมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิมแล้ว

และวิชิตก็ทำสำเร็จเรื่องเรียกสาว ว่าที่รัก แพรวาเธอหน้าเสียไปครู่หนึ่ง

แล้วก็กลับมาทำสายตายียวนใจวิชิตอีกครั้ง พร้อมทำปากขยุบขยิบใส่วิชิต

แต่แล้วก็กลายเป็นวิชิตเองที่เกิดอาการหัวเสีย

"ตกลงกินเสร็จหรือยังฉันรีบ "

วิชิตทวนคำอีกครั้ง

"ยังกินไม่เสร็จเลยค่ะ วายังไม่ได้กินของหวานเลย..."

พอได้ฟังที่แพรวาพูดวิชิตจ้องหน้าแพรวาเขม็ง นึกเสียดายที่ยังไม่ได้แกล้งอะไรแพรวาเลย

"ฝากไว้ก่อนเถอะ"

"ไม่รับฝากค่ะ เอาไปฝากไว้กับธนาคารเลย "

แพรวาตอบกลับทันควัน

จนวิชิตเหนื่อยจะเถียงต้องเงียบไปเอง วิชิตรอแค่ส่งแพรวากลับบ้าน ตอนแรกว่าจะให้กลับเอง แต่กลัวแม่จับได้เลยต้องรอ

💘💘💘💘💘💘💘💘💘

อ่านจบฝากคอมเมนต์+กดถูกเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามค่ะ