ep11-เหนื่อยแล้ว

พอแพรววกับหนึ่งนารายณ์ออกไป ทินกรก็ยืนสูบบุหรี่ต่อจนหมดมวนจึงเดินกลับโต๊ะ ที่มีเพื่อนๆกำลังสังสรรค์รอเขาอยู่

ระหว่างทางเขาเจอเข้ากับวิชิต ซึ่งเดินมากับหญิงสาวหน้าสะสวยคนหนึ่ง

ระหว่างที่เขาคุยกับวิชิต เขาเห็นสายตาของหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของวิชิตพยายามสบตาเขาอย่างเปิดเผย

จนเขารู้สึกข้องใจกับกริยาท่าทางแบบนั้นของเธอมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

เพราะตอนนี้เขารู้สึกโมโหวิชิตมากกว่า ที่ทำอะไรไม่ไว้หน้าแพรวาเลยสักนิด แต่เขาก็ต้องทำเป็นเฉย

แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามถึงแพรวากับตัวของวิชิต

"ชิตนายไม่ไปส่งน้องวาหละ ทำไมให้หนึ่งไปส่ง "

คำถามของทินกรทำวิชิตถึงกับหยุดนิ่ง แล้วเขาก็มองสบตากับทินกร

"ผมยังไม่เจอวาครับ "

วิชิตไม่รู้จะตอบยังไงดี เขาเลยตัดสินใจตอบความจริงออกไป

"น้องวาเมามาก ตอนแรกนึกว่ามีงานฉลองอะไร ตอนนี้พอเข้าใจแล้ว "

ทินกรตอบกลับด้วยอาการหงุดหงิด

ถ้าแพรวาเลือกเขา เขาจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจเลย แต่นี่เธอเลือกคนตรงหน้า

ที่เวลาเขาเจอทีไรอยากจะตะบันหน้าเข้าให้ทุกครั้งที่เห็นหน้า

เฮ้อ!!

ทินกรหายใจออกมาหนักๆ เมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆจากปากของวิชิตอีก นอกความเงียบ

และนั่นเหมือนเป็นคำตอบในตัวว่าที่เขาเข้าใจนั้นเป็นเรื่องจริง

"ถ้าไม่คิดจะดูแลก็ควรปล่อยเธอไปซะ"

เป็นอีกประโยคที่ทินกรพูดออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกจากตรงนั้น

 "น้องเดือนเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ไปเอาของที่รถก่อน "

พูดจบวิชิตรีบเดินไปที่โรงจอดรถ เขาอยากรู้ว่าแพรวามาที่นี่จริงหรือเปล่า

 พอมาถึงโรงรถเขาก็เห็นหนึ่งนารายณ์กับแพรวายืนอยู่ใกล้กับรถของเขา

 ซึ่งแพรวากำลังใช้เท้าเตะไปที่ล้อรถคันหรูของเขาเพื่อระบายอารมณ์ แต่เขาไม่ได้สนใจการกระทำนั้น

 แต่วิชิตกลับตัดสินใจเดินเข้าไปหาทั้งสองคนทันที เพราะไม่พอใจที่แพรวาดื่มจนเมามาก

 "รู้ตัวว่าดื่มไม่เก่งแล้วทำไมยังดื่มเยอะขนาดนี้ "

ยังไม่ทันได้เห็นหน้าเขาก็พูดใส่แพรวาไปเลย

 แพรวาและหนึ่งนารายณ์พากันหันมองตามเสียงนั้น

 "อ้าวชิต!! มาเที่ยวเหรอ "

หนึ่งนารายณ์ทักเพื่อนด้วยร้อยยิ้ม เพราะเขายังคิดว่าวิชิตเป็นเพื่อนรักของเขาเสมอ

แม้วิชิตจะทำตัวห่างเหินกับเขาก็ตาม

"อืม"

 วิชิตตอบสั้นๆ แต่สายตายังจ้องที่แพรวาเขม็ง พอแพรวาเห็นว่าวิชิตจ้องเธอเขม็งก็ยิ้มหวานให้เขา

"ว่าไงค่ะพี่ชาย..."

แพรววาเอ่ยทักทายเสียงยาวยืด เพราะตอนนี้เธอเมามากแทบจะพยุงตัวเองไม่อยู่ อยู่แล้ว

พอวิชิตเห็นสภาพของแพรวาที่เมามาก และยืนโงนแงนไปมาก็รู้สึกไม่พอใจมาก

"พี่หนึ่งค่ะ เรารีบกลับกันเถอะค่ะ กระต่ายน้อยอย่างว่าจะโดนเสื้อขย้ำแล้วค่ะ "

เธอรีบพูดจนลิ้นพันกัน เพราะตอนนี้เธอรู้สึกกลัวมาก ที่เห็นวิชิตจ้องเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

พูดจบแพรวาเธอรีบหันจนเซจะล้มลง แต่หนึ่งนารายณ์รีบคว้าเอวบางไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มหัวคะมำ

" ว้าย!!! "

เธอร้องเสียงหลง วิชิตก็รีบเขาไปประคองแต่หนึ่งนารายณ์เร็วกว่า

วิชิตถอนหายใจออกมาหนักๆอีกครั้ง แล้วรีบดึงแพรวามาประคองไว้เอง

"ฮึๆ "

เป็นเสียงของแพรวาที่ขำออกมาเบาๆ แต่ชายหนุ่มทั้งสองก็ได้ยิน

ทำให้วิชิตและหนึ่งนารายณ์ต่างพากันมองที่แพรวาที่ตอนนี้เธอหยุดหัวเราะไปแล้ว และเอามือเรียวปิดปากตัวเองไว้

ถ้าใครได้ยินคงคิดว่าเธอมีความสุข แต่จริงๆแล้วเธอหัวเราะเยาะชีวิตรักที่แสนบัดซบของเธอต่างหาก

พอตั้งสติได้แพรวาเธอก็เรียกหาหนึ่งนารายณ์ทันที

"พี่หนึ่งค่ะ พาวากลับบ้านหน่อย... "

 "เดี๋ยวฉันไปส่งเอง "

 วิชิตตอบกลับด้วยอารมณ์หงุดหงุด พร้อมกดเปิดประตูรถและกำลังเอื้อมมือจะเปิดประตูรถ

แต่แพรวารีบพลักเขาออก ก่อนที่เขาจะยัดเธอเข้าไปในรถ

"ว่างเหรอคะ จะไปส่งวานะ"

ที่แพรวาเงยหน้าถามคนตัวโต ที่เธอถามแบบนั้นออกไป เพราะเธอเห็นวิชิตตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วและเขาก็ไม่ได้มาคนเดียวด้วย

แต่วิชิตไม่เห็นเธอหรอก เพราะเธออยู่ในห้องรับรองของหนึ่งนารายณ์ ห้องนี้จะมองคลับของเขาได้ทั่วทั้งบริเวณ

 ซึ่งแพรวาเห็นตั้งแต่วิชิตเดินเข้าประตูมาด้วยซ้ำ

 

วิชิตจ้องแพรวาด้วยความหงิดหงุดก่อนจะตอบออกไปด้วยความโมโห

"เธอนี่ชอบสร้างปัญหาให้ฉันตลอดเลยรู้ตัวไหม "

"ค่ะ รู้ตัวและกำลังจะไม่สร้างปัญหาให้แล้ว ก็แค่ปล่อยให้พี่หนึ่งไปส่งวา แค่นั้น ปัญหาของพี่มันก็จะจบ..."

แล้วแพรวาก็ก็ผละตัวออกจากอ้อมแขนของวิชิต แล้วรีบคลองแขนของหนึ่งนารายณ์ไว้แน่น

 

"ไปเถอะค่ะ อย่าปล่อยให้วาเป็นภาระของคนอื่นนะคะ ขอเป็นภาระของพี่หนึ่งคนเดียวค่ะ "

แพรวาเธอพูดตาออดอ้อนจนหนึ่งนารายณ์ต้องทำตามที่เธอขอ

"เดี๋ยวเราไปส่งน้องวาเอง นายไปทำธุระของนายเถอะ "

"นายไม่ต้องยุ่ง! "

วิชิตตะเบงเสียงใส่หนึ่งนารายณ์ มือหนากำลังจะคว้าร่างบางของแพรวาอีกครั้ง

"คุณชิตค่ะ "

เสียงหวานของคนข้างหลังทำวิชิตชงัก แล้วหันมองตามเสียงนั้น

หนึ่งนารายณ์และแพรวาเองก็มองตามเสียงนั้นเช่นกัน แพรวามองหญิงสาวที่เรียกชื่อคู่หมั้นของเธอด้วยเสียงหวานป่นอ้อน

แล้วเธอรู้สึกตาร้อนผ้าว เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาให้ได้ เธอกลั้นลมหายใจไว้ก่อนจะพ่นออกมาแรงๆ

 

" เฮ้อ!!"

แพรวาเสมองทางอื่นแล้วถอนหายออกมาหนักๆอีกครั้ง แล้วตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

"ฮึๆ "

 

เป็นเสียงหัวเราะสำหรับตัวเธอเอง กับการถูกคนที่เธอรักหักหน้าซ้ำๆ

หัวเราะให้กับความอึด ทึกของใจตัวเอง ที่ถูกทำร้ายซ้ำๆ แต่ไม่รู้จักจำสักที

"ไปกันเถอะพี่หนึ่ง วาเหนื่อยแล้ว"

น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาราวกับกระซิบ แพรวาเธอไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอไม่อยากจะร้องไห้อีกแล้ว เธอกลั้นลมหายใจอีกครั้ง

แล้วคว้าแขนหนาของหนึ่งนารายณ์ดึงเขาเดินไปที่รถคันทัดไป ซึ่งเป็นรถของหนึ่งนารายณ์

เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้ หนึ่งนารายณ์เองก็ไมอยากให้แพรวาอยู่ตรงนี้นานนัก

เขารีบพาแพรวาเข้าไปในรถยนต์คันหรู และขับออกไปทันที โดยไม่ได้พูดคำใดๆกับวิชิตอีก

วิชิตได้แต่ยืนมองรถของหนึ่งนารายณ์ขับออกไป

ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมา

แล้วยิ้มหวานให้กับเดือนฉายที่ยืนมองเขาอยู่

" เข้าไปข้างในกันครับ "

วิชิตชวนเดือนฉายเข้าไปข้างใน เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และเขาก็ไม่ได้พูดถึงหนึ่งนารายณ์และแพรวาให้เดือนฉายฟัง เพราะเขาคิดว่าไม่จำเป็น

เดือนฉายเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับสองคนนั้นเช่นกัน

ในรถยนต์คันหรู แพรวานั่งน้ำตาซึมตั้งแต่หนึ่งนารายณ์ขับรถออกมาแล้ว

หนึ่งนารายณ์เองเขาก็สังเกตุเห็นเหมือนกันว่าแพรวานั้นนั่งเงียบตลอดทาง แต่เขาไม่ได้ถามอะไรเธอ

เขาทำแค่เพียงยื่นมือหนาข้างหนึ่งลูบที่หัวเธอเบาเป็นการปลอบใจ

 

" ฮื้อๆๆ "

ในที่สุดแพรวาก็กลั้นความเจ็บของหัวใจไม่ไหว

เธอสะอื้นไห้ออกมาเสียงดังโดยไม่อายใครแล้ว หนึ่งนารายณ์เลือบมองแพรวาเพียงครู่เดียว

แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมา เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยน้องสาวคนนี้ได้ยังไง

ลำพังตัวเองเพื่อนรักก็ไม่คุยด้วยเหมือนกัน