ep9-ภาพบาดใจ

วิชิตเริ่มเดินหน้ารุกจีบเดือนฉายอย่างเปิดเผย

 

โดยในวันนี้พอเลิกงานวิชิตก็พาเดือนฉายไปเดินห้าง และเดินซื้อของที่เดือนฉายอยากได้

ไม่ว่าสิ่งนั้นจะราคาเท่าไหร่ วิชิตสามารถเปย์ ให้หญิงสาวได้ทุกอย่าง

 

สร้างความพึงพอใจให้เธอเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าในใจลึกๆ แล้วเธอไม่ได้สนใจวิชิตมากเท่าวิชิตสนใจเธอก็ตาม

 

เธอตกลงยอมลองคบกับเขาเพียงเพราะความเป็นคนใจป๊าของวิชิตเท่านั้น

เพราะในตอนนี้เขาสามารถให้เธอมากกว่าผู้ชายคนอื่นของเธอในตอนนี้

 

เดือนฉายที่กำลังมองวิชิต ที่ถือของพะรุงพะรังแล้วยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม และในขณะเดียวกันเขาก็ยิ้มหวานให้เธอเช่นกัน

 

"วันนี้พี่มีความสุขจังเลยครับ ที่ได้พาน้องเดือนมาเดินเล่น "

 

วิชิตรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้ใกล้ชิดกับเดือนฉาย ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะดูเร็วเกินไป แต่เขาก็คิดว่าเธอคือคนที่เขาพร้อมที่จะดูแล

 

ทั้งสองเดินเคียงคู่กัน หยอกล้อกันอย่าง มีความสุข โดยไม่ได้เห็นว่าใครกำลังมองพวกเขาอยู่

 

ในร้านอาหารหรู....

 

แพรวามีนัดกินอาหารกับลูกค้ารายสุดท้ายของการทำงาน เพราะเธอจะไม่เข้าไปช่วยงานที่บริษัทของวิชิตอีกแล้ว

 

ในขณะที่เธอคุยกับลูกค้าอยู่ เธอก็ได้เห็นวิชิตเดินซื้อของอยู่กับเด็กนักศึกษาคนหนึ่ง

เด็กสาวคนนั้นหน้าตาสวยมากทีเดียว เธอมองดูการกระทำนั้นด้วยหัวใจเต้นระส่ำ รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก หูอื้อไปชั่วขณะ

 

นี่ขนาดบอกตัวเองว่าจะตัดใจจากเขาแล้วแท้ๆ แต่พอได้เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นก็ทำแพรววาหงุดหงิดขึ้นมา เพราะอารมณ์หึง หวง

แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งมองเขาสองคนหวานใส่กัน

 

แพรวาสะบัดหน้าหลบสายตาของวิชิตทันทีที่เขาหันมาเห็นเธอพอดี

เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอเห็นอะไรบ้าง

 

เมื่อวิชิตเห็นว่าแพรวานั่งอยู่ในร้านอาหาร เขาก็ถามเดือนฉายไปว่าหิวข้าวไหม

แต่เดือนฉายเธอปฏิเสธไป แต่วิชิตกลับบอกเดือนฉายว่าเขาหิว และหิวมาก พร้อมเดินจูงเดือนฉายเข้าไปในร้านอาหารที่แพรวานั่งอยู่

 

แพรวาจ้องวิชิตเขม็ง แค่เขาพาผู้หญิงมาเดินห้างก็หักหน้าเธอ จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

นี่ยังจะพาผู้หญิงเข้ามาให้เห็นเธอเห็นให้อายลูกค้าอีก

 

เพราะวิชิตเป็นลูกเจ้าสัวโชติ ใครๆ ก็รู้จักเขา และก็รู้ว่าเขามีคู่หมั้นแล้วทั้งนั้น

แพรวาพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ และรีบสรุปงานจนเสร็จ

พอจะขอตัวกลับ แต่ลูกค้ากลับไม่ยอมให้เธอกลับ และยังชวนเธอไปคลับต่อ

 

ตอนแรกแพรวาว่าจะกลับเลย แต่เธอเห็นวิชิตนั่งยิ้มเยาะให้เธอ เธอจึงตัดสินใจรับคำชวนของอีกฝ่าย

แม้จะรู้ดีว่าฝ่ายนั้นหัวงูขนาดไหน เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่เธอเลือกทำ แต่เป็นเพราะว่าเธอเองคิดว่ารับมือกับเขาไหว

 

พอแพรวาลุกขึ้นจากโต๊ะไปโดยมีชายวัยกลางคนเดินตามหลังเธอไปไม่ห่างและชายคนนั้นกำลังโอบเอวแพรววา

ตอนแรกแพรวาไม่พอใจเลยที่ถูกกระทำแบบนั้น แต่พอหันไปเห็นวิชิตมองอยู่เธอเลยปล่อยให้เขาทำตามใจ และเดินผ่านวิชิตไปโดยไม่มองเขา

 

วิชิตเห็นแพรวาทำเมินใส่ก็รู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุ จนเดือนฉายต้องถาม

 

"คุณชิตเป็นอะไรคะ "

วิชิตได้สติมองหน้าเดือนฉายเลิ่กลั่ก

" พี่ไปเขาห้องน้ำก่อนน่ะครับ น้องเดือนสั่งอาหารตามใจชอบเลยนะครับ เดียวพี่มา "

 

วิชิตรีบพูดและรีบเดินออกจากร้านอาหารไป ด้วยอาการรีบร้อน เพราะกลัวว่าจะตามแพรวาไม่ทัน

 

พอเดินออกมาได้ระยะที่มองจากร้านอาหารไม่เห็นแพรวาก็รีบจับมือของลูกค้าที่โอบเอวเธอไว้ออก

 

" ขอโทษนะคะ พอดีเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ ต้องขอตัวก่อนค่ะ "

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกโมโหกับการกระทำของผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน แต่เธอก็ต้องข่มอารมณ์ไว้

 

พอเห็นว่าแพรวาจะตัดสัมพันธ์โดยการไม่ไปต่อที่คลับเหมือนตอนแรกที่ตกลง ชายคนนั้นก็รีบคว้ามือเรียวของแพรวาไว้

 

"จะไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอครับ"

พร้อมจับมือเรียวนุ่มของแพรวาลูบวนที่หลังมือส่อให้เห็นถึงพฤติกรรมบางอย่าง แพรวารีบสะบัดมือออก

 

"ต้องขอโทษด้วยค่ะ มีธุระด่วนจริงๆ "

แพรวาพูดพลางยิ้มหวานให้ เพราะไม่อยากรุนแรงใส่ลูกค้า เดี๋ยวจะเสียงานไปด้วย

 

แล้วเธอก็รีบเดินออกมาจากจุดนั้นไม่อยากให้โดนตื๊ออีกรอบ การกระทำทั้งหมดของแพรวาอยู่ในสายตาของวิชิตตลอด

 

เมื่อเขาเห็นแพรวาเดินออกไปโดยไม่มีผู้ชายคนนั้นเดินตาม เขาก็ยกยิ้มที่มุมปาก พร้อมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

"เฮ้อ..."

 

อยู่ๆ วิชิตก็เกาหัวตัวเอง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องสนใจแพรวาเลย

เพราะถ้าแพรวารู้ว่าเขาแอบตามเธอมาจะหาว่าเขาสนใจเธอ ซึ่งนั่นมันเป็นไปไม่ได้เลย

 

แล้วชายหนุ่มก็หันหลังกลับเข้าร้านอาหารไปพร้อมกับรอยยิ้มกริ่ม

เมื่อนึกถึงใบหน้าหวานๆของคนที่รอเขาอยู่ในนั้น

 

" ขอโทษที่ให้รอครับ "

วิชิตรีบบอกเดือนฉายเพราะกลัวเธอจะโกรธที่ปล่อยให้เธอนั่งอยู่คนเดียว

 

"ไม่เป็นไรค่ะ เดือนสั่งอาหารแล้วนะคะ ไม่รู้จะถูกใจคุณชิตหรือเปล่า "

 

" ครับ...พี่ทานได้ทุกอย่าง ขอแค่มีเดือนอยู่ด้วยก็พอครับ "

ได้ยินคำหวานจากปากของวิชิตก็ทำให้เดือนฉายเขินอายไม่น้อย

 

" ปากหวานตลอดเลยคะ "

ถึงแม้จะมีอาการเขินอยู่แต่เธอก็ตอบเขาไป

 

" พี่หวานกับเดือนคนเดียวเท่านั้นแหละครับ " เดือนฉายมองหน้าชายหนุ่มแล้วยิ้มหวานให้เขา

 

วิชิตมองความน่ารักของหญิงสาวตรงหน้าด้วยหัวใจเต้นรัว พร้อมยื่นมือหนาไปเก็บไรผมที่ปรกหน้าของหญิงสาวแล้วทัดไปที่ใบหูขาวเนียนทำให้เห็นพวงแก้มเนียนใสของคนตรงหน้า

 

ทำชายหนุ่มใจเต้นรัวอีกครั้งเมื่อเขานึกถึงเรื่องราวที่เธอกับเขาได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันครั้งแรก

 

" ไหนคุณชิตบอกว่าหิว รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารเย็นหมดจะไม่อร่อย "

 

เดือนฉายเธอรีบบอกชายหนุ่ม เพราะอาหารที่เธอสั่งได้มาเสิร์ฟทั้งหมดแล้ว

 

แต่วิชิตยังนั่งจ้องหน้าเธอไม่วางตา จนหญิงสาวอดเขินอายจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงไม่ได้

 

"ครับ "

 

คำบอกกล่าวของหญิงสาวตรงหน้าเรียกสติของวิชิตกลับคืนมา เขายิ้มหวานให้เธอ พร้อมตักอาหารใส่จานให้กับหญิงสาวตรงหน้า

 

วิชิตดูแลเอาใจใส่เธออย่างมาก มากเสียจนคนที่หลบมุมอยู่ที่มุมหนึ่งถึงกับน้ำตาไหลออกมา ด้วยความน้อยใจ

 

ทั้งๆ ที่ไม่เคยนึกโกรธหรือเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง

ถึงแม้ที่ผ่านมาวิชิตจะทำร้ายจิตใจเธอมากแค่ไหน ก็ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจได้มากเท่าครั้งนี้

แพรวายืนมองความหวานชื่นของคนทั้งสองด้วยหัวใจห่อเหี่ยว

 

ก่อนจะค่อยๆ หันหลังแล้วเดินจากไป เพราะทนกับความรู้สึกที่ปวดหนึบที่เกิดขึ้นแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว

 

เธอไม่อยากให้วิชิตมาเห็นความอ่อนแอของเธอ

 

หญิงสาวเดินออกมาได้ไม่ไกลนัก

 

" อ้าว!! น้องวา "

 

เสียงทุ้มคุ้นหูกล่าวทักทายเธอ ทำให้หญิงสาวหันไปมองตามเสียงนั้น

เธอส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มที่เรียกชื่อเธอทันทีที่เห็นว่าเขาเป็นใคร

 

"สวัสดีค่ะ....พี่หนึ่ง"

ถึงแม้ว่าเธอจะยิ้มให้ชายหนุ่มแต่แววตานั้นดูเศร้ามากจนเขาสังเกตได้

 

" น้องวาเป็นอะไร "

ชายหนุ่มอดที่จะถามไม่ได้ เพราะเขาก็มองเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่งที่สนิทกันพอสมควร

 

"ไม่มีอะไรค่ะ วาแค่รู้สึกเหนื่อย "

เมื่อเขาเห็นว่าเธอตอบกลับมาแบบขอไปที ก็ยิ่งรู้สึกสงสัย

 

"ไอ้ชิตอีกแล้วใช่ไหม เมื่อไหร่จะเลิกรักมันสักที "

 

หนึ่งนารายณ์ถามกลับไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิด เพราะไม่พอใจที่วิชิตชอบทำร้ายจิตใจของแพรวาตลอด

 

"ปะ พี่จะพาไปเที่ยวให้หายเครียด "

 

พูดจบชายหนุ่มก็ไม่ได้รอให้แพรวาตอบตกลงแต่อย่างใด มือหนาคว้าแขนเรียวของเธอแล้วเดินตรงไปที่รถของเขาทันที โดยไม่ฟังคำทักท้วงใดๆ