26 - nc
สาวร่างเล็กนั่งห้อยขาลงบนโต๊ะทำงานไม้สักสีทอง ดวงหน้างดงามหวานล้ำก้มศีรษะลงมองผมดกดำของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น หน้าเข้มแกร่งยังไม่ยอมละออกจากเนินเนื้อสาวหลังจากที่เขาถอดกางเกงบ็อกเซอร์โยนทิ้งไป
มือเล็กเท้าแขนวางฝ่ามือบนโต๊ะใหญ่ ความเย็นจากพื้นไม้หน้าโต๊ะแทรกซึมขึ้นมาตรงกลางฝ่ามือผิดไปจากความร้อนเร่ากลางหว่างขา จมูกใหญ่ชนชิดเนินสวาทแหวกกลุ่มไรขนบางเบา
“พะ พี่เหนือ ไปห้องนอน”
ดวงฤทัยเอ่ยทักเสียงกระเส่า แม้ว่าเธอจะตะขิดตะขวงใจถ้าจะทำอะไรเลยเถิดในห้องทำงาน แต่ความตื่นเต้นแปลกใหม่ยังทำให้เธอเอนกายแอ่นเนินสาวให้เขาเชยชมอย่างถนัดถี่
“อืม ไม่ต้องหรอก หวานจริง ๆ เลียได้ไม่เบื่อเลย”
คำพูดกึ่งลามกแต่จริงใจแหบพร่าแนบชิดเนินสาว พาให้กายเธอสะท้านแอ่นรับแรงที่เริ่มเร่งจังหวะ
ร่องทางรักแม้ชอกช้ำจากแรงพิศวาสที่คนร่างโตขยันทำรัก แต่พอได้ลิ้นหนาประโลมปลอบส่งให้ร่องสาวเปี่ยมน้ำหวาชื้นแฉะ
จมูกใหญ่ดุดันแหวกทางเชิญชมของหวานตรงหน้า ตวัดกลืนดูดซับ ขยับเลื่อนนิ้ว ซอกซอน ทำทุกทางที่ทำให้คนร่างเล็กอ่อนระทวยร้องคราง
ร่างสูงคุกเข่ากับพื้น แนบหน้าชิด จับดันต้นขาเล็ก ขยับปลายนิ้วเลื่อนไถล ผ่านจุดอ่อนไหวกดแน่น
“พี่เหนือ! อ่า”
คนร่างโตเร่งรัดจนคนร่างเล็กกว่าไม่อาจต้านทานกระแสปรารถนาที่กระพือลุกโชน กดบดคลึงหนักหน่วง ตวัดดูดชิม เนินสาวรวดร้าวราวแตกสลาย แหงนเงยดวงหน้าเอนกายนอนราบกับพื้นโต๊ะไร้เรี่ยวแรง แว่วเสียงของตก เสียงคนใช้ข้างนอก แล้วหวีดร้องสั่นสะท้านกระตุกเฮือก
“อ่า อือออ”
“อื้อ ว่าไง ดีหรือเปล่า”
ชายร่างใหญ่โตลุกขึ้นจากพื้น จับท่อนขาถ่างออกเลื่อนลำตัวแทรกกลาง ส่งมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของดวงฤทัยเปิดออกจนเห็นอกอวบตูมเต่งตึง ตวัดน้ำหวานขึ้นมาลากบนยอดถันก่อนโน้มหน้าเข้าหาดูดเลีย
“ถอดกางเกงพี่สิคนดี”
“แต่ ห้องทำงาน”
“ไม่มีใครเข้ามาหรอก แสงทัดเฝ้าอยู่”
“ฮะ! ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย พอเถอะ อ่า อา”
ร่างแกร่งเลื่อนมือลงเนินอวบอูมด้านล่างจับคลึงแรงปากครอบครองยอดสีชมพู ขบเม้ม
“ถอดกางเกงพี่เร็วดวงคนดี”
“อื้อ พี่เหนือ”
แม้ร้องประท้วงแต่มือเลื่อนด้านล่างปลดเข็มขัดออกตามด้วยตะขอพร้อมรูดซิปลง
“เลื่อนกางเกงลงสิ ใช่ อีกนิดคนดี กำไว้”
เสียงทุ้มพึมพำบนยอดอกสั่งการให้ดวงฤทัยทำตาม มือเล็กกำรอบท่อนร้อนใหญ่ค่อยขยับมือ เหนือหัวโก่งตัวยามมือเล็กเร่งจังหวะ
“อ่า เก่งขึ้นแล้ว มานี่สิ นั่งลง”
เหนือหัวยกเธอลงจากโต๊ะจับนั่งกับพื้น ลงตรึงศีรษะเธอไว้กำแน่น นำเอ็นรักไปด้านหน้าตรงปากกระจับ
“ทำอย่างที่พี่ทำให้ดวง เริ่มจากใช้ลิ้น อ่า เลียรอบ ๆ อืม ใช่ ดีไหม”
ปากเล็กค่อยขยับรอบท่อนเนื้อ ไล้ลิ้นขมพูเล็กรอบปลายป้าน แม้ว่าท่อนรักแข็งชันแต่กลับนุ่มนวลยามเธอสัมผัส ร้อนผ่าวทั้งแท่ง หน้าหวานงดงามขยับใกล้ครอบปากปลายป้าน
“ใช้ลิ้นดุนไว้ข้างล่าง แบบนั้นคนดี”
ดวงตาคมกล้าก้มมองหญิงสาวนั่งคุกเข่า เธอตั้งใจทำอย่างที่เขาสั่ง แม้ว่าเคอะเขินและไม่คุ้นชิน ปากเล็กครอบปลายหัวมนฉ่ำน้ำ ร่างสูงจึงเคลื่อนสะโพกสอบช่วยดันเข้าออกพร้อมตรึงหน้างามไว้
แก้มนวลแดงปลั่งจากการออกแรง เหงื่อบนปลายจมูกยิ่งดูงดงาม ลิ้นสากรูดท่อนใหญ่เป็นจังหวะโยกคลึง
“พอแล้วคนดี มานี่ หันหลังนะ เอาตัวแนบโต๊ะไว้”
ยามกลางวันเขาคงจัดให้เป็นเซ็กซ์เร่งด่วน เขาจัดท่าให้คนร่างเล็กหันหน้าไปยังโต๊ะทำงานดันแผ่นลงโก้งโค้ง ให้หน้าอกแนบราบพื้นโต๊ะทำงาน สะบัดชายเสื้อเชิ้ตขึ้นพ้นสะโพก มือแกร่งกอบกุมก้นงามไว้ทั้งสอง แหวกออกล้วงลงลึกถึงร่องสวาทตวัดลูบผ่านก่อนเลื่อนขึ้น
“อืม น้ำมากเหลือเกิน”
เมื่อได้ที่ กายแกร่งขยับเลื่อนย่อหัวเข่าจ่อปลายหัวท่อนรักตรงปากทางสาว สะบัดปลายป้านชิมน้ำหวานถูไถก่อนสอดเข้าลึกชักออก สอดเข้าจนสุดแล้วถอนออก สะบัดขยับหัวปลายถูปากทางแล้วสอดใส่อีกครั้งกระทุ้งแรงจนสุด
“พี่เหนือ!”
“หื้อ ชอบใช้ไหม”
ดูเหมือนคนหน้าทนจะไม่เข้าใจเสียงทัดทาน เขากลับกระทุ้งลำรักขึ้นตอกใส่ กดแน่นเน้นจังหวะเสียบเสย มือสีเข้มตัดผิวแก้มก้นขาวนวลคนละสี ท่อนรักก็เช่นกัน ทางรักของดวงฤทัยสีสดอมชมพูผิดกับท่อนเนื้อสีเข้มของชายลูกครึ่งไทยรัฐฉาน
เขาส่งแรงตอกใส่ ย่อกายกระทุ้งขึ้น โยกคลอนบดแน่น ครางในลำคอ กดแผ่นหลังคนร่างเล็กไว้ยามโจนจ้วง
ตึก ตึก ตึก!!
แรงกระหน่ำพิศวาสมากล้นด้วยแรงชายใหญ่โตอย่างเหนือหัว ทำให้โต๊ะทำงานโยกคลอน เสียงขาโต๊ะกระแทกพื้น หน้าท้องคนร่างเล็กแนบขอบโต๊ะชนจนเจ็บ มือแกร่งปัดของลงจากโต๊ะ ขยับดึงเอวของดวงฤทัยยกสูงขึ้นส่งแรงเข้าใส่ กระชากดึงผมสาวใต้ร่างให้ศีรษะแอ่นโค้ง
ตับ ตับ ตับ!!
“อ่า พี่เหนือ อื้อ อา อ่า”
แรงหน้าท้องเจ็บร้าวจากการชนขอบโต๊ะ แต่อาการเสียวหน่วงร่องรักกลับมีมากกว่า กายสาวบีบรัดใกล้สุขสมเร็วในท่านี้ เหนือหัวย่อกายกระทุ้งสุดแรง มือล้วงลงคลึงเนื้อสาวแล้วพลันรับรู้ถึงอาการสุขสมของคนร่างเล็ก เมื่อกายกระตุกปล่อยน้ำเปื้อนมือ อาการบีบรัดแน่นทำกายแกร่งปวดตุบจึงรีบถอนออก
“อื้อ พี่เหนือ”
“เดี๋ยวก่อน พี่เกือบแล้ว เกือบจะเสร็จ อ่า ซี้ด”
เหนือหัวเริ่มตาพร่า โถมกายเข้าร่องสาวที่บีบรัดแน่นจนเอ็นใหญ่ร้อนวาบ อาการสะท้านร้าวลงหน้าท้อง เขาเกือบพุ่งน้ำรักออกมาต้องสะกดกลั้นดึงกายแกร่งออกมาก่อน ผ่อนลมหายใจกระชั้นเพราะเลือดสูบฉีด
นั่งลงคุกเข่าด้านหลัง มุดหน้าเข้าร่องสาวด้านหลังอีกครั้ง ส่งลิ้นรับสายธารที่หลั่งไหลตวัดเลีย
ดวงฤทัยถูกจับพลิกตัวอีกครั้งขึ้นนั่งบนโต๊ะ เขาถ่างขาเธอออกกว้างแทรกกายแกร่งเข้าตรงกลาง มือจับข้อเท้าเธอแน่นยามสอดใส่
“นอนหงายลงไปเลยดวง ซี้ดแน่น รัดมาก”
ขยับลากคนร่างเล็กมาขอบโต๊ะ รวบข้อเท้าไว้ในวงแขนเดียว กระหน่ำท่อนเนื้อร้อนใส่ ก่อนหยุดอีกครั้งเพื่อปรับอารมณ์กระสันที่พุ่งทะยาน ดวงตาคมกล้ามองร่างสาวสวยเล็กกลมกลึงไปทั้งตัว ผิวนวลเนียนกระจ่างใสอมชมพู
มือคลึงเคล้นหน้าอกอวบยามสั่นไหวเมื่อเขาส่งกายเสือกใส่อย่างแรง ปล่อยข้อเท้าแล้วจับอ้าออก เกร็งตัวทั่วร่างด้วยแรงปรารถนาท่วมท้น ส่งมือลงเนินสวาทคลึงบดวน เลื่อนนิ้วกดทางรักขณะเสือกกายโจนจ้วง
ยามขยับสะโพกสอดใส่ความใหญ่โตกลางร่องงาม พลันต้องการพวยพุ่งน้ำรักในทางรักเล็กแคบ มองเนินสาวสวยสด หน้าท้องแบนราบ เลื่อนสายตาขึ้นสู่ดวงหน้าแดงระเรื่อชื้นเหงื่อ เขาต้องการฝั่งเชื้อพันธุ์ลงเนินสาว
กายแกร่งกระทุ้งเอ็นแรงขึ้นด้วยแรงอารมณ์กระเจิดกระเจิง ชีพจรเต้นรัวกระหน่ำดั่งกลองตี เสียววาบร้าวหน้าท้องถึงปลายหัว ใกล้ปล่อยน้ำ
“ดวง อ่า พี่จะหลั่ง อ่า”
ดวงตากลมหวานปรือตามองร่างแกร่ง หน้าคมเข้มปวดร้าวใกล้สุขสม หน้าท้องแกร่งขยับไหวเกร็งตัว
“อื้อ อือ อ่า พี่เหนือ”
กระแสไฟพิศวาสเข้มข้นรุนแรงยามเหนือหัวกดเน้นทางรัก ส่งให้สาวร่างเล็กหวีดร้อง กายแกร่งตามติดสอดใส่กระทุ้งแรง ทางรักสั่นกระตุกบีบรัดจนยากทานไหว กายชายเสือกกระทุ้งอีกสองสามครั้งแล้วครางลั่นดันสะโพกจนชิดแน่นปลดปล่อยน้ำรักเข้าสู่โพรงสวาท พวยพุ่งภายใน ส่งเชื้อพันธุ์ให้ดวงฤทัยรับไว้จนเขาเต็ม มือใหญ่กดหน้าท้องแน่นไม่ให้ร่างเล็กขยับเขยื้อน รอจนกระทั่งเขาปล่อยออกมาสุดหมดทุกหยาดหยดแล้วอ่อนตัว จึงคลายมือถอนกายแกร่งออก
“พี่เหนือทำไมทำแบบนี้”
เสียงหวานใสเอ่ยถามทันที ตวัดสายตามองร่างสูงที่ยืนหอบหายใจหลังจากการออกแรงหนักหน่วง ดวงตาคมเข้มจ้องมองเธอคมกล้าและแน่วแน่ ไม่เอ่ยตอบคำถามแต่เธอรู้จักเขาดี
“พี่อยากให้ดวงท้องใช่ไหมคะ ตอบสิ”
ร่างเล็กอ่อนแรงขยับตัวลุกขึ้น จ้องมองด้วยสายตากล่าวหาและโกรธขึ้ง เลื่อนตัวลงจากโต๊ะก้มลงหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ขึ้นมาสวมทั้งที่น้ำรักเริ่มไหลลงมาหน้าขา
“ดวง”
“พี่ไม่ต้องพูดแล้ว ดวง ดวงโกรธพี่เหนือจริง ๆ และ และ บ้าจริง ดวงไม่รู้จะพูดยังไงดี”
“พี่ พี่ขอโทษ”
เธอสะบัดมือออกจากมือใหญ่ที่พยายามฉุดเธอไว้ข้างหนึ่ง มืออีกข้างยังดึงกางเกงของตัวเองไว้ ร่างเล็กหมุนตัวจนหลุดแล้วเดินไปยังประตูปล่อยให้เหนือหัวเดินตามทุลักทุเล เดินไปติดกระดุมกางเกงไปด้วย
ใบหน้าแสงทัดแดงก่ำยามดวงฤทัยเหลือบตามอง บอดี้การ์ดหนุ่มยืนห่างออกมาจากห้องทำงานพอสมควรจนเธอวางใจว่าเขาคงไม่ได้ยินเสียง แต่ทุกคนในบ้านคงรู้กันหมดแล้วว่าทั้งเธอและเหนือหัวทำอะไรกันในห้องทำงาน ด้วยความอับอายยิ่งพาให้กรุ่นโกรธ เดินย่ำเท้าไปยังห้องนอนโดยคนร่างสูงเดินตามไม่ห่างสภาพเสื้อผ้ารุ่ยร่าย
แสงทัดมองตามคนทั้งสองยังสงสัยไม่หาย ในเมื่อทั้งคู่ต่างพากันขึ้นสวรรค์ไปแล้ว แต่ทำไมพอออกมาจากห้องถึงได้ปั้นปึ่งใส่กัน
ตอนยืนหน้าห้องยังถึงกับสะดุ้งตกใจยามขาโต๊ะกระแทกพื้น จนต้องขยับออกมาห่างเสียหน่อย
แสงทัดถอนหายใจ เหนือหัวดูท่าต้องวุ่นวายจากเรื่องหัวใจไปอีกสักพัก คิดได้ดั่งนั้นจึงยิ้มกว้างออกมา เขาและเหนือหัวเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ครั้งนี้ดูท่าหนักสุดยิ่งกว่าครั้งไหน
27 - ว่าที่แม่ยายกับลูกเขยดวงฤทัยลงจากรถของเหนือหัวหน้าคุ้มเจ้าจอมอินหลังจากนั้นผ่านไปอีกหลายวัน หน้าเง้างอนเพราะพ่อเลี้ยงหนุ่มกักเธอไว้ไม่ยอมมาส่ง แถมยังทำแบบนั้นซ้ำอีกจนกลายเป็นทะเลาะกันใหญ่โต แต่จบท้ายเป็นต้องลงเอยบนเตียงทุกที“คุณด๋วงปิ๊กเฮือนแล้ว”เสียงแม่อุ๊ยคำตะโกนดีใจวิ่งอย่างหญิงชราออกมาพร้อมกับหลิน สีหน้าเป็นกังวลลูบเนื้อลูบตัว"คุณดวงไม่อยู่ แม่อุ๊ยเป็นห่วงมากค่ะเลยโทรไปหาคุณดวงใจ”“แล้วแม่ว่าอะไรบ้าง”ทั้งหมดพูดไปพรางเดินขึ้นเรือน“แม่จะไปว่าอะไรได้ ได้แต่นั่งรอลูกสาวอยู่ที่นี่”เสียงนุ่มของดวงใจดังลงมาจากบนเรือนก่อนที่ดวงหน้าหวานคล้ายกับเธอจะโผล่ชะโงกออกมา ดวงฤทัยถึงกับสะดุ้งสุดตัวอย่างเด็กที่ทำความผิด“แม่!!”“แน่ล่ะ นี่แม่เอง ดวงหายไปไหนมา ทำเอาทุกคนเป็นห่วง”สาวร่างเล็กเดินขึ้นเรือนกวักมือไล่ให้แม่อุ๊ยและหลินลงจากเรือนไปก่อน“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณแม่”เธอรีบเข้าไปใกล้จูงมือแม่ดวงใจไปนั่งที่โต๊ะรับแขกเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ยิ้มแห้งอย่างสำนึกผิด“ไม่มีอะไร! แต่จากที่แม่อุ๊ยเล่าให้ฟังมีคนอุ้มลูกสาวของแม่ลงจากเรือนไป นี่แม่รีบมาเลยตั้งแต่วันนั้น แต่ไร้วี่แวว ไร้ข่าวจนแม่เกือบจ
28 - ตาแก่ เจ้ายิ่งข่าวลือสะพัดไปเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่งเมื่อคนในบ้านของพ่อเลี้ยงเหนือหัวพูดคุยถึงดวงฤทัยว่ามักมาหาพ่อเลี้ยงในช่วงวันเสาร์อาทิตย์เป็นประจำเกือบสองเดือนแล้วแม้ว่าบ้านชานเมืองของพ่อเลี้ยงเองอยู่ห่างไกลจากเมือง แต่คนในบ้านบางคนยังอาศัยและเติบโตขึ้นในพื้นที่ รู้จักพ่อเลี้ยงนฤนารทและแม่เลี้ยงดวงฤทัยดี เคยเห็นหน้าเห็นตายามทั้งคู่ออกงานอย่างสม่ำเสมอในยามที่พ่อเลี้ยงมีชีวิตอยู่“เจ้ายิ่งครับ ตอนนี้มีข่าวลือหนาหูกันเรื่องเจ้าเหนือหัว”ชายชราเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นแบบรูปเล่มไม่ใหญ่นักที่มักตีพิมพ์ออกมาในช่วงต้นเดือน บอกเล่าข่าวคราวประจำเดือนของเมืองรวมไปถึงธุรกิจใหม่ ๆ ที่เกิดขึ้น แม้ว่าจะมีโฆษณามากไปเสียหน่อย เขาให้คนไปหามาเพราะอยากรู้ว่ามีข่าวเรื่องหลานชายของเขาบ้างหรือเปล่า ซึ่งในช่วงหลัง ๆ มานี้แทบไม่มีเลย“เรื่องอะไร?”มือเหี่ยวย่นปิดหนังสือพิมพ์เอนกายบนเก้าอี้หวายแบบเอนหลังได้ขาโค้งครึ่งวงกลมจนสามารถเอนกายเป็นเก้าอี้นอนได้ในคราวเดียวกัน“เจ้ามีแฟนแล้วครับ”“ฮะ!! ใครกัน ใครกัน”อารามตื่นเต้นทำให้ชายชราดีดตัวลุกขึ้นจ้องไปยังชายรับใช้คนสนิทที่เป็นดั่งเลขานุการส่วนต
29 - สัญญาบ้านหลังใหญ่อย่างคฤหาสน์ของพ่อเลี้ยงเมืองเหนือปรากฎตรงหน้าเจ้ายิ่ง ดูโอ่อ่าสมมหาเศรษฐีแต่ไร้ซึ่งรสนิยมด้วยสีสันและรูปทรงแบบสมัยใหม่ผสมผสานยุโรป ดั่งต้องการประกาศอวดความร่ำรวยที่ตนมีเจ้ายิ่งลงจากรถตรงชานบันไดกว้างใหญ่ยาวประมาณยี่สิบคนยืนต่อกันยังมีที่เหลือเฟือ ก้าวขึ้นบันไดหินแกรนิตนำเข้าจากอินเดีย“เชิญทางนี้ค่ะ”แม่บ้านแต่งตัวสมัยใหม่แต่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยเชิญให้ชายชราเดินตามไปทางห้องนั่งเล่นของบ้านตกแต่งสไตล์ยุโปรตะวันตกโบราณด้วยผ้าม่านหนาหนักสีแดงเลือดหมูห้อยระย้าขลิบทอง และยังเก้าอี้สีเหลืองอีกจนเจ้ายิ่งมองแล้วเวียนนัยน์ตา“ประเดี๋ยวพ่อเลี้ยงจะมาค่ะ ท่านอยู่ในห้องทำงาน”“ขอบใจ”เสียงไว้ตัวของเจ้ายิ่งเอ่ยขึ้นมือกำไม้เท้าแน่น มองตรงไปข้างหน้าไม่วอกแวกเหลียวดูห้องที่ตกแต่งราคาแพงแต่ไร้รสนิยมจวบจนเวลาผ่านไปสักพักเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังมาตามโถงจึงทำให้เจ้ายิ่งเอี้ยวหน้าไปมอง เห็นชายหนุ่มสูงใหญ่หน้าตาดีเดินเข้ามา“สวัสดีครับเจ้ายิ่ง”เด็กหนุ่มกว่ายกมือไหว้อย่างรู้กาลเทศะพร้อมนั่งลงบนโซฟาใกล้กันตัวใหญ่ยาว มองหน้าเจ้ายิ่งแววตาสงสัย“สวัสดีพ่อเลี้ยงนฤเบศร์”“ท่านมาถึงบ้านผม
30 – ดวงใจของเหนือหัวอกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะหายใจถี่รัวหลังจากล้มตัวลงนอนข้าง แผ่นหลังบอบบางชื้นเหงื่อยังสั่นสะเทือนจากแรงอารมณ์ยามสุขสมเหนือหัวตะแคงตัวเอื้อมมือลูบแผ่นหลังใช้ข้อนิ้วไล้ไปตามร่องโน้มหน้าลงพรมจูบลาดไหล่ วันนี้ดวงฤทัยแปลกใจจนเขาเองรู้สึกได้ มีบางอย่างรบกวนจิตใจของหญิงสาวร่างเล็ก แม้ว่าเธอตอบสนองไฟพิศวาสร้อนแรงดั่งเช่นเคย หากแต่ดวงตากลมโตจดจ้องเขาอย่างโหยหา“เป็นอะไรไปคนดี”หน้างามนอนหันหน้าไปอีกด้านคว่ำตัวจากท่าเดิมเมื่อครั้งสุดท้ายที่คนร่างโตจัดแจงให้เธอทำตามเพื่อรับแรงกระแทกโหมกระหน่ำอย่างตามใจ เธอนอนลืมตามองไปยังพื้นห้อง เสื้อผ้าถูกโยนขว้างลงพื้นเกลื่อนกราด“เปล่าคะ”“ไหน หันมานี่สิ”มือใหญ่จับไหล่เธอพลิกตัวกลับมาหา เขาสังเกตจดจ้องเธอด้วยตาคมกริบเสาะลึกลงไปข้างในจิตใจ“เปล่าจริง ๆ ค่ะพี่เหนือ”เสียงหวานปฏิเสธไม่ยอมสบตาหากแต่ใช้ฝ่ามือเล็กลูบแผ่นอกเล่น นิ้วเล็กชอนไชเข้ากลุ่มไรขนบางเบาตรงหน้าอก“วันนี้ดวงแปลกไป มีเรื่องกังวลใจอะไรบอกพี่สิ เรื่องที่ฟาร์มหรือเปล่า”เธอมุดหน้าซบอกแกร่งส่ายหน้าน้อย ๆ เป็นเชิงปฏิเสธ“ดวงอาจจะเหนื่อยมากไปหน่อยค่ะ”“แล้วทำไมไม่พักอยู
31 – รักพี่ไหมคนดี 18+กว่าจะกลับเข้ามาอีกรอบเกือบค่ำเพราะต้องแวะเอาของที่โรงแรม พ่อเลี้ยงเหนือหัวเดินย่ำไปบนชานเรือนแอบย่องเข้าไปในห้อง มองหญิงสาวหลับสนิทด้วยความเหนื่อยอ่อนยังอยู่ในชุดเดิมเตียงยุบตัวลงเมื่อร่างใหญ่นั่งขอบเตียงขยับไปใกล้ ลมหายใจสม่ำเสมอทำให้เขารู้ว่าเธอหลับสนิทจริง ๆ จึงเอนกายลงนอนข้าง ๆ โอบแขนรอบเอวคอดกิ่วใช้หน้าซุกลงไป“อื้อ พี่เหนือกลับมาแล้ว”เสียงงัวเงียแหบนิด ๆ ฟังแล้วเหนือหัวรู้สึกจั๊กจี้ในหัวใจ เขาโน้มหน้าลงจูบปากกระจับอ่อนหวานเป็นพักกว่าจะยอมปล่อย“หิวไหมคะ”“ยัง หิวอย่างอื่นมากกว่า”“อื้อ เดี๋ยวเถอะ ไปทานข้าวกันดีกว่า ดวงหิวแล้วนะ”“เพิ่งตื่นแท้ ๆ ทำไมถึงหิวแล้ว”เหนือหัวยังไม่ยอมปล่อยมือใหญ่อุ่นล้วงเข้าไปในเสื้อกอบกุมทรวงอกอิ่มคลึงเบา ๆ จนกายสาวอ่อนระทวย“พี่เหนือ!”“ก่อนนะ แล้วค่อยกินข้าว พี่อยากแล้ว”ความเร็วในการถอดเสื้อของเหนือหัวรวดเร็วจนเธอแปลกประหลาดใจ เขาดึงเสื้อเธอออกจากตัวตามด้วยกางเกงไม่เว้นจังหวะแม้แต่น้อย“พี่เหนือ รีบเหรอคะ”“ใช่ พี่รีบ พี่รอไม่ไหวแล้วดวง อยากเข้าแย่แล้ว เห็นไหม”เหนือหัวจับมือของดวงฤทัยขึ้นมาจับกายแกร่งแข็งชัน ครางลึกในลำคอ
32 - ออกอาการอยากใช้แรง“อ้าว ๆ ระวังหน่อยสิ ค่อย ๆ ยก”ดวงใจรีบร้องบอกคนงานขณะกำลังยกลังไม้บรรจุผ้าไหมเตรียมเข้าไปร่วมงานในจังหวัดช่วงเย็น แหงนหน้ามองไปทางห้องนอนของลูกสาวพลางถอนหายใจตัวเธอเองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองหนุ่มสาว สองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ดวงฤทัยออกจากบ้านไปหลังจากนฤเบศร์มาหาด้วยใบหน้าหม่นหมองเล็กน้อย แต่พอกลับมาอีกครั้งดวงตาแดงก่ำเหมือนว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเธอปล่อยให้ลูกสาวอยู่คนเดียวใช้เวลาทบทวนความคิดความรู้สึกอยู่สองสามวัน จึงเอ่ยปากถาม แต่ดวงฤทัยยังไม่ยอมพูด บอกเพียงแค่ว่าทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อย“คุณด๋วงใจเจ้า หื้อเอาอันนี้ด้วยแม่นก๊ะ”เธอหันหน้ากลับไปทางคนงานหญิงในฟาร์มมองผ้าซิ่นราคาแพงทำจากไหมย้อมสีธรรมชาติทอประณีตยกลายดอกบัวริมปลาย“ใช่ ๆ ผืนนี้สำคัญมาก ระวังด้วยนะ”“เจ้า”ดวงใจมองไปข้างบนบ้านอีกครั้งขมวดคิ้วกังวลใจ จนเห็นร่างบางลงจากเรือนแม้ว่าหน้าตาหมองคล้ำแต่ดูดีกว่าหลายวันก่อน“มาแล้ว เข้าเมืองเลยหรือเปล่าลูก”“ค่ะแม่”น้ำเสียงอ่อนระโหยเดินพาร่าอ่อนแรงไปยังรถกระบะคันเดิมที่ใช้ประจำ ยืนรอกระทั่งคนงานยกของขึ้นรถจนเสร็จ“แล้วใครจะช่วยลูกขนลงจากรถ”“มีคนในง
33- เป็นของพี่เหนือ“ว่าไงนะ!”“ครับ เมื่อคืนนี้เจ้าเหนือหัวอาละวาดกลางงานแสดงสินค้าจังหวัด ลงไปต่อยจนคลุกฝุ่นตลบกับพ่อเลี้ยงนฤเบศร์เรื่องแย่งคุณดวงฤทัย เห็นว่าเจ้าเหนือหัวอาการหนักพอดูครับ”ป้าบ!!เจ้ายิ่งตีเข่าใบหน้าโกรธขึ้งขึ้นทันทีเมื่อได้ยิน“นั่นปะไร ข้าว่าแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นคนไม่ดี”“ไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมดน่ะสิครับ คุณดวงแกไปเอาน้ำเย็นสาดไปบนหลังเจ้าเหนือด้วยครับ แล้วแสงทัดก็มาลากเจ้าเหนือออกไป”“ถึงยังไงก็ไม่ดี นี่เหนือหัวหลานชายฉันเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า”“คงไม่เท่าไรครับ นี่ผมส่งยาไปให้ที่บ้านใหญ่แล้ว แต่เห็นว่าเจ้าเหนือไม่กลับไปบ้านชานเมืองมาร่วมสองอาทิตย์ เห็นว่าโกรธกันกับคุณดวง เด็กที่เรือนยังเล่าอีกว่าครั้งล่าสุดคือวันที่เจ้าเหนือมาหาคุณท่านให้ช่วยไปสู่ขอนั่น เป็นวันเดียวกับที่เห็นคุณดวงร้องไห้ขับรถออกจากบ้านไปครับ และเธอก็ไม่มาที่เรือนอีกเลย”เจ้ายิ่งชะงักไปเมื่อได้ยิน เด็กสาวคนนั้นทะเลาะกับเหนือหัวแต่เหตุไฉนถึงเป็นฝ่ายร้องไห้ออกไป แทนที่จะเป็นเหนือหัวอกหัก“ผมว่าเจ้ายิ่งอาจเข้าใจผิดก็เป็นได้นะครับ ดูแล้วคุณดวงเป็นคนดี ไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียมาก่อน ถ้าจะเ
34 – รู้ความจริงร่างเล็กนั่งรอแทบไม่ติดที่นั่งเมื่อนฤเบศร์เดินเข้ามาในห้องรับแขกของบ้าน และพลันยืนขึ้นทันทีอย่างร้อนใจเมื่อเห็นเขา โดยไม่ต้องพูดนฤเบศร์ก็รู้ว่าเธอมาเพื่อสิ่งใดในบ่ายวันนี้“พ่อเลี้ยง”“นั่งก่อนสิ ค่อย ๆ พูด”มือเล็กกุมไว้ขยุกขยิกห้ามตัวเองไม่ได้ ร้อนใจต้องการพูดเรื่องที่ตนเองตัดสินใจโดยเด็ดขาดแล้ว แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเด็กรับใช้ในบ้านกำลังนำน้ำดื่มมาต้อนรับเธอนั่งนิ่งรอจนกระทั่งเด็กคนนั้นออกจากห้องไปจึงได้เริ่มเปิดปาก“ดวงตัดสินใจแล้ว”“ผมรู้ว่าที่คุณดวงมาวันนี้ก็คงเลือกมาแล้ว คุณเลือกเหนือหัวใช่ไหม”ดวงฤทัยพยักหน้ารับทันทีไม่รอช้า“ใช่ ดวงตัดสินใจแล้วว่าจะขอละเมิดสัญญาที่ทำไว้ ไม่มีสิ่งใดแทนที่พี่เหนือได้ ดวงไม่ต้องการบ้านหรือฟาร์ม”“ดื่มน้ำก่อนสิ”นฤเบศร์เอ่ยแนะนำเมื่อเสียงของดวงฤทัยทั้งแหบแห้งและฟังเหนื่อยล้า นั่นคงเพราะเธอคงร้องไห้มาทั้งคืน ร่างเล็กหยุดไปชั่งครู่แล้วทำตามที่เขาบอก“ดวงรู้หรือเปล่าว่าในสัญญานอกจากจะสูญเสียทุกอย่างแล้ว ยังต้องชดใช้เงินสินสอดกลับคืนอีกด้วย”ดวงฤทัยหน้าซีดเผือดวางแก้วลงมือสั่นเล็กน้อยพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ“ดวงจำได้ดี และสินสอดที่คุณพ่
บทพิเศษสามเดือน เมื่อเจ็ดปีที่แล้วตุบ ตุบ!ดวงฤทัยสะดุ้งลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงก้อนหินปามาโดนผนังห้องนอนด้านหน้าเรือนทรงไทยล้านนาร่างเล็กสะลืมสะลือลงจากเตียงควานมือเพราะความมืด เปิดหน้าต่างห้องนอน ชะโงกหน้าออกไปแต่ยังไม่เห็นใครได้ยินแต่เสียงเรียกทุ้มต่ำแผ่วเบา“ดวง ดวง”ดวงฤทัยขมวดคิ้ว เธอจำได้ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร เพราะตั้งแต่วันนั้นที่เขาเดินลับหายไปท่ามกลางผู้คนในงานยี่เป็ง แต่กลับโผล่เข้ามาในชีวิตแทบทุกวันแอ๊ดดด!!ดวงฤทัยพยายามเปิดประตูให้เบาที่สุด ย่องปลายเท้าผ่านชานเรือน โชคดีเธอได้นอนห้องหน้าสุดทำให้ไม่ต้องเดินผ่านห้องนอนของคุณแม่และคุณยาย จากนั้นดวงฤทัยก็พาร่างอันบอบบางลงบันไดบ้านเดินไปยังประตูเล็กข้างรั้ว“มาทำไม มันดึกแล้ว!!”“เอาขนมมาให้”“แขวนไว้นั้นแหล่ะ แล้วก็กลับไปได้แล้ว”“เดี๋ยวก่อนสิ ขอเห็นหน้าก่อนไม่ได้เหรอ”ดวงฤทัยมองซ้ายมองขวา ดูลาดเลาก่อนแอ้มประตูรั้วยื่นมือออกไปเพื่อรับขนม แต่คนร่างสูงกลับจับข้อมือเธอไว้ดึงเธอออกไปนอกรั้วดันไปยังมุมมืดด้านข้างใช้มือยันรั้วไว้“พี่แค่อยากขอดูหน้าน้องดวง หลับไปหรือยัง”“ถ้าหลับจะได้ยินเสียงหรือไง เห็นหน้าก็กลับไปได้แล
38 – ดาวเหนือคอยนำทาง จบบริบูรณ์ ncคราวนี้ดวงฤทัยลุกขึ้นนั่งข้างกายของเหนือหัว ก้มมองดวงตาของชายแกร่งที่ปิดสนิทไม่ยอมมองเธอ“คุณนฤเบศร์ฉีกสัญญาไปทิ้งแล้วค่ะ”“แล้วยังไง? แม้ว่าไม่มีสัญญา ดวงจะยอมเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังไหม ไม่เลย พี่ไม่ได้อยู่ในแผนการ อยู่ในความคิดของดวงด้วยซ้ำ!”“พี่เหนือ!”มือเล็กวางบนแผ่นอกใต้ผ้าห่ม เธอวางไว้ตรงอกข้างซ้ายตรงที่หัวใจของเหนือหัวกำลังเต้นแรง“ที่ดวงไม่บอกพี่ เพราะว่าดวงไม่อยากให้พี่เหนือมองดวงว่าเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน ทั้งที่ดวงเองก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ดวงต้องการหลักประกันมั่นคงให้กับตัวเอง ดวงต้องการบ้านคุ้มหัวที่ปกป้องแม่และยายไปตลอดชีวิต แต่ดวงยอมทิ้งทุกอย่างแล้ว ที่ดวงไปบ้านคุณนฤเบศร์วันนั้นก็เพราะว่าดวงต้องการยกเลิกสัญญา ดวงยอมทิ้งทุกอย่าง ไม่เอาบ้าน ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ขอแค่ได้อยู่กับพี่เหนือ”“แน่ล่ะ ก็เพราะพี่รวยใช่ไหม”“พี่เหนือ! พี่คิดว่าดวงรักพี่เหนือเพราะเงินเหรอคะ พี่คิดว่าดวง ดวงทิ้งของพวกนั้นเพราะต้องการเงินทองของพี่ใช่ไหม? ไม่เลย ดวงไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ดวงไม่ยอมให้คุณนฤเบศร์หรือเจ้ายิ่งบอกพี่เหนือก็เพราะว่า ถ้าพี่เหนือรู้ พี่เหนือต้อง
37 - คนร่างเล็กเขาง้อแล้วนะ“หนูดวง”ดวงฤทัยสะดุ้งหันกลับไปยังจันทร์มาลา เธอไม่ได้ยินเสียงเดินของหญิงวัยกลางคนเนื่องจากคิดเรื่องของเหนือหัว“คะ?”“ตั้งโต๊ะเถอะ เย็นมากแล้ว เหนือจะได้ทานยา”“ค่ะ”สองหญิงหนึ่งคนสาวหนึ่งคนแก่กว่า จัดจานใส่ถาดกว้างทยอยยกมากลางลานใกล้ระเบียงแล้ววางบนพื้นบ้านของเหนือหัวยังคงนั่งทานกับพื้นซึ่งในหมู่บ้านแห่งนี้เองก็ยังคงทำแบบนี้ ยกเว้นบางบ้านที่นั่งทานโต๊ะทานอาหารอาหารของไทใหญ่ก็คล้ายกับของทางภาคเหนือจึงทำให้ดวงฤทัยเองทานได้คล่องปาก“แล้วนี่ทำไมเหนือถึงบาดเจ็บมาล่ะลูก”ในที่สุดจันทร์มาลาก็เอ่ยถามอย่างที่ใจของดวงฤทัยเองอยากรู้เช่นกัน เธอเอี้ยวหน้าไปมองพลันสบตาของเหนือหัวที่มองมาทางเธอพอดี จึงรีบหลบก้มมองจานข้าวของตัวเอง ตักข้าวเข้าปากนิ่งเงียบ“ไปตรวจงานอยู่หลายวัน พอใกล้ ๆ วันกลับเจอพวกชนกลุ่มน้อยครับ ปะทะนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่เป็นอะไรมาก หมอผ่าเอากระสุนออกไปแล้ว”“แล้วทางนั่นลูกยังจะไปอีกเหรอ”“ก็ต้องไปครับ นั่นมันธุรกิจเรา แต่อาจจะน้อยลง ให้หุ้นส่วนที่เป็นทหารช่วยดูแล”“แล้วเราจะไว้ใจได้ยังไง คนพวกนี้ใช่ย่อย”ดวงฤทัยแม้ว่าจะก้มหน้าทานข้าวแต่หูเธอคอยฟังเสียงท
36 - สำหรับเขาต้องมากกว่า ไม่มีน้อยกว่าเหนือหัวชะโงกตัวไปยังหลังรถแต่แสงทัดปัดมือของชายหนุ่มไว้ก่อนแล้วคว้ากระเป๋าของเหนือหัวมาไว้เอง“ยังไม่รู้ ไว้หลังสงกรานต์ว่ากันอีกที”แสงทัดเดินนำยกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นไปบนเรือนยกใต้ถุนไม่สูงมากนักแบบไทใหญ่ อากาศในหน้านี้ไม่ร้อนมากนักเพราะอยู่ภูเขา ทำให้มีสายลมพัดมาตลอดเวลาบอดี้การ์ดเดินขึ้นเรือนกำลังเดินตรงไปยังห้องนอนของเหนือหัว พลันเหลือบเห็นร่างเล็กของคน ๆ หนึ่งที่เพื่อนของเขาถวิลหามาตลอด ทำให้เท้าใหญ่หยุดนิ่งตาเบิกกว้างหันกลับไปมองเพื่อนที่กำลังก้าวเท้าขึ้นบันไดเรือนมาพอดี“ไอ้เหนือ!”เหนือหัวเงยหน้าขึ้นมองแสงทัดที่ทำหน้าเหมือนเห็นผี คิ้วเข้มขมวดนิ่งไม่เอ่ยตอบอะไรยังก้าวขึ้นเรือนตามปกติ“มากันแล้ว”เสียงมารดาเอ่ยลอยมาจากชานเรือนแม้ว่าเขายังไม่ทันขึ้นไปชั้นบน จวบจนกระทั่งร่างสูงสาวเท้าไปบนขั้นสุดท้ายก้มศีรษะลงเพื่อให้พ้นชายหลังคาทรงเตี้ยเพื่อมุดเข้าไปในเรือน เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งจึงเห็นแม่เลี้ยงสาวแห่งสินธุเจริญพาณิชยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง หน้าเข้มกระด้างลงทันที“ไอ้ทัด มึงรอก่อน พาแม่เลี้ยงกลับไปด้วย”“ไอ้เหนือ!!”“เหนือ!!”เสียงแสงทัดและจั
35 – รัฐฉานปีใหม่ของชาวรัฐฉานปกติจัดขึ้นในวันขึ้นหนึ่งคำเดือนอ้ายของทุกปี ซึ่งมักจะเป็นช่วงงต้นเดือนธันวาคม ทำให้ในวันปีใหม่สากลของที่นี่เงียบเหงา ไม่ได้จัดงานเหมือนที่อื่นมีเพียงตามสถานที่สำคัญร้านค้าที่ทำสัญลักษณ์ว่าป้ายสวัสดีปีใหม่บางร้านค้าเท่านั้นร่างสูงยืนนิ่งตรงชานเรือนไม้ยกพื้นสูงบนเขาดอยเย่ว[1] ดอยสูงคดเคี้ยวเข้าลำบากถิ่นเดิมของมารดา บ้านทรงธรรมดาแบบไทใหญ่เพียงแต่หลังใหญ่กว่าทุกหลังในหมู่บ้านบอกสถานะทั้งทางสังคมและฐานะเงินทองใบหน้าเข้มไม่ได้พันผ้าโผกหัวนุ่งโสร่งเหมือนกับผู้ชายคนอื่นพื้นถิ่น เขาสวมกางเกงผ้าฝ้ายสีเข้มม่อฮ่อมและเสื้อผ้าฝ้ายสีอ่อนคอจีนผ่ายาวลงมาติดกระดุมทำจากรังผ้าฝ้ายสีเดียวกันจันทร์มาลา มารดาของเหนือหัวเองเฝ้าสังเกตลูกชายมาสักระยะแล้วนับจากกลับมาบ้านในคราวนี้ร่วมสองเดือน แม้ว่าเหนือหัวยังคงพูดคุยด้วยปกติแต่สีหน้าลูกชายดั่งมีเรื่องกลุ้มใจ บางครั้งเธอได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาขณะที่เขาเผลอยามอยู่คนเดียวแสงทัดเองเมื่อกลับมายังหมู่บ้านแห่งนี้เขาเองก็กลับบ้าน ไม่ได้มาอยู่ดูแลเหมือนดั่งอยู่เมืองไทย ทำให้จันทร์มาลาไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปถามใครดี ได้แต่เฝ้ามองลูกชายคนเ
34 – รู้ความจริงร่างเล็กนั่งรอแทบไม่ติดที่นั่งเมื่อนฤเบศร์เดินเข้ามาในห้องรับแขกของบ้าน และพลันยืนขึ้นทันทีอย่างร้อนใจเมื่อเห็นเขา โดยไม่ต้องพูดนฤเบศร์ก็รู้ว่าเธอมาเพื่อสิ่งใดในบ่ายวันนี้“พ่อเลี้ยง”“นั่งก่อนสิ ค่อย ๆ พูด”มือเล็กกุมไว้ขยุกขยิกห้ามตัวเองไม่ได้ ร้อนใจต้องการพูดเรื่องที่ตนเองตัดสินใจโดยเด็ดขาดแล้ว แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเด็กรับใช้ในบ้านกำลังนำน้ำดื่มมาต้อนรับเธอนั่งนิ่งรอจนกระทั่งเด็กคนนั้นออกจากห้องไปจึงได้เริ่มเปิดปาก“ดวงตัดสินใจแล้ว”“ผมรู้ว่าที่คุณดวงมาวันนี้ก็คงเลือกมาแล้ว คุณเลือกเหนือหัวใช่ไหม”ดวงฤทัยพยักหน้ารับทันทีไม่รอช้า“ใช่ ดวงตัดสินใจแล้วว่าจะขอละเมิดสัญญาที่ทำไว้ ไม่มีสิ่งใดแทนที่พี่เหนือได้ ดวงไม่ต้องการบ้านหรือฟาร์ม”“ดื่มน้ำก่อนสิ”นฤเบศร์เอ่ยแนะนำเมื่อเสียงของดวงฤทัยทั้งแหบแห้งและฟังเหนื่อยล้า นั่นคงเพราะเธอคงร้องไห้มาทั้งคืน ร่างเล็กหยุดไปชั่งครู่แล้วทำตามที่เขาบอก“ดวงรู้หรือเปล่าว่าในสัญญานอกจากจะสูญเสียทุกอย่างแล้ว ยังต้องชดใช้เงินสินสอดกลับคืนอีกด้วย”ดวงฤทัยหน้าซีดเผือดวางแก้วลงมือสั่นเล็กน้อยพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ“ดวงจำได้ดี และสินสอดที่คุณพ่
33- เป็นของพี่เหนือ“ว่าไงนะ!”“ครับ เมื่อคืนนี้เจ้าเหนือหัวอาละวาดกลางงานแสดงสินค้าจังหวัด ลงไปต่อยจนคลุกฝุ่นตลบกับพ่อเลี้ยงนฤเบศร์เรื่องแย่งคุณดวงฤทัย เห็นว่าเจ้าเหนือหัวอาการหนักพอดูครับ”ป้าบ!!เจ้ายิ่งตีเข่าใบหน้าโกรธขึ้งขึ้นทันทีเมื่อได้ยิน“นั่นปะไร ข้าว่าแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นคนไม่ดี”“ไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมดน่ะสิครับ คุณดวงแกไปเอาน้ำเย็นสาดไปบนหลังเจ้าเหนือด้วยครับ แล้วแสงทัดก็มาลากเจ้าเหนือออกไป”“ถึงยังไงก็ไม่ดี นี่เหนือหัวหลานชายฉันเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า”“คงไม่เท่าไรครับ นี่ผมส่งยาไปให้ที่บ้านใหญ่แล้ว แต่เห็นว่าเจ้าเหนือไม่กลับไปบ้านชานเมืองมาร่วมสองอาทิตย์ เห็นว่าโกรธกันกับคุณดวง เด็กที่เรือนยังเล่าอีกว่าครั้งล่าสุดคือวันที่เจ้าเหนือมาหาคุณท่านให้ช่วยไปสู่ขอนั่น เป็นวันเดียวกับที่เห็นคุณดวงร้องไห้ขับรถออกจากบ้านไปครับ และเธอก็ไม่มาที่เรือนอีกเลย”เจ้ายิ่งชะงักไปเมื่อได้ยิน เด็กสาวคนนั้นทะเลาะกับเหนือหัวแต่เหตุไฉนถึงเป็นฝ่ายร้องไห้ออกไป แทนที่จะเป็นเหนือหัวอกหัก“ผมว่าเจ้ายิ่งอาจเข้าใจผิดก็เป็นได้นะครับ ดูแล้วคุณดวงเป็นคนดี ไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียมาก่อน ถ้าจะเ
32 - ออกอาการอยากใช้แรง“อ้าว ๆ ระวังหน่อยสิ ค่อย ๆ ยก”ดวงใจรีบร้องบอกคนงานขณะกำลังยกลังไม้บรรจุผ้าไหมเตรียมเข้าไปร่วมงานในจังหวัดช่วงเย็น แหงนหน้ามองไปทางห้องนอนของลูกสาวพลางถอนหายใจตัวเธอเองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองหนุ่มสาว สองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ดวงฤทัยออกจากบ้านไปหลังจากนฤเบศร์มาหาด้วยใบหน้าหม่นหมองเล็กน้อย แต่พอกลับมาอีกครั้งดวงตาแดงก่ำเหมือนว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเธอปล่อยให้ลูกสาวอยู่คนเดียวใช้เวลาทบทวนความคิดความรู้สึกอยู่สองสามวัน จึงเอ่ยปากถาม แต่ดวงฤทัยยังไม่ยอมพูด บอกเพียงแค่ว่าทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อย“คุณด๋วงใจเจ้า หื้อเอาอันนี้ด้วยแม่นก๊ะ”เธอหันหน้ากลับไปทางคนงานหญิงในฟาร์มมองผ้าซิ่นราคาแพงทำจากไหมย้อมสีธรรมชาติทอประณีตยกลายดอกบัวริมปลาย“ใช่ ๆ ผืนนี้สำคัญมาก ระวังด้วยนะ”“เจ้า”ดวงใจมองไปข้างบนบ้านอีกครั้งขมวดคิ้วกังวลใจ จนเห็นร่างบางลงจากเรือนแม้ว่าหน้าตาหมองคล้ำแต่ดูดีกว่าหลายวันก่อน“มาแล้ว เข้าเมืองเลยหรือเปล่าลูก”“ค่ะแม่”น้ำเสียงอ่อนระโหยเดินพาร่าอ่อนแรงไปยังรถกระบะคันเดิมที่ใช้ประจำ ยืนรอกระทั่งคนงานยกของขึ้นรถจนเสร็จ“แล้วใครจะช่วยลูกขนลงจากรถ”“มีคนในง
31 – รักพี่ไหมคนดี 18+กว่าจะกลับเข้ามาอีกรอบเกือบค่ำเพราะต้องแวะเอาของที่โรงแรม พ่อเลี้ยงเหนือหัวเดินย่ำไปบนชานเรือนแอบย่องเข้าไปในห้อง มองหญิงสาวหลับสนิทด้วยความเหนื่อยอ่อนยังอยู่ในชุดเดิมเตียงยุบตัวลงเมื่อร่างใหญ่นั่งขอบเตียงขยับไปใกล้ ลมหายใจสม่ำเสมอทำให้เขารู้ว่าเธอหลับสนิทจริง ๆ จึงเอนกายลงนอนข้าง ๆ โอบแขนรอบเอวคอดกิ่วใช้หน้าซุกลงไป“อื้อ พี่เหนือกลับมาแล้ว”เสียงงัวเงียแหบนิด ๆ ฟังแล้วเหนือหัวรู้สึกจั๊กจี้ในหัวใจ เขาโน้มหน้าลงจูบปากกระจับอ่อนหวานเป็นพักกว่าจะยอมปล่อย“หิวไหมคะ”“ยัง หิวอย่างอื่นมากกว่า”“อื้อ เดี๋ยวเถอะ ไปทานข้าวกันดีกว่า ดวงหิวแล้วนะ”“เพิ่งตื่นแท้ ๆ ทำไมถึงหิวแล้ว”เหนือหัวยังไม่ยอมปล่อยมือใหญ่อุ่นล้วงเข้าไปในเสื้อกอบกุมทรวงอกอิ่มคลึงเบา ๆ จนกายสาวอ่อนระทวย“พี่เหนือ!”“ก่อนนะ แล้วค่อยกินข้าว พี่อยากแล้ว”ความเร็วในการถอดเสื้อของเหนือหัวรวดเร็วจนเธอแปลกประหลาดใจ เขาดึงเสื้อเธอออกจากตัวตามด้วยกางเกงไม่เว้นจังหวะแม้แต่น้อย“พี่เหนือ รีบเหรอคะ”“ใช่ พี่รีบ พี่รอไม่ไหวแล้วดวง อยากเข้าแย่แล้ว เห็นไหม”เหนือหัวจับมือของดวงฤทัยขึ้นมาจับกายแกร่งแข็งชัน ครางลึกในลำคอ