27 - ว่าที่แม่ยายกับลูกเขย

27 - ว่าที่แม่ยายกับลูกเขย

ดวงฤทัยลงจากรถของเหนือหัวหน้าคุ้มเจ้าจอมอินหลังจากนั้นผ่านไปอีกหลายวัน หน้าเง้างอนเพราะพ่อเลี้ยงหนุ่มกักเธอไว้ไม่ยอมมาส่ง แถมยังทำแบบนั้นซ้ำอีกจนกลายเป็นทะเลาะกันใหญ่โต แต่จบท้ายเป็นต้องลงเอยบนเตียงทุกที

“คุณด๋วงปิ๊กเฮือนแล้ว”

เสียงแม่อุ๊ยคำตะโกนดีใจวิ่งอย่างหญิงชราออกมาพร้อมกับหลิน สีหน้าเป็นกังวลลูบเนื้อลูบตัว

"คุณดวงไม่อยู่ แม่อุ๊ยเป็นห่วงมากค่ะเลยโทรไปหาคุณดวงใจ”

“แล้วแม่ว่าอะไรบ้าง”

ทั้งหมดพูดไปพรางเดินขึ้นเรือน

“แม่จะไปว่าอะไรได้ ได้แต่นั่งรอลูกสาวอยู่ที่นี่”

เสียงนุ่มของดวงใจดังลงมาจากบนเรือนก่อนที่ดวงหน้าหวานคล้ายกับเธอจะโผล่ชะโงกออกมา ดวงฤทัยถึงกับสะดุ้งสุดตัวอย่างเด็กที่ทำความผิด

“แม่!!”

“แน่ล่ะ นี่แม่เอง ดวงหายไปไหนมา ทำเอาทุกคนเป็นห่วง”

สาวร่างเล็กเดินขึ้นเรือนกวักมือไล่ให้แม่อุ๊ยและหลินลงจากเรือนไปก่อน

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณแม่”

เธอรีบเข้าไปใกล้จูงมือแม่ดวงใจไปนั่งที่โต๊ะรับแขกเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ยิ้มแห้งอย่างสำนึกผิด

“ไม่มีอะไร! แต่จากที่แม่อุ๊ยเล่าให้ฟังมีคนอุ้มลูกสาวของแม่ลงจากเรือนไป นี่แม่รีบมาเลยตั้งแต่วันนั้น แต่ไร้วี่แวว ไร้ข่าวจนแม่เกือบจะไปแจ้งความ”

ดวงฤทัยก้มหน้านิ่งสำนึกผิด มือเธอเย็นเยียบ ตอนนี้เรื่องแดงขึ้นมาแล้วเธอจะบอกแม่ดีหรือเปล่าว่าได้ตกลงอะไรไว้กับพ่อเลี้ยง

“กานต์บอกว่าคนนั้นชื่อเหนือหัว”

“คะ!”

คนเป็นแม่อาบน้ำร้อนมาก่อน เธอเลี้ยงลูกสาวมาตั้งแต่เด็ก รู้จักดวงฤทัยดีเสียยิ่งกว่าตัวหญิงสาวรู้จักตัวเองเสียอีก

“ลูกเคยบอกแม่ว่า เหนือหัวเป็นเจ้าของโรงแรมที่ส่งนักท่องเที่ยวมาให้เรา เลยทำให้แม่ไม่ไปแจ้งความ รอฟังความจากลูกเสียก่อน”

“คือว่า คือว่า”

“ถ้าเขาทำให้ลูกของแม่เสียหาย แม่ก็จำเป็นต้องไปพูดกับเจ้ายิ่ง”

“แม่คะ แม่ ไปกันใหญ่แล้วนะคะ ลูกอายุยี่สิบห้าปีแล้วนะคะ และยังเป็นหม้าย ถ้าเขาทำให้ลูกเสียหาย ลูกไม่มีอะไรให้เสียหายแล้วนะคะแม่!!”

ดวงใจนั่งเงียบมองหน้าลูกสาว ใบหน้าเธอเรียบเฉยแต่ภายในครุ่นคิดหนักหน่วง ตั้งแต่ดวงฤทัยเป็นสาวได้ตกลงใจแต่งงานกับคนแก่คราวพ่อเพื่อหลบเลี่ยงบ้านใหญ่ แลกกับคุ้มเจ้าจอมอิน เธอได้แต่ปล่อยให้ลูกสาวต้องยอมทน ยอมเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อเธอ

“ดวง ทั้งหมดอาจเป็นความผิดของแม่ ถ้าลูกกับเขารักกัน ชอบพอกัน แม่ก็ไม่อาจขัดขวางได้ และยิ่งเป็นความสุขของลูก แม่จะยิ่งยินดี”

ลูกสาวแสนดีขยับเข้าไปใกล้กุมมือแม่ไว้ลูบปลอบใจเบา ๆ

“แม่ค่ะ ลูกกับเขา พี่เหนือเคยรู้จักกันมาก่อน”

เธอสังเกตแววตาแปลกประหลาดใจของแม่เมื่อเธอเอ่ยขึ้น

“แม่จำคนที่ชอบมาเรียกลูกตอนกลางคืนดึก ๆ ได้ไหมคะ เมื่อเจ็ดปีก่อน จนแม่ต้องออกมาว่า”

ดวงใจพยักหน้ารับหงึก ๆ ก่อนจะตาโต

“ใช่ค่ะ คนนั่นล่ะค่ะ เขาขอลูกเป็นแฟน ซึ่งลูกตอบตกลงไปแล้ว แม่ไม่ว่าอะไรดวงใช่ไหมคะ”

ดวงใจส่ายหน้า ในหัวยังคิดคำพูดไม่ออกเพราะเธอเองก็เพิ่งจะคิดถึงคน ๆ นี้ไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนว่าอยากให้ลูกสาวเธอมีความสุขเหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อน

“แต่การคบกันก็ไม่แน่ไม่นอนนะคะ ฉะนั้นคุณแม่เองก็อย่าคาดหวังว่าเราจะลงเอยด้วยดี”

เธอรีบเอ่ยบอกมารดากลัวว่าท่านจะมีความหวังขึ้นมา อีกอย่างเป็นการเตือนตัวเองในใจ เหนือหัวถึงแม้ว่าเป็นผู้ชายเข้มแข็งแน่วแน่เอาจริงเอาจัง รู้ใจตัวเองเป็นอย่างดีว่าต้องการสิ่งใดและมุ่งมั่นที่จะได้ดั่งต้องการ แต่ความต้องการย่อมมีวันจืดจาง เธอเข้าใจเรื่องนั้นดีอย่างที่พ่อของเธอเคยเป็นมาก่อน

“เย็นนี้ชวนเขามาทานข้าวที่บ้านเราสิลูก แม่จะเป็นคนตัดสินเองว่าควรจะคาดหวังหรือไม่”

สาวร่างเล็กชะงักไปนิดก่อนจะยิ้มอ่อน

“หนูไม่แน่ใจว่าเขาจะว่างหรือเปล่านะคะ”

“ลองดูสิลูก บอกเขาว่าแม่อยากทานข้าวด้วยสักมื้อ”

ดวงฤทัยพยักหน้ารับช้า ๆ ดวงหน้างามไม่แน่ใจเท่าไร แต่เธอก็จะลองดูว่าเขาจะมาไหม

“คุณดวงคะ คุณดวง มากันแล้วค่ะ”

ดวงฤทัยรีบเดินแกมวิ่งออกมายังชานเรือนด้วยความเร็วอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน มองรถหรูจอดลงยังลานบ้านขนาดเล็กใต้ต้นคูณ ร่างสูงลงจากรถด้วยชุดสูทเรียบร้อยสีเข้มผูกไท แม้สีหน้าเรียบนิ่งแต่มีแววประหม่าเล็กน้อย เขาเดินมาตามทางพื้นคอนกรีตที่มีต้นทองอุไรสีเหลืองอร่ามออกดอกตลอดทั้งปีโดยเฉพาะหน้าหนาวที่สีสดใสเป็นพิเศษ

หน้าเข้มเงยขึ้นมองมาบนเรือนเห็นสาวร่างเล็กเปลี่ยนชุดใส่ผ้าซิ่นผ้าฝ้ายสีเหลืองคาดส้มอ่อน เสื้อคอเหลี่ยมสีครีมปล่อยชายระบายลูกไม้เกล้ารวบผมเสียบด้วยปิ่นเหมือนเคย

เรือนหลังนี้ไม่สูงมากนักเหมือนเรือนของเขา ใต้ถุนบ้านเตี้ยแต่ต่อเติมทำเป็นครัวหลักและเขาเห็นหญิงชรากับเด็กสาวคนเดิมยืนรออยู่ตรงใต้ถุนข้างบันได มองมาทางเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เสียงเต้นหัวใจโครมครามในอกขณะที่ถอดรองเท้าเดินขึ้นบ้านจนถึงร่างของดวงฤทัย สาวร่างเล็กที่ยืนรอรับเขาอยู่ดวงหน้าแก้มแดงปลั่ง เขายิ้มให้เธออ่อนโยนลงเตรียมยกมือขึ้นปัดลูกผมแต่พลันหางตาเห็นหญิงสาวอีกคนละม้ายคล้ายคลึงดวงฤทัยแต่แก่กว่าเข้าวัยกลางคน จึงละมือออกมา

“สวัสดีครับ ผมเหนือหัว”

“ไหว้พระเถอะจ๊ะ มาเถอะ เด็ก ๆ ตั้งกับข้าวแล้ว ไปทานกันเลย”

ดวงใจเดินนำไปยังโต๊ะทานอาหารของเรือนแบบเตี้ยฝั่งบ้านแฝดด้านตะวันตกข้างบนเติ๋นยกพื้น

ตรงกลางเป็นกับข้าวเหนือน้ำพริกหนุ่มผักสด แกงง่าย ๆ สองสามอย่างเท่านั้น เขาก้าวขึ้นดึงกางเกงเล็กน้อยก่อนนั่งขัดสมาธิกับพื้นเรือนไม้

“เราทานง่าย ๆ หวังว่าพ่อเลี้ยงจะไม่รังเกียจ”

“ไม่เลยครับ ผมเป็นคนทานง่าย อะไรก็ทานได้ครับ”

“ดีค่ะ ทานเลยค่ะ”

เหนือหัวเหลือบมองดวงฤทัยที่รินน้ำใส่แก้ว รอจนคุณดวงใจเริ่มตักอาหารเขาจึงเริ่มจับช้อนขึ้นมาตักกับข้าวให้ดวงฤทัยก่อน

“ดวงตักเองได้ พี่เหนือทานเถอะค่ะ”

เขายิ้มเล็กน้อยไม่พูดอะไร อาหารรสมือของคนบ้านนี้อร่อยจนเขาทานไปอีกหลายคำ

“เห็นดวงเล่าให้ฟังว่าพ่อเลี้ยงเพิ่งกลับมาซื้อโรงแรม ไม่ทราบว่าพ่อเลี้ยงเคยอยู่ที่ไหนมาก่อนคะ”

“แม่!”

ดวงใจไม่ได้หันไปมองลูกสาวที่ส่งเสียงเล็ก ๆ ห้ามปรามกับมองตรงไปยังคนร่างใหญ่ที่วางตัวได้เหมาะสม เขาฟังนิ่งไม่ได้ดูมีท่าทีตกใจทั้งยังยิ้มน้อย ๆ ให้อีกด้วย

“ผมมาจากรัฐฉาน ที่จริงผมเกิดที่ไทยนี้แล่ะครับ แต่หลังจากเกิดได้ไม่นานพ่อกับแม่ก็พากลับรัฐฉานแล้วโตที่นั่น จะมาเมืองไทยบ้างก็บางครั้ง ปีหนึ่งไม่กี่หน”

ดวงฤทัยเอียงหน้ามองอย่างอยากรู้เหมือนกัน เขาไม่เคยเล่าให้เธอฟังเรื่องครอบครัวที่บ้านมาก่อน

“แล้วอยู่โน้นทำอะไร ทำไมถึงได้ร่ำรวยมีเงินทองมาซื้อโรงแรมตั้งมากมาย”

“ไม่มากหรอกครับคุณน้า แค่สามแห่งเท่านั้น คุณพ่อผมเป็นแพทย์อาสา ส่วนคุณแม่เป็นแม่บ้านธรรมดา ไม่ได้มีอะไร ครอบครัวของเราก็ธรรมดาเรียบง่ายเหมือนที่นี่ แต่พอดีผมได้รู้จักคน ๆ หนึ่งทำให้ร่วมลงทุนเหมืองพลอย จึงพอมีกำไรเหลือมาทำธุรกิจอื่นบ้างก็เท่านั้นครับ”

ดวงใจพยักหน้ารับพออกพอใจ พ่อเลี้ยงเล่าตรงไปตรงมาฟังแล้วไม่มีตุกติก

“อ้อ อีกเรื่อง น้าอยากรู้ อย่าหาว่าน้าสอดรู้สอดเห็นเลยนะ เมื่อเจ็ดปีก่อน เป็นคุณใช่ไหมที่มาติดพันลูกดวง”

เหนือหัวเบือนหน้าไปมองดวงฤทัยที่ก้มหน้านิ่งแล้วคราวนี้ก่อนเอี้ยวหน้ากลับไปยังหญิงสูงวัยกว่าแล้วยิ้มน้อย ๆ

“ครับ ผมเอง”

“แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงหายไป”

“ตอนนั้นที่บ้านมีเรื่องครับคุณน้า คุณพ่อเข้าไปอาสาช่วยเหลือเหมือนเคยแต่ติดไข้ป่าไม่สามารถออกมาได้ เพราะหมู่บ้านกันดาลไม่มีทางให้รถเข้าออกนอกจากเดินเท้า กว่าจะพาท่านออกมาได้กินเวลาเกือบอาทิตย์ แต่ไม่ทันกาลอยู่ดีครับ หมอไม่สามารถยื้อชีวิตคุณพ่อไว้ได้”

สาวร่างเล็กหันกลับไปมองแปลกประหลาดใจ เธอเพิ่งรู้เรื่องนี้เช่นกันจึงเอื้อมมือใต้โต๊ะไปบีบต้นขาเขาจนชายหนุ่มต้องเหลียวมามอง แม้ว่าไม่มีความเสียใจปรากฎบนใบหน้าแต่ดวงตาคมกล้าหม่นลงไปจากเดิม

“น้าเสียใจด้วยนะ น้าไม่ทราบมาก่อนเลยถามออกไป แล้วเจ้ายิ่งเขาว่าอย่างไรบ้าง”

เหนือหัวสะบัดหน้าเงยขึ้นมองตรง ๆ ดวงตาคมกริบกระด้างเล็กน้อยและพลันหายไปในพริบตา แต่ไม่พ้นการสังเกตของคนสูงวัยกว่า

“เจ้ายิ่งไม่ว่าอย่างไรครับ เราไม่ค่อยได้เจอกัน”

เสียงเข้มพื้นเสียงแข็งเล็กน้อยทำให้ดวงใจสะกิดในใจว่าสองปู่หลานคงไม่ถูกกันเท่าไร แต่ด้วยเหตุผลใดคงต้องรอดูต่อไป

“ทานข้าวเถอะจ๊ะ น้าไม่กวนแล้ว ประเดี๋ยวมีผลไม้ล้างปาก ที่บ้านไม่ค่อยทำของหวาน ชอบทานเป็นผลไม้สดมากกว่า”

“ไม่กวนหรอกครับคุณน้า ถามมาได้เลยครับ”

เหนือหัวรู้สึกตัวว่าคงแสดงกิริยาแข็งกระด้างออกไป ทุกครั้งที่นึกถึงปู่เขามักเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง และยิ่งการตายของพ่อยิ่งทำให้เขาไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนบ้านนั้น ถ้าไม่เป็นเพราะปู่ไม่ยอมรับแม่ พ่อของเขาคงไม่ไปอยู่รัฐฉาน

เอี้ยวหน้าเข้มไปมองสาวร่างน้อยด้านข้าง เอี้ยวหน้ามาทางเขาพอดี ดวงหน้างดงามส่งยิ้มอ่อนหวานให้เขาจนหัวใจที่เฉยชาเมื่อสักครู่หายไป ดวงตาคมกล้าอ่อนแสงลงเมื่อหัวใจชุ่มชื้นจากคนข้าง ๆ