บทที่ 7

“กรทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ”

น้ำเสียงหวานละมุนของใครบางคนดังมาแต่ไกล เจ้าหล่อนเห็นคนรักของตัวเองเดินมาหยุดที่ประตูหน้าบ้านเป็นเวลานานสองนาน ไม่ยอมเดินเข้าไปสักทีตนจึงรีบสาวเท้าเดินเข้าไปถามไกล ๆ แต่เสียงสนทนาของคนที่อยู่ด้านในนั้นช่างคุ้นหูเสียเหลือเกิน

‘ทำไมเสียงมันคุ้น ๆ อะไรแบบนี้ง’

“เปล่าหรอกไม่มีอะไร” ธนินหันไปตอบแฟนสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ให้ผิดสังเกตว่าตนกำลังคิดเรื่องราวบางอย่างจึงรีบบอกปัดออกไป

“งั้นเข้าไปหาคุณย่าดีกว่า เหมือนชมได้ยินเสียงของน้องเดียร์น่าจะอยู่ข้างในกับคุณย่าเหมือนกัน”  ชลิตาแฟนสาวของธนินพูดขึ้นพร้อมทั้งเดินนำหน้าเข้าไปในบ้านพร้อมทั้งยกมือทักทายย่าอ่อนศรี

“สวัสดีค่ะย่า น้องเดียร์”

เสียงทักทายของผู้มาใหม่ทำเอาบทสนทนาที่กำลังสนุกคึกครื้นเมื่อครู่นี้เงียบลง ทั้งสามคนพร้อมใจกันหันไปมองตามเสียง แต่ดูเหมือนว่าการมาครั้งนี้จะมีหนึ่งคนที่นิ่งอึ้งไม่พูดอะไร

“พี่กร พี่ชม กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะทำไมไม่โทรบอกจะได้ไปรับ”

“พี่อยากจะเซอร์ไพร์ทน้องเดียร์ด้วย”

คนตัวเล็กฟังแล้วพยักหน้ารับยิ้ม ๆ

“สวัสดีครับย่า” คนเป็นหลานชายเดินกลับมาทักทายผู้เป็นย่าหลังจากที่ตนเดินเอาของฝากที่ซื้อมาไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วกลับมาทักทายผู้เป็นย่า

“ไหว้พระเถอะลูก แล้วกลับมารอบนี้จะอยู่สักกี่วันล่ะ”

อ่อนศรีถามหลานชายเป็นปกติ เพราะเวลาธนินกลับมาจะมาแค่พักผ่อนหรือไม่ก็มาเที่ยวหา เนื่องด้วยงานส่วนใหญ่ของหลานจะอยู่ที่ต่างประเทศ ทำงานและส่งเงินเท่านั้นส่วนหน้าที่การดูแลจะเป็นของหลานสาว แต่ภัคธีมาก็มีหน้าที่การงานของตัวเองจะมาอยู่ด้วยก็ช่วงเสาร์อาทิตย์หรือไม่ก็วันหยุดจะมาอยู่ด้วยไม่ค่อยออกไปเที่ยวที่ไหน

ในทุก ๆ วันที่ทอยู่กับอ่อนศรีแทบจะทั้งวันคือน้อยแม่บ้านคนสนิท

ธนินคุยกับอ่อนศรีและน้องสาวของตนตามประสาที่ไม่ได้พบหน้ากันมานนาน อยู่สักพักหนึ่งก่อนจะหันไปทักทายเพื่อนของตนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ น้องสาว ด้วยความสนิทสนมเหมือนเดิมทั้ง ๆ ที่เขาและเตชินท์ก็ไม่ได้พูดคุยหรือติดต่อกันมานานหลายปีแล้ว

นับตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น

“ไงมึงสบายดีไหม”

เตชินท์นิ่งไปครู่หนึ่งราวกับว่าไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร เรื่องราวเหล่านั้นมันเกิดมานานแล้วก็จริง การที่ทั้งสองคนกลับมาในเวลานี้จากความแค้นที่เคยเบาบางลงกลับเริ่มต้นความคิดที่จะทำให้ทั้งคู่เจ็บช้ำอีกครั้ง

“สบายดี แต่งานเยอะว่ะ” เตชินท์ตอบเพื่อนในแบบฉบับของตัวเองเหมือนเพื่อนสนิทดังเดิม โดยที่พยายามเก็บซ่อนความชิงชังที่มีเอาไว้ในใจ เหลือบมองหน้าธนินกับชลิตาแว็บหนึ่งก่อนที่จะหันมายิ้มให้กับคนรักของตน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเต”

“อืม ไม่ได้เจอกันนานชมสบายดีนะ”

“ชมสบายดี” ชลิตาตอบยิ้ม ๆ ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน เพราะไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่

การสนทนาที่แสนอึดอัดของทั้ง เตชินท์ ธนิน และ ชลิตา ทำเอาคนที่อยู่ร่วมงงอย่างเธอรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน แต่ตนไม่อยากจะคิดไปเองในสิ่งที่ เพราะเธอสัมผัสได้ว่าทั้งสามคนมีเรื่องปิดบังอยู่

“เดียร์พี่กลับก่อนนะ” 

คนที่นั่งนิ่งคิดเรื่องราวต่าง ๆ  ถูกดึงสติให้หลุดออกจากภวังค์ของตนกับเสียงกระซิบข้างหูของเตชินท์ทันที่ที่ฟังจบเธอก็พยักหน้ารับไม่ได้ว่าอะไร

“คุณย่าครับผมขอกลับก่อนนะครับ” ชายหนุ่มบอกลาพร้อมทั้งยกมือไหว้ผู้อาวุโสด้วยตวามอ่อนน้อมต่อผู้หลักผู้ใหญ่

“ทำไมมึงรีบกลับจังวะ กูเพิ่งมาถึงเอง ยังไม่ทันได้คุยอะไรเลย”

“นั่นสิพ่อเต ไม่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอ”

“ไม่ดีกว่าครับย่า ผมเพิ่งนึกได้ว่านัดกับพี่ญาว่าจะคุยงานกันน่ะครับ”

“งั้นเหรอลูก ไว้วันหลังชวนหนูญามาด้วยนะ” นางพยักหน้ารับกับคำตอบของคนตรงหน้า

“เดี๋ยวเดียร์ไปส่งพี่เตที่รถนะคะ” ว่าแล้วก็เดินควงแขนออกไปส่งคนรักของตนที่รถของเขา โดยที่ทิ้งให้พี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ได้คุยกับอ่อนศรีเป็นการส่วนตัว ชลิตาได้แต่มองตามทั้งสองคนไม่จนลับสายตาแล้วหันมาคุยกับคุณย่าแทน

กาลเวลาผ่านเลยไปจนเกือบหนึ่งสัปดาห์นับตั้งแต่วันที่ธนินรู้เรื่องของน้องสาวตัวเองกับเพื่อนสนิทของตนเองถึงแม้ว่าจไม่ได้พบหรือคุยกันมาหลายปีแล้วถึงแม้ว่าจะมีบ้างในบางในตอนที่นัดเจอกันยามที่เขากลับมาไทย นับตั้งแต่ครั้งนั้นทังเขาและเตชินท์ต่างกไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

เขาวนคิดเรื่องนี้มานานสองนานหาโอกาสที่จะคุยกับภัคธีมาแต่ก็ไม่ได้เจอเสียที วันนี้นับว่าเป็นวันที่ดีที่น้องสาวกลับมานอนที่บ้านได้นอนที่คอนโดมิเนี่ยม

“เอายังไงดีวะ จะเตือนน้องดีมมั้ย หรือจะปล่อยเอาไว้ให้เป็นเรื่องของคนสองคนดีวะ”

คนเป็นพี่ชายยืนบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่นานสองนานว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี ในบางทีเขาอาจจะคิดมากไปเอง เพราะด้วยความเป็นเพื่อนกันกับเตชินท์ดันไปแย่งคนรักของมันมา กลัวมันจะกลับมาเอาคืนโดยการใช้ภัคธีมาเป็นเครื่องมือ แต่ถ้าหากว่ามันรักน้องของเขาจริง ๆ ไม่ได้เป็นออย่างที่คิด

มันจะกลายเป็นว่าทำลายความรักของน้องสาวจนพังไม่เป็นท่าเพราะตัวของเขา

ในจังหวะที่ธนินกำลังหาคำตอบให้กับตัวเองอยู่ว่าจะทำอย่างไรดี อยู่ ๆ คนตัวเล็กเดินเข้ามหาพร้อมกับในมือของตนที่มีจานคุ๊กกี้ที่เพิ่งอบเสร็จเมื่อสักครู่นี้เดินตรงมาหาพี่ชายที่กำลังเดินวนไปวนมาราวกับหนุติดจั่น ท่าทางของอีกฝ่ายเหมือนคิดอะไรบางอย่างออยู่ ท่าทางจะเป็นเรื่องที่หนักใจพอตัวเธอหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าไปหา

“เป็นอะไรของเขาน่ะ บนคนเดียวเป็นคนบ้าเลย”  เธอบ่นแซวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ตามประสา ก่อนที่จะเอ่ยประโยคต่อมมามันทำให้พี่ชายหลุดออกจากภวังค์ทำเอาสะดุ้งไม่ตัวโยนอย่างตกใจ

“บ่นอะไรเนี่ยพี่กร”

“เฮ้ย...มาทำไม่เงียบ ๆ ตดใจหมดไอ้เดียร์”

“เดียร์มาตั้งนานแล้วมีแต่พี่เนี่ยบบ่นอะไรอยู่คนเดียว จนคิดว่ากำลังคุยกับแม่ซื้ออยู่” เธอแซวพี่ชายยิ้ม ๆ จนตาหยีเป็นสระอิ

“เปล่าก็บ่นไปเรื่อยเปี่อยนี่แหละ”

“เดียร์ก็คิดว่าคุยกับแม่ซื้ออยู่นะเนี่ย” คนเป็นน้องยังคงแซวพี่ชายอีกครั้ง พลอยทำให้คนตรงหน้าอมยิ้มไม่น้อย

“ว่าไปนั่น พี่มีเรื่องอยากจะถาม”

น้ำเสียงของคนเป็นพี่จากที่ติดเล่นหยอกกับน้องก็แปรเปลี่ยนเป็นเข้มขรึมจริงจังขึ้นมาทันทีราวกับว่าเรื่องที่กำลังจะคุยกับน้องสาวเป็นเรื่องที่ซีเรียสและจริงจังอะไรขนาดนั้น

“พี่กรจะถามอะไรเดียร์เหรอ”  คนตัวเล็กถามขึ้นพร้อมเดินตามหลังพี่ชายไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่อยู่ไม่ไกลนัก เพราะตรงนี้อยูใต้ต้นไม้ใหญ่มันทำให้ร่มรื่นอยู่พอตัว

“เดียร์พี่มีเรื่องอยากจะถาม”

หลังจากที่หญิงสาวหย่อนกายนั่งลงกับเก้าอี้มาหินอ่อน พร้อมทั้งวางจานคุ๊กกี้เอาไว้ตรงหน้าของธนิน เพื่อที่จะให้เขาได้ลิ้มชิมรสมือการทำขนมครั้งแรกของตนเอง

“พี่กรมีอะไรจะถามเดียร์เหรอ” เธอถามทั้ง ๆ ที่ก้มหน้าก้มตามองของที่อยู่ในจานตรงกลางโต๊ะ

“เรื่องของแกกับไอ้เตนี่มันยังไง ไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่” 

“อ๋อ เราคบกันมาก็หลายเดือนแล้ว”

“ไปเจอกับมันได้ยังไง ตั้งแต่ตอนไหน เพราะที่พี่จำได้ มันเจอเราครั้งล่าสุดก็ตอนที่เราจบมัธยม”

ใช่ พวกเขาพบกันครั้งล่าสุดก็เมื่อตอนจบมัธยมของน้องสาวที่เจอกันตอนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย โดยมี ตัวของเขา เตชินท์ ชลิตา และภัคธีมา หลังจากนั้นไม่นานทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อทั้งเขาและเพื่อนต้องมาแตกหักเพราะผู้หญิงคนเดียว

“เพิ่งกลับมาเจอกันตอนที่เดียร์รับงานออกแบบรีสอร์ตของพี่เตน่ะ ตอนแรกเดียร์ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นพื่อนของพี่”

ภัคธีมาเล่าเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาให้พี่ชายฟังทั้งหมด โดยที่เล่าไปยิ้มไปราวกับทุกอย่างที่เล่ามามันคือความสุขที่น้องสาวของตัวเองต้องการเสียอย่างนั้น ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าน้องสาวของตัวเองนั้นแอบรักเตชินท์มานานแล้ว แต่ด้วยความที่มีปัจจัยอะไรหลาย ๆ อย่างมันทำให้น้องต้องเก็บความรู้สึกและทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้และไม่ได้บอกใคร

ถึงแม้ว่าภัคธีมาจะไม่ได้บอกว่ารักหรือชอบ แต่คนเป็นพี่มองนัยน์ตาของน้องสาวก็รูว่าคนที่อยู่ในใจตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนของเขา เตชินท์ ทว่าทำไมเขาถึงกังวลแปลกในเมื่อน้องสาวมีความรักที่รอมานาน

“รักไอเตมากไหม”

“รักสิ พี่ก็รู้เวลาเดียร์รักใครเดียร์ให้ความรักเขาไปทั้งหมด ยิ่งเป็นที่เตเดียร์ยอมแลกความรักทั้งหมดให้เลย”

“พี่จะไม่ว่าอะไรในเมื่อน้องของพี่รักใครพี่ไม่ห้าม แต่ยังไงก็ต้องดูแลและรักษาหัวใจตัวเองด้วย เพราะเวลาเจ็บมาคนที่เจ็บคือเราไม่ใช่มัน”

มือหนาของคนที่เป็นพี่ชายอื้อมมือลูบศีรษะคนตัวเล็กเบา ๆ และด้วยความที่เขาเป็นห่วงน้องสาวจึงเตือนเอาไว้ไม่น้อย เพราะยังไงเขาก็รักน้องสาวเขา

“เดียร์ไม่เป็นไร ว่าแต่เรื่องของพี่เถอะจะแต่งงานกันกับพี่ชมพูเมื่อไหร่คะ” สิ้นประโยคของน้องสาวที่ถามเรื่องของพี่ชายกับแฟนสาวทำเอาคนถูกถามถึงกับนิ่งไปครู่นึง ก่อนที่จะลุกเดินออกไปโดยที่ไม่ตอบคำถามของภัคธีมา ทำเอาคนตัวเล็กมองตามพี่ชายอย่างสงสัยว่าทำไมพี่ชายถึงนิ่งไปเมื่อพูดถึงเรื่องของตัวเอง ในเมื่อเท่าที่เธอดูความรักของทั้งคู่มันก็เป็นไปได้ด้วยดี

แถมรักกันมากกว่าคู่เธอเสียอีก

“อะไรของเขาถามก็ไม่ตอบ” บ่นงึมงำกับตัวเองอนู่ครู๋หนึ่งก่อนจะหยิบขนมคุกกี้เข้าปากของตัวเอง ก่อนจะคว้าจานที่วางอยู่ตรงหน้าเดินออกไปจากตรงนั้น เพื่อที่จะคุยเรื่องงานหมั้นว่าจะจัดที่ไหนอย่างไรดี ทว่าคุยเรียบร้อยไปไม่นานหลังจากนั้นหนึ่งเดือนต่อมา งานหมั้นของเตชินท์และภัคธีมาถูกจัดขึ้นเป็นการภายใน มีเพียงคนรู้จัก ๆ เท่านั้นและสนิทสนมกัน ทั้งเพื่อน ญาติผู้ใหญ่เพียงไม่กี่คน ทุกอย่างราบรื่นผ่านไปได้ด้วยดีไม่มีปัญหา

แต่แขกเหรื่อหลาย ๆ คนต่างถามทั้งสองว่าจัดงานหมั้นวันนี้แล้วงานแต่งอีกทีเมื่อไหร่จะเร็ว ๆ นี้หรือเปล่า ทว่าคำตอบที่ได้คือทางภัคธีมายังไม่พร้อมที่จะแต่งงานอีกอย่างอยากจะเรียนรู้กันและกันให้มากขึ้นกว่านี้ หากถึงเวลาอันที่สมควรในทุกอย่างวันนั้นก็จะมาถึงเองไม่ช้าก็เร็ว

แน่นอนว่าทุกคนต่างยินดีกับทั้งคู่