บทที่ 8

“วันนี้ใครมาคุณเตมารับหรือเปล่าน่ะเดียร์” เสียงของเพื่อนร่วมงานถามอย่างเป็นปกติโดยที่ไม่มีอะไรพิเศษ มันเป็นประโยคที่แสนจะเรียบง่ายก็ตาม แต่มันก็ชินเสียแล้วสำหรับภัคธีมา

“วันนี้กลับเองพอดีพี่เตมีประชุมน่ะ” เธอตอบกลับยิ้ม ๆ

“งั้นดีเลย คุณเตไม่มางั้นเราไปหาอะไรกินกันมั้ย”

ภัคธีมานิ่งราวกับคิดอยู่ครู่ว่ามีงานค้างหรืออะไรที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จหรือเปล่า แต่เมื่อทุกิย่างไม่ได้เยอะแยะมากมายอะไรเธอจึงพยักหน้าตอบตกลง เพราะเธอเองหลังจากที่หมั้นกับเตชินท์ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนเลย วันหยุดก็อยู่แต่กับชายหนุ่มตั้งแต่เช้าจรดค่ำ

เรียกว่าตัวติดกันจนแทบจะเป็นปาท่องโก๋ก็ว่าได้

“แน่นะว่าไปได้ ไม่ใช่ไปถึงร้านแล้วคุณเตชินท์สุดหล่อของเธอโทรฯหาอีกล่ะ” ตะวันวาดแซวเพื่อนยิ้ม ๆ เพราะมองเพื่อนแววตานั้นเต็มไปด้วยความรักเมื่อพูดถึงคู่หมั้นหนุ่ม

เพราะตะวันวาดเองเพิ่งรู้มาจากเพื่อนว่าเตชินท์เป็นรักแรกของเธอตั้งแต่สมัยเด็กแต่ด้วยความต่างอะไรหลาย ๆ อย่างเลยไม่อาจบอกไป และจำได้ช่วงตอนมัธยมเหมือยอีกฝ่ายจะมีคนรักที่กำลังคบกันอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าใคร ทำได้เพียงแค่แอบมองอยู่ห่าง ๆ ในยามที่เพื่อนของพี่ชายคนนี้มาที่บ้านมาทำรายงานหรือไม่ก็มาติวหนังสือกลับกลุ่มเพื่อนของตัวเอง

ตัวเธอเองมีความสุขที่เห็นเพื่อนเป็นฝั่งเป็นฝาถึงแม้วว่าจะยังไม่ได้แต่งงานก็ตาม ทว่าเพียงแค่นี้ก็เป็นการเริ่มต้นการใช้ชีวิตครอบครัวก้าวหนึ่ง

“ไม่โทรฯหรอก แต่เดี่ยวขอส่งข้อความบอกก่อนแล้วกัน”

สิ้นเสียงของภัคธีมาก็มีเสียงร้องแซวมาเป็นสาย ๆ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับยิ้มเขิน ธีรัตม์ยืนมองรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของน้อง ๆ ที่ทำงานมันคือความสดใสและเป็นกันเองมันทำให้คนพบเห็นพลอยสุขใจไปด้วย

 “เจ้านาย มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ”  เลขาคนสนิทของธีรัตม์ที่เห็นเจ้านายของตัวเองยืนมองไปทางกลุ่มสาว ๆ อยู่นานสองนานไม่ยอมเดินไปไหนเสียที ตนจึงเดินเข้ามาถามเผื่อเจ้านายมีอะไรให้ช่วย

“ไม่มีอะไรหรอก มีงานก็ทำเถอะ” เขาตอบเสียงเรียบทำเอาอีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายเพราะเจ้าตัวรู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าไม่ชอบคนรำรี้รำไรในจังหวะที่กำลังจะเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกของธีรัตม์เมื่อครู่

“เดี๋ยวก่อนทิว”

“ครับ ไปบอกสาว ๆ ว่าวันนี้ฉันจะเลี้ยงมื้อเย็นพนักงาน เลือกร้านมาได้เลยว่าจะกินร้านไหน”

“ได้ครับ”

หลังจากที่ได้รับคำสั่งจากธีรัตม์จึงรีบเดินไปหาพนักงานสาวที่จับกลุ่มคุยหันอยู่เมื่อครู่ ก่อนที่จะปรบมือเพื่อให้สัญญาณกับทุกคนให้มาฟังในสิ่งที่เขาพูด

“ทุกคนครับเย็นนี้หลังเลิกงานแล้วใครไม่มีธุระหรือว่างคุณธีจะเลี้ยงมื้อเย็นทุกคนครับ”

“จริงอะ”

ทุกเสียงประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงต่างพร้อมทั้งหันหน้าเจ้านายที่ยืนกอดอดพิงอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงานของตนเองที่อยู่ไม่ไกลนัก ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ว่ามาเสียอย่างนั้น เมื่อลูกน้องในองกรณ์มองมาประหนึ่งถามเพื่อความแน่ใจว่าตัวเขาจะเลี้ยงอาหารมื้อนี้จริงไหม

“จริง วันนี้พี่เลี้ยงเองเลือกร้านมาได้เลย ส่วนงานเลี้ยงบริษัทสิ้นปีจะจัดยังไงที่ไหนค่อยว่ากัน”

จบประโยคของเจ้านายหนุ่มที่แสนใจดีในสายตาของพนักงานทุกคนต่างพากับเฮลั่นยกใหญ่ ไม่ใช่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเลี้ยงเป็นครั้งแรก แต่ส่วนใหญ่จะบอกล่วงหน้าไม่ใช่กะทันหันเหมือนวันนี้ ทำเอาพนักงานต่างพากันงงและดีใจในเวลาเดียวกัน

“พี่เต ตื่นได้แล้วค่ะ”

คนตัวเล็กขยับกายลุกขึ้นมาปลุกคนตัวสูงที่นองเอาแขนกอดกายเอวคอดกิ่วของเธออยู่ตลอดคืน แทบไม่ห่างจากกายไปไหนถึงแม้วว่าขยับกายไปทางไหนก็จะมีตัวเขาตามติดไปตลอด

“ยังเช้าอยู่เลย จะรีบลุกไปไหนเหรอที่รัก”  น้ำเสียงของคนสวมกอดติดงัวเงียอยู่ไม่น้อย ราวกับว่าไม่อยากจะลุกออกห่างจากกายหอมนวลเนียนนี้เลย

“เช้าอยู่ก็ต้องลุกค่ะ เดียร์จะลุกไปเตรียมมื้อเช้าให้พี่เตด้วยไงคะ”

“แต่พี่ยังอยากกอดเมียพี่อยู่เลยไม่อยากห่างไปไหนเลย”

เสียงนุ่มทุ้มออดอ้อนราวกับตอนที่อ้อนขอรักจากเธอทุกค่ำคืนเวลาที่ชายหนุ่มมาค้างที่คอนโดมิเนียมของเธอ ทำเอาคนตัวเล็กในอ้อมกอดถึงขึ้นค้อนควับมามองคนตัวโตตาเขียวปัดราวกับว่าถ้าไม่ปล่อยให้เธอลุกไปอาบน้ำเตรียมตัวล่ะก็มีปัญหากันแน่ ๆ ครั้นเมื่อเห็นสายตาของเมียแล้วจึงรีบปล่อยให้ได้เป็นอิสระอย่างโดยเร็ว

“พี่เตก็ลุกได้แล้วค่ะ วันนี้พี่บอกว่ามีงานด่วนไม่ใช่เหรอคะ”

“ครับ เดียร์ก็รีบอาบน้ำเถอะ”

คนตัวเล็กส่งยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนที่จะคว้าเสื้อคลุมสีชมพูอ่อนแล้วเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อที่จะจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองให้เสร็จแล้วจะได้ให้ชายหนุ่มที่นอนยิ้มกริ่มอยู่บนเตียงมาอาบน้ำต่อ จากที่เธอจำได้เมื่อคุยกับเขาว่ามีคุยงานสำคัญที่บริษัทด้วย ส่วนของเธอก็มีงานที่ต้องจัดการต่อทั้งรีสอร์ของเตชินท์และลูกค้าคนอื่น ๆ อีกมากมายหลายงานที่ต้องส่งเจ้านายให้ทัน

ภัคธีมาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็ออกจากห้องนอนของตัวเองในชุดใหม่ เป็นชุดลำลองที่แสนเรียบง่านแต่ยังคงความน่ารักเข้ากับสมัย เพราะวันนี้เธอไม่ได้ออกไปไหนจะอยู่ที่คอนโดฯ คนตัวเล็กจัดการหาผ้ากันเปื้อนสีฟ้าขี้นมาสวมให้ตัวเอง และจัดการเปิดตู้เย็นเพื่อที่จะดูวัตถุดิบว่ามีอะไรบ้างที่พอจะเตรียมมื้อเช้าสำหรับสองคน

“เช้านี้ทำอะไรกินดีน่า เอาเมนูง่าย ๆ แล้วกัน”

คำถามที่ถามเองตอบเองมันเป็นปกติของภัคธีมาไปแล้วในยามที่เธอทำอาการหรือทำขนมไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านย่าอ่อนศรีหรือที่ห้องของตัวเองก็ตาม อาการของเธออยู่ในสายตาของเตชินท์มาครู่หนึ่งแล้วภาพนี้เขามักจะเห็นจนชินตาไปเสียแล้ว แต่มันกลับทำให้เขามองเธออย่างน่ารักน่าเอ็นดูในการกระทำของเธอทั้งหมด

ทั้งทำทั้งบ่น แต่สุดท้ายก็มีกลิ่นหอม ๆ ของอาการเช้าลอยมาแตะจมูกจนทำให้เขาต้องเดินเข้าไปหา พร้อมทั้งสวมกอกเธอทำเอาร่างเล็กบอบบางในสายตาเขาถึงกับสะดุ้งโหยงทำเอาสติที่คิดอยู่ในภวังค์ของตนเอง หันเข้ามามองเขาแต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามอะไรก็ถูกชายหนุ่มฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่ม ๆ เสียฟอดใหญ่

“วันนี้ทำอะไรให้พี่ทานครับน้องเดียร์”

“วันนี้เมนูง่าย ๆ ค่ะ เพราะเดียร์กลัวพี่เตเข้าบริษัทสาย”

เธอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยรักพร้อมทั้งรอยยิ้มหวานชื่นส่งให้ชายหนุ่ม พลางตักไข่ดาวทรงเครื่องลงจาน พร้อมอีกเมนูที่อยู่ข้าง ๆ กันเป็นอีกหนึ่งเมนูที่เตชินท์มักจะบอกว่าอร่อยอีกทั้งขอให้ทำให้ทานทุกครั้งเมื่อมีโอกาส

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเมนูที่แสนง่ายก็ตาม

“วันนี้ทำหมูนุ่มผัดพริกขิงให้พี่ไหมครับ”

“ทำสิคะ เมนูโปรดของพี่เตนี่ เดี๋ยวพี่เตนั่งรอที่โต๊ะนะคะ”

“มาพี่ช่วยเอง”

ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าพร้อมทั้งแย่งจานอาหารที่อยู่ในมือของคนตัวเล็กมาถือเอง ก่อนที่จพะเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารไม่วายที่จะจัดเตรียมอย่างอื่นช่วยภัคธีมาด้วย แต่ในระหว่างที่เธอนั้นกำลังจัตักข้าวสวยร้อน ๆ ใส่จานก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนแอพพลิแคชั้นไลน์ดังขึ้นสองสามครั้ง คนตัวเล็กหันไปมองเพียงเสี้ยวหนึ่งเพราะคิดว่าจะเป็นนิธิส่งข้อความมารายงานเรื่องงานที่บริษัท แต่เปล่าเลยในคราแรกที่คิดว่าจะเห็นใบหน้าเคร่งขรึมกับงานที่ทำในแต่ละวัน แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่อารมณ์ดีขึ้นมาแปลก ๆ ในความรู้สึกของเธอที่มองเขา

บางทีเธออาจจะคิดมากไปเองก็ได้

“เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อนนะ น่าจะกลับค่ำหน่อย”

 เขาบอกเมียตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มพร้อมกับร้อยยิ่มที่ส่งให้เอ ซื่งแน่นอนว่าภัคธีมาย่อมยิ้มตอบเช่นเดิม อีกทั้งเธอยังคงอวยพรให้เขาทำงานในวันนี้อย่างราบรื่น มื้ออาหารที่อบอุ่นสำหรับคนที่เริ่มต้นชีวิตคู่ได้ไม่นาน

มักมีความสุขและอิ่มอกอิ่มใจเสมอ แต่เธอเองก็ยังไม่มั่นใจว่าความสุขเช่นนี้จะอยู่กับเธออีกนานแค่ไหน แต่เธอจะรักษามันเอาไว้ให้นานที่สุด

ช่วงเวลาหลังเลิกงานของใครหลาย ๆ คน แต่มันไม่ใช่กับเธอ เพราะในวันนี้หญิงสาวตั้งใจที่จะมาซื้อหาวัตถุดิบในการทำขนมเพิ่ม เหมือนจะมีบางอย่างที่มันไม่พอทำแจกน้อง ๆ ในออฟฟิศเธอรวมทั้งพนักงานคนอื่น ๆ ด้วย สายตาหวานกวาดมองของที่อยู่บนเชลล์สลับกับรายการของที่ต้องการบนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ

อีกมือหนึ่งก็จับเข้ากับรถเข็นที่มีของอยู่แล้วส่วนหนึ่ง สองขาเรียวสวยก้าวเดินไปข้างหน้าแล้วหยุดที่ชั้นวางขนมที่อยู่เหนือศีรษะของเธอ แต่ด้วยความที่มันอยู่สูงเกินไป มันทำให้ต้องยืดตัวเพื่อที่จะไปหยิบของสิ่งนั้นแต่ก็ไม่ถึง เหมือนว่าจะมีมืออีกข้างของใครก็บางคนมาช่วยเอหยิบของสิ่งนั้น

ทันทีที่ปาลอตาหันมามองว่าคนที่ช่วยเธอนั้นเป็นใครพร้อมทั้งขอบคุณ

“ขอบคุณ…เอ้าพี่กร”

ยังไม่ทันสิ้นพระโยคก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นมาเพราคนที่มาช่วยเธอนั้นไม่ใช้ใครที่ไหนนอกเสียจากพี่ชายของเธอ

“ใช่พี่เอง”

“ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่”

คนเป็นน้องถามอย่างสงสัยไม่คิดว่าจะมาเจอพี่ชายของตนที่นี่ พลันสายตาหวานเจ้ากรรมมองราวกับต้องการคำตอบ แต่ทว่าหากมองออกไปกลับเห็นชายหญิงที่รูปร่างท่าทางคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเสียอย่างงั้น 

‘สองคนนั้นเป็นใครกันนะ’ ถึงแม้ว่าเธอจะสงสัยและติดใจว่าสองคนนั้นเป็นใคร แต่ก็ละความสนใจนั้นออกไป ก่อนจะหันกลับมามองพี่ชายตัวเองไม่วายยิ้มให้

“มองอะไรอยู่”

“เปล่าค่ะ” ภัคธีมารีบบอกปัดทันทีเพราะไม่อยากให้ธนินมาสนใจคนที่เธอมองไปเมื่อครู่

“แล้วนี่ซื้อของไปทำอะไรเยอะแยะ ของพวกนี้อยู่ที่บ้านยังเยอะอยู่เลย”  พี่ชายกวาดสายตามองของที่อยู่ในรถเข็นมันเหมือนกับซองที่อยู่บ้านของคุณย่าไม่มีผิด  แต่จะไม่เหมือนกันก็ตรงปริมาณนี่แหละ

“อ๋อ พอดีเดียร์จะทำขนมแจกคนที่ออฟฟิศน่ะ เลยต้องทำเยอะหน่อย”

“ทำเยอะขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้ซื้อมากมายอะไรขนาดนี้” พี่ชายถามอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมน้องสาวของตัวเองถึงได้ลงทุนซื้อของอะไรมากมาย ทั้ง ๆ หลาย ๆคนที่นั่นก็ไม่ได้ชอบภัคธีมาอยู่บางกลุ่ม เพราะมีวันหนึ่งที่เขาเองไปหานิ้งที่ทำงานและบังเอิญได้ยินคนบางกลุ่มนินทาน้องสาวของตนไปในทางเสียหาย ทำให้พี่ชายอย่างเขาโกรธจนเลือดจะขึ้นหน้า

“คนที่ออฟฟิศเยอะมากเลยค่ะ ไหนจะทีมอื่นฝ่ายอื่น ๆอีก”

“ตามใจน้อง ว่าแต่เงินเราพอเหรอ เดี๋ยวพี่จ่ายให้แล้วกัน”

ธนินรีบออกตัวช่วยน้องสาวในการออกค่าใช้จ่ายของการทำขนมครั้งนี้ที่น่าจะต้องจ่ายมากพอสมควร

“เดี๋ยวพี่จ่ายให้เอง”

แต่ทว่าภัคธีมายังไม่ทันที่จะได้เอ่ยคัดค้านอยู่ ๆ ก็มีเสียงของเตชินท์ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง จึงทำให้สองพี่น้องหันไปมองพร้อมกัน

ก็พบกับแต่ชินท์คนรักของภัคธีมาเดินมาพร้อมกับชลิดาคนรักของพี่ชาย ในบางครั้งมุมมองที่เห็นมันก็ทำให้คนตัวเล้กที่ถือซองช๊อกโกแลตชิฟในมือหันไปมองอย่างสงสัยว่าสองคนนี้มาด้วยกันได้อย่างไร หรือว่าคนที่กอดกับเมื่อครู่ที่เห็นนั้นจะเป็นชลิตา

“พี่เตมาได้ยังไงคะ”

“พอดีพี่มีธุระแถวนี้ บังเอิญเห็นรถองเดียร์ขับเข้ามาเลยเดินตามมาน่ะ” ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มพลางเดินเข้าไปหาแฟนสาว

ส่วนธนินมองแฟนสาวของตนก่อนเอ่ยถามเช่นกัน “เข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะกร พอออกจากห้องน้ำก็เห็นเตกำลังเดินเข้ามาหาน้องเดียร์เลยเดินตามมา” เจ้าหล่อนตอบทั้ง ๆ ที่ยังไม่มีใครถามมันยิ่งทำให้คนตัวเล็กเพิ่มความสงสัยมากขึ้น

ถึงแม้ว่าจะคลางแคลงใจแต่ก็ไม่ยอมถามออกไปได้แต่เก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจตัวเองเท่านั้น คนตัวเล็กเดินเลือกซื้อของอยู่อีกสักพักหนึ่งกับคนรักของตัวเองก่อนจะแบกย้ายกันกลับ เพราะคืนนี้เธอจะไปนอนที่บ้านขงคุณย่าไม่ใช่คอนโดของตัวเอง ทางด้านธนินและชลิตาขอแยกตัวออกไปหลังจากที่คุยกันเรียบร้อยดูเหมือนว่าจะมีของต้องซื้อหรือไม่ก็หาอาหารเย็นรับประทานกันสองต่อสอง