บทที่ 1

ท่ามกลางเมืองที่แสนวุ่นวายของผู้คนทำงานเช่นเดียวกันกับตะวันวาดที่กำลังว้าวุ่นใจที่มองซ้ายแลขวาไม่พบเพื่อนร่วมงานคนเก่งของตนมาถึงออฟฟิศเสียที เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญเสียด้วย อีกอย่างหญิงสาวเป็นคนที่ตรงเวลาเอามาก ๆ ไม่เคยมาสายแม้แต่ครั้งเดียว แต่นี่อะไรกันสายไปหลายนาทีแล้ว ยังติดต่อภัคธีมาไม่ได้แม้แต่สายเดียว

“ฮัลโหลยัยเดียร์แกอยู่ที่ไหนเนี่ย”

น้ำเสียงของตะวันวาดกระวนกระวายไม่น้อย เพราะเพื่อนของเธอยังมาไม่ถึงเสียที อีกอย่างสาวเจ้าปลายสายต้องมาพรีเซ็นต์โพรเจกต์งานออกแบบให้กับลูกค้าที่เจาะจงมายังทีมของตนโดยเฉพาะ ถ้าเป็นทีมอื่นจะไม่ทำกับทางบริษัทนี้

งานนี้เป็นงานใหญ่ที่ไม่อยากให้เสียหายทางตะวันวาดเลยกระวนกระวายใจไม่น้อยที่กลัวเพื่อนจะมาไม่ทัน

“จะถึงแล้ว รอฉันอีกสิบนาทีนะตะวัน”

ภัคธีมารับสายแล้วรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดวางสายและยัดโทรศัพท์มือถือกลับเข้าทีเดิม สองขาเรียวสวยรีบสาวเท้าเข้าอาคารตรงไปยังลิฟต์เพื่อไปยังที่หมายให้เร็วที่สุด เพราะเธอไม่อยากให้ลูกค้าต้องรอนาน แต่วันนั้นถค่อนข้างติดเพราะเกิดอุบัติเหตุใหญ่บนท้องถนน ทำให้เธอต้องเรียกวินมอเตอร์ไซค?มารับที่คอนโดมิเนียมที่หญิงสาวพักแทนการขับรถออกมาเอง

“เร็ว ๆ หน่อยสิใครจะกดอะไรนักหนาเนี่ย” คนตัวเล็กที่ในอ้อมแขนนั้นมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก ไอแพดสำหรับพรีงานวันนี้กอดเอาไว้แน่น สายตาหวานมองหน้าปัดนาฬิกาสลับกับจอดิจิตอลเหนือศีรษะของเธอว่าเมื่อไหร่จะลงมาถึงชั้นล่างเสียที

ความกระวนกระวายมันทำให้ภัคธีมาสนใจสิ่งรอบข้างเลยว่าจะมีใครเดินมาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ตน เธอคิดเพียงว่าเป็นพนักงานที่ทำงานอยู่ที่นี่เสียมากกว่า เพราะที่นี่บริษัทต่าง ๆ ค่อนข้างเยอะ

ก็คงไม่แปลกใจเท่าไหร่หากมีคนมาใช้งาน

“มาถึงสักที ไปสายจะโดนหักเงินไหมเนี่ย” เธอเข้ามาถึงพร้อมทั้งกดไปยังชั้นที่เธอต้องการ พร้อมทั้งเบี่ยงใบหน้าไปถามคนที่เดินเข้ามาพร้อม ๆ  กัน ว่าเขาจะขึ้นไปที่ชั้นไหน

“สิบแปดครับ” คนที่เดินเข้ามาพร้อมเธอตอบ

เสียงทุ้มของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นไปมองถึงว่าเป็นใคร แต่เนื้อเสียงนี้ช่างคุ้นเหลือเกิน แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหนกันแน่ มันช่างคับคล้ายคับคาเหลือเกิน

แต่ก็ช่างเถอะมันไม่ได้สำคัญอะไรเสียหน่อยว่าจะได้ยินที่ไหน

สิ่งที่สำคัญในตอนนี้ คือ เธอต้องขึ้นไปนำเสนองานให้ทัน ก่อนที่จะถูกเจ้านายต่อว่าเอาได้ ใช่เวลาไม่นานลิฟต์ก็พาเธอมาส่งยังจุดหมายคือออฟฟิศที่เธอทำงานอยู่ สาวสวยร่างสูงเพรียวรีบสาวเท้าตรงเข้าไปยังห้องประชุมที่คาดว่าลูกค้าคนสำคัญของเจ้านายรออยู่นานพอสมควรแล้ว

“สวัสดีค่ะพี่เดียร์/สวัสดีเดียร์”

เสียงพนักงานหลายคนต่างทักทายหญิงสาวด้วยความเป็นกันเอง เช่นเดียวกันกับเธอนั้นทั้งส่งยิ้มและตอบทักทายทุกคนไปเช่นกัน “สวัสดีค่ะทุกคน ขอตัวไปหาเจ้านายก่อนนะคะ”

“งานวันนี้โชคดีนะคะพี่”

หลายคนต่างอวยพรให้เธอนำเสนองานผ่านไปได้ด้วยดี เพราะเท่าที่รู้มา ลูกค้ารายนี้ค่อนข้างที่จะละเอียดกับงานมาก ทำให้เธอนั้นหวั่นใจไม่น้อยว่างานครั้งนี้จะผ่านหรือไม่ จะต้องปรับแก้แบบอะไรอีกบ้าง

“มาแล้วยัยเดียร์มาแล้ว”คนในห้องเรียกชื่อของหญิงสาวอย่างดีใจ

“ขอโทษที่มาช้าค่ะ พอดีวันนี้รถติดเลยต้องพึ่งวินมอไซด์หน้าคอนโดฯให้รีบมาส่ง

“งั้นรีบเตรียมตัวเถอะ”

ผู้มาใหม่พนักหน้ารับ และจัดการเตรียมของอย่างสำหรับงานวันนี้ให้เร็วที่สุดเพราะไม่รู้ว่าลูกค้าคนสำคัญจะมาตอนไหน

“แล้วงานเป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีไหม” เสียงนุ่มทุ่มของเจ้านายหนุ่มที่มีความเป็นกันเองอย่างธีรัตม์ถามพนักงานของตนเอง

“เรียบร้อยดีค่ะเจ้านายขา ไม่ต้องห่วงเดียร์ทำมาแล้วพร้อมเสนอให้ลูกค้าของเจ้านายแน่นอนค่ะ”

หญิงสาวตอบอย่างมั่นใจกับงานโพรเจกต์นี้ของตนไม่น้อย

“สวัสดีครับ คุณธีรัตม์” เสียงทุ่มที่เหมือนได้ยินผ่านโสตประสาทเข้ามาเมื่อไม่นาน ทำให้คนที่กำลังวุ่นวายเตรียมของอยู่ถึงกับชะงักและเงยหน้าขึ้นมามองดูว่าเขาคนนั้นเป็นใคร

ทว่าได้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าของเขาก็ทำให้เธอหยุดนิ่งราวกับโดนมนต์สะกดเสียอย่างนั้น

“สวัสดีครับคุณเต”

“ขอโทษครับที่ผมมาช้า พอดีวันนี้รถติดมาก” เตชินท์ วรวิทย์ธนกิจ ทักทายพร้อมทั้งขอโทษที่ที่ตนต้องทำให้รอเป็นเวลาหลายนาที

“ไม่เป็นไรเลยครับ งั้นผมจะแนะนำให้รู้จัก คนที่อยู่ข้างหลังคุณเตชื่อเดียร์นะครับ เป็นคนออกแบบโพรเจกต์ออกแบบตกแต่งภายในทั้งหมอของคุณ”

“สวัสดีค่ะพี่เต” เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มด้วยความนอบน้อมและตามมารยาททางสังคม

“สวัสดีครับ”

ชายหนุ่มส่งยิ้มให้หญิงสาวเล็กน้อย

“รู้จักกันด้วยเหรอครับ” เจ้านายของภัคธีมาถามอย่างสงสัยใคร่รู้

“น้องสาวเพื่อนผมน่ะ”

“งั้นเชิญนั่งดีกว่าครับจะได้เริ่มงานกันเลย”

ไม่นานหลังจากที่ลูกค้าหนุ่มนั่งเลขาคนสนิทของเขาก็เข้ามาถึงในเวลาต่อมา งานทุกอย่างที่หญิงสาวพรีเซนต์ทั้งหมดเตชินท์ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี สายตาคมเข้มของจับจ้องที่หญิงสาวแทบไม่วางตา ต่างพิจารณาใบหน้าสวยหวานที่แต่งแต้มเครื่องสำอาบาง ๆ ลิปสติกสีพีชอ่อน และท่าท่างของภัคธีมาดูมีความเป็นมืออาชีพมาก ๆ ไม่เหมือนเมื่อก่อน

“มีสงสัยตรงไหนหรืออยากเพิ่มเติมอีกไหมคะ” หญิงสาวพูดนำเสนอในส่วนของงานจบก่อนจะถามลูกค้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ

พอใจในงานชิ้นนี้หรือไม่

“ทุกอย่างโอเคนะครับ แต่มันมีติดขัดอยู่เล็กน้อยตรงช่วงสีขอผนังกับเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งนิดเดียว”

“แล้วคุณเตอยากได้แบบไหนคะ ดิฉันจะได้ไปปรับแก้แบบให้ตรงตามความต้องการของคุณ”

“เรียบ ๆ ง่าย ๆ เข้ากับห้องสบายตาไม่รก”

“แต่แบบนี้ก็ตรงโจทย์ที่คุณให้มาหมดเลยนี่คะ เรียบง่ายสบายตาไม่รกจนเกินไป ”

“ครับมันตรงก็จริง แต่ผมอยากให้มันแปลกใหม่ไม่เหมือนใคร”

“ได้ค่ะ ดิฉันจะกลับไปจัดการแก้ไขและเอามาให้ดูครั้งหน้านะคะ” เธอตอบกลับยิ้ม ๆ ด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ตกลงตามนั้นครับ”

“งั้นก็ตกลงตามนั้นค่ะ ครั้งหน้าจะเอางานมาให้คุณนะคะ”

“ได้ครับตามนั้นเลย ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณธี”

“ครับ เดี๋ยวผมไปส่ง เชิญครับ”

ภัคธีมามองทั้งเจ้านายและลูกค้าหนุ่มที่เดินลับออกไป แต่ทว่าสายตาของเธอกลับจ้องมองแผ่นหลังของเตชินท์ไม่วางตา แววตาสดใสดูมีความสุขราวกับของรักเธอกลับมาแล้วเสียอย่างนั้น

ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ‘พี่เตของเดียร์’

ตะวันวาดที่กำลังเก็บห้องประชุมอยู่เห็นเพื่อนนิ่งไปสายตาจับจ้องที่ประตูมือของหญิงสาวยังคงจับไอแพดไม่วางเช่นกัน ทำเอาเพื่อนร่วมงานอย่างเธอถึงกับสงสัยไม่น้อย ว่าทำไมภัคธีมาถึงได้มีแววตาชื่นชมหลงไหลอะไรแบบนั้น

“นี่ยัยเดียร์เขาไปแล้วจะมองอะไรขนาดนั้น”

“เปล่าสักหน่อย เก็บของเถอะจะได้ไปทำงานต่อ”

“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร สายตาแกมันฟ้องว่าแกรู้จักกับพ่อหนุ่มรูปหล่อลูกค้าหน้าตาดีของเจ้านายน่ะ”

คนเป็นเพื่อนยังคงเคล้นถามไม่เลิกว่าภัคธีมารู้จักกับเตชินท์หรือไม่

“เขาเพื่อนของพี่กรน่ะ”

“จริงดิ เพื่อนของพี่กรเหรอทำไมหล่อแบบนี้ล่ะ แมรวยอีกต่างหาก”

ภัคธีมายักคิ้วให้เพื่อนเป็นคำตอบแทนการบอกก่อนที่ตนจะเก็บแล็ปท๊อปและไอแพดเข้ากระเป๋าดังเดิม ปล่อยให้ตะวันวาดว้าวุ้นไปกับความหล่อของเตชินท์ไปก่อน

“โธ่เห็นคนหล่อทีไอ้เราก็ว้าวุ่นเลยทีนี้”

“รีบเก็บของเถอะน่าตะวัน จะได้ไปทำงานต่อเดี๋ยวเจ้านายก็สวบหัวเอาหรอก”

“เออ รีบอยู่เนี่ย งานยังเหลือกองเป็นภูเขาเลย”

ตะวันวาดบอกกับเพื่อนของตัวเองที่เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้อง พลางดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือเรือนเล็กของตัวเองว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามกันแล้ว อีกทั้งต้องคำนวนเวลาว่าเหลืออีกกี่ชั่วโมงที่ต้องจัดการงานของวันนี้ให้เรียบร้อย

“เสร็จแล้ว ว่าแต่เดียร์ งานที่แกต้องส่งคุณธีมีกี่งานนะ”

คนตัวเล็กที่หอบของอยู่เต็มอกพลางนึกถึงจำนวนงานที่ต้องทำแก้อีกตั้งสามสี่งาน แค่คิดเธอก็เครียดแล้ง และไหนจะงานล่าสุดที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครุ่นี้อีกสุดท้ายก็ยังคงต้องแก้อีกหลายอย่างที่กว่าจะตรงใจเขา

ในคราแรกเธอคิดว่าน่าจะไม่ได้ปรับอะไรมากมาย แต่เท่าที่คิดและประเมินคราว ๆ แล้วมันมีหลายจุดที่จะต้องแก้และปรับให้เตชินท์

“สามงานน่ะ ทั้งงานเล็กงานใหญ่ แต่ดูแล้วน่าจะส่งงานเล็ก ๆ ไปให้น้อง ๆ ในทีมคอยช่วยดูต่อ แต่ยังไงก็ต้องดูแลเองอยู่ดี”

“มัณฑนากรฝีมือดีของบริษัทเราก็หลายคนมาก ทำไมงานมาที่แกเยอะจัง”

“นี่ตะวันจะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้หรอกนะ ทุกคนก็มีงานที่ตัวเองต้องรับผิดชอบทั้งของเธอและของฉันที่คุณธีมอบหมายมาให้ อีกอย่างบางส่วนคุณธีให้ฉันจัดการเองก่อนหน้ารับงานของพี่เตอยู่เล้ว งานเลยมีทับซ้อนกันบ้าง”

“ย่ะ อันนั้นฉันรู้ แต่บางงานเจาะจงมาที่แกโดยเฉพาะเลยอย่างเช่นงานของคุณเตชินท์ไง”

“อันนี้ฉันไม่รู้ แล้วแต่คุณธีจะโยนโปรเจกต์มาให้ เดี๋ยวเข้าไปทำงานก่อนเจอกันตอนเที่ยง ๆ” สองสาวเดินคุยเรื่องงานกันตั้งแต่ออกจากห้องประชุมจนมาหยุดที่ห้องทำงานส่วนตัวของภัคธีมาเอาไว้ใช้ในการทำงาน ห้องนี้ไม่ใช่ห้องขนาดใหญ่อะไรมากนัก มีเพียงกระจกล้อมรอบพร้อมผ้าม่านสีเทาทึบเอาไว้ปิดอำพรางบดบังแสงแดดในยามบ่ายที่ร้อนเอามาก ๆ ในห้องทำงานของเธอจะมีโต๊ะทำงานอยู่กลางห้อง และข้าง ๆ เป็นตู้ใส่ของพร้อมทั้งเอาไว้วางของด้วย

 หลังจากที่ภัคธีมาเข้ามาภายในห้องทำงานของตนก็รีบปิดผ้าม่านบดบังผู้คนภายนอกที่จะมองเข้ามาข้างใน เธอทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน เธอเองยังตั้งสติไม่ได้ว่าจะเริ่มจากงานไหนก่อนดี งานนั้นก็สำคัญ งานนี้ก็เร่ง ตอนนี้คนตัวเล็กปวดหัวจนแทบระเบิดแต่ไม่อาจบอกใครได้

“เอางานนี้ก่อนแล้วกันงานนี้แก้ไม่เยอะ ส่วนของพี่เตเอาไว้ทีหลังแล้วกัน”

ใช้เวลาไปหลายนาทีที่เธอนั้นเถียงกับความคิดของตนว่าจะเริ่มทำง่านไหนก่อนดีเพราะงานที่อยู่ตรงหน้าเยอะเหลือเกิน เธอจัดการเปิด

แลปท๊อปขึ้นมาเพื่อจัดการงานทั้งสองที่เธอคิดว่าจะต้องเรียบร้อยในวันนี้เสียก่อน ส่วนเรื่องออกแบบภายในรีสอร์ทของเตชินท์ค่อยเอาไปทำคืนนี้ หรือไม่เธอเองอยากจะเข้าไปดูสถานที่จริงอีกสักครั้ง เพราะภัคธีมานั้นกลัวว่าภายในจะมีการเปลี่ยนแปลง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญค่ะ”

“ทำอะไรอยู่” ผู้มาใหม่อย่างธีรัตม์ถามคนที่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่กับงาน ทำเอาเธอต้องเงยหน้าขึ้นมา

“บอสมีอะไรให้เดียร์รับใช้บอกมาได้เลยนะคะ” เธอถามผู้เป็นเจ้านายอย่างเป็นมิตรในแบบฉบับของตัวเอง

“งานที่พี่ให้เดียร์เหลืออีกเยอะไหม แล้วงานที่เดียร์จัดการเองล่ะ”

“อีกสองสามงานที่ต้องแก้ก่อนที่จะเอาให้ทีมไปเสนอค่ะ แต่ว่าถ้างานใหญ่ ๆ จะเป็นของคุณเตชินท์ที่เดียร์ว่าจะเอาไปแก้คืนนี้”

เจ้านายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างเข้าใจอย่างที่เพิ่งได้ฟังเมื่อครู่นี้ “งานเล็ก ๆ พี่จะให้เดียร์ยกให้น้องในทีมทำแทน แล้วตัวของเดียร์ก็จัดการงานของคุณเตชินท์อย่างเดียวจนกว่าจะจบโปรเจ็กต์นี้”

“ทำไมเหรอคะบอส”

“คุณเตระบุมาเองว่างานนี้อยากให้เดียร์ทุ่มเทออกแบบให้กับรีสอท์ของเขาให้เต็มที่ส่วนค่าใช้จ่ายอะไรยังไงเขาจ่ายไม่อั้น”

“แต่ว่า...” ยังไม่ทันที่จะเอ่ยตัดค้านก็ถูกธีรัตม์ตัดบทเสียก่อน

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นงานนี้เดียร์ต้องทำถือว่าพี่ขอร้องนะ”

ครั้นเมื่อเห็นสายตาวิงวอนของเจ้านายแล้วเธอก็ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตกลงรับปากว่าจะทำงานนี้ให้เสร็จเรียบร้อย