บทที่ 2

“พี่ฝากงานพวกนี้ด้วยนะ ถ้าสงสัยอะไรไม่เข้าใจยังไงถามพี่ได้ตลอด”

ภัคธีมามอบงานให้น้อง ๆ ในทีมที่ทำงานร่วมกับเธอ พร้อมทั้งอธิบายในเนื้องานต่าง ๆ มันเป็นแบบไหนต้องทำอย่างไรกับงานชิ้นนั้น ๆ เธอเชื่อว่าตะวันวาดและคนในทีมจะช่วยกันทำให้ดีที่สุด ส่วนของเธอก็ต้องออกมาดีที่สุดเช่นกัน

“ได้เลยค่ะพี่เดียร์ พวกเราจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”

“ขอบใจจ้ะ”

หลังจากที่น้อง ๆ และเพื่อนรับปากว่าจะทำงานต่อจากเธอตามคำสั่งของบอสเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กที่งานล้นมือจนแทบจะทำไม่ทัน กลับมาทำงานของตัวเองที่ต้องปรับแก้อีกมากมายหลายเพราะเธอเองก็อยากจะจัดการงานชิ้นนี้ให้เรียบร้อยก่อนกำหนดเช่นเดียวกัน

“พี่เดียร์งานของคุณเตชินท์พี่จะส่งให้เขาดูเมื่อไหร่เหรอ” ผู้ช่วยอีกคนของเธอถามอย่างสงสัย เพราะน้อยครั้งที่เห็นรุ่นพี่ของตนทำหน้าเคร่งเครียดกับงานแบบ

ศีรษะเล็กเอียงลงเล็กน้อยพร้อมท้าวกับมือแบบชิดแก้มนุ่ม มืออีกข้างเคาะเข้ากับโต๊ะทำงานอย่างใช้ความคิด เมื่อน้องร่วมงานพูดถึงงานที่เธอเพิ่งจะส่งเมล์ไปเมื่อสองวันก่อน แต่ผลตอบรับทำเอาเธอถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ส่งไปแล้ว”

“เป็นไงบ้างคะ ผ่านไหม” คนถามลุ้นกับคำตอบที่จะได้ ๆ ไม่น้อย

“ทางนั้นเขายังไม่ตอบเลย พี่ก็รออยู่ไม่รู้ว่าจะต้องแก้ไขอะไรอีกไหม” เธอตอบอย่างเหนื่อยไม่ใช่กับงานที่ทำและต้องแก้ แต่เหมือนกับจะเหนื่อยกับเพื่อนของพี่ชายเสียมากกว่า

ภัคธีมาไม่ได้พบกับเตชินท์มาเป็นเวลาหลายปีแล้ว และก่อนหน้านี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้พบกันอีกครั้ง อีกทั้งเป็นในฐานะลูกค้ารายใหญ่ของทางบริษัทเสียด้วย ก่อนหน้านี้ทั้งเธอและพี่ชายก็ไม่ค่อยได้พบหน้ากับสักเท่าไหร่ เพราะต่างคนต่างงานยุ่งเอามาก ๆ และทางหญิงสาวเองก็แทบจะไม่ได้เจอพี่ชายเหมือนกัน

“แล้วพี่จะเอายังไงต่อเหรอพี่เดียร์”

“จะทำยังไงได้ก็ทำได้แค่รอให้ตอบกลับเท่านั้นแหละ”

“สู้ ๆ ค่ะ หนูเชื่อว่าพี่เดียร์จัดการได้สบายมาก”

“ขอบใจจ๊ะ”

ในจังหวะที่เธอนั้นกำลังขอบคุณน้องร่วมงาน อยู่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอที่วางอยู่ทางด้านหน้าปรากฏเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคนที่เธอนั้นไม่รู้จักและไม่คุ้นแม้แต่น้อย เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกดรับสาย เพราะเธอนั้นคิดว่าสายที่เรียกเข้ามานั้นเป็นพวกแก๊งค์คอลเซ็นเตอร์ที่หลอกเงินชาวบ้าน

“สวัสดีค่ะ ใครคะ”  ภัคธีมาตั้งใจฟังปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยประโยคต่อมา “ที่ไหนคะ เดี๋ยวออกไปค่ะ”

หลังจากคุยเรียบร้อยแล้วหญิงสาวกดตัดสายทันที แล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกกับน้ำขิง “ขิงเดี๋ยวพี่ออกไปพบลูกค้าสักพักนะ คงไม่ได้กลับเข้ามาฝากบอกคุณธีรัตม์ด้วย”

“เอ่อค่ะ ว่าแต่พี่เดียร์จะไปพบใครเหรอคะ เผื่อคุณธีถามหนูจะได้บอกถูก”

“คุณเตชินท์” หญิงสาวบอกในจังหวะที่เก็บของส่วนตัวเข้ากระเป๋า เพราะนี่ก็ไกล้เวลาจะเลิกงานแล้ว คงไม่มีเวลากลับเข้ามาที่นี่อีก

“ได้ค่ะ เดี๋ยวขิงบอกให้นะคะ”

“ขอบใจมากนะ” หญิงสาวส่งยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะคว้ากระเป๋าที่เพิ่งเก็บของลงเมื่อครู่นี้แล้วเดินออกจากห้องมาพร้อมกับน้ำขิงก่อนที่จะตรงไปยังลิฟต์เพื่อไปลานจอดรถภายในตึกที่เธอทำงานอยู่

แต่เท้าเรียวต้องชะงักที่อยู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้ไม่ได้ขับรถมาเอง

“โอ๊ยตายแล้วยัยเดียร์ไปสายอีกแน่ ๆเลย”

คนตัวเล็กรีบกลับเข้าไปยังลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นล่างหมาย ที่จะเรียกรถแท็กซี่ เพราะเธอไม่อยากไปสายและโดนต่อว่า มันอาจจะส่งผลเสียถึงเจ้านายและบริษัทของเธอได้ สายตาหวานมองไปยังท้องถนนที่มีรถยนต์มากมาย แต่ทว่ากลับไม่มีรถที่จะจอดรับแม้แต่คันเดียว

อยู่ ๆ ก็มีรถยนต์คันหรูสีดำแล่นมาจอดตรงหน้าทำเอาเธอต้องก้าวถอยหลังเข้ามาอย่างตกใจ

“จอดรถบ้าอะไรเนี่ย เดี๋ยวก็ได้ตายกันพอดี” เธอสถบออกมาอย่างลืมตัวพร้อมทั้งมองไปยังรถยนต์ที่ติดฟิลม์ดำทึบด้วยความไม่พอใจ

“ขอโทษนะครับคุณเดียร์” เสียงของคนที่อยู่ด้านหลังพวงมาลัยดังขึ้นพร้อม ๆ กับกระจกที่ลดลงทำให้คนที่อยู่ด้านนอกเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนมากขึ้น

“ค่ะ คุณเป็นใครคะ แล้วทำไมถึงจอดรถเทียบอะไรขนาดนี้” เธอถามอย่างไม่พอใจ

“เจ้านายผมให้มารับคุณ”

คำพูดนั้นทำให้ภัคธีมายิ่งสงสัยเข้าไปกันใหญ่เลยว่า เจ้านายของคนตรงหน้าเป็นใครกัน แล้วทำไมคนที่เธอกำลังคุยด้วยถึงได้หน้าคุ้นเหมือนกับว่าเคยเจอกันมาครั้งสองครั้งแล้ว

“มารับฉันทำไมคะ”

คนที่ยืนอยู่ริมทางเท้าถามอย่างสงสัย เรื่องอะไรทำไมต้องมารับเธอและอีกอย่างตอนก็จำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าเจ้านายที่คนตรงหน้าพูดถึงเป็นใครกันแน่ เพราะชีวิตนี้คนอย่างภัคธีมารู้จักพบปะผู้คนมากมายก็จริง แต่ใช่ว่าเธอจะจำได้เสียหน่อยว่าใครเป็นใคร

“ได้ข่าวว่าวันนี้ไม่ได้เอารถมา ขึ้นรถไปพร้อมพี่นี่แหละ” น้ำเสียงละคำสรรพนามที่เหมือนคุ้นเคยกันมานานและน้ำเสียงนั้นได้ยินเมื่อไม่นานมานี้

หรือว่าจะเป็น เตชินท์ ใช่เป็นเขาจริง ๆ

“ไปพร้อมพี่”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ไปเจอกันที่ร้านเลยน่าจะดีกว่า” คนตัวเล็กบอกด้วยความเกรงใจอีกทั้งลำบากใจที่จะต้องนั่งรถของลูกค้ามันคงจะไม่ดีนัก

ครั้นเห็นคนตัวเล็กยืนลังเลอยู่นานสองนาน ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเปิดประตูรถลงไปหาคนที่ยืนข้างรถพร้อมทั้งเปิดประตูอีกด้านให้หญิงสาวเข้าไปนั่งภายในรถยนต์คันหรูของตน ก่อนที่จะสั่งให้เลขาคนสนิทว่างตำแหน่งสารถีขับพาไปยังร้านอาหารที่ได้จองไว้ทันที ท่ามกลางความงวยงงของคนที่อยู่ข้าง ๆ ที่กำลังคิดว่าชายหนุ่มเขากำลังจะทำอะไรกันแน่

“อันที่จริงเราไปเจอกันตรงสถานที่นัดก็ได้นะคะ”

คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบงันภายในรถที่นั่งกันมาในระยะหนึ่งไม่มีบทสนทนาอะไรเลย มันทำให้ค่อนข้างที่น่าน่าอึดอัดเหลือเกินสำหรับเธอ

 “พี่บอกแล้วไงว่าทางเดียกันก็ไปด้วยกัน” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียเรียบเฉยราวกับว่าไม่สนใจในสิ่งที่ภัคธีมาถาม แต่ทว่าท่าทางของเจ้านายกลับอยู่ในสายตาของคนสนิทที่มองผ่านกระจกมองหลัง

‘โธ่เจ้านายครับ ตั้งใจมารับก็บอกไป’

นิธิลูกน้องคนสนิทค้านในใจในคำพูดของเตชินท์ที่สวนทางกับการกระทำเสียเหลือเกิน เจ้านายของเขาหลังจากที่ให้คนคอยตามดูว่าคุณภัคธีมาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ขับรถมาทำงานเองหรือไม่ ภายในหัวของชายหนุ่มก็ผุดพรายราวกับมีแผนการอะไรต่อมิอะไรขึ้นมามากมาย เช่นการนัดเจอหญิงสาวข้างนอกโดยที่ใช้เรื่องงานบังหน้า

เขาเองก็อยากรู้เหลือเกินว่าเจ้านายของเขาจะทำอะไร เพราะตัวเองก็อ่านใจเตชินท์ไม่ออกเหมือนกัน

“มองอะไรของแกวะนิธิ”

“เปล่าครับคุณเตผมแค่มองไปทางรถข้างหลังแค่นั้นเองครับ”

คนเป็นเจ้านายพยักหน้ารับเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่จะหันมาหาคนตัวเล็กนั่งนั่งอยู่ข้าง ๆ โดยมีของวางอยู่บตักคาดว่าจะเป็นอุปกรณ์ทำงานของหญิงสาว

“งานที่แก้ของพี่เป็นยังไงบ้าง”

เตชินท์เลือกใช้สรรพนามที่คุ้นหูกับหญิงสาวราวกับที่รู้จักกันมาแสนนาน แต่ก็จริงที่รู้จักกันมาตั้งแต่ตอนที่เธอเป็นเด็กมัธยมต้น ทว่าทั้งเขาและเธอห่างกันและไม่ได้ติดต่อกันมานานนับตั้งแต่ที่เรียนมหาวิทยาลัย

“ตอนนี้แก้ไปได้เยอะเหมือนกันค่ะ ฉันก็อยากจะให้คุณดูสักหน่อยว่าชอบในจุดที่แก้ใหม่ไหม”

“งั้นพี่ขอดูหน่อยได้ไหม”

ภัคธีมาพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดงานให้เขาได้ดูว่จะต้องปรับต้องแก้อะไรยังไงตรงไหนบ้าง สุดท้ายเขาดูเหมือนจะพอใจว่างานที่เอเอาไปจัดการแก้มาตลอดสัปดาห์ แต่สุดท้ายเขากลับไม่พอใจอยากเปลี่ยนเป็นแบบใหม่ที่ทันสมัยกว่านี้

“พี่ว่าเดียร์ปรับให้พี่ใหม่อีกสักหน่อยนะ”

“เท่านี้ใช่ไหมคะ” มือเรียวจดสิ่งที่เขาต้องการเพิ่มเติมและแก้ไขลงสมุดโน้ตประจำกาย

“อืม”

“งั้นรบกวนจอดรถข้างหน้าด้วยค่ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพพร้อมทั้งเก็บของเข้ากระเป๋า

“จอดทำไมครับยังไม่ถึงร้านเลย” นิธิเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

“นั่นสิยังไม่ถึงร้านอาหารที่เรานัดกันเลยนะ”

“อันนที่จริง ฉันอยากจะไปคุยงานและอัปเดตทุกอย่างที่นั่นตามที่คุณนัดฉันออกมา แต่ว่าระหว่างทางฉันให้งานคุณดูแล้ว คุณเองก็บอกในจุดที่ต้องแก้และปรับเปลี่ยนให้กับฉันทั้งหมดเพราะฉะนั้นก็ไม่จำเป็นที่ต้องไปถึงร้านอาหารก็ได้นี่คะ อีกอย่างจะได้กลับไปทำงานต่อเพื่อที่จะให้เรียบร้อยทันครั้งต่อไป”

“ถ้าคุยเรื่องงานเสร็จแล้วก็จะกลับเลยเหรอ ไม่คิดที่จะไปกินข้าวกับพี่หน่อยเหรอ”

“มันคงไม่ดีหรอกค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณเตชินท์”

“ทำไมไม่เรียกพี่เตล่ะ”

ชายหนุ่มรู้สึกไม่ค่อยจะพอใจนักที่คนตรงหน้าเรียกราวกับคนไม่รู้จักกันเสียอย่างนั้น

“เวลางานค่ะ” เธอตอบกลับและพยายามข่มหัวใจตัวเองเอาไว้ไม่ให้หวั่นไหวและเผลอไผลไปกับเสน่ห์อันเหลือร้ายของคนที่นั่งอยู่ข้างกัน

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบกลับอะไรนอกเสียจากยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอเข้าไปดูรีสอร์ทของคุณหน่อยนะคะ” เธอพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบภายในรถหลังจากที่เธอตอบไปและไร้ประโยคสนนาต่อมา

“ได้สิ เอาไว้เดี๋ยวผมนัดอีกที ขอบคุณที่เอางานมาให้ผมดูนะครับ”

“ขอบคุณเช่นกันค่ะที่จะเลี้ยงข้าวฉัน ไหนยังจะให้ฉันมาด้วยอีก”

ภัคธีมาลงจากรถของชายหนุ่มที่อยู่ไกล้กับสถานีรถไฟฟ้าเธอจะเดินทางกลับคอนโดมิเนียมของตนเองแทนการกลับไปยังออฟฟิศอีกครั้งเพราะกว่าจะกลับไปกลับมาเวลาทำงานเธอก็เหลืออีกไม่เท่าไหร่ สู้กลับไปทำงานที่ห้องของตัวเองเสียยังดีกว่า แต่หญิงสาวก็ไม่ลืมที่จะโทรฯรายงานเจ้านายของตนเอง เกี่ยวกับงานที่เพิ่งออกมาคุยเมื่อสักครู่นี้