Home / โรแมนติก / เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า / บทที่ 100

บทที่ 100

Author: บุหงากันยา

Last Updated: 2024-11-26 13:59:49

"เสื้อผ้าของข้าเป็นเสื้อที่เย็บก่อนแต่งงานหรือเป็นเสื้อที่เคยสวมใส่แล้ว ไม่สะดวกให้น้องสาวยืม

พวกแม่บ้านเหล่านั้นตาคมและถ้าน้องสามีใส่เสื้อผ้าเก่าของข้าไปแล้ว พวกนางก็จะไม่ใส่ใจนาง"

เซี่ยเหิงพูดว่า "ข้าไม่โมโห และไม่เข้าใจเจ้าผิด"

ไม่รู้ว่าประโยคนี้กำลังพยายามทำให้ตัวเองเชื่อ หรือกำลังพยายามทำให้กู้หนานเชื่อ

กู้หนานยิ้มแล้วไม่ตอบคำถาม

ห้องเงียบลงอย่างกะทันหัน เซี่ยเหิงรู้สึกว่าไม่คุ้น

ตอนนี้คิดๆ เขาไม่ได้มีโอกาสที่จะได้อยู่บกับกู้หนานคนเดียว ในช่วงเวลาที่เงียบสงบแบบนี้

ก่อนหน้านี้ กู้หนานเจอเขาจะพูดพร่ำเพรื่อนเกี่ยวกับเรื่องของคนในบ้านและเรื่องของร้านของนาง

เขาก็ขี้เกียจฟัง

ตอนนี้กู้หนานทำไมไม่พูดอะไรแล้ว

เซี่ยเหิงกระแอ่มนั่งตรงข้าหน้ากู้หนาน และหาข้อสนทนาเอง

"เจ้ากำลังอ่านหนังสืออะไรอยู่?"

กู้หนานกลับดูหนังสือที่ถืออยู่ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง

"บันทึกการเดินทางหนึ่งเล่ม"

เซี่ยเหิงประหลาดใจว่า "ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยเห็นเจ้าอ่านเลย เจ้าชอบอ่านหนังสือแบบนี้เมื่อไหร่?"

"ข้าชอบมาตลอด แต่ท่านผู้สืบทอดไม่เข้าใจ และไม่เคยพยายามเข้าใจเท่านั้น"

เซี่ยเหิงเจอตะปูที่ไม่อ่อนและไม่แข็ง ก

Locked Chapter

Continue to read this book on the APP

Comments (1)

Siriprapa

ไม่มีให้อ่านต่อละเหรอ

VIEW ALL COMMENTS

Previous Chapter Next Chapter

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 100
"เสื้อผ้าของข้าเป็นเสื้อที่เย็บก่อนแต่งงานหรือเป็นเสื้อที่เคยสวมใส่แล้ว ไม่สะดวกให้น้องสาวยืมพวกแม่บ้านเหล่านั้นตาคมและถ้าน้องสามีใส่เสื้อผ้าเก่าของข้าไปแล้ว พวกนางก็จะไม่ใส่ใจนาง"เซี่ยเหิงพูดว่า "ข้าไม่โมโห และไม่เข้าใจเจ้าผิด"ไม่รู้ว่าประโยคนี้กำลังพยายามทำให้ตัวเองเชื่อ หรือกำลังพยายามทำให้กู้หนานเชื่อกู้หนานยิ้มแล้วไม่ตอบคำถามห้องเงียบลงอย่างกะทันหัน เซี่ยเหิงรู้สึกว่าไม่คุ้นตอนนี้คิดๆ เขาไม่ได้มีโอกาสที่จะได้อยู่บกับกู้หนานคนเดียว ในช่วงเวลาที่เงียบสงบแบบนี้ก่อนหน้านี้ กู้หนานเจอเขาจะพูดพร่ำเพรื่อนเกี่ยวกับเรื่องของคนในบ้านและเรื่องของร้านของนางเขาก็ขี้เกียจฟังตอนนี้กู้หนานทำไมไม่พูดอะไรแล้วเซี่ยเหิงกระแอ่มนั่งตรงข้าหน้ากู้หนาน และหาข้อสนทนาเอง"เจ้ากำลังอ่านหนังสืออะไรอยู่?"กู้หนานกลับดูหนังสือที่ถืออยู่ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง"บันทึกการเดินทางหนึ่งเล่ม"เซี่ยเหิงประหลาดใจว่า "ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยเห็นเจ้าอ่านเลย เจ้าชอบอ่านหนังสือแบบนี้เมื่อไหร่?""ข้าชอบมาตลอด แต่ท่านผู้สืบทอดไม่เข้าใจ และไม่เคยพยายามเข้าใจเท่านั้น"เซี่ยเหิงเจอตะปูที่ไม่อ่อนและไม่แข็ง ก
เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 99
เพราะคำพูดของเซี่ยเฉียวหยู่ทำให้เซี่ยเหิงสับสนเขาก็รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของกู้หนานเช่นกันก่อนหน้านี้ กู้หนานได้ใส่ใจกับความรู้สึกของเขาอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด ๆ เพียงแค่เขาพูดคำเดียว บางครั้งอาจไม่ใช่คำพูดแต่อย่างใด แต่เพียงแค่สายตากู้หนานก็จะไปหาวิธีเขาบอกว่าถูกคนอื่นเหยียดหยามที่โรงเรียน กู้หนานก็ให้เงินเขา เพื่อให้เขาเชิญเพื่อนร่วมชั้นทานอาหารบ่อยๆเขาพูดว่าเรืองโฮวฝูมีปัญหาการเงิน กู้หนานก็เสนอที่จะนำสินส่วนของตนเองไปให้เรืองโฮวฝูเขาพูดว่า...แต่ตอนนี้เขาไม่ได้รับเงินจากกู้หนานเป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วเขาไม่เคยสนใจกู้หนาน ก็ไม่สามารถจำได้ว่ากู้หนานเปลี่ยนไปเมื่อไรแต่เขารู้ว่าในช่วงเวลานี้ เขาได้ผ่านมาอย่างยากลำบากและระทมสุดขีดงานไม่ได้ดีเลย ะรกิจตระกุลกู้ก็เข้าไปยุ่งไม่ได้ ลูกแท้ๆก็หลายเป็นลูกบุญธรรม โดนฟ้องไปสองครัง แล้วก็โดนฝ่าบาทต่อว่า...ทุกอย่างดูเหมือนจะเกิดขึ้นหลังจากที่กู้หนานเปลี่ยนไปถ้าคุณกู้หนานเป็นเช่นเดิม อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ฝ่าบาทก็จะไม่ต้องตำหนิเขาเซี่ยเหิงยังไม่คิดออกเรื่องเหล่านี้ แต่เขาก็ยืนอยู่ที่เรือนซงเสวี่ยถัง"โฮ่ง โฮ่งโฮ่ง
เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 98
หรูฮวาอยู่ใกล้ๆ ที่ไม่โกรธจนมองบนถ้าจำสิ่งที่กู้หนานสอนไปครั้งก่อน นางก็พุ่งไปด่าเซี่ยเฉียวหยู่นานแล้วกู้หนานดูแล้วขำ และความโมโหของเขาก็ได้ลดลงไปเล็กน้อยบอกให้หรูฮวาออกไป จึงมองไปที่เซี่ยเฉียวหยู่เรียบๆ"เจ้าเป็นน้องสามี ทำไมถึงกล้าเข้าไปค้นของพี่สะใภ้โดยไม่ได้รับอนุญาติถ้ารู้ก็คิดว่าเราสนิทกัน ถ้าไม่รู้อะไรเลยก็คงคิดว่าเจ้ามาขโมยของนะข้าตีเจ้าเพราะเจ้ากำลังจะเป็นคนดูแลบ้านเร็ว ๆ นี้ ต้องใส่ใจการพูดการคิดของตนเองตลอดเวลาเจ้าทำตัวไม่ถูกต้องได้ จะดูแลลูกน้องยังไง?"เซี่ยเฉียวหยู่ถูกคำพูดที่เป็นงของนางทำให้นางไม่มีทางตอบ และนวดหลังมือที่แดงเลือดแล้วทำหน้าบึ้ง"ที่นี่ไม่มีคนอื่นนอกจากเราสองคนเท่านั้น ไม่มีกฎเยอะขนาดนั้น"กู้หนานหน้าจริงจัง " ไม่มีกฎเกณฑ์ไม่มีวงกว้าง เจ้าคิดว่าข้าทำไมข้าที่ดูแลบ้านมาสามปี คนใช้ถึงได้เชื่อฟังข้า? นั่นเป็นเพราะข้ายึดมั่นในความถูกต้องของตัวเองเซี่ยเฉียวหยู่ไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีทางโต้แย้ง"เจ้าก็ไม่ควรใช้แรงขนาดนั้นมาตีข้าเหมือนกับแก้แค้นสิ"กู้หนานยิ้มไปเบา ๆ แล้วพูดว่า "ถ้าไม่เจ็บก็จำไม่ได้"เซี่ยเฉียวหยู่หงุดหงิด ในใจคิดว่ากู้หนานนี่น่ารำค
เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 97
เซี่ยเฉียวหยู่ก็ได้ร้องไห้โวยวาย เจ้าหญิงห้วยหยางไม่มีทางเลือกแต่ว่าอีกคนก็เป็นหลานรัก อีกคนเป็นลูกสาวที่รักไม่ว่าหน้ามือหลังมือก็เหมือนกัน นางก็ได้ร้อนรนใจ แต่ก็ปวดใจมากว่าก็ได้ปลอบเซี่ยเฉียวหยู่"เจ้าโตแล้ว แล้วก็เป็นผู้ใหญ่กว่า ให้รุ่ยเกอเล่นไปก่อน สักพักข้าหาโอกาสขอมาให้เจ้า"เซี่ยเฉียวหยู่เปลี่ยนความโกรธเป็นความสุข"ท่านแม่อย่าลืมเรื่องนี้นะ"เจ้าหญิงห้วยหยางรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมาก จับหน้าผาก พยายามกดดันความโกรธในใจ และเริ่มพูดถึงเรื่องเฉียวหยู่ดูแลบ้าน"เจ้าต้องเรียนรู้การดูแลบ้าน นั่นไม่ผิด แต่มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าต้องรู้ว่าเงินในบัญชีมีไม่มากแล้วก่อนหน้านี้บ้านใช้เงินส่วนของค่าสินสอดของกู้หนานมาใช้ แต่ตอนนี้กู้หนานไม่ยอมให้เงินจากค่าสินสอดเข้ามาในบ้านแล้วพี่ชายของเจ้าก็ได้บอกต่อฝ่าบาทอีกว่าไม่คิดที่จะเอาทรัพย์สินของตระกูลกู้ ดังนั้นเจ้าควรประหยัดเงินในบัญชีบ้านให้ดีหน้าเซี่ยเฉียวหยู่ก็ไม่ดี"บ้านไม่มีเงินแล้วหรือ?"นางยังคิดว่าวันนี้นางจะไปทำเสื้อผ้าสองชุดและเปลี่ยนทรงผมเพื่อดูแลบ้านแม่รู้จักผู้หญิงดีกว่าใคร ความคิดเซี่ยเฉียวหยู่ เจ้าหญิงห้วยหยางมองออกนา
เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 96
"ยัยโง่ ออกเงิน ให้ของล้ำค้า ไม่ได้หมายความว่าจริงใจ"การรักเด็กคนหนึ่ง คือให้เขามีกินมีใส่ ได้คิดแทนเขาทุกๆด้าน ดูแลอย่างดีบางครั้งการจ่ายเงินกลับอาจไม่ใช่สิ่งที่จริงใจมากที่สุดนอกจากนี้นางไม่ได้เสียเงินไปเปล่าๆหรูฮวาไม่เข้าใจเลยว่า "คุณหนูหมายความว่าอะไร?"กู้หนานเยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ไม่ใช่ให้เจ้าไปแจ้งเจ้าของร้านหรอกเหรอ ยังไม่ไป?"หรูฮวากระทืบเท้าไปอย่างโมโหในเรือนหนานซาน เจ้าหญิงห้วยหยางให้คนพาเซี่ยรุ่ยออกไปแล้วถ้วยชาหนึ่งถูกปาลงมาที่เท้าของเมิ่งหยุนซาง และชี้ไปที่นางแล้วด่า"นังแพศยา เจ้าสอนรุ่ยเกออะไร? เขาตอนนี้อยู่ภายใต้ชื่อของกู้หนานแล้ว แล้วทำไมเจ้าไม่ให้รุ่ยเกอไปทักทายนาง?เรื่องนี้หลุดออกไป รุ่ยเกอก็คงได้ชื่อว่าอกตัญญูเจ้าเป็นแม่ของรุ่ยเกอนะ ชื่อเสียงรุ่ยเกอไม่ดี มันดีกับเจ้าตรงไหน?"เมิ่งหยุนซางร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย น้ำตาเค็มไหลเข้าปาก มุมปากที่แตกก็เจ็บนางรู้สึกเจ็บใจแต่ไม่กล้าโต้แย้งอะไรเลย ทำได้แค่ร้องไห้และขอโทษ"ข้าผิดไปแล้ว"เจ้าหญิงห้วยหยางด่าต่อ"ไอตัวไม่มีความรู้ เด็กดีๆถูกเจ้าสอนจน อย่าไปเข้าใกล้รุ่ยเกออีกกู้หนานเป็นคนฉลาด ถ้านางรู้ว
เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 95
เจ้าหญิงห้วยหยางลูกหัวเซี่ยรุ่ยเบาๆ ใบหน้ายิ้มออกมา"กล่องดนตรีแปดเสียงนี้เป็นสิ่งที่มีเฉพาะตระกูลชั้นสูงของประเทศอื่น การผลิตมีความชำนาญและซับซ้อน ต้องใช้เงินสี่ห้าพันตำลึงเพื่อซื้อกล่องดนตรีแปดเสียงนี้ปีนั้นปู่ของเจ้าออกเดินทางไปทะเลแล้วเจออุปสรรคมากมาย แต่ก็รอดชีวิตกลับมาพร้อมกับกล่องดนตรีแบบแปดเสียงสองกล่องหนึ่งในนั้นถูกนำให้ฮ่องเต้องค์ก่อน ต่อมาท่านก็ได้ให้เจ้าหญิงอันผิงอีกอันมีไว้ให้เป็นสินสอดของท่านแม่เจ้ารุ่ยเกอ ยังไม่ได้ขอบคุณแม่ของคุณเลยนะ"เซี่ยรุ่ยได้ยินว่ากล่องดนตรีแบบแปดเสียงนั้นมีค่ามาก และความชอบในใจก็ชัดเจนมากขึ้นเขารักกล่องดนตรีแปดเสียงมากจนไม่อยากจะปล่อยมือ แล้วก็กราบกู้หนาน"ลูกขอบคุณที่ท่านแม่เอ็นดู"กู้หนานยิ้มแล้วนำกล่องดนตรีแปดเสียงใส่ในมือเขา"รู้ว่าแม่รักเจ้าก็เพียงพอแล้ว กล่องดนตรีแปดเสียงนี้ให้เจ้า เพื่อให้เจ้ามุ่งมั่นในการเรียน แต่อย่างเล่นจนไม่เรียนล่ะ"เซี่ยรุ่ยพยักหน้าอย่างตื่นเต้น "ที่ที่ท่านแม่พูด ลูกจะจำไว้"เขาดูเชื่อฟังเอามา มองสายตาของกู้หนาน ไม่มีความโกรธเหมือนเมื่อกี้เลยสองแม่ลูกก็ได้เข้ากันเอามา มีบรรยากาศที่แม่ลูกรักกันเมิ่
เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 94
กู้หนานโหดร้ายมาก ได้ลงโทษนางตรงหน้าลูกชายนี่ทำให้นางจะมีหน้าพบลูกชายอีกได้อย่างไร?กู้หนานยิ้ม"ทำไม? เจ้าไม่พอใจ?"เมิ่งหยุนซางส่ายหน้า แทบจะกัดฟันแต่ก็ต้อทนความน่าอับอายแล้วยกมือตบตัวเองเพี๊ยะๆ เซี่ยรุ่ยร้อนรนก็ได้ร้องออกมา แต่ก็ถูกเซี่ยเฉียวหยู่ปิดปากในห้องมีเสียงตบของเมิ่งหยุนซาง แล้วก็เสียงร้องไห้ของเซี่ยรุ่ยเซี่ยรุ่ยรู้สึกโกรธจ้องนางด้วยสายตาที่มืดมนกู้หนานขำในใจชาติก่อนตั้งแต่รับเมิ่งหยุนซางและเซี่ยรุ่ยเข้ามา ก็ได้ดูแลเซี่ยรุ่ยอย่างดีเพื่อคำนึงถึงเกียรติของเซี่ยรุ่ย นางก็ไม่เคยทำให้เมิ่งหยุนซางลำบากใจวันเวลาที่สองแม่ลูกเมิ่งหยุนซางอยู่ที่โฮวฝูก็สบายมากแต่เป็นไง?เซี่ยรุ่ยโทษนางที่นางบังคับให้เขาอ่านหนังสือ บังคับให้เขาเรียนเขียน และโกรธทุกอย่างที่นางทุ่มเทจากใจจริงชาตินี้นางจะไม่บังคับเขาทำสิ่งใดๆที่เขาไม่ชอบอีกต่อไปและเมิ่งหยุนซาง ก็อย่าหวังจะมีชัวิตที่สุขสบายเหมือนชาติก่อนต่อไป"พอแล้ว"เจ้าหญิงห้วยหยางก็ได้ตีเตียงสีหน้าเคร่งเมิ่งหยุนซางหยุด แก้มและริมฝีปากของนางถูกตบจนแดงบวม นางปิดหน้านั่งลงบนพื้นและร้องไห้อย่างเศร้าเสียใจเจ้าหญิงห้วยหยางมอง
เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 93
"รุ่ยเกอ ยังไม่ไปขอบท่านแม่"เจ้าหญิงห้วยหยางสั่งเซี่ยรุ่ยเซี่ยรุ่ยมองไปมา แล้วก็มองเมิ่งหยุนซางเมิ่งหยุนซางได้ยินว่ากู้หนานยินดีจะออกเงินหมื่นตำลึง ใบหน้าก็ยิ้มเล็กน้อย"นายหญิงเรักคุณชายขนาดนี้ คุณชายมีความสุขจนลืมตัวเลย"เซี่ยรุ่ยได้รับคำแนะนำจากแม่แล้ว ก็ได้กราบ"ขอบคุณท่านแม่"กู้หนานมีสีหน้านิ้งเรียบ"ยืนขึ้น เจ้าก็เรียนกับอาจารย์ดีๆ ตอนนี้เจ้ายังเล็กอยู่ ไม่เข้าใจกฎเกณฑ์เมื่ออาจารย์มา เจ้าต้องตั้งใจเรียนมารยาท ศีลธรรมและคุณธรรม จะได้ไม่เสียแรงข้า"เจ้าหญิงห้วยหยางเก็บยิ้ม ถูกคำพูดนี้แทงใจทำให้รู้สึกไม่สบายใจนี่ไม่ได้พูดรุ่ยเกอเลย แต่เป็นการพูดว่าพวกนางเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เข้าใจกฎ"กู้ซือ เจ้าอยากพูดอะไรก็พูดเลย เป็นคนกันเอง อย่าอ้อมไปอ้อมมา"กู้หนานยิ้มมุมปาก แล้วสายตาที่มองเซี่ยรุ่ยก็โหดขึ้น"เมื่อเจ้าเข้าผังตระกูลแล้ว กลายเป็นลูกชายของข้า ข้าก็เป็นแม่ของเจ้าตามกฎเกณฑ์เจ้าควรจะอยู่ในเรือนของข้าเพื่อสะดวกในการสอบเจ้า แต่ท่านย่าก็รักเจ้าอย่างมาก และต้องการสอนเจ้าเอง นั่นคือโชคดีของเจ้าแต่เจ้าลืมไปหรือเปล่าว่ายังมีข้าเป็นแม่? ทำไมไม่เคยเห็นเจ้ามาหาข้าตลอดหลายวัน
เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 92
ในฐานะน้องสามี อนาคตที่จะแต่งงานก็คือคนในวงศ์ตระกูลสำคัญ ดังนั้นตอนนี้ต้องเรียนรู้การดูแลเรือน ไม่งั้นถึงเวลาไปอยู่กับครอบครัวของสามี จะรนเอา"เซี่ยเฉียวหยู่ตาเป็นประกาย ครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าคำพูดของกู้หนานมีเหตุผลมากก็ได้รีบพูดเสริมว่า "พี่สะใภ้พูดถูกต้องมาก ท่านแม่ ขอให้ข้าเป็นคนดูแลเรือนเถอะ"เจ้าหญิงห้วยหยางจ้องลูกสาวเขม็ง สีหน้าเข้ม"ท่านแม่จ้องข้าทำไม? หรือท่านคิดว่าข้าจะดูแลบ้านไม่ได้หรือ?"เซี่ยเฉียวหยู่ก็ไม่พอใจ ก็ได้ตะโกนออกมาเจ้าหญิงห้วยหยางโมโหจนเจ็บใจ ก็ได้โกรธที่ตนเลี้ยงลูกสาวออกมาโง่กู้หนานยิ้มแล้วพูดว่า: "ถ้าน้องสามีก็อยากที่จะเป็นคนดูแลบ้าน ท่านแม่ก็วางใจให้นางดูแลเถอะไม่ว่ายังไงเรื่องในเรือนก็เคยเกิดขึ้นมาก่อนมีตัวอย่าง คงไม่มีอะไรผิดพลาดหรอก"เซี่ยเฉียวหยู่ก็อยากลอง"จะมีเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นได้ ท่านแม่ไม่เชื่อข้า เห็นว่าข้าเป็นเด็กท่านแม่ให้ข้าลองเถอะ ข้าแน่ใจว่าข้าทำได้"เจ้าหญิงห้วยหยางถูกเขย่าจนเวียงหัว ก็ได้โบกมืออย่างโมโห"ก็ได้ เลิกโยนได้แล้ว ถ้าโยนต่อไปข้าจะเวียนหัวแล้ว "เจ้าไปดูแลเถอะ"เซี่ยเฉียวหยู่ก็ได้ดีใจเจ้าหญิงห้วยหยางหึออกมา ก็ไ

Share

บทที่ 100

You may also like

สตรีขี่ม้าออกศึก

สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์

ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ

Share

บทที่ 100

Related chapters

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 1

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 2

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 3

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 4

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 5

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 6

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 7

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 8

Latest chapter

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 100

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 99

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 98

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 97

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 96

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 95

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 94

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 93

เจ้าชายสำเร็จราชการแทนแสนเอาแต่ใจข้า บทที่ 92

You may also like

สตรีขี่ม้าออกศึก

สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์

ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ