บทที่ 1 การแข่งขันเริ่มต้น

เสียงจอแจภายในห้องประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัยดังอื้ออึงไปทั่ว คณะวิทยาศาสตร์และคณะวิศวกรรมศาสตร์กำลังรวมตัวกันเพื่อแข่งขันโครงการวิจัยข้ามคณะในปีนี้

ซึ่งเป็นโครงการวิจัยที่เปิดโอกาสให้นักศึกษาสองคณะได้ร่วมมือกันคิดค้นนวัตกรรมใหม่

ท่ามกลางนักศึกษาหลายร้อยคน

อันนา นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ เอกเคมี ปีสี่ หญิงสาวผู้มีดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นตาที่ดูเข้ากันกับดวงตาแสนซน คิ้วที่เรียงสวยรับกับจมูกโด่งพองาม และรูปร่างบอบบางของหญิงสาวที่สูง 165 เซนติเมตร เดินเข้ามาด้วยท่าทางสุขุม เธอเป็นที่รู้จักดีว่าเป็นคนหัวกะทิของคณะวิทยาศาสตร์ ฉลาดและรอบคอบ แต่กลับเย็นชาและไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน

"ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อยค่ะ" อันนา พูดเสียงเรียบ ขณะพยายามเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาที่มุงดูรายชื่อของเพื่อนร่วมโครงการวิจัยบนบอร์ดกันอยู่

เมื่อเธอดูชื่อแล้วจึงพยายามมองหาเพื่อนร่วมทีมที่ถูกสุ่มเลือกให้ตามป้ายชื่อที่ติดที่เสื้อของแต่ละคน

ซึ่งโครงการวิจัยจะกำหนดให้มีนักศึกษาจำนวน 2 คน ต่อ 1 โครงการวิจัย

แต่เมื่อสายตาไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ แต่เต็มไปด้วยความมีเสน่ห์บางอย่างที่เธอเองก็อธิบายไม่ถูก พร้อมกับป้ายชื่อที่แสดงให้เห็นว่าเธอต้องร่วมโครงการกับเค้า

ใบหน้าของ อันนา ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย คิ้วคู่งามขมวดเข้าหากันอย่างขบคิดและพยายามนึกให้ได้ว่าเคยเจอชายหนุ่มคนนี้ที่ไหนสักแห่ง

ชายหนุ่มคนนั้นสวมเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงยีนส์ขาดเข่า หน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม ส่วนสูงของเขาถ้าประมาณคร่าวๆ น่าจะ 180 เซนติเมตร

เขามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ติดริมฝีปาก และสายตาที่เป็นประกายดูขี้เล่นเต็มไปด้วยความกวนประสาท นี่แหละคือชายหนุ่มที่เมื่อสาวๆ คณะต่างๆ ได้เห็นจะต้องมองเหลียวหลังกันเลยทีเดียว

พีท หนุ่มวิศวะไฟฟ้าที่ขึ้นชื่อเรื่องความชิลแบบไม่แคร์โลก และเขายังเป็นเดือนของมหาวิทยาลัยอีกด้วย

เมื่อสายตาของทั้งคู่สบกัน และ พีท ก็เห็นป้ายชื่อของ อันนา และเห็นรอยคราบน้ำแกงที่เสื้อนักศึกษาของ อันนา ทำให้ พีท ยิ้มกว้างขึ้นก่อนจะกอดอก "อ้าว? นี่เราเป็นคู่หูกันเหรอ? โอ้โห…ดวงซวยจริงๆ ฉัน"

อันนา กะพริบตา ดวงตาของเธอวาวขึ้นทันที "ขอโทษนะ นายว่าอะไรนะ? ใครกันแน่ที่ดวงซวย ฉันนึกออกแล้ว นายเดินชนฉันเมื่อตอนกลางวัน และนายก็ยังไม่ขอโทษฉันเลยนะ ฉันควรจะต้องเป็นคนพูดว่า ทำไมฉันถึงดวงซวยที่ต้องมาทำงานกับนายมากกว่านะ" อันนา พูดออกมาด้วยความโมโห

พีท ยักไหล่ "ฉันขอโทษก็ได้ และฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเดินชนเธอ" เขาพูดพร้อมกับทำหน้าตาเจ้าเล่ห์เหมือนจะสำนึกผิด

"แต่ฉันก็แค่คิดว่าฉันจะได้ทำงานกับใครสักคนที่สนุกกว่านี้น่ะ ไม่ใช่แม่สาวหน้าตาโนเนมแถมเย็นชา ที่ดูเหมือนจะเกลียดรอยยิ้มของคนอื่น" พีท พูด พร้อมกับมองแบบมีเลศนัยมาที่ อันนา แต่เค้ากลับรู้สึกว่าทำไมเค้าถึงรู้สึกพอใจกับการที่ได้พูดกวนโมโหหญิงสาวเป็นอย่างมาก

พีท คิดอยู่ในใจ ทำไมถึงรู้สึกอยากกวนใจหญิงสาวตรงหน้าคนนี้นักนะ อะไรกันนะความรู้สึกอยากเอาชนะผู้หญิงใส่แว่น ตัวเล็กๆ หน้าตาจิ้มลิ้มที่ไม่ได้สวยอะไรมากคนนี้ 

แต่จะว่าไปแล้ว เขาคิดว่าเธอเองก็เป็นคนที่ดูมีเสน่ห์ ไม่ใช่คนสวยอะไร แต่มองแล้วไม่เบื่อ....แถมใส่แว่นตาอำพลางดวงตากลมโต ใบหน้าที่ดูสวยเก๋ และแก้มที่แดงระเรื่อตอนโมโห....

"ฉันก็คิดว่า จะได้คู่กับคนที่ไม่ขี้เก๊กแบบ…แบบนายนะ" อันนา โต้กลับทันที ดวงตาที่มองผ่านแว่นตาของเธอแฝงไปด้วยความท้าทาย แม้หน้าตาของเขาจะชวนมองและเป็นที่ดึงดูดใจของเพศตรงข้าม แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาพิเศษกว่าใครๆ

พีท หัวเราะเบาๆ "โอเค…เธอเป็นคนตรงดีนะ ฉันชอบ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ฉันไม่ทำงานกับคนจู้จี้"

"ก็ดี ฉันเองก็ไม่ทำงานกับคนขี้เกียจ และไม่มีความรับผิดชอบนะ บอกไว้ก่อนเลย" อันนา ยกคิ้วขึ้นแล้วเบือนหน้าหนี

ที่มาของความขัดแย้งกันและไม่ถูกชะตากันของทั้งคู่นี้ เกิดขึ้นมาก่อนที่ อันนา และ พีท จะมาเจอกันในหอประชุม

เรื่องมีอยู่ว่า ณ โรงอาหารของมหาวิทยาลัย ตอนกลางวัน พีท กำลังง่วนอยู่กับการถือของกินและขวดน้ำทำให้มองไม่เห็นหญิงสาวใส่แว่นคนนึง ที่กำลังเดินถือจานข้าวอยู่และกำลังมองหาที่นั่งทานข้าว ชายหนุ่มจึงเดินไปชนกับ อันนา จนทำให้จานข้าวเกือบตกกระจัดกระจาย น้ำแกงบนจานข้าวก็กระเด็นมาถูกเสื้อนักศึกษาของ อันนา

หญิงสาวรู้สึกโกรธมากและเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เดินมาชน หญิงสาวรู้สึกได้ว่าตัวเค้าสูงมาก

และเมื่อเงยหน้ามองไปก็เจอหน้าที่หล่อเหลาและคมคายของใครคนหนึ่งและผู้ชายคนนี้ก็มองลงมาที่หน้าของ อันนา ด้วยความตกใจและเค้าหัวเราะกลบเกลื่อนแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว

และมองเธออีกครั้งด้วยหางตาแบบกวนใจเธอมากเหมือนจะบอกว่าเธอเดินไม่ระวังเองนะ แล้วชายหนุ่มก็รีบเดินจากไปโดยเร็ว

"ตาคนใจดำ นึกว่าหล่อแล้วจะทำอะไรตามใจรึไง ไม่ขอโทษเราสักคำ" อันนา นึกในใจ และพยายามใช้ทิชชู่เช็ดน้ำแกงที่ติดที่เสื้อนักศึกษาออก แต่ก็ยังคงเห็นเป็นคราบอยู่ หญิงสาวไม่คิดเลยว่าจะมาต้องมาเจอหน้าอีตาคนใจดำอีกครั้งแล้วยังต้องมาทำโครงการวิจัยร่วมกันอีก เวรกรรมอะไรของเธอนะ อันนา

ก่อนที่การทะเลาะกันจะยืดยาวไปมากกว่านี้ เสียงประกาศจากคณะกรรมการก็ดังขึ้น "นักศึกษาที่ถูกจับคู่แล้ว กรุณามานั่งรวมกันตามกลุ่มของตัวเองด้วยครับ!"

อันนา ถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปนั่งลงฝั่งหนึ่งของโต๊ะโดยทิ้งระยะห่างจาก พีท แต่ พีท กลับเลื่อนเก้าอี้ของตัวเองเข้ามาใกล้ๆ อย่างจงใจ

"จะนั่งห่างกันทำไมล่ะ เราต้องทำงานด้วยกันนะ" พีทยิ้มกวนๆ

อันนา กอดอก และขยับแว่นตาพร้อมหลี่ตามองเขา "ฉันแค่พยายามรักษาระยะห่างของนายกับฉันก็เท่านั้นเอง"

"เรายังไม่รู้จักชื่อเล่นที่จะเรียกกันเลย ฉันชื่อ พีท แล้วเธอละ ยัยแว่นคนสวย เธอชื่ออะไร" พีท พูดพร้อมกับจ้องมองมาที่หน้าของหญิงสาว

อันนา ถอนหายใจหนักๆ นี่เธอต้องทนกับคนกวนแบบนี้ไปทั้งโครงการเลยเหรอ? เริ่มต้นโครงการวิจัย (แบบกัดกันไม่หยุด)

"ฉันชื่อ อันนา และฉันไม่ได้เป็นยัยแว่นคนสวยนะ..นายจอมกวน" อันนา ตอบกลับไปด้วยความรู้สึกหมั่นไส้นายหน้าหล่อคนนี้จริงๆ

แต่ลึกๆ แล้วหญิงสาวเองก็อดที่จะแอบมองชายหนุ่มไม่ได้ หน้าตาที่ดูหล่อเหลาคมเข้ม แบบฆ่าผู้หญิงให้ตายทั้งเป็นได้แบบนี้ แต่เมื่อคิดถึงคำพูดกวนๆ ของชายหนุ่มขึ้นมา ทำให้ อันนา เองต้องรีบสะบัดหน้าตัวเองและเรียกสติกลับคืนมา

เมื่อเริ่มประชุมวางแผนชื่อหัวข้อโครงการวิจัย อันนา หยิบสมุดโน้ตขึ้นมาจดอย่างเป็นระเบียบ ขณะที่ พีท นั่งไขว่ห้างเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างสบายๆ ด้วยท่าทางที่กวนๆ

"เราต้องกำหนดหัวข้อโครงการที่ชัดเจนก่อน" "ฉันคิดว่าถ้าเราศึกษาเกี่ยวกับการใช้สารเคมีในแบตเตอรี่เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการเก็บพลังงาน" อันนา  กล่าว

"เดี๋ยวๆๆๆ…" พีท ยกมือขึ้นขัดจังหวะ "นี่เธอคิดจะให้ฉันมานั่งวิเคราะห์สารเคมีเหรอ? ฉันวิศวะไฟฟ้านะ ไม่ได้เรียนเป็นนักวิทยาศาสตร์"

อันนา เหลือบตามอง "แล้วนายมีไอเดียอะไรดีๆ ไหมล่ะ? "

"ก็ต้องเป็นอะไรที่สนุกกว่านั้นหน่อย" พีทยิ้ม "เช่น…คิดค้นแผงวงจรที่สามารถชาร์จแบตเตอรี่จากพลังงานแม่เหล็กไฟฟ้าแบบไร้สาย"

อันนา ถอนหายใจอย่างสุดทน เธอแทบจะกลั้นใจไม่ให้เผลอกรีดร้องออกมา นี่มันจะเป็นโครงการวิจัยที่หนักที่สุดในชีวิตเธอแน่ๆ!

วันแรกของการทำงานร่วมกัน

พวกเขา นัดพบกันที่ห้องทดลองเพื่อเริ่มการทำงานโครงการวิจัย พีท มาสายไปเกือบครึ่งชั่วโมง อันนา แทบจะโยนเอกสารใส่หน้าเขา

"นายมาสาย!" อันนา เหลืออดกับชายหนุ่ม และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุดดุดัน

พีท ยิ้มแหยๆ

"โทษที รถติด"

"ในมหาวิทยาลัยมีรถติดด้วยเหรอ? " อันนา เลิกคิ้วถามชายหนุ่ม

"อืม….รถติด.…และติดตรงที่ฉันแวะโทรศัพท์ก่อนมาน่ะ" พีท พูดพร้อมกับหัวเราะแบบกวนๆ พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาที่หญิงสาว

หญิงสาว แทบจะระเบิด แต่เธอสูดลมหายใจลึกๆ แล้วกลับมาสนใจงานที่จะต้องทำต่อ…..