บทที่ 16 ถึงวันที่นัดหมาย (2)

ตอนบ่าย

ถึงเวลานัดหมายทำโครงการวิจัยร่วมกันของ ทั้ง 2 คน

อันนาเดินเข้ามาในห้องทดลองพร้อมแฟ้มเอกสารแนบอก พยายามรักษาท่าทีให้เป็นปกติที่สุด แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก เธอก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง ขยับแว่นตาเล็กน้อยเพื่อปรับโฟกัส ดวงตากลมโตสอดส่ายไปทั่วห้อง แต่เธอยังไม่พบกับใครบางคนที่เธอพยายามหลบหน้า

และหัวใจของเธอตอนนี้ก็เต้นโครมคราม จนแทบจะระเบิดออกมาข้างนอก เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า… เธอจะต้องเผชิญหน้ากับพีท—เจ้าของรอยจูบและสัมผัสที่ยังทำให้หัวใจเธอสั่นไหวไม่เสื่อมคลาย

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสะกดอารมณ์ แล้วเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ ก่อนจะเปิดเอกสารเพื่อเตรียมเริ่มงาน

แต่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นร่างกำยำของชายหนุ่ม ยืนพิงกรอบประตู เขายกยิ้มมุมปากพลางกอดอก สายตาคมมองเธอราวกับอ่านใจออก

“ไง…” พีท ทักและลากเสียงเนิบนาบที่ฟังดูสบายๆ ก่อนจะเดินเข้ามาแล้วทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามเธออย่างไม่รีบร้อน ท่าทีของเขาดูผ่อนคลาย ราวกับว่าการพบกันครั้งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ธรรมดา

“ทำไมทำหน้าเครียดขนาดนั้นล่ะ? หรือว่า… คิดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่?”

อันนาสะดุ้ง รีบหลบตาพีททันที หน้าแดงไปทั้งใบหน้า หูแดงไปหมด รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนรอบตัวเธอ ทำอะไรไม่ถูกเลย

ทำไมเขาต้องพูดแบบนั้นด้วย...

หญิงสาวรีบหันหน้าไปทางอื่น พยายามทำให้ตัวเองดูเฉยชาเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเขา แต่หัวใจกลับเต้นแรงจนเกือบจะได้ยินเสียงตัวเอง

"เปล่าสักหน่อย!" เธอพูดเสียงดัง พยายามฝืนกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ร้อนผ่าวขึ้นในตัว

พีท ยิ้มมุมปาก คำพูดของเขาทำให้เธอตัวแดงขึ้นกว่าเดิม เขารู้ดีว่าเธอกำลังพยายามทำตัวให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่การหลบตาก็ทำให้เขารู้ว่าเขากำลังกดปุ่มที่ทำให้เธอรู้สึกเขินอาย

"หืม? เปล่าอะไร?" พีท ถามกลับอย่างสนุกสนาน ท่าทางยียวน "ถ้าจะบอกว่าเปล่า...ทำไมหน้าแดงขนาดนั้นล่ะ?"

หญิงสาวเม้มปากแน่น มือเธอกำปากกาที่อยู่ในมือจนแน่น ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะเสียงดัง ขณะหันไปพูดเสียงแข็ง "พอเถอะ! นายจะหยุดพูดไหม?"

เขาหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ดูเหมือนเขาจะสนุกกับการทำให้เธอเขินอาย

"ทำไมล่ะ? ชอบก็พูดมาเถอะ ฉันไม่กัดหรอก" เขายักคิ้วแหย่

อันนาส่ายหน้าไปมา รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมน้ำไปกับความรู้สึกที่พีททำให้เกิดขึ้น เธอไม่รู้จะจัดการกับเขายังไงดี

“เอางานไปดูเถอะ วันนี้ต้องทำให้เสร็จ” เธอรีบเบี่ยงเบนประเด็น

พีท ยิ้มขำกับท่าทางพยายามเมินของเธอ ก่อนจะรับแฟ้มไปเปิดดู “โอเคครับนักวิจัย… เรามาทำงานกัน”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดจะล้อเลียนเล็ก ๆ แต่ก็ยอมเปิดเอกสารดูจริง ๆ

อันนา แอบถอนหายใจเบา ๆ ได้สักที เธอพยายามจดจ่อกับงานให้มากที่สุด…

แต่ในใจลึก ๆ กลับรู้ดีว่า การนั่งทำงานร่วมกับ พีท ครั้งนี้และครั้งต่อๆ ไป  ไม่ได้ง่ายเลยสักนิด!

ระหว่างที่นั่งทำงาน พีท ยังคงเปิดแฟ้มเอกสารตรงหน้า แต่แท้จริงแล้ว… เขาแทบไม่ได้อ่านมันเลย

สายตาของเขาเลื่อนไปจับจ้องที่ อันนา อย่างไม่ละสายตา

หญิงสาวที่กำลังตั้งใจเขียนบันทึกข้อมูลอย่างเคร่งเครียด คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยเวลาที่เธอจดจ่อกับอะไรสักอย่าง ปลายปากกาขยับไปมาบนกระดาษ แต่พีทกลับไม่ได้สนใจตัวเลขหรือข้อมูลอะไรเลย เขาสนใจแค่เธอ…

"ให้ตายสิ…" เขาครุ่นคิด พลางกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ

ตั้งแต่เมื่อคืน…ภาพจูบและการสัมผัสของเขากับเธอยังคงติดตา มันชัดเจนเสียจนเขาไม่สามารถละทิ้งความรู้สึกนั้นไปได้

ริมฝีปากของอันนา… อ่อนนุ่มและหอมหวานกว่าที่เขาคิดไว้มาก และที่สำคัญ… เธอไม่ได้ผลักเขาออกไปทันที

แม้ว่าเธอจะตีหน้ายุ่งใส่เขาวันนี้ ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ พีท รู้ดี…เธอเองก็ยังจำมันได้เหมือนกัน

"ฉันอยากจะจูบเธออีกครั้ง…"

ความคิดนี้พุ่งเข้ามาในหัวของเขาทันทีที่มองเธอ ขณะที่มือของ อันนา ยกขึ้นปัดปอยผมที่ตกลงมาข้างแก้ม พีทรู้สึกว่าเขาอยากจะเป็นคนที่เอื้อมมือไปทัดผมให้เธอแทน

เขาพยายามสะกดอารมณ์ ห้ามตัวเองไม่ให้ทำอะไรโผงผาง แต่ยิ่งพยายามไม่คิดถึง… ความรู้สึกกลับยิ่งชัดเจนขึ้น

"นี่นาย!"

เสียง อันนา ดังขึ้นทำให้เขาสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์

"หืม?" เขากะพริบตาอันคมกริบของตัวเอง แล้วรีบตั้งสติ

"นายเหม่ออะไรอยู่? ฉันถามตั้งนายแล้วว่า…ตรงนี้จะใส่ข้อมูลยังไงดี?"

อันนา จ้องเขาด้วยสายตาจริงจัง

ขณะที่ พีท เพิ่งรู้ตัวว่าเขาเอาแต่คิดเรื่องของหญิงสาวจนลืมไปว่า… พวกเขากำลังทำงานอยู่

เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองเธอด้วยสายตากวน ๆ

"ฉันเหม่อเพราะคิดถึงเรื่องเมื่อคืน…" เขาตอบเสียงเรียบ แต่แฝงความนัย

หญิงสาวถึงกับชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีแดงก่ำทันที รีบถอยห่างจากเขา ใจเต้นโครมคราม ขณะที่เขาหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางน่าเอ็นดูของเธอ

"โอเค ๆ ทำงานต่อเถอะ" พีท พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี พลางหันไปสนใจเอกสาร (คราวนี้จริง ๆ)

แต่ อันนา นั้น…ถึงแม้จะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่ในหัวเธอกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเขา และคำพูดเมื่อครู่ที่สะกิดใจเธอไม่หยุด…

หญิงสาว พยายามก้มหน้าก้มตาจดข้อมูลลงไป แต่ปลายปากกาของเธอกลับสั่นไหวเล็กน้อย ใจยังเต้นแรงกับคำพูดของพีทเมื่อครู่

"คิดถึงเรื่องเมื่อคืน..."

คำพูดนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอไม่หยุด ทำให้เธอเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้หลุดออกมา

พีท ที่นั่งตรงข้ามยังคงมองเธออยู่ ยิ้มขำกับท่าทางพยายามเมินของหญิงสาว เขาคงสนุกกับการเห็นเธอเขินอยู่สินะ!

"อันนา..." เสียงทุ้มของเขาเอ่ยเรียกเบา ๆ

"อะไรของนาย?" เธอถามกลับโดยไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมอง พยายามทำตัวให้มั่นคง ไม่ปล่อยให้อารมณ์ไหวเอนกับสิ่งที่เขากำลังจะพูด เขาจะพูดอะไรต่ออีกนะ

"เธอเขียนตัวเลขผิดนะ"

"ห๊ะ?" อันนาเงยหน้าขึ้นมาทันที ก่อนจะก้มมองกระดาษตรงหน้า แล้วต้องอ้าปากค้าง... เธอเขียนเลขผิดไปจริง ๆ ตัวเลขที่ควรจะเป็น 250 กลับกลายเป็น 750 ไปซะได้!

"ตายจริง!" เธอบ่นพึมพำ รีบคว้าปากกามาแก้ไข

พีท หัวเราะเบา ๆ "เป็นอะไรใจลอยคิดถึงอะไรรึเปล่า?" เขาแกล้งถามเหมือนกับทำให้เธอต้องคิดหนัก

"ก็เพราะนายไง!" อันนาเผลอโพล่งออกมา ก่อนจะชะงักไปเมื่อรู้ตัวว่าเพิ่งพูดอะไรออกไป เธอรีบเม้มปากแน่น ไม่อยากให้เขาจับได้ว่าเธอเสียสมาธิไปเพราะอะไร

แต่แน่นอน…พีท จับได้เต็ม ๆ

เขาเอนตัวไปพิงพนักเก้าอี้ กอดอกพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ "หืม? เพราะฉันเหรอ?"

"เปล่า! ฉันหมายถึง… เอ่อ… ก็แค่เบลอน่ะ!" อันนา หาข้อแก้ตัวส่ง ๆ

"อ้อออ~ เบลอเพราะฉันสินะ?" พีท ยิ่งได้ทีก็ยิ่งแกล้ง เธอเห็นประกายในดวงตาเขาแล้วอยากจะหยิบเอกสารฟาดใส่หน้าหล่อ ๆ นั่นจริง ๆ

"นายหยุดพูดแล้วทำงานต่อไปเลย!" อันนา สั่งเสียงเข้ม รีบเปลี่ยนเรื่อง

พีท ยิ้มขำ แต่ก็ยอมกลับมาตั้งใจทำงานต่อแต่โดยดี... ถึงแม้ในใจของเขาจะยังคงคิดถึงแค่หญิงสาวตรงหน้า และวิธีที่จะทำให้เธอเขินมากกว่านี้ก็ตาม

อันนา แอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามทำให้ตัวเองมีสมาธิ…

แต่การต้องนั่งทำงานร่วมกับ พีท แบบนี้ มันยากจริง ๆ ให้ตายเถอะ!

เวลาล่วงเลยมาเกือบ 6 โมงเย็น…..

รายละเอียดของโครงการวิจัยเริ่มคืบหน้าไปได้มากขึ้น อันนา ก็เริ่มรู้สึกโล่งใจมากขึ้น เพราะอย่างน้อยเธอกับพีทก็ยังสามารถทำงานร่วมกันได้โดยไม่มีปัญหา…ถ้าไม่นับรวม "ปัญหา" จากตัวชายหนุ่มที่คอยก่อกวนเธอ

ในที่สุด โครงการวิจัยที่เธอกับพีทร่วมกันทำมาก็ใกล้เสร็จสมบูรณ์ อันนารู้สึกโล่งใจอย่างมาก นี่หมายความว่าอีกไม่นาน เธอจะสามารถส่งโครงการวิจัยเข้าประกวดได้เสียที และเมื่องานเสร็จ…เธอก็จะไม่ต้องมาทำงานร่วมกับพีทอีกต่อไป

แค่คิดถึงจุดนั้น หัวใจของเธอกลับรู้สึกแปลก ๆ

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการมาตลอดหรอกหรือ? การที่ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เธอจะได้ไม่ต้องปวดหัวกับความกวนของพีท ไม่ต้องมาคอยหวั่นไหวกับสายตาเจ้าเล่ห์ หรือรอยยิ้มที่มักทำให้เธอเผลอใจเต้นแรง

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง… ทำไมจู่ ๆ เธอกลับรู้สึกว่างเปล่า?

อันนา สะบัดหัวเบา ๆ พยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป แต่ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนกลับฉายชัดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ช่วงเวลาที่เธอกับพีทอยู่ด้วยกัน แววตาของเขา คำพูดของเขา… และสัมผัสที่ยังติดอยู่ในความรู้สึกของเธอ

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เธอเริ่มคิดถึงเขาตลอดเวลา?

หรือว่าเธอ…เริ่มชอบเขา?

"ไม่จริง…" เธอพึมพำกับตัวเอง แอบกำมือแน่นราวกับอยากจะบีบความรู้สึกนี้ให้หายไป เธอเคยบอกชัดเจนว่าเธอไม่ได้ชอบเขา เธอยืนยันกับตัวเองมาตลอดว่า พีท ก็แค่คนกวนประสาทที่บังเอิญต้องมาทำงานด้วยกันเท่านั้น

แต่ทำไม… แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก หัวใจเธอกลับรู้สึกโหวง ๆ อย่างบอกไม่ถูก?