บทที่ 17 จูบที่เร่าร้อนอีกสักครั้ง (1)

พีท ยืดแขนเพื่อบิดความเมื่อยล้า สายตาคมเข้มมองมาพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ “สรุปว่าเย็นนี้ไปกินชาบูที่ไหนกันแน่นะ?”

อันนา ที่กำลังเก็บของชะงักไปนิดหน่อยก่อนตอบ “โชติบอกว่าร้านชาบู หน้ามอ ร้านเดิมที่เคยไปกินประจำ”

พีท เงยหน้ามองหญิงสาวอย่างช้า ๆ ก่อนลากเสียงถาม“ที่เคยไปกินประจำ….ไปกินด้วยกันบ่อยรึไง?” เสียงเขาดูไม่สบอารมณ์มากนักเมื่อได้ยินคำตอบ

อันนา เงยหน้าขึ้นมองพีทที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนท่าที สีหน้าเขาดูนิ่งขึ้น แต่แววตากลับมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่

“ก็… เคยไปกินด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราว” เธอขมวดคิ้ว “ทำไมหรอ?”

พีท เท้าแขนลงกับโต๊ะ จ้องเธอนิ่ง “ไปกันบ่อยแค่ไหน?”

หญิงสาว เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับน้ำเสียงและท่าทางของเขา “ก็… หลายครั้งอยู่ ทำไม นายมีปัญหาหรือไง?”

พีท พ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนยืดตัวขึ้นเต็มความสูง “เปล๊า~ แค่สงสัยว่าไปกันแค่สองคน หรือไปกันหลายคน”

อันนา เลิกคิ้ว “บางทีก็หลายคน บางทีก็แค่ฉันกับโชติ”

คำตอบนั้นทำให้ พีท ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหรี่ตาลงเล็กน้อย “แค่เธอกับโชติ?”

อันนา เริ่มจับสังเกตได้ว่าเขาดูไม่พอใจ

“อืม บางครั้งก็แค่ฉันกับโชติสองคน ทำไมหรอ?”

พีท จ้องเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแค่นหัวเราะเบา ๆ “ไม่หรอก… ก็ดี”

“ก็ดี? นายหมายความว่าไง?”

“ก็หมายความว่า… ไม่นึกเลยว่าโชติจะสำคัญขนาดที่เธอไปกินข้าวกับเขาแค่สองคนได้บ่อย ๆ” พีท พูดเสียงเรียบ แต่แววตาไม่ปกติเลยสักนิด

“นี่นาย ฉันจะไม่มัวมาทะเลาะกับนายแล้วละ ฉันจะรีบไป โชติรออยู่” หญิงสาวรีบสะบัดหน้าหนีและรีบเดินหนีห่างจากตัวเขาอย่างเร็ว และก่อนที่เธอจะก้าวพ้นประตูห้อง

ทันใดนั้น….

หญิงสาวหัวใจต้องเต้นโครมครามขึ้นอีกครั้ง เมื่อถูก พีท รั้งตัวเข้าไปติดกับชั้นเอกสาร มุมนี้ของห้องเงียบสงัด มีเพียงเธอกับเขา ล้อมรอบด้วยเงาของชั้นเอกสารสูงที่บดบังร่างของทั้งสองคนจากสายตาของคนภายนอก

เขาคว้าเอวของอันนาเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว ดึงร่างของเธอให้แนบชิดกับตัวเขา แขนของเขากอดรัดเธอไว้อย่างแน่นหนา

เนื้อแน่นกำยำของเขาประทะกับอกอิ่มนุ่มของเธออย่างไม่มีที่ว่าง จนเธอหายใจแทบไม่ออก ความรู้สึกร้อนผ่าวเกิดขึ้นมาก่อนพุ่งเข้าเต็มหัวใจ เธอพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถหลบหลีกได้

“….นี่นายจะทำอะไร…นี่มันในตึกเรียนนะ…นายอย่าทำบ้าๆอะไรอีกนะ?” หญิงสาวตกใจ เธอพยายามคุมเสียงตัวเองให้มั่นคง แต่ก็รู้ดีว่ามันสั่นเล็กน้อย

พีท ไม่ตอบ โน้มหน้าอันหล่อเหลาลงมาจ้องมองเธอด้วยดวงตาคมกริบ

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน ทั้งขุ่นเคือง หงุดหงิด และบางอย่างที่อันนาไม่กล้าตีความ

“เธอกับโชติสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ?” น้ำเสียงของ พีท ต่ำลง ดุดันกว่าปกติ

“สนิทกันขนาดที่ไปกินข้าวกันสองคนบ่อย ๆ เลยรึ?”

อันนา เม้มริมฝีปาก พยายามไม่แสดงพิรุธ แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา

“มันก็แค่…เรื่องปกติของเพื่อนกัน”

พีท แค่นหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนปลายจมูกแทบแตะกัน

“เพื่อนกัน!!! สนิทแบบแนบแน่นเนื้อเหมือนเธอกับฉันตอนนี้เลยรึเปล่า?” เขาทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจอย่างนี้นะ

อันนา อ้าปากจะเถียง แต่คำพูดกลับสะดุดเมื่อสัมผัสถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของ พีท ที่อยู่ใกล้จนแทบสัมผัสได้

“หรือว่า…” พีทเอียงคอเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกายอย่างอันตราย

“เธอให้สิทธิ์ความแนบแน่นนั้นด้วยความเต็มใจ แค่นายหน้าตี๋นั่นเพียงคนเดียว? ”

อันนา กัดริมฝีปากแน่น สายตาและร่างกายของพีทตรึงเธอไว้จนไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้

เธอควรจะผลักเขาออกไป เธอควรจะโต้เถียง แต่ทำไม… ทำไมร่างกายของเธอกลับแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัว และแก้มก็ร้อนขึ้นทุกที?

หญิงสาวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ขณะที่เธอยืนอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกเมื่อคืนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอ เธอยังไม่ลืมการสัมผัสที่ร้อนแรงและหนักหน่วงของพีทที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วเกินไป

"นี่นายปล่อยฉันได้แล้วนะ..." เสียงเธอสั่นนิดหน่อย พยายามแกะมือของเขาออก แต่เธอไม่อาจจะสู้แรงกอดอันมหาศาลของชายหนุ่มได้เลย

ยิ่งเธอดิ้นรนร่างกายของเธอก็เบียดเสียดเข้ามาหาร่างกายกำยำของเขามากกว่าเดิม สองเต้าก็เบียดเสียดสีไปมากับแผ่นอกที่กว้างใหญ่ของเขา นั่นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ชายของเขาให้เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นอีกครั้ง

เขา โน้มตัวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ริมฝีปากของเขาเกือบจะสัมผัสกับแก้มของเธอ

อันนา สั่นเทา ความรู้สึกสับสนผสมปนเปกันไปหมด เธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้ แต่ก็ไม่สามารถยอมรับได้อย่างเต็มใจเช่นกัน

พีท รั้งมือขึ้นมาแตะข้างแก้มของเธอ ลูบไล้ปลายนิ้วเบา ๆ อย่างระมัดระวัง

ขณะที่สายตาของเขายังคงจ้องมองใบหน้าได้สัดส่วนของ อันนา ดวงตาอันกลมโตที่จ้องมองเขาด้วยความหวาดหวั่น แต่ยั่วยวนเขายิ่งนัก แม้ใครจะมองว่าเธอหน้าตาธรรมดา ภายใต้กรอบแว่นตา แต่สำหรับเขา ทุกอย่างที่เธอเป็นมันกลับมีเสน่ห์ในแบบของมันเอง

มือของเขาค่อยๆ คลายจากการกอดรัดเอวหญิงสาว เคลื่อนมาถอดแว่นตาของเธอออกพร้อมวางมันอย่างเบามือไว้ที่ชั้นเอกสาร ทำให้มองเห็นดวงตากลมโตของเธอได้อย่างถนัด มันช่างอ่อนหวาน อ่อนโยน เมื่อเธอมองมาที่เขา ทำไมเขาถึงชอบสายตาของหญิงสาวเหลือเกิน

"อันนา..." พีทพูดเสียงต่ำ จ้องมองมาที่ริมฝีปากที่ยั่วยวนนั่นอีกครั้ง เขาโหยหาความอ่อนหวานของมันอยู่ร่ำไป

หญิงสาว เองก็ไม่สามารถหลบสายตาของเขาได้ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเธอกำลังหายไปในขณะที่เธอกำลังยืนอยู่ตรงนี้กับ พีท

เมื่อเขามองมาที่ริมฝีปากอันบางอิ่มของเธอ เขาก็ไม่รอช้า และเขาจงใจทำสิ่งที่อันนาไม่ทันได้ตั้งตัวทันที…