บทที่ 15 ถึงวันที่นัดหมาย (1)

แสงแดดอ่อน ๆ ในตอนสายส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง อันนา พลิกตัวช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เธอกระพริบตาถี่ ๆ ไล่ความง่วงออกไป ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง

ดวงตาคู่งามกวาดมองไปทั่วห้อง และแล้วเธอก็พบว่า…พีท…ไม่อยู่แล้ว

อันนา ชะงัก หัวใจเต้นแผ่วเบาเมื่อพบว่า ไม่มีร่างของชายหนุ่มที่เธอจำได้ดีว่าเขาอยู่ที่นี่เมื่อคืน

เธอขยับนิ้วแตะริมฝีปากตัวเองแผ่วเบา ภาพความทรงจำจากเมื่อคืนไหลย้อนกลับมา

สัมผัสร้อนแรง... ลมหายใจของเขาที่ใกล้จนได้ยินชัด... ริมฝีปากของเขาที่แนบลงมาหาเธอช้า ๆ แล้วจูบอย่างอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อน

สัมผัสของมือหนาที่กอบกุมเต้าอกอวบอิ่มพร้อมทั้งแรงเคล้าคลึงด้วยความเบามือแต่แฝงด้วความผ่าวร้อนได้แผ่ซ่านผ่านชุดนอนบางจิ๋วเข้าไปยังเนินเนื้อยังคงติด ผิวกายของหญิงสาวสั่นสะท้านด้วยแรงปรารถนาที่ไม่เคยได้สัมผัสจากชายคนไหนมาก่อน

อันนา ใบหน้าร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว เธอหลุบตามองต่ำ ใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากตัวเองอีกครั้งราวกับต้องการยืนยันว่าค่ำคืนที่ผ่านมามันไม่ใช่แค่ความฝัน

พีท... ทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวและสัมผัสของเขาเธอเองก็ไม่เคยได้เจอะเจอมาก่อนเลย มันทำให้เธอวาบหวามและอบอุ่นไปในคราวเดียวกัน

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียง ไม่มีข้อความ ไม่มีสายที่ไม่ได้รับ... ไม่มีแม้แต่ร่องรอยว่าเขาจะติดต่อมา

เขาจากไป...โดยไม่พูดอะไรสักคำ ทิ้งไว้แต่เพียงร่องรอยแห่งราตรี   สัมผัสของเขายังคงตรึงอยู่บนผิวกาย ทั้งวาบหวาม...และร้อนแรงดั่งเปลวไฟที่ยังไม่มอดดับ

อันนา เม้มริมฝีปากแน่นขึ้น ความรู้สึกสับสนปะปนอยู่ในใจ

เธอไม่สามารถลืมจูบอันแสนนุ่มนวล และเร่าร้อนจากริมฝีปากของ พีท ได้เลย

อันนา เอนตัวพิงหัวเตียง สูดหายใจลึก พยายามตั้งสติ ความรู้สึกสับสนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอ

"ฉันจะกล้าไปเจอเขาได้ยังไง?"

แค่คิดว่าจะต้องพบหน้า พีท อีกครั้ง ใจเธอก็เต้นแรงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ แค่จูบจากชายหนุ่มเมื่อคืน กลับทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวแบบนี้เลยเหรอ?

เธอสะบัดหัวเบา ๆ พยายามไล่ความรู้สึกว้าวุ่นออกไป แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย เพราะความจริงก็คือ... พวกเขายังต้องทำโครงการวิจัยร่วมกัน และเธอไม่มีทางหลีกเลี่ยงเขาได้

เธอถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ไม่มีข้อความ ไม่มีอะไรจากพีทเหมือนเดิม

"หมอนั่น... ไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรือไง" อันนา พึมพำกับตัวเอง

ความเงียบจากเขาทำให้เธอยิ่งไม่มั่นใจ เธอควรทำตัวอย่างไรเมื่อเจอพีทอีกครั้ง? เธอควรทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือควรพูดถึงมันดี?

เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะกดเข้าไปในแชทของพีท

นิ้วเธอค้างอยู่บนหน้าจอ เธอพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ว่า...

"นี่นาย….วันนี้ต้องทำโครงการวิจัยต่อ เจอกันที่ห้องทดลองตอนบ่าย"

แล้วเธอก็ลังเล... ก่อนจะถอนหายใจแล้วกดส่งไป

ติ๊ง!

เธอโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงราวกับมันเป็นของร้อน หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ตอนนี้ทำได้แค่รอ...และเตรียมใจให้พร้อมสำหรับการเจอ พีท อีกครั้ง

อันนานั่งนิ่ง ใจยังสั่นจากการส่งข้อความหา พีท แต่แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ — วันนี้ตอนเย็น โชติชวนไปกินชาบู! วันเกิดของเขานี่นา

เธอเบิกตากว้างพลางตีหน้าผากตัวเองเบา ๆ

"ตายแล้ว! ฉันลืมไปเลย!"

แต่ที่เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ก็คือ…

พีท ก็ต้องไปด้วย!

โชติชวน พีท ไปด้วย และเจ้าตัวก็ตอบตกลงเรียบร้อย!

อันนา รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าเปรี้ยง เธอยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเผชิญหน้ากับ พีท ในห้องทดลองได้ยังไง แล้วนี่จะต้องไปนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันอีกเหรอ?!

เธอทิ้งตัวลงบนเตียง เอาหมอนปิดหน้าแล้วร้องเบา ๆ "โอ๊ย! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย!"

แต่ไม่ว่าเธอจะรู้สึกยังไง… เย็นนี้เธอก็ไม่มีทางเลี่ยงได้อยู่ดี

เธอถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะพลิกตัวมองเพดาน "ฉันต้องทำตัวให้เป็นปกติ... ห้ามหลุด เด็ดขาด!"

เธอพยายามหาคำพูดที่จะปลอบใจตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน แต่ทุกครั้งเจ้าความคิดที่ดื้อด้านก็เอาแต่คิดถึงร่างกายและสัมผัสของชายหนุ่มทุกครั้งไป

ฉันไม่ได้ชอบนาย…..เธอพยายามค้านกับหัวใจของตัวเอง

และหัวใจเธอกลับเต้นแรงขึ้นทุกที เมื่อคิดว่าต้องนั่งร่วมโต๊ะกับ พีท…และต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา

ขณะนั้น….

พีท ที่กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว จิบกาแฟไปพลางอ่านเอกสารงานโครงการวิจัยที่จะทำเนื้อหาไปด้วย และวันนี้เขาเองก็ไม่ลืมว่าจะต้องไปทำโครงการวิจัยต่อ และไปงานวันเกิดของไอ้ตี๋หน้าขาวนั่น

ชายหนุ่ม รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าเขามีปัญหากับโชติเป็นการส่วนตัว แต่ปัญหามันอยู่ที่อันนา...

อันนา กับ โชติ

สองคนนี้สนิทกันเกินไป—เกินกว่าที่พีทจะรู้สึกโอเคด้วย ถ้าเขาเห็นสองคนนั้นหัวเราะกัน หรือมองตากันด้วยสายตาที่เขาเองไม่เคยได้รับจากเธอ คงจะทำให้อารมณ์เสียแน่ๆ

พีท ถอนหายใจ วางปากกาลง แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น

เขาหยิบมันขึ้นมาดู แล้วเห็นชื่อของ อันนา ปรากฏบนหน้าจอ

"นี่นาย….วันนี้ต้องทำโครงการวิจัยต่อ เจอกันที่ห้องทดลองตอนบ่าย"

พีท ยิ้มมุมปาก พลางหมุนโทรศัพท์ในมือช้า ๆ สายตาของเขาไล่อ่านข้อความซ้ำไปมา ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างไม่รีบร้อน

"อืม เจอกัน" เขาตอบสั้นๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างเขากับ อันนา

เขาลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะเพิ่มข้อความอีกหนึ่งประโยค

"เมื่อคืน... หลับสบายดีไหม?"

พีท ยิ้มเล็ก ๆ หลังจากกดส่ง เขาพิงศีรษะกับพนักเก้าอี้ ดวงตาคมทอดมองไปนอกหน้าต่าง ราวกับกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง ความเสียวซ่านของอารมณ์ก็แผ่ไปทั่วตัวและหัวใจ

เมื่อคืนมันเกิดขึ้นจริง...

และเขาเองก็จำได้ดี

อันนา ที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง มือกำโทรศัพท์แน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นทันทีเมื่อเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปลดล็อกหน้าจอ แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับข้อความจากพีท

"อืม เจอกัน"

เธอพยักหน้ากับตัวเอง อย่างน้อยเขาก็ตอบกลับมา… แต่ยังไม่ทันที่เธอจะวางโทรศัพท์ลง สายตาของเธอก็ดันไปอ่านประโยคต่อมาเข้าเต็ม ๆ

"เมื่อคืน... หลับสบายดีไหม?"

"!!!"

อันนา ตาโต รู้สึกเหมือนหัวใจโดนกระตุกแรง ๆ แก้มเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

เขาจะถามแบบนี้ทำไม! เขารู้ไหมว่าเธอคิดมากแค่ไหน!

เธอกัดริมฝีปาก พิมพ์ ๆ ลบ ๆ อยู่นาน กว่าจะรวบรวมความกล้าแล้วตอบกลับไปได้

"ฉันหลับสบายแน่นอน"

เธอจ้องข้อความนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบพิมพ์เพิ่ม

"และไม่ต้องถามเรื่องเมื่อคืนหรอก!"

พอกดส่งไปแล้ว เธอก็โยนโทรศัพท์ลงบนเตียง แล้วเอามือปิดหน้าตัวเอง หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา หน้าเธอเริ่มแดงระเรื่อด้วยความอาย

"โอ๊ยยย ทำไมฉันต้องตอบแบบนี้ด้วยเนี่ย!"

แต่เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่า... พีทต้ องได้อ่านแล้วแน่ ๆ

พีท ที่นั่งเอนตัวสบาย ๆ อยู่บนเก้าอี้ มองโทรศัพท์แล้วเห็นข้อความจากอันนา เขาอ่านมันแล้วก็หัวเราะเบา ๆ

พีท ยิ้มมุมปาก ท่าทางของ อันนา แทบจะเดาได้เลยว่าเธอต้องหน้าแดงแน่ ๆ แค่คิดถึงท่าทางเขินอายของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะอยากแกล้ง

เขาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

"หืม? ทำไมล่ะ หรือว่ายังคิดถึงมันอยู่?"

ติ๊ง!

เขาหัวเราะเบา ๆ เมื่อนึกภาพ อันนา ตกใจที่เห็นข้อความนี้ เขากระดิกนิ้วเคาะโต๊ะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพิมพ์เพิ่มอีกข้อความ

"เมื่อคืนฉันก็หลับสบายดีนะ... แต่แปลกจัง ทำไมฉันถึงยังจำทุกอย่างได้ชัดเจนเลยล่ะ?"

เขากดส่ง แล้วนั่งรอดูหญิงสาวจะตอบกลับมายังไง

อันนา เบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก แก้มของเธอร้อนวูบขึ้นมาทันที

"บ้าเอ๊ย! นายแกล้งฉันชัด ๆ!"

เธอเม้มปากแน่น กำโทรศัพท์จนมือสั่น

พีท รู้แน่ ๆ ว่าเธอจะต้องเขินอาย แล้วเขาก็ตั้งใจจะแกล้งให้เธอทำอะไรไม่ถูกแบบนี้!

อันนา เม้มปากแน่นก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

"ฉันไม่ได้คิดถึงมันสักหน่อย!"

แต่พอส่งไปแล้ว เธอก็รู้สึกได้ทันทีว่าข้อความนี้มันดูเหมือนการสารภาพผิดยังไงก็ไม่รู้

เธอร้องออกมาเบา ๆ ก่อนจะรีบพิมพ์อีกข้อความต่อท้าย

"อย่ามาหาเรื่องแกล้งกันนะ!"

พอส่งไปแล้ว เธอก็ทิ้งตัวลงบนเตียง เอาหมอนปิดหน้าตัวเอง

เธอรู้ว่าอีกไม่นาน พีท ต้องตอบกลับมาอีกแน่ ๆ และเธอก็ไม่แน่ใจเลยว่าควรจะรับมือกับเขายังไงดี!

พีท หัวเราะในลำคอ นึกภาพ อันนา ที่คงจะหน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูกออกได้ชัดเจน เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างเจ้าเล่ห์

"แน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดถึง?"

เขากดส่ง แล้วรีบพิมพ์ต่ออีกข้อความ

"เธอรู้ตัวไหมว่าเธอยิ่งแก้ตัว มันยิ่งน่าสงสัยนะ?"

พีท หัวเราะเบา ๆ พลางเอนตัวพิงเก้าอี้ รอดูว่าอันนาจะตอบกลับมาแบบไหน

แต่ก่อนที่เธอจะได้พิมพ์อะไรมา เขาก็ส่งข้อความไปอีกหนึ่งประโยค

"แล้วบ่ายนี้ช่วงทำโครงการวิจัย... เธอจะกล้าสบตาฉันไหมนะ?"

ติ๊ง!

พีท โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วพิงพนักเก้าอี้อย่างอารมณ์ดี เขารู้ว่าอันนาต้องหัวหมุนเพราะข้อความของเขาแน่ ๆ

แค่คิดถึงสีหน้าของเธอ เขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เลย…

อันนา สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามตั้งสติ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่

"ถ้าเจอกัน ฉันจะรีบทำงานให้เสร็จ และไม่สนใจนาย"

"แล้วตอนเย็นฉันก็จะไปงานวันเกิดโชติ ตามที่โชติชวนฉัน ส่วนนายจะไปหรือไม่แล้วแต่นาย"

"นายไม่ต้องไปก็ได้นะ เพราะจริง ๆ โชติเค้าชวนนายตามมารยาท"

"และฉันจะกลับหอเอง นายไม่ต้องมาส่ง!"

"แค่นี้ก็น่าจะชัดเจนพอแล้ว!"

เธอกดส่งข้อความแบบไม่ยั้งและส่งไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ

แต่เพียงไม่กี่วินาทีถัดมา เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นอีกครั้ง อันนาหรี่ตามองโทรศัพท์ รู้ดีว่าคงเป็น พีท ตอบกลับมาแน่ ๆ เธอสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอ่าน

"โอ้โห ปฏิเสธกันแรงขนาดนี้เลยเหรอ?"

"นายหน้าตี๋ชวนฉันตามมารยาทงั้นเหรอ? แต่แปลกจังนะ ฉันกลับได้ยินจากปากนายหน้าตี๋ พูดเองว่า “ดี เอาสิ ถ้าพีท อยากไปด้วย” แล้วพีท ก็พิมพ์ข้อความที่ อันนา ต้องถอนหายใจ

"แล้วเธอคิดจริง ๆ เหรอ ว่าฉันจะปล่อยให้เธอกลับคนเดียว?" พีท พิมพ์ตอบกลับแบบมีเลศนัย

อันนา อ่านแล้วไม่ตอบกลับไป เธอทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียง ถอนหายใจยาว รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งประกาศสงครามกับ พีท ยังไงยังงั้น