บทที่ 3 สูตรลับเคมีและไฟฟ้า

เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำ ๆ ดังขึ้นที่หน้าตึก อันนา ที่ยืนรออยู่ ต้องอึ้งไปชั่วขณะ

มอเตอร์ไซด์คันใหญ่สีดำด้าน มาพร้อมดีไซน์หรูและโลโก้ของแบรนด์ราคาแพงที่เธอรู้จักดี มันไม่ใช่รถที่นักศึกษาธรรมดาจะเป็นเจ้าของได้แน่ ๆ และที่สำคัญ… มันเป็นของ พีท

"ขึ้นมา" พีท ยกหมวกกันน็อกอีกใบให้เธอ

อันนา กะพริบตา ไม่คาดคิดว่าเขาจะมารับเธอด้วยรถคันนี้ ตอนแรกเธอคิดว่าเขาคงขับมอเตอร์ไซด์เก่า ๆ มาซะอีก แต่ไม่ใช่เลย...

"นี่นาย..." เธอเอ่ยเบา ๆ แต่ยังไม่ขยับ

"ขึ้นมาเร็ว เดี๋ยวฉันไปส่งที่หอ แล้วก็อย่าลืมบอกทางด้วยนะคร้าบบบ" พีท ว่าพลางสวมหมวกกันน็อกของตัวเอง

อันนา กลืนน้ำลาย รถคันนี้ใหญ่เกินไปสำหรับเธอ และที่แย่กว่าคือเบาะที่นั่งมันเล็กเกินไปสำหรับสองคน เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องนั่งเบียดกับเขา

เธอปีนขึ้นไปนั่งด้านหลังอย่างระมัดระวัง แต่เมื่อพีทสตาร์ทรถและเร่งเครื่อง เธอก็ต้องรีบคว้าชายเสื้อเขาไว้แน่น

"จับแน่น ๆ หรือจะกอดก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ " เสียงทุ้มเอ่ยอย่างมีเลศนัย

"ฉันไม่อยากจับหรือกอดตัวนายหรอกน่า!" อันนา เถียงกลับ แต่เมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป เธอก็ต้องกลืนน้ำลายอีกครั้ง เพราะแรงลมและแรงดึงทำให้เธอเผลอขยับเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ

ตัวเธอแทบจะแนบชิดแผ่นหลังเขา ความร้อนจากร่างกายของ พีท แผ่ซ่านผ่านเสื้อนักศึกษาของเขา หญิงสาว รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่กระชับแข็งแรง เธอรีบเบือนหน้าหนี แต่แก้มกลับร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว

พีท รู้สึกถึงแรงกดเบา ๆ บนแผ่นหลังของเขา...สัมผัสนุ่มนวล ที่เขาไม่ทันตั้งตัว มันเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับทำให้สติของเขาสั่นคลอน

เขากะพริบตา มือจับแฮนด์มอเตอร์ไซด์แน่นขึ้น

ชายหนุ่ม นิ่งไปชั่วขณะ หญิงสาวที่ซ้อนท้ายอยู่ข้างหลังเขากำลังแข็งทื่อ มือบางของเธอจับเสื้อนักศึกษาของเขาแน่น และร่างกายบางส่วนของเธอก็แนบชิดกับแผ่นหลังเขามากกว่าปกติ

แล้วพีทก็รู้ได้ทันทีว่าอะไรที่กระทบแผ่นหลังของเขาเมื่อครู่...ให้ตายเถอะ...!

ร่างสูงเม้มริมฝีปากแน่น แววตาสั่นไหวเล็กน้อย...รับรู้ถึงไออุ่นที่ส่งผ่านจากร่างบางข้างหลัง เขากลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่... โคตรอันตราย

"นี่..." เสียงเขาแหบต่ำกว่าเดิมเล็กน้อย "เธอแนบชิดฉันเกินไปแล้วมั้ง?"

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว รีบดึงตัวเองออกห่างทันที ใบหน้าของเธอแดงจัดราวกับลูกเชอร์รี่ที่กำลังสุก

"ฉัน-ฉันไม่ได้ตั้งใจ!" เธอรีบแก้ตัวด้วยน้ำเสียงตื่น ๆ

พีท ยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก เขาไม่คิดว่า คุณนักวิทย์สุดเคร่งขรึม คนนี้ จะมีมุมที่ดูน่ารักแบบนี้ได้เหมือนกัน

"เหรอ?" เขาแกล้งถาม ยกคิ้วขึ้นสูง "แต่ว่า... ฉันว่าเธอดูชอบนะ"

"นี่นาย….ฉันไม่ได้ชอบนะ!!" อันนา ฝืนใจพูดสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความรู้สึกของเธอ

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ พีท ขับรถต่อไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ริมฝีปากของเขายังมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่ตลอดทาง

ให้ตายสิ... นี่มันสนุกกว่าที่คิดอีกแฮะ

"ฉันหิวข้าว เดี๋ยวแวะกินข้าวก่อนเข้าหอพักเธอนะ” พีทพูดขึ้นราวกับเป็นเรื่องปกติ แล้วเลี้ยวเข้าไปยังโรงอาหารของคณะวิศวะ

"เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ!"

"เธอก็หิวเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? "

อันนาเม้มปาก เถียงไม่ออก เพราะท้องเธอก็ร้องจริง ๆ

ในโรงอาหารคณะวิศวะ…………

ภายในโรงอาหารของคณะวิศวะ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของนักศึกษากลุ่มต่าง ๆ

อันนา นั่งลงตรงข้ามกับพีท และเริ่มกินข้าวที่เพิ่งสั่งมา ความอึดอัดใจจากการนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์เริ่มจางลง

แต่ไม่นานนัก บรรยากาศกลับเปลี่ยนไปเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"เฮ้ พีท! นี่ใครกันวะ? "

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาวิศวะก้าวเข้ามาหาโต๊ะของพวกเขา พร้อมกับรอยยิ้มกวน ๆ

อันนา เงยหน้ามอง ก่อนจะพบกับสายตาเจ้าเล่ห์ของ กวิน — เพื่อนของพีทที่ดูเจ้าชู้สุดขีด

"คู่หูทำโครงการวิจัย" พีท ตอบแบบเรียบเฉย โดยที่ไม่สนใจมองหน้า กวิน

"ไม่เคยเห็นพาใครมากินข้าวแบบนี้เลยนะ ตั้งแต่แกเรียนมาปีสี่แล้ว ฉันยังไม่เห็นแกพาผู้หญิงคนไหนมานั่งกินข้าวด้วยเลย… หรือว่าแกเป็นเกย์วะ?" กวินแซวเสียงดัง

อันนาเลิกคิ้วขึ้น ส่วนพีทถอนหายใจอย่างหน่ายใจ

"เธอ เนี่ยเหรอ?" กวิน มอง อันนา ตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสนใจ

"หุ่นกับหน้าตาก็ใช้ได้นี่นา แกชอบสเปกนี้เหรอ? แต่น้องยี่หวาของฉัน ที่ฉันแนะนำให้แกรู้จักยังอึ๋มและอวบอิ่มน่าฟัดกว่านะเว้ย" กวินพูดโดยไม่ได้สนใจว่า อันนา จะคิดยังไง

อันนาขมวดคิ้วทันที

"แล้วฉันผิดตรงไหนที่ฉันไม่ได้อึ๋มและอวบอิ่ม อีตาคนนี้" อันนา คิดในใจ

ตอนนี้ พีท เองรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อ กวิน พูดเปรียบเทียบ อันนา กับ หญิงสาวคนอื่นๆ

"พูดอะไรของแก กวิน?" เสียงของ พีท เริ่มที่จะหงุดหงิด

"ไม่เห็นจะต้องโมโหเลยนี่เพื่อน ไหนบอกว่าเป็นแค่คู่หูทำโครงการวิจัย ไม่ใช่คู่นอนสักหน่อย จริงมั้ย? " กวิน พูดพร้อมทั้งหรี่ตามอง อันนา

          หญิงสาวก้มหน้ารีบกินข้าวให้อิ่ม เพราะไม่อยากจะให้เสียเวลา

"เฮ้ย พีท ฉันถามแกจริงๆ เถอะ ทำไมแกชอบขับแต่มอเตอร์ไซด์วะ ฉันไม่เห็นแกจะเอารถสปอร์ตที่พ่อแกซื้อให้เมื่อต้นปี มาขับโชว์สาวๆ เลย แกน่าจะเอามาขับเหมือนพวกฉันนะเว้ย สาวๆ มองตรึม" กวิน เอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับเอามือมากอดคอ พีท อย่างสนิทสนม

"ฉันชอบแบบนี้ แกไม่ต้องยุ่งหรอก กวิน แกก็ขับรถสปอร์ตของแกไปเถอะ" พีท พูดแล้วรีบกินข้าวต่อ

กวินยักไหล่ "ก็แค่แปลกใจน่ะ"

แม้จะดูเป็นคนละขั้วกันอย่างสิ้นเชิง แต่ พีท กับ กวิน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวของทั้งสองทำธุรกิจร่วมกันมายาวนาน

พ่อของพีทเป็นเจ้าของบริษัทด้านพลังงานและเครื่องกล

ส่วนพ่อของกวินเป็นนักธุรกิจใหญ่ที่ลงทุนในอุตสาหกรรมยานยนต์และเทคโนโลยี

พีท ไม่เคยพูดเรื่องครอบครัวให้ใครฟังนัก และชายหนุ่มไม่ได้ใส่ใจว่าตัวเองจะมีเงินมากแค่ไหน ต่างจาก กวิน ที่โตมากับชีวิตหรูหราเต็มไปด้วยปาร์ตี้และของแพง ๆ

"แกทำตัวติดดินเกินไปแล้วพีท” กวินเคยพูดแบบนั้นบ่อย ๆ เวลาที่เห็นพีทยังใช้มอเตอร์ไซด์คันเดิมที่เขาขี่มาตั้งแต่ปีหนึ่ง แทนที่จะใช้รถสปอร์ตหรือซูเปอร์คาร์ที่บ้านเขามีให้เลือกเพียบ

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก กวิน ฉันสะดวกแบบนี้ว่ะ?" พีท ตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ

กวิน ใช้ชีวิตแบบเจ้าชายเพลย์บอย รถสปอร์ตของเขาไม่เคยขาดผู้หญิงนั่งข้าง ๆ แต่ พีท กลับใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้ว่าเขาจะสามารถครอบครองสิ่งเหล่านั้นได้ไม่ต่างกัน

"เอาเถอะ ฉันไม่อยากเซ้าซี้แกมาก…แต่ถ้าเมื่อไหร่แกไม่ได้สนใจเธอ… ฉันเองก็พอมีเวลาว่างให้เธอนะ"

เขาหรี่ตาให้ อันนา เหมือนจะจีบเล่น ๆ แล้วเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง

ในใจ พีท รู้สึกหงุดหงิดแบบแปลก ๆ ที่เห็น กวินมอง อันนา แบบนั้น ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้……พีท ถามใจตัวเอง

แล้วจู่ ๆ ชายหนุ่ม ก็โน้มตัวไปกระซิบใกล้ๆ ข้างหูของอันนาโดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว จนเธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น และกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของชายหนุ่ม

"ฉันจะไปส่งเธอ และจะได้รีบไปนอนพัก ฉันง่วงแล้วล่ะ… หรือเธออยากไปให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนที่ห้องไหม?"

เสียงทุ้มของเขากระทบกับใบหูและต้นคอของเธออย่างแนบชิด อันนาสะดุ้ง ความร้อนบางอย่างพุ่งขึ้นมาตามผิวกาย

เธอเบิกตากว้าง แล้วหันมองเขาด้วยสีหน้าแดงจัด

"นายพูดอะไรของนาย! ใครจะไปยอมให้นายอยู่ในห้องด้วย"

พีท ยักไหล่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก "ก็แค่ถามเผื่อเธอเหงา"

อันนากัดฟันแน่น พยายามกดความรู้สึกแปลก ๆ ที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในอก

ระหว่างทางกลับหอพักของอันนา…………

ทั้งสองเงียบไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่แหวกความเงียบ

พีท ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นเล็กน้อย

เมื่อถึงหน้าหอพักของอันนา พีทจอดรถแล้วหันมายิ้มให้เธอ หน้าตาที่ดูหล่อเหลาของเขาดูเป็นคนใจดีขึ้นมา

"ฝันดีนะ คุณนักวิทย์สุดเคร่งเครียด"

อันนาไม่ตอบ เธอรีบก้าวลงจากรถ แต่ขณะที่เดินขึ้นไป เธอกลับสัมผัสได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงกว่าปกติ