บทที่ 5 สายสัมพันธ์ที่ถูกหลงลืม

          เช้าวันต่อมา…ณ คฤหาสน์หลังงาม

แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านโปร่งแสงสีครีม ส่องสะท้อนบนพื้นหินอ่อนขัดเงา

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกลิลลี่ขาวจากแจกันกลางโถงใหญ่คลอเคลียอยู่ในอากาศ

เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากสวนกว้างด้านนอกผสานเข้ากับเสียงน้ำพุที่ไหลรินเป็นสาย ส่งให้บรรยากาศยามเช้าชวนให้รู้สึกถึงความสงบงดงาม

พ่อของพีท — คุณอรรถพล

และ

คุณแม่ของพีท — คุณภัทรลดา

          ทั้ง 2 ต้องเดินทางไปต่างประเทศเนื่องจากมีงานด่วน ทำให้คฤหาสน์ หลังใหญ่ จึงเหลือเพียง ชายหนุ่ม กับ น้องสาว ของเขา รวมถึงเหล่าคนรับใช้ภายในคฤหาสน์หลังนี้

          เสียงฝีเท้าของพีทดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอเมื่อเขาเดินขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์

          และห้องของ "มีน" หรือ พิมพ์มณี น้องสาวคนเดียวของเขา เธอกำลังเรียนอยู่ชั้นม. 4 เป็นสถานที่เดียวที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจ

          เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภาพแรกที่เห็นคือเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ พร้อมกับกระดาษสีขาวหลายแผ่นและดินสอสีในมือ ผมสีดำขลับของเธอยาวสรวย ใบหน้าเนียนสวยได้รูป กำลังจดจ่อยู่กับการวาดภาพ ข้างกายของเธอมี ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ที่เขาเป็นคนซื้อให้เมื่อปีที่แล้ว

          "ไง มีน" พีท เอ่ยขึ้น พลางเดินเข้าไปหา

          มีน เงยหน้าขึ้นจากภาพวาดของเธอ ใบหน้าของเธอสว่างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่ชายของเธอ "พี่พีท ตื่นเช้าจังเลยคะ?"

          "อืม" พีท ยิ้มบาง ๆ เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวเธอเบา ๆ

          "ทำอะไรอยู่?"

          เธอ พลิกกระดาษให้เขาดู เป็นภาพวาดของครอบครัว มีพ่อ แม่ ตัวเธอ และเขา แต่สิ่งที่ทำให้พีทต้องชะงักไปชั่วครู่คือ ใบหน้าของพ่อแม่ดูเลือนรางกว่าปกติ เหมือนมันกำลังจะจางหายไป

          "มีน..." พีทถอนหายใจ "เธอคิดถึงพ่อแม่เหรอ?"

เด็กสาว พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว "อืม... พี่พีทล่ะ คิดถึงไหม?"

          พีท ยิ้มขมขื่น "บางครั้งพี่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดถึงพวกเขาหรือเปล่า"

          ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างพวกเขาชั่วขณะ ก่อนที่พิมพ์มณีจะพูดขึ้นมาเบา ๆ

          "แต่พี่พีทยังมีหนูนะ"

          พีท มองน้องสาวของเขาที่กำลังส่งยิ้มบาง ๆ ให้ แม้จะดูเข้มแข็งแต่เขารู้ดีว่าเด็กคนนี้คงเหงาไม่ต่างจากเขา

          เขาโอบกอดเธอไว้เบา ๆ "ใช่ เราจะดูแลกันและกัน"

          ความเงียบเหงาที่กลายเป็นความเคยชิน

          "วันนี้ มีน รู้ใช่ไหมว่าพ่อแม่ไม่อยู่อีกแล้ว?" พีท ถามพลางไล่สายตามองไปรอบ ๆ ห้อง ซึ่งไม่มีร่องรอยของผู้ใหญ่เลย

          มีน พยักหน้า "อืม... พ่อกับแม่ไปต่างประเทศอีกแล้วคะ มีน คิดถึงท่านทั้ง 2 คน"

          "พ่อกับแม่ยังทำงานเป็นแบบนี้เหมือนเดิม ตั้งแต่พวกเรายังเป็นเด็กๆ เดินทางบ่อย และปล่อยเราให้อยู่กับพี่เลี้ยง"

          เด็กสาว พยักหน้าช้า ๆ "พ่อบอกว่าโปรเจกต์ใหม่สำคัญมากคะ"

          พีท หัวเราะเบา ๆ แต่มันเต็มไปด้วยความขมขื่น "ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสินะ"

          เขารู้ดีว่าพ่อแม่ของพวกเขายุ่งมากแค่ไหน เพราะตั้งแต่จำความได้ สิ่งที่เขาได้รับมาตลอดคือของขวัญราคาแพง รถยนต์คันหรู เงินในบัญชีที่มีมากจนใช้แทบไม่หมด แต่เขาไม่เคยได้รับ... เวลา

          "แล้ว มีน เหงาไหม?" พีทถาม ขณะที่มองดวงตากลมโตของน้องสาว

          เธอ ยิ้มบาง ๆ "ตอนแรกก็เหงา แต่ตอนนี้หนูชินแล้วล่ะ"

          พีท นิ่งไป เขาเข้าใจคำว่า 'ชิน' นั้นดี เพราะตัวเขาเองก็เคยพูดประโยคเดียวกัน

          "พี่ก็เคยคิดว่าตัวเองชิน แต่ความจริงแล้ว... มันก็แค่การกดความรู้สึกไว้เท่านั้นแหละ"

          เด็กสาว เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา "แล้วพี่พีท... เคยมีใครสักคนที่ทำให้พี่รู้สึกไม่เหงาไหม?"

          คำถามนั้นทำให้พีทชะงักไปชั่วขณะและครุ่นคิดว่า ณ ตอนนี้

          มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ อันนา… ผู้หญิงที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

          ภาพของหญิงสาวที่สวมแว่นตา ใบหน้าจริงจังและชอบขมวดคิ้วเวลาคิดหนัก ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว  "อันนา"

 เธอเป็นคนเดียวที่กล้าเถียงเขา เป็นคนเดียวที่ไม่เคยมองเขาเป็นแค่เดือนมหา’ลัย หรือหนุ่มวิศวะที่มีแต่คนมาชื่นชม และที่สำคัญ... เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกอยากจะพิสูจน์ตัวเอง

เขาไม่เคยสนใจความรักมาก่อน เพราะเขาไม่เชื่อว่ามันมีอยู่จริง เขาคิดมาตลอดว่าทุกคนต่างก็มีผลประโยชน์ของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ หรือแม้แต่ผู้หญิงที่เข้าหาเขา

แต่พอเป็นอันนา...

มันกลับแตกต่างออกไป

พีท หลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะตอบน้องสาวเบา ๆ

"อาจจะมี"

เด็กสาว เบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้าง "จริงเหรอ!? พี่พีท กำลังมีแฟนเหรอ!คะ?"

"เฮ้ย ๆ ไม่ขนาดนั้น" พีท โบกมือปฏิเสธทันที "มันก็แค่... เป็นคนที่พี่รู้สึกว่าพิเศษกว่าคนอื่น"

"พิเศษกว่า?" มีน เอียงคออย่างสงสัย "ยังไงเหรอคะ?"

พีท ถอนหายใจยาว "เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครน่ะ"

"ยังไงค่ะ? " น้องสาวเป็นฝ่ายรุกถามพี่ชาย

"เธอไม่เหมือนพวกผู้หญิงที่เข้าหาพี่ เพราะเธอไม่ได้สนใจว่าพี่เป็นใคร เธอไม่ได้ต้องการอะไรจากพี่นอกจากให้พี่ทำโครงการวิจัยที่ทำกับเธอให้เสร็จ และ...เธอชอบเถียงพี่"

พีท หยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงเบา "พี่….รู้สึกว่าพี่อยากกวนใจเธอโดยไม่รู้ตัว"

มันเป็นความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่เคยคาดคิด

เด็กสาว ยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะพูดแซวพี่ชาย "พี่พีท แอบชอบเขาใช่ไหมค่ะ? "

"อะไรนะ!? พี่เพิ่งรู้จักเขา ยังหรอก แค่รู้สึกดีๆ กับแค่อยากเถียงให้ชนะยัยนั่นก็เท่านั้นแหละ" พีท แทบสำลัก

"ก็ดูพี่พูดถึงเขาสิ แววตาพี่ดูอ่อนโยนมากเลยนะ"

พีท รีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง "บ้าเหรอ! พี่ยังไม่ได้ชอบเธอ!"

"ยังไม่ได้ชอบ...แต่มีโอกาสชอบ...พี่พูดเองนะว่าเธอพิเศษ"  เธอ หัวเราะขำ "ถ้า พี่พีท ชอบเขาจริง ๆ ก็ลองเปิดใจดูสิคะ"

พีท ชะงักไปกับคำพูดนั้น

"ลองเปิดใจงั้นเหรอ? "

เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะจริงจังกับใครได้ แต่ตอนนี้...

เขากลับคิดถึง อันนา มากกว่าที่คิด….บ้าไปแล้ว เขาเพิ่งรู้จักกับเธอไม่นาน ไม่มีทางที่เขาจะชอบเธอแน่นอน เขามั่นใจตัวเอง….แต่ทำไมถึงคิดถึงดวงตากลมโตที่มองผ่านแว่นตาของเธอตลอดเวลานะ…ทำไมกัน?