ตอนที่ 3 มิติปริศนา

-เรือนฉางหมิง จวนอ๋องฉิน-

"ท่านอ๋องอย่าลงโทษพระชายาอีกเลยนะเพคะ เป็นหม่อมฉันที่ไม่ระวังเองหากลงโทษนางอีกเกรงว่าร่างกายของพระชายาจะรับไม่ไหว"

"อืม วันนี้เจ้ากลับจวนไปก่อนเถอะ"

"แต่ว่าท่านอ๋อง..."

"เจ้าเองก็หายดีแล้วหากอยู่ที่นี่นานจะมีแต่คำติฉินนินทา วันนี้ข้าต้องเข้าวังเจ้ากลับไปก่อนไว้ข้าจะหารือเรื่องของเรากับฝ่าบาทอีกครั้ง"

"เช่นนั้นก็ได้เพคะหม่อมฉันทูลลา"

หลังหยางซูฉินจากไปอ๋องฉินก็เข้าไปในห้องตำราก่อนจะนั่งลงพลางครุ่นคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อครู่ดูจากหลักฐานแล้วลู่เหยียนซินไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องขึ้นก่อนแน่นอนแล้วหยางซูฉินจะใส่ความนางทำไมกัน?

หากเป็นแต่ก่อนมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นไม่พ้นที่นางจะโวยวายและเป็นฝ่ายตบตีหยางซูฉินก่อนเป็นแน่ แต่ครั้งนี้ต่างไปนางนิ่งเงียบแววตาไร้ซึ่งอารมณ์กรุ่นโกรธเหมือนกำลังดูอะไรสนุกๆอยู่อย่างไรอย่างนั้น

"ท่านอ๋องให้เรียกท่านหมอหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่จำเป็น"

อ๋องฉินที่เดิมนั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ผุดลุกขึ้นทันทีคราบเลือดเริ่มแห้งลงบ้างแล้ว เขาไม่สนใจบาดแผลนี้เลยสักนิดก่อนจะหันมองไปยังองค์รักษ์คนสนิท

"ชิงอี"

"ท่านอ๋องเชิญรับสั่งพ่ะย่ะค่ะ"

"สั่งให้คนไปจับตาดูพระชายาหากว่านางเคลื่อนไหวสิ่งใดรีบมารายงานข้า"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ทางด้านเรือนซินหยางหลังจากลู่เหยียนซินอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ลี่ถิงก็ลงมือทายาที่แผลด้านหลังของนางทันที

"บาดแผลของท่านยังไม่ดีขึ้นเลยนะเพคะพระชายา"

"ช่างเถอะอดทนกินยาสักสี่ห้าวันก็คงทุเลาลงบ้างแล้ว ตาอ๋องบ้าผู้นี้ใยลู่เหยียนซินถึงได้หน้ามืดตามัวหลงรักลงไปได้นะ"

"พระชายาพูดว่าอะไรนะเพคะ"

"ไม่มีอะไรหรอก"

นางหลับตาลงพลางนึกย้อนไปถึงความทรงจำในอดีตของเจ้าของร่างนี้ เนื่องจากลู่เหยียนซินเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เกิดจากฮูหยินเอกและเคยเป็นบุตรสาวคนเดียวของตระกูลนางจึงถูกตามใจมาตั้งแต่ยังเล็กๆ

หลังจากมารดาของนางตายจากไปตั้งแต่นางอายุได้เพียงห้าหนาว บิดาของนางก็รับอนุเข้ามาในจวนเพิ่มอีกคนเพื่อคอยดูแลเลี้ยงดูนางแทน

ไม่นานนักอนุนางนั้นก็ตั้งครรภ์และคลอดบุตรสาวอีกคนให้กับตระกูลลู่แต่ก็น่าแปลกที่นางไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นฮูหยินเอกเสียทีด้วยความคับแค้นใจทำให้อนุผู้นั้นเกลียดชังลู่เหยียนซินมากยิ่งขึ้น

เมื่ออยู่ต่อหน้าเสนาบดีลู่นั้นนางแสดงออกว่ารักลู่เหยียนซินมากแต่ลับหลังบิดาของนางกลับทำร้ายลู่เหยียนซินมาโดยตลอด เพราะต้องปกป้องตัวเองลู่เหยียนซินจึงกลายเป็นคนร้ายกาจทำลายทุกอย่างทำร้ายทุกคนได้หากคนผู้นั้นคิดไม่ดีกับนาง ความร้ายที่ไม่ได้อยากร้ายมาตั้งแต่ต้นแต่ทำไปเพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น 

ความร้ายกาจของนางฉาวโฉ่ไปทั่วเมืองหลวงแห่งนี้เริ่มแรกอ๋องฉินก็ไม่ได้สนใจเรื่องราวของนางแต่อย่างใด แต่เมื่อถูกบังคับสมรสกับนางจึงทำให้เขาเริ่มเกลียดชังนางมากขึ้นเรื่อยๆ ตัวนางตอนนี้ก็เข้าใจเขาอยู่บ้างจะมีใครบ้างเล่าที่อยากจะได้สตรีเช่นนั้นมาเป็นคู่ครองกัน!

เมื่อลี่ถิงทายาให้นางเสร็จลู่เหยียนซินจึงให้นางไปพักผ่อน ขณะที่กำลังพลิกกายหันไปทางประตูห้องนางก็เหลือบมองไปเห็นสร้อยเส้นหนึ่งที่ต้องแสงแวววับอยู่ตรงโต๊ะข้างเตียงของนาง สร้อยเส้นนี้ดูคุ้นตาเป็นอย่างมาก

นางพยายามลุกขึ้นแล้วก้มลงหยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาดู ตัวสร้อยขาดไปแล้วแต่ตัวแหวนยังมีสภาพสมบูรณ์อยู่

นางเพ่งมองดูด้วยความตื่นตกใจมันเป็นสร้อยของนาง! สร้อยที่มารดาของนางมอบให้ก่อนที่ท่านจะสิ้นใจไป แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน!

ลู่เหยียนซินดีใจมากแม้จะข้ามภพมาแล้วไม่รู้จักใครสักคนแต่อย่างน้อยมีสร้อยเส้นนี้อยู่ก็ทำให้นางรู้สึกอุ่นใจขึ้นกว่าเดิมเป็นอย่างมาก

นางถอดเอาแหวนมาสวมใส่ที่นิ้วชี้และเก็บสร้อยเอาไว้ใต้หมอนรอเวลาซ่อมแซมมัน นางลูบแหวนเบาๆตรงหัวแหวนเป็นปุ่มกดได้ลู่เหยียนซินรู้ว่ามันไม่มีกลไกใดๆ เพราะครั้งตอนที่นางอยู่ยุคปัจจุบันก็กดเล่นไปหลายต่อหลายครั้งก็ไม่เห็นมีสิ่งใดเกิดขึ้น 

แต่ครั้งนี้ต่างไปเมื่อนางกดปุ่มลงไปทันใดนั้นก็พลันเกิดแสงสีทองขึ้นเมื่อแสงนั้นจางหายก็มองเห็นประตูบานหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้า นางตัดสินใจเปิดมันออกมาแล้วก้าวเข้าไปทันที

ที่แห่งนี้ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายธรรมชาติบรรยากาศที่นี่ช่างบริสุทธิ์ยิ่งนัก ภายในคำนวนดูคร่าวๆ น่าจะมีพื้นที่ประมาณ 10 ไร่ ถูกปกคลุมไปด้วยพืชพรรณธัญญาหารที่ใกล้สุกงอมเต็มที่

ไม่ไกลกันนักมีลำธารใสสะอาดสายหนึ่งที่มองลงไปก็เห็นฝูงปลาอวบอ้วนแหวกว่ายกันไปมา ถัดไปอีกจะเป็นสวนผลไม้และสวนสมุนไพรที่เรียงรายเกิดขึ้นดั่งมีคนมาปลูกเอาไว้

นอกจากนั้นยังมีเป็ดไก่ที่เดินขวักไขว่กันไปมา นางมองเห็นเรือนไม้หลังหนึ่งอยู่ไม่ไกลกันนักเมื่อเดินเข้าไปสำรวจภายในนั้นก็พบว่ามีชั้นวางของที่บรรจุอัดแน่นไปด้วยสมุนไพรหายาก ทั้งตำรับยาแผนโบราณและแผนปัจจุบันบรรจุเอาไว้ในกล่องเต็มไปหมด 

อีกทั้งยังมีเมล็ดพันธุ์พืชเกือบทุกชนิดที่ต่อให้นางถูกปล่อยให้อดอยากที่จวนแห่งนี้นางก็ไม่มีวันอดตาย เพราะในมิติแห่งนี้เหมือนจะมีปัจจัยทุกสิ่งอย่างที่ทำให้ชีวิตของนางอยู่ได้แบบสบายๆ ไปได้อีกหลายปีกันเลยทีเดียว

‘แม่เจ้าโว้ย! มันช่างอเมซิ่งมาก!’

นางนั่งลงพักผ่อนตรงทุ่งหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะหลับตาลงพร้อมสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไป ‘ช่างสบายอะไรเช่นนี้นะ’ นางตั้งใจเพียงจะพักสักงีบแต่ก็เผลอหลับยาวไปอย่างไม่รู้ตัว

เพียงแต่นางนอนหลับไม่ถึงสองก้านธูปร่างของนางก็จะถูกถีบออกมาจากมิตินั้นทันที

‘อะไรกันเนี่ย?ไม่ใช่ว่าอาศัยอยู่ในนั้นได้เลยเหรอ เฮ้อ...ช่างน่าเสียดายอะไรเช่นนี้นะ'

 -เจ็ดวันผ่านไป- 

จวนอ๋องฉินเงียบสงบขึ้นมากกว่าแต่ก่อน เงียบมากจนบ่าวในจวรและตัวอ๋องฉินเองยัวรู้สึกนึกสงสัยว่า พระชายาที่ร้ายกาจผู้นั้นป่วยหนักมากหรืออย่างไรเจ็ดวันมานี้นางถึงได้นิ่งเงียบไม่เข้ามารบกวนที่เรือนใหญ่เหมือนเช่นเคย

อีกด้านที่เรือนซินหยางลู่เหยียนซินเข้าไปในมิติอีกครั้ง นางตั้งชื่อให้มันว่ามิติวิเศษเพราะมีทุกสิ่งที่นางต้องการหากนางขาดเหลือสิ่งใดเพียงแค่ร้องขอของสิ่งนั้นก็ปรากฎตรงหน้าทันที 

ครั้งนี้นางเข้าไปหยิบกล่องยาออกมาจากตู้ยาพร้อมตำรายาเล่มหนึ่ง ไม่ลืมที่จะหยิบเมล็ดพันธุ์ข้าวโพด แตงกวา เมล็ดพืชผักและผลไม้ชนิดอื่นๆ ออกมาด้วย

พื้นที่ฝั่งที่เรือนของนางตั้งอยู่นั้นมีพื้นที่ว่างด้านหลังกว้างขวางพอสมควร นางใช้พื้นที่ไปเพียง 5 หมู่ (1 หมู่เท่ากับ 666 ตารางเมตร) ในการปลูกพืชผักผลไม้ ด้านหลังจวนติดกับภูเขาและแม่น้ำเหมาะกับการปลูกพันธุ์พืชเป็นอย่างมาก

หากตาอ๋องบ้านั่นจะจองจำไม่ให้นางออกไปไหนเลยอีกทั้งยังจะสั่งงดอาหารนางอีก ถ้าเช่นนั้นนางก็ต้องสร้างอาหารของนางเองเสียแล้วคิดๆ ดูแล้วก็มีความสุขจริงๆ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าจะไม่เกรงกลัวคำขู่ของท่านอีกต่อไปแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"พระชายา..." ลี่ถิงมองพระชายาด้วยสายตาหม่นหมองที่สุด นี่พระชายาของนางถึงกับใกล้เสียสติเพราะโดนท่านอ๋องลงโทษหลายต่อหลายครั้งจริงๆนะหรือ

ลู่เหยียนซินกวักมือเรียกลี่ถิงมาช่วยกันขุดพรวนดินไว้ลงแปลงผัก ลี่ถิงเคยช่วยงานที่จวนมาตั้งแต่ยังเล็กเลยคล่องมือเพียงแค่ครึ่งวันการถางหน้าดินก็เสร็จสิ้น

ลู่เหยียนซินลงมือปลูกผักและสมุนไพรด้วยตัวเอง เจ็ดวันมานี้พวกนางจึงยุ่งอยู่กับแปลงผักจนไม่ทันสังเกตว่ามีคนแอบซุ่มดูพวกนางอยู่

"ท่านอ๋อง องครักษ์ที่ส่งไปสอดแนมที่เรือนซินหยางรายงานมาว่าเห็นพระชายาขุดดินด้านหลังจวนพ่ะย่ะค่ะ"

"ขุดดิน?"

อ๋องฉินวางตำราลงแววตาฉงนสงสัยในตัวนางมากขึ้น หลายวันมานี้ที่นางไม่มาก่อกวนเขาเพราะมัวแต่ขุดดินอยู่อย่างงั้นหรือ?

"ไปบอกนางว่าพรุ่งนี้ให้เตรียมตัวเข้าวังพร้อมข้า"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

-เรือนซินหยาง-

ลู่เหยียนซินและลี่ถิงหลังจากปลูกผักและสมุนไพรกันเสร็จเรียบร้อยพวกนางก็นั่งลงพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่อย่างสบายใจ ยังดีที่นางไม่ลืมหยิบเอาพวงองุ่นและผลแตงโมออกมาจากมิติวิเศษด้วย อากาศร้อนๆ แบบนี้ได้กินของเย็นๆ พวกนี้ช่างชื่นใจยิ่งนัก

พวกนางนั่งกินผลไม้ได้สักพักก็เหลือบมองไปเห็นชิงอี องครักษ์ประจำตัวของอ๋องฉินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

"พระชายา ท่านอ๋องให้มาเรียนท่านว่าพรุ่งนี้ต้องเข้าวังพร้อมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

"เข้าวังเหรอ?แล้วทำไมข้าต้องไปกับท่านอ๋องของพวกเจ้าด้วยล่ะ ไม่ให้แม่นางหยางผู้นั้นไปเช่นเคยเล่า"

"เอ่อ เรื่องนั้นข้าน้อย..."

"หยางซูฉินหาได้เป็นพระชายาของข้าไม่ หรือเจ้าต้องการมอบตำแหน่งนี้ให้นางแทน เช่นนั้นก็ไปบอกกล่าวกับฮองเฮาเอง"

เสียงอันทรงพลังนิ่งขรึมดังขึ้นด้านหลังของนาง ลู่เหยียนซินไม่หันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

"แล้วข้าพูดเมื่อไหร่ว่าไม่ไปล่ะเพคะ"

อ๋องฉินมีสีหน้าเหนื่อยใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เมื่อครู่นางเป็นคนบอกเองหรอกหรือว่าจะให้หยางซูฉินไปแทน

หากเป็นแต่ก่อนเขาคงไม่จำเป็นต้องเดินมาย้ำกับนางเป็นแน่ แต่เดี๋ยวนี้ผู้หญิงคนนี้ว่าง่ายเหมือนเดิมที่ไหนครั้งนี้เลยต้องมาที่นี่ด้วยตัวเอง

ลู่เหยียนซินมองเห็นประกายความโกรธเสี้ยวหนึ่งในแววตาของฉินอ๋องพลางลุกขึ้นและรีบพูดอย่างเอาใจทันที

"รู้แล้วๆ ท่านอ๋องไปพักผ่อนเถอะเพคะ หม่อมฉันจะกลับเข้าข้างในแล้ว"

"ข้าก็ไม่ได้อยากจะอยู่นานเสียหน่อย"

พูดจบก็รีบก้าวท้าวเดินออกจากเรือนซินหยางมุ่งสู่เรือนฉางหมิงทันที

"เป็นอะไรของเขา ไปเถอะลี่ถิงข้าอยากอาบน้ำแล้ว"

"เพคะพระชายา"