ตอนที่ 6 ออกเดินทางไปเมืองจี้โจว

-เช้าวันต่อมา-

"พระชายาทายาอีกสักหน่อยเถิดนะเพคะ ยังต้องนั่งอยู่บนรถม้าทั้งวันแผ่นหลังของท่านต้องระบมอีกเป็นแน่"

"พอแล้วไว้ค่อยทาทีหลังเถอะรีบไปขึ้นรถม้ากัน จวนจะได้เวลาออกเดินทางแล้ว"

"เจ้าเตรียมข้าวของของข้าครบแล้วใช่หรือไม่"

"ครบแล้วเพคะพระชายา"

"ไม่รู้เลยว่าต้องไปนานเท่าใดเมื่อวานข้ายุ่งๆ ทั้งวันจนลืมส่งข่าวให้ท่านพ่อเสียสนิทเลย"

"พระชายาไม่ต้องทรงเป็นกังวลเพคะเรื่องที่ท่านอ๋องกับพระชายาต้องเดินทางไปยังชายแดนเหนือเวลานี้ล่วงรู้กันทั้งเมืองแล้วล่ะเพคะ"

"หืม ใครกันช่างปากไวเช่นนี้เพียงแค่คืนเดียวรู้กันทั่วทั้งเมืองเลยงั้นหรือ"

ลี่ถิงได้แต่ยิ้มแห้งๆ นางไม่กล้าบอกว่าข่าวที่แพร่สะพัดไปนี้เป็นฝีมือของคุณหนูหยาง เพราะกลัวว่าพระชายาจะโกรธหยางซูฉินจนก่อเรื่องขึ้นมาอีก

เมื่อเดินออกมาจากเรือนซินหยางก็มองเห็นบ่าวในจวนช่วยกันยกหีบสัมภาระขึ้นบนรถม้ากันขวักไขว่ข้าวของรุงรังเต็มไปหมด เมื่อพวกเขาหันมาเห็นนางจึงรีบทำความเคารพ ลู่เหยียนซินโบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่ต้องสนใจนางพวกเขาจึงรีบไปทำงานต่อทันที

ลู่เหยียนซินรีบเร่งฝีเท้าไปขึ้นรถม้าที่หน้าจวน เพื่อออกนอกเมืองไปสมทบกับกองทหารของอ๋องฉินอีกทีหนึ่ง

เมื่อรถม้ามาถึงหน้าประตูเมืองนางก็รีบเปิดม่านประตูชะเง้อคอออกมามองนอกรถม้าทันที สายตาของนางจับจ้องไปยังลานกว้างข้างหน้ามองเห็นกลุ่มเหล่าทหารกล้ารูปร่างโปร่งสูงสมส่วนแข็งแรงอกผายไหล่ผึ่งยืนจัดขบวนอยู่ละลานตาเต็มไปหมด

สายตาของนางจ้องมองความองอาจของพวกเขาเหล่านั้นด้วยดวงตาเป็นประกายจนลืมไปว่าตัวเองกำลังจะลงจากรถม้า ไม่ทันระวังก้าวเท้าพลาดสะดุดกับขอบรถม้าเป็นอ๋องฉินที่ยื่นมือมารับนางไว้ได้ทัน

"ซุ่มซ่ามเสียจริง"

นางมุุ่ยหน้าให้เขาลังเลที่จะขอบคุณเขาดีหรือไม่ ‘ปากแบบนี้…ไม่ดีกว่า’

"เช้านี้ปากท่านรับประทานสุนัขเข้าไปหรือเพคะท่านอ๋อง"

"ลู่เหยียนซิน!"

"ฮ่าๆๆ" นางรู้สึกสะใจอยู่บ้างที่ได้ด่าเขาออกไปก็เล่นบังคับให้เดินทางไปกับเขาทางอ้อมเช่นนี้ ความรู้สึกอึดอัดอัดอั้นใจที่นางมีจะต้องได้ระบายออกมาบ้างถึงจะคุ้มค่ากับที่นางนั่งเคลียดมาทั้งวันทั้งคืน

นางถอยหลังออกวิ่งตรงไปยังรถม้าคันใหญ่คันงามที่มีชิงอียืนประกบอยู่กับทหารสองสามคนที่คอยตรวจตรารถม้ากันอยู่รอบคันรถ

"ข้าอยากจะบ้าตาย" อ๋องฉินส่ายหัวให้กับกิริยาเหมือนม้าดีดกระโหลกของนาง ตั้งแต่ถูกเฆี่ยนคราวก่อนพอฟื้นขึ้นมาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนทันทีตกลงแล้วนางคือลู่เหยียนซินตัวจริงหรือนางเป็นใครกันแน่นะ?

วันนี้ลู่เหยียนซินสวมชุดกระโปรงสีฟ้าสดใสนางไม่ได้แต่งตัวหรูหรา แต่ปักเครื่องประดับเพียงปิ่นหยกมรกตชิ้นเดียวเท่านั้น

ความสดใสร่าเริงของนางที่แสดงออกมาในวันนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะทำให้นางรู้สึกทรมานในการเดินทางในครั้งนี้หรือกำลังทำให้นางรู้สึกสนุกอยู่เป็นแน่

ก่อนที่เขาจะเดินตามนางไปก็ได้ยินเสียงเรียกของสตรีนางหนึ่งดังแว่วอยู่ข้างหู

"ท่านอ๋องเพคะ"

"ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอตามเสด็จไปด้วยได้หรือไม่เพคะ" เสียงหวานใสมาพร้อมกับใบหน้าใสซื่อของหยางซูฉินสีหน้าของนางแสดงถึงความเศร้าอย่างที่สุด

"ไปครั้งนี้ไม่แน่นอนถึงเวลากลับเจ้าเป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือนจะเดินทางร่วมกับข้าคงไม่เหมาะเท่าใดนัก อีกทั้งเส้นทางข้างหน้าทุรกันดารยิ่ง ข้าไปเพื่อทำตามราชโองการของฮ่องเต้เจ้ารอข้าอยู่ที่เมืองหลวงนี้เถิด" เสียงอบอุ่นของบุรุษกล่าวปลอบประโลมหญิงสาวตรงหน้า 

ลู่เหยียนซินคงจะไม่รู้สึกอะไรหากนั่นไม่ใช่เสียงของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนางที่กำลังแสดงออกถึงความห่วงใยกับหญิงสาวคนอื่นอยู่

แต่แล้วลู่เหยียนซินก็เพิ่งนึกขึ้นได้ คำปลอบประโลมของอ๋องฉินเมื่อครู่นี้ทำให้นางฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ 

'อันตรายเช่นนั้นหรือ? หากมีอันตรายแล้วเหตุใดยังให้ข้าไปด้วย คนผู้นี้ต้องการเห็นข้าลำบากหรือต้องการแอบสังหารข้ากันแน่!'

"ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันจะรอท่านอ๋องกลับมานะเพคะ" นางพูดทั้งน้ำตาคลอเต็มดวงตา หยางซูฉินกำลังจะซบไปที่อกของบุรุษตรงหน้าก็ต้องพลันหยุดชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากนาง

"ท่านอ๋องหากคนนอกเห็นคงคิดว่าหยางซูฉินคือพระชายาของท่านแน่นอน พวกท่านไม่อายคนอื่นแต่ข้าอายแทนนะใบหน้าพวกท่านคงจะหนาน่าดู"

"นี่เจ้า!" อ๋องฉินหันมากำลังจะตวาดนางก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาเห็นนางเดินไปขึ้นรถม้าของตัวเองอย่างไม่สนใจต่อสิ่งใดอีกผู้หญิงคนนี้ชอบยั่วโมโหเขายิ่งนัก

"พระชายาค่อยๆ ก้าวขึ้นนะเพคะ"

"ขอบใจนะลี่ถิง" นางหันมองไปยังคนทั้งคู่ ก่อนจะยักคิ้วส่งไปยังอ๋องฉินแล้วรีบปิดม่านลงทันที

อ๋องฉินโมโหมากแต่เพราะต้องรีบเดินทางโดยเร็วเลยได้แต่ต้องปล่อยนางไปก่อน

ขบวนกองทัพของอ๋องฉินเคลื่อนผ่านเส้นทางตัวเมืองหลวงสองข้างทางเนืองแน่นไปด้วยชาวบ้านที่มามุงดู ตรงกลางขบวนเป็นรถม้าที่พระชายาฉินประทับอยู่รถม้าถูกตกแต่งอย่างงามวิจิตรเหมาะสมกับฐานะพระชายาเอกมาก 

สายลมพัดโชยไปยังผ้าม่านสีเขียวเข้มพริ้วไหวบนรถม้าคันงามปรากฎให้เห็นหญิงสาวใบหน้ามนรูปไข่ที่มีเลือดฝาดบนพวงแก้ม ดูมีชีวิตชีวาอย่างยิ่งใบหน้าจิ้มลิ้มกำลังอมยิ้มไม่มีร่องรอยความเศร้าหมองเลยแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวงามลอบมองบรรยากาศข้างนอกผ่านม่านหน้าต่าง ผิวกายของนางนั้นขาวสะพรั่งสวยงามกว่าหญิงคนใดในเมืองหลวงแห่งนี้

ไม่นานนักฝ่ามือเรียวก็ยกขึ้นเลิกผ้าม่านหน้าต่างของรถม้าขึ้นนางมองออกไปก็เห็นแผ่นหลังกว้างที่อยู่นำหน้าขบวน แผ่นหลังที่ตรงสูงเด่นสง่าน่าเกรงขามนั้นนั่งอยู่บนหลังอาชาตัวใหญ่สีดำทมิฬดูองอาจเช่นเคย 

ข้างกายเป็นเฟยหยาองค์รักษ์คนสนิทควบม้าอยู่ด้านข้างอ๋องฉินส่วนชิงอีองครักษ์คนสนิทอีกคนควบม้าอยู่ด้านข้างรถม้าของนาง

นางมองไปยังสองข้างทางที่มีร้านรวงต่างๆ แออัดกันอยู่มากมาย ผู้คนหนาแน่นของกินของใช้ตระการตาบางอย่างก็ดูแปลกตาไม่เคยพบเห็นมาก่อน

"ลี่ถิงหากวันใดข้าหย่ากับอ๋องฉินแล้ว ข้าจะเริ่มทำการค้าก่อนเป็นอันดับแรกเลย" ดวงตาของนางเป็นประกายวาววับความใฝ่ฝันของนางคือการหลุดพ้นจากตำแหน่งพระชายาที่พันธนาการนางอยู่ในตอนนี้

"พระชายาเหตุใดถึงกล่าวเช่นนั้นล่ะเพคะ"

"จะเป็นไรไปล่ะท่านอ๋องมีใจรักใคร่ต่อแม่นางหยางผู้นั้นส่วนตัวข้าเองก็ไม่มีจิตพิศวาสกับท่านอ๋องอีกแล้ว ในเมื่อทั้งข้าและท่านอ๋องต่างก็ไม่ได้รักใคร่กันการหย่าขาดจากกันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว"

"พระชายาอย่าได้พูดเช่นนั้นออกไปนะเพคะ หากท่านอ๋องโกรธขึ้นมาเป็นพระชายาเองที่จะเดือดร้อน"

"จะโกรธข้าด้วยเรื่องใดกันมีแต่จะดีใจน่ะสิที่หลุดพ้นจากข้าไปได้"

"พระชายา..."

"หรือว่าที่เจ้าคัดค้านเพราะไม่อยากไปลำบากข้างนอกกับข้า วางใจเถอะหากข้าได้หนังสือหย่าแล้วข้าจะทูลขอให้ท่านอ๋องรับเจ้าไว้เป็นหญิงรับใช้ในจวนต่อไป"

"ไม่ใช่เช่นนั้นหรอกเพคะพระชายาอยู่ที่ไหนหม่อมฉันก็จะอยู่ที่นั่น เพียงแต่หม่อมฉันไม่อยากให้พระชายาลำบากอยู่ข้างนอกคนเดียวเพคะ"

"เมื่อครู่เจ้าก็เพิ่งพูดไปว่าจะไม่มีทางทิ้งข้า ก็นั่นอย่างไรเล่าข้าต้องอยู่ตัวคนเดียวที่ไหนมีเจ้าอยู่ด้วยนี่นา" นางพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ลี่ถิงเห็นแววตาของนางดูมีความสุขต่างจากเมื่อก่อนมากก็ไม่กล้าพูดขัดนางอีกต่อไป

"ลี่ถิง การเป็นคนธรรมดาคงจะรู้สึกดีกว่าการอยู่ในตำแหน่งที่สูงที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันนะ วันข้างหน้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะรับอนุเข้ามาอีกสักกี่คนความฝันของข้าก็เพียงแค่อยากให้สามีของข้ามีข้าเพียงคนเดียวซึ่งแน่นอนว่าท่านอ๋องไม่มีทางทำได้"

นางพูดจบก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างทันที การจากบ้านมาในที่ไกลแสนไกลต้องมาพบเจอกับโชคชะตาที่เล่นตลกแบบนี้ ให้นางเป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาก็คงจะดีกว่าต้องมาเป็นพระชายาที่สามีรังเกียจเช่นนี้

การเดินทางดำเนินไปจากเมืองหลวงออกสู่เส้นทางชนบทห่างไกลออกไปเรื่อยๆ สองข้างทางปรากฏบ้านเรือนชาวบ้านอยู่ประปราย ก่อนจะเริ่มพบเห็นได้น้อยลง บรรยากาศทิวทัศน์โดยรอบถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ป่าเขาลำเนาไพรที่เริ่มจะไร้บ้านเรือนผู้คนอาศัยอยู่

ขบวนรถม้าเคลื่อนไปข้างหน้าเรื่อยๆ ช้าบ้างเร็วบ้างการเดินทางไปยังเมืองจี้โจวต้องใช้เวลานานถึงแปดวันหรือสิบวันพวกเขาจึงเร่งเดินทางกันอย่างต่อเนื่อง หยุดพักเพียงเพื่อทานอาหารกับพักม้าเท่านั้น

ในวันที่สามของการเดินทางพวกเขารอนแรมอยู่ในป่ามาค่อนวันก็ยังไม่พบเจอทางออกไปสู่หมู่บ้านข้างหน้าแต่อย่างใด จนเวลาใกล้โพล้เพล้แล้วก็ยังคงอยู่กลางป่าแห่งใดแห่งหนึ่งอยู่ ทางข้างหน้ามีแต่ต้นไม้ที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ครั้งกี่หนหน้าตาของผืนป่าแห่งนี้ก็เหมือนกันไม่มีผิด เหมือนอยู่ในเขาวงกตอย่างไรอย่างนั้น

"คืนนี้พวกเราจะพักกันที่นี่ส่งคนออกไปล่าตะเวนตรวจสอบบริเวณนี้ให้ละเอียดอีกรอบ"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

"เดี๋ยวก่อน!"

"มีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"พวกเจ้าไม่ต้องไปแล้วป่าแห่งนี้แลดูแปลกประหลาด เราวนกลับมาที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าหากออกลาดตระเวนข้าเกรงว่าอาจจะคลาดกันได้"

"ข้าจะตั้งม่านพลังอำพรางไม่ให้สัตว์ป่าหรือผู้ใดมาพบเห็น พวกเจ้าเพียงแค่ทำเครื่องหมายเอาไว้ก็พออย่าได้หลงออกจากม่านพลังของข้า"

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

ทางด้านลู่เหยียนซินเมื่อชะโงกหน้าออกมามองดูก็เห็นว่ามีทหารบางส่วนหยิบเอาอุปกรณ์สำหรับตั้งค่ายออกมาแล้ว

นางค่อยๆ ก้าวลงจากรถม้าโดยมีลี่ถิงยืนรอรับอยู่ด้านข้าง สายลมยามเย็นโบกสะบัดพัดโชยมาทำให้นางรู้สึกขนลุกซู่…..

‘คงไม่ใช่ว่าแถวนี้จะมีผีหรอกนะ! น่าขนลุกชะมัด’

"พระชายาเพคะ ทหารตั้งค่ายกันเสร็จแล้วพระชายาเชิญเสด็จไปอาบน้ำที่ลำธารกันเถอะเพคะ"

"อืม ข้ารู้สึกเหนียวตัวอยู่พอดี" ลู่เหยียนซินเดินนำลี่ถิงไปยังลำธารเพื่อชำระล้างตัวบวกกับความเหนื่อยล้าที่นั่งอยู่บนรถม้าทั้งวันหากได้อาบน้ำสักหน่อยคงจะสดชื่นขึ้นมาได้บ้าง

เมื่อมาถึงลำธารก็ปรากฏให้เห็นแม่น้ำใสแจ๋วรอบๆถูกกั้นด้วยผ้าเป็นแถบยาว นางหันมองดูรอบๆป่าแห่งนี้ดูแปลกตาให้ความรู้สึกวังเวงน่าขนลุกเป็นอย่างมาก

"พ่อแก้วแม่แก้วอย่าได้มาหลอกหลอนกันเลยนะ ไว้ข้าถึงจี้โจวเมื่อไหร่ข้าจะทำบุญไปให้" พูดจบพลันสายลมก็พัดโชยมาทันที ทำให้นางรู้สึกหนาวเหน็บเย็นยะเยือกขึ้นมาดื้อๆ

"พระชายาท่านว่าอะไรนะเพคะ”

ลู่เหยียนซินหันมองไปรอบๆป่าทันทีสายลมพริ้วไหวพัดใบไม้ปลิวสะบัด ต้นไม้ใบหญ้าโอนเอนลู่ไปตามแรงลมความเงียบสงบไม่มีแม้แต่เสียงนกร้องให้ความรู้สึกวังเวงชอบกล แสงตะวันเริ่มจางหายไปทีละนิดความมืดก็คืบคลานเข้ามาแทนที่ ลู่เหยียนซินรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างจับจ้องมายังพวกนางอยู่

‘รู้สึกไปเองรึป่าวนะ…’