ตอนที่ 10 หมู่บ้านมู่หลาง

เมื่อแม่ทัพฮั่วเดินทางมาถึงหมู่บ้านมู่หลางเขาถึงกลับต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าทันที เมื่อคืนเวลาประมาณยามโฉว่ (01.00-02.59 น.) เขาได้รับรายงานมาว่าหมู่บ้านแห่งนี้และหมู่บ้านโดยรอบเมืองจี้โจวถูกโจรป่าบุกปล้น 

เขารีบส่งกองกำลังทหารมาช่วยแต่เพราะข่าวสารที่ล่าช้าเกินไปจึงมาไม่ทันการ ชาวบ้านถูกสังหารไปหลายชีวิตพวกทหารรุดหน้าไปช่วยหญิงสาวที่ถูกจับตัวไปและพึ่งจะส่งถึงมือชาวบ้านก็เช้าตรู่นี่เอง แม่ทัพฮั่วส่งท่านหมอโจหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในตัวเมืองจี้โจวมาช่วยรักษาคนเจ็บที่นี่ เขาไม่สามารถส่งหมอออกมาได้หลายคนนักเพราะเมื่อคืนหมู่บ้านรอบๆก็ถูกปล้นเช่นกัน จึงต้องแบ่งท่านหมอกระจายกันออกไปตามหมู่บ้านต่างๆ 

หมู่บ้านมู่หลางดูจะได้รับความเลวร้ายที่สุดพวกโจรป่าบุกฆ่าไม่เว้นหญิงชายทั้งยังเผาบ้านเรือนไปหลายหลัง พอมาเห็นด้วยตาของตนเองจึงรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก

“ทำความเคารพท่านแม่ทัพขอรับ”

“ทำไมพวกเจ้าถึงยืนอยู่ตรงนี้ล่ะข้าได้ยินมาว่าพระชายาก็มาด้วย แล้วตอนนี้นางไปอยู่เสียที่ไหน”

ก่อนหน้านี้เขามาถึงหน้าหมู่บ้านก็มองเห็นรถม้าจอดอยู่หนึ่งคันแต่เมื่อมองเข้าไปกลับไม่เห็นผู้ใดเลยสักคน แม่ทัพฮั่วหันมองไปโดยรอบเขาเห็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งการแต่งกายคล้ายสาวใช้ ‘อาจจะเป็นสาวใช้ของพระชายากระมัง’

“พระชายารักษาคนเจ็บอยู่ด้านในขอรับท่านแม่ทัพ”

“หืม เจ้าบอกว่าพระชายาของพวกเจ้ารักษาคนเจ็บอยู่เช่นนั้นหรือ”

“เป็นเช่นนั้นขอรับ”

ชิงอียิ้มแห้งๆ ตัวเขาเองก็เพิ่งจะรู้ว่าพระชายามีทักษะทางการแพทย์เมื่อครู่นี้เหมือนกัน แม้ท่าทางของนางจะดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าใดนักแต่เมื่อถึงเวลาจวนตัวชีวิตที่ไร้หนทางรักษาขนาดท่านหมอผู้เก่งกาจยังส่ายหัว เมื่อนางเสนอตัวรักษาให้เป็นใครก็ไม่อาจละทิ้งโอกาสนี้ไปได้

“ท่านแม่ทัพพระชายาไม่ให้ผู้ใดเข้าไปรบกวน ท่านนั่งคอยอยู่ตรงนี้เถิดขอรับอย่าเข้าไปรบกวนนางเลย หากไปขัดใจนางเข้าอาจจะโดนดุเอานะขอรับ”

แม่ทัพฮั่วเชื่อตรงจุดนี้เขาเคยไปร่วมงานแต่งงานของอ๋องฉินและอยู่ร่วมงานมงคลไปสามวันเต็มๆ  เห็นความร้ายกาจของนางมาบ้างแล้วการอยู่ให้ห่างจากนางจึงเป็นการดีที่สุด

การรอคอยที่ยาวนานของทุกคนก็สิ้นสุดลงเมื่อประตูถูกเปิดออกพร้อมใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของลู่เหยียนซินที่เดินออกมาข้างนอก นางปิดประตูลงแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าคนในนั้นจะตื่นตกใจอย่างไงอย่างนั้น

“แม่นางเป็นเช่นไรบ้างขอรับ”

“เรียบร้อยแล้วล่ะ รอดูอาการของนางสักสองชั่วยามหากไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นก็แสดงว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว”

“จริงหรือขอรับ” ผู้ใหญ่บ้านได้ยินดังนั้นก็แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“เวลานี้ท่านก็คอยเฝ้าดูอาการของนางเอาไว้เมื่อนางฟื้นขึ้นมาพยายามอย่าให้นางขยับตัวมากหากบาดแผลปริแตกออกมาอีกน่ากลัวว่าข้าจะได้เย็บแผลซ้ำถึงตอนนั้นนางอาจจะเจ็บปวดทรมานมากกว่านี้ก็เป็นได้”

“ขอบคุณแม่นางมากเลยขอรับ”

“พระ…”  ลู่เหยียนซินถลึงตาใส่ลี่ถิงทันที เป็นการบอกว่าอย่าได้เอ่ยฐานะของนางให้คนอื่นได้ล่วงรู้

“เอ่อ…นายหญิง ท่านดูเหนื่อยมากแล้วไปพักด้านนั้นก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ”

ลี่ถิงที่พึ่งโดนนายสาวของตนดุผ่านสายตาไปหมาดๆ ออกปากชวนนางไปพักผ่อนเมื่อเห็นว่าพระชายาของตัวเองเริ่มมีใบหน้าซีดลงเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าดูแล้วคงจะเหนื่อยน่าดู

“ก็ดีเหมือนกัน ฝากเรียนท่านหมอดูแลนางต่อด้วยนะ”

“ขอรับแม่นาง”

นางออกเดินมาที่ร่มไม้ใหญ่เพราะแสงแดดที่เจิดจ้าเกินไปทำให้นางต้องหลี่ตาและก้มหน้าลงเลยไม่ได้สังเกตถึงการปรากฎตัวของคนผู้หนึ่ง นางนั่งลงบนเก้าอี้ทั้งยังเอ่ยปากถามชิงอีเสียงดัง

“ชิงอี ตาอ๋องบ้านั่นจะกลับมาเมื่อไหร่” 

แม่ทัพฮั่วได้ยินดังนั้นก็ทำตาโตทันที เหตุใดพระชายาที่ดูจะคลั่งรักท่านอ๋องมากนั้นถึงได้เรียกขานเขาเช่นนั้นกันล่ะ

“พระชายาข้าน้อยไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเพียงแต่รับสั่งให้พระชายาไปพักที่จวนเจ้าเมืองก่อนท่านจะกลับเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

นางที่นั่งหลับตาฟังอยู่ก็ลืมตาขึ้นมองไปยังเรือนด้านหน้าที่บัดนี้มีผู้คนมากหน้าหลายตาล้อมรอบอยู่ 

“ยังก่อน รออีกสักสองชั่วยามเถอะ”

นางบอกก่อนจะหันมามององค์รักษ์หนุ่มแต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อสายตาประสานเข้ากับบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง หน้าตาช่างคุ้นเคยเหลือเกินเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ?

“ท่านคือ?…”

“ข้าน้อยคิดว่าพระชายาจะไม่ทักเสียแล้วข้าคือแม่ทัพฮั่วนามว่าฮั่วซื่อเหลียน  ประจำการอยู่ที่เมืองจี้โจวแห่งนี้แทนท่านเจ้าเมืองพ่ะย่ะค่ะ”

“แม่ทัพฮั่วเช่นนั้นหรือมิน่าข้าถึงได้คุ้นหน้าท่านยิ่งนัก แล้วท่านมาทำอันใดที่นี่กัน”

“ท่านอ๋องรับสั่งให้ข้าน้อยมาดูแลท่านพ่ะย่ะค่ะ”

“ดูแลข้า? ข้าเนี่ยนะ”

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ให้มาดูแลหรือให้มาเฝ้ากันแน่ จะไม่ให้ข้ามีอิสระเลยหรืออย่างไรกัน!”

นางกอดอกมุ่ยหน้าทันทีสีหน้าของนางแสดงออกถึงความไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด เมื่อนึกถึงใบหน้าของฉินอ๋องผู้นั้นแล้วนางก็อารมณ์เสียขึ้นมาดื้อๆ

ภูมิทัศน์โดยรอบของเมืองแห่งนี้เป็นภูเขาที่ราบสูงสลับกับเนินเขา อ๋องฉินขึ้นมายังหุบเขาใกล้ๆกับหุบเขาหูซานเมื่อมองลงไปด้านล่างนั้นก็มองเห็นหมู่บ้านหลายๆหมู่บ้าน แม่น้ำที่รายล้อมป่าเขาทอดยาวพาดผ่านหมู่บ้านมู่หลางและหมู่บ้านโดยรอบเมือง แต่น้ำที่อยู่ในแม่น้ำกลับดูมีปริมาณน้อยเกินไปเห็นได้ชัดว่าเมืองแห่งนี้มีความแห้งแล้งหนักมาก

อ๋องฉินลาดตระเวนโดยรอบแต่ไม่พบโจรป่าสักคนพวกนั้นน่าจะอยู่ที่หุบเขาหูซานเป็นหลัก เขาต้องกลับไปวางแผนการโจมตีที่ตัวเมืองอีกครั้ง เพื่อลดความสูญเสียทหารหากต้องมีการต่อสู้กันขึ้นมา เขาจึงหันหลังกลับมุ่งหน้าไปทางหมู่บ้านมู่หลางทันที

เดิมอ๋องฉินตั้งใจจะส่งลู่เหยียนซินไปพักในจวนเจ้าเมืองก่อนแต่เพราะเหตุภัยคุกคามจากโจรป่าเขาจึงรีบเร่งออกตรวจสอบหมู่บ้านและหุบเขาโดยรอบเมืองทันที เมื่อมาถึงหน้าหมู่บ้านองครักษ์คนสนิทก็รายงานว่าพระชายานั้นมุ่งหน้าไปยังลานที่รวบรวมคนบาดเจ็บไว้

“พวกเจ้ารอข้าสักครู่​เดี๋ยว​ข้ามา”

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง" 

อ๋องฉินเร่งฝีเท้าไปยังลานกว้างนั้นทันทีแม่ทัพฮั่วเห็นดังนั้นก็อดอมยิ้มไม่ได้ สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานอ๋องผู้นี้ยังมีแก่ใจห่วงชายาของตัวเองที่บอกว่าไม่ได้สนใจนางคงเป็นเขาที่โป้ปดกระมัง

ข่าวในเมืองหลวงนั้นแว่วมาว่าอ๋องฉินผู้นี้นั้นรังเกียจพระชายาของตัวเองยิ่งนักแต่มาตอนนี้กลับตาลปัตรต่างจากสิ่งที่ได้ยินอย่างสิ้นเชิง  ก็ตอนนี้ท่านอ๋องนั้นตามติดพระชายาอย่างกับกลัวว่านางจะได้รับอันตรายอย่างไรอย่างนั้น

“ลู่เหยียนซิน!”

เสียงดุดันนั้นไม่หันไปมองก็รู้ว่าใครเป็นพูดออกมา ลู่เหยียนซินเพียงแค่หันไปมองเขาครู่เดียวแล้วหันกลับไปทำแผลต่อ

“ไหนเจ้าบอกว่าจะอยู่ดูแค่ครู่เดียวแล้วจะเข้าเมืองไปรอที่จวน แล้วเหตุใดเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่อีก”

เขามองใบหน้านางที่มีเหงื่อผุดขึ้นมาตรงหน้าผากสายตาของเขาจับจ้องไปยังใบหน้าเรียบเฉยนั้นอ๋องฉินเริ่มโมโหขึ้นมาแล้ว เขาถามนางไปแต่ไม่ได้รับคำตอบ ‘นางหูหนวกหรืออย่างไรกัน!’

“เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าถามหรืออย่างไร”

“ได้ยินเพคะ ข้าแค่อยากช่วยเหลือพวกเขาไม่เห็นหรืออย่างไรกันว่าที่นี่มีหมอแค่คนเดียวรักษาคนเจ็บแทบไม่ทันอยู่แล้ว”

“ข้าไม่รู้มาก่อนว่าพระชายาของท่านอ๋องมีทักษะทางการแพทย์ด้วย” แม่ทัพฮั่วเอ่ยออกมาพลางอมยิ้มเขาเดินตามอ๋องฉินมาติดๆ เพราะกลัวว่าสองคนนี้จะทะเลาะกันหนักท่ามกลางสายตาชาวบ้านที่มองดูอยู่ห่างๆ

“พระชายาหรือ!”

“คนที่รักษาบาดแผลให้พวกเราคือพระชายานั่นเอง'”

ชาวบ้านที่กำลังถูกรักษาแผลอยู่นั้นเมื่อได้ยินว่าหญิงสาวตรงหน้าของตัวเองคือพระชายาอ๋องฉิน ก็ตกใจรีบลนลานจะลุกขึ้นไปก้มกราบจนทำให้แผลที่นางเพิ่งเย็บเสร็จเมื่อครู่เกือบจะปริแตกออกมาแล้ว

นางถลึงตามองเขาทันทีแววตานางดูดุดันยิ่งนัก “อย่าขยับ! แผลเจ้าจะปริออกมาได้ตอนนี้ข้าคงต้องเย็บแผลสดๆของเจ้าใหม่แบบไม่มียาชา”

ชาวบ้านคนนั้นเมื่อได้ยินว่าอาจต้องเย็บแผลใหม่ถึงกับรีบนอนนิ่งไปทันที

“ข้ามารักษาคนเจ็บ หาได้ก่อกวนใครเสียหน่อยเหตุใดต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วย”

อ๋องฉินมองหน้านางอย่างนึกสงสัย นางมีทักษะการแพทย์ด้วยเช่นนั้นหรือ?

“ท่านถอยออกไปหน่อยเถอะ อย่าขวางทางข้า”

อ๋องฉินจำต้องยอมถอยร่นออกมาหลังจากพินิจดูแล้วว่านางเพียงแค่รักษาคนเจ็บไม่ได้ก่อเรื่องแต่อย่างใดจึงสั่งให้ชิงอีคอยอยู่ดูแลนางอีกที​ เขาเดินไปนั่งรอนางที่ร่มไม้แต่โดยดีแต่ก็ยังไม่ยอมละสายตาไปจากนาง แม่ทัพฮั่วเห็นดังนั้นก็เหยียดยิ้มที่มุมปากทันที

‘มันยังไงกันนะคู่นี้’