ตอนที่ 11 การมาของหยางซูฉิน Part1

“ท่านดูหงุดหงิดใจไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย เป็นอะไรไปนางทำอะไรให้ท่านกัน”

“ไม่ใช่เสียหน่อย ข้าเพียงแต่…”

“หืม”

“แล้วเหตุใดข้าต้องมานั่งอธิบายให้เจ้าฟังด้วย!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านอ๋องหากอยากได้ที่ปรึกษาข้าพร้อมตลอดเวลานะ”

“พูดบ้าอะไรของเจ้า ไปไกลๆข้าเลยนะ”

พวกเขาเงียบปากลงทันทีเมื่อเห็นลู่เหยียนซินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“สถานการณ์เป็นเช่นใดบ้างพ่ะย่ะค่ะพระชายา” เป็นชิงอีที่เอ่ยปากถามนางก่อน

“น่าจะคงที่แล้วล่ะคงต้องรบกวนท่านแม่ทัพช่วยเปลี่ยนท่านหมอมาดูแลที่นี่ต่อด้วยนะเจ้าคะ ท่านหมอโจเองก็อยู่ที่นี่มาทั้งคืนแล้วต้องให้เขาพักผ่อนบ้าง”

“ไม่มีปัญหา ข้าจะรีบสั่งการไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะพระชายา”

อ๋องฉินขมวดคิ้วมองนางนิ่งลู่เหยียนซินไม่ทันสังเกตเขาอันที่จริงแล้วนางไม่ได้สนใจเขามากกว่า นางเหนื่อยล้าเต็มทนปากก็หาวหวอดออกมาอย่างไม่รักษากิริยาสักนิด

“พวกเรากลับกันเถอะข้าเหนื่อยอยากนอนพักเต็มทนแล้ว” นางบอกกล่าวก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังรถม้าของตนทันที

อ๋องฉินยืนส่ายหน้ากับตัวเองคล้ายเอือมระอากับพฤติกรรมของนางเต็มทีแต่หลังจากนั้นก็อดอมยิ้มไม่ได้ อารมณ์เดือดเมื่อครู่หายไปโดยไม่รู้ตัวพลอยทำให้ทุกคนซึ่งยืนมองอยู่อดอมยิ้มให้กับสามีภรรยาคู่นี้ไม่ได้เช่นกัน

ขบวนรถม้าเดินทางเข้าไปยังตัวเมืองผ่านตัวอาคารร้านค้าและบ้านเรือนของชาวบ้านที่แออัดกันหนาแน่น ก่อนจะหยุดลงที่หน้าประตูจวนหลังใหญ่แห่งหนึ่งตัวจวนที่ใหญ่โตโอ่อ่าประตูที่เปิดออกกว้างทำให้มองเห็นด้านในที่มีตำหนักน้อยใหญ่เรียงรายต่อกัน บ่าวรับใช้ในจวนต่างก็ออกมาเพื่อยืนรอต้อนรับผู้เป็นเจ้าของจวนและเมืองแห่งนี้ด้วยความตื่นเต้น

‘โอ้โห…สวยกว่าจวนในเมืองหลวงอีกแฮ่ะ’

เป็นเวลากว่าสามวันแล้วที่ลู่เหยียนซินถูกห้ามไม่ให้ออกจากจวนนางรู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนัก วันนี้นางเห็นแม่ทัพฮั่วเดินทางมาที่จวนแต่เช้าคาดว่าคงจะออกไปล่าตระเวนกันอีกตามเคย นางลอบยิ้มกับตัวเองด้วยความคิดที่จะแอบออกไปข้างนอกเสียหน่อย  

ตลอดเวลาที่ผ่านมานางคิดหาทางช่วยเหลือชาวบ้านที่ตอนนี้นั้นน่าจะขาดแคลนอาหารและของใช้กันพอสมควรแต่นางไม่มีเงินมากพอที่จะช่วยเหลือพวกเขาได้

“ทำอย่างไรดีล่ะจะขอเงินท่านอ๋องก็ไม่ได้ ทางนั้นใช่ว่าจะญาติดีกับข้าเสียที่ไหนกัน เฮ้อ…” นางนั่งเหม่อมองไปข้างหน้ามืออีกข้างก็ลูบๆไปโดนแหวนบนนิ้ว ทันใดนั้นนางก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีมิติวิเศษอยู่

“ให้ตายสิทำไมข้าถึงเพิ่งนึกได้กันนะ”

นางกดปุ่มบนแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วพลันก็เกิดแสงสีทองวาบขึ้นทันทีก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างในแล้วเลือกหยิบเอาเมล็ดพันธ์พืชออกมา ข้างในมิติวิเศษนี้มีเพียงต้นข้าวที่เหลืองอร่ามแต่ไม่มีข้าวสารสักกระสอบ ‘ทำอย่างไรดีล่ะทีนี้’

“โว้ยย! ทำความดีทำไมมันยากเย็นเช่นนี้กันล่ะเนี่ย”

นางนั่งลงใช้ความคิดมีอะไรที่สามารถนำไปขายแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้บ้างนะ ลู่เหยียนซินหันซ้ายหันขวาทันใดนั้นก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่านางมีปิ่นทองที่สวยงามประณีตอยู่ชิ้นหนึ่งจำได้ว่าก่อนจะเดินทางมาที่นี่นางโยนมันเข้ามาในมิติแห่งนี้

ตั้งแต่ที่เจ้าของร่างนี้แต่งงานเข้าจวนมาท่านอ๋องก็ไม่เคยริบปิ่นทองนี้คืนเลย ‘เช่นนั้นข้าขอยืมไปใช้ก่อนแล้วกันนะ’  นางยิ้มก่อนที่จะไปหยิบเอาปิ่นทองบนชั้นวางของและไม่ลืมที่จะหยิบเอาเมล็ดพันธ์พืชออกมาด้วย

ลู่เหยียนซินให้ลี่ถิงไปเรียกคนขับรถม้าเพื่อมุ่งหน้าออกจากจวนไปยังตลาดในตัวเมืองทันที อ๋องฉินที่กำลังจะออกไปลาดตระเวนเดินออกมาก็พบกับลู่เหยียนซินที่กำลังขึ้นรถม้าอยู่ 

“นางจะไปไหน”

“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง พระชายาไม่ได้แจ้งข้าน้อยไว้”

“เจ้าตามนางไปไม่ต้องแสดงตัวตามไปเงียบๆก็พอ เดี๋ยวนางก็มาโวยวายข้าอีกน่ารำคานชะมัด”

‘รำคานแต่ให้คนตามนางเนี่ยนะเหตุใดท่านอ๋องปากกับใจไม่ตรงกันเช่นนี้ล่ะ’

รถม้าจอดตรงหน้าร้านขายเครื่องประดับที่ดูแล้วน่าจะเป็นเพียงร้านเดียวที่มีในเมืองจี้โจวแห่งนี้

“ข้าต้องไปอีกหลายที่ เจ้าคอยข้าที่นี่แล้วอย่าให้คนของท่านอ๋องพบเข้าล่ะ”

“พ่ะย่ะค่ะพระชายา”

ลู่เหยียนซินเดินตรงเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับโดยมีลี่ถิงเดินตามไปติดๆ

“แม่นางต้องการซื้อสิ่งใดบอกข้าน้อยได้เลยนะขอรับ”

“ข้าไม่ได้มาซื้อเจ้าค่ะ ข้าต้องการจำนำของสิ่งนี้”

เมื่อเฒ่าแก่มองเห็นของในมือนางก็ตาลุกวาวทันที ปิ่นทองชิ้นนี้ดูประณีตยิ่งนักการตกแต่งลวดลายนั้นดูซับซ้อนหนักแน่นเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ของคนธรรมดาใช้งานกัน มันทำจากทองคำมูลค่านับไม่ได้เลยด้วยซ้ำสตรีผู้นี้เป็นใครกันนะถึงได้มีของล่ำค่านี้ติดตัวได้

“แม่นางข้าให้ท่านสามพันตำลึงท่านว่าเช่นไรขอรับ”

“ข้าแค่จะจำนำไว้เท่านั้นนะ”

“ไม่ใช่ปัญหาขอรับแม่นางแต่หากเลยกำหนดหนึ่งเดือนแล้วท่านยังไม่มาไถ่คืน เกรงว่า…”

“ข้ารู้แล้วน่า”

นางหยิบเอาตั๋วสัญญาออกมาและหยิบเงินใส่แขนเสื้อไว้ก่อนจะเดินออกจากร้านไปทันที

ทั้งสองคนเดินออกมาจากร้านเครื่องประดับขนาดใหญ่แล้วเดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆจนถึงร้านขายเครื่องปรุงวัตถุดิบ

"เชิญเลือกดูข้างในได้นะขอรับแม่นาง ท่านอยากได้สิ่งใดบอกข้าได้เลยนะขอรับ"

"ข้าจะซื้อข้าวสารเสียหน่อย เยอะพอสมควร"

"เช่นนั้นเชิญด้านในเลยขอรับ"

“อืม”

ลู่เหยียนซินกับลี่ถิงเดินตามหลงจู๊เข้าไปด้านในร้านก่อนจะพบเข้ากับชายชราผู้หนึ่งที่ท่าทางเป็นจะเป็นเจ้าของร้านนี้ 

ด้านในร้านนั้นมีวัตถุดิบให้เลือกซื้ออยู่มากมายจริงๆ แทบจะเรียกได้ว่ามีทุกอย่างครบครันเลยก็ว่าได้

“เฒ่าแก่ขอรับ แม่นางผู้นี้ต้องการซื้อข้าวสารกับเราขอรับ”

"ข้าอยากได้ข้าวสารสักสิบกระสอบท่านคิดเงินมาได้เลยนะเจ้าคะ"

"เช่นนั้นแม่นางรอสักครู่นะขอรับ"

"ข้าวสารกระสอบล่ะหนึ่งตำลึง สิบกระสอบเป็นเงินสิบตำลึงขอรับแม่นาง"

“กระสอบล่ะหนึ่งตำลึงหรือ? เช่นนั้นข้าขอเพิ่มเป็นสามสิบกระสอบนะเจ้าคะเฒ่าแก่ แล้วก็ข้าอยากขอให้ท่านช่วยไปส่งข้าวสารพวกนี้ให้ข้าด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ”

อันที่จริงแล้วนางสามารถเรียกใช้ทหารในจวนได้ เพียงแต่ไม่อยากให้ล่วงรู้ถึงหูท่านอ๋อง เกรงว่าเขาจะเค้นถามเอาได้ว่านางไปเอาเงินมาจากไหนถึงซื้อข้าวสารได้เยอะถึงเพียงนี้ ความลับที่นางเอาปิ่นทองในจวนของเขาไปจำนำจะแตกเอาได้

“แม่นางต้องการให้ข้าไปส่งที่ใดบ้างขอรับ”

“ส่งตามหมู่บ้านทุกหมู่บ้านโดยรอบเมืองเลยเจ้าค่ะ ขาดเหลือเท่าใดข้าจะมาจ่ายเงินเพิ่ม”

นางพูดจบก็ยื่นตำลึงเงินให้กับหลงจู๊ทันที เขารับมาด้วยใบหน้าเบิกบานเป็นอย่างยิ่งก่อนจะตาโตเมื่อเห็นตำลึงเงินในมือ

“นี่…นี่มัน ห้าสิบตำลึง!  แม่นางงงง....คอยข้าก่อนขอรับบบ"

ลู่เหยียนซินไม่ได้หันหลังกลับไปแต่รีบเร่งฝีเท้าเดินต่อไปยังรถม้าของตัวเองทันที นางอมยิ้มอย่างมีความสุขรู้สึกสบายใจเวลาที่ได้แบ่งปันและช่วยเหลือผู้อื่นเสมอไม่ว่าจะเป็นตอนที่นางอยู่ในที่ที่นางจากมาหรือในช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ก็ตาม

-จวนเจ้าเมือง-

“ท่านอ๋องขอรับข้าน้อยตามพระชายาไปในตัวเมือง เห็นนางนำปิ่นทองเล่มนี้ไปจำนำไว้ที่ร้านขายเครื่องประดับขอรับ”

“จำนำไว้เช่นนั้นหรือ แล้วเจ้าซื้อกลับมาเท่าไหร่”

“สามพันตำลึงขอรับ”

“มากถึงเพียงนั้นเชียวนางเอาเงินไปทำสิ่งใดกันแน่นะ”

ทางด้านลู่เหยียนซินเมื่อวันนี้ได้ทำตามที่ใจปรารถนาแล้วก็นั่งรถม้ากลับมาที่จวนทันที ระหว่างทางกลับห้องนั้นนางเดินผ่านห้องโถงหูก็แว่วได้ยินคล้ายเสียงหัวเราะของผู้หญิง

‘ผู้หญิงที่ไหนกัน! เสียงอ่อนเสียงหวานน่าขนลุกชะมัด’

นางก้าวเท้าเข้าไปที่โถงกลางพลันสายตาก็มองสบเข้ากับผู้หญิงอีกคนในห้องนางจ้องมองอีกครั้งอย่างเต็มตาถึงรู้ว่าคือหยางซูฉิน ไม่ต้องถามก็รู้คำตอบว่านางมาที่นี่ทำไมอ๋องฉินอยู่ที่นี่จะแปลกตรงไหนหากนางตามมาด้วย เพียงแต่ตามมาได้ไวถึงเพียงนี้เชียว?