ตอนที่ 12 การมาของหยางซูฉิน Part2

“คาราวะพระชายาฉินเพคะ"

"อืม"

ลู่เหยียนซินตอบกลับเพียงคำเดียวก่อนจะตั้งท่าเดินเลี่ยงไปยังห้องนอนของนาง

"เดี๋ยวก่อน!" เสียงดุดันของบุรุษแทรกเข้ามาทันที

ลู่เหยียนซินหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมามองบุรุษที่เรียกขานนางด้วยความไม่สบอารมณ์ยิ่ง นางจึงหันหลังไปสั่งให้ลี่ถิงล่วงหน้าไปรอที่ห้องก่อน

"วันนี้เจ้าหายไปไหนมา"

"ข้าหรือ?"

"แล้วเจ้าคิดว่าข้าถามผู้ใด"

"ข้าก็เพียงแต่คิดว่าท่านอ๋องจะสนใจสตรีผู้งามพร้อมไปด้วยกิริยาและหน้าตาที่อยู่ตรงหน้าท่าน ไม่สนใจจะใคร่ถามว่าข้าหายไปไหนมา"

"เจ้าอย่าได้ต่อปากต่อคำให้มากนัก ข้าเพียงแต่ถามเจ้าว่า..."

"ข้าไปเดินเล่นมาเพคะ"

คริ๊ก…~

ลู่เหยียนซินหันมองตามเสียงหัวเราะทันที ทั้งจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความไม่พอใจยิ่ง

"หม่อนฉันทำให้พระชายาไม่พอพระทัยหรือเพคะ ขออภัยด้วยเพคะหม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่เป็นไรข้าไม่ถือสา ก็เพียงแค่นึกว่าเจ้าจะมีมารยาทมากกว่านี้"

หยางซูฉินได้ยินดังนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที ก่อนจะเหมือนนึกขึ้นได้จึงรีบปรับสีหน้าเป็นเศร้าใจแทน

"หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา ไหนเลยจะถูกอบรมเยี่ยงชนชั้นสูงเฉกเช่นพระชายาได้ล่ะเพคะ"

"ถ้าข้าจำไม่ผิดเจ้าเป็นบุตรสาวคนเล็กของตระกูลหยางนี่"

"ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะพระชายา"  แม่ทัพหยางถิงเฟิงผู้เป็นพี่ชายของหยางซูฉินตอบกลับลู่เหยียนซินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ตระกูลหยางมีศักดิ์ศรีของนักรบทั้งยังเป็นขุนนางเก่าแก่ของราชวงศ์ ย่อมมีท่านหญิงที่รู้จักมารยาทคอยอบรมสั่งสอนสตรีในตระกูลอยู่แล้ว เหตุใดเจ้าถึงได้ต่างจากคนอื่นๆในตระกูลนักล่ะ"

"ทั้งกิริยาที่วิ่งเข้าหาบุรุษที่มีครอบครัวแล้วรู้ทั้งรู้ก็ยังมาอ่อยถึงที่...หากเป็นเช่นนี้แล้วท่านอ๋อง ท่านคงต้องรับชายารองเร็วขึ้นแล้วกระมัง"

อ๋องฉินถลึงตาใส่นางทันทีเหตุใดถึงโยนมาให้เขาซึ่งๆหน้าเช่นนี้ล่ะ ลู่เหยียนซินอมยิ้มเดินเข้าไปหาอ๋องฉินก่อนจะนั่งลงบนตักของเขาและคล้องแขนไปยังรอบลำคอของชายหนุ่มแล้วเอ่ยปากต่อว่า

"เพียงแต่ข้าที่เป็นพระชายาเอกยังไม่ประสงค์จะให้สามีข้าฉินอ๋องแต่งชายารองแต่อย่างใด ขอแสดงความเสียใจกับคุณหนูหยางด้วยนะ เจ้าคงต้องรออีกนานเลยล่ะ"

กล่าวจบก็ซบลงบนอกของฉินอ๋องก่อนจะแสยะยิ้มไปยังหยางซูฉิน ด้วยเหตุใดไม่รู้นางรู้สึกหมั่นไส้หยางซูฉินมากวันนี้ขอเอาคืนเล็กๆน้อยๆก่อนแล้วกัน

หยางซูฉินกำมือใต้ชายเสื้อไว้แน่นสายตาของนางบ่งบอกว่าโกรธจัด เป็นแม่ทัพหยางที่คอยช่วยคลายสถานการณ์ลงหลังสังเกตว่าอ๋องฉินไม่แม้แต่จะพูดแก้ตัวใดๆ

"น้องหญิงเจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆไปพักผ่อนก่อนดีหรือไม่ มาข้าพาเจ้าไปเอง"

"ก็ได้เจ้าคะ ท่านอ๋องหม่อมฉันทูลลาเพคะ"

"อืม"

แววตาของหยางซูฉินมีความผิดหวังอยู่เต็มที่  ก่อนหน้านางคิดว่าอ๋องฉินจะผลักไสลู่เหยียนซินออกไป แต่ไฉนถึงได้นั่งนิ่งให้นางโอบกอดอยู่ได้ น่าโมโหยิ่งนัก! นางคิดแล้วก็แค้นใจอย่างยิ่งบ้าจริงเวลาแค่ครึ่งเดือนความใกล้ชิดของพวกเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรือนี่!

"ไปกันเถอะ" แม่ทัพหยางพูดพลางเดินนำหน้านางไปก่อน นางหันมองอ๋องฉินก็เห็นเขาเพียงยกสุราขึ้นดื่มความรู้สึกอิจฉาก่อขึ้นภายในใจของนางมากยิ่งขึ้น ก่อนจะหักห้ามใจหันหลังเดินตามผู้เป็นพี่ชายไปทันที

ลู่เหยียนซินเห็นนางเดินจากไปด้วยความไม่พอใจก็ยกยิ้มที่มุมปากด้วยความสะใจยิ่งนัก ก่อนจะหันไปสบตากับแม่ทัพฮั่วพอดีเขายกสุราดื่มทั้งยังมองนางแล้วยิ้มแปลกๆ

"ท่านยิ้มอะไร"

"ขออภัยพระชายาข้าเพียงแต่รู้สึกแปลกใจ ท่านกับท่านอ๋องใกล้ชิดกันเช่นนี้เป็นปกติงั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ"

หืม..นางเอียงคอก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้นางนั่งอยู่บนตักของอ๋องฉินอยู่ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนทันที นางหันไปมองอ๋องฉินก็เห็นว่าเขายกสุราดื่มไม่สนใจนางอีก

"ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

อ๋องฉินหันมามองนางทันทีก่อนจะเลิกคิ้วแล้วพูดว่า

"เจ้ายังไม่ตอบคำถามข้า"

"คำถามอะไรเพคะ"

"ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าจะเป็นโรคความจำสั้นถึงเพียงนี้  พื้นที่ในสมองของเจ้ามีเล็กน้อยมากเลยหรืออย่างไรกัน"

"ข้าแค่จำที่ท่านถามไม่ได้ เหตุใดต้องด่าข้าด้วยล่ะ"

หึ...แม่ทัพฮั่วหัวเราะในลำคอมองทั้งคู่ด้วยความตื่นเต้น ชิงอีเองก็รู้สึกแปลกใจยิ่งนักแต่ไหนแต่ไรมาท่านอ๋องไม่เคยสนใจว่าพระชายาจะไปไหนทำอะไรมาก่อน ครั้งนี้ทำไมเอาแต่คาดคั้นนางถึงเพียงนี้กันท่านอ๋องของพวกเขาไม่มีชีวิตชีวาแบบนี้มานานแค่ไหนกันแล้วนะ

"ข้าถามเจ้าว่า วันนี้เจ้าไปไหนมา"

"อ้อ ข้าก็แค่..." จะบอกไม่ได้เด็ดขาดว่าเอาปิ่นปักผมของเขาไปจำนำ ไม่เช่นนั้นอ๋องบ้าผู้นี้เป็นต้องด่ากราดนางอีกเป็นแน่

"ข้าเอาเงินที่ติดตัวมาด้วยไปสั่งข้าวสารแจกชาวบ้านนะ"

พรู๊ดดดด.. ~

สิ้นคำของนางบอกกล่าวอ๋องฉินถึงกับพ่นน้ำสุราใส่หน้าแม่ทัพฮั่วทันที แม่ทัพฮั่วหลับตาลงเพราะถูกพ่นน้ำใส่หน้าแบบไม่ทันตั้งตัว เขาใช้อีกมือข้างที่ว่างหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าสีชมพูหวานแหว๋วออกมาซับใบหน้าเบาๆ

"เจ้าเนี่ยนะ ซื้อข้าวสารไปแจกชาวบ้าน?"

"ทำไม มันแปลกตรงไหนกัน"

"ใช่ แปลกตรงไหนกันล่ะท่านอ๋อง" 

"เงินก็เงินของข้า ไม่ใช่เงินของท่านเสียหน่อย” นางรีบเอามือไพล่หลังใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางไขว้กันไว้ทันที

“ท่านอย่ามาพาลข้าเด็ดขาดนะ ข้าเหนื่อยอยากพักผ่อนแล้วเชิญพวกท่านตามสบายเถอะ"

พูดจบก็รีบเดินปลีกตัวออกไปทันทีโดยมีสายตามึนงงของอ๋องฉินมองตามแผ่นหลังของนางไป

‘ถามแค่นี้ต้องโกรธด้วย นางผีเข้าหรืออย่างไรกันนะ!!’

ลู่เหยียนซินเมื่อปลีกตัวออกมาจากอ๋องฉินได้ ก็รีบวิ่งกลับมายังห้องของตนอย่างไว 

‘ฮู้…รอดแล้ว นึกว่าจะโดนจับได้แล้วเสียอีก'

นางนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับยกน้ำชาขึ้นดื่มพลางครุ่นคิดกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแล้วเอ่ยปากถามสาวใช้ของตน

“ลี่ถิงข้าจำได้ว่าอ๋องฉินไม่ชอบเวลาที่ข้าแสดงความเป็นเจ้าของเขาต่อหน้าหยางซูฉินใช่หรือไม่”

“เป็นเช่นนั้นเพคะพระชายา”

“แล้วเหตุใดเมื่อครู่ไม่เห็นจะว่าอะไรข้าเลยล่ะ ไม่ได้การแล้วแผนตามตื๊อเพื่อให้เขารำคาญไม่น่าจะได้ผลคงจะต้องพับแผนการนี้ไว้ก่อน ทำอย่างไรต่อดีนะ” 

“โว้ย!!...ถ้าเขารังเกียจข้าขนาดนี้เหตุใดไม่รีบหย่ากับข้าเสียให้สิ้นเรื่องจะเก็บข้าไว้ทำไมกัน!” 

ลี่ถิงที่กำลังจะเอ่ยปากก็พลันต้องหยุดลงเมื่อเห็นว่าพระชายาของตนยังคงโวยวายต่อไม่เปิดโอกาสให้นางพูดเลยสักคำ

“หรือว่าต้องการแก้แค้นข้าเช่นนั้นหรือ ข้าทำให้เขาเสียหน้าและอับอายผู้คนมาก่อนสินะเลยจงใจเก็บข้าไว้ทรมานเล่น ข้าออกจะบอบบางน่ารักขนาดนี้จะมาน่ารังแกตรงไหนกัน”

ลี่ถิงมองนายสาวของตัวเองด้วยความจนใจได้แต่ปล่อยให้นางคิดเองเออเองพูดคนเดียวจนพอใจ จึงหันหลังกลับไปเตรียมอ่างน้ำให้นางต่อ

แม่ทัพหยางเดินมาส่งหยางซูฉินถึงหน้าห้อง ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องมาส่งนางเอง แต่เพราะมีบางอย่างต้องเตือนนางเขาจึงจำต้องมาด้วยกัน

"ซูเอ่อร์เจ้าเลิกคิดที่จะเป็นชายารองของท่านอ๋องได้แล้ว ดูเหมือนในใจของท่านอ๋องจะเริ่มเหินห่างจากเจ้าไปแล้วนะ"

"ไม่มีทางท่านอ๋องไม่มีทางรักลู่เหยียนซินได้หรอก นางร้ายกาจถึงเพียงนั้น"

"ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวท่านอ๋องเอง เจ้าควรเผื่อใจไว้บ้าง"

แม่ทัพหยางพูดพลางตบบ่าของนางเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป

"ไม่มีวันนั้นหรอก ข้าจะฆ่านางให้ได้ก่อนที่ท่านอ๋องจะปันใจไปให้นาง!”