ตอนที่ 13 ทำคลอดฮูหยินฮั่ว

วันถัดไปอ๋องฉินสั่งเรียกแม่ทัพทั้งสองประชุมหารือเรื่องปราบโจรภูเขา พวกเขาหารือกันตั้งแต่เช้าตรู่จนตอนนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดก้าวเท้าออกมาเลยสักคน

หลี่เจ้อหยูบ่าวรับใช้ประจำกายของแม่ทัพฮั่วรีบควบม้าตรงดิ่งมายังจวนเจ้าเมืองด้วยความเร่งรีบ 

เมื่อมาถึงหน้าจวนเขาลนลานลงจากหลังม้าและรีบวิ่งเข้าไปในจวนจนแทบจะสะดุดกับขอบประตู ยังดีที่ทหารหน้าประตูรับไว้ได้ทัน คนผู้นี้มาที่จวนแห่งนี้กับท่านแม่ทัพฮั่วอยู่บ่อยครั้งจนเป็นที่เคยชิน ทหารเหล่านั้นจึงปล่อยให้เขาเข้าไปด้านในไม่ได้ขวางเอาไว้

เขารีบวิ่งเข้ามาในจวนด้วยความรวดเร็วแม่ทัพฮั่วมองเห็นมาแต่ไกลแล้ว หากไม่มีเหตุการณ์ใดที่สำคัญจริงๆ คนผู้นี้จะไม่กล้าเข้ามารบกวนในเวลาแบบนี้เป็นแน่

“นายท่าน นายท่านขอรับ!”

“มีเรื่องอะไร”

“ฮูหยิน ฮูหยินตกเลือดขอรับ เวลานี้มีอาการคล้ายจะคลอดแล้วขอรับนายท่าน”

“อะไรนะ! นางเพิ่งตั้งครรภ์ได้เพียงเจ็ดเดือนจะคลอดแล้วได้เช่นไรกัน!”

“เจ้ารีบกลับไปดูนางเถอะ” อ๋องฉินเอ่ยปากบอกก่อนจะลุกขึ้นแล้วสั่งให้บ่าวเตรียมม้าเอาไว้

“เตรียมม้าให้ข้าเร็วเข้า”

ระหว่างทางเดินออกไปหน้าประตูจวน หลี่เจ้อหยูก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในจวนทันที

“นายท่านโปรดลงโทษข้าน้อย ข้าน้อยไม่ได้ดูแลฮูหยินให้ดีวันนี้อนุเจินเข้าไปหาฮูหยินไม่ให้ข้าน้อยอยู่เฝ้าที่หน้าประตู ข้าน้อยเพียงแต่ได้ยินทั้งสองมีปากเสียงกัน” 

“จากนั้นข้าน้อยไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น สาวใช้ของฮูหยินวิ่งออกมาด้วยความตื่นตกใจบอกกับข้าน้อยว่าฮูหยินเจ็บท้องจะคลอดแล้ว ข้าน้อยเลยรีบออกไปตามท่านหมอแล้วตรงมาหาท่านขอรับ”

“เจินลู่หลีไว้ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าทีหลัง!”

แม่ทัพฮั่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวยิ่ง อนุผู้นี้เป็นคนที่ท่านพ่อของเขาส่งมาให้เพราะเห็นว่าฮูหยินเอกนั้นร่างกายไม่แข็งแรงแต่งมาหลายปีก็ยังไม่สามารถตั้งครรภ์ได้  ตั้งแต่อนุเจินมาอยู่ที่นี่เขาก็ไม่เคยคิดแตะต้องนางเลยสักครั้งอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้นางทำร้ายฮูหยินก็เป็นได้

“ท่านอ๋อง ท่านจะไปที่ใดเพคะ”

หยางซูฉินรีบเดินเข้ามาขวางด้านหน้าของอ๋องฉินทันที

“ข้าจะไปที่จวนของฮั่วซื่อเหลียน ฮูหยินฮั่วใกล้คลอดแล้ว”

“ท่านอ๋องไปแล้วจะทำอะไรได้กันล่ะเพคะ ข้าอยากได้ปิ่นปักผมอันใหม่ท่านอ๋องช่วยพาข้าไปได้หรือไม่เพคะ”

“หยางซูฉิน! หากคิดว่าพูดออกมาแล้วไม่มีประโยชน์ก็อย่าได้พูด”

เสียงอันดุดันทรงพลังของแม่ทัพหยางถิงเฟิงตะคอกใส่หยางซูฉินเสียงดัง ทำให้นางและสาวใช้สะดุ้งตกใจทันที 

“พวกข้าจะไปที่นั่นก็ไม่เกี่ยวอันใดกับเจ้า เจ้าควรทำตัวดีๆอยู่อย่างว่าง่ายอย่าได้เที่ยวมาก่อกวนท่านอ๋องให้มากนัก”

“ท่านพี่ ท่านกล่าวหาข้าจนเกินไปนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้จะก่อกวนท่านอ๋องเสียหน่อยหากจะหาคนที่ก่อกวนจริงๆนั่นคงจะเป็นพระชายา…”

“เกี่ยวอะไรกับพระชายากันเลิกพูดจาไม่รู้ความได้แล้ว! ถอยออกไปเสียอย่าได้มาขวางทางพวกข้า”

หยางซูฉินจำต้องยอมถอยหลังเพื่อหลีกทางให้กับท่านอ๋อง นางแสดงสีหน้าว่าเสียใจอย่างที่สุดแต่ภายในใจนั้นกลับร้อนรุ่มดั่งไฟแผดเผา

อ๋องฉินและแม่ทัพหยางรีบเดินออกไปหน้าประตูจวนทันที แม่ทัพฮั่วควบม้ามุ่งหน้าออกไปก่อนหน้านี้แล้วพวกเขาจึงรีบควบม้าตามไปติดๆ

เมื่อมาถึงจวนแม่ทัพฮั่วก็รีบสาวเท้าก้าวเข้าไปในเรือนหลุนฮวาทันที เขายืนอยู่หน้าห้องคลอดเมื่อเห็นท่านหมอเดินออกมาเขาก็รีบดึงตัวท่านหมอไปสอบถามอาการของฮูหยินเมื่อได้ยินว่าฮูหยินไม่ไหวแล้ว แม่ทัพฮั่วรู้สึกสะเทือนนใจเป็นอย่างมากนั่นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาที่เกิดจากภรรยาที่เขารักมากที่สุดจึงรู้สึกเศร้าใจจนแทบยืนไม่ไหว 

อ๋องฉินมาถึงเมื่อหันไปมองด้านหน้าห้องก็เห็นแม่ทัพฮั่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ดวงตาแดงก่ำสีหน้าซีดเซียวเป็นอย่างมาก เขาไม่พูดไม่จาสายตาเลื่อนลอยเอาแต่มองไปยังประตูห้องคลอดไม่สนใจสิ่งใดเลย

“ฮูหยินเป็นเช่นไรบ้าง” อ๋องฉินเอ่ยปากถามท่านหมอที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู

“มีอาการตกเลือดมากขอรับ ข้าน้อยมิกล้าให้ยาห้ามเลือดมากเกรงจะกระทบกับทารกในครรภ์ขอรับ”

“ข้าได้ยินว่านางเพิ่งตั้งครรภ์ได้เพียงเจ็ดเดือน ทำไมเป็นเช่นนี้ได้”

ท่านหมอได้เพียงแค่ส่ายหัวอย่างรู้สึกจนใจก่อนจะหันมองไปยังแม่ทัพฮั่ว 

“ท่านแม่ทัพ อายุครรภ์ของฮูหยินน้อยเกินไปไม่สามารถคลอดออกมาเองได้ อีกทั้งทารกน้อยยังไม่กลับหัว ข้าเกรงว่า..”

“เจ้าจะพูดอะไรระวังคำพูดของเจ้าด้วย! รีบเข้าไปช่วยฮูหยินของข้าเดี๋ยวนี้!”  แม่ทัพฮั่วที่ตอนนี้มีอาการเสียใจอย่างที่สุด กลับมีอารมณ์กรุ่นโกรธขึ้นมาเมื่อได้ยินว่านางคลอดเองไม่ได้เขาจะเสียฮูหยินไปไม่ได้เด็ดขาด!

“ท่านอ๋องเรียกพระชายามาดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

เฟยหยากล่าวออกมา เรียกสติทุกคนได้เป็นอย่างดี

“เรียกพระชายามาจะมีประโยชน์อะไรนางเป็นหมอเช่นนั้นหรือ?” แม่ทัพหยางผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรถามออกมาด้วยความสงสัย

แม่ทัพฮั่วที่ได้ยินดังนั้นก็พลันเกิดประกายในแววตาทันที เขารีบลุกขึ้นแล้วดึงตัวเฟยหยามาแล้วพูดกับเขาด้วยเสียงอันสั่นเทา

“เจ้ารีบไปรับพระชายามาที่นี่อย่าให้ช้าแม้แต่วินาทีเดียว! ต่อให้ข้าต้องคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนนางข้าก็ยอมขอเพียงนางยอมช่วยฮูหยินของข้า”

เฟยหยาหันไปสบตาอ๋องฉินทันที

“พระชายาอยู่ที่ร้านโอสถเก้าเมฆา ชิงอีอยู่กับนางที่นั่นเจ้ารีบไปรับพระชายามาที่นี่ เร็วเข้า!”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

พวกเขารอคอยการมาของพระชายาฉินไม่นานมากนัก สักพักก็เห็นลู่เหยียนซินวิ่งเข้ามาในจวนก่อนจะมุ่งหน้าเข้ามาหาพวกเขาแม่ทัพฮั่วก็เริ่มรู้สึกมีความหวังขึ้นมาทันที

“พระชายาโปรดช่วยฮูหยินของข้าด้วย นางตั้งครรภ์ได้เพียงเจ็ดเดือนเท่านั้นก็เจ็บท้องจะคลอดแล้ว แต่ท่านหมอก็เอาแต่พูดเพียงว่าอายุครรภ์นางน้อยไปไม่สามารถคลอดออกมาเองได้” 

แม่ทัพฮั่วที่ตอนนี้สภาพนั้นดูไม่ได้เอาเสียเลย ใบหน้าของเขามีร่องรอยของคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนเป็นทางยาวสีหน้าแลดูเศร้าหมอง เขานั่งคุกเข่าตรงหน้าลู่เหยียนซินด้วยอาการสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ดูไปแล้วคนผู้นี้น่าจะรักฮูหยินของเขามากจริงๆ

“เจ็ดเดือนจะมีอาการคลอดแล้วได้เช่นไรกัน ไม่ใช่ว่ามีใครทำให้กระทบกระเทือนกับครรภ์ของนางหรอกนะ ท่านรออยู่ข้างนอกนี้ข้าจะเข้าไปดูนางหน่อย”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะพระชายา”

ลู่เหยียนซินพยักหน้าให้เขาก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องคลอด  เมื่อเข้าไปด้านในก็เห็นฉากกั้นวางตั้งบังสายตาอยู่บริเวณหน้าเตียงนอนอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

นางเข้าไปตรวจสอบอาการของฮูหยินฮั่วสีหน้าของนางแสดงถึงอาการเจ็บปวดจากการหดตัวของมดลูก เนื่องจากมีอาการรกลอกก่อนกำหนดลู่เหยียนซินจึงต้องรีบใช้ยาเร่งมดลูกไปหนึ่งขวด 

ฮูหยินฮั่วเจ็บปวดมากจนท้องนางแข็ง นางส่ายหัวอย่างแรงจนผมของนางกระเซิงเหงื่อหยดลงจากหน้าผากไหลไปทั่วกรอบหน้านางกัดฟันพูดอย่างลำบาก 

“ท่านหมอหากไม่สามารถช่วยชีวิตข้าได้ โปรดช่วยชีวิตลูกของข้าไว้ก็พอ”

ลู่เหยียนซินเดินเข้าไปใกล้ๆนางก่อนจะพูดปลอบประโลมนางไว้

“ฮูหยิน ท่านอย่าพูดเช่นนั้นฟังและทำตามที่ข้าพูดก็พอท่านกับลูกจะต้องไม่เป็นอะไร”

คำพูดที่หนักแน่นของลู่เหยียนซินทำให้ฮูหยินฮั่วเริ่มกลับมามีสติอีกครั้ง เพราะอาการที่ดูไม่สู้ดีนักลู่เหยียนซินจึงต้องรีบลงมือทำการเจาะเลือดเพื่อใช้ในการเตรียมเลือดกรณีฉุกเฉิน และค้นหาใบทดสอบหมู่เลือดในกล่องยาของตนแล้วส่งไปยังคนด้านนอกเพื่อหาหมู่เลือดที่เข้ากันได้กับนาง ลู่เหยียนซินอธิบายวิธีพวกนี้กับท่านหมออย่างรวดเร็วเขาฟังและทำตามทันที

นางผดุงครรภ์จัดการเตรียมห้องไว้สำหรับการผ่าตัดตามคำสั่งของนางด้วยความรวดเร็ว ในห้องคลอดมีเพียงนางผดุงครรภ์หนึ่งคนและอีกคนคือท่านหมอที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ต่อ นอกนั้นถูกไล่ออกจากห้องจนหมด

ก่อนหน้านั้นนางใช้ยาเร่งมดลูกไปแล้วหนึ่งขวด ในเวลานี้ปากมดลูกก็ยังเปิดเพียงเล็กน้อยไม่พร้อมที่จะเบ่งคลอดเองแน่นอน อีกทั้งอายุครรภ์ที่น้อยเกินไปเด็กก็ยังไม่กลับหัวอีก ลู่เหยียนซินคิดแน่วแน่ตัดสินใจรีบผ่าคลอดให้นางทันที  

ลู่เหยียนซินเตรียมอุปกรณ์สำหรับการผ่าตัดครั้งนี้ หยิบเอาหลอดยาชาออกมาแล้วทำการฉีดยาเข้าไปในช่องน้ำไขสันหลังระดับเดียวกันกับบั้นเอวของนาง ฮูหยินรู้สึกได้ว่าช่วงลำตัวไปจนถึงขานั้นไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่ยังมีสติรับรู้เหตุการณ์ตรงหน้าทุกอย่าง

นางทำความสะอาดหน้าท้องแล้วโกนขนบริเวณสะดือออก พร้อมใส่สายสวนปัสสาวะเพื่อระบายปัสสาวะที่ค้างออกให้หมด รอยาชาออกฤทธิ์สักครู่นางจึงลงมือผ่าคลอดให้กับฮูหยินฮั่วทันที ลู่เหยียนซินกรีดมีดผ่าตัดไปที่บริเวณผิวหน้าท้องแนวขวางเพื่อนำเด็กออกมา นางต้องระมัดระวังอย่างยิ่งเพราะเกรงว่าจะโดนอวัยวะอื่นๆ วิธีการนี้ทำให้นางผดุงครรภ์กับท่านหมอตกใจจนแทบจะเป็นลม

ลู่เหยียนซินลงมืออย่างว่องไวเพียงไม่นานเด็กก็ถูกนำออกมาส่งต่อให้ท่านหมอทันที แต่ฮูหยินนั้นมีเลือดออกมากต้องใช้ยาห้ามเลือด ก่อนหน้าที่นางจะตัดสินใจผ่าคลอดก็ได้เขียนใบสั่งยาชุดหนึ่งเอาไว้และสั่งให้คนไปเคี่ยวยาไว้แล้ว นางผดุงครรภ์ที่ยืนดูอยู่ห่างๆรีบออกไปยกยานั้นมาทันที ยานี้ใช้เพื่อจับการแข็งของเลือด นางทำการตรวจสอบสภาวะเลือดออกอย่างระมัดระวัง จึงยังไม่ทำการเย็บปิดปากแผลในเวลานี้

แต่พอหันมาทางด้านทารกน้อยผู้นี้กลับไม่ค่อยดีนักพอนำออกมาได้แล้วนั้นก็หายใจอย่างแผ่วเบาง ลู่เหยียนซินรีบช่วยกดนวดที่หัวใจทันที

นางผดุงครรภ์ก็วุ่นวายจนมือเท้าสับสนนางวิ่งออกไปข้างนอกด้วยความตื่นตระหนก แล้วแจ้งว่าฮูหยินคลอดแล้วเป็นเด็กผู้ชาย แต่คุณชายน้อยนั้นไม่มีอัตราการเต้นของหัวใจ ตอนนี้พระชายาฉินกำลังเร่งมือช่วยชีวิตคุณชายน้อยอยู่

แม่ทัพฮั่วได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก ฮูหยินฮั่วเองเมื่อได้ยินว่าลูกของนางไม่มีอัตราการเต้นของหัวใจก็ร้องไห้ออกมาทันที แม่ทัพฮั่วที่ได้ฟังอยู่ด้านนอกดวงตาก็แดงเรื่อขึ้นมาเช่นกัน

ในห้องคลอดลู่เหยียนซินยื้อช่วยชีวิตของคุณชายน้อยเอาไว้ นางแนบหูลงไปที่เนินเนื้อบริเวณหัวใจในที่สุดหัวใจของเด็กน้อยก็ฟื้นคืนมาเต้นปกติ นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก เด็กน้อยสามารถหายใจเองได้แล้วเสียงเด็กน้อยที่แผดร้องออกมาดังก้องกังวานไปทั่วทั้งเรือนหยุนฮวา

ด้านนอกห้องคลอดเมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็แทบจะร้องไห้ออกมา หลังจากยืนยันได้ว่าอาการเลือดออกกลับสู่สภาวะปกติแล้ว ลู่เหยียนซินก็เริ่มเย็บปิดปากแผลให้นางเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนางผดุงครรภ์จึงนำเชิญท่านแม่ทัพเข้ามาทันที

แม่ทัพฮั่วนั้นตรงดิ่งไปยังฮูหยินของตน แล้วนั่งลงที่หน้าเตียงเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าของนาง ปลายนิ้วที่หยาบกร้านลูบไล้ใบหน้านางเบาๆ “ลำบากเจ้าแล้วนะฮูหยิน” ฮูหยินฮั่วยิ้มที่มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนหวานนุ่มนวลที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา

ลู่เหยียนซินนั้นเหนื่อยมากหน้าผากมีเหงื่อผุดไหลออกมาจนเปียกชุ่ม นางลุกจากเตียงในสภาพตัวสั่นงันงกตัวส่ายโอนเอนจนแทบจะล้มลงไปอยู่แล้ว ยังดีที่อ๋องฉินเข้ามารับตัวนางไว้ทันประคองไปนั่งยังเก้าอี้ด้านข้างอ๋องฉินนั้นใช้แขนเสื้อของตนปาดเหงื่อออกให้นางอย่างเบามือ

“ขอบคุณท่านมาก”

“ท่าทางเจ้าเหนื่อยมากแล้วไปพักกันดีหรือไม่”

แม่ทัพฮั่วที่เดิมยังชื่นชมคุณชายน้อยอยู่ก็หันมามองยังพระชายาฉิน เขารู้สึกซาบซึ้งใจนางเป็นอย่างมากเรื่องเลวร้ายในเมื่อก่อนที่นางเคยก่อไว้มลายหายไปจากใจเขาสิ้น

เมื่อเห็นว่าลู่เหยียนซินเหนื่อยจนแข้งขาสั่นจึงได้บอกให้นางออกไปพักที่ห้องด้านข้างก่อน ทั้งยังกำชับให้สาวใช้อยู่รับใช้นางอย่าให้ขาดตกบกพร่องเป็นอันขาด