ตอนที่ 9 ถึงเมืองจี้โจว

การเดินทางมายังเมืองจี้โจวนั้นกินเวลามามากกว่าเจ็ดวันแล้ว ผ่านเส้นทางทุรกันดานของชนบทที่ห่างไกลความเจริญเข้าสู่เขตชายแดนเมืองจี้โจวในวันที่แปดพอดี

ขบวนเคลื่อนมาใกล้ตัวเมืองมากขึ้นเรื่อยๆ สองข้างทางที่จะผ่านเข้าไปยังประตูเมืองนั้นต้องพบเจอกับหมู่บ้านน้อยใหญ่ ทิวทัศน์โดยรอบแสดงให้เห็นถึงความแร้นแค้นของชาวบ้านเป็นอย่างมาก 

ลู่เหยียนซินที่เลิกม่านขึ้นมองเห็นก็รู้สึกอนาจใจยิ่งนัก พืชผลทางการเกษตรแห้งแล้งล้มตายจำนวนมาก​ผู้คนอดอยากเห็นได้ชัดจากสีหน้าที่หม่นหมองของพวกเขาเหล่านั้น​ อีกทั้งยังต้องมาพบเจอกับโจรป่าที่บุกปล้นสะดมกันแทบทุกวันซ้ำเติมความทุกข์ยากเข้าไปอีก

โจรป่าหรือโจรภูเขาที่ชาวบ้านเรียกกันจนติดปากนั้นนับวันยิ่งเหิมเกริมขึ้นเรื่อยๆ​ พวกเขาเหล่านั้นมาจากทั่วทุกสารทิศ​รวมตัวกันที่หุบเขาหูซานใกล้หมู่บ้านเหมยหลัน หมู่บ้านเหมยหลันอยู่ห่างจากตัวเมืองจี้โจว​ราวๆ40ลี้[1]

หุบเขาหูซานนี้อยู่ใจกลางระหว่างหมู่บ้านเหมยหลันกับตัวเมืองจี้โจว เพราะความอุดมสมบูรณ์ของตัวป่าพวกเขาเลยเลือกที่จะปักหลักลงที่นั่น และลงเขาเพื่อออกปล้นบ้านเรือนชาวบ้านแทบจะทุกหมู่บ้านและเมืองอื่นๆที่ใกล้เคียงกัน 

เมื่อกองทัพอ๋องฉินเดินทางถึงหมู่บ้านมู่หลาง  หมู่บ้านสุดท้ายก่อนเข้าสู่ประตูเมืองจี้โจว ก็มองเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งยืนมุงอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งเป็นจำนวนมาก ซากปรักหักพังของบ้านเรือน ซากไฟไหม้บางส่วนปรากฏให้เห็นดูแล้วน่าสะเทือนใจยิ่งนัก

ขบวนกองทัพหยุดเดินลงเนื่องจากนายทหารแนวหน้าเข้ามารายงานกับอ๋องฉินว่าหมู่บ้านแห่งนี้และหมู่บ้านบริเวณโดยรอบนั้นถูกโจรภูเขาบุกปล้นสะดมเมื่อประมาณยามจื่อ (23.00-00.59 น.) ของเมื่อคืนวานนี้อ๋องฉินได้ยินดังนั้นจึงรีบสั่งการกับองค์รักษ์ของตนทันที

ทหารรักษาประตูเมืองที่มองเห็นขบวนกองทัพมาแต่ไกลแล้ว​ได้สั่งให้ทหารเปิดประตูเมืองคอยต้อนรับและรีบไปรายงานที่จวนแม่ทัพฮั่วทันที

ทางด้านอ๋องฉินได้แบ่งกองกำลังออกเป็นสองฝ่าย ทหารส่วนหนึ่งที่เก่งกาจมีฝีมือดีที่สุดไปกับเขาและสั่งให้ขบวนกองทัพที่เหลือเดินหน้าต่อเพื่อเข้าไปในเมืองแจ้งแก่แม่ทัพฮั่วว่าเขาจะอยู่ดูสถานการณ์ที่นี่ก่อน

“เกิดอะไรขึ้นหรือชิงอี”

“ชาวบ้านถูกโจรภูเขาเข้าบุกปล้นบ้านเรือนพ่ะย่ะค่ะพระชายา ท่านอ๋องรุดหน้าเข้าไปตรวจสอบแล้วพระชายาอย่าเพิ่งลงจากรถม้าเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่เหยียนซินเลิกผ้าม่านขึ้นมองดูสถานการณ์ข้างหน้า นางเห็นชาวบ้านยืนมุงอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งด้านข้างมีศาลากว้างภายในนั้นแออัดไปด้วยผู้คนที่บาดเจ็บนอนเรียงรายกันจนเต็มลานกว้าง ขณะนั้นก็มีอาชาตัวใหญ่สีดำทมิฬมายืนขวางสายตาของนางเอาไว้ นางไล่สายตาขึ้นไปก็พบว่าเป็นอ๋องฉินที่มองมาทางนางอยู่ก่อนแล้ว

“ข้าจะนำทหารออกลาดตระเวนบริเวณรอบๆเมือง เจ้าเข้าไปในเมืองก่อนแล้วอย่าเที่ยวเดินเพ่นพ่านไปทั่วอยู่แค่ในจวนเจ้าเมืองเท่านั้น เจ้าเข้าใจหรือไม่”

“ไม่เข้าใจ”

อ๋องฉินถลึงตาใส่นางทันที เขาพูดชัดถ้อยชัดคำใช้คำพูดที่รวบรัดฟังดูเข้าใจง่ายถึงเพียงนี้แล้ว นางจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

“ข้าหมายถึงท่านนำข้ามาที่นี่ด้วยแล้วจะปล่อยให้ข้าดักดานอยู่เพียงในจวนเช่นนั้นหรือ ไม่ค่อยจะตรงกับเจตนาของท่านสักเท่าไหร่กระมังและข้าก็ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของท่านนะเหตุใดต้องกักขังกันด้วย”

“เจ้าไม่เข้าใจหรืออย่างไรที่นี่มีโจรป่าข้าต้องออกไปลาดตระเวนจัดการพวกนั้นก่อน หากเจ้าเดินเพ่นพ่านไปทั่วพบเจอโจรพวกนั้นเข้าชีวิตนี้ของเจ้าคงจบตั้งแต่ยังไม่ออกปากร้องขอความเห็นใจจากพวกมันแล้ว”

“ข้าไม่ได้จะเดินเพ่นเพ่นเพียงแค่อยากไปสำรวจหมู่บ้านนี้เท่านั้น ดูเสร็จแล้วข้าจะเข้าเมืองทันที”

“ไม่ได้!”

“อะไรนะเพคะ ได้เช่นนั้นหรือดีจังเลยขอบพระทัยมากเพคะท่านอ๋อง”

นางพูดจบก็รีบกระโดดลงจากรถม้าทันที อ๋องฉินเบิกตากว้างกิริยามารยาทของนางหายไปไหนหมดช่างแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง 

“เหตุใดเจ้าถึงพูดไม่รู้ความเช่นนี้เล่า”

“ข้าแค่จะไปดู ดูเสร็จก็จะไป”

“ที่นี่อันตรายเจ้าฟังรู้เรื่องหรือไม่”

“ท่านก็แค่ทิ้งทหารไว้ให้ข้าก็พอแล้ว ท่านจะไปไหนก็ไปสิพูดมากทำไมกัน”

นางพูดจบก็เดินมุ่งตรงไปยังบ้านเรือนของพวกเขาเหล่านั้นทันทีโดยมีสาวใช้คนสนิทเดินตามไปติดๆ  เมื่อเห็นว่าไม่สามารถยั้งนางได้เขาจึงสั่งให้ชิงอีตามประกบนางแทน อ๋องฉินทิ้งทหารฝีมือดีไว้อีกสี่ห้าคนเพื่อดูแลนางโดยเฉพาะก่อนจะออกเดินทางไปลาดตระเวนยังหุบเขาข้างหน้า

คล้อยหลังอ๋องฉินจากไป ลู่เหยียนซินก็พาลี่ถิงเดินลัดเลาะไปยังเรือนพักของผู้บาดเจ็บทันทีชิงอีพร้อมทหารเหล่านั้นเดินตามนางไปติดๆ

เมื่อชาวบ้านเห็นนางเดินเข้ามาอีกทั้งด้านหลังยังมีทหารในชุดเครื่องแบบเต็มยศก็ตั้งท่าขัดขวางทันที 

“พวกท่านเป็นใคร อย่าเข้ามาใกล้พวกเรานะ!”

ชายหนุ่มคนหนึ่งลุกขึ้นไปยืนขวางด้านหน้านางทันที ยกมือขึ้นเพื่อป้องกันตนเอง

“บังอาจ! ถอยออกไปเสีย!”

“พอแล้วชิงอี พวกเจ้าถอยออกไปก่อนเถอะ” นางส่งสายตาปรามไปยังองค์รักษ์หนุ่ม พวกเขาจำต้องถอยล่นออกไปแต่ก็ยังอยู่ในระยะที่สามารถปกป้องนายหญิงของพวกเขาได้

“ข้าเป็นหมอ ข้ารักษานางได้”

“ท่านเป็นหมอเช่นนั้นหรือ?” ชาวบ้านเหล่านั้นมองดูนางด้วยความไม่เชื่อถือเท่าใดนัก นางแต่งกายด้วยชุดธรรมดาแต่กลับมีผิวพรรณผุดผ่องไม่น่าจะใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอนทั้งยังมีทหารคอยติดตามนางอาจจะเป็นหมอหญิงจริงๆก็ได้กระมัง

“เวลานี้พวกเจ้าก็ทำได้แค่ยืนดูนางเจ็บปวดจวนจะขาดใจอยู่โดยไม่สามารถทำอันใดได้ ไม่สู้ปล่อยให้ข้ารักษานางไม่ดีกว่าหรือ”

“หากว่าข้ารักษานางไม่ได้ ถึงเวลานั้นพวกเจ้าอยากจะทำอะไรกับข้าก็สุดแล้วแต่ใจพวกเจ้าเถอะ”

พวกเขาเห็นนางมาดีไม่ได้มีท่าทีหยิ่งยโสทั้งยังเสนอช่วยบุตรสาวของผู้ใหญ่บ้านจึงยอมถอยล่นออกไปด้านหลังทันที

“ขออภัยแม่นางที่พวกข้าเสียมารยาท เมื่อคืนพวกเราชาวบ้านถูกโจรภูเขาบุกปล้นพวกมันสังหารชาวบ้านไปหลายชีวิตทั้งยังจับตัวผู้หญิงในหมู่บ้านไปอีกหลายคน ใครขัดขืนพวกมันฆ่าทิ้งทันทีลูกสาวของข้าต่อสู้กับพวกมันจึงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ทางการส่งท่านหมอมาเพียงคนเดียวไม่สามารถรักษาทุกคนได้ทันการ ท่านหมอมาดูอาการของนางเมื่อครู่เขาพูดเพียงว่าไม่สามารถรักษานางได้แล้วขอรับ”

“อาการนางเป็นเช่นใดบ้างเจ้าคะ”

“ถูกแทงไปหลายแผลตั้งแต่ยามหยิน (03.00-04.59 น.) ท่านหมอห้ามเลือดให้แล้วแต่ก็ถือว่าเสียเลือดไปมากอยู่ขอรับ”

ลู่เหยียนซินมองดูหญิงสาวตรงหน้าลมหายใจที่รวยรินคล้ายใกล้หมดลมหายใจอยู่ทุกวินาที นางจึงตัดสินใจเคลื่อนย้ายผู้ป่วยเข้าไปด้านในทันทีเพราะที่ตรงนี้มีคนมากเกินไปนางไม่สะดวกที่จะหยิบกล่องยาออกมารักษาโดยตรง

“ท่านสามารถรักษานางได้ใช่หรือไม่ขอรับ”

“ข้าจะลองดู พวกท่านรอข้างนอกเถิดข้าต้องใช้สมาธิ”

“ได้…. ได้ขอรับ”

ผู้ใหญ่บ้านสั่งให้ชาวบ้านถอยไปพักและให้คนส่วนหนึ่งไปช่วยกันเคลื่อนย้ายผู้บาดเจ็บมาที่ศาลาพักด้านหน้านี้ ท่านหมอที่มีเพียงคนเดียวกำลังวุ่นวายรักษาคนเจ็บจนมือเป็นพัลวัน หูของเขาได้ยินแว่วมาว่ามีหมอหญิงเดินทางมาที่หมู่บ้านนี้และอาสาช่วยรักษาบุตรสาวของผู้ใหญ่บ้าน ครั้นอยากจะไปดูวิธีการรักษาของนางแต่ก็ไม่สามารถละทิ้งหน้าที่ที่ต้องรักษาคนเจ็บตรงหน้าตนได้จึงได้เพียงแค่ลอบมองไปเท่านั้น

ทางด้านแม่ทัพฮั่วเมื่อได้ยินว่าขบวนกองทัพของอ๋องฉินเดินทางมาถึงแล้วเขาจึงนำหัวหน้าจวนปกครองและลูกน้องใต้บังคับบัญชาออกมาด้วย เดิมคิดว่าจะมาพบปะกันที่ประตูเมืองแต่ม้าเร็วของอ๋องฉินได้เข้ามารายงานว่าเวลานี้ท่านอ๋องนั้นนำกองทหารออกไปลาดตระเวนบริเวณโดยรอบเมืองแล้ว รับสั่งให้ทหารส่วนหนึ่งเดินทางเข้าเมืองมาก่อนและส่วนหนึ่งเดินทางไปกับเขา ทั้งยังฝากมาบอกแม่ทัพฮั่วอีกว่าให้ไปสมทบที่หมู่บ้านมู่หลาง พระชายาฉินยังอยู่ที่นั่น

“พระชายาเช่นนั้นหรือ?”

“ขอรับนายท่าน”

“ไหนบอกว่าเกลียดนางแม้แต่หน้านางยังไม่อยากมอง แล้วจะนำนางมาด้วยทำไมกัน”

“ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ”

แม่ทัพฮั่วเหล่ตามองไปยังลูกน้องของตัวเองทันที

“ข้าก็เพียงแค่ครุ่นคิดไม่ได้ถามเจ้า”

“นายท่านคิดดังไปนะขอรับ”

“เฮ้อ…..ช่างเถอะไปหมู่บ้านมู่หลางกัน”

ลู่เหยียนซินนั่งอยู่ในห้องข้างเตียงของหญิงสาวคอยลอบมองดูอาการของนางเป็นระยะ เนื่องจากอยู่ในยุคโบราณเครื่องไม้เครื่องมือที่จะใช้ตรวจก็ไม่มีสักชิ้นนางจึงอาศัยประสบการณ์ที่เคยทำงานมาก่อนคอยสังเกตอาการใกล้ๆ ลู่เหยียนซินขยับเข้าไปตรวจดูอาการของนางแต่เมื่อเห็นบาดแผลฉกรรจ์จากคมกระบี่บนตัวหญิงสาวนางก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจทันที

บาดแผลจากคมกระบี่พาดผ่านช่องท้องแผลเหวอะหวะหากลึกไปมากกว่านี้เพียงเล็กน้อยก็จะคว้างท้องนางแล้ว 

ลู่เหยียนซินเปิดเปลือกตาของนางขึ้นแล้วหันไปหยิบกล่องยาออกมาเปิดและหยิบขวดยาหนึ่งขวดออกมา เทยาเม็ดหนึ่งเม็ดและยัดมันเข้าปากนางทันที จากนั้นก็หยิบเข็มออกมาฝังเข็มให้นางตามจุดสำคัญๆ หลายจุด โชคยังดีเมื่อครั้งที่นางเรียนหมอในยุคปัจจุบันนั้นนางได้เรียนวิชาการฝังเข็มแบบแพทย์แผนจีนมาด้วย นางจึงใช้วิชานี้ได้อย่างคล่องมือเป็นที่สุด

บาดแผลที่สำคัญอยู่ที่ช่องท้อง ยาห้ามเลือดที่นางป้อนไปแล้วส่งผลให้เลือดที่เคยออกจากบาดแผลนั้นก็หยุดไหลทันที

“เอาน้ำสะอาดให้ข้าที”

นางตะโกนเสียงดังจนคนข้างนอกได้ยินพวกเขารีบลุกขึ้นไปหยิบเอาน้ำสะอาดส่งให้นางในห้องทันที ลู่เหยียนซินทำความสะอาดคราบเลือดอย่างเบามือ นางฉีดยาชาไปหนึ่งเข็มรอสักพักคาดว่ายาเริ่มออกฤทธิ์แล้วนางจึงตัดเอาส่วนเนื้อที่ตายแล้วออกไปทำให้บาดแผลดูน่ากลัวยิ่งขึ้นจากนั้นจึงลงมือเย็บแผลให้นาง

การเคลื่อนไหวของลู่เหยียนซินนั้นรวดเร็วมากมือไม่มีอาการสั่นเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่เย็บบาดแผลเสร็จจึงใช้ผ้าตาข่ายม้วนหนึ่งมาพันแผลไว้

เมื่อทำการรักษาบาดแผลเรียบร้อยแล้วนางจึงตรวจลมหายใจและก้มลงฟังเสียงหัวใจอีกครั้ง เมื่ออัตราการเต้นของหัวใจกลับมาเป็นปกติแล้วนางจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาทันที

----------------------

[1] 40 ลี้ = 20 กิโลเมตร