ตอนที่ 8 พระชายาป่วย

การเดินทางยาวนานต่อเนื่องเข้าสู่วันที่ห้าลู่เหยียนซินเหตุเพราะก่อนหน้านี้ร่างกายของนางเพิ่งถูกโบยมาแผลยังไม่ทันหายดี อีกทั้งการนั่งอยู่บนรถม้าทั้งวันเป็นเวลาห้าวันติดกันไม่สามารถขยับไปทางไหนได้

การสั่นสะเทือนของรถม้าที่โครงเครงตลอดทางส่งผลให้ร่างกายของนางบอบช้ำขึ้นมาอีกระลอก เนื้อด้านหลังกระแทกกับแผ่นไม้หลายต่อหลายครั้งนางได้แต่อดทนมาตลอด แต่วันนี้ความเจ็บปวดกำเริบขึ้นมาอีกครั้งความรู้สึกปวดหนึบตามร่างกายเริ่มตีตื้นขึ้นมาและดูเหมือนจะส่งผลให้พิษไข้ค่อยๆ กำเริบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

นางกินยาแก้อักเสบไว้แล้วแต่เพราะแผลด้านหลังนั้นลึกเกิน แม้จะกินยาหรือทายาทุกวันเพื่อให้ทุเลาลงไปบ้างแล้วแต่แผลก็ยังหายช้าอยู่ดี

ความเจ็บของบาดแผลส่งผลให้นางได้รับพิษไข้ที่รุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม เหงื่อผุดขึ้นไหลย้อยลงจากศรีษะไหลไปตามกรอบหน้าของนางแล้วหยดลงบนเสื้อผ้าจนเปียกชุ่ม นางหลับตาลงพยายามฝืนความเจ็บปวดเอาไว้

“พระชายาเป็นเช่นใดบ้างเพคะ”

“ข้ายังไหว” นางตอบลี่ถิงด้วยเสียงอันสั่นเครือ

“ให้ข้าแจ้งท่านอ๋องหรือไม่เพคะ”

“ไม่ต้อง ข้าไม่ใช่คนที่ฉินอ๋องจะเห็นใจหากรู้ว่าข้าไม่สบายมีแต่จะสมน้ำหน้าข้าเสียมากกว่า เขาอาจจะหาวิธีทรมานข้ามากไปกว่านี้ก็เป็นได้”

“พูดอะไรเช่นนั้นท่านอ๋องไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะเพคะ”

“เจ้าอยู่เงียบๆก็พอแล้วข้าจะพักสักหน่อย จำไว้ว่าอย่าให้ใครรู้เด็ดขาด”

“เพคะพระชายา”

รถม้าขับเคลื่อนไปเรื่อยๆหนทางข้างหน้าทุลักทุเลพอสมควร ยามรถม้าตกหลุมโคลงเคลงอย่างหนักส่งผลไปยังบาดแผลของนางโดยตรง

ลู่เหยียนซินฝืนทนต่อไปนางนอนตะแคงบนพื้นรถม้าโดยมีลี่ถิงนั่งอยู่ด้านข้าง คอยใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดใบหน้าให้นางอยู่ตลอดเวลา

“พระชายาอดทนอีกนิดนะเพคะจวนจะพลบค่ำแล้ว หากขบวนกองทัพหยุดพักตั้งค่ายเมื่อใด ท่านก็จะได้นอนพักสบายๆ แล้วเพคะ”

“อืม” ลู่เหยียนซินตอบกลับนางด้วยเสียงอันแผ่วเบาก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

ไม่ช้ากองทัพของอ๋องฉินก็หยุดพักตรงเขตชายป่า เขาสั่งให้ทหารตั้งกระโจมพักและให้ทหารส่วนหนึ่งออกล่าตะเวนบริเวณรอบๆ เผื่อเจอกลุ่มโจรแอบซุ่มโจมตี

หลังจากทหารตั้งกระโจมและกระจายกำลังตรวจสอบพื้นที่บริเวณโดยรอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว อ๋องฉินจึงสั่งให้ชิงอีเรียกลู่เหยียนซินลงจากรถม้า

“พระชายา”

“ท่านชิงอี คือว่าพระชายาหลับอยู่เจ้าค่ะ”

“หลับเช่นนั้นหรือ” ชิงอีแอบมองลอดผ่านผ้าม่านประตูแม้ลี่ถิงจะเปิดออกมาเพียงเล็กน้อยและรีบปิดม่านลง แต่ด้วยสายตาอันแหลมคมขององค์รักษ์หนุ่มก็สามารถประเมินสถานการณ์ได้ว่ามันไม่ปกติ!

หลังจากชิงอีเดินจากไปแล้วลี่ถิงก็ลอบถอนหายใจออกมาทันที นางหันมองไปยังนายสาวของตัวเองสีหน้าพระชายาไม่ดีเลยนางลังเลอยู่พักใหญ่ ‘จะบอกท่านอ๋องดีหรือไม่นะ…'

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

“มีอะไร” อ๋องฉินที่กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าต้องหันกลับมามององค์รักษ์คนสนิทของเขาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกขาน

“คือว่า..ข้าน้อยคิดว่าพระชายาน่าจะมีปัญหาพ่ะย่ะค่ะ”

“นางก่อเรื่องอันใดอีกล่ะ” อ๋องฉินพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เขาคิดถูกหรือผิดที่นำนางมาด้วยกันแน่

“ไม่ได้ก่อเรื่องอันใดแต่ข้าน้อยคิดว่าพระชายาน่าจะมีไข้ เมื่อครู่ข้าน้อยไปเรียกที่รถม้าสาวใช้ของพระชายาบอกว่าพระชายาทรงพักผ่อนอยู่ แต่ข้าน้อยแอบลอบมองเข้าไปเห็นสีหน้าพระชายาดูไม่สู้ดีเท่าไหร่พ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องฉินที่ตอนนี้ยังสวมใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยสาบเสื้อแยกออกจากกันมองเห็นแผงอกแกร่งที่มีขนประดับเบาบางอยู่รำไร เขาเดินตรงมุ่งหน้าไปยังรถม้าทันทีเมื่อเปิดม่านออกลี่ถิงถึงกลับสะดุ้งตกใจก่อนจะรีบลนลานลงจากรถม้าไปยืนด้านข้างถัดจากชิงอีทันที

อ๋องฉินก้าวขึ้นไปบนรถม้าใช้หลังมือสัมผัสไปยังหน้าผากมนหากแต่หลังมือของเขายังไม่ทันแตะถึงผิวเนื้อของนางก็รับรู้ได้ถึงไอร้อนระอุที่แผ่ออกมาจากตัวนาง

เขารีบช้อนตัวนางขึ้นแล้วอุ้มไว้ในอ้อมแขนแกร่งวิ่งตรงไปยังกระโจมพักทันที อ๋องฉินสั่งให้ทหารนำอ่างน้ำสำหรับเช็ดตัวและทำการต้มยาให้นางโดยเร็ว

เขาสั่งให้ลี่ถิงเช็ดตัวให้นางเมื่อเสร็จเรียบร้อยถึงนำยามาป้อนนางต่อ ลู่เหยียนซินลืมตาขึ้นมาได้นิดหน่อยก็ต้องหลับตาลงต่อเพราะรู้สึกถึงความหนักอึ้งของศรีษะ

“กินยาเข้าไปเจ้าจะมาตายกลางป่าไม่ได้ หน้าตาน่าเกลียดขนาดนี้เกิดใครมาพบเห็นเข้าคงต้องหลอนติดตาไปชั่วชีวิตแน่ๆ น่าสงสารจะตายไป”

ลี่ถิงถึงกลับเบิกตากว้างมองไปยังอ๋องฉินทันที นั่นใช่คำพูดปลอบประโลมคนป่วยหรืออย่างไรกัน ท่านอ๋องเหตุใดถึงได้กล่าวหาพระชายาเช่นนั้นกันเล่า

อ๋องฉินป้อนยาเข้าปากนาง นางกลืนลงแต่โดยดีแต่ก็ต้องสำลักออกมาเพราะความขมของยาทั้งยังพยายามเบือนหน้าหนี เขาจำต้องอมยาไว้ในปากแล้วป้อนให้นางโดยตรงแทน ลี่ถิงกับชิงอีถึงกลับเบือนหน้าหนีกันแทบไม่ทัน

“เจ้าดูแลพระชายามาทั้งวันไปพักได้แล้ว กระโจมเจ้าอยู่ถัดออกไปทางด้านหลัง” ชิงอีบอกกล่าวกับลี่ถิง นางพยักหน้าตอบรับและรีบเดินออกจากกระโจมไปทันที ‘พระชายายังมีท่านอ๋องดูแลอยู่คงไม่เป็นไรกระมัง’

อ๋องฉินปล่อยให้นางนอนพักต่อส่วนเขาออกไปนั่งลงตรงกองไฟข้างกระโจม พวกเหล่าทหารกล้าทั้งหมดนั่งกินอาการค่ำพร้อมๆ กันกับท่านอ๋อง อ๋องฉินไม่ถือสาสิ่งใดเพราะเขานับว่าทหารกล้าที่ร่วมรบด้วยกันต่างก็มีเกียรติเท่ากันทุกคน

ปกติยามไฮ่ (21.00-22.59) อ๋องฉินจะนำทหารบางส่วนออกล่าตระเวนในระยะที่พวกเขาตั้งกระโจมในทุกๆ คืนตั้งแต่ที่เดินทางกันมาแต่เพราะคืนนี้พระชายาของเขาป่วยจึงทำได้เพียงมอบหมายให้ชิงอีและเฟยหยาทำหน้าที่แทน

เขาเดินเข้ามาในกระโจมแล้วนั่งลงบนเตียงข้างนาง ลู่เหยียนซินนอนขดตัวอยู่บนเตียงปากเรียวบางสั่นสะท้านพลางเอ่ยเสียงสั่นเบาๆ ออกมา

“หนะ..หนาว”

“แม่จ๋าข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”

มือหนายื่นออกไปจับหน้าผากมนรับรู้ได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวนาง เขาสั่งทหารรับใช้นำอ่างน้ำมาให้ที่กระโจมอีกครั้ง ดึกมากแล้วจึงไม่ได้ให้คนไปตามลี่ถิงมาดูแลนาง

“ยังไม่ถึงจี้โจวก็จับไข้เสียแล้ว อ่อนแอเสียจริง!”

อ๋องฉินจำต้องผลัดเสื้อผ้าของนางออกพลันสายตาของเขาก็มองไปเห็นร่องรอยบนแผ่นหลังของนาง ร่องรอยที่ถูกโบยยังไม่จางหายนวลเนื้อขาวใสมีรอยแดงแตกระแหงแผลบางแห่งยังคงมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย

เหตุที่นางจับไข้ก็คงเพราะพิษจากแผลที่โดนโบยนี่เองสินะ อ๋องฉินมองนางนิ่งเหตุใดถึงอดทนได้ขนาดนี้กัน

สักพักจึงลงมือเช็ดตัวให้นางอีกครั้งก่อนจะนำยามาทาด้านหลังของนางอีกทีหนึ่ง ไอร้อนยังคงไม่เจือจางลงเขาจำใจต้องดึงนางมาสวมกอด กลิ่นอายความอบอุ่นที่อยู่ตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กมุดเข้าอ้อมแขนแกร่งทันที

ชายหนุ่มรู้สึกเกรงตัวตามสัญชาตญาณของบุรุษ ความนุ่มนิ่มของกายสาวที่แนบชิดกับเนื้อตัวของเขาทำให้นวลเนื้อส่วนล่างตื่นขึ้นมาทันที แต่เห็นว่านางป่วยไข้เลยต้องหยุดความคิดเหล่านั้นลงอย่างเลี่ยงไม่ได้

เขาสวมกอดนางอยู่อย่างนั้นทั้งคืนเมื่อถึงรุ่งเช้าค่อยรีบออกไปสั่งการให้ทหารเริ่มจัดขบวนออกเดินทางกันต่อ เขาไม่ได้อยากแล้งน้ำใจกับนางมากนักเพียงแต่หนทางข้างหน้ายังมีผู้คนที่รอคอยการช่วยเหลือไม่สามารถช้าได้สักวินาทีเดียว

“พระชายาเป็นเช่นไรบ้างเพคะ” ลี่ถิงค่อยๆ ประคองนางออกมาจากกระโจมเพื่อไปขึ้นรถม้า

“ดีขึ้นแล้วล่ะ” ดียังไงกันสีหน้าพระชายายังซีดเซียวอยู่เลย นางได้แต่คิดในใจไม่อยากเถียงผู้เป็นเจ้านายให้ไม่สบายใจอีก

“ท่านนั่งรอตรงนี้ก่อนนะเพคะเดี๋ยวหม่อมฉันจะไปเอาอาหารมาให้ พระชายาต้องกินยาด้วยไข้จะได้ทุเลาลงเพคะ”

“ขอบใจนะลี่ถิง อ้อ..เมื่อคืนเจ้าดูแลข้าใช่หรือไม่”

“หามิได้เพคะ เป็นท่านอ๋องที่ดูแลท่านทั้งคืนเพคะ”

“ห๋า!”

พูดจบลี่ถิงก็เดินไปยังบริเวณจุดทำครัวทันที เมื่อครู่หูนางคงฝาดไปใช่หรือไม่อ๋องฉินเนี่ยนะจะเฝ้าไข้นาง เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง!!!

ไม่นานนักลี่ถิงเดินกลับมาพร้อมถ้วยโจ๊กถ้วยหนึ่ง “พระชายาเสวยอาหารเถอะเพคะ”

“อืม”

ลู่เหยียนซินกินไปได้เพียงสองสามคำจำต้องวางลงรสชาติจืดชืดนางจึงกลืนไม่ค่อยลง อ๋องฉินที่เดินตามมาเห็นนางกินไปได้แค่สองสามคำถึงกลับขมวดคิ้วทันที

“เจ้ากินแค่นั้นจะไปอยู่ท้องได้เช่นไรยังต้องเดินทางอีกไกลนะ”

“ข้าอิ่มแล้ว”

“กินแค่นั้นจะไปอิ่มได้เช่นไรเจ้ารู้หรือไม่ว่าอาหารที่ทำออกมา ทหารทุกคนต้องกินให้หมด ไม่มีผู้ใดกินทิ้งกินขว้างไม่รู้คุณค่าเหมือนเจ้าเลยสักคน”

“ทำไมท่านต้องพูดมากด้วยเล่า ข้าแค่กินไม่ลงเท่านั้นเองที่ผ่านมาข้ากินไม่เคยเหลือเลยนะ”

“ใช่เพคะท่านอ๋อง พระชายากินอาหารหมดทุกครั้งเลยนะเพคะยกเว้นก็เพียงแต่ครั้งนี้…”

อ๋องฉินส่ายหัวให้นายบ่าวคู่นี้ทันทีเขาคร้านจะเถียงนางจึงเดินไปนั่งบนรถม้าข้างนาง ลี่ถิงเก็บถาดอาหารออกไปทันทีไม่ลืมที่จะทิ้งยาไว้ให้นางอีกด้วย

ลู่เหยียนซินเดิมทีนางจะเอายาแก้อักเสบออกมากินแต่เพราะอ๋องฉินยังอยู่อีกทั้งยังนั่งข้างนางขนาดนี้นางเลยไม่กล้าหยิบออกมา

ได้แต่มองถ้วยยาที่มีน้ำสีแดงนองอยู่ด้านในเต็มถ้วยนางลอบกลืนน้ำลายช้าๆ นางไม่ชอบดื่มยาน้ำเป็นที่สุด รับรู้ได้ทันทีเลยว่ายาถ้วยนี้คงจะขมน่าดู

อ๋องฉินลอบสังเกตุนางก็เห็นว่านางดูไม่อยากกินยาเลยจำเป็นต้องขู่นางไว้ก่อน

“หากเจ้ายังไม่ยอมกินข้าจะจับกรอกปากเจ้าเดี๋ยวนี้!” เขาพูดพลางมองไปที่นางนิ่งจ้องขนาดนี้นางจะแอบเททิ้งได้เช่นไรกัน

ลู่เหยียนซินยกถ้วยยาขึ้นมาแล้วใช้มือข้างหนึ่งบีบจมูกตนเองไว้แล้วรีบกลืนยาลงทันที รสชาติที่ขมทำให้นางแทบอยากจะพ่นยาออกมา อ๋องฉินใช้มือปิดปากนางทันที นางทำอะไรไม่ได้นอกจากจำต้องกลืนมันลงไป

“หากเจ้ายังดื้อดึงไม่ยอมกินยาอีก ข้าจะมาป้อนให้เจ้าเองกับมือทุกครั้ง!” คำขู่ของเขาทำให้นางหันมองเขาทันที

“ข้ายังต้องกินยาอีกงั้นหรือ”

“จนกว่าจะหาย หากเสด็จแม่รู้ว่าเจ้าตายระหว่างทางไม่พ้นที่ข้าจะโดนเสด็จแม่ลงโทษ”

พูดจบก็เดินออกไปสั่งการกับทหารองค์รักษ์ทันที นางรู้สึกสยองที่ต้องกินยานี้อีกครั้งเลยรีบหยิบยาแก้อักเสบจากกล่องยาออกมากินทันที นางต้องหายด้วยยาของนางเองนางจะไม่มีวันกินยานั้นอีกเป็นอันขาด!

อ๋องฉินสั่งจัดขบวนเพื่อเดินทางต่อ เขาไม่ได้ขี่ม้าที่หัวขบวนเช่นเคยแต่กลับมานั่งบนรถม้ากับนาง ส่วนลี่ถิงไปนั่งรถม้าที่ใช้เก็บเสบียงแทน

“ท่าน! เหตุใดไม่ไปขี่ม้าเช่นเคยเล่า”

“ข้าต้องกำชับให้เจ้าพักผ่อนและกินยาไม่ให้คลาดสายตา”

“นอนพักข้าทำอยู่แล้ว แต่กินยาไม่ใช่ว่าถึงเวลาอาหารก็หยุดพักม้ากันหรอกหรือ”

“วันนี้ไม่ คนครัวได้ทำเสบียงอาหารสำหรับกินไปด้วยเดินทางไปด้วยไว้แล้ววันนี้เราไม่สามารถหยุดพักบริเวณพื้นที่แถบนี้ได้มันอันตรายเกินไป”

ลู่เหยียนซินมองหน้าเขานิ่งก่อนจะหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็มองเห็นทั้งชิงอีและเฟยหยาควบม้าอยู่ด้านข้าง เหล่าทหารที่เหลือจัดขบวนได้แปลกตากว่าวันผ่านๆ มามาก ดูไปแล้วเหมือนพวกเขาตั้งใจปกป้องรถม้าของนางอย่างไรอย่างนั้น

“เจ้านอนลงเถอะหนทางยังอีกยาวไกลกว่าจะเข้าเขตแดนเมืองจี้โจว เราต้องผ่านหุบเขาลูกนี้ไปให้ได้ก่อน”

​​ลู่เหยียนซินหลี่ตาลง จู่ๆก็มาทำดีกับนางไม่ใช่ว่าจะหาทางกลั่นแกล้งนางอีกหรอกนะ นางเห็นอ๋องฉินหลับตาลงไม่สนใจนางอีก นางจึงเลิกคิดและหันกลับมาจัดท่านอนของตนเอง

ลู่เหยียนซินนอนลงอย่างว่าง่ายนางรู้สึกอ่อนเพลียมากจริงๆเมื่อหัวถึงหมอนนางก็หลับตาลงทันที อ๋องฉินมองใบหน้าที่หลับใหลด้วยแววตาที่หลากหลายความรู้สึกทั้งความรู้สึกเกลียด เกลียดที่นางร้ายกาจชอบแสดงอำนาจทำร้ายบ่าวไพร่ แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็เหมือนโล่งใจเวลาที่นางไม่สนใจแสดงความรักใคร่ต่อเขาเฉกเช่นที่นางเคยเป็น เขาจึงรู้สึกสบายใจเวลาที่ได้พูดคุยกับนางในช่วงเวลานี้

ขบวนรถม้ามุ่งหน้าต่อไปอย่างรวดเร็วพวกเขาไม่หยุดเดินทางกันเลยสักนิดเหตุเพราะบริเวณนี้เป็นหุบเขาที่ซับซ้อนยิ่งนัก โจรป่าก็ชุกชุมไม่สามารถหยุดการเดินทางได้เด็ดขาด