ตอนที่ 7 หุบเขาลึกลับ

‘รู้สึกไปเองรึป่าวนะ…’

“ไม่มีอะไร พวกเรารีบอาบน้ำกันเถอะลี่ถิงข้ารู้สึกร้อนๆหนาวๆ ยังไงชอบกล”

“เพคะพระชายา”

ลู่เหยียนซินอาบน้ำไปอีกสักพักก็รู้สึกหนาวเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ ไรขนที่ลุกชันไม่ได้เกิดจากน้ำที่เย็นเยือกแต่เกิดจากบรรยากาศโดยรอบ  นางจึงรีบขึ้นจากแม่น้ำทันทีลี่ถิงนำชุดมาให้นางเปลี่ยนเพราะเกรงว่าพระชายาของตนจะจับไข้เสียก่อน 

“ลี่ถิงกระโจมข้าอยู่ตรงไหน”

“กระโจมใหญ่ตรงนั้นเพคะพระชายา”

“งั้นหรือ?นอนกับเจ้าแค่สองคนไม่เห็นต้องทำกระโจมใหญ่ขนาดนั้นเลยนี่นา”

“หาไม่เพคะพระชายา กระโจมนี้เป็นของท่านอ๋องกับพระชายาเพคะ”

“ห๊า!เจ้าว่าอะไรนะ?” เมื่อได้ยินดังนั้นนางจึงหยุดฝีเท้าลงหันหลังกลับไปมองยังลี่ถิงด้วยใบหน้าที่งุนงงระคนตกใจ

“พระชายาท่านเป็นชายาของท่านอ๋องไม่ให้อยู่กระโจมเดียวกันกับท่านอ๋อง แล้วท่านจะไปนอนที่ไหนกันล่ะเพคะ” 

“ก็ให้ข้านอนกับเจ้าก็ได้นี่นา ท่านอ๋องเกลียดข้าอย่างกับอะไรดีจะมานอนร่วมเตียงเดียวกันได้เช่นไร”

“เป็นคำสั่งท่านอ๋องเพคะ” ลู่เหยียนซินเบ้ปากทันทีตาอ๋องบ้านี่ยังไงเกลียดนางก็ควรอยู่ให้ห่างจากนางสิ ให้นอนเตียงเดียวกันข้าจะหลับลงได้เช่นไรกัน

นางจำใจต้องเดินไปยังกระโจมใหญ่นั้นด้วยความรู้สึกหดหู่อย่างที่สุด ก่อนจะเลิกม่านประตูขึ้นแล้วเข้าไปด้านในก็พบเข้ากับอ๋องฉินที่กำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ หางตาของเขาชายตามองมาที่นางเพียงครู่เดียวแล้วหันกลับไป

ตาของนางเบิกกว้างด้วยภาพที่เห็นตรงหน้านั้นไม่เคยปรากฏแก่สายตาของนางมาก่อน กล้ามแขนแน่นๆ แผ่นหลังกว้างล่ำกำยำที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อทุกสัดส่วนผิวกายขาวเนียนน่าสัมผัสดูแล้วช่างเปล่งประกายในสายตานางยิ่งนัก 

ลู่เหยียนซินลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนจะรีบหักห้ามใจไม่ให้โผเข้าไปลูบไล้ทันทีที่เห็น นางรีบเดินเลี่ยงไปยังเตียงนอนก่อนที่จะหันหลังแล้วขดตัวลงนอน ด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องนั่งอยู่บนรถม้ามาติดๆกันนานถึงสามวัน ส่งผลให้นางหลับลงไปในทันทีอ๋องฉินหันมองนางนิ่งก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ

กลางดึกคืนนั้นลู่เหยียนซินนอนกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมา ในบางเวลาก็คล้ายกับอยู่ในความฝันบางเวลาก็เหมือนนางเผชิญหน้าอยู่กับความเป็นจริงในหูของนางแว่วได้ยินเหมือนเสียงกระซิบเรียกหาของใครบางคน

ลู่เหยียนซินผุดลุกขึ้นนั่งนางเหงื่อออกเต็มไปหมดหันมองด้านข้าง ก็พบว่าอ๋องฉินกำลังนอนหลับลมหายใจที่สม่ำเสมอของเขาบ่งบอกว่าเขาหลับลึกไปนานแล้ว

“ท่านอ๋อง…”

“ท่านอ๋องหลับไปแล้วหรือไม่”

นางลองเขย่าตัวเขาแต่กลับไม่ยอมตื่นขึ้นมาเลยสักนิด เมื่อแน่ใจว่าคงหลับไปแล้วจริงๆ นางจึงเดินออกไปข้างนอกตั้งใจเพียงแค่จะออกไปรับลมเสียหน่อยเท่านั้น พอออกมานอกกระโจมก็พบว่าทหารองครักษ์ทั้งสองคนนอนหลับข้างกองไฟ ส่วนเหล่าทหารคนอื่นๆแยกย้ายกันนอนตามจุดต่างๆ ไม่มีผู้ใดเฝ้ายามเลยสักคน เป็นไปได้อย่างไรกัน?

นางเดินออกมาได้สักพักก็เหลือบไปมองเห็นเงาของคนผู้หนึ่ง ครั้นอยากตะโกนออกมาก็ดันเปล่งเสียงไม่ได้ขาเจ้ากรรมก็เหมือนจะเป็นตะคริวก้าวไม่ออกเสียอย่างนั้น

‘ไม่ต้องกลัวไปหรอกสาวน้อย ข้ามิใช่ผีสางอันใด’

‘ทะ..ท่านเป็นใคร’

‘ข้าคือผู้เฒ่าผู้ปกปักษ์รักษาผืนป่าแห่งนี้ข้ามาที่นี่เพียงเพื่อเตือนเจ้า ทางข้างหน้ายังมีภัยอันตรายเจ้าจงนำของสิ่งนี้ติดตัวไปด้วยมันจะช่วยเจ้าในยามที่เจ้ามีภัย’

‘แล้วเหตุใดท่านถึงได้มอบมันให้กับข้าเล่าเจ้าคะ’

‘ข้าให้ของสิ่งใดแสดงถึงผู้นั้นมีวาสนาต่อกันวันข้างหน้าหากบุตรธิดาของเจ้าเกิดมาเจ้าจงมอบของสิ่งนี้ให้แก่พวกเขาคนละชิ้น แล้วข้าจะเป็นอาจารย์เพียงคนเดียวที่เหมาะสมที่สุดสำหรับพวกเขา’

‘อาจารย์หรือเจ้าคะ?’

‘แต่ว่าข้าอาจจะอยู่ที่นี่ไม่นานถึงขนาดนั้นเช่นนั้นของสิ่งนี้อาจจะไม่จำเป็นสำหรับข้า ท่านเอากลับคืนไปเถิดเจ้าค่ะ’

‘จิตวิญญาณของเจ้าอยู่ที่นี่แล้วกายหยาบที่เจ้ามาอาศัยอยู่ก็คือตัวตนหนึ่งของเจ้า เจ้าเลี่ยงชะตากรรมนี้ไม่ได้หรอกลิขิตสวรรค์ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้’

‘ท่านรู้หรือเจ้าคะว่าข้าไม่ใช่คนที่นี่ แล้วที่ท่านผู้เฒ่าพูดหมายความว่าเช่นไรเจ้าคะข้าจะไม่สามารถกลับไปยังโลกของข้าได้อีกเช่นนั้นหรือ?’

‘นั่นขึ้นอยู่กับตัวของเจ้า เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเจ้าจะเป็นคนให้คำตอบนั้นด้วยตัวของเจ้าเอง’

‘รุ่งเช้าจงนำแหวนหยกสองชิ้นนี้มอบให้สามีของเจ้า มันจะช่วยเปิดทางออกจากป่าแห่งนี้คนผู้นี้มีวรยุทย์ที่ล้ำเลิศแต่ใช้กับป่าแห่งนี้ไม่ได้’

‘ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ให้คำชี้แนะเจ้าค่ะ’

นางพยายามเพ่งมองใบหน้าของท่านผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้าแต่กลับเห็นเพียงหมอกที่ลางเลือนเท่านั้น เหมือนเป็นความฝันแต่ก็เหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริง

‘เอาล่ะเจ้ากลับไปเถอะ คนพวกนั้นออกตามหาเจ้าแล้ว’

‘หืม?’

นางหันหลังกลับไปมองด้านหลังทันทีก่อนจะเห็นอ๋องฉินเดินมุ่งหน้ามาทางนาง ด้านหลังเป็นชิงอีและเฟยหยาที่เดินตามมาติดๆ

นางไม่สนใจพวกเขาที่ตะโกนเรียกนางอยู่  รีบหันกลับมาเพื่อจะถามชื่อแซ่ของท่านผู้เฒ่าแต่กลับพบกับความว่างเปล่า 

‘ท่านผู้เฒ่าหายไปไหนแล้ว?’

นางหันซ้ายหันขวาไม่พบผู้ใดทันใดนั้นก็ถูกกระชากจากคนด้านหลัง นางไม่ทันตั้งตัวเซไปซบที่หน้าอกของบุรุษตรงหน้าทันทีเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าเป็นอ๋องฉินเขาออกมาตามนางทำไมกัน!

“บ้าจริงท่านกระชากข้าทำไม ข้าเกือบจะหกล้มไปแล้วนะ”

“ใครใช้ให้เจ้าออกมาข้างนอกไม่บอกกล่าวข้าเช่นนี้”

“ข้าปลุกท่านแล้วแต่ท่านไม่ยอมตื่นเสียที ข้าเพียงแต่ร้อนอยากออกมารับลมข้างนอกก็เท่านั้นเอง”

“เจ้าปลุกข้าแล้วเช่นนั้นหรือ”

“ปลุกไปแล้วพอออกมาข้างนอกก็พบทหารของท่านหลับกันทุกคน ข้าไม่มีเพื่อนคุยจึงเดินเล่นออกมาไกลไปหน่อยขอโทษท่านแล้วกัน”

นางรีบเดินเลี่ยงออกมาเพื่อกลับกระโจมทันที เมื่อเข้ามาในกระโจมลู่เหยียนซินก็ก้มลงมองที่หน้าอกของตัวเองก็พบกับแหวนหยกสองชิ้นคล้องอยู่กับสายสร้อยเส้นหนึ่ง พระเจ้า!เรื่องเมื่อครู่ไม่ใช่ความฝันนี่นา

อ๋องฉินมองตามจนนางหายลับเข้าไปในกระโจม จะเป็นไปได้อย่างไรที่ทุกคนจะหลับกันหมด ป่าแห่งนี้น่ากลัวจะมีอาถรรพ์อะไรสักอย่างไม่เช่นนั้นพวกเขาที่มีวรยุทธ์ไม่มีทางที่จะหลับขนาดที่ไม่ได้ยินเสียงผู้ใดย่างกรายเข้ามาเลย อีกทั้งลู่เหยียนซินเดินเสียงดังถึงเพียงนี้ไม่มีทางที่จะไม่มีใครได้ยินยกเว้นก็เพียงแต่พวกเขาถูกบางสิ่งบางอย่างทำให้หลับลึกไม่ได้ยินเสียงรอบข้างใดๆเลย

“พวกเจ้าผลัดเปลี่ยนเวรยามกันให้ดีๆ อย่าละทิ้งหน้าที่เหมือนเมื่อครู่นี้อีก”

เหล่าทหารทุกคนก่อนหน้านั้นรู้สึกหวั่นใจอย่างยิ่งพวกเขาคิดว่าท่านอ๋องจะสั่งลงโทษที่ละเลยต่อหน้าที่ ปล่อยให้พระชายาเดินออกไปเพียงลำพังเกือบจะพบกับอันตรายแล้ว แต่แล้วก็ต้องแปลกใจที่ท่านอ๋องรับสั่งเพียงแค่ให้ผลัดเปลี่ยนเวรยามกันใหม่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

อ๋องฉินที่หันหลังไปสั่งทหารคนสนิทของตัวเองเรียบร้อยก็เดินตามลู่เหยียนซินเข้ามาในกระโจม เขาเห็นนางนั่งเหม่ออยู่บนเตียงมือข้างหนึ่งลูบที่สร้อยเส้นนึง

“ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าใส่สร้อยเส้นนี้ด้วย”

“ข้าก็เพิ่งรู้ว่ามีมันอยู่เหมือนกัน”

“....” อ๋องฉินนิ่วหน้าด้วยความสงสัยกับคำตอบที่ได้

“ท่านอ๋องข้าง่วงแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะเพคะ”

นางพูดจบก็ล้มตัวลงนอนทันทีเขาไม่ซักไซร้นางต่อ เมื่อครู่เขาเห็นนางเหมือนยืนสนทนากับใครสักคนแต่พอเดินเข้าไปใกล้กับไม่มีผู้ใดยืนอยู่เลย ไม่น่าจะมีใครเข้ามาในม่านพลังของเขาได้และไม่น่าจะมีใครหนีหายไปได้โดยไม่เห็นแม้แต่เงาเช่นนี้ ยกเว้นผู้มีวิชาสูงกว่าแต่จะเป็นผู้ใดกัน?!

เช้าวันต่อมาอ๋องฉินสั่งจัดขบวนเพื่อเดินทางออกจากป่าแห่งนี้ทันที เขามองไปรอบๆป่าก่อนจะสั่งให้ทหารทำเครื่องหมายเอาไว้เผื่อว่าพวกเขาจะวนกลับมาที่เดิมจะได้รู้ได้

ขณะที่กำลังจะออกเดินทาง ลู่เหยียนซินก็เดินมาใกล้ๆกับม้าที่อ๋องฉินนั่งอยู่

“ท่านอ๋อง”

“พวกเรากำลังจะออกเดินทางเจ้ายังจะลงมาเดินเล่นอีกทำไมกัน”

“คือว่าข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องท่าน”

“มีสิ่งใดอีก”

“ข้าอยากให้ท่านสวมมันไว้ของสิ่งนี้เป็นเครื่องรางที่ท่านปู่ของข้าให้ข้าไว้ตั้งแต่ยังเล็ก พวกเราวนอยู่ที่ป่าแห่งนี้มานานพอสมควรแล้ว หากท่านไม่กลัวเสียเวลาก็ลองเชื่อข้าดูสักครั้งเถอะ” 

อ๋องฉินชั่งใจอยู่นานแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรับสร้อยเส้นนั้นมาแต่อย่างใด

“หากท่านไม่อยากใส่ก็เพียงแต่ถือเอาไว้ก็ได้ แต่หากว่ามันขาดหรือหายไปข้าจะคิดท่านสามพันตำลึงเงิน”

“แหวนหยกธรรมดาจะเป็นสามพันตำลึงเงินได้เช่นไรกัน”

“ไม่อยากเสียตำลึงเงินให้ข้า ท่านก็สวมมันไว้เองสิเพคะ”

เขามองหน้านางนิ่งก่อนจะหยิบเอาสร้อยจากมือนางไป ลังเลสักครู่ก่อนจะสวมมันไว้ที่ข้อมือของเขาแทน

“ก็เท่านั้นล่ะหวังว่าพวกเราจะออกจากเขาแห่งนี้ได้นะเพคะ”

“ข้าก็คร้านจะวนในหุบเขาแห่งนี้เต็มทน”

นางเบ้ปากให้เขาก่อนจะเดินเลี่ยงไปขึ้นรถม้าของตัวเอง อ๋องฉินส่ายหัวเบาๆให้กับความไร้สาระของนาง เขามองสร้อยที่อยู่บนข้อมือของตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย จะทำเช่นไรถึงจะออกจากหุบเขาแห่งนี้ได้กัน!

ว่ากันว่าเส้นทางไปยังเมืองจี้โจวเส้นทางสายตรงนั้นต้องใช้เวลานานนับสิบห้าวันถึงจะเดินทางถึง แต่เส้นทางลัดที่พวกเขาใช้อยู่นี้จะใช้เวลาเดินทางเพียงเจ็ดถึงแปดวันเท่านั้นแต่ต้องแลกมาด้วยเล่ห์กลของหนทางนี้ความซับซ้อนของหุบเขา อาจพบเจอค่ายกลหรือเขาวงกตหรือโจรป่าที่ดักซุ่มอยู่ 

มาครั้งนี้เห็นทีพวกเขาจะพบเจอกับเขาวงกตที่ต่อให้วนหาทางออกมากเท่าไหร่ก็หาไม่เจอเสียเวลาเดินทางร่วมวันหนึ่งเต็มๆ เมื่อเห็นลู่เหยียนซินเสนอทางเลือกด้วยสร้อยเครื่องลางก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนที่เขาจะรับมันไว้นาทีนี้อะไรไม่เชื่อก็ต้องเชื่อไว้ก่อน

พวกเขาเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ครั้งนี้อ๋องฉินนำขบวนเองเดินทางมาได้สักพักก็เริ่มเห็นทางออกด้านหน้าเป็นป่าโล่งกว้างสุดลูกหูลูกตา มองเห็นภูเขาสูงอยู่อีกฟากหนึ่งบรรยากาศช่างแตกต่างไปจากป่าเมื่อครู่นี้ลิบลับกันเลยทีเดียว

สวรรค์! ในที่สุดพวกเขาก็หลุดออกมาจากป่าแห่งนั้นได้สักที หรืออาจจะเป็นเพราะสร้อยเส้นนี้หรือไม่นะที่เปิดทางให้พวกเขาหลุดพ้นออกมาได้