ตอนที่ 2 พวกเจ้าช่างน่ารังเกียจเสียจริง

เพล้ง !

เสียงกระเบื้องเคลือบตกลงกระทบกับพื้นแตกกระจายทั่วทั้งพื้นห้องน้ำหวานสีแดงสดสาดกระเซ็นโดนปลายกระโปรงของหยางซูฉิน ไม่พอเท่านั้นนางยังยกมือขึ้นตบไปที่ใบหน้าของตัวเองแรงๆไปทีหนึ่ง ลู่เหยียนซินมองนางด้วยความตื่นตะลึง 

'นี่ต้องลงทุนทำร้ายตัวเองขนาดนี้เลยหรือ?’

"พระชายา หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจโปรดระงับโทสะด้วยเพคะ"

หยางซูฉินทรุดตัวนั่งลงกับพื้นห้องนางมองมาที่ลู่เหยียนซินด้วยแววตาที่ชิงชัง เรียวปากของนางเหยียดยิ้มออกมาพลางบีบน้ำตาให้ไหลอาบใบหน้า

เสียงร้องไห้คร่ำครวญของนางสร้างความรำคาญให้แก่ลู่เหยียนซินผู้เป็นเจ้าของห้องนี้เป็นอย่างมาก นางจ้องมองการกระทำของหยางซูฉินด้วยสายตาแข็งกร้าวจนหยางซูฉินเองรู้สึกขนลุกขนชันทั่วทั้งร่างกาย

หากเป็นแต่ก่อนลู่เหยียนซินคงจะอาระวาดหนักไปแล้วแต่วันนี้นางกลับนิ่งเงียบนั่งมองหยางซูฉินแสดงละครด้วยสีหน้านิ่งเฉย ลู่เหยียนซินกรอกตามองไปที่หยางซูฉินผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสาวงามกิริยามารยาทเรียบร้อยอ่อนหวาน นางเผยตัวตนที่เลวทรามให้ลู่เหยียนซินเห็นมาหลายครั้งหลายคราแต่กลับไม่มีผู้ใดมองเห็นมันเสียที

ปัง!

ประตูห้องนอนของนางถูกถีบออกด้วยฝ่าเท้าของบุรุษชุดคลุมสีเขียวหยก ใบหน้าหล่อเหลาอันไร้ที่ติแต่กลับใช้สายตาแข็งกร้าวดุจเหยี่ยวมองมาที่ลู่เหยียนซินก่อนสลับมองไปที่หยางซูฉิน

เมื่อเห็นสภาพนางที่นั่งจมปุกอยู่ที่พื้นห้องและเห็นเสี้ยวใบหน้านางนั้นมีรอยแดงจากฝ่ามือปรากฎขึ้น ความโกรธเกรี้ยวก็เริ่มฉายชัดในแววตาของอ๋องฉิน 

เขาย่างกรายเข้ามาหาลู่เหยียนซินออกแรงดึงแขนนางให้ลุกขึ้นจากเตียงและยกมือขึ้นตบเข้าไปที่ใบหน้าของนางฉาดหนึ่งจนนางล้มลง 

ตบนางแรงมากจนกระทั่งใบหน้าสะบัดไปด้านข้างเลยทีเดียว 

เขาย่อตัวลงใช้สองนิ้วออกแรงบีบที่คอของนางคล้ายมีเจตนาจะบีบให้กระดูกแหลกคามืออย่างไรอย่างนั้น ดวงตาเกรี้ยวกราดเหมือนพายุอันบ้าคลั่งกัดฟันกรอดแล้วพูดขึ้นว่า 

"เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ"     

มุมปากของลู่เหยียนซินมีเลือดไหลออกมาแล้ว นางรู้สึกเจ็บมากแต่ก็ยังฝืนยิ้มขึ้นอย่างยากลำบากพร้อมจ้องหน้าเขา….

"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าอย่าได้แตะต้องหยางซูฉินอีก ไม่เช่นนั้นข้าจะหักมือเจ้าทิ้งเสีย"

"ท่านอ๋องโปรดอย่าทำร้ายพระชายาเลยเพคะเป็นหม่อมฉันที่ไม่ดีเอง พระชายาไม่ชอบที่ข้าเข้ามาที่จวนท่าน แต่ว่าข้า…ข้าเพียงแค่ทนคิดถึงท่านอ๋องไม่ไหว ฮือฮือ"

ลู่เหยียนซินใช้ปิ่นปักผมของนางปักเข้าที่ต้นขาของอ๋องฉินจนเขาต้องยอมปล่อยมือออกจากใบหน้าของนาง ลู่เหยียนซินหลุดพ้นจากพันธนาการนั้นชั่วคราว

"ท่านอ๋อง! เจ็บมากหรือไม่เพคะ" หยางซูฉินรีบลุดเข้ามาดูแผลของอ๋องฉินทันที

ลู่เหยียนซินกระเถิบตัวถอยห่างจากคนทั้งคู่ นางถุยเลือดลงบนพื้นห้องพลางเหลือบมองไปยังพวกเขาด้วยแววตารังเกียจ

ลี่ถิงที่เพิ่งกลับจากโรงครัวก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรีบกุลีกุจอไปประคองลู่เหยียนซินขึ้นทันที

อ๋องฉินมองเห็นแววตาว่างเปล่าที่คละคลุ้งไปด้วยความกรุ่นโกรธไม่มีแววตาของความรักหลงเหลืออยู่เลย เขานึกแปลกใจมากทีเดียวเพราะแต่ก่อนลู่เหยียนซินจะพยายามเข้าหาเขาตลอดพร้อมทั้งแสดงแววตาอันหวานซึ้งว่ารักใคร่เขามากเพียงไหนแต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป!

"ข้าไม่ได้ทำ!"

"หากไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นผู้ใด!"

"ข้าเจ็บหนักถึงเพียงนี้จะเอาแรงที่ไหนไปตบตีคนรักของท่านกัน"

นางเอ่ยปากบอกพลางเหยียดยิ้มที่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นและแววตาที่แข็งกร้าว

"เป็นนางที่เข้ามาแล้วหาเรื่องข้าเอง"

"หม่อมฉันเห็นกลับตาว่าพระชายาตบคุณหนูจนล้มลงเพคะ"

"หุบปาก! บ่าวรับใช้เช่นเจ้ากล้าโป้ปดต่อหน้าท่านอ๋องงั้นเหรอ!" ลู่เหยียนซินตะคอกใส่สาวใช้ของหยางซูฉินเสียงดังส่งผลให้หญิงสาวทั้งสองสะดุ้งตกใจไปไม่น้อย

"ผิวหน้าของเจ้าคงบอบบางมากช่างไม่เหมือนความใจกล้าที่เจ้ามีสักเพียงนิด ท่านอ๋องผู้ปราดเปรื่องหากท่านจะสืบสาวราวเรื่องจริงๆ ท่านย่อมรู้ว่าใครพูดจริงพูดปดกันแน!"

อ๋องฉินคิดตามคำพูดของลู่เหยียนซินแล้วหันมองไปยังหยางซูฉินเขามองเห็นความผิดปกติบางอย่าง อาจจะเป็นเพราะความเกลียดชังที่มีต่อลู่เหยียนซินจึงทำให้เขาเลอะเลือนมองเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่ถี่ถ้วน

"ท่านอ๋องหม่อมฉันเจ็บเพคะ"

"ข้าเป็นชายาของท่านอยู่ในจวนของท่าน หากสืบสวนแล้วสรุปว่าข้าผิดจริงท่านสามารถลงโทษข้าได้ทุกเมื่อ" นางกล่าวด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายเต็มทน

"แต่ตอนนี้พวกท่านรบกวนเวลาพักผ่อนของข้าแล้วเชิญพวกท่านออกไปเสียข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกท่าน หากพวกท่านอยู่นานมันพาลทำให้ข้าอารมณ์เสียแล้วทำเรื่องผิดๆขึ้นมาจริงๆ" 

นางพูดด้วยความเร็วน้ำเสียงนิ่งสายตาที่จับจ้องมายังหยางซูฉินนั้นแข็งกร้าวแลดูเยือกเย็นจนนางรู้สึกขนลุกขนชัน

อ๋องฉินมองลู่เหยียนซินนิ่งเขามองเห็นความหยาบกระด้างของวาจาและสายตาที่นางแสดงออกมา ความรักใคร่ที่นางเคยมีให้เขาเหมือนจะจางหายไปจนหมดสิ้นสร้างความประหลาดใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก

"ท่านอ๋อง เราไปกันเถอะเพคะ"

"เจ้าอย่าได้สร้างเรื่องอีกครั้งนี้ข้าจะกักบริเวณเจ้าแต่หากเจ้ายังไม่สำนึกคิดก่อเรื่องขึ้นอีก ครั้งหน้าข้าจะไม่ให้เจ้าได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย"

พูดจบก็ประคองหยางซูฉินออกไปจากเรือนแห่งนี้ทันที

"ท่านควรดูแลคนของท่านให้ดี อย่าให้นางมารบกวนข้าก็พอ!"

อ๋องฉินหันมองนางขวับด้วยใบหน้าบึ้งตึงเขาเห็นนางส่งยิ้มที่มุมปากพลางโบกมือให้ แวบนึงยังนึกสงสัยว่านางคือลู่เหยียนซินชายาที่เขาแต่งเข้ามาหรือไม่ นางไม่หลงเหลือแววตาของผู้หญิงที่คลั่งรักชายหนุ่มเลยสักนิด มีเพียงความว่างเปล่า ใช่แล้วเขาสัมผัสได้ว่าแววตาของนางนั้นว่างเปล่ามาก!

หยางซูฉินเองก็หันมามองนางด้วยสายตาเกลียดชัง ‘สักวันเถอะข้าจะขึ้นเป็นพระชายาเอกและจะเขี่ยเจ้าออกจากจวนนี้ให้จงได้!!’

ทั้งคู่รีบเดินออกไปจากบริเวณเรือนซินหยางทันที หลังจากนั้นความเงียบสงบก็เข้ามาแทนที่ทำให้ลู่เหยียนซนเริ่มรู้สึกหายใจหายคอสะดวกขึ้น

"ไปได้เสียทีทำตัวน่ารังเกียจเสียจริง ตาอ๋องบ้านั่นก็ช่างขี้เก๊กโง่เง่าเหมือนตัวอะไรสักอย่าง รู้เช่นนี้ข้าน่าจะตบเรียกสติสักทีสองทีท่าจะดีไม่น้อยเลย”

“!”

“เจ้าเป็นอะไรเหตุใดต้องทำหน้าเช่นนั้นด้วย?”

“พระชายาเมื่อครู่ท่านพูดว่าอะไรนะเพคะ”

“เฮ้อ…ช่างเถอะถือว่าไม่ได้ยินแล้วกัน เจ้าช่วยเก็บกวาดห้องให้ข้าทีเตรียมน้ำให้ข้าด้วยข้าอยากแช่น้ำแล้วเหนื่อยเหลือเกิน"

"เพคะพระชายา"

ลู่เหยียนซินค่อยๆถอดอาภรณ์ออกทีละชิ้น แม่เจ้าโว้ย! ทำไมมันหลายชั้นขนาดนี้กันล่ะเนี่ย! นางปลดชุดออกด้วยความยากลำบากแล้วค่อยๆก้าวลงไปในน้ำ เมื่อผิวกายสัมผัสกับความอุ่นของน้ำก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบบนแผ่นหลังที่หลงเหลืออยู่ 

"พระชายาเมื่อครู่ท่านไม่ควรทำร้ายท่านอ๋องเลยนะเพคะ"

"พวกนั้นหาเรื่องข้าก่อนนี่นา"

"หม่อมฉันก็เพียงแต่กลัวว่าท่านอ๋องจะลงโทษพระชายาอีก ตั้งแต่ท่านแต่งเข้ามาในจวนแห่งนี้ก็ไม่เคยเห็นท่านกล้าต่อปากต่อคำกับท่านอ๋องเลยสักครั้ง แต่วันนี้ท่านกลับกล้าต่อปากต่อคำทั้งยังทำร้ายท่านอ๋องด้วยคิดว่าพวกเราคงไม่พ้นที่จะต้องอดอาหารกันอีกแน่นอนเลยเพคะ"

"อดอาหารงั้นหรือ?"

"ใช่แล้วเพคะครั้งก่อนที่ท่านสั่งคนไปทำร้ายคุณหนูหยางผู้นั้น ท่านอ๋องโกรธมากสั่งโบยท่าน50ไม้และสั่งห้ามไม่ให้ส่งอาหารมาที่เรือนตั้งสามวันเลยนะเพคะ"

"สามวันเลยหรือ!"

ลู่เหยียนซินได้ยินดังนั้นเหงื่อตกทันทีสั่งกักบริเวณนางยังพอทนได้แต่จะให้นางอดอาหารนั้นไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด! นางต้องทำอะไรสักอย่าง

"พระชายาถ้าอาบน้ำเสร็จแล้วหม่อมฉันจะทายาที่หลังและเปลี่ยนผ้าปิดแผลให้นะเพคะ"

"อืม"

‘ให้อดอาหารตั้งสามวันนี่มันเท่ากับฆ่ากันชัดๆ เรื่องกินสำหรับข้าเรื่องใหญ่เลยนะ ไม่ได้ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง!!’