ตอนที่ 1 ทะลุมิติ

-เรือนซินหยาง จวนอ๋องฉิน-

"พระชายาเพคะ พระชายา"

เสียงเรียกจากสตรีนางหนึ่งลอยเข้ามาในโสตประสาทการรับฟัง ใกล้เสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนเปลือกตาบางค่อยๆ แย้มกระพริบขึ้น 

นางหายใจเข้าเฮือกใหญ่ร่างเพรียวบางพยายามยันตัวลุกขึ้นโดยมีสาวใช้คนสนิทประคองตัวนางช่วยอีกแรง

ลู่เหยียนซินหันมองรอบๆ ห้องนางเริ่มรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกำลังเกิดขึ้นดวงตาเล็กเรียวทอดมองมายังหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าไร้เดียงสาที่ยังมีหยาดน้ำตานองเต็มดวงตากำลังนั่งมองนางด้วยความดีใจอย่างที่สุด

"เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าพระชายางั้นหรือ"

"เพคะพระชายา ท่านคงไม่ใช่ว่าได้รับการกระทบกระเทือนจนจำอะไรไม่ได้หรอกนะเพคะ"

สาวใช้คนสนิทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาแดงก่ำคล้ายผ่านการร้องไห้มานานนับหลายวันและมีทีท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

ลู่เหยียนซินพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ก่อนที่นางจะตื่นขึ้นมานั้นในช่วงเวลาหนึ่งที่คล้ายกับอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ลู่เหยียนซินเห็นตัวเองอยู่ในห้องผ่าตัดนางกำลังผ่าตัดช่วยชีวิตหญิงท้องแก่ที่ประสบอุบัติเหตุอย่างร้ายแรงส่งผลต่อเด็กในครรภ์โดยตรง การผ่าตัดใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆทุกวินาทีนั้นมีค่าหากพลาดแม้แต่นิดเดียวเท่ากับพรากชีวิตผู้เป็นแม่และเด็กน้อยไปตลอดกาล 

ในที่สุดผลของความพยายามและแรงกดดันที่มีก็สิ้นสุดลงการผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดี นางกลับไปยังห้องพักแพทย์ด้วยความเหนื่อยล้าแล้วโน้มตัวลงพักได้เพียงครู่เดียว เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่เสียแล้วและมาอยู่ในร่างของลู่เหยียนซินคนที่มีชื่อแซ่เดียวกันกับนางอีก 

ขณะที่นางนั่งคิดเงียบๆ คนเดียว ความทรงจำบางอย่างในที่ที่ไม่ได้เป็นของนางค่อยๆ ไหลทะลักเข้ามาอย่างช้าๆ 

ลู่เหยียนซินเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เกิดจากฮูหยินเอกของอัครมหาเสนาบดีลู่ขุนนางฝ่ายบุ๊นของราชสำนัก นางมีจิตพิศมัยรักใคร่อ๋องฉินตั้งแต่ยังเยาว์วัยเหตุเพราะเขาเคยช่วยนางออกจากป่าทึบทำให้นางประทับใจและหลงรักอ๋องฉินตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เมื่อเติบโตขึ้นจนถึงวัยปิ่นปักก็ได้บังคับให้บิดาขอพระราชทานสมรสให้นางแต่งเป็นพระชายาเอกของอ๋องฉินเยว่เหวินหมิง

ลู่เหยียนซินแต่งงานเข้ามาในจวนแห่งนี้จนเวลาล่วงเลยมาครึ่งปีแล้วอ๋องฉินก็ไม่เคยแตะต้องตัวนางเลยสักครั้ง เหตุเพราะบุรุษผู้นี้มีใจรักใคร่ต่อหยางซูฉินบุตรสาวคนเล็กของตระกูลแม่ทัพหยางและความตั้งใจเดิมของเขาคือแต่งหยางซูฉินมาเป็นชายาเอกแต่กลับได้ลู่เหยียนซินมาแทน 

ตั้งแต่นางแต่งเข้ามาในจวนก็เอาแต่ทะเลาะตบตีบ่าวไพร่ไม่เว้นวันทำให้อ๋องฉินเกลียดชังนางมากขึ้นกว่าเดิม ลู่เหยียนซินคิดว่าเป็นเพราะหยางซูฉินยังอยู่อ๋องฉินจึงไม่รักนาง ถึงกลับกล้าวางแผนส่งคนไปลอบทำร้ายหยางซูฉินระหว่างที่นางเดินทางมาที่จวนอ๋องแห่งนี้

หยางซูฉินถูกอ๋องฉินช่วยไว้ได้ทันเวลาและเมื่อส่งคนไปสืบสาวราวเรื่องแล้วพบว่าเป็นลู่เหยียนซินที่เป็นคนบงการจึงสั่งโบยนาง50ไม้ และกักขังไว้ในตำหนักซินหยางไม่ให้นางย่างกรายออกมาอีกเลย    

ขณะนั้นลู่เหยียนซินตระหนักแล้วว่าอ๋องฉินนั้นเกลียดชังนางมากเพียงใด นางยิ้มอย่างขมขื่นกับโชคชะตาที่นางเลือกพร้อมกับหลับตาลง 'ข้าจะตายแล้วสินะ...' นางปิดตาลงพร้อมกับความเสียใจอย่างสุดแสนจะบรรยายออกมา 

ลู่เหยียนซินค่อยๆหลับตาลง หูของนางได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ทั้งตะโกนขอความช่วยเหลือพลันสติของนางก็ค่อยๆ ดับวูบไปทีละนิด 

อาจจะเพราะเหตุการณ์นี้หรือไม่ที่ทำให้นางได้เข้ามาอยู่ในร่างของเจ้าของร่างเดิมผู้นี้  

'เฮ้อ...ข้ามมิติมาทั้งทีเหตุใดไม่ให้เข้าไปอยู่ในร่างของคนธรรมดากันเล่า ทำไมต้องมาอยู่ในร่างของพระชายาผู้ที่สร้างปัญหาใหญ่โตเอาไว้ให้นางตามแก้ไขกัน!'

ลู่เหยียนซินนอนพักอยู่บนเตียงงามหลังใหญ่ไม่นานนักก็ได้ยินว่าหยางซูฉินมาขอเข้าพบ นางเดินเข้ามาในห้องด้วยท่วงท่าสง่างามพร้อมสาวใช้ประจำตัวที่ถือถาดน้ำชามาด้วย

"พระชายาหม่อมฉันมาเยี่ยมเพคะ"

"เยี่ยมข้า? ไม่จำเป็นหรอก"

"พูดอะไรเช่นนั้นอีกไม่นานท่านอ๋องก็จะไปสู่ขอข้าเป็นชายารองแล้ว ข้าจึงต้องมาทำความคุ้นเคยกับท่านเอาไว้" นางพูดพลางยิ้มเยาะใบหน้าของหยางซูฉินหวานละมุนมาก เครื่องหน้าของนางงดงามสมส่วนไปหมด

"อีกอย่างเรื่องที่ท่านส่งคนไปลอบทำร้ายข้า ข้าจะถือว่าเรื่องนี้เป็นความดีความชอบของท่านแทน ข้าจะยกโทษให้ท่านแล้วกัน"

"อะไรนะ?"

"ฟังไม่เข้าใจงั้นหรือ?ข้าต้องมาเจ็บตัวเพราะเจ้า ท่านอ๋องถึงได้ดูแลข้าไม่ห่างอีกทั้งยังให้พักที่จวนแห่งนี้ได้ ข้านั้นดีใจสุดๆไปเลยละ"

"ข้านั้นนึกอุตส่าห์หาทางเข้าใกล้ท่านอ๋องทุกวิถีทางแต่จนสุดท้ายก็เป็นเจ้าที่เปิดทางทำให้ข้าได้ใกล้ชิดกับท่านอ๋องเสียเอง ไม่ให้ข้าขอบคุณเจ้าก็คงจะแล้งน้ำใจเกินไป" นางเหยียดยิ้มปนเย้ยหยันมาให้ลู่เหยียนซิน หยางซูฉินคิดว่าลู่เหยียนซินคงจะระเบิดอารมณ์ออกมาเป็นแน่แต่นางคิดผิด! ลู่เหยียนซินเพียงมองนางด้วยแววตานิ่งเฉยพร้อมกับเอ่ยปากออกมาว่า

"เป็นเช่นนั้นเองเหรอ…หากเจ้าได้ตามที่ปรารถนาแล้วก็ออกไปจากเรือนของข้าได้แล้วข้าต้องการพักผ่อน"

"เฮอะ!…ลู่เหยียนซินข้าขอแนะนำให้เจ้ารีบหย่ากับท่านอ๋องโดยเร็วจะดีกว่า เจ้าไม่เห็นแววตาของท่านอ๋องที่เกลียดชังเจ้ามากหรืออย่างไรกัน"

"หากอยากให้ข้าหย่าเจ้าก็ไปรบเร้าท่านอ๋องเองอย่ามารบกวนข้า ออกไปได้แล้ว!" ลู่เหยียนซินออกปากไล่เพราะนึกรำคานนางเต็มทน 

"เจ้า! เจ้าคิดว่าตัวเจ้าเองมีดีพอที่จะเป็นพระชายาเอกของท่านอ๋องเช่นนั้นหรือ หากไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นบุตรสาวสายตรงของใต้เท้าลู่เจ้าจะได้อยู่ตำแหน่งนี้ง่ายๆ หรืออย่างไรกัน!"

"แล้วเจ้าคิดว่าตัวเจ้าเองเหมาะสมกับตำแหน่งนี้เช่นนั้นหรือ?"

"ข้าเป็นคนรักของท่านอ๋อง อีกทั้งยังเป็นบุตรสาวของแม่ทัพหยางและหลานสาวของพระสนมหยางกุ้ยเฟยสถานะของข้าไม่เหมาะสมตรงไหนกัน อย่างไรสักวันท่านอ๋องต้องยกให้ข้าเป็นชายาเอกแต่เพียงผู้เดียวอยู่แล้ว"

"เช่นนั้นเจ้าก็ไปบอกท่านอ๋องเสียเองสิ"

"ข้าไม่จำเป็นต้องรบเร้าท่านอ๋อง เจ้าคอยดูเถอะว่าข้าจะใช้วิธีไหนที่ทำให้ท่านอ๋องเขี่ยเจ้าออกจากตำแหน่งชายาเอกอย่างเร็วที่สุด!"

หยางซูฉินหยิบถ้วยชาในมือสาวใช้ของนางแล้วยกขึ้นพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ลู่เหยียนซินมองการกระทำของอีกฝ่ายด้วยสีหน้านิ่งนางเริ่มรำคานหยางซูฉินผู้นี้ขึ้นมาทีละนิดแล้ว

เพล้ง !