บทที่ 13

สิ้นเสียงจากคนด้านนอก ก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์หลายสิบคน ตรงเข้ามาในห้อง พร้อมกับคอยเฝ้าอยู่ด้านนอกเรือน

“เกิดอะไรขึ้น พวกเจ้าเป็นใคร อย่าเข้ามานะ!” ฉือฟางอินร้องถามออกไปด้วยความร้อนรน

“ใจเย็นก่อนขอรับฮูหยิน มิต้องตกใจไป พวกเราคือคนของท่านแม่ทัพฉือหย่งหลิง มีหน้าที่คอยคุ้มกันคุณชายน้อยและฮูหยินขอรับ”

“เช่นนั้นหรือ แล้วที่ด้านนอกนั่น”

“กลุ่มโจรกบฏขอรับ พวกมันคงทราบข่าวแล้วว่า หั้วชินอ๋องและท่านแม่ทัพ จะต้องพากองกำลังออกไปไกลจากเมืองอี้ของเรานานหลายเดือน พวกมันถึงได้บุกเข้ามา เพื่อปล้นเสบียงของชาวบ้านและหวังที่จะยึดเมืองอี้ขอรับ”

“แล้วข้าต้องทำเช่นไร”

“เชิญทางนี้ขอรับ”

ฉือฟางอินที่อุ้มเฉียนเอ๋อร์อยู่ ถูกคนของฉือหย่งหลิงพาตัวออกไปที่ด้านหลังของเรือน และเดินลึกเจ้าไปทางด้านหลังจวน ที่มีหลุมหลบภัยซ่อนเอาไว้

“พวกเจ้าจะให้ข้ากับเฉียนเอ๋อร์ หลบอยู่ในนี้หรือ”

“ขอรับ ข้างล่างนี่เป็นห้องลับที่ท่านแม่ทัพ สั่งใหพวกข้าน้อยทำเอาไว้ขอรับ ในนั้นพอจะมีเสบียงและสิ่งอำนวยความสะดวก พอให้ท่านกับคุณชาย หลบอยู่ในนั้นสักพักขอรับ”

“แล้วข้ากับลูกต้องอยู่ในนั้นนานแค่ไหน”

“จนกว่าพวกข้าน้อยจะมารับพวกท่านขอรับ”

“แล้วมันนานเท่าไรกันเล่า”

“ฮูหยินโปรดวางใจ ขอให้ท่านอยู่ในนี้จนกว่าสถานการณ์ด้านนอกจะปลอดภัย แล้วพวกข้าน้อยจะมารับท่านด้วยตัวเองขอรับ”

“หากถึงวันนั้น แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร ว่าเป็นพวกเจ้าจริงๆ มิใช่พวกโจรกบฏนั่น”

“สัญญาณขอรับ หากว่าคนด้านนอกประตู ผิวปากจังหวะ สาม สอง สาม เมื่อไหร่ นั่นคือคนของท่านแม่ทัพขอรับ แต่หากมีเหตุการณ์สุดวิสัยเกิดขึ้น เชิญฮูหยินตามมาทางนี้ขอรับ”

ฉือฟางอินที่กำลังตั้งใจฟังชายตรงหน้ากล่าว พยักหน้าพร้อมทั้งกระชับอ้อมกอดเฉียนเอ๋อร์ แล้วเดินตามชายผู้นั้นไปอย่างว่าง่าย

“หากมีคนอื่นที่มิใช่คนของเราบุกมาถึงที่นี่ นี่จะเป็นประตูทางออกทะลุไปยังป่าหลังจวนขอรับ หากมีผู้ใดที่มิใช่ข้าและคนของท่านแม่ทัพ พยายามจะเจ้ามาในห้องลับนี้ ให้ท่านพาคุณชายเฟิ่งเฉียน หนีออกไปทางนี้ได้ทันขอรับ เมื่อท่านออกไปแล้ว ให้ท่านเดินตรงไปอีกสักหน่อย ท่านจะเห็นทางแยกเป็นสองทาง โดยมีต้นไม้ต้นหนึ่งคั่นกลางเอาไว้

หลังจากนั้น ให้ท่านหาสัญลักษณ์รูปนกบนใบไม้ หากพบว่าอยู่ตรงกับเส้นทางใด ให้เดินไปยังเส้นทางนั้น ท่านก็จะได้พบกับหมู่บ้านลับหมู่บ้านหนึ่ง คนที่นั่นจะพาท่านไปยังที่ปลอดภัยขอรับ”

“ข ข้า เข้าใจแล้ว”

เมื่อคนทั้งหมดเข้าใจตรงกันทั้งหมดแล้ว คนของฉือหย่งหลิงก็ได้ทำการตรวจตรา ความเรียบร้อยภายในห้องลับอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าฮูหยินและคุณชายจะปลอดภัย เมื่อตรวจตราอย่างละเอียด เสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ขอตัวลากลับไปทำหน้าที่ของตน เฉียนเอ๋อร์ในตอนนั้น ก็หลับใหลไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนกับในตอนนี้ จนมารดาของเขาอุ้มเขาเดินทางมาถึงต้นไม้ ที่มีสัญลักษณ์รูปนกบนใบไม้แล้ว ฉือฟางอืนช่างใจอยู่เพียงครู่ จากนั้นจึงเดินหาใบไม้ที่มีสัญลักษณ์รูปนก เพียงไม่นานฉือฟางอินก็หาใบไม้ใบนั้นเจอ และยิ้มออกมาทันทีที่พบมัน พร้อมกับกล่าวกับเจ้าตัวอ้วนในอ้อมกอดอย่างระคนยินดีว่า

“เฉียนเอ๋อร์ ครั้งนี้แม่ของเจ้า จะไม่ตัดสินใจผิดพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง”

หญิงสาวเดินไปตามทิศทางเดียวกันกับ ใบไม้ที่มีสัญลักษณ์รูปนกใบนั้น อย่างไม่ต้องรีรอสิ่งใดอีก เพราะในคราแรกที่นางฟื้นขึ้นมา ด้วยความดีใจที่ได้ย้อนเวลากลับมา พร้อมทั้งได้เจอกับเฉียนเอ๋อร์ทันทีที่นางลืมตา นางจึงได้ไม่สังเกตสิ่งต่างๆ รอบข้าง จึงคิดไปว่าตนเองนั้นไม่ได้ย้อนกลับมา ในวันที่นางตายไปเมื่อชาติที่แล้ว แต่เป็นวันที่นางหนีออกจากห้องลับห้องนั้นต่างหาก

ซึ่งในวันนั้น ให้หลังจากที่คนของฉือหย่งหลิงออกไปไม่นาน ก็มีเสียงทุบประตูจากด้านนอกดังขึ้น ไร้ซึ่งเสียงสัญญาณผิวปากที่คนของฉือหย่งหลิงได้บอกเอาไว้ เช่นนั้นก็แน่นอนแล้วว่ากลุ่มคนที่อยู่ด้านนอกนั้น ไม่ใช่พวกเดียวกับคนของฉือหย่งหลิง ฉือฟางอินจึงพยายามตั้งสติของตนเองจากความกลัวที่มี รีบเร่งพาตนเองและเฉียนเอ๋อร์ไปที่ประตูลับแล้วหนีออกไป

แต่ทว่าในตอนนั้นฉือฟางอินได้ตัดสินใจพลาดไป เพราะแทนที่จะพาตนเองเดินไปให้ถึงทางแยก เพื่อหาสัญลักษณ์รูปนกบนใบไม้ ตามที่คนของฉือหย่งหลิงบอกไว้ แต่ในหัวของนางกลับหวนคิดถึงคำพูดของซือไท่อี้ขึ้นมาเสียก่อน เพราะในวันเดียวกันนั้นเอง เป็นที่นางจะต้องหนีไปกับเขา ฉือฟางอินจึงตัดสินใจเลือกที่จะเดินไปยังป่าอีกฟากแทน ที่เป็นที่นัดหมายของซือไท่อี้แทน

การตัดสินใจผิดพลาดในวันนั้น นำพาให้ตัวนางต้องตายในอีกเจ็ดวันต่อมา และยังทำให้เฉียนเอ๋อร์ต้องตายอย่างทรมาน อยู่ในป่าอย่างโด่ดเดี่ยว เพราะระหว่างทางที่กำลังหนีนั้น พวกเขาก็ได้ถูกไล่ล่าจากโจรกบฏ ที่บังเอิญผ่านมาเจอพวกเขาระหว่างการหลบหนี ซือไท่อี้จึงออกอุบายให้ฉือฟางอิน ส่งเฉียนเอ๋อร์ไปให้กับนางบำเรอที่ซือไท่อี้หลอกว่าเป็นน้องสาวของเขา

โดยอ้างว่าหากทั้งสามคน ต้องหนีไปด้วยกันทั้งที่มีเด็กเช่นนี้ จะต้องถูกไล่ตามทันเป็นแน่ ซือไท่อี้จึงให้ต่างคนต่างแยกกันหนี ให้นางบำเรอคนนั้น พาแยกเฉียนเอ๋อร์ออกจากนาง โกหกว่าไม่ไกลจากตรงนี้ มีบ้านเครือญาติห่างๆ ของพวกเขาอยู่ ให้นางบำเรอนางนั้นพาเฉียนเอ๋อร์ไปหลบอยู่ที่นั่นก่อน แล้วเมื่อทั้งนางและซือไท่อี้ไปถึงที่หมายแล้ว รอให้เรื่องโจรกบฏสงบลง หลังจากนั้นเขาจะพานางมารับเฉียนเอ๋อร์ไปอยู่ด้วยกัน

ทันทีที่ได้ฟังภายในใจของฉือฟางอิน ไม่เห็นด้วยกับแผนการของซือไท่อี้เลยแม้แต่น้อย นางเป็นแม่ของเฉียนเอ๋อร์ จะให้นางแยกจากเขาได้อย่างไร ในเมื่อซือไท่อี้บอกว่าที่นั่นเป็นที่ปลอดภัย เหตุใดไม่พากันหนีไปหลบภัยอยู่ที่นั่นด้วยกันทั้งหมด แต่ทว่าก่อนที่นางจะได้พูดอะไรออกไป จู่ๆ ก็มีลูกธนูดอกหนึ่งยิงเฉียดหน้านางไป พร้อมกับเสียงตะโกนของคนกลุ่มหนึ่ง ดังมาจากไล่หลังขึ้นมาเสียก่อน ซือไท่อี้จึงอาศัยจังหวะชุลมุนนี้ ส่งสายตาให้นางบำเรอของเขาแย่งเฉียนเอ๋อร์ไปจากมือนาง แล้ววิ่งหายไปอีกทางหนึ่ง

นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงในอีกเจ็ดวันต่อมา ที่ฉือฟางอินต้องถูกทรมานจนตายอยู่ที่หอนางโรม ที่ซือไท่อี้บังคับพานางไปถึงได้สำเร็จ นางก็ไม่เคยทราบข่าวความเป็นไปของเฉียนเอ๋อร์อีกเลย จนกระทั้งก่อนสิ้นลมหายใจสุดท้าย นางภาวนาขอให้บุตรชายยังปลอดภัย ขอให้มีคนของฉือหย่งหลิงมาพบเจ้าตัวน้อย พาเขากลับสู่อ้อมอกผู้เป็นพ่อ แล้วมีชีวิตอยู่ไปจนเติบใหญ่

แต่ความจริงที่เกิดขึ้นนั้น ไม่ได้เข้าใกล้คำสวดภาวนาของนางเลยสักนิด เพราะนางบำเรอคนนั้น ได้ทิ้งทารกน้อยเอาไว้กลางป่า แล้วหนีหายไปยังที่ปลอดภัยเพียงคนเดียว ปล่อยให้เฉียนเอ๋อร์ต้องนอนหนาวตาย อยู่ในห่อผ้าตั้งแต่คืนแรกที่เขาถูกแยกออกไป เมื่อนางย้อนเวลากลับมา แล้วพบว่าบุตรชายยังคงนอนหลับ อยู่ในอ้อมกอดของตนเอง นั่นจึงหมายความว่า เวลาที่ฉือฟางอินย้อนกลับมานั้น เป็นวันที่นางจะต้องหนีไปกับซือไท่อี้ วันเดียวกับที่จวนสกุลฉือถูกกลุ่มโจรกบฏบุกเข้ามาในจวนนั่นเอง

“ไปกันเถิดเฉียนเอ๋อร์ แม่จะพาเจ้าไปยังที่ปลอดภัย”