บทที่ 17

“อื้อ! แอ๊ คิกๆ”

เสียงทารกเปร่งเสียงชอบใจ พร้อมกับเสียงหัวเราะดังไปทั่วบริเวณ ในขณะที่คนทั้งหมดกำลังเดินทางกลับหมู่บ้าน การที่ฉือฟางอินสลัดความคิดทุกอย่างทิ้ง แล้วหันไปสนใจแต่เฉียนเอ๋อร์นั้น ทำให้นางเลิกสนใจบุรุษที่เดินอยู่ข้าง ๆ ที่นางไม่รู้ว่าเขาคือฉือหย่งหลิงได้จริงๆ ฝ่ายฉือหย่งหลิงเองยามที่ได้เห็นฉือฟางอิน หยอกล้อเล่นกับเฉียนเอ๋อร์ได้เป็นอย่าง ก็นับว่าเป็นเรื่องประหลาดใจไม่น้อยสำหรับเขา

เดิมทีที่ฉือหย่งหลิงต้องมาเดินอยู่ใกล้ๆ ฉือฟางอินเช่นนี้ ก็เพราะเขากลัวว่าคนเป็นแม่ ที่ไม่เคยเลี้ยงดูลูกอย่างนาง อาจจะทำอะไรที่เป็นอันตรายกับเฉียนเอ๋อร์เอาได้ ครั้นจะให้ชิงเอาตัวเฉียนเอ๋อร์มาอุ้มเสียเอง ในยามที่ตนเองอำพรางตัวอยู่นี้ ก็เกรงว่าจะผิดสังเกตจนเกินไป การที่เขาละเว้นนางเอาไว้ ไม่เปิดเผยตัวตนให้รู้เหมือนกับคนอื่นที่อยู่ที่นี้ นั่นก็เพราะว่าเขาต้องการ ที่จะสำรวจการกระทำของนางที่มีต่อบุตรชาย ว่าแม่อย่างนางที่ไม่เคยเลี้ยงดูลูกเลยสักครั้ง จะทำอย่างไรเมื่อต้องมาเลี้ยงลูกด้วยตัวเองตามลำพัง  แต่อันที่จริงหากมองย้อนกลับไป การที่ฉือหย่งหลิงต้องมากังวลกลัวว่าฉือฟางอินจะดูแลเฉียนเอ๋อร์ได้ไม่ดีนั้น ส่วนหนึ่งก็เป็นผลมากจากที่ตัวเขา เป็นคนออกปากไล่ให้ฉือฟางอินกลับไปอยู่เรือนของนาง และสั่งห้ามไม่ให้นางเข้าใกล้เฉียนเอ๋อร์ ทั้งที่ลึกๆ แล้วตัวเขาเอง ก็ไม่ได้อยากที่จะแยกสองแม่ลูกออกจากกัน

ซึ่งตัวของฉือหย่งหลิงเอง ก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่าภายในใจของเขาเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาได้ เพราะก่อนหน้านี้ทั้งตัวเขาเพียงต้องการ ให้ฉือฟางอินคลอดลูกออกมา เพื่อแก้ไขเหตุการณ์ในอนาคต ตามคำทำนายก็เท่านั้น แต่หลังจากคืนที่ฉือฟางอินตัดสินใจมาหาเขา เพื่อจะทำเรื่องเช่นนั้น ให้ในท้องของนางมีเด็กเกิดมา ในห้วงลึกภายในใจของฉือหย่งหลิง ก็เกิดมาความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ อย่างที่ไม่คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติ เขาจะรู้สึกกับสตรีนางใดได้

สิ่งนี้อาจจะเพราะเมื่อฉือหย่งหลิง ได้ลองคิดทบทวนกับตนเอง เกี่ยวกับความสัมพันธ์ ที่ไม่เต็มใจนี้ระหว่างนางและเขา ความรู้สึกของฉือฟางอินที่มีต่อเขาเอง ก็ไม่ได้ต่างจากที่เขารู้สึกกับนางเท่าไหร่นัก เราทั้งสองต่างมีทั้งอคติและทิฐิต่อกัน การที่สตรีนางหนึ่งต้องมาขึ้นเตียง กับชายที่ตนไม่ได้รักนั้น สำหรับนางแล้วย่อมต้องใช้ความกล้ากว่าเขา ที่เป็นบุรุษหลายร้อยเท่า แต่ทว่าสุดท้ายแล้ว นางก็ยอมวางความเกลียดชังที่มีต่อเขา ตัดสินใจที่จะตั้งท้องลูกให้กัน แล้วคืนวันนั้นตัวฉือหย่งหลิงเอง ก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกของเขาเองได้ว่า สัมผัสลึกซึ้งที่เขามีกับฉือฟางอินนั้น ช่างเป็นความรู้สึกดีที่ยากจะลืมลง

ทำให้ครั้งหนึ่งตัวเขาจึงได้ลองวางอคติที่มีต่อฉือฟางอินลง เปิดใจมองนางใหม่อีกครั้ง พร้อมกับย้อนนึกถึงคำพูดที่แม่ทัพชวี่ บิดาของนางได้เอ่ยกับเขาว่า โดยเนื้อแท้จริงของฉือฟางอินนั้น นางไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คนอื่นเข้าใจ จนหลายเดือนผ่านพ้นไป ก็เหมือนกับว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี บรรยากาศระหว่างเจ้านายทั้งสองคน ไม่ได้ย่ำแย่เหมือนที่ผ่านมา เลยพลอยทำให้บรรยากาศภายในจวน อบอวนไปด้วยบรรยากาศที่ดีตามไปด้วย จนคนรับใช้ในจวนเองก็รู้สึกได้

หากแต่เวลาอันแสนสุขเหล่านั้น กลับต้องถูกพากจากไป เมื่อจู่ๆ หญิงบำเรอที่ซือไท่อี้โกหกว่าเป็นน้องสาวของเขา ได้มาเยี่ยมเยียนฉือฟางอินถึงในจวนสกุลฉือ โดยที่ฉือฟางอินเองไม่ทันได้ตั้งตัว และการมาเยือนของหญิงบำเรอในครั้งนี้ ก็เพื่อมาย้ำเตือนให้ฉือฟางอิน ไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้ นางมีความคิดที่จะหนีไปจากฉือหย่งหลิง

ฉือหย่งหลิงเห็นเช่นนั้น รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาคิดว่าสหายนางนี้ก็คงจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้ นอกคนที่ฉือฟางอินไปสนิทสนมด้วย ตอนที่นางเคยออกไปเที่ยวเตร่ดื่มสุราอยู่ที่นอกจวน ความไม่ไว้ใจของเขาที่มีต่อฉือฟางอิน จึงได้วนกลับมาอีกครั้ง ฉือหย่งหลิงสั่งให้คนของเขา ไปสืบหัวนอนปลายเท้าของสหายนางนี้ของฉือฟางอินอย่างละเอียด

แต่กระนั้นซือไท่อี้เองก็ไม่ใช่คนไม่มีความสามารถ ที่จะปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเขา และนางบำเรอของเขาได้ ไม่อย่างนั้นเขาเองก็คงไม่สามารถยึดอาชีพ นายหน้าค้าหญิงคณิกามานานหลายปีเช่นนี้ได้ เมื่อกล้าส่งหญิงบำเรอของตนเข้าไปจวนสกุลฉือ ก็ต้องย่อมมีการวางแผนเอาไว้ เผื่อว่าฉือหย่งหลิงจะส่งคนมาสืบสาวราวเรื่องถึงตนเอาไว้ก่อนแล้ว คนของของฉือหย่งหลิงจึงได้สารกลับไปเพียงว่า เขาและหญิงบำเรอเป็นพี่น้องที่มาทำกิจการค้าขายที่เมืองฝู ที่อยู่ถัดจากเมืองอี้ไปอีกเมืองหนึ่ง และดูท่าแล้วซือไท่อี้ผู้นี้ ก็ดูจะสนิทสนมกับฉือฟางอิน มากพอๆ กับน้องสาวของเขาด้วยเช่นกัน

เท่านั้นยังไม่พอ ซือไท่อี้ยังทิ้งสารสำคัญอีกหนึ่งอย่าง ที่จะทำให้ฉือหย่งหลิง ไม่ไว้ใจในตัวฉือฟางอินมากขึ้น สารนั่นก็คือการให้แม่ทัพหนุ่ม ได้รู้ว่าฉือฟางอินอาจคิดที่จะหนีตามซือไท่อี้ไปอยู่ที่อื่นในสักวันหนึ่ง และแน่นอนซือไท่อี้ทำสำเร็จ เพราะทันทีที่ฉือหย่งหลิงทราบเรื่อง เขาก็หายหน้าไปจากจวนสกุลฉือ พาตนเองหลบไปอยู่ที่หมู่บ้านหั้วห่าวบ่อยครั้ง

 เพราะความสับสนที่อยู่ภายในใจ แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็จะหลับมาที่ยังจวนในทุกสองวัน เพราะอีกใจหนึ่งก็รู้สึกเป็นห่วง อันตรายที่จะเกิดขึ้นกับฉือฟางอิน ที่อายุครรภ์ใกล้คลอดเต็มที แม้ทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าและอยู่ใกล้นาง จะทำให้เขานึกเรื่องที่นางจะหนีไปกับชายอื่นก็ตาม เขาจึงเลี่ยงที่จะพบหน้านาง และเลือกที่จะเข้าไปหา ในเวลาที่นางหลับไปแล้วเท่านั้น

‘หากเจ้าคิดจะไปจากข้าตั้งแต่แรก แล้วเหตุใดถึงได้ยอมทำเรื่องแบบนั้นกับข้ากัน หรือที่เจ้ายอมมีลูกกับข้า ก็เพื่อช่วยบิดาของเจ้าให้ปลอดภัย ก็เท่านั้นเองหรือ’

ในหัวของฉือหย่งหลิงเอาแต่นึกคำต่อว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้าสารพัด จนเผลอลืมไปชั่วขณะว่าในคราแรกนั้น ตัวของเขาเองก็คิดเพียงแค่ต้องการให้นาง มีทายาทสืบสกุลเพื่อแก้คำทำนาย ไม่ได้มีสิ่งใดมากไปกว่านี้ แต่ถึงในหัวจะต่อว่าฉือฟางอินอย่างไร มือของเขาก็ยังคงนวดนวดขาและฝ่าเท้า ให้ฉือฟางอินโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ทุกอย่างดำเนินไปเช่นนั้น จนกระทั่งถึงวันที่ฉือฟางอินคลอดเฉียนเอ๋อร์ออกมา หากแต่ไม่ว่าอย่างไร ฉือหย่งหลิงก็ไม่อาจสลัดเรื่องที่นางจะหนีไปกับซือไท่อี้ ออกไปจากความคิดของตนเองได้ เมื่อสุดท้ายแล้วตัวเขา ไม่สามารถเอาชนะความไม่ไว้ใจที่มีต่อหญิงสาวได้ ฉือหย่งหลิงถึงได้เอ่ยปากไล่ให้ฉือฟางอิน กลับไปอยู่เรือนของนางและห้ามไม่ให้นาง เข้าใกล้เฉียนเอ๋อร์ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

และทั้งๆ ที่คิดว่าการทำเช่นนี้ จะทำให้ตนเองสามารถสลัดความรู้สึก ที่มีต่อฉือฟางอินออกไปได้ แต่ทว่าสุดท้ายกลับเป็นเขาเสียเอง ที่ต้องมาหงุดหงิดงุ่นง่านเห็นว่าฉือฟางอิน ไม่มาดูดำดูดีบุตรชายตามที่เขาสั่งห้ามเอาไว้จริงๆ และนางจะต้องอาศัยจังหวะช่วงที่เขาต้องตามหั้วชินอ๋อง

ไปปฏิบัติหน้าที่นานหลายเดือน หาโอกาสหนีไปอย่างแน่นอน ฉือหย่งหลิงจึงได้กำชับให้พ่อบ้านหม่า และสายลับในสังกัดอย่างจินซีจ่าวจับตาดูนางเอาไว้ เพราะเขาจะไม่ยอมให้ฉือฟางอินได้หนีไปได้เด็ดขาด ในระหว่างที่นางยังไม่ได้หนีไปนั้น ก็ได้มีกลุ่มโจรลอบเข้ามาที่จวน ทำให้เขาต้องเร่งเดินทางกลับมาด้วยม้าเร็ว พร้อมทั้งต้องพรางตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ ไม่ให้ศัตรูล่วงรู้ว่าตัวเขาไม่ได้อยู่ในสนามรบ

แต่พามาถึงกลับเห็นว่าฉือฟางอิน ได้ทำตามแผนการที่เขาฝากฝังกับจินซีจ่าวเอาไว้ พาเฉียนเอ๋อร์เดินทางมาตามจุดนัดหมาย แทนที่จะอาศัยช่วงเวลานี้หนีไป และดูเหมือนว่านางจะดูแลเฉียนเอ๋อร์ ได้เป็นอย่างดีอีกด้วย แม้จะแปลกใจไม่น้อยที่ได้เห็นแม่ลูก ที่ไม่ได้พบหน้ากันมาตลอดสามเดือนดูสนิทสนมกัน แต่ลึกๆ แล้วฉือหย่งหลิงกลับรู้สึกโล่งใจมากกว่า ที่ได้เห็นฉือฟางอินยังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้หนีหายไปไหนอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้

“อื้อๆๆ แอ๊”

เสียงร้องดังของเฉียนเอ๋อร์ ฉุดให้ฉือหย่งหลิงหลุดออกมาจากความคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งในอดีตมาจนถึงตอนนี้ และเมื่อมองไปยังเจ้าตัวน้อย ก็เห็นว่าเฉียนเอ๋อร์กำลังจ้องมองกันอยู่ก่อนแล้ว

“แอ๊ แอ๊ะ แอ๊แอ๊ะ!”

ด้านฉือฟางอินที่เห็นเจ้าตัวน้อยส่งเสียง พร้อมกับถีบขาชูมือทั้งสองข้าง ไปทางบุรุษชุดดำก็ได้แต่งงงวง กับท่าทางเช่นนั้นของบุตรชาย จนอดที่จะถามออกไปไม่ได้

“เฉียนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไป ทำไม่ถึงได้ทำท่าทางเช่นนี้ ทำราวกับว่าเจ้าอยากจะให้คนผู้นั้น อุ้มเจ้าอย่างนั้นแหละ เจ้ารู้จักคนผู้นั้นหรืออย่างไรกัน”

“อื้อ แอ๊!” เด็กน้อยยังคงส่งเสียง และชูไม้ชูมือไปยังบุรุษปริศนา และท่าทางเช่นนั้นของเฉียน ทำให้ฉือหย่งหลิงที่อยู่ในชุดพรางตัวนึกอะไรได้ขึ้นมาได้

‘จริงสิ ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ข้าเป็นคนที่อยู่กับเฉียนเอ๋อร์มากที่สุด แย่ล่ะ! หรือว่าเจ้าตัวน้อยนี่ จะจำกลิ่นและดวงตาของข้าได้กัน เจ้าชักจะเก่งเกินไปแล้วนะลูกพ่อ’