บทที่ 24

ทั้งจินซีหลันและจินซีจ่าว ที่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังการกระทำทั้งหมด ของบุตรสาวและน้องสาวของตนเองเป็นอย่างดี ต่างรู้ดีว่าเรื่องนี้คงไม่มีทางจบลงง่ายๆ เพราะดูจากการกระทำของซือจูในวันนี้ ก็ทำให้พวกขเขาได้รู้แล้วว่า ที่นางเขียนจากอารมสงบใจ บอกกับบิดาว่านางได้สำนึกผิดและหักห้ามใจ ที่มีต่อท่านแม่ทัพฉือหย่งหลิงได้แล้วนั้น แท้ที่จริงแล้วนางโกหก 

หลังจากวันนี้ไปเขาที่เป็นพี่ชาย จะต้องพูดคุยกับมารดาอย่างจริงจัง เพราะพวกเขาจะปล่อยให้จินซือจู ทำอะไรสิ่งใดโดยที่ไม่ให้เกียรติฮูหยินของท่านแม่ทัพ ไม่เช่นนั้นจะเสียหน้าไปถึงบิดา ที่เป็นถึงผู้นำหมู่บ้านเอาได้ มื้อค่ำในวันนั้นจึงเป็นจินซีจ่าว ที่คอยพูดสร้างบรรยากาศดีๆ ด้วยการชวนฉือฟางอินพูดคุย

รวมไปถึงการบอกเล่ารายระเอียด ในแต่ละพื้นที่ของหมู่บ้านหั้วห่าว ให้ฉือฟางอินได้ทราบ โดยมีจินซีหลันผู้เป็นมารดาคอยช่วยพูดส่งเสริมอีกแรง ฉือฟางอินเองก็รับรู้ได้ถึง ความพยายามของคนทั้งสอง นางจึงพุ่งความสนใจไปที่จินซีจ่าวกับมารดา และทำเป็นไม่ใส่ใจการกระทำของเด็กสาวที่นั่งหน้าบูดอยู่ตรงหน้าไป

 “ฮูหยิน ท่านต้องการให้มีคนคอยเฝ้าท่าน กับคุณชายน้อยในตอนกลางคืนหรือไม่เจ้าคะ เผื่อว่าท่านจะกังวลที่ต้องพักผ่อนในที่ที่ไม่คุ้นเคย”

“นั่นสิขอรับ ให้ข้าน้อยกับคนของท่านแม่ทัพคนอื่นๆ มาเฝ้ายามกลางคืนให้ ดีหรือไม่ขอรับ”

“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องลำบากท่านป้ากับพวกเจ้าหรอก อีกอย่างเมื่อครู่นี้เจ้าเองก็บอกอยู่ไม่ใช่หรือ ว่ามีเวรยามคอยอยู่รอบๆ หมู่บ้าน”

“ใช่ขอรับ”

“เช่นนั้น ก็ทำอย่างที่เคยทำมาเถิด ข้ากับเฉียนเอ๋อร์อยู่ด้วยกันสองคนได้”

“ขอรับ งั้นพวกข้าไม่อยู่รบกวนฮูหยินแล้วขอรับ เชิญฮูหยินและคุณชายน้อย พักผ่อนกันตามสบายขอรับ”

“วันนี้ขอบใจทุกคนมาก ที่ต้อนรับข้าเป็นอย่างดี”

ให้หลังจากที่ทุกคนกลับไปกันหมดแล้ว ฉือฟางอินจึงได้พาตัวเองและเฉียนเอ๋อร์ไปอาบน้ำ โดยไม่ลืมลากเปลของแม่เฒ่าลี่เข้าไปด้วย นางจัดการวางเจ้าก้อนหมั่นโถวลงในเปล ที่นอกจะสามารถลากไปไหนมาไหนได้สะดวกแล้ว ก็ยังสามารถเอนฐานรองเปล ให้เฉียนเอ๋อร์สามารถอยู่ในนั้น ด้วยท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนได้ เพื่อให้เขามองเห็นนางยามที่นางกำลังแช่ตัวเพื่อชำระร่างกาย เจ้าตัวน้อยจะได้ไม่ร้องโยเยเพราะไม่เห็นนางอยู่ในสายตา

ยามที่อยู่กันตามลำพังสองคนแม่ลูก ฉือฟางอินจึงจำต้องจัดการตัวเองให้เร็วสักหน่อย ยังไม่ทันได้สวมชุดให้เรียบร้อย ฉือฟางอินที่สวมเพียงแค่ชุดด้านใน ที่เป็นเพียงผ้าสีขาวผืนบาง ก็ต้องรีบมาอาบน้ำให้ลูกน้อย เพราะกลัวน้ำที่เตรียมไว้กะละมัง จะหายอุ่นเสียก่อน

“คิก อื้อ แอ๊!”

ระหว่างที่อาบน้ำอยู่นั้น เจ้าก่อนหมั่นโถวขาวอวบ ก็ใช้ขาตีน้ำในกะละมัง พร้อมกับคุยจ้อกับมารดาไม่หยุดปาก ฉือฟางอินเห็นดังนั้นก็ได้แต่หัวเราะด้วยความเอ็นดู และกล่าวตอบโต้เฉียนเอ๋อร์กลับไปบ้างเจ้าเด็กน้อยก็ยิ่งส่งเสียงคุยดังขึ้น แล้วยังทำหน้าตาตลกใส่ ทำให้ฉือฟางอินหัวเราะชอบใจไม่หยุดเช่นกัน

สองแม่ลูกผลัดกันหยอกล้อกันอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ฉือหย่งหลิง ได้แอบเข้ามาในยืนดูพวกเขาอยู่พักใหญ่แล้ว ก่อนหน้านี้ฉือหลังเสร็จจากการประชุม วางแผนจัดการกลุ่มโจรกบฏ ตัวเขาได้ออกมาชมบรรยากาศยามค่ำคืน ด้านบนหอประจำการของหมู่บ้าน

จึงได้เห็นว่าจินซีจ่าวที่ไม่ได้เข้าร่วมประชุมด้วย เพราะต้องติดตามมารดา ไปดูแลความเรียบร้อยให้กับฉือฟางอินและเฉียนเอ๋อร์ กำลังมุ่งหน้ากลับมาที่หอประจำการ ชายหนุ่มจึงอาศัยจังหวะนี้ ใช้วิชาตัวเบาลัดเลาะไปตามจริงไม้ มุ่งหน้าไปยังเรือนของตน แล้วหลบอยู่ในห้องทำงาน เพื่อลอบดูพฤติกรรมของฉือฟางอิน

แต่ทว่าเสียงเจื้อยแจ้วของของบุตร ที่ประสานกับเสียงหัวเราะจากมารดาของเขา ที่ดังแว่วมาจากในห้องอาบน้ำนั้น กลับทำให้ทั้งสองข้างของชายหนุ่ม ก้าวพ้นออกจากที่หลบซ่อน เดินมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำ เพราะต้องการเห็นด้วยตาของตนเองว่า เหตุใดคนทั้งสองถึงได้ส่งเสียงอย่างอารมณ์ดีเช่นนั้น

เมื่อลอบแอบดูสองแม่ลูกผ่านช่องระหว่างประตู ภาพที่ฉือหย่งหลิงกได้เห็น คือภาพของหญิงสาวกำลังนั่งอาบน้ำ ให้กับบุตรชายที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ในกะละมัง  โดยมีแขนข้างหนึ่งของมารดาคอยประคองเอาไว้อยู่ ส่วนมืออีกข้างก็กำลังวักน้ำ ลูบไปตามตัวของบุตรชายอย่างคล่องแคล่ว

“เอาล่ะ แม่ให้เจ้าเล่นนานแล้ว พวกเราไปทำตัวให้แห้งแล้วรีบสวมชุดกันดีกว่า เดี๋ยวเจ้าจะไม่สบายเอาได้”

“อื้อ…แอ๊”

ฉือหย่งหลิงรีบพาตนเอง เข้าไปหลบอยู่ในที่ซ่อนเดิมทันที หลังจากที่ได้ยินเสียงของสองแม่ลูก ใกล้จะออกมาห้องอาบน้ำ ฉือฟางอินที่ไม่ยังคงไม่รู้ว่าเวลานี้ สองคนแม่ลูกไม้ได้อยู่ในเรือน กันเพียงแค่สองคน นางจึงไม่ได้สนใจว่าชุดผ้าบางที่นางสวมใส่อยู่ เมื่อนางขยับร่างกาย ยามที่เช็ดตัวและผูกผ้าเตี่ยว ปกปิดช่วงล่างให้กับเฉียนเอ๋อร์ จะทำให้ผ้าบางที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ได้แนบไปกับเนื้อตัวจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน และคนเดียวที่ได้เห็นภาพนี้ ก็ฉือหย่งหลิงที่แอบอยู่อีกห้องหนึ่ง

ทุกการกระทำของนาง ล้วนตกอยู่ในสายตาของเขา จากที่จะมาแอบดูเห็นกับตา ว่าเมื่อยู่ตามลำพังแล้ว หญิงสาวจะสามารถดูแลลูก ได้จริงอย่างที่พูดหรือไม่ แต่ทว่าตอนนี้สายตาของฉือหย่งหลิงนั้น กลับไม่ได้มองไปที่บุตรชายตัวน้อย แต่กลับถูกตรึงเอาไว้ด้วยชุดสีขาวบางเบาเปียกชุ่ม ที่กำลังแนบไปกับเนื้อตัวของฉือฟางอิน ทำให้เขาได้เห็นเนินอก และสัดส่วนอวบอัดแต่ก็เข้ารูป ของนาวอย่างเต็มตา

ไหนจะไรผมที่เปียกชุ่ม ที่เรียงรายอยู่ที่ต้นคอของนาง กว่าที่จะรู้ตัวว่าตนเองกำลังทำสิ่งใดอยู่ ก็ในตอนที่ฉือฟางอินตั้งท่าจะถอดชุดผ้าบางนั่นออก เพื่อเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ ฉือหย่งหลิงถึงกับอ้าปากค้าง อย่างคนหาเสียงตนเองไม่เจอ ก่อนจะรีบหันหลังออกจากเรือนไป

‘บ้าจริง! นางนึกอย่างจะทำอะไรก็ทำ ไม่ระวังตัวบ้างเสียเลย หากมีใครมาเห็นเข้าจะทำอย่างไร’