บทที่ 25

เช้าวันใหม่

ฉือฟางอินตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตอนฟ้ายังไม่สราง เพราะเสียงร้องของเฉียนเอ๋อร์ เวลานี้คงจะเป็นเวลาตื่นของเขา พอเห็นว่ามารดายังคงนอนหลับอยู่ เจ้าก้อนหมั่นโถวถึงได้แผดเสียงปลุกให้นางตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นว่ามารดาตื่นแล้ว เจ้าตัวน้อยก็ชูมือและแขนเล็กป้อมของตนเอง ขึ้นมากลางอากาศอย่างสื่อความหมาย

 ฉือฟางอินที่รู้งานอยู่แล้ว จึงได้ก้มลงหอมแก้มกลมของเขาหนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนที่จะลุกขึ้นอุ้มเจ้าก้อนหมันโถวขึ้นมาไว้แนบอก เจ้าตัวน้อยได้ทีก็รีบหันหน้าเข้าหาอกอุ่น พร้อมกับเอาปากถูไถไปกับอกของมารดาทันที

“ที่แท้ เจ้าก็หิวนี่เอง” ฉือฟางจึงรีบจัดการปลดชุดของนางออก เพื่อให้บุตรชายได้กินนม เจ้าก้อนหมั่วโถวเองก็ไม่รอช้า รีบผวาเข้าเต้าของมารดาทันที

“เด็กดีในเย็นๆ ไม่ต้องรีบ แม่ไม่หนีเจ้าไปไหนหรอก”

ฉือฟางอินนั่งให้เฉียนเอ๋อร์ดูดนมจากอกนางจนอิ่ม จากนั้นก็อุ้มเขามาวางบนตัก ใช้มือข้างหนึ่งประคองหน้าอกของเขาเอาไว้แล้วเอนตัวเขาไปด้านหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้มือข้างที่เหลือตบที่หลังของเฉียนเอ๋อร์เบาๆ เพื่อไล่ลมให้ได้เรอออกมา

“เอิ๊ก!”

“เก่งมากลูกแม่ สบายท้องแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นพวกเราไปล้างหน้าล้างตากัน”

เนื่องจากเรือนหลังนี้ตั้งอยู่ในป่า ทำให้บรรยากาศในตอนเช้านั้นเย็นมากกว่าที่จวนสกุลฉือ ที่ตั้งอยู่ในเขตคนเมืองหลายเท่านัก แต่ยังดีที่เรือนแห่งนี้มีห้องอาบน้ำ ที่ด้านล่างเป็นปล่องเอาไว้จุดฟืนให้น้ำในอ่างอุ่นขึ้น ทำให้ฉือฟางอินได้มีน้ำอุ่นเอาไว้ใช้ในยามจำเป็น หลังจากล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนผ้าให้กับเฉียนเอ๋อร์ และจัดการตนเองเรียบร้อยแล้ว ฉือฟางอินที่เห็นว่าตอนนี้ยังไม่มีผู้ใดมาที่เรือนนี้ นางจึงอยากพาเฉียนเอ๋อร์ ออกไปเดินเล่นที่ด้านนอกของเรือน และถือโอกาสนี้สำรวจบริเวณรอบๆ เรือนหลังนี้ไปด้วย หญิงสาวจัดการห่อตัวบุตรชาย ให้หนาขึ้นอีกชั้นหนึ่ง เพื่อที่เจ้าตัวน้อยจะได้ไม่สัมผัส ถูกไอหมอกและน้ำค้างยามเช้า ที่อาจจะทำให้เขาไม่สบายเอาได้

“เสร็จแล้ว พวกเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันเถิด”

แม้เรือนหลังนี้จะตั้งอยู่ที่ท้ายหมู่บ้าน แต่กระนั้นบรรยากาศโดยรอบ กลับไม่ได้ให้ความรู้สึกน่ากลัวแต่อย่างใด น่านับถือชาวบ้านที่นี่ไม่น้อย ที่สามารถปรับตัวจากคนในวงสังคมชั้นสูง มาอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างสมบูรณ์ สองแม่ลูกเดินชมนกชมไม้กันอยู่ครู่หนึ่ง ท้องฟ้าที่เคยมีแดดจางๆ ก็กลับกลายเปลี่ยนเป็นเมฆครึ้ม พร้อมกับมีหมอกปกคลุม ฉือฟางอินจึงจำต้องพาเฉียนเอ๋อร์กลับเข้าไปในเรือนตามเดิม

“เฉียนเอ๋อร์ เรากลับขึ้นกันดีกว่านะ”

ให้หลังจากที่กลับขึ้นเรือนไปไม่นาน ฉือฟางอินก็ได้ยินเสียงชาวบ้าน ออกทำกิจวัตรประจำวัน พร้อมเสียงลูกเด็กเล็กแดงออกมาวิ่งเล่นหยอกล้อกันตั้งแต่เช้าตรู่

“นู่นมันหนีไปนู่นแล้ว ไปเร็วตามมันไป”

“ข้างหน้าหมอกหนามาก ข้ามองไม่เห็นเจ้านั่นแล้ว”

“ไม่เป็นไรหน่า จะกลัวอะไรกับแค่อิแค่หมอก”

“เจ้าไม่กลัว ก็มาเดินนำสิ เอาแต่สั่งอยู่ได้”

“นั่นพวกเจ้าจะไปไหนกัน ทางนั้นมันทางไปเรือนของท่านแม่ทัพฉือหย่งหลิงมิใช่หรือ แล้วเสียงดังโวยวายกันถึงเพียงนั้น มิใช่ดังไปรบกวนฮูหยินฉือฟางอินกับคุณชายน้อยแล้วรึ กลับมานี่กันให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ”

เสียงพวกเด็กๆ คุยกันและหนึ่งเสียงของผู้ใหญ่ ที่กำลังกำราบความซุกซนของพวกเขา ทำเอาฉือฟางอินที่กำลังเงี่ยหูฟังอยู่ อดที่จะหัวเราะ และหันมาพูดเปรียบเทียบกับเจ้าก่อนหมั่นโถว ที่นางกำลังอุ้มอยู่ไม่ได้

“เฉียนเอ๋อร์ หากเจ้าโตมาเท่าพวกพี่ชายเหล่านั้น เจ้าจะซุกซนเหมือนพวกเขาหรือไม่ หืม”

“แอ้ แอ๊!” สิ้นเสียงของมารดา เฉียนเอ๋อร์ก็ตอบรีบกลับมาเหมือนเด็กรู้ความเหมือนเคย และไม่ลืมที่จะส่งยิ้มโชว์เหงือกแดงมาให้กับนาง

“แต่แม่ว่า เจ้าจะต้องช่างเจรจาเป็นแน่ แม่พูดถูกหรือไม่”

“อื้อ…ฮะ…อู้”

“ฮ่าๆๆ

“หงิงงง หงิงงง”

“หือ นั่นเสียงอะไรน่ะ”

ระหว่างที่ฉือฟางอินกำลังหยอกล้อกับเฉียนเอ๋อร์ ที่นอนเล่นอยู่ในเปล หูของนางก็ได้ยินเสียงร้องประหลาด ดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากทางด้านนอกของเรือน

“เฉียนเอ๋อร์เจ้ารอแม่อยู่ตรงนี้สักเดี๋ยวนะ”

“หงิงง หงิงง”

เมื่อเดินออกมานอกเรือนนางก็ยิ่งได้ยินเสียงร้องนั่นอย่างชัดเจน ฉือฟางอินจึงได้ลองเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจอีกครั้ง

“ดังมาจากใต้ถุนเรือนสินะ

ฮึบ!

เจอแล้ว! เป็นเจ้านี่เอง”

เสียงร้องประหลาดที่ว่านั่น ที่แท้แล้วก็คือเสียงของลูกหมาตัวสีดำผอมโซตัวหนึ่ง ที่กำลังซ่อนตัวหลบอยู่ในใต้ถุนของเรือน ด้วยท่าทางตัวสั่นด้วยความกลัว

“เอ๊งๆๆๆ

ยามที่ฉือฟางอินประคองอุ้มมันออกมา เจ้าหมาน้อยก็ส่งเสียงร้องดังขึ้น เหมือนกับว่ากำลังเจ็บปวดอยู่

“เหตุใดถึงร้องเสียงดังเช่นนี้ เจ้าบาดเจ็บอยู่หรือ จริงด้วยที่ขาของเจ้า”

ฉือฟางอินตัดสินใจอุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นมาบนเรือน ให้มันได้นอนซุกอยู่บนกองผ้า ที่ไม่ได้ใช้งานกองหนึ่งไปก่อน ในเรือนไม่มีสิ่งใดที่จะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของมันได้ ต้องรอให้พวกท่านป้ากับจินซีจ่าวมาที่นี่เสียก่อน นางถึงจะได้ขอให้พวกเขาช่วยหาวิธีรักษาขาที่บาดเจ็บของมัน

“ฮูหยินพวกเรามาแล้วเจ้าค่ะ”

“มากันแล้วหรือ ข้ากำลังรอพวกท่านอยู่พอดี”

“มีอะไรหรือเจ้าคะ โอ๊ะ! เจ้าหมาน้อยตัวนี้ มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ”

“มันหลบอยู่ใต้ถุนเรือนน่ะ ขาหลังก็ได้รับบาดเจ็บ ที่นี่พอจะมีใครรักษามันได้หรือไม่”

“อืมม หากเป็นท่านหมอประจำหมู่บ้าน ข้าว่าก็น่าจะพอได้นะเจ้าคะ”

“เช่นนั้นท่านน้าลู่ซือ พอจะนำไปให้ท่านหมอได้หรือไม่ ส่วนเงินค่ารักษาและยา ก็ให้ท่านหมอแจงรายละเอียด มาเก็บเงินกับข้าได้เลย”

“ได้เจ้าค่ะ”

หลังจากให้คนพาเจ้าหมาน้อยไปหาท่านหมอ และกินมื้อเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่นานจินซีจ่าวก็มาถึง พร้อมกับคนงานที่จะมาปรับปรุงเรือน ตามที่ฉือฟางอินต้องการ

“นี่เป็นคนที่มีฝีมือดีที่สุดในหมู่บ้านของเรา ท่านอยากปรับปรุงตรงไหนของเรือน ก็บอกกับพวกเขาได้เลยขอรับ”

“ข้ารบกวนพวกเจ้าไม่มากหรอก สิ่งที่ข้าต้องการก็คือใช้พื้นที่ถัดจากห้องอาบน้ำ ไว้สำหรับเป็นครัวทำอาหาร พร้อมด้วยโต๊ะกินข้าวหนึ่งโต๊ะ และข้าอยากจะให้พื้นที่เล็กๆ ข้างกันนั้นเอาไว้สำหรับซักล้างทำความสะอาด พร้อมกับถังใบใหญ่สองถัง ส่วนอย่างสุดท้ายคือทางน้ำไหลชั่วคราว”

“ทางน้ำไหลชั่วคราวหรือขอรับ”

“ใช่ หากข้าไม่ได้หูแว่วไปเอง ข้าว่าข้าได้ยินเสียงน้ำไหลแว่วๆ อยู่แถวนี้ ไม่รู้ว่าเสียงนั่นจะใช่น้ำที่ไหลมาจากภูเขาหรือไม่ ถ้าใช่ จะเป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเจ้า จะสามารถสร้างทางน้ำไหลเวียนไปมายังเรือนนี้ชั่วคราว ระหว่างที่ข้าอาศัยอยู่ที่นี่ เพื่อพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งในหมู่บ้าน จะได้ไม่ต้องลำบากไปแบกน้ำมาให้ข้าใช้ทุกวัน”

เหล่าคนงานเมื่อได้ฟังความต้องการของฉือฟางอิน พวกเขาก็หันหน้าล้อมวงเข้าหากัน เพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับงานของพวกเขาในครั้งนี้ เมื่อหารือกันสำเร็จก็หันหน้ามาทางฉือฟางอินกันอย่างพร้อมเพรียง

“ได้ขอรับฮูหยิน พวกข้าน้อยขอเวลาสองวัน กับงานสามอย่างนี้ขอรับ”