บทที่ 19

ฉือฟางอินจำได้ขึ้นใจ เพราะนี่เป็นกลิ่นน้ำมันหอมระเหย ที่นางทำขึ้นมาให้กับเขา ในภายหลังที่นางได้รู้ว่าฉือหย่งหลิง แอบเข้ามาหานางในยามดึก เพื่อมาลูบท้องและนวดขาให้กับนาง นางจึงอยากตอบแทนความดีในของเขาข้อนี้ ฉือฟางอินจึงตั้งใจเตรียมน้ำผสมกับน้ำมันหอมระเหย ที่ช่วยในเรื่องขับไล่ความเหนื่อยล้า ให้ฉือหย่งหลิงได้แช่ตัวหลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งวัน

สิ่งนี้เป็นหนึ่งในวิธีปรนนิบัติสามี ที่มารดาของนางได้ถ่ายทอดเคล็ดลับเอาไว้ให้ เมื่อครั้งที่มารดาและบิดาของนาง ยังมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันอยู่ ฉือฟางอินมักจะเห็นมารดาของนาง เตรียมน้ำผสมน้ำมันหอมระเหยที่ทำมาจากสมุนไพร ไว้สำหรับให้กับบิดาของนางได้แช่ตัว ก่อนที่บิดาจะกลับมาจากการไปว่าราชการ ที่ราชสำนักในวังหลวงในทุกวัน

เมื่อฉือฟางอินถามมารดาอย่างใคร่รู้ มารดาของนางจึงใจสอนความรู้ให้นางอย่างละเอียดทุกขั้นตอน และยังบอกเคล็ดลับกรรมวิธี ที่จะสามารถเปลี่ยนกลิ่นกายของผู้ที่ลงไปแช่ ให้มีกลิ่นสมุนไพรอย่างที่คนทำเลือกแต่งกลิ่นขึ้นมาได้ ถ้าหากภรรยาอยากจะให้สามีมีกลิ่นกายเช่นไร ก็ให้จับคู่กลิ่นสมุนไพรที่ตนเองต้องการ นำไปทำน้ำมันหอมระเหย และผสมเข้ากับยาผ่อนคลายความเหนื่อยล้าสูตรไร้กลิ่น 

กลิ่นจากส่วนผสมน้ำมันหอมระเหยอ่อนๆ นี้ จะหอมติดกายสามีไปนานร่วมหลายเดือน ซึ่งกรรมวิธีนี้เป็นเคล็ดลับที่ถูกถ่ายทอดมาจากสกุลโหลว สกุลเดิมของท่านยายของนาง ดังนั้นฉือฟางอินจึงจำได้ดีว่าสมุนไพรทั้งหมด ที่นางใช้แต่งกลิ่นทำน้ำมันหอมระเหยให้กับฉือหย่งหลิงนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นสมุนไพรที่ได้กลิ่นแล้วรู้สึกเย็นสดชื่น อย่างที่ไม่มีทางที่จะหาได้จากที่ไหน แล้วเหตุใดบุรุษผู้นี้ ถึงได้มีกลิ่นกายเหมือนกับฉือหย่งหลิงเช่นนี้

 หรือว่า…

‘หรือว่าบุรุษผู้นี้ก็คือ ฉือหย่งหลิงอย่างนั้นหรือ!’

แต่นั่นจะเป็นไปได้อย่างไรกัน ในเมื่อตอนนี้คนผู้นั้นกำลังติดพันภารกิจอยู่ในสนามรบ อยู่ที่ชายแดนทางเหนือ เขาจะเอาเวลาที่ไหนปลีกตัวมาที่นี่ได้ และอีกอย่างตัวนางเอง ก็ไม่ได้มีความสำคัญในชีวิต มากถึงขนาดที่จะทำให้เขา ทิ้งภารกิจสำคัญมาช่วยเหลือนางได้ หากเป็นเฉียนเอ๋อร์ก็ว่าไปอย่าง

 เพราะในชาติที่แล้วตั้งแต่เฉียนเอ๋อร์คลอดออกมา ก็เป็นฉือหย่งหลิงที่คลุกคลีอยู่กับเฉียนเอ๋อร์มากกว่าใคร หากฉือหย่งหลิงทราบว่าเฉียนเอ๋อร์กำลังตกอยู่ในอันตราย ก็อาจเป็นไปได้ที่เขาจะรีบกลับมาช่วยลูก แต่เมื่อครู่นี้ระหว่างทางที่กำลังเดินอยู่ในป่า เฉียนเอ๋อร์เองก็ส่งเสียงร้องเรียกชายผู้นี้ ทำราวกับว่าพบผู้คุ้นเคยกัน เช่นนั้นนางจะต้องรู้ให้ได้ ว่าบุรุษผู้นี้ใช่ฉือหย่งหลิงจริงๆ หรือไม่

ระหว่างที่ฉือฟาอินกำลังคิดหาวิธี พิสูจน์ความจริงอยู่นั้น ที่เปลือกตาของนางก็เหมือนจะรู้สึกได้ถึงแสงสว่าง ที่เพิ่มจากตอนแรกที่เดินเข้ามาเส้นทางนี้เช่นนั้น นางจึงค่อยๆ ลืมขึ้นมา เมื่อลองมองดูรอบๆ ก็พบว่าทางข้างหน้า เริ่มมีแสงสว่างลอดเข้ามาบ้างแล้ว ประกอบกับทางที่ฉือหย่งหลิงกำลังเดินแบกนางและอุ้มเฉียนเอ๋อร์เอาไว้นั้น ก็ไม่ได้แคบเสียจนทำให้นางกลัวอีกแล้ว

 ฉือฟางอินจึงอาศัยจังหวะนี้ ลอบสำรวจชายผู้นี้ที่กำลังแบกนางอยู่อย่างละเอียด แต่ด้วยชุดที่เขาสวมใส่อยู่นี้ ได้ปกปิดร่างกายของเขาไว้อย่างแน่นหนาและมิดชิด ทำให้นางไม่สามารถหารอยแผลเป็น บนร่างกายของฉือหย่งหลิงที่นางเคยเห็นได้ แต่ครั้นจะให้นางถือวิสาสะ ใช้มือแหวกเสื้อผ้าของเขาออก นางก็คงจะถูกเขาเหวี่ยงนางลงมากับพื้นเป็นแน่ แต่ในระหว่างที่ฉือฟางอินกำลังอับจนหนทาง จนเกือบจะถอดใจไปแล้วนั้น

 สายตาของนางก็เหลือบไปเห็นรอยต่อระหว่างผ้าโพกหัว กับชุดของเขาที่อยู่ใต้คางนั้นไม่ได้ถูกเย็บให้ติดกัน นางจึงจำได้ว่าที่คอด้านหลังของฉือหย่งหลิงนั้น มีรอยแผลเป็นรูปกากบาทขนาดใหญ่อยู่ หากว่านางสามารถทำให้ ผ้าตรงคอด้านหลังของชายผู้นี้ร่นลงมาได้ ก็จะทำให้เห็นรอยแผลเป็น ที่อยู่ตรงนั้นได้อย่างแน่นอน

“ทางออกอยู่ด้านหน้านู่นแล้ว พวกเจ้ารีบล่วงหน้าไปบอกให้ชาวบ้านรู้กันก่อนเถิด ประเดี๋ยวพวกเขาจะแตกตื่นเอา”

“ขอรับ”

ด้านฉือหย่งหลิงที่ยังไม่รู้ตัว ว่าตนเองได้ถูกฉือฟางอินจับพิรุธได้เข้าให้แล้ว เมื่อเห็นทางออกไปหมู่บ้านอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาก็หันไปสั่งให้บิดาของจินซีจ่าวและคนที่เหลือ ให้รุดหน้าเดินเข้าหมู่บ้านไปก่อน แม้ในความเป็นจริงพวกชาวบ้าน หน้าจะรู้ดีกันอยู่แล้ว ว่าวันนี้พวกเขาจะต้องต้อนรับฮูหยินฉือฟางอินและคุณชายฉือเฟิ่งเฉียน ที่จะต้องมาอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านหั้วห่าวชั่วคราว แต่กระนั้น การมีผู้ที่สวมใส่ชุดอำพรางตัว เดินเข้าไปในหมู่บ้านโดยที่ยังไม่มีผู้ใดบอกกล่าว เกรงว่าพวกชายบ้านจะแตกตื่นเอาได้

ด้านฉือฟางอินที่เห็นว่าคนอื่นๆ ที่เคยเดินอยู่ด้านหลัง เดินขึ้นไปข้างหน้ากันหมดทุกคนแล้ว นางจึงได้อาศัยช่วงจังหวะที่ชายผู้นี้ผ่านม่านเถาวัลย์ขนาดใหญ่ ก่อนจะถึงประตูทางออกเข้าไปในหมู่บ้าน จับเถาวัลย์เส้นหนึ่งมาข่วนที่หลังคอของเขา ทำทีเป็นว่าเขาถูกเถาวัลย์เส้นนี้เกี่ยวเข้าให้เอง เมื่อผิวหนังที่คอด้านหลังปรากฏต่อสายตา ฉือฟางอินก็ได้รู้ความจริง

‘ที่แท้ก็เป็นท่านจริงๆ สินะ ฉือหย่งหลิง’

มิน่าเล่าเขาถึงได้กล้าต่อว่านาง ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน บอกว่านางจงใจยั่วยวนชายอื่น ด้วยใจสวมชุดไม่เรียบร้อย เฮอะ! จะมีผู้ใดกล้าพูดกับนางด้วยวาจาร้ายกาจกับนางได้อีก ถ้าไม่ใช่ฉือหย่งหลิงผู้นี้ แต่เมื่อรู้แล้วนางจะทำอะไรได้ อย่างมากก็ทำได้แค่ต่อว่าเขาอยู่ในใจเช่นนี้ นั่นก็เพราะชุดอำพรางตัวที่เขาสวมใส่อยู่ นางเองก็เป็นบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ นอกจากทราบแล้วว่าชุดนี้คือชุดอะไร นางก็ยังรู้อีกว่า การที่ฉือหย่งหลิงต้องใส่ชุดอำพรางตัวเช่นนี้ ก็เพื่ออำพรางตัวจากศัตรู นางจึงไม่สมควรปล่อยให้ความโกรธ นำพาให้ทุกอย่างแย่ลง 

เช่นนั้น นางก็จะคิดเสียว่าเรื่องนี้ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนางก็แล้วกัน คนที่นางจะต้องสนใจ และให้ความสำคัญมากที่สุดในชาตินี้ มีเพียงคือเฉียนเอ๋อร์คนเดียวเท่านั้น ส่วนใครจะเป็นจะตายด้วยเรื่องอะไรก็แล้วแต่ชีวิตของคนผู้นั้นเถิด

“ขอบคุณ”

ฉือฟางอินแสร้งขอบคุณฉือหย่งหลิง อย่างคนผู้หนึ่งที่ได้รับการช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า จากนั้นก็เอื้อมมือไปคว้าเฉียนเอ๋อร์มาไว้ในอ้อมกอด แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังของจินซีจ่าวแทน