บทที่ 18

แม้ฉือหย่งหลิงจะรู้สึกชอบใจเมื่อเห็นเฉียนเอ๋อร์ ที่พึ่งจะมีอายุได้เพียงสามเดือน ก็เริ่มฉายแววเฉลียวฉลาดให้ได้เห็นถึงเพียงนี้แล้ว แต่ทว่าหากเขายังเดินอยู่ตรงนี้ ก็เกรงว่าจะถูกฉือฟางอินอาจจับพิรุธเอาได้ ฉือหย่งหลิงจำต้องเดินไปยังด้านหลัง แล้วสั่งให้บุรุษสองในสามคนที่คุ้มกันอยู่ด้านหลัง สับเปลี่ยนมาเดินขนาบข้างอยู่ห่างๆ คอยคุ้มกันฉือฟางอินกับเฉียนเอ๋อร์แทนเขา 

“ฮูหยินขอรับ พวกเรามาถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้วขอรับ”

เมื่อมองไปตามองตามมือของจินซีจ่าว สิ่งที่ฉือฟางอินเห็นก็คือกำแพงหินธรรมชาติขนาดใหญ่ ที่มีเถาวัลย์เลื้อยพันแน่นหนาตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า โดยมีทางเข้าเล็กๆ ที่มีพื้นที่พอให้แค่มนุษย์เดินเรียงแถวกันเข้าไปเท่านั้น และทันทีที่ฉือฟางอินเห็นทางแคบๆ นั่น พลันโรคกลัวที่แคบที่เป็นโรคประจำตัวของนาง ก็เกิดกำเริบขึ้นมา 

ซึ่งอาการกำเริบที่เกิดขึ้นนี้ เป็นผลพวงมาจากในตอนที่นางยังเล็ก ในวันหนึ่งที่นางได้เล่นซ่อนหากับคนใช้ที่จวนสกุลชวี่ ในวันนั้นฉือฟางอินได้เข้าไปแอบในหีบใส่ของใบใหญ่ แต่แล้วก็เกิดเหตุไม่ดีขึ้นเมื่อมีคน แอบลอบมาลงกุญแจหีบที่นางซ่อนตัวอยู่ กว่าจะมีคนหานางพบ นางก็เกือบจะตายไปแล้ว ฉือฟางอินต้องรักษาตัวอยู่นาน กว่าที่สภาพร่างกาย และจิตใจจะหายกลับมาเป็นปกติ ซ้ำร้ายที่เหตุการณ์ในวันนั้น ได้ทำให้นางกลัวที่แคบมานับตั้งแต่นั้น

ด้านฉือหย่งหลิงเองก็สังเกตได้ว่า ตัวของฉือฟางอินมีอาการสั่น เหมือนกับกำลังหวาดกลัวสิ่งใดอยู่ และที่ข้างขมับทั้งสองข้างเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา ทั้งที่อากาศ ณ ตรงนี้นั้นไม่ได้อบอ้าวเลยสักนิด เมื่อเห็นท่าไม่ดีเขาจึงได้เดินเข้าไปถามไถ่อาการจากนาง

“เหตุใดเจ้าถึงตัวสั่น และเหงื่อซึมเช่นนี้ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” เมื่อได้ยินฉือหย่งหลิงกล่าวเช่นนั้น คนอื่นๆ จึงก็หันมาทางฉือฟางอินเป็นตาเดียว

“นั่นสิขอรับ หรือว่าท่านจะเหนื่อยจากการเดินทาง เช่นนั้น พักสักหน่อยดีหรือไม่ขอรับ อีกอย่างระยะทางจากทางเข้านี้ ไปจนถึงหมู่บ้านก็ใกล้เพียงแค่นี้ ฮูหยินพักให้อาการดีขึ้นก่อนเถิดขอรับ”

เป็นจินซีจ่าวที่เสนอทางเลือกขึ้นมา เมื่อที่เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของฉือฟางอินและรู้สึกได้ ถึงความเป็นห่วงผ่านท่าทีของท่านแม่ทัพที่มีต่อฮูหยิน มากเสียจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าเวลานี้ตนเอง ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ ถึงได้รีบปรี่เข้าไปถามอาการของฮูหยินอย่างใกล้ชิด โดยที่ไม่กลัวนางจับได้ว่าตนเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเสียอย่างนั้น

“ไม่ ม ไม่เป็นไร หากเจ้าบอกว่าระยะทางมิได้ไกล เช่นนั้นก็รีบไปให้ถึงหมู่บ้านกันเถิด”

“แต่อาการของท่าน ดูไม่สู้ดีเลยนะขอรับ”

“ข้าไม่ได้เหนื่อยจริงๆ เพียงแต่ ข้า…

“เจ้าเป็นอะไร” ฉือหย่งหลิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถามออกมาด้วยความร้อนใจ

“ข้ากลัวที่แคบน่ะ”

ฉือหย่งหลิงตกใจไม่น้อย ที่ได้ยินฉือฟางอินอธิบายสิ่งที่นางกำลังเป็นอยู่ ทำให้เขาหวนคิดไปถึงเหตุการณ์ในอดีต ที่เขาเคยมีความคิดอยากจะจับฉือฟางอิน ขังเอาไว้ในห้องที่ทั้งแคบและมืด เพื่อให้นางได้สำนึกกับพฤติกรรมของตนเอง ที่มักจะชอบหนีออกไปดื่มสุราข้างนอกจวน จนทำให้เกิดคำติฉินนินทาจากชาวบ้านผ่านมาถึงหูของเขา ว่าตัวเขานั้นเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของแคว้นฟู่ แต่กลับมีตาหามีแววไม่ ไปคว้าเอาสตรีที่ชอบร่ำสุรา มาตบแต่งเป็นฮูหยินเข้าจวนสกุลฉือ หากในวันนั้นเขาไม่สามารถยับยั้งความโกรธที่มีเอาไว้ได้ แล้วจับนางขังไว้อย่างที่ใจอยาก ไม่รู้ว่านางในตอนนั้นจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร จู่ภายในใจของฉือหย่งหลิง ก็เกิดความรู้สึกผิดต่อหญิงสาวขึ้นมา

 “ต แต่ข้าจะไม่ทำตัวเป็นภาระพวกเจ้าหรอกนะ อีกอย่างพวกเจ้าก็อยู่กันตั้งหลายคน หากข้ารีบเดินสักหน่อย บางทีข้าอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้”

เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังมีสีหน้าเคร่งเครียด จากอาการป่วยของนาง ฉือฟางอินพยายามหาทางออกเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เพราะไม่อยากทำให้คนอื่นต้องมาเดือนร้อนไปด้วย แต่กระนั้นฉือหย่งหลิงก็ไม่อนุญาตให้นางทำเช่นนั้นได้ เขาจึงได้เข้ามาประชิดตัวนาง อาศัยจังหวะที่นางกำลังเผลอ ชิงอุ้มเฉียนเอ๋อร์มาไว้กับตัว

“นี่เจ้าจะทำอะไร! เอาเฉียนเอ๋อร์ของข้าคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!”

ฉือฟางอินเองก็พยายามยื้อแย่ง ตัวเฉียนเอ๋อร์กลับมาสุดชีวิต เพราะกลัวชายปริศนาผู้นี้ จะทำอันตรายกับลูกน้อยของนาง แต่ด้วยขนาดตัวของเขาที่ทั้งสูงและกำยำ จึงทำให้นางไม่สามารถเข้าถึงตัวเฉียนเอ๋อร์ได้แม้แต่ปลายเล็บ ฉือฟางอินกระโดดยื้อแย่งตัวเฉียนเอ๋อร์อยู่เช่นนั้น จนในที่สุดนางก็หมดแรง แล้วค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงด้วยความเหนื่อยล้า ด้านชายฉือฟางอินก็สิ้นฤทธิ์แล้ว เขาก็ค่อยๆ คุกเข่าลงต่อหน้านาง

 “ขี่หลังข้า”

“เจ้าว่าอะไรนะ”

“ข้า บอก ว่า ให้ เจ้า ขี่ หลัง ข้า”

ฉือหย่งหลิงตั้งใจกล่าวาจาอย่างกวนประสาทออกไป ฉือฟางอินที่เพิ่งจะเข้าใจสิ่งที่บุรุษผู้นี้ทำ ก็ได้แต่ฟึดฟัดกำหมัดแน่น แล้วลุกขึ้นทำตามสิ่งที่เขาบอก พร้อมกับต่อว่าเขาอยู่ในใจ

‘ถ้าคิดช่วยเหลือกัน เหตุใดถึงไม่บอกให้นางเข้าใจแต่แรกเล่า จู่ๆ ก็มาแย่งเฉียนเอ๋อร์ของนางไปเช่นนี้ ใครมันจะไม่คิดว่าเป็นเรื่องร้ายกัน’

จินซีจ่าวได้แต่สายหน้าให้กับภาพตรงหน้า ท่านแม่ทัพหนอท่านแม่ทัพ แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ ท่านแม่ทัพก็ยังมีแก่ใจหาเรื่องแกล้งฮูหยินเข้าจนได้ แต่ใครเล่าเลยจะรู้ว่าสิ่งที่ฉือหย่งหลิงทำไปเมื่อครู่นี้ แท้ที่จริงแล้วเขาเพียงต้องการ ที่จะดึงความสนใจของฉือฟางอิน เพื่อที่นางจะได้ลืมอาการกลัวที่แคบ ที่กำลังกำเริบอยู่ไป

“รีบไปกันเถิด”

เมื่อพูดจบฉือหย่งหลิงที่กำลังอุ้มทั้งบุตรชาย และมีฉือฟางอินขี่หลังอยู่ ก็เดินนำหน้าเข้าไปยังทางเข้าหมู่บ้านหั้วห่าวทันที เพราะเกรงว่าหากช้ากว่านี้อาการกลัวที่แคบของฉือฟางอินจะกำเริบขึ้นมาอีก เพราะรู้ดีว่าข้างในนั้น ทั้งแคบและมืดเพียงใด มือของนางก็จิกเกร็งลงบนไหล่ของเขาด้วยความกลัว ยามที่ทางที่เขาพาเดินมาเรื่อยๆ เริ่มแคบลงและไร้ซึ่งแสงสว่างจากภายนอก

“ไม่ต้องกลัวหลับตาเสีย”

ฉือฟางอินทำตามสิ่งที่ชายผู้นี้บอกทันที ถึงแม้นางจะไม่ค่อยชอบใจคำพูดและการกระทำคนผู้นี้เท่าไหร่นัก แต่เพราะเห็นแก่ที่เขาอุส่าแบกนางขึ้นหลังมา นางก็จะทำเป็นลืมนิสัยแย่ๆ ของเขาไปก็แล้วกัน

ฟุดฟิด…ฟุดฟิด…

‘แต่กลิ่นนีมัน’

ในขณะที่ถูกแบกขึ้นหลังอยู่นั้น หญิงสาวก็เหมือนจะได้กลิ่นบางอย่างตีขึ้นมาที่จมูกของนาง ซึ่งกลิ่นที่ว่านี้ให้ความรู้สึกราวกับว่า นางเคยได้กลิ่นนี้มาก่อน อย่างไรอย่างนั้น

‘นี่มันคือกลิ่นกายของฉือหย่งหลิงมิใช่หรือ!’