บทที่ 21

“ฮูหยิน ตอนนี้คุณชายน้อยก็หลับไปแล้ว ท่านไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถิดเจ้าค่ะ ชุดใหม่ของท่านข้าเตรียมพร้อมไว้มห้อยู่ด้านในแล้ว ส่วนตรงนี้พวกข้าจะคอยดูคุณชายให้ท่านเอง”

“เช่นนั้นข้าฝากเฉียนเอ๋อร์ ไว้กับพวกท่านด้วย”

ฉือฟางอินเอื้อมมือไปตบเบาๆ ที่หน้าอกของบุตรชายอีกสองสามที เพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าก้อนหมั่นโถวหลับสนิทดีแล้ว นางถึงได้ละจากเขาเพื่อไปชำระล้างร่างกาย เรือนหลังนี้เป็นเรือนไม้ธรรมดา ที่ตั้งอยู่ด้านหลังสุดของหมู่บ้านหั้วห่าว ที่มีชาวบ้านอาศัยอยู่ประมาณสิบกว่าครอบครัวเห็นจะได้ ที่นี่แม้จะเป็นเพียงเรือนพักผ่อนชั่วคราว

แต่ก็มีพื้นที่สำหรับเอาไว้ทำงาน มีเตียงเอาไว้พักผ่อนหลับนอน และห้องอาบน้ำ ที่ถูกจัดสันเอาไว้อย่างพอดี จะเว้นก็เสียแต่ไม่มีโรงครัวกับพื้นที่รอบๆ เรือนนั้นไม่ได้กว้างใหญ่ เหมือนเรือนหลังอื่นของชาวบ้าน แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับฉือฟางอิน เพราะเวลานับเกือบสองปีที่ผ่านมา ที่ฉือหย่งหลิงได้ให้นางอาศัยอยู่ในเรือนไม่เก่าหลังจวนสกุลฉือ นางยังสามารถอยู่มาได้จนถึงตอนนี้ ด้วยความรู้ความสามารถ ตามที่ท่านแม่ได้สั่งสอนมา แม้ว่าก่อนหน้านี้ฉือฟางอิน จะเป็นถึงคุณหนูใหญ่ในจวนแม่ทัพใหญ่ มีคนรับใช้รายล้อมทำทุกอย่างให้ แต่ถึงอย่างนั้น ท่านแม่ก็ยังอยากที่จะสอนให้นาง ทำอะไรเป็นด้วยตนเอง เผื่อว่าในอนาคตข้างหน้า เกิดมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น บุตรสาวคนนี้จะได้เอาตัวรอดจากวิชาที่นางสอนเอาไว้ได้

 “ที่แม่ต้องสอนให้เจ้าทำงานทุกอย่างเป็น นั่นก็เพราะว่าพวกเรา ไม่สามารถคาดเดาอนาคตได้ หากวันหนึ่งแม่ไม่อยู่ หรือหากเจ้าไม่ได้มีชีวิตทีดีอย่างตอนนี้ อย่างน้อยๆ วิชาพวกนี้จะทำให้เจ้าสามารถเอาตัวรอดได้”

“เจ้าค่ะ ข้าเข้าใจแล้ว”

ในตอนนั้นที่นางตอบรับคำสอนของมารดาไป ก็เพราะเข้าใจความหวังดีที่มารดามีให้ แต่ไม่ได้คิดว่าตนเองจะต้อง ลงมือทำทุกอย่างด้วยตนเองทั้งหมด เพราะชีวิตการแต่งงานของนางนั้น ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เคยคาดฝันไว้เมื่อตอนยังเด็ก ที่เหล่าสตรีในวงสังคมฮูหยินและคุณหนู ล้วนแล้วใช้สมองในการทำงาน จะมีเพียงแค่การทำอาหาร และงานเย็บปักเท่านั้นที่ต้องใช้แรงร่วมด้วย

แต่สำหรับฉือฟางอิน ที่ถูกผู้เป็นสามีอย่างฉือหย่งหลิงปล่อยให้ทำทุกอย่างด้วยคนเอง อยู่ที่เรือนไม้เก่าท้ายจวน ไม่เว้นแม้กระทั่งการผ่าฟืนสำหรับจุดเตาทำอาหารด้วยตัวเอง มาวันนี้กับแค่เรือนไม้ธรรมดาอีกหลังหนึ่งกลางป่า ก็คงจะไม่เกินความสามารถของนางเท่าไหร่นัก

“ฮูหยินเชิญทางนี้เจ้าค่ะ เมื่อครู่นี้ ซีจ่าวนำอาหารให้พวกข้านำขึ้นโต๊ะให้ท่านแล้ว เชิญฮูหยินกินอะไรสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

“แล้วพวกท่านไม่กินด้วยกันหรือ”

“เอ่อ  พวกข้ายังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ เชิญฮูหยินตามสบายเลยเจ้าค่ะ ข้ากับจือลั่วจะนำชุดของท่านกับคุณชายน้อยไปซักให้ ส่วนลู่ซือ จะคอยเฝ้าคุณชายน้อย ตอนที่ท่านกินข้าวให้เจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องๆ เรื่องพวกนั้นข้าจัดการเองได้”

“ต แต่ว่า พ พวกข้า”

“ไม่มีแต่ ข้าบอกว่าข้าจะทำเอง ก็คือข้าจะทำเอง อาหารตั้งมากมาย ข้ากินคนเดียวไม่หมดหรอก มาเร็วเข้า”

เมื่อพูดจบ ฉือฟางอินก็เดินไปช้อนตัวเฉียนเอ๋อร์ ที่กำลังหลับกลางวันอยู่บนที่นอนเล็กบนเตียงนอนขึ้นมาอย่างเบามือ ตอนดวงจิตเข้าไปอยู่ในร่างของซีจู ฉือฟางอินได้ฝึกอุ้มลูกของนางอยู่หลายครั้งจนชินมือ ทำให้ตอนนี้การอุ้มเฉียนเอ๋อร์ จึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับนางมากเหลือเกิน แม้แต่ตอนนี้ที่อุ้มเฉียนเอ๋อร์ขึ้นมาตอนที่เขาหลับ เจ้าหมั่นโถวก็ยังไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย และเมื่อเขารู้สึกได้ถึงความอุ่นจากกายมารดา เด็กน้อยก็พลิกตัวเข้าหาอกอุ่นทันที

 “ซีจ่าว แล้วเจ้าล่ะกินอะไรมาหรือยัง”

“พอดีข้าต้องรีบนำอาหารมาให้ท่านก่อน เลยยังไม่ได้กินอะไรเลยขอรับ”

“อ้าว ไม่ใช่ว่าซือจูวานให้เจ้า นำอาหารมาที่นี่หรอกหรือ”

“เปล่าขอรับท่านแม่ ตอนที่ข้ากลับจากแวะไปที่เรือนของแม่เฒ่าลี่ ข้าก็ไม่เห็นนางแล้วขอรับ”

“แย่จริงเจ้าเด็กคนนี้ กลับไปข้าจะต้องต่อว่านางสักหน่อย”

“ซือจู คือใครหรือท่านป้า”

“บุตรสาวคนเล็กของข้าเองเจ้าค่ะ นางชื่อจินซือจูเจ้าค่ะ เด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังข้า ตอนที่ท่านมาถึงหมู่บ้านอย่างไรเจ้าคะ ไม่รู้ว่าท่านสังเกตเห็นนางหรือไม่”

นางก็คือก็หญิงสาวที่ทำหน้าตาบูดบึ้งคนนั้นเองสินะ สังเกตสิ นางสังเกตนางดีเชียวล่ะ แล้วการที่ไม่ยอมยกอาหารมาที่นี่ด้วยตนเอง จะเป็นเพราะ ไม่อยากเจอหน้านางด้วยหรือเปล่านะ ฉือฟางอินคิดในใจ

“อืม ข้าว่าข้าน่าจะเห็นอยู่นะ”

“นั่นแหละเจ้า ความจริงนางไม่ใช่เด็กนิสัยไม่ดีนะเจ้าคะ วันนี้ที่นางเหลวไหลเช่นนี้ ก็น่าจะเพราะ…”

“ท่านแม่ขอรับ”

จินซีจ่าวก็เอ่ยห้ามมารดาของตนขึ้นมา ก่อนที่จินซีหลันจะได้กล่าวสิ่งใดต่อ ด้านจินซีหลันที่หันไปเห็นว่าบุตรชาย มองมาด้วยสายตาปรามนางเอาไว้ พร้อมกับสายหน้าเบาๆ นางก็ถึงกับตกใจเอามือปิดปากของตัวเองเอาไว้ เพราะรู้ตัวแล้วว่าเมื่อครู่ นางเกือบจะเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป

“ท่านป้า ซีจ่าว มีอะไรอย่างนั้นหรือ เมื่อครู่ท่านว่าบุตรสาวของท่านเป็นอย่างนั้นหรือ”

“อ เอ่อ ป เปล่าเจ้าค่ะ นางไม่ได้เป็น นางแค่…นางแค่”

“ห่วงแต่เล่นกับสหายนะขอรับ เลยทำให้ลืมหน้าที่ของตัวเองไป”

“ใช่ๆ ใช่แล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินอย่าได้ถือโทษโกรธนางเลยนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะกลับไปอบรมนางให้ดี ไม่ให้นางเหลวไหลเช่นนี้อีกเจ้าค่ะ”

ฉือฟางอินสัมผัสได้ว่าสองแม่ลูกคู่นี้ กำลังร่วมมือกันโกหกนางอยู่ การที่จินซือจูไม่ได้นำอาหารมาที่นี่ด้วยตนเอง คงจะต้องมีเหตุผลอื่น ที่ไม่ใช่เพราะห่วงแต่เล่นกับสหายเป็นแน่ แต่เอาเถอะ การที่สองคนนี่ไม่ต้องการจะกล่าวความจริงกับนาง ก็คงเพราะมีเหตุผลบางอย่างเช่นเดียวกัน ตัวนางเองยังอยู่ที่นี่อีกนาน และดูจากสถานการณ์วันนี้แล้ว อีกไม่นานนางก็คงจะได้ทราบเองว่า จินซือจูคนนั้นมีความคิดเห็นอย่างไรกับนางกันแน่

“อย่างนั้นเองหรือ เช่นนั้นท่านป้าก็ทำแค่เพียงตักเตือนนางก็น่าจะพอแล้ว ข้าเองก็ไม่ได้ขัดเคืองสิ่งใด มาๆ พวกเรามากินข้าวกันเถิด เดี๋ยวอาหารจะชืดเสียหมด”

ระหว่างที่คนทั้งหมดร่วมโต๊ะอาหารกันอยู่นั้น ฉือฟางอินก็ลอบมองสำรวจเรือนไม้หลังนี้อย่างใช้ความคิด เรือนนี้มีข้าวของอยู่น้อยมาก เมื่อเทียบกับเรือนของนางที่จวนสกุลฉือ ห้องทั้งสามห้องที่มีอยู่ในเรือน ล้วนแล้วแต่ถูกสร้างขึ้นให้ผู้ที่มาอาศัย อาศัยอยู่เพียงชั่วคราวเท่านั้นสำหรับนางที่ยังต้องอยู่ที่นี่อีกนานนับเดือน ถือว่าที่นี่ยังขาดหลายสิ่งหลายอย่างไปมากทีเดียว 

“ซีจ่าว ห้องที่เรากินข้าวกันอยู่นี้ คือห้องอะไรหรือ”

“ห้องทำงานของท่านแม่ทัพขอรับ”

“เช่นนั้นโต๊ะที่วางอาหารตัวนี้”

“เป็นโต๊ะทำงานของท่านแม่ทัพของรับ”

“เช่นนั้นหลังกินข้าวเสร็จ เจ้าพอจะมีเวลาว่างคุยกับข้าสักเดี๋ยวหรือไม่”

“ได้ขอรับ ฮูหยินมีสิ่งใดจะคุยกับข้าหรือขอรับ”

“ไม่รู้ว่าพอจะเป็นไปได้หรือไม่ แต่ข้าอยากจะปรับปรุงเรือนนี้สักหน่อยน่ะ”