บทที่ 12

ฉือฟางอินได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดี จากคนทั้งจวนสกุลฉือ หญิงสาวถูกย้ายมายังเรือนหลังใหม่ ซึ่งเป็นเรือนที่ฉือหย่งหลิงสร้างเอาไว้สำหรับทารกน้อย ที่กำลังจะออกมาลืมตาดูโลก ตามคำแนะนำจากท่านหมอ ว่าสุขภาพเด็กจะดีหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับอาหารการกินและความเป็นอยู่ของมารดา อาจเป็นเพราะคำแนะนำเหลานี้ จึงทำให้ระยะหลังมานี้ฉือหย่งหลิงถึงได้เพลาการหาเรื่องนางลง ชายหนุ่มมักจะแวะเวียนมาถามไถ่ อาการของหญิงสาวจากคนรับใช้อยู่เป็นประจำ

ครั้นเมื่ออายุครรภ์มากขึ้น จนฉือฟางอินเริ่มจะเดินเหินลำบากและอาการเท้าบวมตามมา ในกลางดึกของทุกคืน และในบางคืนก็ค้างอยู่ที่นั่น โดยที่ฉือฟางอินเพิ่งจะรู้ตัวก็ในคืนหนึ่งที่นาง เกิดปวดเบาขึ้นมาในตอนดึก ตามประสาคนมีครรภ์แก่ เมื่อนางจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว และกำลังจะเคลิ้มหลับต่อ ฉือฟางอินกลับได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา โดยที่ไม่ได้เอ่ยขออนุญาตกับนางก่อนอย่างคนรับใช้คนอื่นๆ

คนที่เข้ามานั้นก็คือฉือหย่งหลิง ที่มักจะเข้าสัมผัสท้องของนาง และนวดเท้าที่บวมให้เสมอ โดยที่ฉือฟางอินไม่เคยรู้มาก่อน แม้จะรู้ตัวว่าหลายเดือนที่ผ่านมานี้ หลายสิ่งหลายอย่างที่ชายหนุ่มทำให้กับนาง  เขาอาจจะทำไปเพราะต้องการให้เด็กที่อยู่ครรภ์ ได้รับแต่สิ่งดีๆ โดยมีนางเป็นคนที่ส่งผ่านไปถึง แต่การที่เขาแอบเข้ามาในห้องของนางเพื่อมาทำเช่นนี้

ก็พาให้ภายในใจของฉือฟางอิน เกิดกระแสความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นมา แม้พยายามจะห้ามใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธใจตนเองได้ว่านางมีความรู้สึกดีให้กับฉือหย่งหลิงเข้าแล้ว และกลายเป็นว่าทุกคืนนางจะไม่สามารถข่มตาหลับได้เลย หากฉือหย่งหลิงยังไม่เข้ามาในห้อง เพียงฝ่ามืออุ่นๆ ของเขาสัมผัสลงบนหน้าท้อง และได้กลิ่นจากกายจากเขาเพียงเท่านั้น นางก็รู้สึกอุ่นซ่านไปถึงหัวใจ และสามารถหลับลงได้ในทันที ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางไม่จำเป็นต้องได้รับสัมผัสจากเขา นางก็สามารถนอนหลับได้อย่างง่ายดายมาตลอด

จนมีบางครั้งที่ฉือฟางอินเผลอคิดไปว่า ระหว่างนางกับเขายังพอมีโอกาสหันหน้าคุยกัน แล้วเริ่มความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาได้หรือไม่ แต่ทว่าทุกสิ่งที่นางคิดนั้นราวความฝัน ที่ไม่มีวันเป็นจริงไปได้เมื่อถึงเวลาที่นางคลอดทารกในครรภ์ออกมา ฉือหย่งหลิงคนที่ทำให้นางหวั่นไหวคนนั้นก็หายไปในทันที เหลือไว้เพียงฉือหย่งหลิงคนเดิม ที่ทำสิ่งแย่ๆ กับนางมาตลอดมา

ฉือฟางอินได้อยู่พักฟื้นที่เรือนของเขาได้เพียงสามวัน หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ออกปากให้นาง กลับไปอยู่ที่เรือนไม้หลังเก่าท้ายจวนตามเดิม ราวกับว่าเก้าเดือนที่ผ่านมานั้น ไม่ได้มีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นระหว่างนางและเขาเลยแม่แต่น้อย ทั้งที่เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าการกระทำดีๆ ที่ฉือหย่งหลิงทำให้ตนนั้น เขาทำไปก็เพราะเด็กที่อยู่ในท้องของนาง แต่สุดท้ายแล้ว นางกลับไม่สามารถทำใจให้เข้มแข็ง เหมือนเมื่อครั้งที่นางไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาได้

เมื่อกลับมาอยู่ที่เรือนของตนแล้ว ฉือฟางอินก็ต้องเผชิญกับแรงอารมณ์หลังคลอดลำพัง นางเอาแต่ร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่ตนเองต้องพบเจอ พร้อมทั้งอาการนอนไม่หลับ เพราะแต่คิดถึงสัมผัสจากฉือหย่งหลิง และลูกน้อยที่ได้ใช้เวลาร่วมกันเพียงสามวัน จนต้องหันไปพึ่งสุราหลังจากที่เลิกดื่มไป เมื่อครั้งที่รู้ตัวว่าตนเองต้องเตรียมตัวตั้งครรภ์

ยามที่สุราที่เรือนหมด ฉือฟางอินก็ออกจากจวน เพื่อไปดื่มสุราที่ร้านข้างนอก เปิดโอกาสให้ซือไท่อี้เข้ามาโน้มน้าว เรื่องที่เขาต้องการให้นาบหนีไปกับเขาได้อีกหน  ประกอบกับที่เวลานั้นฉือฟางอินกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์อ่อนไหว สุดท้ายแล้วจากที่เคยคิดว่า แม้หย่งหลิงจะไม่ได้ยกย่องนางอย่างภรรยา

แต่หากเขาให้เกียรตินางสักหน่อย ในฐานะแม่ของเฉียนเอ๋อร์ นางก็ยินดีที่จะอยู่ที่จวนสกุลชวี่ต่อไป แต่ที่ผ่านมาชายหนุ่มทำราวกับว่า ตัวนางนั้นเป็นเพียงแม่พันธ์ที่ออกลูก เพื่อให้เขาได้รอดพ้นจากคำทำนายอนาคตอันเลวร้าย เมื่อเป็นเช่นนี้ มีหรือที่นางจะยอมทนอยู่ที่นี่ต่อไป สู้ไปตายเอาดาบหน้ายังดีเสียกว่า

“ได้ ข้าจะหนีไปกับท่าน”

ซือไท่อี้ที่ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเขาก็วาวโรจน์ขึ้นมาทันที เพราะในที่สุด แผนที่เขาวางเอาไว้ ก็มาถึงคราวที่จะได้จบลงเสียที หากว่าสตรีตรงหน้ามีหน้าธรรมดา มิได้ไม่ได้งามหยดย้อยพอที่จะเอาตัวไปขายที่หอคณิกา แล้วได้เงินเป็นกอบเป็นกำแล้วล่ะก็ เขาจะไม่อดทนรอปล่อนเวลานานแรมปีเช่นนี้

โชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาไปถอดใจไปเสียก่อน ไม่เช่นนั้นก็คงไม่สบโอกาสดีอย่างเช่นนี้ อีกทั้งซือไท่อี้ยังได้ยินมาว่า ไม่กี่วันมานี้หั้วชินอ๋องพึ่งได้รับราชโองการจากฮ่องเต้ ให้นำกองกำลังของเขาไปเข้าร่วม ปราบกบฏ ที่ชายแดนทางเหนือของแคว้น เป็นเหตุให้ฉือหย่งหลิงที่เป็นแม่ทัพใหญ่ ในกองกำลังของหั้วชินอ๋อง จะต้องเดินไปพร้อมกับหั้วชินอ๋องในเร็ววันนี้อย่างแน่นอน ซือไท่อี้จึงจะใช้โอกาสนี้พาตัวฉือฟางอิน หนีไปให้ได้   

ส่วนทางด้านฉือฟางอินเอง การที่ฉือหย่งหลิงจะต้องออกไปร่วมปรายกบฏในครั้งนี้ ก็เป็นโอกาสของนางที่จะหนีไปจากจวนสกุลฉือเช่นกัน หลังจากที่นางเตรียมทรัพย์สินของมารดา ที่ยังพอมีเหลืออยู่ กับข้าวของจำเป็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภายในในของหญิงสาวก็รู้สึกวูบโหวงขึ้นมา เมื่อคิดไปว่านับจากวันนี้ไป นางอาจจะไม่ได้เจอกับเฉียนเอ๋อร์อีก

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางจึงอยากจะเห็นหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่นางจะจากไป ฉือฟางอินจึงเข้าไปขออุ้มเฉียนเอ๋อร์กับแม่นมหลี่ โชคยังดีที่ตลอดมา การที่ฉือหย่งหลิงทำไม่ดีกับนาง ไม่ได้ส่งผลให้คนรับใช้ในจวนสกุลฉือ ปฏิบัติกับนางเช่นนั้นไปด้วย เพียงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฉือหย่งหลิง พวกเขาก็ต้องรักษาชีวิตของคนเองไว้ก่อน ในตอนนี้ที่ฉือหย่งหลิงไม่อยู่ที่จวน เหล่าคนรับใช้จึงยินดีหากฮูหยินของพวกเขา ต้องการให้ช่วยเหลือสิ่งใด เพราะที่ผ่านมานอกจากกับฉือหย่งหลิงแล้ว ฮูหยินก็ไม่เคยทำไม่มีกับพวกเขาเลยสักครั้งเช่นกัน

“ฮูหยิน ห่อผ้านี้ ท่านจะเอาไปไหนหรือเจ้าคะ” ในขณะที่ฉือฟางอินกำลังมองหน้าเฉียนเอ๋อร์ ที่อยู่ในอ้อมกอดนั้น แม่นมหลี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ สังเกตเห็นได้ว่า ที่ไหลของฉือฟางอินข้างหนึ่ง กำลังสะพายห่อผ้าห่อหนึ่งไว้จึงเอ่ยทักขึ้นมา ฉือฟางอินที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจขึ้นมาทันที

“เออะ เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่กลัวน่ะ”

“กลัวอะไรหรือเจ้าคะ”

“ก กลัว อ เอ่อ ขโมยน่ะ!”

“ขโมยหรือเจ้าคะ? ตายจริง มีโจรเข้ามาในจวนหรือเจ้าคะ”

“ไม่ใช่ๆ แต่คือ เจ้าก็รู้มิใช่หรือ เรือนของข้าทั้งเก่าและอยู่ใกล้กำแพงท้ายจวนที่ทั้งเก่าและผุพัง แล้วอีกอย่างที่ นั่นก็มีข้าอยู่เพียงคนเดียว ข้ากลัวคนนอกจะแอบเข้ามาน่ะ ยิ่งตอนนี้เจ้านายของพวกเจ้าก็ไม่อยู่ ข้าเลยนำของมีค่าติดตัวมาด้วยน่ะ”

ฉือฟางอินโกหกไปคำโต และพยายามทำสีหน้าให้หน้าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม่นมหลี่ได้ยินคำอธิบายและนึกภาพตาม นางก็เข้าใจความหมายที่ฉือฟางอินจะสื่อ แม้จะไม่รู้ว่านั่นคือคำโกหก แต่ทว่าสิ่งที่ฉือฟางอินกล่าวนั้น ก็เป็นความจริงอยู่หลายส่วน เพราะเรือนที่ท่านแม่ทัพ อนุญาตให้ฮูหยินอยู่นั้น ทั้งเก่าและอยู่ติดกำแพงท้ายจวนจริงๆ หากเป็นนางที่ต้องอยู่เช่นนั้นคนเดียว นางเองก็คงคิดไม่ตกเรื่องของมีค่าของนางเช่นกัน ด้านฉือฟางอินที่เห็นว่าแม่นมหลี่ไม่ได้ท่าทีสงสัยใจตัวนาง และไม่ได้ถามสิ่งใดอีกก็โล่งใจ หันกลับไปหยอกเย้ากับเฉียนเอ๋อร์ต่อ ‘สามเดือนผ่านไป เจ้าเด็กทารกตัวแดงๆ คนนั้น เติบโตขึ้นมาขนาดนี้เชียวหรือนี่’

พลันขอบตาของนางก็ร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อได้เห็นเจ้าก้อนหมั่นโถวอวบอ้วนส่งยิ้มให้ ทำให้ภายในจิตใจของนาง เกิดความลังเลขึ้นมาเพราะลึกๆ แล้วนางเองก็อยากเห็นเด็กคนนี้ เติบโตไปจนตัวนางแก่เฒ่า อยากให้ได้ยินเขาเรียกนางว่าแม่ ถ้าหากว่านางสามารถอดทนไปถึงตอนนั้น อาจจะดีกว่าการหนีไปเช่นนี้หรือเปล่านะ แต่ทว่าในขณะที่ฉือฟางอิน กำลังจมอยู่กับความคิดของนางอยู่นั้น จู่ๆ ที่ด้านนอกเรือนก็เกิดเสียงเอะอะโวยขึ้นมา

“โจรกบฏ คุ้มกันคุณชายกับฮูหยินด้วย!”